A Transcription of Romans in 1862

Unit	Page	Verses	Attributions	Biblical	Comment
1	159r	Rom.1.1	α	Παῦλος	Τὸ ἀποῦσι γράφειν αἴτιον τοῦ κεῖσθαι αὐτοῦ τὸ ὄνομα
1Ph	159r	Rom.1.1
2	159r	Rom.1.1	β	δοῦλος	δοῦλος ὡς εξαγορασθεις υπ αὐτοῦ εἰς δουλείαν ἀποστολῆς
3	159r	Rom.1.1	γ	Ἰησοῦ Χριστοῦ	Τὸ Ιησυς τὸ ἀνθρώπινον δηλοῖ τὸ δὲ Χρτιστος τὴν δὲ τοῦ πνεύματος χρίσιν
4	159r	Rom.1.1	δ	κλητὸς ἀπόστολος	κλητον ἑαυτὸν καλεῖ διὰ τὴν κληθῆναι αὐτον ἐξ οὐρανοῦ
5	159r	Rom.1.1	ε	ἀφωρισμένος	αφωρισμενον δέ φησι διὰ τὸ εἰπεῖν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀφορίσατε δή μοι τὸν Βαρναβαν καὶ τὸν Παῦλον εἰς τὸ ἔργον οὐ προσκέκλημαι αὐτούς
5Ph	159r	Rom.1.1
6	159r	Rom.1.1-Rom.1.3	ϛ	εἰς εὐαγγέλιον θεοῦ ὁ προεπηγγείλατο διὰ τὴν προφητῶν αὐτοῦ ἐν γραφαῖς ἁγίαις περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυὶδ κατὰ σάρκα	εἰς Εὐαγγέλιον θεοῦ τουτέστι τοῦ υἱοῦ τὸν γὰρ πατηρα προηιδεσαν ἐκ τε τῆς παλαιᾶς καὶ τῶν προφητῶν
7	159r	Rom.1.3
7ex	159r	Rom.1.3
8	159r	Rom.1.3
9	159r	Rom.1.4	ζ	τοῦ ὁρισθέντος υἱοῦ θεοῦ	τοῦ ὁρισθέντος ἀντὶ τοῦ ἀποδειχθέντος καὶ ἀποφανθέντος διὰ τῶν θεοσημειῶν καὶ τῆς ἀναστάσεως
9Ph	159r	Rom.1.4
10	159r	Rom.1.4	η	ἐν δυνάμει	τουτέστιν οὐ χάριτι ὡς οἱ πολλοὶ υἱος ἀλλὰ δυνάμει οἰκεῖα ἦν ἐνήργει ἐν ταῖς θεοσημείαις
11	159r	Rom.1.4	θ	κατὰ πνεῦμα ἁγιωσύνης ἐξ ἀναστάσεως νεκρῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν	τουτέστιν ἐκ τε τῆς καὶ ἐκ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἐνεργείας
12	159r	Rom.1.4			καὶ ἐκ τῆς ἀναστάσεως ἧς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τῆι τρίτη ἡμέρα
12Ph	159r	Rom.1.4
13	159r	Rom.1.4
14	159v	Rom.1.5	α	δι' οὐ ἐλάβομεν χάριν καὶ ἀποστολὴν εἰς ὑπακοὴν πίστεως	είναι τοῦ πνεύματος ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ ὡς ἐν ταῖς πράξεσι κεῖται ἀλλὰ πάντα κοινὰ τῆς ἁγίας τριάδος οἶδεν ἡ γραφή
14Ph	159v	Rom.1.5
15	159v	Rom.1.5
16	159v	Rom.1.5	β	ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνησιν	εἰ γὰρ μὴ πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν αὐτος περιῆλθεν ἀλλὰ πάντες ευγγελισθησαν διὰ τῶν λοιπῶν ἀποστόλων
17	159v	Rom.1.5	γ	ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ	τουτέστιν ἵνα τῶι ὀνόματι αὐτοῦ πιστεύσωσιν οὐχ ἵνα τὴν οὐσίαν αὐτοῦ περιεργαζωνται τοῦτο γὰρ πίστεως
18	159v	Rom.1.6	δ	ἐν οἷς ἐστε καὶ ὑμεῖς κλητοὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ	τουτέστι μεθ' ὧν ἐθνῶν καὶ ὑμεῖς ἐκλήθητε οὐ γὰρ ἀφ' ἑαυτῶν ἥκατε
19	159v	Rom.1.7	ε	πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν Ῥώμῃ ἀγαπητοῖς θεοῦ κλητοῖς ἁγίοις	πᾶσι φησιν οὐ γὰρ ἐστι παρ' αὐτω διαστολὴ πλουσίου καὶ πένητος
20	159v	Rom.1.7	^*		πρῶτον δὲ τὸ ἀγαπητοῖς θεοῦ τέθεικεν καὶ τότε τὸ κλητοῖς ἁγίοις δηλῶν ἐκ τῆς ἀγάπης είναι τοῦ θεοῦ τὸν ἁγιασμον
21	159v	Rom.1.7
21Pha	159v	Rom.1.7
21Phb	159v	Rom.1.7
22	159v	Rom.1.7
23	159v	Rom.1.7-Rom.1.8	ϛ	χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πρῶτον μὲν εὐχαριστῶ τῶ θεῶ μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ περὶ πάντων ὑμῶν ὅτι ἡ πίστις ὑμῶν καταγγέλλεται ἐν ὅλῳ τῶ κόσμῳ	εἰπὼν θεοῦ πατρὸς ἡμῶν τὴν υἱοθεσίαν ἐνδείκνυται
24	159v	Rom.1.8	ζ ^*		ἔδει ἐξ εὐχαριστίας προοιμιάσασθαι
25	159v	Rom.1.8	^*		τὸν θεῖον ἰδιοποῖεται τὸν θεὸν ἀγάπης ἕνεκα τὸν γὰρ ἁπάντων θεὸν ἴδιον φησιν
26	159v	Rom.1.8
27	159v	Rom.1.8
28	159v	Rom.1.9	η	μάρτυς γάρ μου ἐστιν ὁ θεός	εἰκοτως τὸν θεὸν ἄγει μάρτυρα ἀγνώστους γὰρ ἀνθρώπους πείθειν βούλεται
29	159v	Rom.1.9	θ	ὦ λατρεύω	τοῦ λατευω ἀντὶ τοῦ δουλεύω φησι τὸ δὲ ἐν τῶι πνεύματι τουτέστιν ἐν τῶι δεδομένω χαρίσματι
30	159v	Rom.1.9	^*		ἡ ὅτι οὐ σαρκική μου ἐστιν ἡ λατρεία ἀλλὰ πνευματική
31	159v	Rom.1.9-Rom.1.10	ι	ἐν τῶι πνεύματί μου ἐν τῶι εὐαγγελίωι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ὡς ἀδιαλείπτως μνείαν ὑμῶν ποιοῦμαι πάντοτε ἐπὶ τῶν προσευχῶν μου	εἰπὼν ἐν τῶι εὐαγγελίῳ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ δείκνυσιν ὅτι καὶ ἄνω εἰπὼν εἰς εὐαγγέλιον θεοῦ τοῦ Χριστοῦ ἔλεγεν
32	159v	Rom.1.10
33	159v	Rom.1.10-Rom.1.11	ια	δεόμενος εἰ πως ἤδη ποτε εὐοδωθήσομαι ἐν τῶι θελήματι τοῦ θεοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς ἐπιποθῶ γὰρ ἰδεῖν ὑμᾶς	καὶ γὰρ ἐλθεῖν ἠπείγετο καὶ παρὰ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ τοῦτο πρᾶξαι οὐκ ἐβούλετο τὸ γὰρ ἤδε ποτε ἀντὶ τοῦ ὀψέ ποτε φησιν ὅπερ σφόδρα επειγομένου σημεῖον
34	159v	Rom.1.11
35	159v	Rom.1.11
36	160r	Rom.1.11	α	ἵνα τι μεταδῶ χάρισμα ὑμῖν πνευματικόν	τὸ ἵνα τι μετριάζοντος ἐστιν τουτέστιν ἵνα μικροντι τὸ δὲ μεταδῶ δηλοῖ ὅτι οὐκ ἐμόν τι δώσω ἂλλ ὅπερ καὶ ἐγὼ ἔλαβον χάρισμα δέ φησι τὴν διδαχὴν καὶ τὴν κατήχησιν
37	160r	Rom.1.11	β	εἰς τὸ στηριχθῆναι ὑμᾶς	εἰκὸς ἀκμὴν σαλευομένων αὐτῶν τῆι πίστει χάρισμα φησι μεταδοῦναι εἰς τὸ στεριχθηναι αὐτοὺς τὸ μὴ σαλεύεσθαι
37Ph	160r	Rom.1.11
38	160r	Rom.1.12-Rom.1.13	γ	τοῦτο δὲ ἐστι συμπαρακληθῆναι ἐν ὑμῖν διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως ὑμῶν τε καὶ ἐμοῦ οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν ἀδελφοὶ ὅτι πολλάκις προεθέμην ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς	σφόδρα μετριαζων ἐπάγει τὸ συμπαρακληθῆναι ἐν ὑμῖν διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως τουτέστιν ἵνα καὶ ἐγὼ ὑμᾶς καὶ ὑμεῖς ἐμε παρακαλέσητε τῆς γὰρ ἀλλήλων δεόμεθα παρακλήσεως διὰ τῆς ἐνούσης ἡμῖν πίστεως πολλῶν γὰρ πιστῶν συνοδος μεγίστην ἐργάζεται παράκλησιν
38Ph	160r	Rom.1.13
39	160r	Rom.1.13-Rom.1.14	δ	καὶ ἐκωλύθην ἄχρι τοῦ δεῦρο ἵνα τινα καρπὸν σχῶ καὶ ἐν ὑμῖν καθὼς καὶ ἐν τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν Ἕλλησί τε καὶ βαρβάροις σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις	τὸ ἐκωλύθην φησιν ἀντὶ τοῦ οὐκ ἔδοξε τῶι πνεύματι τῶι ἁγίωι υποκειμαι γὰρ δεσποτεια τῆι τοῦ παράκλητο καὶ ταῖς εκενου ψηφοις αφομαι
40	160r	Rom.1.14
41	160r	Rom.1.14
41Ph	160r	Rom.1.14
42	160r	Rom.1.14
43	160r	Rom.1.14
44	160r	Rom.1.14-Rom.1.15	ε	ὀφειλέτης εἰμι οὕτως τὸ κατ' ἐμε πρόθυμον καὶ ὑμῖν τοῖς ἐν Ῥώμῃ εὐαγγελίσασθαι	οὐδέν φησι ἴδιον δίδωμι ὀφειλέτης εἰμι πᾶσιν εὐαγγελίσασθαι καὶ πληρῶσαι τὴν δοθεῖσάν μοι ἐντολήν
45	160r	Rom.1.15	^*		τὸ γὰρ ὀφειλέτης εἰμι ἀπὸ κοινοῦ δεκτέον τουτέστιν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις καὶ ὑμῖν
46	160r	Rom.1.16	ϛ	οὐ γὰρ ἐπαισχύνομαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ δύναμις γὰρ θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντὶ τῶ πιστεύοντι	ἐπεὶ δὲ τοῖς ἀπίστοις πολλὰ ἄδοξον είναι ἐδοκει ὅτε ὁ σταυρὸς καὶ ὁ θάνατος τοῦ κυρίου ἡ τῶν Ἰουδαίων παροινία διδάσκει αὐτοὺς μηδὲν ἄδοξον ὲν αὐτω ὑπονοεῖν καὶ διὰ τοῦτο αισχύνεσθαι δύναμις
46ex	160r	Rom.1.16	^*		γὰρ θεοῦ ἐστιν ταῦτα εἰς σωτηρίαν τῶν πίστει δεχομένων
47	160r	Rom.1.16
47Ph	160r	Rom.1.16
48	160r	Rom.1.16	ζ	Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι	ῥήματος μόνον τιμὴ τὸ πρῶτον οὐ χάριτος πλεονασμός
49	160r	Rom.1.16
49Ph	160r	Rom.1.16
50	160r	Rom.1.16
50Pha	160r	Rom.1.16
50Phb	160r	Rom.1.16
51	160r	Rom.1.16
51exc	160v	Rom.1.17	α	δικαιοσύνη γὰρ θεοῦ ἐν αὐτῶι ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως εἰς πίστιν	τῶι μὲν Ἰουδαίωι ἐκ τῆς τοῦ θέτου νόμου πίστεως εἰς τὴν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶι δὲ Ἕλληνι ἐκ τῆς τοῦ φυσικοῦ εἰς τὴν αὐτὴν Ἰησοῦ Χριστοῦ πίστιν
51exa	160v	Rom.1.17	η και αλλως ^*		πρῶτον γὰρ δεῖ πιστεῦσαι τοῖς προφεταις καὶ δι' ἐκείνων εἰς τὴν τοῦ Εὐαγγελίου πίστιν ποδηγηθῆναι
51exb	160v	Rom.1.17	^*		ἡ ὅτι ὁ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν δεχόμενος ποδηγεῖται καὶ εἰς τὴν τῶν μελλόντων ἀγαθῶν πίστιν φημι δὴ τῆι ἐκ νεκρῶν ἀναστάσει καὶ τῆι αἰωνίω ζωῆι καὶ τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν
52	160v	Rom.1.17	β	καθὼς γέγραπται ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται	ἵνα δείξῃ ὅτι ἡ πίστις σωτηρίαν δωρεῖται παράγει τὸν Αμβακουν μάρτυρα
53	160v	Rom.1.18	γ	ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ θεοῦ ἀπ' οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων	ὀργὴν θεοῦ φησιν τὴν τῆς κρίσεως ἡμέρα τοῖς ἀσεβέσιν
54	160v	Rom.1.18
55	160v	Rom.1.18	δ	τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικία κατεχόντων	ἀλήθεια μὲν ἡ τοῦ θεοῦ γνῶσις ἀδικία δὲ ἡ τῶν εἰδώλων ἀπάτη ἐκεῖνοι οὖν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικία κατέχουσιν ὅσοι τὸ σέβας τοῦ θεοῦ περιάπτουσιν εἰδώλοις τὸ δὲ κατεχόντων ἀντὶ τοῦ φυλαττόντων
55Ph	160v	Rom.1.18
56Ph	160v	Rom.1.18			ὅπερ ἐστιν αὐτοῦ δυνατὸν γνωσθῆναι ὅτι ποιητὴς ὅτι προνοητὴς καὶ τὰ ὁμοία
57	160v	Rom.1.19	ε	διότι τὸ γνωστὸν τοῦ θεοῦ φανερὸν ἐστιν ἐν αὐτοῖς ὁ γὰρ θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσεν	διὰ τοῦ κάλλους καὶ μεγέθους ταύτης τῆς κτίσεως αναλογως ὁ γενεσιουργος υπερειται
56	160v	Rom.1.19	^*		διὰ γὰρ τῆς ὁρωμένης καὶ φθαρτῆς
60ex	160v	Rom.1.19	^*		τῆς φύσεως τῶν παρηγμένων εἰς γένεσιν καὶ κεκλημένων ἐν χρόνῳ πρὸς ὕπαρξιν ἀόρατος ὁ τούτων δημιουργὸς ἀΐδιος τε κα ἄφθαρτος επιγινωσκεται
58	160v	Rom.1.19
59	160v	Rom.1.20-Rom.1.21	ϛ	τὰ γὰρ ἀορατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποημασι νοούμενα καθορᾶται εἰ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης εἰς τὸ είναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους διότι γνόντες τὸν θεὸν οὐχ ὡς θεὸν ἐδοξασαν ἡ εὐχαρίστησαν	ἀορατα φησι ἀγγέλους καὶ πᾶσαν τὴν ἐν οὐρανοῖς δύναμιν ποιήματα δὲ τὰ ὁρώμενα οἷον οὐρανὸν θάλασσαν ὁ γὰρ οὐρανόν φησι ὁρῶν πάντως ὅτι καὶ ἐν τος αὐτοῦ λογίσεται είναι τινα λειτουργικὰ πνεύματα
59Ph	160v	Rom.1.21
60	160v	Rom.1.21	^*		ἵνα δὲ μὴ συναιδους νομίσῃς τοὺς ἀγγέλους ὑπο κτίσιν αὐτοὺς ἄγει καλῶς δὲ τὸ καθορᾶται ἐκ γὰρ τῶν ὁρατῶν τὰ νοητὰ γινώσκεται
60Ph	160v	Rom.1.21
61	160v	Rom.1.21
62	160v	Rom.1.21
63	160v	Rom.1.21
63Pha	160v	Rom.1.21
63Phb	160v	Rom.1.21
64	160v	Rom.1.21
65Ph	160v	Rom.1.21
66	161r	Rom.1.21	α	ἂλλ εμεαταιωθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία	ἐπλανήθησαν
67	161r	Rom.1.21	^*		διὰ τὸ πάντα λογισμοῖς ἐπιτρέψαι καὶ οὐχὶ πίστει βουλόμενοι γὰρ ἐν σχήματι τὸν ἀσχημάτιστον καὶ ἐν εἴκοσι σωματικαῖς τὸν άσώματον καταλαβεῖν ἐπλανήθησαν οὐ δυνηθέντων τῶν λογισμῶν πρὸς τὸ πέρας ἐξικέσθαι οἷον πόθεν δῆλον ὅτι οὐρανὸν ἡ γῆν ἐποίησεν ἡ τις πατὴρ θεοῦ ἡ τις αἰτία τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ ἥτις ὑπόστασις
68	161r	Rom.1.21
69	161r	Rom.1.22	β	φάσκοντες είναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν	ἡ αἰτία φησι τοῦ λογισμοῖς ἐπιτρέψαι τὸ πᾶν τὸ οἴεσθαι σοφοῖς είναι καὶ ἑαυτοῖς ἀρκεῖν πρὸς πᾶσαν κατάληψιν διὸ καὶ ἐμωράνθησαν
70	161r	Rom.1.23	γ	καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν	δόξαν καὶ σέβας εἰδώλων δόξαν δὲ θεοῦ τὸ δημιουργικὸν τὸ προνοητικὸν ταύτην προσεκύρωσαν εἰδώλοις ὁμοιώμασιν ἀνθρώπων καὶ πετεινῶν καὶ ἑρπετῶν
71	161r	Rom.1.23
72	161r	Rom.1.24	δ	διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς	τὴν τοῦ θεοῦ συγχώρησιν παράδοσιν λέγει
72Ph	161r	Rom.1.24
72exa	161r	Rom.1.24
72exb	161r	Rom.1.24	^*		ἡ τάχα ἑαυτοὺς παρέδωκαν εἰς ὁ ἐπεθύμουν ἐν γὰρ ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν παρέδωκεν αὐτούς φησι
73	161r	Rom.1.24
74	161r	Rom.1.24
74exa	161r	Rom.1.25	ε	οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ θεοῦ ἐν τῶ ψεύδει	ἀλήθειαν θεοῦ φησι τὸ θεὸς ὄνομα ψεῦδος δὲ τὸ χειροποίητον εἴδωλον δέον οὖν αὐτοὺς τὸν ἀληθῆ προσκυνῆσαι θεὸν τῆι κτίσει τὸ θεῖον σέβας προσήνκεγκαν
74exb	161r	Rom.1.25	^*		τὰ γὰρ εἴδωλα ψευδως ονομαζονται θεοί
75	161r	Rom.1.25		καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν
76	161r	Rom.1.25		τῆι κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα ὃς ἐστιν
77	161r	Rom.1.25		εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν
78	161r	Rom.1.26		διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν
79	161r	Rom.1.26		μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν
80	161r	Rom.1.27		ὁμοίως τε καὶ οἱ ἄρρενες ἀφέντες
81	161r	Rom.1.27		τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας
82	161r	Rom.1.27		ἐξεκαύθησαν ἐν τῆ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους
83	161r	Rom.1.27		ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι
84	161r	Rom.1.27
85	161r	Rom.1.27
86	161v	Rom.1.27	α	καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἦν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες	τὸν μισθόν φησι τὸν ὀφειλόμενον ἐν τῆι πλάνηι ἤτοι τῆι εἰδωλολατρία ἀπολαμβάνουσιν ἐν ἑαυτοῖς ασχημονουντες ἀνὴρ ἀπ' ἀνδρὸς καὶ γυνὴ ἀπὸ γυναικός
87	161v	Rom.1.27
88	161v	Rom.1.28	β	καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα	τῆι γὰρ ἀποστροφῆι τοῦ θεοῦ εἰσάγεται νοῦς ἀδόκιμος παρὰ τῶν δαιμόνων καὶ ταύτην παράδοσιν θεοῦ ἔθος καλεῖν τῆι γραφῆι
89	161v	Rom.1.29-Rom.1.31	γ	πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικία πορνεία πονηρίᾳ πλεονεκξια κακία μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας ψιθυριστὰς καταλάλους θεοστυγεῖς ὑβριστὰς ὑπερηφάνους ἀλαζόνας εφευρεστας κακῶν γονεῦσιν ἀπειθεῖς ἀσυνέτους ἀσυνθέτους ἀστόργους ἀσπόνδους ἀνελεήμονας	οὐδέν φησι συμμετρον ἀλλὰ πλήρης ὄντας πάσῃ θεωρῶ εἶτα γενικῶς εἰπὼν τὴν ἀδικίαν λοιπὸν καὶ ἐν τοῖς ιδικωτεροις αὐτῆς ἐπεξέρχεται
89ex	161v	Rom.1.31	^*		καὶ πονηρίαν μὲν λέγει τὸν ἐκ κατασκευῆς εἰς τινα παρὰ τοῦ πόνον γινόμενον πλεονεξίαν δὲ τὴν ὑπὲρ τῆς ἐπιθυμίας τοῦ πλείονος βλάβην κακίαν δὲ τὴν τοῦ κακῶσαὶ τὸν πέλας σπουδὴν φθόνον δὲ τὴν ἐπὶ τοῖς τοῦ πλησίον καλοῖς βασκανίαν φόνον δὲ τὴν μέχρις ἀναιρέσεως κίνησιν ἔριν δὲ τὴν ἐπίψογὸν φιλονεικίαν δόλον δὲ τὰς ἐπὶ λύμῃ τῶν ἀδελφῶν ἐπιβουλάς τε καὶ μηχανὰς κακοήθειαν δὲ τὴν κακοτροπίαν ψιθυρισμὸν δὲ τὴν υπ ὀδόντα τῶν παρόντων κακολογίαν καταλαλίαν δὲ τὴν εἰς ἀπόντας ὑπό τινων βλασφημίαν θεοστυγεῖς δὲ οὐ τοὺς ὑπο θεοῦ στυγομενου ἀλλὰ τοὺς μισοῦντας θεὸν ὑβριστὰς δὲ τοὺς θρασεῖς καὶ λοιδόρους ὑπερηφάνους δὲ τοὺς κατὰ τῶν οὐκ ἐχόντων ἐφ' οἷς ἔχουσιν αὐτοὶ φυσωμένους ἀλαζόνας δὲ τοὺς ἐφ' οἷς οὐκ ἔχουσιν αὐχοῦντας ὡς ἔχοντας ἐφευρετὰς δὲ κακῶν τοὺς ἐπὶ τοῖς παλαιοῖς κακοῖς ἕτερα καινοτομοῦντας κακὰ γονεῦσι δὲ ἀπειθεῖς τοὺς καὶ μέχρι γονέων ἀγνώμονας ἀσυνέτους δὲ τοὺς ἀσυνειδήτους τῶν γὰρ τοιούτων οὐδὲν ἀφρονέστερον ἀσυνθέτους δὲ τοὺς ταῖς συνθήκαις μὴ ἐμμένοντας ἃς ἂν πρός τινας συνθῶνται ἀστόργους δὲ τοὺς ἀπηνεῖς καὶ ἀφίλους ἀσπόνδους δὲ τοὺς ἀδιαλλάκτους καὶ μνησικάκους ἀνελεήμονας δὲ τοὺς ἀκαμπεῖς καὶ ἀνενδότους πρὸς ἔλεον
90	161v	Rom.1.31
91	161v	Rom.1.31
92	161v	Rom.1.31
93	161v	Rom.1.31
93Ph	161v	Rom.1.31
94	161v	Rom.1.31
95	161v	Rom.1.31
95ex	162r	Rom.1.32	δ	οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ θεοῦ ἐπιγνόντες ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσιν οὐ μόνον αυτὰ ποιοῦσιν ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι	ἐπειδὴ τοῦ πλημμελεῖν τὸ ἐπαινεῖν τοὺς πλημμελοῦντας πολλῷ χεῖρὸν ἐστιν εἰκοτως εἴρηται οὐ μόνον ποιοῦσιν ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσιν ὁ μὲν γὰρ μετὰ τοῦ πλημμελεῖν καταγινώσκων τῆς ἁμαρτίας δυνήσεται χρόνωι ποτε ἑαυτὸν ἀνακτήσασθαι ὁ δὲ ἐπαίνων τὴν πονηρίαν τῆς ἐκ τοῦ μετανοῆσαι βοηθείας ἑαυτὸν ἀποστερεῖ ἐπεὶ τοινων ἀνίατα νοσούσης επιγνωμης αὕτη ἡ ψῆφος εἰκοτως τοῦ πλημμελοῦντος ὁ τὴν ἁμαρτίαν ἐπαίνων πολλῷ παρανομώτερος κέκριται
96	162r	Rom.2.1		διὸ ἀναπολόγητος εἰ ὦ ἄνθρωπε πᾶς ὁ κρίνων ἐν ὧι γὰρ κρίνεις τὸν ἕτερον
99Ph	162r	Rom.2.1
97	162r	Rom.2.1-Rom.2.2		σεαυτὸν κατακρίνεις τὰ γὰρ αυτὰ πράσσεις ὁ κρίνων οἴδαμεν δὲ ὅτι τὸ κρίμα τοῦ θεοῦ ἐστι
98	162r	Rom.2.2		κατὰ ἀλήθειαν ἐπὶ τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας
99	162r	Rom.2.3		λογίζηι δὲ τοῦτο ὦ ἄνθρωπε ὁ κρίνων τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας καὶ ποιῶν αυτὰ ὅτι σὺ ἐκφεύξῃ τὸ κρίμα τοῦ θεοῦ
100	162r	Rom.2.4		ἡ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας καταφρονεῖς ἀγνοῶν
101	162r	Rom.2.4		ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει
102	162r	Rom.2.5		κατὰ δὲ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν
103	162r	Rom.2.5
104	162v	Rom.2.5-Rom.2.6	α	θησαυρίζεις σεαυτῶι ὀργὴν ἐν ἡμέραι ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ θεοῦ ὃς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ	ἵνα μὴ ὀργὴν θεοῦ ἀκούων πάθος νομίσῃς ἐπήγαγεν ἀποκαλύψεως δικαιοκρισίας
105ex	162v	Rom.2.6	^*		τὸ γὰρ καὶ ὡς πρὸς τὴν ἑρμηνείαν παρέλκει
104	162v	Rom.2.6	^*	^*	ἔνθα γὰρ δικαιοκρισία οὐκ ἐστι πάθος τότε γὰρ μάλιστα ἡ δικαιοκρισία ἀποκαλύπτεται ὅταν ἀποδίδωσιν ἑκάστωι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ
106	162v	Rom.2.6
106Ph	162v	Rom.2.6
107	162v	Rom.2.7	β	τοῖς μὲν καθ' ὑπομονὴν ἔργου ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν ζητοῦσι ζωὴν αἰώνιον	τὸ ὑπερβατον οὕτως ἔχει τοῖς μὲν καθ' υπομομνη ἔργου ἀγαθοῦ ζητοῦσι ζωὴν αἰώνιον δόξαν καὶ τιμὴν καὶ ἀφθαρσίαν
108	162v	Rom.2.7
109	162v	Rom.2.8-Rom.2.9	γ	τοῖς δὲ ἐξ ἐριθείας καὶ ἀπειθοῦσι μὲν τῆι ἀληθείαι πειθομένοις δὲ τῆι ἀδικίαι θυμὸς καὶ ὀργὴ θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργεζομενου τὸ κακόν	δείκνυσι ὅτι φιλονεικίας ἐστι τὸ ἁμαρτάνειν
110ex	162v	Rom.2.9
110	162v	Rom.2.9	^*		τις γὰρ οὐκ οἶδεν ὅτι κακὸν ἡ ἀδικία καὶ καλὸν ἡ ἀλήθεια πάλιν ὧδε παρέλκει τὸ Κάϊν τοῖς γὰρ ἐξ ἐριθείας φησιν ἀπειθοῦσι τῆι ἀληθείαι καὶ τὰ ἑξῆς
111	162v	Rom.2.9
112	163r	Rom.2.9	α	Ἰουδαίου τε πρῶτον καὶ Ἕλληνος	ὅσω γὰρ πλείονος ἠξίωται διδασκαλίας τοσούτῳ πλέον ἁμαρτάνων τιμωρηθησεται
113ex	163r	Rom.2.9
114	163r	Rom.2.9
115	163r	Rom.2.10-Rom.2.11	β	δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντΙ τῶι εργεζομενωι τὸ ἀγαθον Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι οὐ γὰρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῶι θεῶι	ἵνα μὴ νομίζωσιν Ἰουδαῖοι τὸν ἀκροβυστον κἂν θεοσεβὴς ἡ ἔλαττον ἔχειν συνάπτει αὐτούς
116	163r	Rom.2.11	^*		Ἕλληνα οῦτον ειδωλατρην λέγει ἀλλὰ τὸν ἀκροβυστον μὲν θεοσεβῆ δὲ καὶ πιστόν
117	163r	Rom.2.11
118	163r	Rom.2.11
118exb	163r	Rom.2.12-Rom.2.13	γ	ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται καὶ ὅσοι ἐν νόμωι ἥμαρτον διὰ νόμου κριθήσονται οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῶι θεῶι ἂλλ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται	τὸ ἀνόμως ἐνταῦθα οὐ τὸ χαλεπώτερον ἀλλὰ τὸ ἡμερώτερον τουτέστι οὐκ ἔχει κατηγοροῦντα τὸν νόμον ἂλλ ἀπὸ τῶν τῆς φύσεως λογισμῶν καταδικάζεται μόνον ὁ δὲ Ἰουδαῖος ἐννόμως τουτέστι μετὰ τῆς φύσεως καὶ τοῦ νόμου κατηγοροῦντος ὅσω γὰρ πλείονος ἀπέλαυσεν ἐπιμελείας τοσούτῳ μείζονα δώσει δίκην
118exa	163r	Rom.2.13	^*		καὶ ἐπὶ μὲν τοῦ Ἕλληνος ἀπολοῦνται εἶπεν ἐπὶ δὲ τοῦ Ἰουδαίου κριθήσονται ἐπειδὴ κρίμα ἐνταῦθα τὸ κατάκριμα λέγει ὅπερ τὴν ἀναμφίβολον ἀπώλειαν δηλοῖ ἀλλὰ ἑνὶ τιμωρία παρὰ τιμωρίαν καὶ τὰ δύο ἀπωλείας αἰτία εἰσιν
118exc	163r	Rom.2.13
119	163r	Rom.2.13
120	163r	Rom.2.13
120ex	163r	Rom.2.14-Rom.2.15	δ	ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τὸ τοῦ νόμου ποιῇ φύσει οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν	τὸ φύσει ὅταν εἴπηι τοῖς ἐκ φύσεως λέγει λογισμοῖς
121	163r	Rom.2.15
122	163r	Rom.2.15
123	163r	Rom.2.15
124	163v	Rom.2.15	α	συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἡ καὶ ἀπολογουμένων	ἐν ἐκείνωι γὰρ τῶι κριτηρίω οὐ δεόμεθα τῶν ἔξωθην ἡ κατηγορούντων ἡ μαρτυρούντων ἡμῖν τὰ χρηστὰ ἂλλ οἱ ἑκάστου λογισμοὶ καὶ τὸ συνειδὸς ἡ κατηγορεῖ ἡ απολογειται
124Ph	163v	Rom.2.15
125	163v	Rom.2.15
126	163v	Rom.2.16	β	ἐν ἡμέραι ὅτε κρίνει ὁ θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ	κρίνει ὁ θεὸς τουτέστιν ὁ πατὴρ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καθὼς ἐγὼ εὐαγγελίζομαι τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων ὡς θεὸς δῆλον ὅτι ὁ γὰρ πατήρ φησι κρίνει οὐδένα τὴν δὲ κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῶι υἱῶι καθώς φησιν ευαγγελιστης Ἰωάννης
127	163v	Rom.2.16
128	163v	Rom.2.17	γ	ἴδε σὺ Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ	οὐ γὰρ εἰ κατὰ ἀλήθειαν ἂλλ ἐπονομάζῃ Ἰουδαίοις εἰ μὴ πληροῖς τὸν νόμον
129	163v	Rom.2.17	δ	καὶ ἐπαναπαύῃ τῶι νόμωι	τὸ ἐπαναπαύῃ δηλοῖ ὅτι οὐ καμάτωι αὐτῶν ἡ κατορθώμασιν ἐδόθη ἀλλὰ θεία χάριτι μέγα φησι ἐπὶ τῶι νόμωι φρονεῖς καὶ ἐν τρυφας αὐτῶι ὡς ἡξιωμένος θείου νόμου
128ex	163v	Rom.2.17	^*		οὕτως οὐ γὰρ κάμνεις φησι τὸ πρακτέον ἐπιζητῶν ἔχεις γὰρ τὸν νόμον ἅπαντα σε διδάσκοντα
130	163v	Rom.2.17	ε	καὶ καυχᾶσαι ἐν θεῶι	τὸ δὲ καυχᾶσαι ἐν θεῶι ἀντὶ τοῦ ὡς μόνος ἀγαπηθεὶς παρὰ τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους δοκεῖ δὲ αὐτοὺς καὶ εἰς ἀπόνοιαν σκώπτειν
131	163v	Rom.2.18	ϛ	καὶ γινώσκεις τὸ θέλημα	τὸ δὲ γινώσκεις τὸ θέλημά φησι τουτέστιν γινώσκεις μὲν οὐ ποιες δὲ καὶ γὰρ ἐπὶ τοῦτω μέγα ἐφρόνουν διὸ καὶ ἐπὶ τούτωι σκωπτει αὐτούς
132	163v	Rom.2.18	ζ	καὶ δοκιμάζεις τὰ διαφέροντα κατηχούμενος ἐκ τοῦ νόμου	ἐπειδὴ δὲ μὴ ποιοῦντες ἐπὶ τῶ εἰδέναι τὴν τῶν συμφερόντων δοκιμασίαν είναι νόμου κατήχησις μὲν μέγα ἐφρόνουν ἐπὶ τοῦτω πωσις ἐπεὶ αὐτοὺς ὡς υπεροπιας
133	163v	Rom.2.19-Rom.2.20	η	πέποιθάς τε σεαυτὸν ὁδηγὸν είναι τυφλῶν φῶς τῶν ἐν σκότει παιδευτὴν ἀφρόνων διδάσκαλον νηπίων	πέποιθάς τε φησιν ὁδηγὸν είναι τυφλῶν οὐκ εἰ φησιν ἂλλ οὕτω περὶ σεαυτοῦ λογίζηι τυφλοὺς δὲ καὶ ἐν σκότει καὶ ἄφρονας καὶ νηπίους λέγει τοὺς προσκολλωμένους αὐτοῖς προσηλύτους τούτοις γὰρ τοῖς ὀνόμασιν ἀπὸ κενοδοξίας αὐτοὺς ἐκάλουν διὸ καὶ αὐτος ἠρέμα ἐπονειδίζων αὐτοῖς τοῖς τοιούτοις ὀνόμασιν ἐχρήσατο
134	164r	Rom.2.20-Rom.2.22	α	ἔχοντα τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ἐν τῶι νόμωι ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν κλέπτεις ὁ λέγων μὴ μοιχεύειν μοιχεύεις	εὐφυῶς εἶπεν μόρφωσιν γνώσεως καὶ εὐσεβείας δηλῶν ὅτι οὐκ αὐτὴν ἔχουσι τὴν ἀληθῆ γνῶσιν καὶ εὐσέβειαν ἂλλ ἐπίπλαστον εἰκονα τινα σχῆμα μὲν ἔχουσαν ἀληθείας οὐκ οὖσαν δὲ καλῶς δέ φησιν ἐν τῶι νόμωι οὐ γὰρ ἐν τῶι συνειδότι καὶ ἐν ταῖς πράξεσι κεκτησθαι λέγει καὶ ἐπὶ τοῦτο μέγα ἐφρόνουν
134Ph	164r	Rom.2.22
135	164r	Rom.2.22
135ex	164r	Rom.2.22
136	164r	Rom.2.22-Rom.2.24	β	ὁ βδελυσσόμενος τὰ ειδολα ἱεροσυλεῖς ὃς ἐν νόμωι καυχᾶσαι διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου τὸν θεὸν ἀτιμάζεις τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ θεοῦ δι' ὑμᾶς βλαφθημειται ἐν τοῖς ἔθνεσι καθὼς γέγραπται	ὁ μὲν νόμος φησι καὶ τὰ ἐν τοῖς εἰδώλοις χρήματα βδελυκτὰ εἶχεν ὑμεῖς δὲ τὰ μὲν εἴδωλα βδελύσσεσθε τὰ δὲ χρήματα τὰ ἐν αὐτοῖς ἀρπάζετε ἄρα οὖν οὐδε τὰ εἴδωλα βδελύσσεσθε αλεθως
136Ph	164r	Rom.2.24
137	164r	Rom.2.24
138	164r	Rom.2.24
139	164r	Rom.2.24
140	164r	Rom.2.24
141	164r	Rom.2.24
142	164r	Rom.2.25-Rom.2.27	γ	περιτομὴ μὲν γὰρ ὠφελεῖ εὰν νόμον πράσσῃς εὰν δὲ παραβάτης νόμου ἧς ἡ περιτομή σου ἀκροβυστία γέγονεν εὰν οὖν ἡ ἀκροβυστία τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου φυλάσσηι οὐχὶ ἡ ἀκροβυστία αὐτοῦ εἰς περιτομὴν λογισθήσεται καὶ κρίνει ἡ ἐκ φύσεως ἀκροβυστία τὸν νόμον τελοῦσα σε τὸν διὰ γράμματος καὶ περιτομῆς παραβάτην νόμου	δύο ἐνταῦθα περιτομὰς καὶ δύο ἀκροβυστίας φησιν ἐστι γὰρ περιτομὴ νοητὴ ἧς τύπος ἡ αἰσθητὴ τὸ κεκαθάρθαι καὶ περιτετμῆσθαι πᾶν ὅσον οὐ φίλον θεῶι ἐκ δὴ τούτου ἐστι τις ἀκροβυστος μὲν τὸ σῶμα τὴν δὲ τοιαύτην ἔχων περιτομὴν καὶ πάλιν ἐμπερίτομος τὸ σῶμα ἀκροβυστος δὲ τὴν ψυχήν
142Pha	164r	Rom.2.27
142Phb	164r	Rom.2.27
143	164r	Rom.2.27
144	164r	Rom.2.27
145	164r	Rom.2.27
146	164r	Rom.2.27
146Ph	164r	Rom.2.27
147	164r	Rom.2.27
147Ph	164r	Rom.2.27
148	164r	Rom.2.27
148ex	164r	Rom.2.27
149	164v	Rom.2.28-Rom.2.29	α	οὐ γὰρ ὁ ἐν τῶι φανερῶι Ἰουδαῖὸς ἐστιν οὐδε ἡ ἐν τῶι φανερῶι ἐν σαρκὶ περιτομὴ ἂλλ ὁ ἐν τῶι κρυπτῶι Ἰουδαῖος καὶ περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι οὐ γράμματι οὐ ὁ ἔπαινος τὸ οὐκ ἐξ ἀνθρώπων ἂλλ ἐκ τοῦ θεοῦ	εἰπὼν ὅτι οὐχ ὁ ἐν τῶι φανερῶι Ιουσαιος ἐστιν ἐξέβαλε τὰ σωματικα πάντα προσθεὶς δὲ ἂλλ ὁ ἐν τῶι κρυπτῶι εἰσάγει τὰ νοητά
150	164v	Rom.2.29
151	164v	Rom.2.29	^*		οὐ γὰρ χρεία φησι τὴν σαρκικὴν περιτέμνειν ἀκροβυστίαν ἀλλὰ τὴν καρδίαν ἐκ τῶν κακῶν πράξεων
152	164v	Rom.2.29	^*		ὁ γὰρ τὴν καρδίαν φησι περιτετμημένος ἀπὸ πάσης ἀκαθαρσίας οὗτος ἀληθῶς Ἰουδαῖος εἰπὼν δὲ ἐν πνεύματι προοδοποιεῖ τῆι πίστει οἱ γὰρ πιστοὶ διὰ πνεύματος ἁγίου τὴν περιτομὴν ἔχουσιν τῶν ἁμαρτιῶν
153	164v	Rom.2.29
154	164v	Rom.3.1-Rom.3.2	β	τι οὖν τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου ἡ τις ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς πολὺ κατὰ πάντα τρόπον πρῶτον μὲν ὅτι ἐπιστεύθησαν τὰ λόγια τοῦ θεοῦ	εἰπών τι οὖν τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου τὰ ἑξῆς αντιτιθησιν ἑαυτῶι καί φησιν εἰ οὖν κατὰ τὸν σὸν λόγον οὐδὲν ὠφελεῖ οὔτε τὸ είναι Ἰουδαῖον οὔτε τὸ περιτέμνεσθαι τι δή ποτε ἡμᾶς καὶ ἐξελέξατο ὁ θεὸς διατὶ δὲ καὶ περιτέμνεσθαι προσέταξεν τι οὖν φησι ὠφελεῖ μὲν ὁ Ιουδαισμος κατὰ τοῦτο ἔμαθον ὁδὸν σωτηρίας ἔλαβον νόμον ὁδηγὸν τῶν πρακτέων
154ex	164v	Rom.3.2
155	164v	Rom.3.2
156	164v	Rom.3.2
157	164v	Rom.3.3-Rom.3.4	γ	τι γὰρ εἰ ἠπίστησάν τινες μὴ ἡ ἀπιστία αὐτῶν τὴν πίστιν τοῦ θεοῦ καταργήσει μὴ γένοιτο	εἶτα ἵνα μὴ λέγωσι καί τις ὠφέλεια τοῦ νόμον ἐγχειρισθῆναι ὁπότε πολλοὶ οὐκ ἐπίστευσαν αὐτῶι καί τι φησι πρὸς τὸν θεὸν εἰ ἠπιστήσατε ἂλλ οἱ μὴ γὰρ ἀνάγκη σῶσαι αὐτοὺς εἶχεν ὁ θεὸς ἄκοντας καὶ μὴ γὰρ ἐπειδή φησι τινες ἠπίστησαν παρὰ τοῦτο τὴν πίστιν τοῦ θεοῦ τουτέστι τὴν εὐεργεσίαν κατήργησαν ἤγουν ἐματαιοποίησαν οὐ μενοῦν εἰ γὰρ καὶ αὐτοὶ οὐκ ἐπίστευσαν ὁ μέντοι θεὸς τὸ αὐτοῦ πεποίηκεν διὰ τοὺς πιστεύσαντας
158	165r	Rom.3.4	α	γινέσθω δὲ ὁ θεὸς ἀληθὴς πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης καθὼς γέγραπται ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῶι κρίνεσθαί σε	τὸ γινέσθω ὁ θεὸς ἀληθὴς πᾶς ὁ δὲ ἄνθρωπος ψεύστης τοῦτο δηλοῖ οὐκ ἐπειδή φησιν ηπειθεσαν οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τοῦτο ἠλαττώθη ἡ δωρεὰ τοῦ θεοῦ ἀλλὰ πάντα γέγονεν ἵνα δι' ἐλεγχθῇ καὶ τοῦ θεοῦ τὸ ἀληθὲς ἐφ' οἷς ἐπηγγείλατο τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τῶν ἀνθρώπων τὸ ψευδες ἐψεύσαντο γὰρ τῆ ἀπιστία τὸν θεόν
158ex	165r	Rom.3.4	^*		δαίμοσι λατρεύσαντες
158Pha	165r	Rom.3.4
158Phb	165r	Rom.3.4
159	165r	Rom.3.4	^*		παράγει καὶ τὸν Δαυὶδ μάρτυρα λέγοντα ὅτι διὰ τοῦτο καὶ ἀναξίους εὐεργετεῖ ὁ θεὸς ἵνα νικήσῃ εἰς κρίσιν τοῖς ἀνθρώποις καταστὰς ὅταν γὰρ δειχθῇ αὐτοῦ τὸ ἀγαθον
160	165r	Rom.3.4	^*		ὅτι καὶ ἀναξίους εὐεργετεῖ τὸ δὲ ἡμέτερον απειθες εἰ οἷον τε αὐτον κρίνεσθαι μεθ' ἡμῶν νίκης ψῆφον ηρατο ἄν
160ex	165r	Rom.3.4
160Ph	165r	Rom.3.4
161	165r	Rom.3.5-Rom.3.6	β	εἰ δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησι τι ἐροῦμεν μὴ ἄδικος ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργὴν κατὰ ἄνθρωπον λέγω μὴ γένοιτο ἐπεί πως κρίνει ὁ θεὸς τὸν κόσμον	εἰ δέ φησι ἡ ἀδικία ἡμῶν μᾶλλον δείκνυσι τὴν δικαιοσύνην τοῦ θεοῦ καὶ τὴν ἀλήθειαν ἄρα ἀδίκως κολάζει τοὺς αἰτίους αὐτω ἀληθείας καὶ δικαιωσυνης γενομένους εἰ δὲ ἀδίκως οὐκέτι κολάζει ἄρα οὐχ ἡμεῖς αὐτω τῆς νίκης αἴτιοι
162	165r	Rom.3.6	^*		οὔτε γὰρ ἡ ἡμῶν ἀδικία εκωλισεν αὐτοῖς τουτέστι εἰς τέλος αγαγει τὰ ὑποσχεθέντα τῶ Ἀβραὰμ εἰ δὲ μὴ ἀδίκως κολάζει ἄρα οὐχ ἡμεῖς οὕτως αἴτιοι τῆς ἀληθείας τῆς δικαιοσύνης γεγόναμεν ἐπειδὴ ἀνρθωπίνοις λογισμοῖς ἐχρήσατο οὐκ ὄντα ἄδικον δεικνὺς τὸν θεὸν ἐπάγει κατὰ ἄνθρωπον λέγω τουτέστιν κατὰ ἀνθρώπινον λογισμὸν λαλήσωμεν ἄδικὸς ἐστιν ὁ θεὸς μὴ γένοιτό πως οὖν ὀργὴν ἐπάγει ἡ δῆλον ὅτι οὐχ ἡμεῖς αὐτω τῆς ἀληθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης αἴτιοι ἂλλ αὐτος ἑαυτῷ
163	165r	Rom.3.6	^*		εἰ δὲ ἦν φησιν ἄδικος οὐκ ἂν ἔκρινε τὸν κόσμον αὐτο γὰρ τὸ κρίνειν δηλοῖ ὅτι δίκαιὸς ἐστι φύσις γὰρ αυτὴ κρίσεως τὸ κρίνειν δικαίως τοὺς ἀδίκους ἡ δικαίους
164	165v	Rom.3.7	γ	εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ θεοῦ ἐν τῶι ἐμῶι ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ ^*	πάλιν εἰπὼν εἰ δὲ ἡ ἀλήθεια τοῦ θεοῦ ἐν τῶι ἐμῶι ψεύσματι ἐπερίσσευσε τὸ αὐτο συνίστησιν εἰ γὰρ διὰ τοῦτο επερισσευσενν ἡ ἀλήθεια ἡ δικαιοσύνην τοῦ θεοῦ ἐπειδὴ ἐγὼ ἠδίκησα καὶ ἐψευσάμην αὐτον ἀλόγως κρίνομαι ἔδει γάρ με καὶ ἀμοιβῶν ἀξιωθῆναι ὡς αἴτιον αὐτω νίκης καὶ ἀληθείας ἀλλά νυν ἐγὼ αἴτιος ἵνα δοξάζηται επενικη καὶ δικαιοσύνη θεὸς τοιγαροῦν καὶ κρίνομαι
165	165v	Rom.3.7
166	165v	Rom.3.7-Rom.3.8	δ	τι ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι καὶ μὴ καθὼς βλασφημούμεθα καὶ καθὼς φασί τινες ἡμᾶς λέγειν ὅτι ποιήσωμεν τὰ κακὰ ἵνα ἔλθηι τὰ ἀγαθὰ ὧν τὸ κρίμα ἔνδικὸν ἐστι	εἰ δὲ ἡμεῖς φησιν οἱ αἴτιοι νίκης τῶι θεῶι γενόμενοι κρινόμεθα φησιν ὡς ἁμαρτωλοὶ καὶ οὐ γίνεται καθώς τινες ἡμᾶς νομίζουσι λέγειν συκοφαντουντες ὅτι ποιήσωμεν τὸ κακὸν ἵνα ἐκ τούτου νικήσας ὁ θεὸς ἀμείψεται ἡμᾶς εὐεργεσίαις ὡς αἰτίους νίκης αὐτω γενομέμους ἐξ ὧν κακῶς δι' ἐπράξαμεν
166ex	165v	Rom.3.8	^*		εἰ γὰρ μὴ γένηται ἐκεῖνο φησιν ὅπερ λέγειν νομιζόμεθα ὅτι ἐκ τῆς ἀδικίας ἡμῶν εὐεργετεῖ ἡμᾶς ὁ θεὸς ὡς αἰτίους αὐτω νίκης καὶ μὴ ἔλθῃ τὰ ἀγαθὰ ἀλλὰ τοὐναντίον καὶ κατὰ κρινόμεθα αδικα συκοφαντουμεθα τοῦτο λέγειν ὑπό τινων οἱ τῆς συκοφαντιας τισουσι δίκην
167	165v	Rom.3.8	^*		ἤκουσαν γάρ τινες τῶν Ἑλλήνων Χριστιανῶν λεγόντων ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις τουτέστι πλεονάσας ὁ κόσμος ἁμαρτημάτων αὐτον τὸν υἱον τοῦ θεοῦ επεσπασατο εἰς σωτηρίαν καὶ ἐκ τούτου ἐπλεόνασεν εἰς ἡμᾶς ἡ χάρις αὐτοὶ δὲ διασύροντες τὸ εἰρημένον ἔφασκον τοὺς Χριστιανοὺς λέγειν δεῖν ἁμαρτάνειν ἵνα πλεονάσῃ ἡ χάρις ὧν φησι δηλονότι τῶν οὕτως βλασφημούντων ἡμᾶς τὸ κρίμα ἔνδικὸν ἐστιν ὅτι τὰ καλῶς εἰρημένα κακῶς μεθερμηνεύοντες διασύρουσιν
168	165v	Rom.3.9		τι οὖν προεχομεθὰ οὐ πάντως
168ex	165v	Rom.3.9
168Pha	165v	Rom.3.9
168Phb	165v	Rom.3.9
169	165v	Rom.3.9		προητιασαμεθα
170	165v	Rom.3.9		γὰρ Ἰουδαίους
171	165v	Rom.3.9-Rom.3.11		τε καὶ Ἕλληνας πάντας ὑφ' ἁμαρτίαν είναι καθὼς γέγραπται οὐκ ἐστι δίκαιος οὐδε εἰς οὐκ ἐστιν ὁ συνιῶν οὐκ ἐστιν ὁ ἐκζητῶν τὸν θεόν
172	165v	Rom.3.12		πάντες ἐξέκλιναν ἅμα ἠχρειώθησαν οὐκ ἐστι ποιῶν χρεστοτητα οὐκ ἐστι ἕως ἑνός
173	165v	Rom.3.13-Rom.3.15		τάφος ανεωγμενος ὁ λάρυγξ αὐτῶν ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν ἰὸς ἀσπίδων ὑπο τὰ χείλη αὐτῶν ὧν τὸ στόμα ἄρας καὶ πικρίας γέμει ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα
174	165v	Rom.3.16-Rom.3.18	ε	σύντριμμα καὶ ταλαπωρια ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν οὐκ ἐστι φόβος θεοῦ ἀπέναντι	σύντριμμα καὶ ταλαιπωρίαν τὰς ἁμαρτίας ὁδοὺς δὲ τὴν πολιτείαν καὶ τὴν ζωὴν οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐπὶ τριβει καὶ ἐξίτηλον ποιεῖ ψυχὴν ὡς ἁμαρτία
175	165v	Rom.3.18	^*	τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν	ὁδὸν δὲ εἰρήνης τὴν χρηστὴν λέγει πολιτείαν
176	166r	Rom.3.19	α	οἴδαμεν δὲ ὅτι ὅσα ὁ νόμος λέγει τοῖς ἐν τῶι νόμωι λαλεῖ	νόμον ἐνταῦθα πᾶσαν τὴν παλαιὰν λέγει τὸν Δαυὶδ καὶ τὸν Ἠσαΐαν τοὺς ἐν τῶ νόμῳ δὲ τοὺς Ἰουδαίους λέγει
177	166r	Rom.3.19
177exa	166r	Rom.3.19
177exb	166r	Rom.3.19
177exc	166r	Rom.3.19
177	166r	Rom.3.19
178	166r	Rom.3.19	β	ἵνα πᾶν στόμα φραγῇ καὶ ὑποδικος γένηται πᾶς ὁ κόσμος τῶι θεῶι	διὰ τοῦτό φησιν οἱ προφῆται διήλεγξαν Ἰουδαίους τε καὶ Ἕλληνας μᾶλλον δὲ ὅλον τὸν κόσμον υπεθυνον ἁμαρτίαις ἵνα προοδοποιήσωσι τῆι πίστει γινώσκοντες οἱ ἄνθρωποι ὅτι οὔτε ἐκ νόμου καὶ περιτομῆς οὔτε ἀπὸ ἀκροβυστίας ἑνὶ σωθῆναι προσέλθωσι τῆι πίστει τῶι χάριτι σωζοντι Χριστῶι
178Ph	166r	Rom.3.19
178ex	166r	Rom.3.19
179	166r	Rom.3.19
180	166r	Rom.3.19
181	166r	Rom.3.20	γ	διότι ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον αὐτοῦ διὰ γὰρ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας	νυν δείκνυσι αὐτοὺς οὐ μόνον οὐκ ωφεληθεντας ἀλλὰ καὶ βλαβέντας ἐκ τοῦ νόμου οὐ παρὰ τὴν αὐτοῦ φύσιν ἀλλὰ παρὰ τὴν αὐτῶν κακίαν τὸ γὰρ γνῶναι τὴν ἁμαρτίαν διὰ τοῦ νόμου ἔχουσι τὸ δὲ ἐν γνώσει ἁμαρτάνειν χαλεπώτερον τοῦ ἐν ἄγνοια ἐστιν
181ex	166r	Rom.3.20
182	166r	Rom.3.21	δ	νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται μαρτυρουμένη ὑπο τοῦ νόμου καὶ τῶν προφητῶν	δείξας αὐτοὺς οὐδὲν ωφεληθεντας ἐκ τοῦ νόμου εὐκαίρως εἰς τὴν πίστιν εἰσβάλλει τοῦ Χριστοῦ
183	166r	Rom.3.21	^*		τὴν ἐκ θεοῦ δικαιοσύνην
184	166r	Rom.3.21
185	166r	Rom.3.21	^*		εἰπὼν δὲ πεφανέρωται δείκνυσι ὡς ἦν μὲν εκρυπτετο δὲ καὶ οὐχ ἁπλῶς πεφανέρωται ἀλλὰ καὶ προμαρτυρηθεῖσαν ὑπο Μωσέως οὗτος γὰρ ὁ νόμος καὶ τῶν προφητῶν
186	166r	Rom.3.22	ε	δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ	δεικνὺς δὲ ὅτι ὅλως ἑνὶ σώζεσθαι μηδὲν αὐτοὺς συνεισενεγκόντας ἐπήγαγε δικαιοσύνην δὲ θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτο γὰρ τὸ πιστεῦσαι συνεισενέγκαι ἐστιν ἀνδρείας γὰρ δεῖται ψυχῆς τὸ πιστεῦσαι
186Ph	166r	Rom.3.22
186ex	166r	Rom.3.22-Rom.3.24	ϛ	εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας οὐ γὰρ ἐστι διαστολὴ πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ θεοῦ δικαιούμενοι δωρεὰν τῆι αὐτοῦ χάριτι	τὸ εἰς πάντας τοὺς Ἰουδαίους φησιν τὸ δὲ ἐπὶ πάντας τοὺς ἐθνικοὺς λέγει ὡς ἀπὸ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπὶ τοὺς ἐθνικοὺς ἐκταθείσης τῆς χάριτος
187	166r	Rom.3.24
188	166r	Rom.3.24
189	166r	Rom.3.24
189Pha	166r	Rom.3.24
189Phb	166r	Rom.3.24
190	166r	Rom.3.24	ζ	διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ	διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως δέ φησι τουτέστι διὰ τῆς ἀφέσεως τῶν παραπτομάτων ἧς τυγχάνομεν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ
191	166v	Rom.3.25	α	ὃν προέθετο ὁ θεὸς ἱλαστήριον διὰ τῆς πίστεως ἐν τῶι αὐτοῦ αἵματι	εἰπὼν δὲ προέθετο δηλοῖ παλαιὰν τὴν περὶ τούτου βουλὴν εὐδοκία γὰρ πατρὸς ἐξ ιλασμα γεγένηται τῶν ἡμετέρων ἁμρτημάτων
192	166v	Rom.3.25	^*		ὁ μὲν γὰρ πατὴρ προέθετο ὁ δὲ υἱος τὸ αἷμα ἐξέχεεν ὑπὲρ ἡμῶν κοινῇ οὖν ἡ χάρις
193	166v	Rom.3.25-Rom.3.26	β	εἰς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ διὰ τὴν πάρεσιν τῶν προγεγονότων ἁμρτημάτων ἐν τῆι ἀνοχῆι τοῦ θεοῦ πρὸς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ ἐν τῶι νυν καιρῶι εἰς τὸ είναι αὐτον δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦ	τὸ ἔνδειξις τουτέστιν εἰς ἀπόδειξιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ
194	166v	Rom.3.26	^*		ὅτε γάρ φησι παρειμένους εὗρε τουτέστι νενεκρωμένους ταῖς ἁμαρτίαις ἐδικαίωσεν εἰπὼν δὲ ἐν τῆ ἀνοχὴ τοῦ θεοῦ δείκνυσι τοὺς ἀνθρώπους ἀσύγγνωστα πταίσαντας ὅτε γὰρ εδεφησι μετανοῆσαι δοθεὶς ἀνοχῆς τότε ἡμάρτομεν
194Ph	166v	Rom.3.26
195	166v	Rom.3.26
195ex	166v	Rom.3.26	^*		καὶ τοῦτο δὲ δικαιοσύνη θεοῦ τὸ δικαιῶσαι καὶ ἐπὶ τοὺς ἀναξίους σώζεσθαι καὶ ἀληθεῦσαι τῆς πρὸς Ἀβραὰμ μεταγγελιας φησι γὰρ καὶ ἐν ευλογηθεσονται ἐν τῶ σπέρματί σου πάντα τὰ ἔθνη
195Ph	166v	Rom.3.26
196	166v	Rom.3.26
197	166v	Rom.3.27	γ	που οὖν ἡ καύχησις ἐξεκλείσθη	εἰπών που οὖν τῶν Ἰουδαίων ἡ καύχησις δείκνυσιν αὐτοὺς εἰκῆ καυχωμένους οὐκ εἶπεν δὲ ἠφανίσθη ἂλλ ἐξεκλείσθη δεικνὺς ὅτι καὶ χώραν εἶχέ ποτε νυν δὲ μέντοι ἀπέκλεισεν αὐτὴν ἡ πίστις
198	166v	Rom.3.27	δ	διὰ ποίου νόμου τῶν ἔργων οὐχὶ ἀλλὰ διὰ νόμου πίστεως	νόμου ἔργων τῶν ἔργων περιφραστικῶς καὶ νόμου πίστεως τῆς πίστεως περιφραστικῶς φησιν ουδι ἔργων ὧν ἐπράξαμεν ἡ Ἰουδαίων καύχησις ἐξεκλείσθη ἀλλὰ διὰ πίστεως
199	166v	Rom.3.28-Rom.3.30	ε	λογιζόμεθα οὖν πίστει δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου ἡ Ἰουδαίων ὁ θεὸς μόνον οὐχὶ δὲ καὶ ἐθνῶν ναὶ καὶ ἐθνῶν ἐπείπερ εἰς ὁ θεὸς ὃς δικαιώσει περιτομὴν ἐκ πίστεως καὶ ἀκροβυστίαν διὰ τῆς πίστεως	τοιγαροῦν λέγομεν ἐκ πίστεως δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἐκ τῆς νόμου παρατηρήσεως
200	166v	Rom.3.30	^*		εἰ γὰρ μόνους τοὺς ἐκ τοῦ νόμου ἐδικαίου καὶ οὐχὶ πάντα τὸν ἀνθρώπου πιστεύοντα μονομερὴς ἂν ἦν υἱος ὁ θεός
201	166v	Rom.3.30
202	167r	Rom.3.31	α	νόμον οὖν καταργοῦμεν διὰ τῆς πίστεως μὴ γένοιτο ἀλλὰ νόμον ἱστῶμεν	δείκνυσι ὅτι οὐ μόνον οὐ καταργεῖ ἡ πίστις τὸν νόμον ἀλλὰ καὶ ἵστησιν ὁ μὲν γὰρ νόμος σῶσαι βουλόμενος οὐκ ἰσχύει ἡ δὲ πίστις σώζει τὸν οὖν σκοπὸν τοῦ νόμου πληροῦσα ἡ πίστις ἵστησιν αὐτον
203	167r	Rom.3.31	^*		εἰπὼν δὲ ἱστῶμεν ἔδειξε σαλευόμενον
203exa	167r	Rom.3.31
203exb	167r	Rom.3.31
203exc	167r	Rom.3.31
204	167r	Rom.4.1	β	τι οὖν ἐροῦμεν Ἀβραὰμ τὸν πατέρα ἡμῶν εὑρηκέναι κατὰ σάρκα	ἐπειδὴ μέγα ἐφρόνουν ἐπὶ τῶ Ἁμβραὰμ οἱ Ἰουδαῖοι δείκνυσιν ὅτι καὶ αὐτος Ἀβραὰμ οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη ἀλλὰ διὰ πίστεως ὅθεν καὶ εὕρημα αὐτὴν καλεῖ ἐπειδὴ μὴ ἐξ ἔργων αὐτὴν ἐκτήσατο ἀλλὰ διὰ πίστεως ἐν χάριτι Χριστοῦ
204ex	167r	Rom.4.1
204Ph	167r	Rom.4.1
205	167r	Rom.4.1
206	167r	Rom.4.2-Rom.4.3	γ	εἰ γὰρ Ἀβραὰμ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη ἔχει καύχημα ἂλλ οὐ πρὸς τὸν θεόν τι γὰρ ἡ γραφὴ λέγει ἐπίστευσεν δὲ Ἀβραὰμ τῶι θεῶι καὶ ἐλογίσθη αὐτῶι εἰς δικαιοσύνην	εἰ γὰρ ἐξ ἰδίων φησι ἔργων Ἀβραὰμ ἐδικαιώθη εἶχεν καύχημα ἐφ' ἑαυτῷ ὡς κατωρτωκοτι ἂλλ οὐ πρὸς τὸν θεὸν ὁ δὲ ἐκ πίστεως σωθεὶς ἐπεὶ μὴ ἔχῃ εἰς ἑαυτὸν καυχήσασθαι οὐδὲν γὰρ ἔργον ἔπραξεν εἰς τὸν θεὸν καυχᾶται μεῖζον δὲ τὸ εἰς θεὸν καυχᾶσθαι εἴπερ εἰς ἑαυτόν
207	167r	Rom.4.3
208	167r	Rom.4.4	δ	τῶι δὲ ἐργαζομένωι ὁ μισθὸς οὐ λογίζεται κατὰ χάριν ἀλλὰ κατὰ ὀφείλημα	δείκνυσι μείζονα τὴν κατὰ χάριν δικαιοσύνην ἦν ἡ πίστις παρέχει τῆς ἐξ ἔργων τῶι μὲν γὰρ κατορθοῦντι φησιν κατὰ ὀφειλὴν ἡ ἀντιμισθία κεχρεωστατα τι δὲ δύναται καὶ ὁ πάνυ ἐνάρετος κατορθῶσαι ἱν ὀφειλέτην ἔχηι θεὸν ὁ δέ γε ἐκ πίστεως δικαιούμενος κατὰ χάριν δικαιοῦται ἔνθα δὲ Χριστὸς χαρίζεται πάντως μεγάλα χαρίζεται γὰρ υἱοθεσίαν ἀδελφοὺς ποιεῖ Χριστοῦ κληρονόμους θεοῦ συγκληρονόμους Χριστοῦ ἅτινά ποτε ἂν παρέσχεν ἡμῖν οἰκεῖα τὰ κατορθώματα
208ex	167r	Rom.4.4
209	167r	Rom.4.5		τῶι δὲ μὴ ἐργαζομένωι πιστεύοντι δὲ ἐπὶ τὸν δικαιοῦντα τὸν ἀσεβῆ λογίζεται ἡ πίστις αὐτοῦ
210	167r	Rom.4.5		εἰς δικαιοσύνην
211	167r	Rom.4.6		καθάπερ καὶ Δαυὶδ λέγει τὸν μακαρισμὸν τοῦ ἀνθρώπου ὧι ὁ θεὸς λογίζεται δικαιοσύνην χωρὶς ἔργων
212	167v	Rom.4.7-Rom.4.8	α	μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ αιμαρτιαι μακάριος ἀνὴρ ὧι οὐ μὴ λογίσηται κύριος ἁμαρτίαν	δοκεῖ μέν πως ἀλλόκοτος είναι ἡ μαρτυρία οὐ γὰρ ἔχει μακάριος ὧι ἡ πίστις εἰς δικαιοσύνην χωρὶς ἔργων λογίζεται πλὴν σφόδρα ἐστι κατάλληλος εἰ γὰρ μακάριος ὧι αἱ ἁμαρτία κατὰ χάριν ἀφέθησαν πολλῷ μᾶλλον ὃν ἐδικαίωσε κατὰ καριν ὁ θεός
212Ph	167v	Rom.4.8
213	167v	Rom.4.9-Rom.4.10	β	ὁ μακαρισμὸς οὖν οὗτος ἐπὶ τὴν περιτομὴν ἡ καὶ ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν λέγομεν γὰρ ὅτι ἐλογίσθη τῶι Ἁβρρὰμ ἡ πίστις εἰς δικαιοσύνην πως οὖν ἐλογίσθη ἐν περιτομῆι ὄντι ἡ ἐν ἀκροβυστίαι οὐκ ἐν περιτομῆι ἂλλ ἐν ἀκροβυστίαι	δείκνυσι ὅτι ὁ τῶι Δαυὶδ εἰρημένος μακαρισμὸς ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν μᾶλλον χώραν ἔχει ἡ ἐπὶ τὴν περιτομὴν τῶι τὸν Ἀβραὰμ ἐν ἀκροβυστία ὄντα σωθῆναι καὶ δικαιωθῆναι
214	167v	Rom.4.10
215	167v	Rom.4.10
216	167v	Rom.4.10	^*		ἵνα δὲ μή τις λογίσηται ὅτι τοσοῦτον δεῖ μεγάλη ἡ περιτομὴ καὶ ταύτης χωρὶς οὐκ ἑνὶ δικαιωθῆναι ὅτι καὶ αὐτος ὁ ἐν ἀκροβυστίαι κατὰ τὸν σὸν λόγον δικαιωθεὶς περιτομῆς ἐδεήθη φησιν διὰ τῶν ἑξῆς ὅτι οὐ δι' ἕτερόν τι περιετμήθη ἡ διὰ τὸ σημεῖον καὶ ἀπόδειξιν ἐπιφέρεσθαι τὴν περιτομὴν τῆς ἐν τῆι ἀκροβυστίαι ὑπαρξάσης αὐτῶι δικαιοσύνης
216Ph	167v	Rom.4.10
216	167v	Rom.4.11	γ ^*	καὶ σημεῖον ἔλαβε περιτομῆς σφραγῖδα τῆς δικαιοσύνης τῆς πίστεως τῆς ἐν τῆ ἀκροβυστία	σημείου φησι ἕνεκεν καὶ σφραγῖδος ἔλαβεν τὴν περιτομὴν Ἀβραὰμ καὶ οὐδὲν αὕτη πρὸς τὴν δικαιοσύνην συνετέλεσεν ἀλλὰ μόνον τὸ τοιῶσδε δεδικαιῶσθαι εσημαινεν τουτέστιν ἐν τῆι ἀκροβυστίαι ὧν ἠξιώθη τῆς δικαιοσύνης
215ex	167v	Rom.4.11	^*		διὰ τρεῖς αἰτίας ἡ περιτομὴ ἐδόθη εἰς τε τὸ είναι σημεῖον πίστεως καὶ τοῦ ἁβραμιαίου γένους δηλωτικὸν καὶ σύμβολον καὶ αἴνιγμα πολιτείας καθαρᾶς καὶ σώφρονος ώστε οὐχ ὡς δικαιοσύνης ποιητικὴ ἐδόθη ἀλλὰ σφραγὶς καὶ σημεῖον τῆς ἐκ πίστεως δικαιοσύνης τοῦ Ἀβραάμ
217	167v	Rom.4.11
218	167v	Rom.4.11	δ	εἰς τὸ είναι αὐτον πατέρα πάντων τῶν πιστευόντων δι' ἀκροβυστίας εἰς τὸ λογισθῆναι καὶ αὐτοῖς τὴν δικαιοσύνην	διὰ τοῦτό φησι περιετμήθη οὐ μόνον κατὰ τὸν προειρημένον τρόπον ἂλλ ἵνα καὶ κοινὸς γένηται πατὴρ τῶν τε ἐν περιτομῆι τῶν τε ἐν ἀκροβυστία
219	167v	Rom.4.11	^*		πιστευόντων εἰς τὸν Χριστόν
220	167v	Rom.4.11
221	167v	Rom.4.11
221Ph	167v	Rom.4.11
222	168r	Rom.4.12	α	καὶ πατέρα περιτομῆς τοῖς οὐκ ἐκ περιτομῆς μόνον ἀλλὰ καὶ τοῖς στοιχοῦσι τοῖς ἴχνεσι τῆς πίστεως τῆς ἐν ἀκροβυστίαι τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἀβραάμ	ὥσπερ γάρ φησιν οἱ ἐν ἀκροβυστίαι οὐ διὰ τοῦτο μόνον σχοῖεν τὸν Ἀβραὰμ πατέρα διὰ τὸ ἐν ἀκροβυστία αὐτον πεπιστευκέναι εἰ μὴ καὶ τὴν πίστιν μιμησοιντο οὕτως οὐδε οἱ ἐν περιτομῆι σχήσουσι διὰ τὸ μόνον περιτμηθῆναι τὸν Ἀβραὰμ εὰν μὴ καὶ τὴν πίστιν αὐτοῦ μιμήσωνται
223	168r	Rom.4.12
223Ph	168r	Rom.4.12
224	168r	Rom.4.12
225	168r	Rom.4.12
226	168r	Rom.4.13	β	οὐ γὰρ διὰ νόμου ἡ ἐπαγγελία τῶι Ἀβραὰμ ἡ τῶι σπέρματι αὐτοῦ τὸ κληρονόμον αὐτον είναι τοῦ κόσμου ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης πίστεως τὸ κληρονόμον αὐτον είναι τοῦ κόσμου	οὐ γὰρ ὁ νόμος φησι συνετέλεσεν τι εἰς τὰς ἐπαγγελίας τῶι Ἀβραὰμ ἀλλὰ μόνῃ ἡ πίστις ἀκροβύστω γὰρ ἔτι ὄντι καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἐδόθησαν αἱ ἐπαγγελίαι πιστεύσαντι εἰ οὖν αὐτος ὁ νόμος οὐδὲν εἰς τὰς ἐπαγγελίας συνετέλεσεν σχολῇ γοῦν ἡ περιτομὴ πρὸς δικαιοσύνην ἐξαρκέσει
226ex	168r	Rom.4.13
227	168r	Rom.4.13
227Ph	168r	Rom.4.13
228	168r	Rom.4.14	γ	εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι κεκένωται ἡ πίστις καὶ κατήργηται ἡ ἐπαγγελία	εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου φησι τουτέστιν οἱ ἐξ Ἰουδαίων πιστεύσαντες κληρονόμοι τῆς οὐρανῶν βασιλείας
229	168r	Rom.4.14	^*		κατήργηνται τουτέστιν ἄπρακτο γεγόνασιν αἱ ἐπαγγελίαι ὡς οὐ χρειωδεις οὖσαι εἰ γὰρ ἡ πίστις κατήργηνται δι' ἦν αἱ ἐπαγγελίαι δῆλον ὅτι συγκαταργοῦνται αἱ ἐπαγγελίαι εἰ δὲ αὗται καταργηθῶσιν οὔτε ὁ Ἀβραὰμ πατήρ τινος
228	168r	Rom.4.14	^*		ὁ γὰρ ἐχόμενος τοῦ νόμου ὡς σώζοντος ἀτιμάζει τὴν διὰ πίστεως σωτηρίαν
230	168r	Rom.4.15	δ	ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται οὐ γὰρ οὐκ ἐστι νόμος οὐδε παράβασις	ὁ γὰρ μόνον φησι οὐ διὰ τοῦ νόμου βεβαιοῦνται αἱ ἐπαγγελίαι ἀλλὰ τρόπον τινα καὶ ἐμποδίζονται ὅτι ὁ νόμος ὀργὴν καταργαζεται παραβαθεὶς δηλονότι οὐδεὶς γὰρ αὐτον ἴσχυσε πληρῶσαι ἔνθα δὲ ὀργή πως ἥξουσιν αἱ ἐπαγγελίαι
230	168r	Rom.4.16	ε ^*	διὰ τοῦτο ἐκ πίστεως ἵνα κατὰ χάριν εἰς τὸ είναι βεβαίαν τὴν ἐπαγγελίαν παντὶ τῶι σπέρματι	ἡ δὲ πίστις φησι τὴν χάριν εἰσάγει τοῦ θεοῦ χάριτος δὲ οὔσης ἔρχονται καὶ πληροῦνται αἱ ἐπαγγελίαι
231	168r	Rom.4.16	^*		ἔνθα γὰρ χάρις θεοῦ οὐκέτι ἀμφίβολοι αἱ ἐπαγγελίαι ἀλλὰ βεβαιοῖ
232	168r	Rom.4.16
233	168r	Rom.4.16-Rom.4.17	ϛ	οὐ τῶι {ἐκ νόμου /ἐκ τοῦ νόμου }^*ἀλλὰ καὶ τῶι ἐκ πίστεως Ἀβραὰμ ὃς ἐστι πατὴρ πάντων ἡμῶν καθὼς γέγραπται ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε	ἐκ τοῦ νόμου λέγει τοὺς ἐξ Ἰουδαίων εἰς τὴν πίστιν ἐλθόντας
234	168r	Rom.4.17	^*		ἐκ πίστεως δὲ τοὺς χωρὶς νόμου πιστοὺς γενομένους συνάπτει γὰρ τοὺς δύο λαοὺς καὶ πάντων ποιεῖ πατέρα τὸν Ἀβραάμ
235	168r	Rom.4.17
235Ph	168r	Rom.4.17
235exa	168r	Rom.4.17
235exb	168r	Rom.4.17
235exc	168v	Rom.4.17	α	κατέναντι οὐ ἐπίστευσε θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τοὺς νεκροὺς καὶ καλοῦντος τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα	τὸ κατέναντι ἀντὶ τοῦ ἐνώπιον πρὸ προσώπου οὐ ἐπίστευσε θεοῦ
236	168v	Rom.4.17	^*		ἤτοι ὥσπερ ὁ θεὸς οὐκ ἐστι μεκρικος ἀλλὰ πάντων θεὸς οὕτως ὁ Ἀβραὰμ πάντων πατὴρ ἐπίστευσε γὰρ ὅτι καὶ τοὺς νεκροὺς ζωοποιεῖ καὶ τὰ οὐσιῶν πολλῷ μᾶλλον δυνήσται τῶ νεκρωμενω διὰ τὸ γῆρας σώματι δοῦναι σπέρμα
236Pha	168v	Rom.4.17
236Phb	168v	Rom.4.17
236ex	168v	Rom.4.17
237	168v	Rom.4.18-Rom.4.19	β	ὃς παρ' ἐλπίδα ἐπ' ἐλπίδι ἐπίστευσεν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτον πατέρα πολλῶν ἐθνῶν κατὰ τὸ εἰρημένον οὕτως ἔσται τὸ σπέρμα σου καὶ μὴ ἀσθενήσας τῆι πίστει οὐ κατενόησε τὸ ἑαυτοῦ σῶμα ἤδη νενεκρωμένον	ὃς παρ' ἐλπίδα φησιν τὴν ἀνθρωπίνην ἐπ' ελπίδι τοῦ θεοῦ ἐπίστευσεν
238	168v	Rom.4.19
239	168v	Rom.4.19
240	168v	Rom.4.19
241	168v	Rom.4.19	γ	ἑκατονταετής που ὑπάρχων καὶ τὴν νέκρωσιν τῆς μήτρας Σάρρας	καλῶς τὸ ἑκατονταετής που ἐπάγει οὐ γὰρ ἦν ἑκατονταετὴς ἂλλ ἐνενήκοντα θ
243	168v	Rom.4.20	δ	εἰς δὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ οὐ διεκρίθη τῆ ἀπιστία	οὐκ εἶπεν οὐκ ἐπίστευσεν ἂλλ οὐ διεκρίθη τῆι ἀπιστίαι τουτέστιν οὐδε ἐνεδοίασεν οὐδε ἀμφέβαλεν
242	168v	Rom.4.20	^*		καίπερ οὐκ ἦν ἔργων ἡ ἀποδειξις ἀλλὰ ψιλὰ ῥήματα
244	168v	Rom.4.20-Rom.4.22	ε	ἂλλ ἐνεδυναμώθη τῆ πίστει δοὺς δόξαν τῶ θεῶ καὶ πληροφορηθεὶς ὅτι ὁ ἐπήγγελται δυνατὸς ἐστι καὶ ποιῆσαι διὸ καὶ ἐλογίσθη αὐτῶι εἰς δικαιοσύνην	εἰπὼν δὲ ἐνεδυναμώθη δείκνυσι πολλῶι καμάτωι καὶ δυνάμει ψυχῆς καὶ πόνων κατερθουμενην τὴν πίστιν
245	168v	Rom.4.22	^*		τὴν δὲ ἐνεδυναμώθη φησιν δοὺς δόξαν τῶι θεῶι τουτέστιν οὐ περιεργασάμενος πως ἐγχωρεῖ τοῦτο γενέσθαι ἂλλ εὐθὺς πιστεύσας καὶ εὐλογήσας ὡς εὐεργέτην τὸν θεὸν ὡς ἤδε δεδωκότα ἂν ἐπήγγελτο
246	168v	Rom.4.22	^*		οὐκ εἶπεν δὲ πιστεύσας ἂλλ ἐμφαντικώτερον καὶ πληροφορηθείς
247	168v	Rom.4.22
248	169r	Rom.4.23-Rom.4.24	α	οὐκ ἐγράφη δὲ δι' αὐτον μόνον ὅτι ἐλογίσθη αὐτῶι ἀλλὰ καὶ δι' ἡμᾶς οἷς μέλλει λογίζεσθαι τοῖς πιστεύουσιν ἐπὶ τὸν ἐγείραντα Ἰησοῦν τὸν κύριον ἡμῶν ἐκ νεκρῶν	ἵνα μὴ λέγωσιν τινες καί τι πρὸς ἡμᾶς ἐκεῖνος γὰρ ἐδικαιώθη ἐπάγει ὅτι ταῦτα οὐ χάριν μόνου τοῦ πατριάρχου γέγραπται ἀλλὰ καὶ δι' ἡμᾶς ἵνα παράδειγμα τὸν Ἀβραὰμ ἔχοντες πιστοί τε ὁμοίως γινώμεθα καὶ ὁμοίως ἡ πίστις ἡμῖν εἰς δικαιοσύνην λογίζηται
249	169r	Rom.4.25	β	ὃς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν	ὃς οὐ διὰ τὰς οἰκείας φησιν ἁμαρτίας ἀπέθανεν ἐπεὶ οὐδε ανασταθηναι ἀλλὰ διὰ τὰς ἡμῶν ἁμαρτίας ἵνα ἡμᾶς ἀπαλλάξη
250	169r	Rom.4.25	^*		αὐτῶν δικαιώσας ἡμᾶς οὐ γὰρ διὰ τοῦτο οἰκειωσάμενος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν δίκην θανάτου δέδωκεν ὑπὲρ ἡμῶν ἵνα ἡμᾶς ὑπεύθυνο ἔχῃ θανάτου ἂλλ ἵνα δικαιώσῃ ἡμᾶς
251	169r	Rom.4.25
251Ph	169r	Rom.4.25
252	169r	Rom.4.25
253	169r	Rom.5.1-Rom.5.2	γ	δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχωμεν πρὸς τὸν θεὸν διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δι' οὐ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσκήκαμεν τῆι πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ἦι ἑστήκαμεν καὶ καυχώμεθα ἐπ' ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ θεοῦ	εἰ οὖν μακρὰν ὄντες ἐγγὺς γεγόναμεν τῶι θανάτωι αὐτοῦ πολλῷ μᾶλλον ἐγγὺς ὄντες εἰρηνεύσομεν πρὸς αὐτον χάριτι Χριστοῦ
254	169r	Rom.5.2
254Ph	169r	Rom.5.2
255	169r	Rom.5.2	^*		δι' οὖν καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τουτέστι τὸ προσαχθῆναι αὐτῶι εἰς τὴν χάριν ταύτην τουτέστι τὸ καταζιωθηναι τῆς τοῦ θεοῦ γνώσεως καὶ τὸ ἁμαρτιῶν ἀπαλλαγῆναι καὶ ὅσα τὸ βάπτισμα χαρίζεται τὸ δὲ ἐν ἦι ἑστήκαμεν προσθεὶς βεβειοτητα δηλοῖ
255Ph	169r	Rom.5.2
256	169r	Rom.5.3-Rom.5.6	δ	οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργεζεται ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμὴν ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ κατάισχυνει ὅτι ἀγάπη τοῦ θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ πνεύματος ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν	οὐ μόνον δέ φησιν ἐπὶ τοῖς δοθεῖσι καὶ τοῖς μέλλουσιν ἀγαθοῖς καυχώμεθα ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς ἐναντίοις είναι δοκοῦσιν οἷον ταῖς θλίψεσί τι δήποτε ὅτι πρὸς ὑπομονὴν ἡμᾶς αἱ θλίψεις ἀλείφουσιν τις δὲ τῆς ὑπομονῆς τὸ κέρδος δοκίμους φησι ποιεῖ τι δὲ τοῦ γενέσθαι δοκίμους τὸ ὄφελος ἐλπίδα ἡμῖν προξενεῖ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ὁ δέ γε ἐλπίζων ταῦτα οὐκ ἂν καταισχυνθείη ὁ μὲν γὰρ ἐπὶ ἀνθρώπῳ ἐλπίζων ἴσως καὶ ψευσθείη τῆς ἐλπίδος ὁ δὲ ἐπὶ θεῶι οὐκέτι πλὴν οὐ μόνον φησιν ἐν οἷς ἑστήκαμεν ἀγαθοῖς ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς προσδοκωμένοις ὡς ἤδη παροῦσι καυχώμεθα τοῦτο γὰρ πίστεως ἀκριβοῦς καλῶς δὲ δόξης εἶπεν εκβαινοντα γὰρ τὰ ἐπαγγελλόμενα δοξάζεσθαι τὸν ἐπαγγειλάμενον παρασκευάζει
256Pha	169r	Rom.5.6
256Phb	169r	Rom.5.6
257	169r	Rom.5.6
258	169r	Rom.5.6
258ex	169r	Rom.5.6
259	169r	Rom.5.6
259Ph	169r	Rom.5.6
260	169r	Rom.5.6
261	169v	Rom.5.6-Rom.5.7	α	κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανεν μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν	τουτέστι κατὰ τὸν εὔκαιρον καὶ προσήκοντα καιρὸν καὶ χρόνον
262	169v	Rom.5.7
266	169v	Rom.5.8	β	συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ θεὸς ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε	ἵνα μὴ ἐρυθριῶμεν καὶ ἀδημονῶμεν ὅτι τοσοῦτον γεγόναμεν δυσσεβεις ὡς χρείαν γενέσθαι καὶ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ πρὸς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς ἐπάγει οὐ μόνον δὲ ἐσώθημεν φησιν ἀλλὰ καὶ καυχᾶσθαι ὀφείλομεν τοῦτο γὰρ διὰ τῶ ἑξῆς δηλοῖ ὅτι ὅλως ἀπέθανε Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ὄντων ἀσεβῶν τοῦτο γὰρ τὴν ἄγαν τοῦ πατρὸς ἀγάπην δηλοῖ ὅτι καὶ ὑπὲρ ἀσεβῶν τὸν υἱον δέδωκεν
263	169v	Rom.5.9	γ	πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νυν ἐν τῶι αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι' αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς	εἰ γὰρ τότε φησι οὐ περιεῖδεν ὅτε καὶ ἁμαρτωλοὶ ἦμεν καὶ χρεία ἦν πρὸς τὸ σῶσαι καὶ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ πόσῳ μᾶλλον νυν οὐ περὶ ιδοι ἀλλὰ σώσει ὅτε οὔτε ἁμαρτωλοὶ ἐσμεν δικαιωθέντες τῶι αἵματι τοῦ Χριστοῦ οὔτε ἔτι χρεία θανατωθῆναι τὸν υἱον αὐτοῦ
264	169v	Rom.5.9	s ^*	πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νυν ἐν τῶι αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι' αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς	τῆς μελλούσης κολάσεως δηλονότι
265	170r	Rom.5.10		εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῶι θεῶι διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῆι ζωῆι αὐτοῦ
267	170r	Rom.5.11		οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῶι θεῶι διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δι' οὐ νυν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν
268	170r	Rom.5.11
268Ph	170r	Rom.5.11
269	170r	Rom.5.11
270	170r	Rom.5.12-Rom.5.13	α	διὰ τοῦτο ὥσπερ δι' ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν ἐφ' ὧι πάντες ἥμαρτον ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμωι ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου	ἵνα μή τις ἀδικίαν ἐγκαλέσηι τῶι θεῶι ὅτι τοῦ Ἀδὰμ πταίσαντος ἡμεῖς ἀποθνήσκομεν ἐπάγει ἐφ' ὧι πάντες ἥμαρτον ὡσεὶ ἔλεγεν αὐτος μὲν τὴν ἀρχὴν παρέσχεν καὶ τὴν αἰτίαν ὅτι πάντες ἡμάρτομεν κατὰ ὁμοίωσιν αὐτοῦ
270Ph	170r	Rom.5.13
271	170r	Rom.5.14	β	ἂλλ ἐβασίλευεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῶι ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδὰμ ὃς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος	θέλει δεῖξαι ὅτι οὐ τοσοσυτον διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἀποθνήσκομεν ὅσον διὰ τὸν Ἀδὰμ χώραν παρεσχηκοτα ἐκ τῆς παρακοῆς επεκρατεσε γάρ φησι οθαν αὐτος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως τουτέστι μέχρι τοῦ νόμου
271exa	170r	Rom.5.14
271exb	170r	Rom.5.14
271Ph	170r	Rom.5.14
272	170r	Rom.5.14
272Ph	170r	Rom.5.14
273	170r	Rom.5.14	^*		τοῦ δοθέντος Μωϋσέως λέγει δὲ τὸν ἄχρι ἐπιδημίας τοῦ Χριστοῦ χρόνον
273ex	170r	Rom.5.14
273Ph	170r	Rom.5.14
274	170r	Rom.5.14	^*		ἔθος γὰρ τῆ γραφὴ τὸν νόμον Μωσέα κελειν τύπου δὲ τοῦ μέλλοντος ἔρχεσθαι Χριστοῦ Ἀδὰμ λέγει ὥσπερ γὰρ τῶι θανάτωι τοῦ Ἀδὰμ πάντες ἀπέθνησκον οὕτως τῶ θανάτῳ τοῦ Χριστοῦ πάντες ζησόμεθα ὁ οὖν τύπος ἐκ τοῦ ἐναντίου τύπος γὰρ γέγονεν ὁ Χριστὸς σταυρωθεὶς ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀναστὰς ἐν ἡμεῖς πάντες ζωοποιηθωμεν
275	170r	Rom.5.14
276	170v	Rom.5.15-Rom.5.16	α	ἂλλ οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα οὕτω καὶ τὸ χάρισμα εἰ γὰρ τῶ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοὶ ἀπέθανον πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ ἐν χάριτι τῆι τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσεν καὶ οὐχ ὡς δι' ἑνὸς ἁμαρτήσαντος τὸ δώρημα τὸ μὲν γὰρ κρίμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα	βούλεται δεῖξαι μείζονα ἐνεργήσασαν τὴν τοῦ Χριστοῦ χάριν ἤπερ ενεργησε τὸ τοῦ Ἀδὰμ παράπτωμα ὅτι τὸ μὲν κρίμα τουτέστι τὸ κατάκριμα ἐκ τοῦ ἑνὸς τοῦ Ἀδὰμ εἰς πάντας ἦλθεν ἀνθρώπους τὸ δὲ χάρισμα
276ex	170v	Rom.5.16
277	170v	Rom.5.16
278	170v	Rom.5.16	^*		καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ θεοῦ τοσοῦτον ὑπερίσχυσεν ώστε καὶ αὐτὴν τὴν τοῦ Ἀδὰμ ἁμαρτίαν ἐξαλεῖψαι καὶ οὐ μόνον δὲ τοῦτο ἀλλὰ καὶ εἰς δικαιοσύνην ἅπαντας ἤγαγεν πολλῷ δὲ τὸ μέσον ἀμνηστίας ἁμαρτιῶν καὶ δικαιοσύνης
279	170v	Rom.5.16
280	170v	Rom.5.17	β	εἰ γὰρ τῶι τοῦ ἑνὸς παραπτώματι ὁ θάνατος ἐβασίλευσε διὰ τοῦ ἑνὸς πολλῷ μᾶλλον οἱ τὴν περισσείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμβάνοντες ἐν ζωῆι βασιλεύσουσι διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ	πάλιν τὸ αὐτο κατασευαζει καί φησιν εἰ γὰρ ἀπὸ τοῦ ἑνὸς χοϊκοῦ ὁ θάνατος ἴσχυσεν αναμφιβολως διὰ τοῦ ἑνὸς ἐπουρανίου
280Ph	170v	Rom.5.17
281exa	170v	Rom.5.17	^*		ἡ ζωὴ βασιλεύσει περισσείαν δέ φησι τὴν δαψίλειαν τῆς χάριτος τοῦτο δὲ κατασκευαστικὸν ἐστι τοῦ πάντως ἐν τῆι ζωῆι βασιλεῦσαι ὅσω καὶ ἡ χάρις οὐ φειδωλῶς οὐδε μεμετρημένως ἐδόθη ἂλλ ἐκ περισσείας
274ex	170v	Rom.5.17	^*		ὥσπερ γὰρ ὁ Ἀδὰμ τοῖς ἐξ αὐτοῦ καίτοι μὴ φαγοῦσιν ἀπὸ τοῦ ξύλου γέγονεν αἴτιος θανάτου διὰ τὴν βρῶσιν εἰσαχθέντος οὕτως καὶ ὁ Χριστὸς τοῖς ἐξ αὐτοῦ καίτοι γε μὴ δικαιοπραγήσασι γέγονε πρόξενος δικαιοσύνης
281exb	170v	Rom.5.17
282	170v	Rom.5.17
283	170v	Rom.5.17
284	170v	Rom.5.17
284ex	170v	Rom.5.17
285	170v	Rom.5.17
286	171r	Rom.5.18-Rom.5.20	α	ἄρα οὖν ὡς δι' ἑνὸς παραπτώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα οὕτως καὶ δι' ἑνὸς δικαιώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς δικαίωσιν ζωῆς ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ πολλοὶ οὕτως καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοὶ νόμος δὲ περεισηλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα	τὸ ἵνα οὐκ αἰτιολογικῶς κεῖται ἀλλὰ τὸ ὅπως ἐξέβη δηλοῖ οὐ γὰρ διὰ τοῦτο ἐδόθη ἵνα πλεονάσῃ τὴν ἁμαρτίαν ἂλλ ἐδόθη μὲν ἵνα ἡμᾶς σώσῃ μὴ φυλαχθεὶς δὲ ηὔξεσε τὴν ἁμαρτίαν οὐ παρὰ τὴν οἰκείαν δὲ φύσιν ἀλλὰ παρὰ τὴν τῶν μὴ φυλαξάντων αὐτον ραθυμιαν
286ex	171r	Rom.5.20
286Ph	171r	Rom.5.20
287	171r	Rom.5.20
288	171r	Rom.5.20-Rom.5.21	β	οὐ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία ἐν τῶι θανάτωι οὕτως καὶ ἡ χάρις βασιλεύσῃ διὰ δικαιοσύνης εἰς ζωὴν αἰώνιον διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν	ὅπου παραβαθεὶς ὁ νόμος ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτίαν ὑπερεπερίσσευσεν
289	171r	Rom.5.21
290	171r	Rom.5.21	^*		οὐ γὰρ μόνον τῶν ἁμαρτημάτων ἀπήλλαξεν ἂλλ καὶ μυρία ἔδωκεν ἀγαθὰ καὶ ταῦτα εἰς ζωὴν αἰώνιον
290ex	171r	Rom.5.21
291	171r	Rom.5.21
292	171r	Rom.5.21
292Ph	171r	Rom.5.21
293	171r	Rom.5.21
294	171r	Rom.5.21
295	171v	Rom.6.1-Rom.6.2	α	τι οὖν ἐροῦμεν ἐπιμενοῦμεν τῆι ἁμαρτίαι ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ μὴ γένοιτο οἵτινες ἀπεθάνομεν τῆι ἁμαρτίαι πως ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῆι	ἐπειδὴ εἶπεν ἄνω οὐδε ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις ἵνα μὴ τοῖς ἀνοήτοις είναι δόξῃ τὰ εἰρημένα προτροπὴ ἁμαρτίας ἀναιρεῖ αυτὰ καί φησιν ἐπιμενοῦμεν τῆι ἁμαρτίαι ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ μὴ γένοιτο
296	171v	Rom.6.2	^*		ὅπερ ἐπὶ τῶν προδηλως ομολογουμενων ὡς ατοθων εἰώθαμεν λέγειν
297	171v	Rom.6.2
297ex	171v	Rom.6.2
298	171v	Rom.6.3-Rom.6.4	β	ἡ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν συνετάφημεν οὖν αὐτῶι διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον	επιπληκτικω λόγῳ κέχρηται ἑρμενεύων πως ἀπεθάνομεν τῆι ἁμαρτίαι καί φησι ἀγνοεῖτε ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν εἰς τοῦτο ἐβαπτίσθημεν εἰς τὸ καὶ αὐτοὶ ἀποθανεῖν θάνατον γὰρ μιμεῖται τὸ βάπτισμα εἰ γὰρ καὶ μὴ σωματικὸς ἐστι θάνατος τὸ βάπτισμα ἁμαρτιῶν μέντοι
298Ph	171v	Rom.6.4
299	171v	Rom.6.4	γ	ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρὸς οὕτως καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν	πιθανὴν ποιεῖ τὴν ἀνάστασιν διὰ τῆς τοῦ ἐγείραντος δόξης τουτέστι τοῦ πατρός
299ex	171v	Rom.6.4	^*		ἡ δόξαν τοῦ πατρὸς τὴν θεότητα λέγει τοῦ Χριστοῦ
300	171v	Rom.6.4	^*		ἦν οὖν ἀκολουθον εἰπεῖν οὕτως καὶ ἡμεῖς ἀναστησομεθα ἂλλ εἰς πολιτείαν ἑτέραν ἦλθεν ἀνάστασιν ἀπ' αὐτῶν τὴν διὰ χρηστῆς πολιτείας
301	171v	Rom.6.4	^*		ἐν καινοτητα ζωῆς καλεῖ ἐν ἦι νεκροῦται μὲν ἡ ἁμαρτία ἀνίσταται δὲ ὁ ἐνάρετος βίος νεκροῦται πορνεία ὅτε ἀνίσταται σωφροσυνη
301Pha	171v	Rom.6.4
301Phb	171v	Rom.6.4
302	171v	Rom.6.5-Rom.6.6	δ	εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῶι ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ τῆς {ἀναστάσεως τοῦτο /ἀναστάσεως ἐσόμεθα τοῦτο }^*γινώσκοντες ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη	ὁμοιοτητα δεῖξαι ἐπιχειρεῖ ἡμῶν τε καὶ τοῦ Χριστοῦ καί φησι εἰ σύμφυτοι οἷον συμμέτοχοι γεγόναμεν τοῦ θανάτου σύμφυτους δὲ λέγει διὰ τοῦτο συφυτους καλεῖ διὰ τοῦτο ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμά φησιν τὸ δεσποτικὸν ταφὲν ἐν τῆι γῆι εφυτευσε σωτηρίαν τῶι κόσμωι οὕτω καὶ τὸ ἡμῶν ταφὲν ἐν τῶι βαστισματι ἐφύτευσεν δικαιοσύνην ἡμῖν αὐτοῖς
303ex	171v	Rom.6.6	^*		ὁμοίωμα δὲ θανάτου ἦν ὁ Χριστοῦ θάνατος διὰ τὸ μὴ ἀπομεμενηκέναι αὐτον τῶι θανάτωι ἀλλὰ ἀναστῆναι τριήμερον
303	171v	Rom.6.6	^*		ὁμοίωμα θανάτου ἔσχομεν καὶ ἡμεῖς ἐν τῶι βαπτίσματι οὐ σωματικὸν θάνατον αἱ γὰρ τρεῖς κατάδυσεις αἱ ἐν τῶι βαπτίσματι καὶ ἀναδύσεις θάνατον καὶ ἀνάστασιν τριήμερον σημαίνουσιν
303exb	171v	Rom.6.6
304	171v	Rom.6.6
304ex	171v	Rom.6.6
305Ph	171v	Rom.6.6
305ex	172r	Rom.6.6	α	ἵνα καταργηθῆι τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ μηκέτι {δουλεύειν τῆι ἁμαρτίαι /δουλεύειν ἡμᾶς τῆι ἁμαρτίαι }^*	παλαιὸν ἄνθρωπον οὐ τὴν φύσιν καλεῖ ἀλλὰ τὴν πονηρὰν γνώμην ἦν ἔφη τῶι βαπτίσματι νεκρωθῆναι
305	172r	Rom.6.6	^*		ὁ γὰρ κατεγνωσμένος βίος συνεσταυρώθη τῶι Χριστῶι διὰ τοῦ βαπτίσματος ἐφ' ὦ τε φησι καταργηθῆναι τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας τουτέστιν ἵνα νέκρωσιν αἱ κακαὶ πράξεις ὑπομείνωσιν ταύτας γάρ φησι σῶμα ἁμαρτίας
306	172r	Rom.6.6
306ex	172r	Rom.6.6
307	172r	Rom.6.7-Rom.6.9	β	ὁ γὰρ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῶι πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῶι εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριερύει	φησι τὸ δὲ δεδικαίωται ἀντὶ τοῦ ἀπήλλακται καὶ ἠλευθέρωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας φησι τινες δὲ τοῦτο περὶ τοῦ βαπτίσματος εἰρήκασιν ἐν ὧι συνετάφημεν τῶι Χριστῶι
307Ph	172r	Rom.6.9
308	172r	Rom.6.9
308Pha	172r	Rom.6.9
308Phb	172r	Rom.6.9
309	172r	Rom.6.9
309ex	172r	Rom.6.9
310	172r	Rom.6.10-Rom.6.11	γ	ὁ γὰρ ἀπέθανε τῆι ἁμαρτίαι ἀπέθανεν ἐφάπαξ ὁ δὲ ζῆ ζῆ τῶι θεῶι οὕτως καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν είναι τῆι ἁμαρτίαι ζῶντας δὲ τῶι θεῶι ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν	ἐκεῖνο φησιν ὁ ἀπέθανεν οὐχ ὡς ὑπεύθυνος θανάτου κατὰ τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους ἀπέθανεν ἀλλὰ διὰ τὴν τοῦ κόσμου ἁμαρτίαν ἵνα ταύτην ἀνέλῃ καὶ θανατώσῃ
311	172r	Rom.6.11	^*		ὡς δὲ θεὸς ἀπαύστως καὶ ἀκαταλύτως ζῆ ὡς γὰρ νοεῖται τῆι ἁμαρτίαι τουτέστι διὰ τὴν ἁμαρτίαν οὕτως νοεῖται καὶ τῶι θεῶι τουτέστι διὰ τὸ είναι θεός
311ex	172r	Rom.6.11
312	172r	Rom.6.11
313	172r	Rom.6.11
313ex	172r	Rom.6.12	δ	μὴ οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία ἐν τῶι θνετωι ὑμῶν σώματι εἰς τὸ ὑπακούειν ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ	βασιλεία τυραννίδος διαφέρει ἡ μὲν γὰρ τυραννὶς ἀκόντων γίνεται τῶν ὑπηκόων ἡ δὲ βασιλεία βουλομενων τῶν ἀρχομένων παραινεῖ τοίνυν μηκέτι τῆ δυναστεια τῆς ἁμαρτίας συντίθεσθαι κατέλυσε γὰρ αὐτῆς τὴν βασιλείαν ὁ δεσπότης ἐνανθρωπήσας καὶ ἅτε δὴ θνητοῖς ἔτι καὶ παθητὸν ἔχουσι σῶμα νομοθετῶν σύμμετρα τῆ ἀσθένεια νομοθετεῖ καὶ οὐ λέγει μὴ τυραννείτω ἡ ἁμαρτία ἀλλὰ μὴ βασιλευέτω τὸ μὲν γὰρ ἴδιον ἐκείνης τὸ δὲ τῆς ἡμετέρας γνώμης ἡ μὲν γὰρ παθημάτων κίνησις καὶ ὄχλησις κατὰ φύσιν ἡμῖν γίνεται τῶν δὲ ἀπειρημένων ἡ πρᾶξις τῆς γνώμης ἐξηρτήται
314	172r	Rom.6.12
315	172r	Rom.6.12
315Ph	172r	Rom.6.12
316	172r	Rom.6.12
317	172v	Rom.6.13	α	μηδὲ περιστανετε τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῆι ἁμαρτίαι ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῶι θεῶι ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῶι θεῶι	καλῶς φησι μὴ παρισταναι τὰ μέλη ὅπλα ἀδικίας τὸ γὰρ σῶμα ἄγεται καθὰ ἂν ἄγῃ τις δύναται γάρ τις τὴν χεῖρα καὶ ὅπλον ἐλεημοσύνης καὶ ἁρπαγῆς ποιῆσαι τὴν γλῶσσαν καὶ εὔφημον καὶ δύσφημον
318	172v	Rom.6.13	^*		καὶ τὰ ἀλλὰ μέλη ὁμοίως ἀδικίαν δὲ τὴν ἁμαρτίαν καλεῖ ἡ γὰρ ἑαυτόν τις ἀδικεῖ ἁμαρτάνων ἡ καὶ τὸν πλησίον
319	172v	Rom.6.13
319Ph	172v	Rom.6.13
321	172v	Rom.6.13	^*		ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῶι θεῶι οὐ γὰρ εἰς ὅπλα δικαιοσύνης τὰ μέλη παραστήσας τῶ θεῶι ἑαυτὸν παρίστησιν
320	172v	Rom.6.13	^*		οὕτως δὲ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῶι θεῶι ὡς νενεκρωμένους ὑμᾶς ταῖς πάλαι ἁμαρτίαις εζωοποιησεν
321ex	172v	Rom.6.14	β	ἁμαρτία γὰρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει οὐ γὰρ ἐστε ὑπο νόμον ἂλλ ὑπο χάριν	ποία ἁμαρτία ὑμῶν οὐ κυριεύσει ἡ πρὸ τοῦ βαπτίσματος ἦν ἀφίησιν ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ τοῦτο δὲ ὁ νόμος ποιεῖν οὐκ ἠδύνατο
321Ph	172v	Rom.6.14
322	172v	Rom.6.14	^*		εὰν γὰρ μὴ ἑαυτοὺς ὑποκλίνωμεν τῆι ἁμαρτίαι οὐχ ἁλισκόμεθα ὅτι οὐκ ἐσμεν ὑπο τὸν νόμον ἔτι τὸν ἀπαγορεύοντα μὲν τὴν ἁμαρτίαν ῥύσασθαι δὲ μὴ δυνάμενον ἂλλ ὑπο τὴν τοῦ Χριστοῦ χάριν τὴν καὶ τὰς προγινομενας ἀφεῖσαν ἁμαρτίας καὶ εἰς τὸ μέλλον φρουροῦσαν
323	172v	Rom.6.15-Rom.6.18	γ	τι οὖν ἁμαρτήσομεν ὅτι οὐκ ἐσμεν ὑπο νόμον ἂλλ ὑπο χάριν μὴ γένοιτο οὐκ οἴδατε ὅτι ὧι παριστάνετε ἑαυτοὺς δούλους εἰς ὑπακοὴν δοῦλοὶ ἐστε ὧι ὑπακούετε ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἡ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην χάρις δὲ τῶι θεῶι ὅτι ἦτε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας ὑπηκούσατε δὲ ἐκ καρδίας εἰς ὃν παρεδόθητε τύπον διδαχῆς ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῆι δικαιοσύνηι	ἵνα οὖν μὴ ραθυμος ὁ ἀκροατὴς γένηται ὡς μὴ κυριευθησόμενος ὑπο τῆς ἁμαρτίας διὰ τὴν χάριν τὴν φρουροῦσαν ἀσφαλίζεται αὐτον
323Ph	172v	Rom.6.18
325	172v	Rom.6.18
326	172v	Rom.6.18	^*		καί φησιν ὅτι ἐκείνου ἐστε τοῦ πράγματος δοῦλοι ὧι ὑπακούετε
324	172v	Rom.6.18	^*		τὸ γὰρ παριστάνετε τὸ ποιεῖτε δῆλον καὶ παρασκευάζετε
327	172v	Rom.6.18
328	172v	Rom.6.18
329	172v	Rom.6.18
330	172v	Rom.6.18
331	172v	Rom.6.18	^*		τύπον δὲ διδαχῆς ηγορυν ὅρον καὶ καινονα φησι τὸ ὀρθῶς ζῆν ἐθέλειν καὶ ὑγιαίνειν περὶ τὰ δόγματα
332	172v	Rom.6.18
332Ph	172v	Rom.6.18
333	173r	Rom.6.19	α	ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ασθενενιαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν	τῆ φύσει μέτρῳ φησι τὴν προαίρεσιν συμμετρον τι λέγω καὶ μικρὸν οὐχ ὑπερβαῖνον τὸ τῆς φύσεως ἀσθενές
334	173r	Rom.6.19	^*		οἶδα γὰρ τὰ ἐν τῶι θνητῶι σῶμά τι κινούμενα πάθη οὐκ εἶπεν δὲ τῆς προαιρέσεως ὅπερ ἦν ἐκείνων ἀδίκημα ἀλλὰ τῆς σαρκὸς ὁ παραγνωμην αὐτῶν ἐγίνετο ἀνεπαχθῆ τὸν ποιῶν λόγον
334ex	173r	Rom.6.19
335	173r	Rom.6.19	β	ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῆι ἀκαθαρσίαι καὶ τῆι ἀνομίαι εἰς τὴν ἀνομίαν οὕτως νυν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῆι δικαιοσύνηι εἰς ἁγιασμον	πολλῶι μὲν μείζονα ἔδει τῶι Χριστῶι τὴν δουλείαν παρασχεῖν καὶ τῆι δικαιοσύνηι παρ' ὅσον παρέχετε τῆι ἀκαθαρσίαι καὶ τῆι ἀνομίαι πλὴν διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς τὴν ἴσην ἀπαιτῶ δουλείαν
336	173r	Rom.6.20	γ	ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας ἐλεύθεροι ἦτε τῆι δικαιοσύνηι	ὅτε γάρ φησιν ἐν ἁμαρτίαις ἐζῆτε τοσοῦτον ὑπηκούετε τῆι ἁμαρτίαι ὡς μηδ ὅτι οὖν πράττειν καλὸν τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἐλεύθεροι ἦτε τῆι δικαιοσύνηι τουτέστιν οὐκ ἦτε ὑποτεταγμένοι αὐτῆι ἐν οὐδενὶ οὐκοῦν καί νυν ἐπειδὴ μετέστητε εἰς τὴν δικαιοσύνην ἐλεύθεροι γίνεσθε τῆι ἁμαρτίαι τοῦτο γάρ νυν ὑπακούειν ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνώτερο κεφαλαίου ἀπαιτεῖ
337	173r	Rom.6.20
338	173r	Rom.6.21-Rom.6.23	δ	τινα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ' οἷς νυν ἐπαισχύνεσθε τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῶι θεῶι ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμον τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος τὸ δὲ χάρισμα τοῦ θεοῦ ζωὴ αἰῶνος ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν	οὐ μόνον ἀπὸ τὰ αἰσχύνης ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῶν ἀποτελεσμάτων κατασκευάζει τὸ μοχθηρὸν τῆς ἁμαρτίας
339	173r	Rom.6.23	^*		ἐκείνων μὲν γάρ φησιν ὁ καρπὸς θάνατος καὶ αἰσχύνη τούτων δὲ ἁγιασμὸς καὶ ζωή
340	173r	Rom.6.23
341	173r	Rom.6.23
342	173r	Rom.6.23	^*		οὐκ εἶπεν δὲ ὁ μισθὸς τῶν κατορθωμάτων ἀλλὰ τὸ χάρισμα δεικνὺς ὅτι κατὰ χάριν ἀπηλλάγησαν τῶν ἁμαρτιῶν
343	173r	Rom.6.23
344	173v	Rom.7.1	α	ἡ ἀγνοεῖτε ἀδελφοὶ γινώσκουσι γὰρ νόμον λαλῶ ὅτι ὁ νόμος κυριεύει τοῦ ἀνθρώπου ἐφ' ὅσον χρόνον ζῆ	εἶπεν ανωτερεω ὅτι ἁμαρτία ὑμῶν οὐ κυριεύει ἀπεθάνομεν γὰρ τῆι ἁμαρτίαι νυν δεῖξαι θέλει ὅτι οὐ τε ὁ νόμος κυριεύει εἶτα προϊὼν δείκνυσιν ὅτι οὐ νόμον ἡμεῖς ἀπεθάνομεν τῶι κόσμωι ἀλλὰ καὶ ὁ νόμος ἡμῖν ἀπέθανεν τῆι ἐπιφανείαι τοῦ Χριστοῦ
345	173v	Rom.7.1
345Pha	173v	Rom.7.1
345Phb	173v	Rom.7.1
346	173v	Rom.7.2-Rom.7.3	β	ἡ γὰρ ὕπανδρος γυνὴ τῶι ζῶντι ἀνδρὶ δέδεται νόμωι εὰν δὲ ἀποθάνῃ ὁ ἀνὴρ κατήργηται ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ ἀνδρὸς ἄρα οὖν ζῶντος τοῦ ἀνδρὸς μοιχαλὶς χρηματίσει εὰν γένηται ἀνδρὶ ἑτέρωι εὰν δὲ ἀποθάνῃ ὁ ἀνὴρ ἐλευθέρα ἐστιν ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ μὴ είναι αὐτὴν μοιχαλίδα γενομένην ἀνδρὶ ἑτέρωι	ἀνθρώπινον λέγει παράδειγμα καὶ ενταξει τοῦ ἀνδρὸς τέθεικε τὸν νόμον ενταξει δὲ γυναικὸς τοὺς πιστεύσαντας τῶι Χριστῶι
346Ph	173v	Rom.7.3
347	173v	Rom.7.3	^*		ἐν τῶ παραδείγματι ὑποτίθεται τὸν νόμον ἀποθανόντα ἐν δὲ τῶι συμπεράσματι τοῦτο σιώπα ἵνα μὴ ἐπαχθῆ ποιήσῃ τὸν λόγον
348	173v	Rom.7.3	^*		Ἰουδαίοις γὰρ λαλεῖ ἀλλὰ τοὺς πιστεύσαντας εἰσάγει τῶι θανάτωι Χριστοῦ ἀποθανόντας ἀπὸ τοῦ νόμου διὸ καὶ ἐλευθερωθέντας φησιν
348ex	173v	Rom.7.3
348	174r	Rom.7.4	α ^*	ώστε ἀδελφοί μου καὶ ὑμεῖς ἐθανατώθητε τῶι νόμωι διὰ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ γενέσθαι ὑμᾶς ἑτέρωι τῶι ἐκ νεκρῶν ἐγερθέντι ἵνα καρποφορήσωμεν τῶι θεῶι	εἰ οὖν τοῦ νόμου ἀποθανόντος οὐκ ἐστι παραβάτης ὁ καταλιμπάνων αὐτον καὶ πιστεύων τῶι Κυρίωι πολλῷ μᾶλλον ἂν καὶ αὐτός τις ἀποθάνηι λέλυται ἀπὸ τοῦ νόμου καὶ οὐκ ἐστι παραβάτης πιστεύων τῶι Χριστῶι
349	174r	Rom.7.4
350	174r	Rom.7.4
351	174r	Rom.7.4
351ex	174r	Rom.7.5-Rom.7.6	β	ὅτε γὰρ ἦμεν ἐν τῆι σαρκὶ τὰ παθήματα τῶν ἁμαρτιῶν τὰ διὰ τοῦ νόμου ἐνηργεῖτο ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν εἰς τὸ καρποφορμῆσαι τῶι θανάτωι νυνὶ δὲ κατηργήθημεν ἀπὸ τοῦ νόμου ἀποθανόντες ἐν ὧι κατειχόμεθα ώστε δουλεύειν ἡμᾶς ἐν καινότητι πνεύματος καὶ οὐ παλαιότητι γράμματος	ὅτε γάρ φησιν ἦμεν ἐν τῆι κατὰ νόμον πολιτεία σάρκα γὰρ τὰς τῆι σαρκὶ δεδομένας νομοθεσίας ὠνόμασε τὰς περὶ βρώσεως καὶ πόσεως
352	174r	Rom.7.6	^*		δηλονότι οὐκ εἶπεν δὲ ἐν τῶι νόμωι ἵνα μὴ ἀπαράδεκτος γένηται ἔτι γὰρ ἔσεβον τὸν νόμον
353	174r	Rom.7.6
354	174r	Rom.7.6
355	174r	Rom.7.6
356	174r	Rom.7.6
357	174r	Rom.7.6
357Ph	174r	Rom.7.6
359	174r	Rom.7.7	γ	τι οὖν ἐροῦμεν ὁ νόμος ἁμαρτία μὴ γένοιτο	τι οὖν μετετραπη φησιν ὁ νόμος τὴν φύσιν καὶ γέγονεν εἰς ἁμαρτίαν ὠθῶν οὐχί φησι
358	174r	Rom.7.7	^*		ἂλλ ὅτι πρόξενός μοι γέγονεν τοῦ γνῶναι τὴν ἁμαρτίαν
359ex	174r	Rom.7.7	^*		οὐκ εἶπεν γὰρ ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησα εἰ μὴ διὰ νόμου ἂλλ οὐκ ἔγνων ώστε οὐ τοῦ ποιεῖν ἀλλὰ τοῦ διαγνιωσκειν τὴν ἁμαρτίαν ὁ νόμος αἴτιος παιδευτικὸς ὧν καὶ μὴ συγχωρῶν διὰ τῆς ἀγνοίας εἰς τὴν τῶν ἀλογων ἐκπίπτειν φύσιν
360	174r	Rom.7.7-Rom.7.8	δ	ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν οὐκ ἔγνων εἰ μὴ διὰ νόμου τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ἤιδειν εἰ μὴ ὁ νόμος ἔλεγεν οὐκ ἐπιθυμήσεις ἀφορμὴν δὲ λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς κατεργασατο ἐν ἐμοι πᾶσαν ἐπιθυμίαν	οὐχ ὁ νόμος φησιν αἴτιος τῆς ἁμαρτίας ἂλλ ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς τοῦ νόμου ἐξηπάτησέ με
360ex	174r	Rom.7.8	^*		ἁμαρτίαν φασὶ λέγειν τὸν διάβολον ἐκ τῆς οἰκείας ἐνεργείας
361	174r	Rom.7.8	^*		καλῶς δὲ καὶ τὸ πᾶσαν ἦν γὰρ καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἐπιθυμία ἀλλά νυν φησι καὶ ἃς οὐκ ἤιδειν ἐπιθυμίας ἔμαθον ἐκ τοῦ νόμου
361Ph	174r	Rom.7.8
362	174v	Rom.7.8-Rom.7.9	α	χωρὶς γὰρ νόμου ἁμαρτία νεκρὰ ἐγὼ δὲ ἔζων χωρὶς νόμου ποτε	καθεύδειν φησι καὶ τεθαναναι ἐδόκουν αἱ πλείους ἁμαρτίαι οὐ γὰρ ᾔδειν τὰς πλείους καὶ ἐν ἄγνοια πράττων οὐχ οὕτως ἡμάρτανον
363	174v	Rom.7.9	^*		τὸ δὲ ἔζων ποτε χωρὶς νόμου φησι πρὸ τοῦ δοθῆναι τὴν ἐντολὴν τοῖς πρωτοπλάστοις τὴν ἐν τῶι παραδείσῳ ζωήν
364	174v	Rom.7.9	^*		τότε γὰρ εἶχον κατήγορον τὸν φυσικὸν νόμον νυνὶ δὲ καὶ τὸν γραπτὸν ἤτοι πρὸ Μωσέως ἔζων φησιν καὶ οὐκ ἤμην νεκρὸς τῶ πλήθει τῶν ἁμαρτιῶν ὧν ὁ νόμος διεγραψεν
365	174v	Rom.7.9-Rom.7.11	β	ἐλθούσης δὲ τῆς ἐντολῆς ἡ ἁμαρτία ἀνέζησεν ἐγὼ δὲ ἀπέθανον καὶ εὑρέθη μοι ἡ ἐντολὴ ἡ εἰς ζωὴν αυτὴ εἰς θάνατον ἡ γὰρ ἁμαρτία ἀφορμὴν λαβοῦσα διὰ τῆς ἐντολῆς ἐξηπάτησέ με καὶ δι' αὐτῆς ἀπέκτεινεν	ἐντολήν φησι τὸν νόμον εἰπὼν δὲ ἡ ἁμαρτία ἀνέζησεν ἔδειξεν ὅτι ἦν μὲν ἡ ἁμαρτία ἂλλ ἡσύχαζεν ὁ δὲ νόμος ὡς εὐεργετῶν ἐφανέρωσεν αὐτὴν ἵνα φύγωμεν αὐτὴν ἡ οὖν εἰς ζωήν μοι δοθεῖσα εἰς θάνατόν μοι γέγονε οὐ διὰ τὴν αὐτῆς φύσιν ἀλλὰ διὰ τὴν ἡμῶν ραθυμιαν
366	174v	Rom.7.11
366Ph	174v	Rom.7.11
367	174v	Rom.7.11
367Ph	174v	Rom.7.11
367ex	174v	Rom.7.12-Rom.7.13	γ	ώστε ὁ μὲν νόμος ἅγιος καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία καὶ ἀγαθὴ τὸ οὖν ἀγαθον ἐμοι γέγονε θάνατος μὴ γένοιτο ἂλλ ἡ ἁμαρτίαν ἵνα φανῇ ἁμαρτία διὰ τοῦ ἀγαθοῦ μοι κατεργαζομένη θάνατον ἵνα γένηται καθ' ὑπερβολὴν ἁμαρτωλὸς ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς	Νόμον τὸν Μωσαϊκὸν λέγει ἐντολὴν δὲ τὴν τῶ Ἀδὰμ δεδομένην ἁγιασμον ὡς τὸ δέον διδάξασαν δικαίαν δὲ ὡς ὀρθῶς τοῖς παραβάταις τὴν ψῆφον ἐπενεγκοῦσαν ἀγαθὴν δὲ ὡς ζωὴν τοῖς φυλαττουσιν εὐτρεπίζουσαν
368	174v	Rom.7.13	δ		Ἵνα οὖν φησι δειχθῇ πως μιαρὰ καὶ καθαρτος καὶ ἰσχυρὰ ἡ ἁμαρτία διὰ τοῦ ἀγαθοῦ αὐτοῦ τουτέστιν τοῦ νόμου τὸν θάνατον κατειργάσατο
368Ph	174v	Rom.7.13
369	174v	Rom.7.13	^*		ἵνα δειχθῇ αὐτῆς ὁ ἅπας Ἰὸς καὶ ἡ πᾶσα κακία τὸ δὲ καθ' ὑπερβολὴν ἐπιτάσεως ἐστιν οὐ μικρὸν οὖν ὤνησεν ὁ νόμος πᾶσαν αὐτῆς τὴν πικρίαν ἀποκαλύψας ἵνα διὰ γοῦν τοῦτο φύγωμεν αὐτήν
370	174v	Rom.7.13
371ex	175r	Rom.7.14	α	οἴδαμεν γὰρ ὅτι ὁ νόμος πνευματικὸς ἐστιν ἐγὼ δὲ σάρκινὸς εἰμι πεπραμένος ὑπο τὴν ἁμαρτίαν	ὁ νόμος πνευματικὸς ἐστιν ὡς ὑπαγόρευσις καὶ δῶρον τοῦ ἁγίου πνεύματος
371	175r	Rom.7.14	^*		ἡ ὡς διδάσκαλος ἀρετῆς καὶ πολέμιος ἁμαρτιῶν
371Ph	175r	Rom.7.14
372	175r	Rom.7.14	^*		καὶ πολέμιος ἁμαρτιῶν ὁ δὲ ἄνθρωπος σαρκικὸς οὐ καθὸ ἐστιν ἄνθρωπος ἀλλὰ καθὸ ειξεν ἑαυτὸν ὑπο τὴν ἐπιθυμίαν τῆς σαρκὸς ἐπιτελῶν τὰ ἀρέσκοντα τῶ σώματι
373	175r	Rom.7.14	^*		μετὰ γὰρ τοῦ θανάτου φησι καὶ ὁ τῶν παθῶν ὑπεισῆελθεν ἐσμὸς οἷον ὀργὴ λύπη ἐπιθυμία κακὴ καὶ τὰ ὁμοία
374	175r	Rom.7.15-Rom.7.17	β	ὁ γὰρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω οὐ γὰρ ὁ θέλω τοῦτο ποιῶ ἂλλ ὁ μισῶ τοῦτο πράσσω εἰ δὲ οὐ θέλω τοῦτο ποιῶ σύμφημι τῶι νόμωι ὅτι καλὸς νυνὶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτο ἂλλ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοι ἁμαρτία	οὐ γινώσκω φησι πως ἀπατῶμαι καὶ συναρπάζομαι εἰς τὴν ἁμαρτίαν
374Pha	175r	Rom.7.17
374Phb	175r	Rom.7.17
375	175r	Rom.7.17	^*		τοῦτο γὰρ ἐστι τὸ πεπραμένον είναι ἤτοι παρεδοσθαι τῆι ἁμαρτίαι οὐ τοῦτο δὲ λέγει ὅτι βιάζεται με καὶ ἄκοντα ἡ ἁμαρτία ἀλλὰ τὸ ἀπατηλὸν αὐτῆς δεῖξαι θέλει καί πως ἐκ τοῦ καταγλυκαίνειν τὴν αἴσθησιν συναρπάζει
376	175r	Rom.7.17
377	175r	Rom.7.17	^*		τὸ γὰρ ἡδύ μοι φησι τοῦ πράγματος προβαλλομενη εξαπαταμε μὴ ἐμμένειν οἷς κέκρικα καὶ βεβούλευμαι ἂλλ οὐ καταγινώσκω καὶ μισῶ πράγματος
377ex	175r	Rom.7.18-Rom.7.20	γ	οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖν ἐν ἐμοι τουτέστιν ἐν τῆι σαρκί μου ἀγαθον τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὐχ εὑρίσκω οὐ γὰρ ὁ θέλω ποιῶ ἀγαθον ἂλλ ὁ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω εἰ δὲ ὁ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτο	οἶδά φησι ὅτι οὐκ ἀποκεκληρωμένον καὶ ἀνάγκηι τινι παραμένον μοι ἔχω τὸ πράττειν τὰ ἀγαθὰ ὥστε καὶ πρὸς κακίαν ἀφέλκειν με τῶν κακῶν τοῦτο γὰρ οἴκησις ἡ εἰς ἀεὶ διαμονὴ καὶ οἷον ἐγκάθισις
378	175r	Rom.7.20
379	175r	Rom.7.20	^*		τὸ γὰρ θέλειν φησιν ἐστι μοι οὐ ποιῶ δὲ διὰ τὴν τῆς ἁμαρτίας συναρπαγὴν καὶ γάρ με συναρπάζει πρᾶξαι τὰ παρ' ἐμοῦ ἐπαινούμενα ἀλλὰ τὰ ψεγόμενα
380	175r	Rom.7.20
381	175r	Rom.7.20
382ex	175v	Rom.7.20	α	ἂλλ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοι ἁμαρτία	ἵνα δὲ ὅτι ἐπὶ μὲν τοῦ ἀγαθοῦ οὐκ εἶπεν οἴκησιν ἐπὶ δὲ τῆς ἁμαρτίας φησι ἂλλ ἡ οἰκοῦσα ἐμοι ἁμαρτία φύσει τὴν ἁμαρτίαν ἐν ἡμῖν είναι λέγων ἂλλ ἐκ τοῦ πολλὰ διαμαρτάνειν καὶ διὰ τοῦτο λοιπὸν εἰς ἕξιν τῆς ἁμαρτίας ἐλθεῖν
383	175v	Rom.7.21	β	εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον τῶι θέλοντι ἐμοι ποιεῖν τὸ καλὸν ὅτι ἐμοι τὸ κακὸν παράκειται	εὑρίσκω ἄρα φησιν τὸν νόμον ἐμοι τῶι τὸ καλὸν ποιεῖν προηρημένωι προτροπὴν καὶ συμβουλὴν παρέχοντα καὶ μετὰ τοῦτο τὸ κακὸν πράσσω παράκειται γάρ μοι τὸ κακὸν καὶ ἐπιμελῶς ἔγκειται ὥστε οὐδε βουλομένῳ μοι τὸ καλὸν πρᾶξαι ἱκανὸς ἐστι ὁ νόμος βοηθῆσαι
383Pha	175v	Rom.7.21
383Phb	175v	Rom.7.21
384	175v	Rom.7.21
385	175v	Rom.7.22-Rom.7.24	γ	συνήδομαι γὰρ τῶι νόμωι τοῦ θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευομενον τῶι νόμωι τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῶι νόμωι τῆς ἁμαρτίας τῶι ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος	τέσσαρες εἰσιν ἐνταῦθα νόμο εἰς μὲν ὁ νόμος τοῦ θεοῦ δεύτερος ὁ ἀντιστρατευομενος τῶι νόμωι τρίτος ὁ τοῦ νοὸς τέταρτος ὁ τῆς ἁμαρτίας ὁ ἐν τοῖς μέλεσί μου τούτων ὁ πρῶτος τὸ εὐαγγελικὸν ἐστι προσταγμα ἔξωθην διὰ τοῦ κηρύγματος εισιων καὶ ὁ δεύτερος τῶν ἔξωθεν ἐστιν ἐπεισιόντων κατ' ἐνέργειαν τοῦ πονηροῦ ὁ τρίτος ὁ τῆι φύσει ἡμῶν ἐγκατασπαρεὶς παρὰ τοῦ δημιουργὸ ὁ τέταρτος ὁ φιλαμαρτήμων ὃς διὰ τῆς πρὸς τὸ κακὸν συνηθείας ἐν εσκιρωσεν ἐν ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας ἔσω δὲ ἀνθρωπίνην τὸν οὖν ἡ τοιω ψυχήν φησι
385ex	175v	Rom.7.24
385Ph	175v	Rom.7.24
386	175v	Rom.7.24
387ex	175v	Rom.7.24
388	175v	Rom.7.24
389	175v	Rom.7.24
390	175v	Rom.7.24	δ	τις με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου	τις με ῥύσεταί φησιν ἐκ τῶν σωματικῶν μου πράξεων τῶν τὸν νοητὸν επαγον τῶν θάνατον ἥτις με ῥύσεται ἀπὸ τοῦ μὴ συναρπάζεσθαι ὑπο τῶν ἐν τῶ σώματι ἐπιθυμιῶν αἱ θάνατὸς εἰσιν ἡμῖν τις ἕτερος ἡ ὁ Χριστὸς τοῦτο γὰρ ἐμφαίνει οὔτε γὰρ ὁ νόμος ῥύεται οὔτε ἡ ἐμὴ προαίρεσις σπουδάζουσα
391	175v	Rom.7.25	ε	εὐχαριστῶ τῶι θεῶι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν	εὐχαριστῶ τῶι θεῶι φησι ὅτι αὐτός με φησιν ἐρρύσατο διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν
392	175v	Rom.7.25	ϛ	ἄρα οὖν αὐτος ἐγὼ τῶι μὲν νοῒ δουλεύω	ἄρα οὖν αὐτος ἐγώ φησιν ὅσον ἧκεν εἰς τὴν ἐμὴν προαίρεσιν δουλεύω νόμον θεοῦ
393	175v	Rom.7.25	^*	νόμωι θεοῦ τῆι δὲ σαρκὶ νόμωι ἁμαρτίας	διὰ δὲ τῆς σαρκὸς καὶ τῶν αὐτῆς ἐπιθυμιῶν τὰ ἑαυτῆς συνεργῷ τοῦτο γάρ φησι νόμον τῆς ἁμαρτίας
394	175v	Rom.7.25
395	176r	Rom.8.1	α	οὐδὲν ἄρα ἦν νυν κατάκριμα τοῖς ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα	οὐδε μία ἄρα φησιν κατάδικη δι' ἁμαρτίαν ἐκείνοις ὅσοι μὴ ἑκοντες σαρκικὴν ζῶσι ζωὴν ἂλλ ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἑλομένοις πνευματικὴν ζωὴν οἷον τοῖς ουσοιν ἐν τῆι πίστει
396	176r	Rom.8.2	β	ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου	ὥσπερ νόμον ἁμαρτίας περιφραστικῶς φησι τὴν ἁμαρτίαν οὕτως καὶ νόμον πνεύματος τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ὅπερ φησιν ἐστι ζωῆς χορηγὸν καὶ δοτικον τοῦτο τοιγαροῦν τὸ πνεῦμα διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ αὐτος γὰρ ὁ αἴτιος ἡμῖν αἴτιος τῆς δωρεᾶς τοῦ πνεύματος ἠλευθέρωσέ με {ἀπὸ τῆς /ἀπό τε τῆς }^*ἁμαρτίας καὶ τοῦ ἐκ τῆς ἁμαρτίας θανάτου ὁδηγοῦν πρὸς τὰ βελτίω ἐπὶ δέ γε τοῦ νόμου οὐ δὲ βουλομενοις ζωὴν ὀρθῶς ἴσχυσε τι βοηθῆσαι μηδενὸς βοηθουμυος μηδὲ συνεπισχύοντος δῆλον ὅτι
396Ph	176r	Rom.8.2
397	176r	Rom.8.3	γ	τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου ἐν ὧι ἠσθένει διὰ τῆς σαρκός	ὅτι οὐ τοῦ νόμου καταψηφίζεται νυν οὐ γὰρ εἶπε τὸ πονηρὸν τοῦ νόμου ἐν ὧι ἐκακούργει ἀλλὰ τὸ ἀδύνατον ἐν ὧι ἠσθένει ἤθελεν γὰρ σῶσαι ἂλλ οὐκ ἴσχυεν ἐπειδὴ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκὸς τουτέστι τοῦ σαρκινου φρονήματος οὐ γὰρ τὴν σάρκα {διαβαλει /διαβάλλει }^*ὧδε
398	176r	Rom.8.3	δ	ὁ θεὸς τὸν ἑαυτοῦ υἱον πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας	ἄνω εἰπὼν τὸ πνεῦμα ἠλευθέρωσέ με νυν τὸν υἱον λέγει κοινῇ γὰρ εὐδοκία τῆς ἁγίας τριάδος σεσώσμεθα
399	176r	Rom.8.3	^*		τὸ δὲ ἐν ὁμοιώματι οὐ πρὸς τὸ σαρκὸς ὅρα ἀλλὰ πρὸς τὸ σαρκὸς ἁμαρτίας οὐ γὰρ ἄλλην παρὰ τὴν ἡμῶν ἥνωσεν ἑαυτῷ σάρκα ἂλλ οὐχ ἁμαρτωλὴν οὐ γὰρ εἶπεν ἁμαρτωλῆς σαρκός
399ex	176r	Rom.8.3	^*		ὥστε φαίνεται ὅτι ὁ Κύριος τὰ μὲν φυσικὰ πάθη παραδεξατο τὰ δὲ ἀπὸ κακίας πάθη ὅσα τὸ καθαρὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν καταῤῥυπαίνει απωσατοι
400	176r	Rom.8.3	ε	καὶ περὶ ἁμαρτίας κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῆι σαρκί	οὐχ ἁπλῶς φησι οὐδε ἀνεξετάστως καθὸ δυνατὸς ἐστι κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἀλλὰ διελέγξας τὰ μεγιατα πταίουσαν
400Ph	176r	Rom.8.3
401	176r	Rom.8.3	^*		διὰ τῆς ἑαυτοῦ σαρκὸς δηλονότι τοῦτο γὰρ τὸ θαυμαστὸν ὅτι διὰ τῆς σαρκὸς τῆς πάλαι ἔνοχο οὔσης τῆι ἁμαρτίαι κατέκρινεν αὐτήν πως τῶ φυλάξαι δηλάδη ἀναμάρτητον ταύτῃ γὰρ νικήσας αὐτὴν καὶ ἐκόλασεν κόλασις δὲ ἁμαρτίας ἡ ἀναίρεσις αὐτῆς
402	176r	Rom.8.4	ϛ	ἵνα τὸ δικαίωμα τοῦ νόμου πληρωθῇ ἐν ἡμῖν τοῖς μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα	ταῦτά φησιν ἐποίησεν ὁ Χριστὸς ἵνα ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου τοῦτο γὰρ τὸ δικαίωμα πληρωθῇ ἐν ἡμῖν τις δὲ ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου τὸ μὴ γενέσθαι ἡμᾶς ὑπευθύνους τῆι ἆραι τοὺς σοὺς πληρωθῇ τοῖς μὴ ἐθέλουσι σαρκικῶς ζῆν ἀλλὰ πνευματικῶς
403	176r	Rom.8.5	ζ	οἱ γὰρ κατὰ σάρκα ὄντες τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦσιν οἱ δὲ κατὰ πνεῦμα τὰ τοῦ πνεύματος	οἱ ταῖς σαρκικαῖς φησι ἐπιθυμίαις ἑαυτοὺς ἐκδεδωκότες ταύτας δὴ καὶ ἐν σπουδὴ ἔχουσιν ὁμοίως καὶ οἱ τοῦ πνεύματος
404	176r	Rom.8.5
405	176v	Rom.8.6-Rom.8.7	α	τὸ γὰρ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος τὸ δὲ φρόνημα τοῦ πνεύματος ζωὴν καὶ εἰρήνη διότι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεὸν τῶι γὰρ νόμωι τοῦ θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται	φρόνημα τῆς σαρκὸς καλεῖ φησι τὴν γεώδη τῆς διανοίας ὁρμὴν καὶ τὴν εἰς τὰς ἀτόπους πράξεις ῥοπὴν τοῦτο δὲ οὐ διαβολὴ τῆς σαρκὸς οὐ γὰρ εἶπεν ἡ φύσις ἀλλὰ τὸ φρόνημα φρόνημα δὲ τοῦ πνεύματος τὴν χάριν δεδομένην ἡμῖν καὶ τὴν εὐεργεσίαν τὴν ἦι προαιρέσει κρινομενην φησι
406	176v	Rom.8.7
407	176v	Rom.8.7	^*		τὸ μὲν ζωὴ ὡς πρὸς τὸ εἰρημένον τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος τὸ δὲ εἰρήνη ὡς πρὸς τὸ ἑξῆς διότι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεόν
408	176v	Rom.8.7
409	176v	Rom.8.7
409Ph	176v	Rom.8.7
410	176v	Rom.8.7-Rom.8.8	β	οὐδε γὰρ δύναται οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες θεῶι ἀρέσαι οὐ δύνανται	εἰπὼν οὐ δὲ γὰρ δύναται οὐ τοῦτο λέγει ὅτι ὁ σαρκικὸν φρόνημα ἔχων οὐδέποτε δύναται θεῶι ἀρέσαι ἂλλ ἐν ὧι ἐπιμἐνει ἐν αὐτῶι οὐκ ἂν ὑποταγείη θεῶι οὐ γὰρ εἶπεν ὁ ἔχων αὐτο ἄνθρωπος οὐ δύναται θεῶι ὑποταγῆναι ἂλλ αὐτο τὸ φρόνημα ὃ εἰσιν αἱ πονηρᾶι πράξεις
411	176v	Rom.8.8	^*		ὃ εἰσιν αἱ πονηρᾶι πράξεις διὸ ἐπάγει οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες τουτέστιν οἱ τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχοντες θεῶ ἀρέσαι οὐ δύνανται ἐκ παραλλήλου γὰρ τὸ αὐτο εἶπεν
412	176v	Rom.8.9	γ	ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστε ἐν σαρκὶ ἂλλ ἐν πνεύματι εἴπερ πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν	ὑμεῖς δέ φησιν διὰ τὴν δοθεῖσάν φησι τοῦ θεοῦ χάριν οὐκ ἐστε ἐν σαρκὶ τουτέστιν ἐν σαρκικαῖς πράξεσιν ἂλλ ἐν πνευματικῶ φρονήματι
413	176v	Rom.8.9	^*		τοῦτο γὰρ τὸ ἐν πνεύματι τὸ δὲ εἴπερ ἐνταῦθα ἀμφιβάλλοντος ἀλλὰ πεπεισμένου ἀντὶ τοῦ ἐπειδήπερ πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν
413Ph	176v	Rom.8.9
414	176v	Rom.8.9
414exa	176v	Rom.8.9-Rom.8.10	δ	εἰ δέ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει οὗτος οὐκ ἐστιν αὐτοῦ εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι' ἁμαρτίαν τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην	πνεῦμα Χριστοῦ φησι τὸ πνεῦμα
415ex	176v	Rom.8.10	^*		κοινὸν γὰρ πατρὸς καὶ υἱοῦ τὸ πνεῦμα
415exb	176v	Rom.8.10
416	176v	Rom.8.10
417	176v	Rom.8.10	^*		νεκρὸν δὲ λέγει τῶ σῶμα ὡς πρὸς τὴν τῆς ἁμαρτίας ἐνέργειαν τοῦτο γὰρ τὸ διὰ ἁμαρτίαν
418	176v	Rom.8.10	^*		εἶπε δὲ τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν ἀκολουθον ἦν εἰπεῖν τὸ δὲ πνεῦμα ζῶν ἀλλὰ ζωή φησι δεικνὺς ὅτι οὐ μόνον ζῶν τὸ πνεῦμα ἀλλὰ καὶ ζωοποιόν
418ex	176v	Rom.8.11	ε	εἰ δὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει	ἐγήγερται ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς παρὰ τοῦ πατρὸς ἐνεργουμένης περὶ τὴν σάρκα αὐτοῦ τῆς ζωῆς διὰ τοῦ ἁγίου πνεύματος ὃ ἐστιν αὐτοῦ οὐκοῦν καὶ εἰ ἐγηγέρθαι λέγοιτο παρὰ τοῦ πατρὸς ἀλλὰ καὶ αὐτος ἦν ὁ ἀναστὰς διὰ τοῦ ἁγίου πνεύματος πάντα γὰρ ἐνεργεῖται τὰ θεοπρεπῆ παρὰ τοῦ πατρὸς δι' υἱοῦ ἐν πνεύματι ὁ αὐτος τοίνυν ἐγείρει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ἐκ νεκρῶν ὁ Χριστός
419	176v	Rom.8.11	^*		ἦν ὡς αυτως οὐκ εἶπεν δὲ ἀναστήσει ἀλλὰ ζωοποιήσει τουτέστιν εἰς ζωὴν καὶ δόξαν ἀναστήσει πάντες μὲν γὰρ ἀνίστανται ἂλλ οἱ μὲν εἰς ζωὴν οἱ δὲ εἰς τιμωρίαν
420	176v	Rom.8.11
421	177r	Rom.8.11-Rom.8.13		καὶ τὰ ^θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τοῦ ἐνοικοῦντος αὐτοῦ πνεύματος ἐν ὑμῖν ἄρα οὖν ἀδελφοὶ ὀφειλέται ἐσμεν οὐ τῆι σαρκὶ τοῦ κατὰ σάρκα ζῆν εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε μέλλετε ^
422	177r	Rom.8.13		ἀποθνήσκειν εἰ δὲ πνεύματι
423	177r	Rom.8.13		τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε ζήσεσθε
424	177r	Rom.8.14		ὅσοι γὰρ πνεύματι θεοῦ ἄγονται οὗτοὶ εἰσιν υἱοί
425	177r	Rom.8.14		θεοῦ
426	177r	Rom.8.15		οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα
426Ph	177r	Rom.8.15
426ex	177r	Rom.8.15
427	177r	Rom.8.15		δουλείας πάλιν εἰς φόβον ἂλλ ἐλάβετε πνεῦμα
428	177r	Rom.8.15		υἱοθεσίας
429	177r	Rom.8.15		ἐν ὧι κράζομεν Ἀββᾶ ὁ πατήρ
430	177r	Rom.8.16		αὐτο τὸ πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῶι πνεύματι ἡμῶν ὅτὶ ἐσμεν τέκνα θεοῦ
431	177r	Rom.8.17		εἰ δὲ τέκνα καὶ κληρονόμοι
432	177r	Rom.8.17		κληρονόμοι μὲν θεοῦ
433	177r	Rom.8.17		συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ
434	177r	Rom.8.17		εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν
435	177v	Rom.8.18		λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νυν καιροῦ ^*
436	177v	Rom.8.18		πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν
437	177v	Rom.8.18		ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς
438	177v	Rom.8.19		ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ θεοῦ ἀπεκδέχεται
438ex	177v	Rom.8.19
439	177v	Rom.8.19
440	177v	Rom.8.19
441	177v	Rom.8.20		τῆι γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη
442	177v	Rom.8.20		οὐχ ἑκοῦσα ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα
443	177v	Rom.8.20-Rom.8.21		ἐπ' ἐλπίδι ὅτι καὶ αυτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς
444	177v	Rom.8.21		εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ θεοῦ
444ex	177v	Rom.8.21
445	177v	Rom.8.22		οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις
446	177v	Rom.8.22		συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νυν
447	177v	Rom.8.23		οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν τοῦ πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς
448	177v	Rom.8.23		συστεναζομεν
449	177v	Rom.8.23		υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομενοι υἱοθεσίαν
449ex	177v	Rom.8.23
449Ph	177v	Rom.8.23
450	178r	Rom.8.23-Rom.8.25	α	υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομενοι τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν τῆι γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἐστιν ἐλπὶς ὁ γὰρ βλέπει τις τι καὶ ἐλπίζει εἰ δὲ ὁ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν δι' ὑπομονῆς απεκδοχημεθα	μέγα μέρος πίστεως ἡ τῶν ἐκεῖθεν ἐλπὶς μὴ τοίνυν ζητεῖ πάντα σοι ἐνταῦθα παρεῖναι τὰ ἀγαθὰ ἀλλὰ τινα καὶ τῆ ἐλπίδι ταμίευσαι εἰ δὲ πάντα παρεῖναι θέλεις οὐκέτι ἐλπίζεις
451	178r	Rom.8.25	^*		εἰ δὲ τὰ μὴ ὁρώμενα ἐλπίζομεν ἐν ὑπομονῆι ἕξομεν τὴν τούτων προσδοκίαν
451ex	178r	Rom.8.25
452	178r	Rom.8.26	β	ωσαύτος δὲ καὶ τὸ πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν	ἵνα γὰρ ἄκουσαν ὑπομονὴν μὴ νομίσῃς κάμνειν ἐπήγαγεν οὐκ εασεισε τὸ πνεῦμα κάμνειν ἂλλ ἀντιλήψεται σου πρὸς τοῦτο ἀσθενεῖς γὰρ ἐσμεν καὶ οὐδε ὑπομονὴν κατορθῶσαι ἰσχύομεν δίχα τῆς τοῦ πνεύματος βοηθείας
453	178r	Rom.8.26
454	178r	Rom.8.26
455	178r	Rom.8.26	γ	τὸ γάρ τι προσευξόμεθα καθὸ δεῖ οὐκ οἴδαμεν ἂλλ αὐτο τὸ πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις	τὸ παλαιὸν ἔθος ἦν τὰ πνευματικὰ χάρισμα πνεύματα καλεῖν ἐπειδὴ δὲ ἀγνοοῦν τὸ πλῆθος τὸ συμφέρον ᾔτει πολλάκις ἀσύμφορα ἐλάμβανον τινες χάρισμα εὐχῆς καὶ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ παντὸς ηὔχοντο ὅπερ καὶ αὐτο πνεῦμα ἐλέγετο τοῦτο οὖν λέγει ὅτι αὕτη ἡ χάρις τῆς εὐχῆς ὑπὲρ ἡμῶν ἐντυγχάνει μεγίστοις στεναγμοῖς
455ex	178r	Rom.8.26
455Ph	178r	Rom.8.26
456	178r	Rom.8.26
457	178r	Rom.8.26
458	178r	Rom.8.27	δ	ὁ δὲ ἐρευνῶν τὰς καρδίας οἶδεν τι τὸ φρόνημα τοῦ πνεύματος ὅτι κατὰ θεὸν ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἁγίων	οὐκ αγνουντα φησι διδάσκουσιν οἱ τὸ τῆς εὐχῆς λαβόντες πνεῦμα καὶ χάρισμα τὸν θεὸν ἂλλ οἶδεν ὁ παράκλητος ὅτι κατὰ θεὸν ἐντυγχάνει οὐ κατά τινα βλαβερὰν ἐπιθυμίαν τουτέστιν κατὰ τὴν βούλησιν τοῦ θεοῦ
459	178r	Rom.8.27	^*		ὑπὲρ ἁγίων δὲ τουτέστι τῶν διὰ τῆς εὐχῆς ἁγιαζομένων
459Ph	178r	Rom.8.27
460	178r	Rom.8.27
461	178r	Rom.8.28	ε	οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθον τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν	πάντα εἰς ἀγαθὰ περιστρέφει τὸ πνεῦμα τοῖς ἀγαπητοῖς καὶ γὰρ καὶ τὰ κακὰ περιστρέφει ὁ θεὸς εἰς ἀγαθὰ εἰς γὰρ εὐδοκίμησιν τῶν πασχόντων περιστρέφεται μεῖζον δὲ τὸ εἰς ἀγαθὰ περιστρέφεσθαι τοῦ μὴ παντελῶς ἐπελθεῖν
462	178r	Rom.8.28	^*		οὐ τοῖς τυχοῦσι δέ φησι τοῦτο συμβαίνει ἀλλὰ τοῖς ὑπο θεοῦ κληθεῖσιν ἵνα δὲ μὴ νομισθῇ μονομερῶς ὁ θεὸς ἐνίους καλέσας φησι τοῖς κατὰ πρόθεσιν δεικνὺς ὅτι πάντες μὲν ἐκλήθημεν ἐκεῖνοι δὲ ὑπήκουσαν διὸ καὶ βοηθοῦνται οἱ κατὰ πρόθεσιν οἰκείαν γενόμενοι κλητοί
462ex	178r	Rom.8.28
463	178v	Rom.8.29	α	ὅτι οὓς προέγνω καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὸ είναι αὐτον πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς	οὓς γάρ φησι προέγνω κατ' ἰδίαν πρόθεσιν κλητοὺς ὄντας
464	178v	Rom.8.29	^*		τούτους καὶ προώρισε συμμόρφους είναι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ τουτέστι ὅπερ ἐστι ὁ υἱος τοῦ θεοῦ κατὰ φύσιν ἐν τῆ ἐνανθρωπήσει δῆλον δὲ ὡς ἅγιος καὶ ἀναμάρτητος τοῦτο καὶ αὐτοὶ γεγόνασι κατὰ χάριν εἰκονα γὰρ τοῦ υἱοῦ τὴν οἰκονομίαν καὶ τὸ αὐτοῦ σῶμά φησιν
464ex	178v	Rom.8.29
465	178v	Rom.8.29
466	178v	Rom.8.30	β	οὓς δὲ προώρισε τούτους καὶ ἐκάλεσεν καὶ οὓς ἐκάλεσε τούτους καὶ ἐδικαίωσεν οὓς δὲ ἐδικαίωσε τούτους καὶ ἐδοξασε	πανταχοῦ τὸ κατὰ πρόθεσιν κλητοὺς ὄντας συνυπακούειν δὲ αὐτῶν ποιεῖ τὸ κατόρθωμα καὶ προσωποληψίας ἀπαλλάττει τὸν θεόν
467	178v	Rom.8.30	^*		ἐδικαίωσεν οὖν τούτους διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας
468	178v	Rom.8.30	^*		ἐδοξασε δὲ διὰ τῶν χαρισμάτων καὶ τῆς υἱοθεσίας
468Ph	178v	Rom.8.30
469	178v	Rom.8.31	γ	τι οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα εἰ ὁ θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν τις καθ' ἡμῶν	ὡς εἰ ἔλεγεν τούτων οὕτως ὄντων τι ἑνὶ εἰπεῖν πρὸς τοσαύτην ἀγαθότητα τοῦ θεοῦ
469Ph	178v	Rom.8.31
470	178v	Rom.8.31	^*		ἵνα δὲ μηδεὶς περὶ τῶν ὧδε πειρασμῶν καὶ κινδύνων λόγον ποιεῖ τῶ ἐπήγαγεν εἰ ὁ θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν τις καθ' ἡμῶν ἰσχύει γάρ φησι ὁ θεὸς τὰς καθ' ἡμῶν ἐπιβουλὰς ἀφορμὴν στεφάνων ποιῆσαι οὐδεὶς οὖν καθ' ἡμῶν
471	178v	Rom.8.31
472	178v	Rom.8.32	δ	ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἂλλ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρεδοκεν αὐτόν πως οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῶι τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται	εἰ γὰρ τὸν ἴδιον υἱον ὑπὲρ ἡμῶν ἔδωκεν καὶ τοῦτο ἁμαρτωλῶν ὄντων καὶ εἰς θάνατόν τι δεῖ περὶ τῶν λοιπῶν ἀγαθῶν ἀμφιβάλλειν ὁ γὰρ τὸ μέγα δοὺς καὶ τὸ ἔλαττον δώσει
473	178v	Rom.8.32
474	178v	Rom.8.32
475	178v	Rom.8.32
476	178v	Rom.8.33-Rom.8.36	ε	τις ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν θεοῦ θεὸς ὁ δικαίων τις ὁ κατάκρινων Χριστὸς ὁ ἀποθανὼν μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθεὶς ὃς ἐστιν ἐν δεξιὰ τοῦ θεοῦ ὃς καὶ ἐν τυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν τις ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ θλῖψις ἡ στενοχωρία ἡ διωγμὸς ἡ λιμὸς ἡ γυμνότης ἡ κίνδυνος ἡ μάχαιρα καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς	κατὰ ἐρώτησιν αυτὰ προάγει ὡς ἀναντιρρήτων ὄντων
477	178v	Rom.8.36	^*		καί φησι τις ὁ κατακρίνων τοῦ μὲν πατρὸς δικαιοῦντος τοῦ δὲ υἱοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντος τοῦ δὲ πνεύματος συναντιλαμβανομενος ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν οὓς οὖν ἡ τριὰς εδικαιοωσε τις ὁ κατακρίνων
477ex	178v	Rom.8.36
478	178v	Rom.8.36	^*		ἵνα δὲ μὴ ἐλάττωσιν τὴν ἐντυχίαν νομίσῃς θεὶς πρῶτον τὴν ἰσοτιμίαν τῶ είναι ἐν δεξιᾶι τοῦ θεοῦ οὕτως εἶπεν τὸ ἐντυγχάνει δεῖξαι θέλων τὴν διάπυρον αὐτοῦ ἀγάπην
478ex	178v	Rom.8.36	^*		τοῦτο δὲ ὡς πρὸς τὸ ἀνθρώπινον εἴρηται ὅ τι ἀρχιερεὺς ἦν οὐ γὰρ ὡς αὐτος ασθηνωσω δειτατι τοῦ πατρός
478Ph	178v	Rom.8.36
479	178v	Rom.8.36
479Ph	178v	Rom.8.36
480	178v	Rom.8.36
481	178v	Rom.8.36
482	178v	Rom.8.36
483	178v	Rom.8.36
484	178v	Rom.8.36
485	179r	Rom.8.37	α	ἂλλ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς	οὐκ εἶπεν νικῶμεν ἂλλ ὑπὲρ νικῶμεν τουτέστι δι' ὧν ἐπιβουλευόμεθα στεφανούμεθα οἱ γὰρ ἐπίβουλοι πρόξενο στεφάνων ἡμῖν γενονται ἂν εὐχαρίστως φέρωμεν
486	179r	Rom.8.38-Rom.9.2	β	πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἕτερα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ τῆς ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῶι οὐ ψεύδομαι συμμαρτυρούσης μοι τῆς συνειδήσεώς μου ἐν πνεύματι ἁγίωι ὅτι λύπη μοι ἐστι μεγάλη καὶ ἀδιάλειπτος ὀδύνη τῆι καρδίαι μου	εἰπὼν ἄνω τὰ παρόντα επιπονα νυν τὰ μέλλοντα λέγει καί φησιν οὔτε ὁ μέλλων θάνατος οὔτε ἡ μέλλουσα ζωὴ καὶ τὰ ἑξῆς χωρίσαι τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ δύναται εἶτα ἐπειδὴ πᾶσαν εἶπε τὴν κτίσιν τήν τε ὁρατὴν καὶ τὴν νοητὴν προστίθησιν ὅτι οὔτε τις ἕτερα κτίσις τουτέστιν εἰ καὶ ἄλλη τις παρὰ ταύτας ὑποσταίη κτίσις ἐπειδὴ δὲ καὶ ἀγγέλων ἐμνήσθη μὴ νομίζει τούτου ἀποστῆναι τινας ἐθέλειν ἀπὸ Χριστοῦ ἀλλὰ τὸν περὶ θεὸν θερμὸν πόθον σημᾶναι ζητῶν εἰς τούτους ἦλθεν τοὺς λόγους
486exa	179r	Rom.9.2	^*		τινες δὲ βάθος τὴν γέενναν ωνομασαν ὕψος δὲ τὴν βασιλείαν ἄλλοι δὲ τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὸν αἰώνιον θάνατον
486exb	179r	Rom.9.2	^*		οἱ δὲ τὰ ἄγαν ἐπίδοξα οὔτε τὰ ἄγαν ἄδοξα
487	179r	Rom.9.2	^*		ἄνω δὲ εἰπὼν αγαπανθαι ἡμᾶς ὑπο τοῦ θεοῦ νυν δείκνυσι καὶ τὴν ἑαυτοῦ εἰς τὸν θεὸν ἀγάπησιν ὅσην είναι εἰκοτως ὁ γὰρ ἀγαπηθεὶς τοσοῦτον οὐ θαυμαστὸν εἰ ἀνταγαπᾷ
486	179r	Rom.9.2	^*		ὁμοίως εἰ καὶ μὴ κατὰ πάντες ἂλλ ὅση δύναμις εἰπὼν δὲ τὴν τοῦ θεοῦ ἀγάπην ὅση ἐστι δείκνυσι Χριστοῦ ταύτην ἡμῖν προσγεγονεναι προσθεὶς τὸ ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν πάντα γὰρ ἡμῖν διὰ Χριστοῦ προεξενισται τὰ ἀγαθὰ διὸ καὶ εἰκοτως πάντα μικρά φησιν πρὸ ἐκείνην τὴν ἀγάπην
488	179r	Rom.9.2
489	179r	Rom.9.2
489ex	179v	Rom.9.3-Rom.9.5	α	ευχομεν γὰρ αὐτος ἐγὼ ἀνάθεμα είναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα οἵτινὲς εἰσιν Ἰσραηλῖται ὧν ἡ υἱοθεσία καὶ ἡ δόξα καὶ αἱ διαθῆκαι καὶ ἡ νομοθεσία καὶ ἡ λατρεία καὶ ἐπαγγελίαι ὧν οἱ πατέρες καὶ ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα ὁ ὧν ἐπὶ πάντων θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοῦ αἰῶνας ἀμήν	δοκεῖ μὲν ἐθέλειν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῶν συγγενῶν ἀλλοτριωθῆναι Χριστοῦ τοῦτο γὰρ ἡ τοῦ ἀναθέματος δύναμις ὅμως ἀκριβῶς θεωροῦντι φανήσεται ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ταῦτα εἰρηκώς πως ἐπειδὴ γὰρ ἑώρα τὸν θεὸν βλασφημούμενον ὑπο τῶν Ἰουδαίων ὑπὲρ τοῦ μὴ είναι πρόφασιν βλασφημίας κατὰ τοῦ θεοῦ ηβούλετο ἐπιστρέψαι τούτους ὡς καὶ ἀνάθεμα ὑπὲρ τούτου θέλειν γενέσθαι ὅπερ δεικτικὸν ἐστι τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ
489Pha	179v	Rom.9.5
489Phb	179v	Rom.9.5
490	179v	Rom.9.5
491	179v	Rom.9.5	^*		ηβούλετο γὰρ αὐτον παρὰ πάντων δοξάζεσθαι
490	179v	Rom.9.5	^*		ὃν γὰρ οὐδεμία κτίσις χωρίσαι ἴσχυσεν πως ἂν ἐχώρισεν ἀγάπη συγγενῶν καὶ ἀδελφῶν
491	179v	Rom.9.5	^*		ἀλλὰ δέ φασιν ὅτι μὴ βουλόμενος δημοσιεῦσαι τὸ χάρισμα χάρισμα γὰρ ἦν τὸ οὕτως ἀγαπᾶν τὸν Χριστὸν τοὺς συγγενεῖς ἀγαπᾶν ὑποκρίνεται
491Ph	179v	Rom.9.5
492	179v	Rom.9.5
492Ph	179v	Rom.9.5
493	179v	Rom.9.5
494	179v	Rom.9.5	^*		ιστεον δὲ ὅτι ἀνάθεμα ἐστι τὸ εχωρισθαι πάντων καὶ ἀλλότριον είναι καθάπερ γὰρ τοῦ ἀναθέματος τοῦ ἂν αντιθεμενου τῶι θεῶι οὐδεὶς ἂν τολμησει ἐν ἁπλῶς ταῖς χερσὶν ἅψασθαι οὕτω καὶ τῶν χωριζομενων τῆς ἐκκλησίας πάντων αποτεμων πᾶσιν ἀπαγορεύει χωρίζεσθαι αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾷν πλὴν τῶ μὲν ἀναθέματι τιμῆς ἕνεκεν οὐδεὶς ἐγγίσαι τολμᾷ τοῦ δὲ ἀποτμηθέντος ἐξ ενανατιας ἐχωρίζοντο γνώμης ἅπαντες τοῦ μὲν γὰρ ἀπείχοντο ὡς ανακει μὲν οὐ θεῶ τοῦ δὲ ὡς ἠλλοτριωμένου θεοῦ ἀποῤῥαγέντος τῆς ἐκκλησίας
494Ph	179v	Rom.9.5
495	179v	Rom.9.6-Rom.9.9	β	οὐχ οἷον δὲ ὅτι ἐκπέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ οὐ γὰρ πάντες οἱ ἐξ Ἰσραὴλ οὗτοι Ἰσραὴλ οὐδ ὅτι εἰσι σπέρμα Ἀβραὰμ πάντες τέκνα ἂλλ ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα τουτέστιν ὅτι οὐ τὰ τέκνα τῆς σαρκὸς ταῦτα τέκνα τοῦ θεοῦ ἀλλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐπαγγελίας λογίζεται εἰς σπέρμα ἐπαγγελίας γὰρ ὁ λόγος οὗτος κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον ἐλεύσομαι καὶ ἔσται τῆι Σάρραι υἱος	ταῦτα λέγω φησι εἰ γε ἦν χωρισθῆναι τοῦ περὶ τὸν Χριστὸν χῶρο καὶ ἀλλοτριωθῆναι οὐχὶ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ ἀλλὰ τῆς απολαυσεως ἐκείνης καὶ τῆς δόξης κατεδεξαμην ἂν ὥστε μὴ τὸν θεὸν βεβλασφημεισθαι ἤκουε γάρ τινων λεγόντων ὅτι ἄλλους ὑπέσχετο καὶ ἄλλοις ἔδωκε τοῖς τῶν Ἰουδαίων προγόνοις ἐπηγγείλατο καὶ ἐκείνους ἀφεὶς τοὺς οὐ δέ ποτε αὐτον εγνωκοπτας εἰς τὰ ἐκείνων εἰς ἤγαγεν ἀγαθὰ ἵνα οὖν μὴ ταῦτα λεγηται περὶ τοῦ θεοῦ καὶ βασιλείας ἡ δεως ἐξέπιπτον καὶ τῆς δόξης ἐκείνης τῆς απορρητου ταῦτα δὲ λέγω φησι οὐχ οἷον ὅτι πέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ τουτέστι οὐκ ἐπειδὴ ὁ λόγος καὶ ἡ ἐπαγγελία τοῦ θεοῦ νυν ἐξέπεσεν ἐψεύσατο ἂλλ ἵνα τὴν πρὸς αὐτοὺς ἀγάπην ενειξαμαι καὶ λοιπὸν δείκνυσι πως ὁ λόγος ἡ ἐπαγγελία τοῦ θεοῦ εηβεβηκεν φησι γὰρ οὐ τὰ τέκνα τῆς σαρκὸς ταῦτα τέκνα τοῦ θεοῦ ἀκολουθον ἦν εἰπεῖν ταῦτα τέκνα τοῦ Ἀβραάμ
495Ph	179v	Rom.9.9
496	179v	Rom.9.9	^*		ἂλλ οὕτως φησι ἵνα δείξῃ ὅτι οἱ τὴν υἱοθεσίαν ἔχοντες αὐτοὶ εἰσι κατ' ἐπαγγελίαν τέκνα τοῦ Ἀβραάμ
497	179v	Rom.9.9
498	179v	Rom.9.9	^*		ὅσοι φησι γὰρ κατὰ τὸν Ἰσαὰκ γεννηθῶσιν οὗτοι εἰσι καὶ σπέρμα Ἀβραὰμ καὶ υἱοὶ θεοῦ ὁ γὰρ Ἰσαὰκ οὐ κατὰ νόμον ἐγεννήθη φύσεως ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ἐπαγγελίας οὐκοῦν οἱ γεννώμενο οὕτως υἱοὶ Ἀβραὰμ εἰσιν οὕτως δὲ ἡμεῖς γενώμεθα διὰ τῆς κολυμβήθρας ῥήμασι γὰρ ἡμεῖς καὶ ἐπαγγελίας γεννώμεθα ῥήμασι μὲν διὰ τὸ εἰς ὄνομα πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος γίνεσθαι τὰς ἐν τῆι κολυμβήθραι κατάδυσεις ἐπαγγελία δὲ καθὸ οἱ προφῆται βάπτισμα προηγορευον ἐν οὐρανοῖς καὶ Ἠσαΐας φασκε λούσασθε καθαροὶ γένεσθε
499	180r	Rom.9.10-Rom.9.13	γ	οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ Ῥεβέκκα ἐξ ἑνὸς κοίτην ἔχουσα Ἰσαὰκ τοῦ πατρὸς ἡμῶν μήπω γὰρ γεννηθέντων μηδὲ πραξάντων τι ἀγαθον ἡ κακὸν ἵνα ἡ κατ' ἐκλογὴν πρόθεσις τοῦ θεοῦ μένῃ οὐκ ἐξ ἔργων ἂλλ ἐκ τοῦ καλοῦντος ἐρρήθη αὐτῆι ὅτι ὁ μείζων δουλεύσει τῶι ἐλάσσονι καθὼς γέγραπται τὸν Ἰακὼβ ἠγάπησα τὸν δὲ Ἠσαῦ ἐμίσησα	καί τι φησι θαυμαστὸν ὅτι τῶν Ἰουδαίων οἱ μὲν πιστεύσαντες εἰς σπέρμα Ἀβραὰμ λογίζονται οἱ δὲ ἄπιστοι οὐκέτι ὅπου καὶ ἡ Ῥεβέκκα ἐξ ἑνὸς τοῦ Ἰσαὰκ σπέρμα ἔχουσα καὶ δύο γεννήσασα οὐκ ἔσχε τοὺς δύο ἀρέσαντας τῶι θεῶι οὐ δὲ λογιζομένους εἰς σπέρμα Ἀβραὰμ οὕτω γάρ φησι καὶ Ἰουδαῖοι σπέρμα ὄντες τοῦ Ἀβραὰμ ἑνὸς ὄντος οἱ μὲν πιστοὶ σώζονται ὡς τῆς αὐτῆς αὐτῶι πίστεως ὄντες καὶ τέκνα τῆς ἐπαγγελίας οἱ δὲ ἄπιστοι οὐκέτι
500	180r	Rom.9.13
501	180r	Rom.9.13
502	180r	Rom.9.13
502Ph	180r	Rom.9.13
503	180r	Rom.9.13
504	180r	Rom.9.13
505	180v	Rom.9.14-Rom.9.15	α	τι οὖν ἐροῦμεν μὴ ἀδικία παρὰ τῶι θεῶι μὴ γένοιτο τῶι γὰρ Μωϋσεῖ λέγει ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ καὶ οἰκτειρήσω ὃν ἂν οἰκτείρω	τι οὖν ἐροῦμεν φησι πρὸς ταῦτα μὴ ἀδικία παρὰ τῶι θεῶι οὐκοῦν δὲ ἐφ' ἡμῶν καὶ τῶν Ἰουδαίων εἰ γὰρ ἀδικία οὐκ ἐστι παρὰ τῶι θεῶι καὶ τῶν Ἰουδαίων πάντων μοσχοποιησάντων τῶ Μωσεῖ φησι τουτέστι ουσον ἐστι εἰδέναι ὦ Μωσῇ τινες ἄξιοι φιλανθρωπίαν ἂλλ ἐμοι οὐ γὰρ ὥσπερ οἱ ἄνθρωποι οὕτως καὶ ὁ θεὸς ἐμβατεύει εἰς τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας εἰ οὖν Μωσῆς ηγνοιετας αἰτίας τῶν γινομένων σχολῇ οὖν ἡμεῖς γνοίημεν οὐκ οὖν οὐδε ἐπὶ τῶν νυν Ἰουδαίων ἀδικεῖ ὁ θεὸς ἀλλὰ καὶ νυν ὅσοι μὲν ἄξιοι σώζονται πιστεύουσι γὰρ ὅσοι δὲ ἀνάξιοὶ ἀπόλλυνται οὐ πιστεύουσι γάρ
506	180v	Rom.9.15
507	180v	Rom.9.16	β	ἄρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος οὐδε τοῦ τρέχοντος ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος θεοῦ	οῦτο θέλοντος Ἰσαὰκ ἤθελεν γὰρ ευλογησαι τὸν πρῶτον τοκον υἱον Ἠσαῦ οὐ δὲ τοῦ τρέχοντος Ἠσαῦ εἰς τὸ πεδιον θηρεῦσαὶ ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος θεοῦ τὸν Ἰακὼβ ὡς ἄξιον τὰ ελει δεῖ μὲν οὖν θέλειν καὶ τρέχειν καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἕκαστον δύναμιν πληροῦν πλὴν ὅτι δίχα βουλῆς θεοῦ οὔτε ὁ θέλων οὔτε ὁ τρέχων ἀνύει τι πλέον
507Ph	180v	Rom.9.16
508	180v	Rom.9.16
509	180v	Rom.9.16
509ex	180v	Rom.9.17	γ	λέγει γὰρ ἡ γραφὴ τῶι φαραὼ ὅτι εἰς αὐτο τοῦτο ἐξήγειρά σε ὅπως ἐνδείξωμαι ἐν σοι τὴν δύναμίν μου καὶ ὅπως διαγγελῇ τὸ ὄνομά μου ἐν πάσηι τῆι γῆι	τουτέστι εἰς τὸ σε συγκεχώρηκα βασιλεῦσαι ὅπως δειχθῇ πως εἰμι μακρόθυμος δύναμις θεοῦ ἡ μακροθυμία καὶ δύναμις μεγίστῃ
510	180v	Rom.9.18-Rom.9.19	δ	ἄρα οὖν ὃν θέλει ἐλέει ὃν δὲ θέλει σκληρύνει ἐρεῖς οὖν μοι τι ἔτι μέμφεται τῶι γὰρ βουλήματι αὐτοῦ τις ἀνθέστηκε	τὸν ἄξιον τοῦ ἐλεεῖσθαι ἐλέει τὸν δὲ σκληρὸν καὶ ἀπειθῇ σκληρὸν καὶ ἀπειθῇ είναι συγχωρεῖ οὐ γὰρ κρίσεως o παρὼν καιρὸς ἀλλὰ πολιτείας καὶ αὐτεξουσιότητος τὸ γὰρ σκληρύνει ἀντὶ τοῦ σκληρὸν είναι συγχωρεῖ νοῆσαι δεῖ
510exa	180v	Rom.9.19
510exb	180v	Rom.9.19
511	180v	Rom.9.20	ε	μενοῦνγε ὦ ἄνθρωπε σύ τις εἰ ὁ ἀνταποκρινομενος τῶι θεῶι	ἐπιστομίζει τοὺς θέλοντας μαθεῖν αποιει ὁ θεὸς καὶ τοὺς λόγους αὐτῶν εἰδέναι καλῶς δὲ τὸ σὺ τις εἰ ὁ αντιλεγων ἡ εἰ εναντιουμενος κοινωνὸς φησιν εἰ τῆς ἀρχῆς αὐτω ἀλλὰ κριτὴς τις εἰ γίνωσκε δὲ ὅτι κατάλογον πάντα προβαίνει κἂν σὺ τοὺς λόγους ἀγνοῇς
511ex	180v	Rom.9.20
512	181r	Rom.9.20	α	μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῶι πλάσαντι τι με ἐποίησας οὕτως	οὐ τὸ αὐτεξούσιον ἀναιρεῖ λέγει ταῦτα ἀλλὰ δείκνυσιν ὡς πᾶσι τρόποις χρὴ πείθεσθαι τῶι θεῶι κἂν αγνωμεν τοὺς λόγους τῶν γινομένων τὸ γὰρ ἀπαιτεῖν τῶν γινομένων εὐθύνας τὸν θεὸν πεπεῖσθαι προσήκει μηδὲν πηλοῦ διαφέρειν
514	181r	Rom.9.21	β	ἡ οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ὁ κεραμεὺς τοῦ πηλοῦ ἐκ τοῦ αὐτοῦ φυράματος ποιῆσαι ὁ μὲν εἰς τιμὴν σκεῦος ὁ δὲ εἰς ἀτιμίαν	ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν ἦν ἔχει ὁ θεὸς ποιεῖν αβουλεται τοῦτο αὐτῶι εἴρηται παντω δὲ καλῶς καὶ πρεπόντως ποιεῖ κἂν ἡμεῖς τοὺς λόγους ἀγνοῶμεν καί φησι ὥσπερ ὁ κεραμεὺς ὁ θέλει ποιεῖ καὶ οὐδὲν ἀντιλέγει ἡ περιεργάζεται ὁ πηλὸς οὕτως μὴ δὲ σύ φησι περιεργάζου ἡ ἀγνοῶν δυσχεραινε ἃ ἂν ὁ θεός σε ἀγνοεῖν βούλεται
513	181r	Rom.9.21	^*		άλλος δὲ ἔχει φησιν ἐξουσίαν ὁ ἐγεῖρων τοὺς νεκροὺς τοὺς μὲν εἰς δόξαν τοὺς δὲ εἰς αἰσχύνην ἔγειραι κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῶν ἑκάστῳ βεβιωμένων
515	181r	Rom.9.22	γ	εἰ δὲ θέλων ὁ θεὸς ἐνδείξασθαι τὴν ὀργὴν καὶ γνωρίσαι τὸ δυνατὸν αὐτοῦ ἤνεγκεν ἐν πολλῆι μακροθυμίαι σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν	ἤθελεν φησιν ὁ θεὸς μακροθυμίαν ἐνδείξασθαι ἂλλ ἐπειδὴ εἰς ἀπόνοιαν τῆι μακροθυμίαι τοῦ θεοῦ ἐχρήσατο λοιπὸν ὀργὴν ἐνεδείξατο
515ex	181r	Rom.9.22
515Ph	181r	Rom.9.22
516	181r	Rom.9.22	^*		ἤνεγκε τοίνυν ἐν πολλὴ μαρκοθυμια τουτέστι πάνυ ἐμακροθύμησεν εἰς μετάνοιαν ἄγων ὡς δὲ οὐκ ἦλθε πρὸς σωφρονισμὸν ἐτιμωρήσατο αὐτον
516Ph	181r	Rom.9.22
517	181r	Rom.9.22	^*		σκεῦος δὲ ὀργῆς ἦν ὁ φαραὼ τουτέστιν ἄνθρωπος τὴν τοῦ θεοῦ ἀνάπτων ὀργὴν οἰκείας σκληροτητος οὐ μόνον δὲ τοῦτο ἀλλὰ καὶ κατηρτισμένος εἰς ἀπώλειαν τουτέστιν τέλειος πρὸς τὸ δεῖν ἀπολέσθαι τοῦτο δὲ οὐ παρὰ τὸν θεὸν ἀλλὰ παρὰ τὴν οἰκείαν κακίαν
518	181r	Rom.9.22
518Pha	181r	Rom.9.22
518Phb	181r	Rom.9.22
519	181r	Rom.9.23-Rom.9.25	δ	καὶ ἵνα γνωρίσῃ τὸν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ ἐπὶ σκεύη ἐλέους ἃ προητοίμασεν εἰς δόξαν οὓς καὶ ἐκάλεσεν ἡμᾶς οὐ μόνον ἐξ Ἰουδαίων ἀλλὰ καὶ ἐξ ἐθνῶν ὡς καὶ ἐν τῶι Ὡσηὲ λέγει	ὥσπερ φησι εἰς τὰ σκεύη τῆς ὀργῆς τουτέστι τὸν φαραὼ ἤνεγκεν ὀργὴν πολλὰ πρότερον μακροθυμήσας οὕτως καὶ εἰς σκεύη ἐλέους τουτέστιν εἰς τοὺς ἀξίους τοῦ ἐλεεῖσθαι ἡμᾶς ἤνεγκεν φιλανθρωπίαν τοῦτο γὰρ συνυπακουστέον
519Ph	181r	Rom.9.25
520	181r	Rom.9.25	^*		προητοίμασεν δὲ ἐπεὶ ἔγνω ἀξίους ἐλέους διὰ τὴν πίστιν ὅπερ καὶ εἰς δόξαν αὐτοῦ συντείνει
521	181r	Rom.9.25
522	181r	Rom.9.25-Rom.9.26	ε	καλέσω τὸν οὐ λαόν μου λαόν μου καὶ τὴν οὐκ ἠγαπημένην ἠγαπημένην καὶ ἔσται ἐν τῶι τόπωι οὐ ἐρρήθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος	οὐ λαὸν καὶ ἠγαπημένην πρότερον τὴν ἐξ ἐθνῶν ἐκκλησίαν φησι νυν δὲ καὶ λαὸν καὶ ἠγαπημένην καὶ υἱοὺς καλεῖ διὰ τὴν αὐτῶν εὐγνωμοσύνην καὶ πίστιν
523	181r	Rom.9.26
524	181r	Rom.9.26
525	181r	Rom.9.26
525ex	181v	Rom.9.27	α	Ἠσαΐας δὲ κράζει ὑπὲρ τοῦ Ἰσραὴλ εὰν ἦι ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης τὸ κατάλειμμα σωθήσεται	οὐ δυσωπει με φησι τὸ γένος οὐδε αιδουμαι τὸ πλῆθος εκχουμενον ἂλλ ἐκείνους σωζω μόνους τοὺς ἀξίους ἑαυτοὺς παρεχοντας καὶ οὐχ ἁπλῶς ἄμμο θαλάσσης ἐμνημόνευσεν ἂλλ ἀναμιμνήσκει αὐτοὺς τῆς ἐπαγγελίας ἃς ἀναξίους ἑαυτοὺς κατέστησαν τοὺς τοίνυν θορυβεῖσθε ὡς τῆς ὑποσχέσεως διαπεσουσης τῶν προφητῶν δηλοῦν τῶν οὐ πάντας είναι τοὺς σωζομένους
526	181v	Rom.9.27
526Ph	181v	Rom.9.27
527	181v	Rom.9.28	β	λόγον γὰρ συντελῶν καὶ συντέμνων ἐν δικαιοσύνη ὅτι λόγον συντετμημένον ποιήσει κύριος ἐπὶ τῆς γῆς	τὸ συντελῶν δηλοῖ ὅτι πέρας ἔχουσι πάντες λόγοι πίστεως καὶ γνώσεως θεοῦ καὶ οὐκ ἔσται ἕτερος μετὰ τοῦτον τόν νυν κηρυσσόμεον ἂλλ ἐπὶ συντελείαι πάσης πίστεως καὶ παντὸς λόγου δέδοται ὅ νυν τῆς πίστεως λόγος
527Ph	181v	Rom.9.28
528	181v	Rom.9.28
529	181v	Rom.9.28	^*		τοῦτον γὰρ συντετελεσμένος καὶ συντετμημένος φησιν ὁ προφήτης εὰν γάρ φησιν εἴπῃς ἐν τῶι στόματι σου κύριον Ιησον καὶ πιστεύσῃς ἐν τῆι καρδίαι σου ὅτι ὁ θεὸς αὐτον ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν σωθήσῃ
530	181v	Rom.9.28
531ex	181v	Rom.9.29	γ	καὶ καθὼς προείρηκεν Ἠσαΐας εἰ μὴ κύριος σαβαὼθ ἐγκατέλιπεν ἡμῖν σπέρμα ὡς Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γόμορρα ἂν ὡμοιώθημεν	τοῦτο καὶ περὶ τοῦ Χριστοῦ νοῆσαι δύνηι
531	181v	Rom.9.29	^*		καὶ τὴν αὐτοῦ χάριν καὶ διὰ τὴν τῶν καταλειφθέντων εὐγνωμοσύνην
531Ph	181v	Rom.9.29
532	182r	Rom.9.30		τι οὖν ἐροῦμεν ὅτι ἔθνη
533	182r	Rom.9.30-Rom.9.31		τὰ μὴ διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην δικαιοσύνην δὲ τὴν ἐκ πίστεως Ἰσραὴλ δὲ διώκον
533Ph	182r	Rom.9.31
534	182r	Rom.9.31		νόμον δικαιοσύνης
535	182r	Rom.9.31		εἰς νόμον δικαιοσύνης
536	182r	Rom.9.31		οὐκ ἔφθασεν
537	182r	Rom.9.32		διά τι ὅτι οὐκ ἐκ πίστεως ἂλλ ὡς ἐξ ἔργων νόμου
538	182r	Rom.9.32		προσέκοψαν γὰρ τῶι λίθωι τοῦ προσκόμματος
539	182r	Rom.9.33		καθὼς γέγραπται ἰδοὺ τίθημι ἐν Σιὼν λίθον προσκόμματος καὶ πέτραν σκανδάλου
539ex	182r	Rom.9.33
540	182r	Rom.9.33		καὶ πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῶι οὐ καταισχυνηθεσεται
541	182r	Rom.10.1		ἀδελφοὶ ἡ μὲν εὐδοκία
541Ph	182r	Rom.10.1
542	182r	Rom.10.1		τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραὴλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν
542Ph	182r	Rom.10.1
543	182r	Rom.10.2		μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον θεοῦ ἔχουσιν
544	182r	Rom.10.2		ἂλλ οὐ κατ' ἐπίγνωσιν
545	182r	Rom.10.3		ἀγνοοῦντες γάρ
546	182r	Rom.10.3		τὴν τοῦ θεοῦ δικαιοσύνην
547	182r	Rom.10.3		καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι
547Ph	182r	Rom.10.3
548	182r	Rom.10.3		τῆι δικαιοσύνηι τοῦ θεοῦ
549	182r	Rom.10.3		οὐχ υπετεγησαν
550	182v	Rom.10.4-Rom.10.5	α	τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῶι πιστεύοντι Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ ποιήσας αυτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς	τέλος γὰρ νόμου τουτέστι ἀναίρεσις τοῦ νόμου καὶ πλήρωσις ὁ Χριστός
550Ph	182v	Rom.10.5
551	182v	Rom.10.5	^*		τὸ γὰρ τέλειον ὁ νόμος ἐν τῆι εἰς Χριστὸν ἔχει πίστει ὁ οὖν πιστεύων Χριστῶι πληροῖ τὸν νόμον
552	182v	Rom.10.5
553	182v	Rom.10.5
554	182v	Rom.10.5
555	182v	Rom.10.6		ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτως λέγει
556	182v	Rom.10.6-Rom.10.7	β	μὴ εἴπῃς ἐν τῆι καρδίαι σου τις ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανὸν τουτέστι Χριστὸν καταγαγεῖν ἡ τις καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον τουτέστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν	ἵνα μὴ νομισθῇ ἡ πίστις εὐκατόρθωτος καὶ εὐκαταφρόνητος διὰ τοῦτο δείκνυσι καὶ αὐτὴν πόνου δεομένην καὶ πρὸς τοὺς ἀφανεῖς λογισμοὺς ἔχουσαν τὴν πάλην μὴ εἴπῃς γάρ φησι μηδὲ ἐν καρδία τουτέστι μηδὲ ἐνθυμηθῆις ἀλλὰ πάντα λογισμὸν ἔκβαλε ἔξω τουτέστι στερεᾶς καινουν εχους δεῖται ψυχῆς
557	182v	Rom.10.8		ἀλλά τι λέγει ἐγγύς σου τὸ ῥῆμὰ ἐστιν ἐν τῶι στόματι σου καὶ ἐν τῆι καρδίαι σου τουτέστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὁ κηρύσσομεν
558	182v	Rom.10.9		ὅτι εὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῶι στόματι σου κύριον Ἰησοῦν καὶ πιστεύσῃς ἐν τῆι καρδίαι σου
559	182v	Rom.10.9		ὅτι ὁ θεὸς αὐτον ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν
560	183r	Rom.10.9-Rom.10.10		σωθήσηι καρδία γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν
560ex	183r	Rom.10.10
561	183r	Rom.10.11		λέγει γὰρ ἡ γραφὴ πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῶι οὐ καταισχυνθήσεται
562	183r	Rom.10.12		οὐ γὰρ ἐστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος
563	183r	Rom.10.12		ὁ γὰρ αὐτος κύριος πάντων
564	183r	Rom.10.12		πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτον
565	183r	Rom.10.13		πᾶς γὰρ ὃς ανεπικαλεσηται τὸ ὄνομα κυρίου σωθήσεται
566	183r	Rom.10.14		πως οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν
566Ph	183r	Rom.10.14
567	183r	Rom.10.14		πως δὲ πιστεύσουσιν οὐ οὐκ ἤκουσαν
568	183r	Rom.10.14		πως δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος
569	183r	Rom.10.15		πως δὲ κηρύξουσιν εὰν μὴ ἀποσταλῶσι
570	183r	Rom.10.15		καθὼς γέγραπται
571	183r	Rom.10.15		ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην
572	183r	Rom.10.15		τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά
573	183r	Rom.10.15
574	183v	Rom.10.16-Rom.10.17	α	ἂλλ οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῶι εὐαλγγελίωι Ἠσαΐας γὰρ λέγει κύριέ τις ἐπίστευσε τῆι ἀκοῆι ἡμῶν ἄρα οὖν ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος θεοῦ	εἰ τοῦτο σε φησι σκανδαλίζει τὸ μὴ πάντας ὑπακοῦσαι αὐτο σε τοῦτο πιστεῦσαι πεισάτω ἐπειδὴ προελέχθη ὡς οὐ πάντες πιστεύσουσι
575	183v	Rom.10.17	^*		ἐπειδὴ δὴ Ἰουδαῖοι σημεῖα ἐπεζήτουν πρόφασιν λαβὼν τὸ προφητικὸν ἐντρέπει αὐτοὺς ὡς οὐ χρὴ σημεῖα ἐπιζητεῖν ἡ γὰρ πίστις ὡς ὁρᾶτε ἐξ ἀκοῆς οὐκ ἐκ σημείων γίνεται
576	183v	Rom.10.17	^*		ἀκοὴν δὲ ακπυσαν μή φησιν εὐτελές τι νομίσῃς τὴν ἀκοὴν οὐκ ἐστιν ανθρωπινα ῥήματα λαλούμενα ἀλλὰ θεοῦ
577	183v	Rom.10.17
578	183v	Rom.10.18-Rom.10.20	β	ἀλλὰ λέγω μὴ οὐκ ἤκουσαν μενοῦνγε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν ἀλλὰ λέγω μὴ οὐκ ἔγνω Ἰσραὴλ πρῶτος Μωσῆς λέγει ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ' οὐκ ἔθνει ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτωι παροργιῶ ὑμᾶς Ἠσαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει	εἰ δὲ λεγοιεν μὴ ἐγνωκέναι τοῦ κηρύγματος τὴν δύναμιν καί πως τὰ ἔθνη φησιν οἷς οὐδὲν προείρητο ἔγνωσαν ὁ δὲ Ἰσραὴλ οὐκ ἔγνω καίτοι προακούσας διὰ βρώσεως ὡς οὖν τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἑωρᾶτε προσερχομένους τῆ πίστει ὑμᾶς δὲ απορριπτεμενους ἔδει ὑμᾶς τὴν αἰτίαν ἔδει τότε τὴν αἰτίαν εἰδέναι
579	183v	Rom.10.20
580	183v	Rom.10.20
581	183v	Rom.10.20
582	183v	Rom.10.20
583	183v	Rom.10.20-Rom.10.21	γ	εὑρέθην τοῖς ἐμε μὴ ζητοῦσιν ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμε μὴ ἐπερωτῶσιν πρὸς δὲ τὸν Ἰσραὴλ λέγει	μὴ ζητοῦντες μήτε ἐπερωτῶντες οὗτοὶ εἰσιν οἱ ἐξ ἐθνῶν εἰπὼν δὲ εὑρέθην
584	183v	Rom.10.21	^*		ἔδειξεν τὸ πᾶν χάριτος είναι ὅμως ἐστι τι καὶ αὐτῶν τὸ γὰρ τὸν εὑρεθέντα καὶ φανέντα μηκέτι ἐάσαι τῆς ἑαυτῶν γνώμης ἦν
585	183v	Rom.10.21-Rom.11.1	δ	ὅλη τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα λέγω οὖν μὴ ἀπώσατο ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ μὴ γένοιτο καὶ γὰρ ἐγὼ Ἰσραηλίτης εἰμι ἐκ σπέρματος Ἀβραὰμ φυλῆς Βενιαμίν	ὅλην τὴν ἡμέραν οἷον τὸν τῆς ένανθρωπησεως λέγει καιρὸν ἡ μᾶλλον τὸν ἔμπροσθεν ἐξ ἧς ἐξῆλθεν ἐξ Αἰγύπτου
585Ph	183v	Rom.11.1
586	183v	Rom.11.1
587	183v	Rom.11.1
588	183v	Rom.11.1
589	184r	Rom.11.2	α	οὐκ ἀπώσατο ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω	εἰ ἀπώσατο φησι ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ οὐκ ἂν ἐξελέξατο τοὺς προέγνω λέγει δὲ τοὺς ἀποστόλους καὶ ἑαυτόν
590	184r	Rom.11.2-Rom.11.4	β	ἡ οὐκ οἴδατε ἐν Ἠλίᾳ τι λέγει ἡ γραφὴ ὡς ἐντυγχάνει τῶι θεῶι κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ λέγων κύριε τοὺς προφήτας σου ἀπέκτειναν καὶ τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν κἀγὼ ὑπελείφθην μόνος καὶ ζητοῦσι τὴν ψυχήν μου ἀλλά τι λέγει αὐτῶι ὁ χρηματισμὸς κατέλιπον ἐμαυτῶι ἑπτακισχιλίους ἄνδρας οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῆι Βάαλ	ἵνα δὲ μὴ λέγωσιν οἱ Ἰουδαῖοι εἶτα σὺ εἰ ὁ ἅπας λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σε μέλλουσιν αἱ πρὸς Ἀβραὰμ ἐπαγγελίαι πέρας λαβεῖν φησι πρὸς τοῦτο πολλοὶ εἰσι σεσωσμένοι ἂλλ ὑμεῖς ἀγνοεῖτε καὶ γὰρ ὁ Ἠλίας μόνος ᾤετο ὑπολελεῖφθαι ἂλλ ἤκουσεν είναι καὶ ἄλλους
591	184r	Rom.11.4
592	184r	Rom.11.4
593	184r	Rom.11.4
594	184r	Rom.11.4
595	184v	Rom.11.5	α	οὕτως οὖν καὶ ἐν τῶι νυν καιρῶι λεῖμμα κατ' ἐκλογὴν χάριτος γέγονεν	ὥσπερ φησιν ἐν Ἠλίαι οὕτως καί νυν ὑπόλειμμα ἐστιν εὐαρέστων κατὰ χάριν επιλεχθεντων τὴν δοκιμὴν οὐ γὰρ ἂν ἀδόκιμοι επελεχθησαν
596	184v	Rom.11.5
596Ph	184v	Rom.11.5
597	184v	Rom.11.6	β	εἰ δὲ χάριτι οὐκέτι ἐξ ἔργων ἐπεὶ ἡ χάρις οὐκέτι γίνεται χάρις εἰ δὲ ἐξ ἔργων οὐκέτι ἐστι χάρις ἐπεὶ τὸ ἔργον οὐκέτι ἐστιν ἔργον	εἰ γὰρ ἡ χάρις ἔργον ἀπαιτεῖται ἄρα τὸ ἔργον οὐκ ἐστι τῆς χάριτος ἔτι ἔργον προλαβούσης καὶ γενομένης ἔργον καὶ οἷον ἐξωθησάσης τὸ ἔργον ἐκ τοῦ είναι ἔργον
598	184v	Rom.11.7	γ	τι οὖν ὁ ἐπιζητεῖ Ἰσραὴλ τοῦτο οὐκ ἐπέτυχεν	τοῦτο οὐκ ἐρωτῶντος ἐστιν ἂλλ ἐγκαλοῦντος ἑαυτῷ φησι μάχεται ὁ Ἰουδαῖος ζητῶν δικαιοσύνην οὐ βούλεται λαβεῖν τοῦτο γάρ φησιν ἐπιζητεῖ οὐ οὐ βούλεται τυχεῖν τὸ γὰρ τοῦτο οὐκ ἐπέτυχεν κατὰ οἰκείαν νοήσεις βούλησιν
599	184v	Rom.11.7-Rom.11.8	δ	ἡ δὲ ἐκλογὴ ἐπέτυχεν οἱ δὲ λοιποὶ ἐπωρώθησαν καθὼς γέγραπται	ἐκλογήν φησιν τοὺς ἐξ Ἰουδαίων καὶ ἐξ ἐθνῶν πιστοὺς δὲ εἰπὼν δείκνυσι καὶ τὴν ἐκείνων δοκιμὴν καὶ τὴν τοῦ θεοῦ χάριν τὸ δὲ ἐπέτυχεν δηλοῖ τῶν ἀγαθῶν τὸ μέγεθος δηλοῖ
600	184v	Rom.11.8
601	184v	Rom.11.8-Rom.11.9	ε	ἔδωκεν αὐτοῖς ὁ θεὸς πνεῦμα κατανύξεως ὀφθαλμοὺς τοῦ μὴ βλέπειν καὶ ὦτα τοῦ μὴ ἀκούειν ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ Δαυὶδ λέγει	τὸ ἔδωκεν μὴ ἐνέργειαν ἀλλὰ συγχώρησιν νόει τουτέστι λαβεῖν συνεχώρησεν
602	184v	Rom.11.9	^*		πνεῦμα δὲ κατανύξεως λέγει τὴν περὶ τὸ χεῖρον νυξιν καὶ προσοχὴν τῆς ψυχῆς κατανυγηναι γὰρ ἐστι τὸ ἐμπαγῆναί που καὶ προσηλωθῆναι ἑνὶ δὲ καὶ ἐν καλῶι καὶ ἐν κακῶι προσηλωθῆναι ὡς μανια ἀληθὴς καὶ μανια ψευδής
603	184v	Rom.11.9
604	184v	Rom.11.9
605	184v	Rom.11.9	ϛ	γενηθετω ἡ τράπεζα αὐτῶν εἰς παγίδα καὶ εἰς θήραν καὶ εἰς σκάνδαλον καὶ εἰς ἀνταπόδομα αὐτοῖς	τουτέστι τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν καὶ ἡ τρυφῇ εἰς τὸ ἐναντίον περισταιη
606	184v	Rom.11.9	^*		καὶ εὐάλωτοί φησι τοῖς ἐπηρεάζουσι γένοιντο
607	184v	Rom.11.9
608	184v	Rom.11.10	ζ	σκοτισθήτωσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν τοῦ μὴ βλέπειν καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διὰ παντὸς σύγκαμψον	τὸ αὐθαιρέτως μέλλον παρ' αὐτῶν γίνεσθαι ὡς ἐν κατάρας λέγει μέρει ἐπειδὴ γάρ φησιν οὐκ ηβουληθσαν φησι τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης εἰδέναι μηδὲ ἴδοιεν
608ex	184v	Rom.11.10
609	185r	Rom.11.11	α	λέγω οὖν μὴ ἔπταισαν ἵνα πέσωσι μὴ γένοιτο	ἄρα φησιν μὴ τοιαῦτα ἔπταισαν ἵνα πεσόντες μὴ δὲ ἀναστῶσιν λοιπὸν ἔτι κἂν βοθυληθῶσι Μὴ γένοιτό φησι οἷα γὰρ ἂν ἔπταισαν δεκτὸ εἰσι θεῶι βουληθέντες μόνον
609Ph	185r	Rom.11.11
610	185r	Rom.11.11	β	ἀλλὰ τῶι αὐτῶν παραπτώματι ἡ σωτηρία τοῖς ἔθνεσιν εἰς τὸ παραζηλῶσαι αὐτούς	διὰ τοῦτό φησιν ἐσώθη τὰ ἔθνη ὅτι αὐτοὶ σωθῆναι οὐκ ἠνέσχοντο ὡς εἴγε ἤθελον ἄξιον ἦν τούτους πρώτους σωθῆναι εἶτα τὰ ἔθνη ἐπεὶ οὖν οὗτοί φησιν οὐκ ἠθέλησαν πρωτότυποι γεγόνατε
611	185r	Rom.11.11	^*		ἵνα ἐπειδὴ ἀφ' ἑαυτῶν πιστεῦσαι οὐκ ἠβουλήθησαν κἂν κατὰ ζῆλον πιστεύσωσιν
612	185r	Rom.11.12	γ	εἰ δὲ τὸ παράπτωμα αὐτῶν πλοῦτος κόσμου καὶ τὸ ἥττημα αὐτῶν πλοῦτος ἐθνῶν πόσῳ μᾶλλον τὸ πλήρωμα αὐτῶν	ἵνα δὲ μὴ λέγωσιν ὅτι οὕτως ἔμελλε γίνεσθαι καὶ πείσηι μὴ ἀπογνῶναι προτρέπει φησιν εἰ γὰρ τὸ παράπτωμα αὐτῶν καὶ τὸ ἥττημα ἀφορμὴ γέγονεν ἀγαθῶν τοσούτοις πόσῳ ἄρα φησι γένωνται πρόφασις σωτηρίας πάντες σωζόμενοι
613	185r	Rom.11.12			τουτέστι γέγονεν
613Ph	185r	Rom.11.12
614	185r	Rom.11.13-Rom.11.14	δ	{ὑμῖν λέγω /ὑμῖν γὰρ λέγω }^*τοῖς ἔθνεσιν ἐφ' ὅσον μὲν εἰμι ἐγὼ ἐθνῶν ἀπόστολος τὴν διακονίαν μου δοξάζω εἰ πως παραζηλώσω μου τὴν σάρκα καὶ σώσω τινας ἐξ αὐτῶν	ὑμᾶς φησι τὰ ἔθνη διὰ δύο αἰτίας ἐπαινῶ καὶ δοξάζω πρῶτον μὲν ὅτι τὴν διακονίαν ὑμῶν τουτέστι τὸ κήρυγμα ἐγκεχείρισμαι καὶ ἀνάγκην ἔχω ἐπαινεῖν καὶ δοξάζειν ὑμᾶς ὡς ἐμοῦ μαθητὰς ἔπειτα ἵνα καὶ τῶν Ἰουδαίων τινας οὓς καὶ σῶμα ἴδιον καλεῖ παρακνισθέντας ἐκ τῶν περὶ ὑμῶν ἐπαίνων σώσω λαμπρύνει δὲ κατὰ τοῦτο τὰ ἔθνη ὡς αἰτία γενόμενα σωτηρίας Ἰουδαίοις οἱ μὲν γὰρ ἐξ ἀπωλείας ὑμῖν εἰσί φησιν ἀφορμὴ σωτηρίας τὰ μέντοι ἔθνη εκενοις ἐκ πίστεως
615	185r	Rom.11.14
616	185r	Rom.11.14
617	185r	Rom.11.14
618	185r	Rom.11.15-Rom.11.16	ε	εἰ γὰρ ἡ ἀποβολὴ αὐτῶν κατάλλαγη κόσμου τις ἡ πρόσληψις εἰ μὴ ζωὴ ἐκ νεκρῶν εἰ δὲ ἡ ἀπαρχὴ ἁγία καὶ τὸ φύραμα καὶ εἰ ἡ ῥίζα ἁγία καὶ οἱ κλάδοι	πάλιν τὰ αυτὰ τοῖς ἄνω λέγει εἰ γάρ φησιν ἡ πρόσκρουσις αὐτῶν πρόφασις γέγονε σωτηρίας τῶι κόσμωι τι ἂν εἴποι τις ὅτὶ ἐστι εὰν προσληφθῶσι παρὰ θεοῦ τι ἕτερόν φησι εἰ μὴ ἀνάστασις νεκρῶν ἂλλ ὥσπερ ἡ ἀνάστασις οὐ διὰ τὴν πρόσληψιν αὐτῶν ἔσται οὕτως οὐδε ἡ σωτηρία τῶν ἐθνῶν γέγονε δι' αὐτοὺς ἀλλὰ λόγους αὐτοῖς χαρίζεται εἰς τὸ προτρέψασθαι
618Pha	185r	Rom.11.16
618Phb	185r	Rom.11.16
619ex	185r	Rom.11.16
619Ph	185r	Rom.11.16
620	185r	Rom.11.16	^*		ἀπαρχὴν δὲ καὶ καὶ ῥίζαν καλεῖ τοὺς ἀμφὶ τὸν Ἀβραὰμ φύραμα δὲ καὶ κλάδους τοὺς ἐκ τοῦ γένους αὐτοῦ πιστεύσαντας ἀνάγκη οὖν σὺν τῆι ἀπαρχὴ καὶ τῆι ῥίζηι τότε φύραμα τοὺς κλάδους ἁγίους είναι
621	185r	Rom.11.16
621ex	185r	Rom.11.16
622	185r	Rom.11.16
623	185r	Rom.11.16
624	185r	Rom.11.16
625	185r	Rom.11.16
626	185v	Rom.11.17-Rom.11.18	α	εἰ δέ τινες τῶν κλάδων ἐξεκλάσθησαν σὺ δὲ ἀγριέλαιος ὧν ἐνεκεντρίσθης ἐν αὐτοῖς καὶ συγκοινωνὸς τῆς ῥίζης καὶ τῆς πιότητος τῆς ἐλαίας ἐγένου μὴ κατάκαυχω τῶν κλάδων εἰ δὲ κατάκαυχασαι οὐ σὺ τὴν ῥίζαν βαστάζεις ἂλλ ἡ ῥίζα σε	ταῦτα λέγει καταστελλων τὸ φρόνημα τῶν ἐθνῶν καὶ οὐκ εἶπεν καυχῶ ἀλλὰ κατάκαυχω ὅπερ ἐπὶ τῶν χαμαὶ κειμένων γίνεται δεικνὺς τὴν ἄγαν εὐτέλειαν τῶν Ἰουδαίων εἶτα καὶ παραδεικνυει αὐτοὺς δεικνὺς καυχήσεως ἄξια συμβεβηκέναι τοῖς ἔθνεσιν ἐκ τῆς πίστεως εἰ καὶ μὴ προσήκει καυχᾶσθαι
627	185v	Rom.11.18	^*		ὅλως εἰ δὲ κατάκαυχασαι καί τι φησι τοῦτο πρὸς τοὺς ἐκκλασθέντας κλάδους οὐδὲν εἰ μὲν γὰρ τῆς ῥίζης κατεκαυχώμην εἶχον λόγον τοῦτο εἰ δὲ τὴν ῥίζαν ὡς ἁγίαν προσκυνῶ τι πρὸς τοὺς ἐκπεσόντας κλάδους εἰ βασταζομαι ὑπο τῆς ῥίζης
628	185v	Rom.11.19-Rom.11.21	β	ἐρεῖς οὖν ἐξεκλάσθησαν οἱ κλάδοι ἵνα ἐγὼ ἐγκεντρισθῶ καλῶς τῆι ἀπιστίαι ἐξεκλάσθησαν σὺ δὲ τῆι πίστει ἕστηκας μὴ ὑψηλοφρόνει ἀλλὰ φοβοῦ εἰ γὰρ ὁ θεὸς τῶν κατὰ φύσιν κλάδων οὐκ ἐφείσατο μήπως οὐδέ σου φείσεται	ἐσχημάτισται ὁ λόγος ὡς τῶν ἐθνῶν λεγόντων καὶ διά τι μὴ καυχήσομαι τοιούτων μοι ὑπαρξάντων χρηστῶν κληρονόμος γέγονα τῆς τῶν πατρων αὐτῶν δόξης ὁ ξένος ἐγὼ καὶ κατ' οὐδὲν προσήκων ἐκ δὲ τοῦ εἰπεῖν καλῶς συναινεῖ τοῖς ἔθνεσιν ὡς ἀληθῆ εἰρηκόσιν
629	185v	Rom.11.21
630	185v	Rom.11.21
631	185v	Rom.11.21
632	185v	Rom.11.21
633	185v	Rom.11.22		ἴδε οὖν χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν ἐπὶ δέ σε χρηστότητα
634	186r	Rom.11.22		εὰν ἐπιμείνῃς τῆι χρεστότητι
635	186r	Rom.11.22-Rom.11.23		ἐπεὶ καὶ σὺ ἐκκοπήσῃ καὶ ἐκεῖνοι δὲ εὰν μὴ ἐπιμείνωσι τῆι ἀπιστίαι
636	186r	Rom.11.23		ἐγκεντρισθήσονται
637	186r	Rom.11.23		δυνατὸς γὰρ ἐστιν ὁ θεὸς πάλιν ἐγκεντρίσαι αὐτούς
638	186r	Rom.11.24		εἰ γὰρ σὺ ἐκ τῆς κατὰ φύσιν ἐξεκόπης ἀγριελαίου καὶ παρὰ φύσιν ἐνεκεντρίσθης εἰς καλλιέλαιον πόσῳ μᾶλλον οὗτοι οἱ κατὰ φύσιν
639	186r	Rom.11.24		ἐγκεντρισθήσονται τῆι ἰδίαι ἐλαίαι
640	186r	Rom.11.25		οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν ἀδελφοὶ τὸ μυστήριον τοῦτο
641	186r	Rom.11.25		ἵνα μὴ ἦτε παρ' ἑαυτοῖς φρόνιμοι
641ex	186r	Rom.11.25
642	186r	Rom.11.25		ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῶι Ἰσραὴλ γέγονεν
643	186r	Rom.11.25-Rom.11.26	α	ἄχρις οὐ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ καὶ οὕτως πᾶς Ἰσραὴλ σωθησηται καθὼς γέγραπται	πλήρωμα ἐθνῶν φησι πάντας τοὺς ἐξ ἐθνῶν πιστεύειν μέλλοντας ὅταν τοιγαροῦν πάντες εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πίστιν τότε καὶ ὁ Ἰσραὴλ πιστεύσας σωθήσεται Ἰσραὴλ δέ φησι τοὺς ἐν τῶι Ἰουδαϊσμῶι ἀπομεμενηκότας
643ex	186r	Rom.11.26
645	186v	Rom.11.26-Rom.11.27	α	ἥξει ἐκ Σιὼν ὁ ῥυόμενος καὶ ἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ Ἰακὼβ καὶ αυτὴ αὐτοῖς ἡ παρ' ἐμοῦ διαθήκη ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν	ἵνα μή τις εἰς τοὺς ἤδη πεπιστεκουτας ἐξ Ἰουδαίων νομίσῃ τὴν γραφὴν ἁρμόζειν λέγει σημεῖον δι' οὐ δείκνυται ὅτι μέλλει ἡ προφητεία ὅταν γάρ φησιν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν εἰ οὖν μήπω ἀφείλετο ἄρα μέλλει ἡ γραφὴ ὅθεν ἐπάγει ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα
644	186v	Rom.11.27	^*		καὶ ἡ κλῆσις τοῦ θεοῦ τὸ δὲ ἀσεβείας φησι τουτέστιν ἀποστρέψει μὲν ἐξ ἁμαρτιῶν ἐπιστρέψει δὲ πρὸς αὐτον αυτὴ γὰρ ἐστι φησιν ἡ παρ' ἐμοῦ διαθήκη τουτέστιν ἡ πρὸς αὐτοὺς ἐπαγγελία
646	186v	Rom.11.27
647	186v	Rom.11.28-Rom.11.29	β	κατὰ μὲν τὸ εὐαγγέλιον ἐχθροὶ δι' ὑμᾶς κατὰ δὲ τὴν ἐκλογὴν ἀγαπητοὶ διὰ τοὺς πατέρας ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα καὶ ἡ κλῆσις τοῦ θεοῦ	τουτέστιν ὑμῶν τὴν πίστιν εὐαγγελισθέντων οὗτοι φιλονεικότεροι γενόμενοι ἀπεσκίρτησαν τῆς πίστεως
647Ph	186v	Rom.11.29
648	186v	Rom.11.29	^*		κατὰ δὲ τὸ εκλελεχθηναι πατρόθεν ὑπο θεοῦ ἀγαπητοὶ εἰσιν
648ex	186v	Rom.11.29	^*		εἰ γὰρ καὶ αὐτοὶ διὰ τὴν ἀπιστίαν οὐκ ἀγαπητοὶ διὰ μέντοι τοὺς πατέρας ἀγαπῶνται ὅθεν καὶ σωτηρίαν ἐκδέχονται ἀμεταμέλητα γάρ φησι τὰ χαρίσματα καὶ ἡ κλῆσις
649ex	186v	Rom.11.29	^*		ἡ γενομένη περὶ τὸ ἔθνος τοῦ θεοῦ
650	186v	Rom.11.30-Rom.11.31	γ	ὥσπερ γὰρ καὶ ὑμεῖς ποτε ἠπειθήσατε τῶι θεῶι νυν δὲ ἠλεήθητε τῆι τούτων ἀπειθείαι οὕτως καὶ οὗτοί νυν ἠπείθησαν τῶι ὑμετέρωι ἐλέει ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐλεηθῶσι	δείκνυσιν ἐνταῦθα πρότερον τοὺς ἐξ ἐθνῶν κεκλημένους εἶτα ἐπειδὴ οὐχ ὑπήκουσαν τοὺς Ἰουδαίους ἐκλεχθέντας καὶ τὸ αὐτο πάλιν συμβὰν μετὰ ταῦτα ἐπειδὴ γὰρ οὐκ ἠθέλησαν οἱ Ἰουδαῖοι πιστεῦσαι πάλιν εκληθην ἂν τὰ ἔθνη καὶ κληθέντα τὸ δεύτερον ἐπίστεσυσαν ἂλλ οὐκ εἰς τὴν ἐκβολὴν τῶν Ἰουδαίων τελευτᾷ ἂλλ εἰς τὸ αὐτοὺς ἐλεηθῆναι πάλιν
650Ph	186v	Rom.11.31
651	186v	Rom.11.32	δ	συνέκλεισε γὰρ ὁ θεὸς τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν ἵνα τοὺς πάντας ἐλεήσῃ	συνέκλεισε γάρ φησι τουτέστιν ἤλεγξεν ἀπειθοῦντας
652	186v	Rom.11.32	^*		ἵνα τοὺς ἑτέρους διὰ τῆς τῶν ἑτέρων σώσῃ φιλονεικίας τούτους δι' ἐκείνων κἀκείνους διὰ τούτων
652Ph	186v	Rom.11.32
653	186v	Rom.11.32
654	187r	Rom.11.33-Rom.11.36	α	ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως θεοῦ ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ τις γὰρ ἔγνω νοῦν κυρίου ἡ τις σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο ἡ τις προέδωκεν αὐτω καὶ ἀνταποδοθήσεται αὐτῶι ὅτι ἐξ αὐτοῦ καὶ δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτον τὰ πάντα αὐτῶι ἡ δόξα εἰς τοὺς αιωανς ἀμήν	ἐννοήσας οὖν τὴν ἐξ ἀρχῆς σοφὴν τοῦ θεοῦ οἰκονομίαν καί τι πρὸς αὐτον εἰπεῖν ἀπορήσας ἐθαύμασε μόνον
655	187r	Rom.11.36
656	187r	Rom.11.36	^*		φησιν ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ ῥήματα αὐτοῦ τουτέστιν οὐ γὰρ μόνον καταληφθῆναι οὐ δύναται ἂλλ οὐδε ζητηθῆναι εἰ οὖν μόνον ζητηθῆναι ἂλλ οὐ δὲ ἐρευνηθῆναι
657	187r	Rom.11.36	^*		αἱ δὲ ὁδοὶ αὐτοῦ τοτεστιν αἱ οἰκονομία τις γάρ φησι προέδωκεν αὐτω καὶ ἀνταποδοθήσεται αὐτω
658	187r	Rom.11.36
659	187r	Rom.11.36	^*		οὐδενὶ ἀμοιβὴν χρεωστῶν εὐεργετεῖ ἂλλ αὐτος ἀεὶ κατάρχεται τῶν δορεῶν
660	187r	Rom.11.36	^*		ὅτι ἐξ αὐτῶν τουτέστιν αὐτος εὗρε τὰ ἀγαθά
661	187r	Rom.11.36	^*		καὶ δι' αὐτοῦ καὶ αὐτος ἐποίησε {τὰ πάντα /τὰ πάντα καὶ εἰς αὐτον τὰ πάντα }^*
662	187r	Rom.11.36	^*		τουτέστι αὐτος συγκρατεῖ τὰ γενόμενα
663	187r	Rom.11.36	^*		ἐπειδὴ δὲ μεγάλα εἶπεν καὶ ἄγνωστα εἰς δοξολογίαν ἐτελεύτησεν
663Ph	187r	Rom.11.36
664	187r	Rom.12.1	β	παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀδελφοὶ διὰ τῶν οἰκτίρμων τοῦ θεοῦ παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν ἁγίαν εὐάρεστον τῶι θεῶι τὴν λογικὴν λατεριαν ὑμῶν	αὐτοί φησιν οἱ οἰκτιρμοὶ τοῦ θεοῦ δι' ὧν σεσω μεθα παρακαλοῦσιν ὑμᾶς ὅπως ἀξίαν αὐτῶν μετέλθητε πολιτείαν
665	187r	Rom.12.1	^*		ἐπειδὴ εἶπε θυσίαν ἵνα μή τις νομίσῃ ὅτι κατασφάξαι ἑαυτοὺς κελευόμεθα ἐπήγαγε ζῶσαν πως δὲ ἔσται θυσία τὸ σῶμα οἱ ὀφθαλμοὶ ὀρθὰ ὁράτωσαν ὀρθὰ καὶ ἡ γλῶσσα καὶ ἡ χεὶρ ἡ μὲν εἰς υμνωδιαν θεοῦ ἡ δὲ εἰς ἐντολὰς ασχολειτω ἄλλων
666	187r	Rom.12.1	^*		ἵνα δὲ ταύτην διαστειλη τῆς Ἰουδαϊκῆς φησιν ἁγίαν εὐάρεστον {τῶ θεῶ λογικήν /τῶ θεῶ ἡ γὰρ Ἰουδαϊκὴ σωματικὴ οὖσα οὐ σφόδρα ἦν ἁγία ἡ ευραρεστος τῶ θεῶ }^*
666Ph	187r	Rom.12.1
667	187r	Rom.12.1	^*		δέ φησι τὴν πνευματικὴν τουτέστι διὰ λογικὴς λατρείας ἤγουν τῆς ἀναιμάκτου κατὰ Χριστὸν πολιτείας ἀπὸ κοινοῦ τὸ προσενέγκατε
668ex	187r	Rom.12.2	δ	καὶ μὴ συσχηματίζεσθε τῶι αἰῶνι τούτωι	ἡ ὅτι μὴ συμμεταβάλλεσθε τοῖς καιροῖς
669	187r	Rom.12.2	^*		τουτέστι μὴ τυποῦτε ἑαυτοὺς κατὰ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου οὐδὲν γὰρ μόνιμον ἐμαυτῷ διὸ καὶ σχῆμα καλεῖ τὸ εἰπὼν δὲ τοῦτω δηλοῖ τὸ επικαιρον αὐτοῦ
669Ph	187r	Rom.12.2
670	187r	Rom.12.2	ε	ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῆι ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ τὸ ἀγαθον καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον	ἐπὶ μὲν τὸ κόσμου σχῆμα φησι ἐπὶ δὲ τῆς ἀρετῆς μορφὴν δεικνὺς τὸ φυσικὸν αὐτῆς κάλλος
671	187r	Rom.12.2	^*		ἐπειδὴ δὲ ἄνθρωπον ὄντα οὐκ ἐστι μὴ ἁμαρτεῖν φησιν ἀνακαίνου σαυτὸν διὰ μετανοίας
672	187r	Rom.12.2	^*		ἵνα μάθῃς τι τε τὸ συμφέρον καί τι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ
673	187r	Rom.12.2	^*		εἰπὼν δὲ τὸ εὐάρεστον καὶ τέλειον ἔδειξεν ὅτι ὁ νόμος κἂν θέλημα ἦν θεοῦ ἂλλ οὐκ εὐάρεστον καὶ τέλειον
674	187r	Rom.12.2
674Ph	187r	Rom.12.2
675	187v	Rom.12.3	α	λέγω γὰρ διὰ τῆς χάριτος τῆς δοθείσης μοι παντὶ τῶι ὄντι ἐν ὑμῖν μὴ ὑπερφρονεῖν παρ' ὁ δεῖ φρονεῖν ἀλλὰ φρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν ἑκάστωι ὡς ὁ θεὸς ἐμέρισε μέτρον πίστεως	εἰπὼν διὰ τῆς χάριτος τῶν εὐεργεσιῶν ὑπομιμνήσκει τοῦ θεοῦ μὴ παρὰ τὰ μέτρα φησιν ἡμῶν φρονῶμεν τοῦτο γὰρ ἀπονοίας ἐστιν
676	187v	Rom.12.3	^*		ἂλλ εἰς σωφροσύνην τουτέστιν εἰς τὸ ὑγιαίνειν τὴν διάνοιαν οὐ γὰρ ἀντιδιαστελλομένην
677	187v	Rom.12.3	^*		τῆι ἀσελγείαι φησι σωφροσύνην ἀλλὰ τὴν ὑγιῆ φρόνησιν ἦσαν γάρ τινες παρ' αὐτοῖς χαρισμάτων ἠξιωμένοι καὶ οἱ μὲν ἐφρόνουν μέγα ἐπ' αὐτοῖς καὶ ἀπενοοῦντο κατὰ τῶν ἄλλων οἱ δὲ ἐζήλουν καί φησι τι ἀπονοῇ ἡ καὶ σύ τι παραζηλοῖς εἰ ὁ θεὸς ἐμέρισε πάντως καλῶς καὶ συμφερόντως ἐμέρισε στοιχείτω τοιγαροῦν ἕκαστος ὡς ἔχει καὶ μήτε ὑπεραιρέσθω θεοῦ γὰρ δόσις ἐστιν ουσον κατόρθωμα μήτε ζηλούτω ὁ γὰρ θεὸς ἐμέρισε καὶ οἶδεν τὸ εκαστως πρέπον
678	187v	Rom.12.3
678Ph	187v	Rom.12.3
679	187v	Rom.12.3
680	187v	Rom.12.4-Rom.12.6	β	καθάπερ γὰρ ἐν ἑνὶ σώματι μέλη πολλὰ ἔχομεν τὰ δὲ μέλη πάντα οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει πρᾶξιν οὕτως οἱ πολλοὶ ἐν σῶμὰ ἐσμεν ἐν Χριστῶι ὁ δὲ καθ' εἰς ἀλλήλων μέλη ἔχοντες δὲ χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διαφορὰ εἴτε προφητείαν κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως	πρὸς τοῦτο αὐτο ὅρα ἡ παραβολὴ ὥσπερ φησι τὰ μέλη διάφορον ἐγκεχείρισται πρᾶξιν οὕτως διαφορὰ ἐδόθη παρὰ τοῦ πνεύματος χαρίσματα
681	187v	Rom.12.6
682	187v	Rom.12.6	^*		καλῶς δέ φησι τὸ διαφορὰ ἵνα δείξῃ οὐ τὸ μὲν μέγα τὸ δὲ μικρὸν μεγάλα γὰρ ἅπαντα ἀλλὰ ποικίλα καὶ ἁρμόδια
682Ph	187v	Rom.12.6
683	187v	Rom.12.6	^*		τῶν οὖν δοκούντων μειζόνων χαρισμάτων οἱ λαμβάνοντες εἰσιν αἴτιοι πρὸς τὸ λαβεῖν εἰ γὰρ καὶ χάρις ἐστι τοσοῦτον μέντοι ἐπιῤῥει ὅσον ἂν εὕρῃ σκεῦος ἐπιτήδειον ἑαυτῶι καταστῆσαν διὰ τῆς πίστεως
683ex	187v	Rom.12.6
684	188r	Rom.12.7-Rom.12.9	α	εἴτε διακονίαν ἐν τῆι διακονίαι εἴτε ὁ διδάσκων ἐν τῆι διδασκαλία εἴτε ὁ παρακαλῶν ἐν τῆ παρακλήσει ὁ μεταδιδοὺς ἐν ἁπλότητι ὁ προϊστάμενος ἐν σπουδῆι ὁ ἐλεῶν ἐν ἱλαρότητι ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν κολλώμενοι τῶι ἀγαθῶι	ἡ διακονία γενικόν τι ἐστι πάντα γὰρ εἰς διακονίαν δίδοται τὰ χαρίσματα εἶτα καὶ τοῖς ἰδικοῖς λοιπὸν ἐπεξέρχεται φημι δὴ τότε τῆς διδασκαλίας καὶ πης περικλησεως εἶτα τὸ τῆς μεταδοσεως προσθεὶς δὲ τὸ ἐν ἁπλότητι δείκνυσιν
684exa	188r	Rom.12.9
684exb	188r	Rom.12.9
684exc	188r	Rom.12.9
684exd	188r	Rom.12.9
685	188r	Rom.12.9	^*		ὅτι οἱ κακῶς τοῖς χαρίσμασι χρώμενοι ἀνόνητα αυτὰ ποιοῦσιν
685Ph	188r	Rom.12.9
686	188r	Rom.12.9	^*		εἶτά φησιν ἡ προϊστάμενος ἐν σπουδὴ οὐ γὰρ ἀρκεῖ τὸ προστῆναι μόνον
687	188r	Rom.12.9	^*		ὁ ἐλεῶν ἐν ἱλαρότητι μὴ ὡς ζημιούμενος ἂλλ ὡς αὐτος μᾶλλον κερδαίνων
688	188r	Rom.12.9	^*		ἡ ἀγάπη ἂν υποκριτος τουτέστι μὴ πλάσμα ἀγάπης ἔστω ἀποστυγοῦντες τὸ τὸν νόμον
688ex	188r	Rom.12.9
689	188r	Rom.12.9	^*		τουτέστι μὴ μόνον ἀπεχόμενοι ἀλλὰ καὶ λίαν μισοῦντες εἶτα μὴ μόνον φησι μισήσητε τὸ πονηρὸν ἀλλὰ καὶ ἔχεσθε τοῦ ἀγαθοῦ τὸ γὰρ κολλώμενοι τὴν πρὸς αὐτο διάθεσιν ἐμφαίνει
690	188r	Rom.12.9	^*		ἑνὶ γὰρ είναι ἀγάπην καὶ ἐπὶ αἰσχροῖς
690Ph	188r	Rom.12.9
691	188r	Rom.12.10-Rom.12.13	β	τῆ φιλαδελφία εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι τῆι τιμῆι ἀλλήλους προηγούμενοι τῆι σπουδῆι μὴ ὀκνηροὶ τῶι πνεύματι ζέοντες τῶι κυρίωι δουλεύοντες τῆι ἐλπίδι χαίροντες τῆι θλίψει ὑπομένοντες τῆι προσευχῆι προσκαρτεροῦντες ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες τὴν φιλοξενίαν διώκοντες	εἰ γὰρ σχοίητέ φησι φιλαδελφίαν φιλήσετε πάντως ἀλλήλους πως δαν ἡ φιλαδελφία κατορθωθείη φησιν εἰ ἕκαστος φησι ἡγεῖται τῆς πρὸς τὸν ἀδελφον τιμῆς
692	188r	Rom.12.13	^*		καὶ οὐ μόνον τιμῶμεν ἀλλὰ καὶ υπερσπουδαζομεν
693	188r	Rom.12.13	^*		τῶι πνευαμτι ζέοντες τουτέστι ζεον ἐν ἑαυτοῖς ἔχοντες τὸ ἅγιον πνεῦμα
694	188r	Rom.12.13	^*		καὶ διὰ τούτων εγγενησεται ἡμῖν δουλεύειν τῶι κυρίωι
695	188r	Rom.12.13	^*		πως δ' ἂν γενησεατι ὑμῖν ζέειν τῶι πνεύματι εἰ τῆι ἐλπίδι διά φησι χαίρητὲ οὐδὲν γὰρ οὕτως πρὸς πάντα ποιεῖ πρόθυμον ὡς ἐλπὶς ἀγαθοῦ καὶ εὰν πρὸς τοῦτο καὶ ὑπομονὴν ἔχητε
696	188r	Rom.12.13
697	188r	Rom.12.13
698	188r	Rom.12.13	^*		καὶ ἀδιάλειπτον εὐχὴν καὶ εἰ ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινονητε
699	188r	Rom.12.13
700	188r	Rom.12.13	^*		τουτέστιν ἐν τοῖς πιστοῖς διακονειτε ἐν οἷς ἂ χρεζωσι καὶ φιλοξενειητε εἶτα διδάξας πως δέοι διακεῖσθαι πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς διδάσκει πως δεῖ πρὸς τοὺς πολεμίους οὐκ εἶπεν μὴ ἀμύνου μηδὲ καταρῶ ἂλλ ὁ μεῖζον καὶ εὐλόγει καὶ ὑπερεύχου φησιν
701	188v	Rom.12.14-Rom.12.15		εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων
702	188v	Rom.12.16		τὸ αὐτο εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονουτες ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς {συναγομενοι /συναπαγόμενοι }^*
702Pha	188v	Rom.12.16
702Phb	188v	Rom.12.16
703	188v	Rom.12.16		μὴ γίνεσθε φρόνιμοι παρ' ἑαυτοῖς
704	188v	Rom.12.17		μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες
705	188v	Rom.12.17	α	προνοούμενοι καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων	τοῦτό φησιν ἀντὶ τοῦ πρόνοιαν ποιεῖσθε τοῦ καλοὶ φαίνεσθαι ἐν τῶι μηδενὶ διδόναι ψόγου πρόφασιν λοιδορίας χάριν
706	188v	Rom.12.18	β	εἰ δυνατὸν τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες	ἐστι γὰρ ὅτε οὐ δυνατὸν ἔνθα περὶ εὐσεβείας ὁ λόγος τὸ δὲ ἐξ ὑμῶν τουτέστι σὺ τὸ σὸν ποίησον καὶ μὴ παράσχῃς ἔχθρας ἀφορμὴν μὴ Ἕλληνι μὴ Ἰουδαίῳ
707	188v	Rom.12.19-Rom.12.20	γ	μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες ἀγαπητοὶ ἀλλὰ δότε τόπον τῆι ὀργῆι γέγραπται γὰρ ἐμοι εδικησις ἐγὼ αντανποδωσω λέγει κύριος εὰν οὖν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου ψώμιζε αὐτον εὰν διψᾷ πότιζε αὐτον	ἐπειδὴ τοῦτο ἀκολουθον τὸν ἠδικημένον ἐκδικίας τυχεῖν τοῦτο αὐτο ἐπαγγέλλεται καί φησι μὴ ἐκδικήσηις σαυτὸν καὶ ὁ θεός σε ἐκδικεῖ ἂν γὰρ σὺ μὴ ἀμύνῃ ἥξει ἡ ὀργὴ ἐν θεοῦ
707ex	188v	Rom.12.20
708	189r	Rom.12.20	α	τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ	παραμυθούμενος πλέον τὸν ἠδικημένον ἐπήγαγε τὴν μαρτυρίαν
709	189r	Rom.12.20
710	189r	Rom.12.21	^*	μὴ νικῶ ὑπο τοῦ κακοῦ ἀλλὰ νίκα ἐν τῶι ἀγαθῶι τὸ κακόν	εἴτε ἐπειδὴ βαρὺ ἦν τὸ ἐπίταγμα ἐπάγει ὅτι πῦρ αὐτῶι σωρεύσεις τοῦτο ποιῶν τοῦτο δέ φησι καὶ τοῦτον παραμυθούμενος καὶ τὸν ἠδικηκότα φοβῶν
710Ph	189r	Rom.12.21
711	189r	Rom.12.21	^*		ἵνα δὲ μὴ τοιαύτη διαθέσει κακοποιῷ τρεφη ἵνα πῦρ αὐτῶι σωρευση φησι μὴ νικῶ ὑπο τοῦ κακοῦ εἰ γὰρ τοιαύτη διαθέσει τρέφεις οὐκ ἐνίκησας τὸ κακὸν ἂλλ ἡττήθης αὐτῶι
711Ph	189r	Rom.12.21
712	189r	Rom.13.1		πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω
713	189r	Rom.13.1		οὐ γὰρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ἀπὸ θεοῦ
714	189r	Rom.13.1		αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπο οὖσαι ὑπο τοῦ θεοῦ τεταγμέναι εἰσιν
715	189r	Rom.13.2		ώστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῆι ἐξουσίαι τῆι τοῦ θεοῦ διαταγῆι ἀνθέστηκεν
715Ph	189r	Rom.13.2
716	189r	Rom.13.2		οἱ δὲ ανθετηκοτες ἑαυτοῖς κρίμα λήψονται
717	189r	Rom.13.3		οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσι φόβος
718	189r	Rom.13.3		τῶν ἀγαθῶν ἔργων
719	189r	Rom.13.3		ἀλλὰ τῶν κακῶν
720	189r	Rom.13.3		θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν τὸ ἀγαθον ποιεῖ καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς
721	189r	Rom.13.4		θεοῦ γὰρ διάκονὸς ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθον
721Ph	189r	Rom.13.4
722	189r	Rom.13.4		εὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς φοβοῦ οὐ γὰρ εἰκῆ
723	189v	Rom.13.4		τὴν μάχαιραν φορεῖ
724	189v	Rom.13.4		θεοῦ γὰρ διάκονὸς ἐστιν ἔκδικος εἰς ὀργὴν τῶι τὸ κακὸν πράσσοντι
725	189v	Rom.13.5	α	διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργὴν ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν	ἀνάγκη φησι τοῖς ἄρχουσιν ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργὴν τοῦ θεοῦ τὴν κατὰ τῶν μὴ ὑποτασσομένων τῆ ἀρχὴ γινομένην ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν τουτέστιν ἵνα μὴ δόξης ἀσυνείδητὸς τις είναι καὶ ἀγνώμων τῶι εὐεργέτῃ καὶ τῶ διακονῷ τοῦ θεοῦ μὴ ὑποτασσομενος
725Pha	189v	Rom.13.5
725Phb	189v	Rom.13.5
726	189v	Rom.13.6	β	διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε	διὰ τοῦτο γάρ φησι καὶ φόρους τελεῖτε μισθὸν ὥσπερ τῆς κηδεμονίας καὶ τῆς προνοίας παρέχοντες
727	189v	Rom.13.6		λειτουργοὶ γὰρ θεοῦ εἰσιν
728	189v	Rom.13.6		εἰς αὐτο τοῦτο προσκαρτεροῦντες
729	189v	Rom.13.7		ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλὰς τῶ τὸν φόρον τὸν φόρον
730	189v	Rom.13.7		τῶι τὸ τέλος τὸ τέλος τῶι τὸν φόβον τὸν φόβον
731	189v	Rom.13.7		τῶ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν
732	189v	Rom.13.8		μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους
733	189v	Rom.13.8		ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε
733Ph	189v	Rom.13.8
734	190r	Rom.13.9-Rom.13.11	α	τὸ γὰρ οὐ μοιχεύσεις οὐ φονεύσεις οὐ κλέψεις οὐ ψευδομαρτυρήσεις οὐκ ἐπιθυμήσεις καὶ εἰ τις ἕτερα ἐντολὴ ἐν τούτωι τῶι λόγωι ανακελφαλαιουται ἐν τῶι ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτὸν ἡ ἀγάπη τῶ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη καὶ τοῦτο εἰδότες τὸν καιρὸν ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι	τὸ ἀνακεφαλαιοῦνται φησιν ἀντὶ τοῦ συντόμως καὶ ἐν βραχεῖ λόγῳ τὸ πᾶν γίνεται καὶ ὅλον πληροῦται τῶν ἐντολῶν τὸ ἔργον διὰ βραχέων
735	190r	Rom.13.11
736	190r	Rom.13.11
736Ph	190r	Rom.13.11
737	190r	Rom.13.11
738	190r	Rom.13.11
739	190r	Rom.13.11
740	190r	Rom.13.11	β	νυν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἡ ὅτε ἐπιστεύσαμεν	τοῦ γὰρ παρόντος βίου ὑποσυρόμενο κατὰ μικρὸν ἐγγύτερος ὁ τῆς ἀναστάσεως γίνεται καιρός
736ex	190r	Rom.13.11	^*		ἡ καὶ οὕτως ὅτε ἔγνωμεν τῶν ἔργων τὰ ὠφελιμώτερα κοῦφον γέγονε τὸ σωθῆναι ἤπερ ὅτε κατηχούμεθα ἔτι τὸν τῆς πίστεως λόγον οὐ γὰρ ἅμα τῶ πιστεῦσαι εἰς Χριστὸν καὶ τὴν ἀκριβῆ τῶν πρακτέων κατάληψιν ἔχομεν
741	190r	Rom.13.11
742	190r	Rom.13.11
743	190r	Rom.13.12	γ	ἡ νὺξ προέκοψεν ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν	νύκτα τὸν παρόντα καλεῖ βίον οὐδὲν γὰρ ὀνειράτων διαφέρει ἡμέραν δὲ τὸν μέλλοντα χρόνον διὰ τὸ τὰ κρυπτὰ ἐν αὐτῶι φανεροῦσθαι
744	190r	Rom.13.12-Rom.13.13	δ	ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς ὡς ἐν ἡμέραι εὐσχημονως περιπατήσωμεν μὴ κώμοις καὶ μέθαις μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις	ἔργα τοῦ σκότους τὰς πονηρᾶς πράξεις φησιν ὅπλα δὲ φωτὸς τὴν ἀρετὴν ὡς μὲν γὰρ ὅπλον ἀσφαλίζεται ὡς δὲ φωτὸς λαμπρύνει
745	190r	Rom.13.13
745Ph	190r	Rom.13.13
746	190r	Rom.13.13
747	190r	Rom.13.13
748	190r	Rom.13.13	ε	μὴ ἔριδι καὶ ζήλωι	εριδα ἐνταῦθα τὸν θυμὸν λέγει ζῆλον δὲ τὴν περιβασκανιαν
749	190r	Rom.13.14	ϛ	ἂλλ ἐνδύσασθε τὸν κύριον Ἰησοῦν Χριστόν	τότε τιε ενδυεται τὸν Χριστὸν εἰ οὐδέποτε αὐτοῦ απολειφηειη ἂλλ ἐν δοθεντε καὶ ἔξωθεν κεκόσμηται αὐτοῦ ταῖς ἐντολαῖς
750	190r	Rom.13.14-Rom.14.1	ζ	καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας τὸν δὲ ασεθενουντα τῆι πίστει προσλαμβάνεσθε μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν	εἰπὼν μηδεῖν τῆς σαρκὸς ποιεισαθαι πρόνοιαν ἵνα μὴ νομίσῃ τις ὅτι μὴ δὲ ἐν τοῖς ἀναγκαίοις δεῖ ἡμᾶς προνοεῖσθαι τῆς σαρκὸς οἷον ἐν βρώσει ἡ ἐνδύμασιν ἐπάγει εἰς ἐπιθυμίας τουτέστι τὸ μὴ ὑπερβαίνειν τὴν χρείαν οὐκοῦν πρὸς υγειαν προνοητέον οὐ πρὸς ἀσέλγειαν
751	190v	Rom.14.2	α	ὃς μὲν πιστεύει φάγηι πάντα ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει	Ἦσαν τινες ἐξ Ἰουδαίων πιστεύσαντες ἔτι τοῦ νόμου ἐχόμενὸ πολλὰ τῶν βρωμάτων ἐβδελύσσοντο διὰ τὸ μὴ γίνεσθαι δηλοῖ λάχανα ἤσθιον μόνα ἵνα δόξῃ ἐγκρατείας ἂλλ οὐ βδελυγμοῦ είναι ἡ παρατήρησις ἦσαν δὲ καὶ ἄλλοι ἀπὸ Ἰουδαίων πιστοὶ οἱ ἑδραίως πεπιστευκότες οὐ παρετηροῦντο τὰ βρώματα πρὸς τούτους τοιγαροῦν πρὸς τοὺς εἰλικρινεῖς πιστοὺς ἀποτείνων τὸν λόγον τῶν τὰ βρώματα βδελυσσομενων καθάπτεται ἀσθενοῦντας καλῶν τῆι πίστει
751Ph	190v	Rom.14.2
752	190v	Rom.14.2
753	190v	Rom.14.2
754	190v	Rom.14.2
755	190v	Rom.14.2
756	190v	Rom.14.2
756ex	190v	Rom.14.2
757	190v	Rom.14.2
758	190v	Rom.14.2
759	190v	Rom.14.2
760	190v	Rom.14.3-Rom.14.5	β	ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω καὶ ὁ μὴ ὁ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω ὁ θεὸς γὰρ αὐτον προσελάβετο σύ τις εἰ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην τῶι ἰδίωι κυρίωι στήκει ἡ πίπτει σταθήσεται δὲ δυνατὸς γὰρ ἐστιν ὁ θεὸς στῆσαι αὐτον ὃς μὲν κρίνει ἡμέραν παρ' ἡμέραν ὃς δὲ κρίνει πᾶσαν ἡμέραν	εἰκὸς ἦν τινας τῶν συνεχῶς νηστευόντων κατακρίνειν τοὺς μὴ συνεχῶς νηστεύοντας οἷς τὸ κατακρίνειν ἀπαγορεύει ἦσαν γάρ τινες νεωστι πεπιστευκότες καὶ ἐδεδοίκει μὴ ἡ πολλὴ ἔγκλησις τέλεον αὐτοὺς ἀποσχίσῃ τῆς πίστεως ὀργισθέντας ταῖς ἐγκλήσεσι
760Ph	190v	Rom.14.5
761	190v	Rom.14.5	γ	ἕκαστος ἐν τῶι ἰδίῳ νοῒ πληροφορείσθω	οὐ περὶ πάντων φησι τὸ ἕκαστος τῶι ἰδίωι νοῒ πληροφορείσθω ἂλλ ἐπὶ νηστείας μόνον ἕκαστος γὰρ κατὰ τὸν ἴδιον νοῦν πληροφορείσθω ἡ ὅτι καλῶς ποιεῖ νηστεύων {ἀεὶ εἰ /ἀεὶ ἡ ὅτι καλῶς ποιεῖν οὐ νηστευεων ἀεὶ εἰ }^*εἰ γὰρ περὶ πίστεως δέξῃ τὸ εἰρημένον τοῦ παντὸς ἐξέπεσες
762	190v	Rom.14.5
762exa	190v	Rom.14.5
763	190v	Rom.14.6	δ	ὁ φρονῶν τὴν ἡμέραν {κυρίωι φρονεῖ καὶ ὁ ἐσθίων /κυρίωι φρονεῖ καὶ ὁ μὴ φρονῶν τὴν ἡμέραν κυρίωι οὐ φρονεῖ καὶ ὁ ἐσθίων }^*κυρίωι ἐσθίει εὐχαριστεῖ γὰρ τῶι θεῶι καὶ ὁ μὴ ἐσθίων κυρίωι οὐκ ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῶι θεῶι	ὁ φρονῶν φησιν ώστε καθ' ἡμέραν νηστεύειν διὰ τὸν κύριον οὕτω φρονεῖ καὶ ὁ φρονῶν ώστε καθ' ἡμέραν μὴ νεστευειν διὰ τὸν κύριον οὕτω φρονεῖ
762exb	190v	Rom.14.6	^*		πᾶν δὲ ὁ διὰ κύριον γίνεται καλὸν ἐστιν ἂλλ ὥστε εἶχον τινες ἡμερῶν παρατηρήσεις καὶ οἱ μὲν αὐτῶν τῶν πιστῶν παρεφυλαττοντο οἱ δὲ οὐ παρεφυλαττοντο ἀμφότεροι ἑνὶ χωρομενοι σκοπῶι τιμῆι τῆι πρὸς τὸν θεὸν ὅ τε γὰρ παραφυλαττόμενος τὴν ἡμέραν οἴεται θεοῦ νόμον πληροῦν ὅτε ἀδιαφορῶν περὶ τοῦτο πᾶσαν ὡς ὑπο θεοῦ γινομένην ἡμέραν δι' ὁμοίας ἔχει τιμῆς
763Ph	190v	Rom.14.6
764	190v	Rom.14.6
765	191r	Rom.14.7-Rom.14.9	α	οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν ἑαυτῶι ζῆ καὶ οὐδεὶς ἑαυτῶι ἀποθνήσκει εάν τε γὰρ ζῶμεν τῶι κυρίωι ζῶμεν εάν τε ἀποθνήσκωμεν τῶι κυρίωι ἀποθνήσκομεν εάν τε οὖν ζῶμεν εάν τε ἀποθνήσκωμεν τοῦ κυρίου ἐσμεν εἰς τοῦτο γὰρ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἔζησεν ἵνα καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων κυριεύσῃ	οὐδείς φησιν ἡμῶν ἑαυτῶι ζῆ ἔχομεν γὰρ κύριον ὧι καὶ ζῶμεν εὰν ζῶμεν ὧι καὶ ἀποθνήσκομεν εὰν ἀποθνήσκωμεν εἰ οὖν τῶι κυρίωι διαφέρει ἡμῶν ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος αὐτος οἰκονομήσει τὰ καθ' ἡμᾶς καὶ οὐ χρεία κρίνειν τὸν πλησίον ἡ ἐξουθενεῖν
766	191r	Rom.14.9	^*		ζωῆς γὰρ αὐτος καὶ θανάτου μόνος ἔχει τὴν ἐξουσίαν
767	191r	Rom.14.9
768	191r	Rom.14.9
769	191r	Rom.14.9
770	191r	Rom.14.10-Rom.14.13	β	σὺ δέ τι κρίνεις τὸν ἀδελφόν σου ἡ καὶ σύ τι ἐξουθενεῖς τὸν ἀδελφόν σου πάντες γὰρ παραστησόμεθα τῶι βήματι τοῦ Χριστοῦ γέγραπται γὰρ ζῶ ἐγὼ λέγει κύριος ὅτι ἐμοι κάμψει πᾶν γόνυ καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῶι θεῶι ἄρα οὖν ἕκαστος ἡμῶν περὶ ἑαυτοῦ λόγον δώσει τῶι θεῶι μηκέτι οὖν ἀλλήλους κρίνωμεν	τοὺς δύο διορθοῦται τόν τε ὀλιγόπιστον φησι καὶ τὸν ἐδραῖον τῆι πιστι καὶ πρὸς μὲν τὸν ολογοπιστον φησι τι κρίνεις τὸν ἀδελφόν σου ἐπὶ τῆι αδιαφοριαι τῶν βρωμάτων
771	191r	Rom.14.13	^*		πρὸς δὲ τὸν ἐδραῖον τῆι πίστει
772	191r	Rom.14.13
773	191r	Rom.14.13	^*		τὸ σύ τι ἐξουθενεῖς τὸν ἀδελφόν σου ἐπὶ τῆ τῶν βρωμάτων παρατηρήσει εἰ γὰρ τῶι Χριστῶι πάντες παραστησόμεθα καὶ αὐτος ἡμᾶς καὶ οὐχ ὁ νόμος τὰς εὐθύνας ἀπαιτεῖ αὐτω μᾶλλον πιστεον οὐχὶ τῶι νόμωι
774	191r	Rom.14.13
775	191r	Rom.14.13
776ex	191r	Rom.14.13
777	191r	Rom.14.13
778	191v	Rom.14.13	α	ἀλλὰ τοῦτο κρίνατε μᾶλλον τὸ μὴ τιθέναι πρόσκομμα τῶι ἀδελφῶι ἡ σκάνδαλον	πάλιν ασυμβουληι τοὺς δύο διορθοῦται ἀπέχεσθαι τούτων ἃ σκανδάλου πρόφασις τῶ πλησίον γίνεται καὶ γὰρ καὶ ὁ τέλειος ἐσκανδαλίζετο τῆι τῶν βρωμάτων παρατηρήσει τοῦ πλησίον καὶ ὁ τὰ βρώματα παραιτούμενος τῆι σφοδρᾶι ἐπιπλήξει τοῦ εἰλικρινῶς πιστοῦ
779	191v	Rom.14.13
779Ph	191v	Rom.14.13
779exa	191v	Rom.14.14	β	οἶδα καὶ πέπεισμαι ἐν κυρίωι Ἰησοῦ ὅτι οὐδὲν κοινὸν δι' αὐτοῦ εἰ μὴ τῶι λογιζομένωι τι κοινὸν είναι ἐκείνωι κοινόν	ἵνα μὴ λέγηι τις σύ τις ὧν ἀντινομοθετεῖς Μωσῇ τὸν Μωσέως δεσπότην εἰς μέσον παρηγαγε διό φησιν ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ
779exb	191v	Rom.14.14	^*		οὐδὲν κοινὸν δι' ἑαυτοῦ τῆι φύσει τουτέστιν ἀκάθαρτον
779exc	191v	Rom.14.14	^*		ἡ δι' αὐτοῦ τουτέστι τοῦ θεοῦ οὐδὲν κοινόν
780	191v	Rom.14.14	^*		ἤτοι διὰ τήν νυν δοθεῖσάν φησιν χάριν παρ' αὐτοῦ οὐδὲν φύσει κοινὸν ἀλλὰ ποτης προαιρέσεως τοῦ μετιόντος γίνεται κοινὸν ὅθεν καὶ ἐκείνῳ μόνον γίνεται κοινὸν οὐχὶ δὲ καὶ πᾶσιν τοῦτο δέ φησιν λυων τὰς νομικὰς παρατηρήσεις
781	191v	Rom.14.14
782	191v	Rom.14.14
783ex	191v	Rom.14.15-Rom.14.16	γ	εἰ δὲ διὰ βρῶμα ὁ ἀδελφός σου λυπεῖται οὐκέτι κατὰ ἀγάπην περιπατεῖς μὴ τῶι βρώματί σου ἐκεῖνον ἀπόλλυε ὑπὲρ οὐ Χριστὸς ἀπέθανεν μὴ βλασφημείσθω οὖν ὑμῶν τὸ ἀγαθον	ὦ δὲ συμβουλεύει καὶ τοὺς πιστοὺς ἀπέχεσθαι βροματων διὰ τὴν τῶν ὀλιγοπίστων συγκατάβασιν
783	191v	Rom.14.16	^*		μὴ γὰρ ἐπειδὴ πάντα σὺ ἐσθίεις πιστὸς ὧν ἐγκαλῶν σφοδρῶς ἐκείνωι ἐκβάλῃς αὐτον τέλεον τῆς πίστεως καὶ γὰρ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ Χριστὸς ἀπέθανεν ὅθεν ὀφείλεις οἰκονομικῶς συγκαταβαίνειν αὐτω
784	191v	Rom.14.16	^*		ἐγκαλῶν γὰρ καὶ ἀεὶ φιλονεικῶν πρὸς αὐτον διὰ τὴν τήρησιν τῶν βρωμάτων οὐ μόνον αὐτον φιλονεικότερον ποιεῖς ἀλλὰ καὶ πρόφασιν δίδως τοῖς ἔξωθεν βλασφημεῖν ἡμῶν τὴν πίστιν διὰ τὰς τοιαύτας μάχας ἀγαθον γὰρ τὴν πίστιν φησιν
785	191v	Rom.14.16
785ex	191v	Rom.14.16
785Ph	191v	Rom.14.16
786	191v	Rom.14.17-Rom.14.18	δ	οὐ γὰρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίωι ὁ γὰρ ἐν τούτοις δουλεύων τῶι Χριστῶι εὐάρετος τῶι θεῶι καὶ δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις	παῦσαι βούλεται ἐκείνους τῶν ἐγκλήσεων οὕτω φησιν οὐ διὰ βρώσεως ἡ πόσεως ἔχομεν εἰσελθεῖν εἰς τὴν τοῦ θεοῦ βασιλείαν
786Ph	191v	Rom.14.18
787	191v	Rom.14.18	^*		ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης καὶ χαρᾶς ἤτοι δι' ἐναρέτου πολιτείας καὶ διὰ τῆς πρὸς ἀδελφοὺς εἰρήνης καὶ ἀγάπης καὶ διὰ τῆς ὁμονοίας τῆς πρὸς ἀλλήλους χαρὰ ἐπειδὴ δὲ ἑνὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ ἐπὶ αἰσχροῖς προστίθησι ἐν πνεύματι ἁγίωι
787Ph	191v	Rom.14.18
788	191v	Rom.14.18	^*		καὶ ἐπειδὴ ἑνὶ διὰ κενοδοξίας ἐγκαλεῖν καὶ οὐ διὰ φόβον ἡ δι' ἀγάπην θεοῦ δουλυειν τῶι Χριστῶι επεγαγεν ὁ γὰρ ἐν τούτοις δουλεύων τῶι Χριστῶι εὐάρεστος τῶι θεῶι καὶ δοκινος τοῖς ἀνθρώποις
789	191v	Rom.14.18	^*		καὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποι θαυμάσουσιν ὁρῶντες εἰρήνην ἔχοντα καὶ χαρὰν εἴπερ φιλονεικίαν διὰ τὰ βρώματα
790	191v	Rom.14.18
791	192r	Rom.14.19-Rom.14.20	α	ἄρα οὖν τὰ τῆς εἰρήνης διώκωμεν καὶ τὰ τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους μὴ ἕνεκεν βρώματος κατάλυε τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ	ἐπεὶ οὖν οὐκ οἰκοδομεῖς φησι ἐγκαλῶν ἀεὶ ἀλλὰ καὶ καταλύεις καὶ ἦν ἔχει πίστιν διὰ τὰ βρώματα καλὸν ειρητνην κατο συγκαταβαίνειν εἰς τοῖς ἀσθενέσι διὰ ταύτης γὰρ ἐστι καὶ εἰς ἀλλήλους οἰκοδομὴ μὴ τοινθν ἕνεκεν βρώματος ἀποστῆναι τέλεον τῆς πίστεως παροξυνης
792ex	192r	Rom.14.20	^*		ἦν ὁ θεὸς διὰ τοῦ σταυροῦ ᾠκοδόμησε καὶ ἔσῃ ὡς καταλύων σὺ δὲ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ θεοῦ
793	192r	Rom.14.20
794	192r	Rom.14.20	β	πάντα μὲν καθαρὰ ἀλλὰ κακὸν τῶι ἀνθρώπωι τῶι διὰ προσκόμματος ἐσθίοντι	πάντα μέν φησι καθαρὰ ἂλλ οὐδὲν ὠφέλησας τῶι μετὰ κακοῦ συνειδότος ἐσθίοντι οὐ γὰρ τὸ φαγεῖν ποιεισε καθαρὸν ἂλλ ἡ γνώμη μετὰ γὰρ καθατον συνειδότος ἐσθίεις
795	192r	Rom.14.21	γ	καλὸν τὸ μὴ φαγεῖν κρέα μηδὲ πιεῖν οἶνον μηδὲ ἐν ὧι ὁ ἀδελφός σου προσκόπτει ἡ σκανδαλίζεται ἡ ἀσθενεῖ	ἐνταῦθα δικασκει μὴ καθάπτεσθαι τοῦ ἀσθενοῦντος ἀλλὰ καὶ συγκαταβῆναι αὐτῶι καὶ μήτε κρέα φαγεῖν μήτε πιεῖν οἶνον κἂν ὰλλ ὅτι δέοι διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ σου μεγίστην γὰρ ἔχει συγκαταβάσεως ἀφορμὴν ἡ αὐτοῦ ἀσθένεια
796	192r	Rom.14.21
797	192r	Rom.14.22	δ	σὺ πίστιν ἔχεις κατὰ σεαυτὸν ἔχε ἐνώπιον τοῦ θεοῦ	πίστιν ἐνταῦθα τὴν περὶ τῶν βρωμάτων λέγει καὶ γὰρ περὶ δογμάτων ὁμολογεῖσθαι πᾶσιν οφελει
798	192r	Rom.14.22	ε	μακάριος ὁ μὴ κρίνων ἑαυτὸν ἐν ὧι δοκιμάζει	ἐπειδὴ εἶπεν κατὰ σεαυτὸν ἔχε τὴν περὶ τῶν βρωμάτων τὴν πίστιν φησιν ὅτι κἂν πάντες σε μέμφωνται οἰκονομικῶς τι ποιοῦντα ἡ διὰ σωτηρίαν ἀδελφοῦ τὸ δὲ σὸν συνειδὸς οὐ κατακρινεισε μακάριος εἰ τοῦτο δὲ οὐ περὶ πάντων δεῖ ἐκλαβεῖν ἂλλ ἐπὶ τῆς ὧι ἂν δοκιμάσῃ οἷον τοῦ φαγεῖν τόδε ἡ μὴ φαγεῖν ειςι γὰρ πολλοὶ κε κατακρίνοντες ἑαυτοὺς καὶ σφόδρα πλημμελουντες οὗτοι δὲ πάντων εἰσιν αθλιωτεροι
798Ph	192r	Rom.14.22
799	192r	Rom.14.23	ϛ	ὁ δὲ διακρινόμενος εὰν φάγῃ κατακέκριται ὅτι οὐκ ἐκ πίστεως πᾶν δὲ ὁ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτία ἐστιν	ὁ διακρινόμενος φησι κατακέκριται ἐὰν φάγῃ οὐκ ἐπειδὴ ἀκάθαρτον ἂλλ ἐπειδὴ οὐκ ἐκ πίστεως οὐ γὰρ ἐπίστευσεν ὅτι καθαρὸν ἐστιν ἂλλ ὡς καθαρτου ἥψατο ἐξ ανακης ἡ αἰδοῦς καὶ λοιπὸν αὐτω πρόφασις γέγονε κατακρίσεως εἶτα κατὰ ἀποφασιν λέγει ὅτι πᾶν ὁ ἐάν τις ποιῇ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτάνει δεικνὺς διὰ τούτου καὶ βλάβην ὅσην ἐργάζονται αναγκαζοντες καὶ μὴ πειθοντες απτεσυαι τῶν τέως δοκούντων αὐτοῖς ἀκαθάρτων ἵνα κἂν διὰ τούτου αποσχωνται τουτέστι πληττειν
800	192v	Rom.16.24-Rom.16.26	α	τῶι δὲ δυναμένωι ὑμᾶς στηρίξαι κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου καὶ τὸ κήρυγμα Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου φανερωθέντος δέ νυν διά τε γραφῶν προφητικῶν κατ' ἐπιταγὴν τοῦ αιωνου θεοῦ εἰς υποακοην πίστεως εἰς πάντα τὰ ἔθνη γνωρισθέντος μόνωι σοφῶι θεῶι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὧι ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν	τὸ ὑπερβατον τῶι δεδυναμενωι ὑμᾶς στηρίξαι μόνῳ σοφῶι θεῶι στηρίξαι δέ πως διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ αὐτῶι ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας
807	192v	Rom.16.26	^*		μόνωι δέ φησι θεῶι πρὸς ἀντιδιατολην τῶν ψευδων ὑμῶν θεῶν οὐ τοῦ Χριστοῦ ἡ τοῦ πνεύματος κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου δὲ εἰπὼν ἐπήγαγε καὶ τὸ κήρυγμα Ἰησοῦ Χριστοῦ
801	192v	Rom.16.26
801ex	192v	Rom.16.26
802	192v	Rom.16.26	^*		τὸ ἀξιοπιστον δεικνὺς τοῦ κηρύγματος ἀπ' αὐτοῦ τοῦ κερυξαντος ὁ Χριστὸς γὰρ αὐτο ἐκήρυξέ φησιν
803	192v	Rom.16.26
803ex	192v	Rom.16.26
803Pha	192v	Rom.16.26
803Phb	192v	Rom.16.26
804	192v	Rom.16.26
805	192v	Rom.16.26
806	192v	Rom.16.26
808	192v	Rom.16.26
808exa	192v	Rom.16.26
808exb	192v	Rom.16.26
809	192v	Rom.16.26
810	192v	Rom.16.26
811	192v	Rom.15.1-Rom.15.2	β	ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν ἕκαστος ἡμῶν τῶ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθον πρὸς οἰκοδομήν	δυνατὸς εἰ καὶ πιστὸς λαβέτω σου πεῖραν ὁ ἀσθενὴς διὰ συγκαταβάσεως δεῖ γὰρ ἕκαστον ἡμῶν τῶι πλησίον ἀρέσκειν ἂλλ ἐπειδὴ ἀρέσκειν ἑνὶ καὶ ἐπὶ κακοῖς προσέθηκεν εἰς τὸ ἀγαθον πρὸς οἰκοδομὴν τοῦτο γὰρ εἶπον ποιῶν οικοδομησας αὐτον καὶ ἀνωρθώθη
812	192v	Rom.15.3	γ	καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῶι ἤρεσεν	εἰ γὰρ ὁ Χριστός φησιν ἠθέλησεν τὸ ἑαυτοῦ σκοπεῖν οὐκ ἂν ἔπαθεν εξην γὰρ αὐτον μὴ ὑβρισθῆναι
812ex	192v	Rom.15.3	^*		εξην μὴ ὀνειδισθῆναι μὴ παθεῖν ἅπερ ἔπαθεν ἂλλ οὐκ αὐτῶι ἤρεσεν οὐδε τοῦ ιδιοου ἐφρόντισεν ἀλλὰ τὸ ἡμέτερον σκοπήσας τὸ ἑαυτοῦ παρειδεν καὶ ὑβρίσθη καὶ πονηρὰν παρὰ πολλοῖς ἔλαβε δόξαν ἀσθενὴς είναι νομισθεις ὅπερ οὐκ ἂν ἐγένετο ειτο ἑαυτοῦ ἐζήτησέν
813	192v	Rom.15.3	δ	ἀλλὰ καθὼς γέγραπται οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ' ἐμε	δείκνυσιν οὐ μόνον τὸν Χριστὸν ονειδισθεντα ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα ὁ δὲ λέγει τοιοῦτὸν ἐστιν οὐδὲν συνεκβαινον οἱ γὰρ ἐν τῆι παλαιᾶι ὀνειδίσαντες σε θεὲ πάτερ οὗτοι κατ' ἐμοῦ τοῦ σου παιδὸς εμανησαν
814	192v	Rom.15.4		ὅσα γὰρ προεγράφη εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη
815	192v	Rom.15.4		ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γαρφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν
816	192v	Rom.15.5		ὁ δὲ θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δώιη ὑμῖν τὸ αὐτο φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις
817	192v	Rom.15.5		κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν
818	192v	Rom.15.6		ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν θεὸν καὶ πατέρα τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
819	192v	Rom.15.7		διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους
820	192v	Rom.15.7		καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ἡμᾶς εἰς δόξαν θεοῦ
821	193r	Rom.15.8	α	λέγω δὲ Χριστὸν Ἰησοῦν διάκονον γεγενῆσθαι περιτομῆς ὑπὲρ αληθεαις θεοῦ εἰς τὸ βεβαιῶσαι τὰς ἐπαγγελίας τῶν πατέρων	τοῖς δὲ Ἰουδαΐζουσιν ἐγκαλεὶ καί φησιν ὁ Χριστὸς ἐλθὼν συνέπραξε τῶι πατρὶ εἰς τὸ τὰς παρ' αὐτοῦ δοθείσας τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἀβραὰμ ἐπαγγελίας εἰς πέρας ἐλθεῖν συνέπραξε δὲ τὸν νόμον πάντα πληρώσας καὶ περιτμηθεὶς τοῦτο γὰρ ἐστιν ὁ λέγει διάκονον περιτομῆς γεγενῆσθαι τουτέστι καὶ αὐτος περιτμηθεὶς ἵνα καὶ ταύτῃ βεβαιώσῃ καὶ πληρώσῃ τὸν νόμον
821Ph	193r	Rom.15.8
821ex	193r	Rom.15.8
822	193r	Rom.15.8	^*		ὑπὲρ τοῦ ἀληθεῦσαι τὸν ἐπαγγειλάμενον πρὸς Αμρααμ πατέρα ἐν τῶ σπέρμα τι σου ἐν εὐλογηθήσονται πάντα τὰ ἔθνη
822Ph	193r	Rom.15.8
823	193r	Rom.15.8
824	193r	Rom.15.9-Rom.15.12	β	τὰ δὲ ἔθνη ὑπὲρ ἐλέους δοξάσαι τὸν θεὸν καθὼς γέγραπται διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσι καὶ τῶι ὀνόματι σου ψαλῶ καὶ πάλιν λέγει εὐγφράνθητε ἔθνη μετὰ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καὶ πάλιν αἰνεῖτε τὸν κύριον πάντα τὰ ἔθνη καὶ ἐπαινέσατε αὐτον πάντες οἱ λαοὶ καὶ πάλιν Ἠσαΐας λέγει ἔσται ἡ ῥίζα τοῦ Ἰεσσαί	τοῖς ἐξ ἐθνῶν πιστοῖς διαλέγεται οἱ μάλιστα ἐπέκειντο τοῖς παρατηρουμένοις τὰ βρώματα Ἰουδαίοις
824ex	193r	Rom.15.12
825	193r	Rom.15.12	^*		διὸ καὶ τὴν μαρτυρίαν φέρει δεικνὺς ὅτι συνῆφθαι δεῖ τοὺς ἐξ Ἰουδαίων τοὺς ἐξ ἐθνῶν
826	193v	Rom.15.12	α	καὶ ὁ ἀνιστάμενος ἄρχειν ἐθνῶν ἐπ' αὐτῶι ἔθνη ἐλπιοῦσιν	ιστεον ὅτι τὸ Καὶ παρέλκεται λέγει γὰρ οὕτως εστα ἡ ῥίζα τοῦ Ἰεσσαὶ τοιαύτη ὁ ἀνιστάμενος φησιν ἄρχειν ἐθνῶν ἐπ' αὐτῶι ἔθνη ἐλπιοῦσιν
827	193v	Rom.15.12
828	193v	Rom.15.13	β	ὁ δὲ θεὸς τῆς ἐλπίδος πληρῶσαι ὑμᾶς πάσης χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἐν τῶι πιστεύειν εἰς τὸ περισσεύειν ὑμᾶς ἐν τῆι ἐλπίδι ἐν δυνάμει πνεύματος ἁγίου	ἐπεύχεται αὐτοῖς μεθ' ὑπερβολὴ ἔχειν τὴν ἐλπίδα τῆς πίστεως εἰς τὸ περισσεύειν γάρ φησιν ἐν τῆι ἐλπίδι
829	193v	Rom.15.14		πέπεισμαι δὲ ἀδελφοί μου καὶ αὐτος ἐγὼ περὶ ὑμῶν
829Ph	193v	Rom.15.14
830	193v	Rom.15.14		ὅτι καὶ αὐτοὶ μεστοὶ ἐστε ἀγαθωσύνης
831	193v	Rom.15.14		πεπληρωμένοι πάσης γνώσεως
832	193v	Rom.15.14		δυνάμενοι καὶ ἄλλους νουθετεῖν
833	194r	Rom.15.15		τολμηρότερον δὲ ἔγραψα ὑμῖν ἀδελφοὶ ἀπὸ μέρους ὡς ἐπαναμιμνήσκων ὑμᾶς
833ex	194r	Rom.15.15
833Pha	194r	Rom.15.15
833Phb	194r	Rom.15.15
834	194r	Rom.15.15-Rom.15.16		διὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι ὑπο τοῦ θεοῦ εἰς τὸ είναι με λειτουργὸν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ ἔθνη
835	194r	Rom.15.16		ἱερουργοῦντα τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ ἵνα γένηται ἡ προσφορὰ τῶν ἐθνῶν
836	194r	Rom.15.16		εὐπρόσδεκτος
837	194r	Rom.15.16		ηγιαμενη ἐν πνεύματι ἁγίωι
838	194r	Rom.15.17-Rom.15.19	α	ἔχω οὖν καύχησιν ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τὰ πρὸς τὸν θεὸν οὐ γὰρ τολμήσω λαλεῖ τι ὧν οὐ {κειργασατο /κατειργάσατο }^*Χριστὸς δι' ἐμοῦ εἰς ὑπακοὴν ἐθνῶν λόγωι καὶ ἔργωι ἐν δυνάμει σημείων καὶ τεράτων ἐν δυνάμει πνεύματος θεοῦ	καυχῶμαι τοιγαροῦν οὐκ ἐν ἐμαυτῶι φησιν οὐδε ἐν σπουδῆι ἐμῆι ἂλλ ἐν Χριστῶι ἐν τοῖς πράγμασι τοῖς ἀνήκουσι καὶ διαφέρουσι τῶι θεῶι καὶ πατρί
838Ph	194r	Rom.15.19
839	194r	Rom.15.19
840	194r	Rom.15.19
841	194r	Rom.15.19
842	194r	Rom.15.19	β	ώστε με ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ καὶ κύκλῳ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ πεπληρωκέναι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ	διὰ τοῦτο εἰπὼν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ επγγαγε καὶ κύκλωι ἵνα δείξῃ ὅτι μὴ τὴν κατ' εὐθείαν ὁδὸν επευρετο ἀλλὰ κύκλῳ περηει τὰ πέριξ τῶν ἐθνῶν οὐκ εἶπεν δὲ κηρύξαι ἂλλ ὁ μεῖζον ἦν πεπληρωκέναι
843	194r	Rom.15.20	γ	οὕτως δὲ φιλοτιμούμενον εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός	φιλοτιμία δέ μοι ἦν φησιν ἐκεῖ εὐαγγελίζεσθαι ἔνθα οὔπω ἦν ὀνομασθεὶς ὁ Χριστός
843ex	194r	Rom.15.20	^*	οὕτως δὲ φιλοτιμούμενον εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός	οὐχ ὡς ἀπευχόμενος τῶν λοιπῶν ἀποστόλων τὴν κοινωνίαν ἂλλ ὡς ἄδικον κρίνων τὴν τῶν ἀλλοτρίων ἔργων ὑφαρπάζειν δόξαν
844	194v	Rom.15.20-Rom.15.21		ἵνα μὴ ἐπ' ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῶ ἀλλὰ καθὼς γέγραπται
845	194v	Rom.15.21		οἷς οὐκ ἀνηγγέλη περὶ αὐτοῦ ὄψονται καὶ οἱ οὐκ ἀκηκόασι συνήσουσι
846	194v	Rom.15.22		διὸ καὶ ἐνεκοπτομην
847	194v	Rom.15.22		τὰ πολλὰ τοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς
848	194v	Rom.15.23		νυνὶ δὲ μηκέτι τόπον ἔχων ἐν τοῖς κλίμασι τούτοις
849	194v	Rom.15.23		ἐπιποθίαν δὲ ἔχων τοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν
850	194v	Rom.15.24		ὡς εὰν πορεύωμαι εἰς τὴν Σπανίαν ἐλεύσομαι πρὸς ὑμᾶς ἐλπίζω γὰρ διαπορευόμενος θεάσαθαι ὑμᾶς
851	194v	Rom.15.24		καὶ ἀφ' ὑμῶν προπεμφθῆναι ἐκεῖ εὰν ὑμῶν πρῶτον
852	194v	Rom.15.24		ἀπὸ μέρους ἐμπλησθῶ
853	194v	Rom.15.25-Rom.15.27	α	νυνὶ δὲ πορεύομαι εἰς Ἱερουσαλὴμ διακονῶν τοῖς ἁγίοις εὐδόκησαν γὰρ Μακεδονία καὶ Ἀχαΐα κοινωνίαν τινα ποιήσασθαι εἰς τοὺς πτωχοὺς τῶν ἁγίων τῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ εὐδόκησαν γὰρ καὶ ὀφειλέται αὐτῶν εἰσιν εἰ γὰρ τοῖς πνευματικοῖς αὐτῶν ἐκοινώνησαν τὰ ἔθνη ὀφείλουσι καὶ ἐν τοῖς σαρκικοῖς λειτουργῆσαι αὐτοῖς	ἐπειδὴ εἶπεν μηκέτι τόπον ἔχων ἐν τοῖς κλίμασι τούτοις ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς ἤμελλε δὲ ἔτι βραδύνειν λέγει τὴν αἰτίαν τῆς ἔτι μελλήσεως
854	194v	Rom.15.27
855	194v	Rom.15.27	^*		λέγει τὴν αἰτίαν τῆς ἔτι μελλήσεως πορεύομαι γάρ φησιν ἐν Ἱερουσαλὴμ διακονῶν τοῖς ἁγίοις θέλοντες αὐτοὺς τοῦτο προτρέψασθαι ἵνα ὁμοίως τοῖς ἄλλοις πέμψαι καὶ αὐτοὶ τὴν διακονίαν τοῖς ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ τοὺς πέμποντας
856	194v	Rom.15.27	^*		φησι κοινωνίαν δὲ καλεῖ τὴν ἐλεημοσύνην καθὸ αὐτοὶ μὲν χρήματα οἱ δὲ ἅγιοι τὴν πρὸς θεὸν παρρησίαν εισφερουσιν
857	194v	Rom.15.27
858	194v	Rom.15.27
859	194v	Rom.15.27	^*		εἶπεν δὲ κοινωνίαν ἐν τοῖς πνευματικοῖς λειτουργίαν φησι τοῖς σαρκικοῖς ενταξει διακονῶν αὐτοὺς τιθεὶς τῶν ἁγίων φόρους τελούντων ὡς βασιλεῦσιν διὸ καὶ ὀφειλέτης αὐτοὺς εκαλσεν
860	195r	Rom.15.28		τοῦτο οὖν ἐπιτελέσας καὶ σφραγισάμενος αὐτοῖς
861	195r	Rom.15.28		τὸν καρπὸν τοῦτον ἀπελεύσομαι δι' ὑμῶν
862	195r	Rom.15.28		εἰς τὴν Ισπασιαν
863	195r	Rom.15.29		οἶδα δὲ ὅτι ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς ἐν πληρώματι εὐλογίας τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐλεύσομαι
863ex	195r	Rom.15.29
864	195r	Rom.15.30	α	παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοὶ διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ πνεύματος	νυν υἱοῦ καὶ πνεύματος ἐμνήσθη οὐκέτι δὲ καὶ πατρὸς ἵνα ὅτε πατρὸς καὶ υἱοῦ μέμνηται μὴ θορυβηθῇς διά τι μὴ καὶ τοῦ πνεύματος ἐμνήσθη ἀδιαφόρως γὰρ οὕτως τὴν ἁγίαν τίθησι τριάδα
865	195r	Rom.15.30		συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν θεόν
866	195v	Rom.15.31		ἵνα ῥυσθῶ ἀπὸ τῶν ἀπειθούντων ἐν τῆι Ἰουδαίαι
867	195v	Rom.15.31		καὶ ἵνα ἡ διακονία μου ἡ εἰς Ἱερουσαλήμ
868	195v	Rom.15.31		εὐπρόσδεκτος γένηται τοῖς ἁγίοις
869	195v	Rom.15.32		ἵνα ἐν χαρὰ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς
870	195v	Rom.15.32		διὰ θελήματος θεοῦ
871	195v	Rom.15.32		καὶ συναναπαύσωμαι ὑμῖν
871Ph	195v	Rom.15.32
872	195v	Rom.15.33		ὁ δὲ θεὸς τῆς εἰρήνης μετὰ πάντων ὑμῶν ἀμήν
873	195v	Rom.15.33
874	195v	Rom.16.1-Rom.16.2	α	συνίστημι δὲ ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεχρεαις ἵνα αὐτὴν προσδέξησθε ἐν κυρίωι ἀξίως τῶν ἁγίων καὶ παραστῆτε αὐτῆι ἐν ὧι ἂν ὑμῶν χρηζη πράγματι καὶ γὰρ αυτὴ προστάτις πολλῶν ἐγενήθη καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ	διπλὴν δέδωκεν αὐτῆι θεραπείας ἀφορμὴν καὶ τὸ διὰ τὸν κύριον αὐτὴν δεχθηναι καὶ τὸ είναι ἁγίαν τὸ γὰρ ἐν κυρίωι ἡ διὰ τὸν κύριον δηλοῖ ἡ κατὰ κύριον τὸ δὲ ἀξίως τῶν ἁγίων ὃν τρόπον φησιν πρέπει ἁγίους δέχεσθαι
875	195v	Rom.16.2	^*		οὐκ εἶπεν δὲ ὅτι ἀπαλλάξατε αὐτὴν ἐκ τῶν ἐπικειμένων ἀλλὰ παραστῆτε τουτέστι τὰ παρ' ὑμῶν εἰσενέγκατε καὶ χεῖρα ὀρέξατε
876	195v	Rom.16.2
877	195v	Rom.16.3		ἀσπάσασθε Πρίσκαν καὶ Ἀκύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ
878	196r	Rom.16.4		οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ
879	196r	Rom.16.4		ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν
880	196r	Rom.16.5		καὶ τὴν κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν
881	196r	Rom.16.5		ἀσπάσασθε Ἐπαίνετον τὸν ἀγαπητόν μου ὃς ἐστι ἀπαρχὴ τῆς Ἀχαΐας εἰς Χριστόν
882	196r	Rom.16.6		ἀσπάσασθε Μαριάμ
883	196r	Rom.16.6		ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν εἰς ἡμᾶς
884	196r	Rom.16.7		ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου
885	196r	Rom.16.7		οἵτινὲς εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις
886	196r	Rom.16.7		οἱ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῶι
887	196r	Rom.16.8		ἀσπάσασθε Ἀμπλίαν τὸν ἀγαπητόν μου ἐν κυρίωι
888	196r	Rom.16.9		ἀσπάσασθε Οὐρβανὸν τὸν συνεργὸν ἡμῶν ἐν Χριστῶι καὶ Στάχυν τὸν ἀγαπητόν μου
889	196r	Rom.16.10		ἀσπάσασθε Ἀπελλῆν τὸν δόκιμον ἐν Χριστῶι
890	196v	Rom.16.10		ἀσπάσασθε τοὺς ἐκ τῶν Αριστοβολυ
891	196v	Rom.16.11		ἀσπάσασθε Ηρωδιωνα τὸν συνγγενη μου ἀσπάσασθε τοὺς ἐκ τῶν Νακρίσσου τοὺς ὄντας ἐν κυρίωι
891Ph	196v	Rom.16.11
892	196v	Rom.16.12		ἀσπάσασθε Τρύφαιναν καὶ Τρυφῶσαν τὰς κοπιώσας ἐν κυρίωι
893	196v	Rom.16.12		ἀσπάσασθε Περσίδα τὴν ἀγαπητὴν ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν ἐν κυρίωι
894	196v	Rom.16.13-Rom.16.14		ἀσπάσασθε Ῥοῦφον τὸν ἐκλεκτὸν ἐν κυρίωι καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἐμοῦ ἀσπάσασθε Ἀσύγκριτον Φλέγοντα Ἑρμᾶν Πατρόβαν Ἑρμῆν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς ἀδελφούς
895	196v	Rom.16.15		ἀσπάσασθε Φιλόλογον καὶ Ἰουλίαν Νηρέα καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ
895Ph	196v	Rom.16.15
896	196v	Rom.16.15		καὶ Ὀλυμπᾶν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς πάντας ἁγίους
897	196v	Rom.16.16	α	ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίωι ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ	νυν πάντας ἀναμὶξ τίθησιν ἵνα μή τις λύπη γένηται τοῖς μὴ ὀνομαστὶ μνημονευθεῖσιν
898	196v	Rom.16.16	^*		ἐν φιλήματι δὲ ἁγίωι
899	196v	Rom.16.16	^*		φησι ἑνὶ γὰρ καὶ μὴ ἅγιον εἰς τοῦτο ὑμᾶς εἰπὼν ἐκοινοποίησεν ἅπαντας
900	197r	Rom.16.17		παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοί
901	197r	Rom.16.17		σκοπεῖν τούς
902	197r	Rom.16.17		τὰς διχοστασίας
903	197r	Rom.16.17		καὶ τὰ σκάνδαλα παρὰ τὴν διδαχὴν ἦν ὑμεῖς ἐμάθετε ποιοῦντας καὶ ἐκκλίνατε ἀπ' αὐτῶν
904	197r	Rom.16.18	α	οἱ γὰρ τοιοῦτοι τῶι κυρίωι Ἰησοῦ Χριστῶι οὐ δουλεύουσιν ἀλλὰ τῆι ἑαυτῶν κοιλίαι	αἱ αἱρέσεις πᾶσαι καὶ τὰ σκάνδαλα φησιν ἀπὸ τοῦ δουλεύειν πάθεσι καὶ γαστρὶ γίνονται διό φησιν ὅτι οὐ δουλεύουσι Χριστῶι ἀλλὰ κοιλίαι δοκεῖ δὲ τοὺς ἐξ Ἰουδαίων αἰνίττεσθαι καὶ γὰρ Ἰουδαίων πάντες ὡς γαστριμάργων κατηγοροῦσιν
905	197r	Rom.16.18
906	197r	Rom.16.18		καὶ διὰ τῆς χρηστολογίας καὶ εὐλογίας ἐξαπατῶσι τὰς καρδίας τῶν ἀκάκων
907	197r	Rom.16.19		ἡ γὰρ ὑμῶν ὑπακοὴ εἰς πάντας ἀφίκετο
908	197r	Rom.16.19		χαίρω οὖν τὸ ἐφ' ὑμῖν
909	197r	Rom.16.19
909ex	197r	Rom.16.19	β	θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν είναι εἰς τὸ ἀγαθον ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ κακόν	τουτέστιν φρονήσει μὲν κεχρῆσθαι εἰς τὸ μὴ ὑφ' ἑτέρων ἀδικεῖσθαι ἀκεραιότητι δὲ εἰς τὸ μὴ ἑτέροις ἐπιβουλεύειν
910	197r	Rom.16.20		ὁ δὲ θεὸς τῆς εἰρήνης
911	197r	Rom.16.20		συντρίψει
912	197r	Rom.16.20		τὸν σατανᾶν ὑπο τοὺς πόδας ὑμῶν ἐν τάχει
913	197r	Rom.16.20		ἡ χάρις τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ' ὑμῶν
914	197v	Rom.16.21		ἀσπάζονται ὑμᾶς Τιμόθεος ὁ συνεργός μου καὶ Λούκιος καὶ Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος
915	197v	Rom.16.21		οἱ συγγενεῖς μου
916	197v	Rom.16.22		ἀσπάζομαι ὑμᾶς ἐγὼ Τέρτιος ὁ γράψας τὴν ἐπιστολὴν ἐν κυρίωι
917	197v	Rom.16.23	α	ἀσπάζεται ὑμᾶς Γάϊος ὁ ξένος μου καὶ τῆς ἐκκλησίας ὅλης	τουτέστιν ὁ ξενοδοχοσμου ὃς καὶ πᾶσιν ἐξενοδόχει τὴν ἐκκλησίαν διὸ καὶ πολὺς ὁ ἔπαινος
918	197v	Rom.16.23		ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἔραστος ὁ οἰκονόμος τῆς πόλεως καὶ Κούαρτος ὁ ἀδελφος
919	197v	Rom.16.24		ἡ χάρις τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
920	197v	Rom.16.24		μετὰ πάντων ὑμῶν ἀμήν