A Transcription of Romans in 1923

Unit	Page	Verses	Attributions	Biblical	Comment
1	3r	Rom.1.1	α	Παῦλος	Τὸ ἀποῦσι γράφειν αἴτιον τοῦ κεῖσθαι αὐτοῦ τὸ ὄνομα διὰ τοῦτο δὲ ἀπὸ Σαύλου εἰς Παῦλον μετετέθη ἵνα μὴ δὲ ἐν τοῦτω ἔλαττον τι ἔχοι τοῦ κορυφαίου Πέτρου
1Ph	3r	Rom.1.1	Φωτ(ιου) s	Παῦλος	Προέταξε τὸ Παῦλος μηδὲ διαίρειν στόμα ἄνευ τοῦ μεμνῆσθαι τῆς δεσποτικῆς εὐεργεσίας βουλόμενος οἷον Παῦλος φησὶν ὁ καὶ αὐτὴν τὴν κλῆσιν ἐξ εὐεργεσίας ἐκ χάριτος ἐκ φιλοτιμίας ἔχων δεσποτικῆς Παῦλος ὁ πάντα φέρων ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ τὴν κλῆσιν τὴν χάριν τὴν πολιτείαν ∆οῦλος αὐτῷ γὰρ ὅλος πέπραμαι ἐλευθερωθεὶς ἀπὸ τοῦ νόμου καὶ τῆς ἁμαρτίας δοῦλος τοῦτο μου τὸ ἀξίωμα ἀπὸ τούτου βούλομαι πᾶσι γνωρίζεσθαι οἱ μὲν ἐν κόσμῳ ἀναστρεφομενοι ἀπὸ τῶν ἐν κόσμῳ ἀξιωμάτων δηλοῦσθαι βούλονται ὑπάτους ἑαυτοὺς καὶ στρατηγοὺς ἀναγράφοντες Παύλῳ δὲ ἀρκεῖ εἰς μέγεθος ἀξιώματος τὸ δοῦλος εἶναι Χριστοῦ
2	3r	Rom.1.1	β	δοῦλος	πολλοὶ δουλείας τρόποι καὶ πάντας ἔσχεν ὁ Παῦλος εἰς ὁ τῆς δημιουργίας εἰς ὁ τῆς πίστεως ἂλλ ὁ τῆς ἀποστολῆς
3	3r	Rom.1.1	γ	Ἰησοῦ Χριστοῦ	Τὸ Ιησυς τὸ ἀνθρώπινον δηλοῖ τὴν δὲ τοῦ πνεύματος χρίσιν τὸ Χρτιστος
4	3r	Rom.1.1	δ	κλητὸς ἀπόστολος	ευγνωμονως ὁμολογεῖ ὅτι οὐχ ἑκὼν προσῆλθεν ἀλλὰ κληθεὶς κληθεὶς δὲ οὐκ εἰς πίστιν μόνην ἀλλὰ καὶ εἰς ἀποστολήν
5	3r	Rom.1.1	ε	ἀφωρισμένος	Άλλος μέν φησιν ἐν ἄλλοις ἐγὼ δὲ εἰς εὐαγγέλιον ἀφώρισμαι
5Ph	3r	Rom.1.1	Φωτ(ιου) s	εἰς εὐαγγέλιον θεοῦ	Εὐαγγέλιον θεοῦ ὅτι θεὸν εὐηγγελίζετο θεὸς γὰρ ὁ Χριστὸς ὃν ὁ Παῦλος εὐηγγελίζετο μᾶλλον δὲ θεοῦ τοῦ πατρὸς λέγει οὗτος γὰρ διὰ τῶν προφητῶν αὐτοῦ περὶ τοῦ ἀληθῶς υἱοῦ αὐτοῦ ἐλάλησεν
6	3r	Rom.1.1	ϛ	εἰς εὐαγγέλιον θεοῦ	θεὸν γὰρ ὄντα τὸν Χριστὸν εὐηγγελίζετο τὸν γὰρ πατηρα προηιδεσαν ἐκ τῆς παλαιᾶς οὐδὲν δέ φησιν ἐρῶ σκυθρωπὸν ὡς οἱ προφῆται ἂλλ εὐαγγελίζομαι θεὸν ἐνηνθρωπηκότα
7	3r	Rom.1.2	ζ	ὁ προεπηγγείλατο διὰ τὴν προφητῶν αὐτοῦ ἐν γραφαῖς ἁγίαις	Μηδείς φησι καινοτομεῖν με νομίσηι πάλαι ἐπήγγελτο τοῦτο τὸ Εὐαγγέλιον τὸ δὲ ἐν Γραφαῖς δηλοῖ ὅτι οὐ μόνον ἔλεγον οἱ προφῆται ἀλλὰ καὶ ἔγραφον
7ex	3r	Rom.1.3	s	περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυίδ	οὐκ εἶπεν περὶ υἱοῦ αὐτοῦ ἀλλὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ τὸν φύσει καὶ ένα καὶ κυρίως υἱῶν καὶ μονογενῆ δηλῶν
8	3r	Rom.1.3	η	κατὰ σάρκα	κατὰ γὰρ πνεῦμα υἱος θεοῦ ἦν
9	3r	Rom.1.4	θ	τοῦ ὁρισθέντος υἱοῦ θεοῦ	τοῦ ἀποδειχθέντος καὶ ἀποφανθέντος διά τε τῶν προφητῶν διά τε τῶν τοσούτων θεοσημειῶν διά τε τῆς ἀναστάσεως
9Ph	3r	Rom.1.4	Φωτ(ιου) s	τοῦ ὁρισθέντος υἱοῦ θεοῦ	Τοῦ ὁρισθέντος ἐπιγνωσθέντος εἰς γνῶσιν ἀνθρώποις ἐλθοντος εἰώθαμεν γὰρ δι' ὁρισμῶν τινων ἐπιγινώσκειν ἃ βεβαίως καὶ οὐκ ἐν δισταγμῷ ἐπιστάμεθα εἶτα πῶς οὖν ὡρίσθη πῶς εἰς γνῶσιν ἧκεν ἐκ προφητικῶν χρησμῶν ἐκ τῶν δυνάμεων ἃς ἐπετέλει ἐκ τοῦ πνεύματος τοῦ ἁγίου ὃ παρεῖχεν τοῖς εἰς αὐτὸν πεπιστευκόσιν ἐκ τοῦ ἀναστῆναι αὐτὸν ἐκ νεκρῶν τούτων γὰρ ἡ συνδρομὴ διορίζει αὐτὸν ἐκ τῶν ἄλλων ἁπάντων τῶν κατὰ χάριν κληθέντων υἱῶν καὶ δείκνυσιν αὐτὸν καὶ διδάσκει πάντας αὐτὸν εἶναι τὸν ἀληθῆ καὶ φύσει υἱὸν τοῦ θεοῦ καὶ θεὸν ὅθεν δυνάμεθα καὶ κατ' εὐθείαν ταῦτα συνείραντες τό τε ἐξαίρετον τῆς υἱοτητος αὐτοῦ καὶ ἀκοινώνητον παραστῆσαι καὶ τὴν περὶ αὐτοῦ γνῶσιν σαφῆ τοῖς πιστοῖς παρασχέσθαι οἷον λέγοντες Χριστὸς ἐστιν ὁ διὰ τῶν προφητῶν μὲν προκηρυχθεὶς γενόμενος δὲ κατὰ σάρκα ἐκ σπέρματος ∆αυὶδ δυνάμεσι δὲ καὶ πνεύματος ἁγίου χορηγίᾳ τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος εὐεργετῶν καὶ διὰ τῆς οἰκείας ἀναστάσεως θάνατον νεκρώσας καὶ συναναστήσας τοὺς ἀπ' αἰῶνος νεκροὺς οὗτος ἐστιν ὁ Χριστὸς οὗτος ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ ὡς ἔστιν ἐν ἀφορισμῷ καὶ συνοψει εἰπεῖν πρόσθες εἰ βούλει πρὸς ἐξάπλωσιν σαφεστέραν δι' οὗ καὶ Παῦλος ἔλαβε χάριν ἀποστολῆς εἰς τὸ πεῖσαι τὰ βάρβαρα ἔθνη καὶ παρασκευάσαι ὑπακοῦσαι τῇ πίστει τῇ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦτ' ἔστι πιστεῦσαι εἰς αὐτὸν καὶ λατρεύειν αὐτῷ ὡς ἀληθινῷ θεῷ καὶ υἱῷ
10	3v	Rom.1.4	ι	ἐν δυνάμει	τουτέστιν οὐ χάριτι ὡς οἱ πολλοὶ ἀλλὰ δυνάμει οἰκεία ἦν ἐνήργει ἐν ταῖς θεοσημείαις
11	3v	Rom.1.4	ια	κατὰ πνεῦμα ἁγιωσύνης	καὶ ἐκ τοῦ ἁγίου φησι πνεύματος ὁ παρέχει τοῖς εἰς αὐτον πιστεύουσιν
12	3v	Rom.1.4	ιβ	ἐξ ἀναστάσεως νεκρῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν	καὶ ἐκ τῆς ἀναστάσεώς φησι καὶ τῆς τοῦ θανάτου καταλύσεως ἀναστάσεως δὲ ἧς αὐτος ἀνέστη ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός
12Ph	3v	Rom.1.4	Φωτ(ιου) s	δι'οὗ ἐλάβομεν χάριν καὶ ἀποστολήν	Χάριν καὶ ἀποστολὴν ἀντὶ τοῦ χάριν εἰς ἀποστολὴν ἔστι δὲ παρὰ πολλοῖς τὸ τοιοῦτον σχῆμα τοῦ λόγου καὶ μάλιστα παρὰ τῇ θεοπνεύστῳ γραφῇ ὡς ἐπίπαν ὁ καὶ παρέλκει
13	3v	Rom.1.5	ιγ	δι'οὗ ἐλάβομεν χάριν	οὐκ ἐξ οἰκείων φησι κατορθωμάτων ἐλάβομεν τὴν ἀποστολὴν ἀλλὰ τὸ πᾶν χάριτος καὶ δωρεᾶς ἐστι
14	3v	Rom.1.5	ιδ	καὶ ἀποστολήν	καίτοι τοῦ πνεύματος ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ ὡς ἐν ταῖς πράξεσι κεῖται ἀλλὰ πάντα κοινὰ οἶδας τὰ τῆς ἁγίας τριάδος
14Ph	3v	Rom.1.5	Φωτ(ιου) s	πίστεως	ἡ πίστις εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ γέγονεν αὐτὸν γὰρ τὰ ἔθνη οὐκ ἐθεάσαντο ἀλλὰ μόνου κηρυττομένου τοῦ ὀνοματος ἐκεῖνοι ἐπίστευον ὄντως πλήρης ἦν χάριτος ἡ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν ὅτι ἔπεισαν ὑπακοῦσαι καὶ πιστεῦσαι τὰ ἔθνη τῷ Χριστῷ καὶ τό τε ἄνθρωποι καὶ ἁλιεῖς καὶ ἀγράμματοι
15	3v	Rom.1.5	ιε	εἰς ὑπακοὴν πίστεως	καὶ γὰρ οὐ δεῖ πολυπραγμονεῖν γέννησιν καὶ οὐσίαν θεοῦ ἀλλὰ μόνον ὑπακούειν
16	3v	Rom.1.5	ιϛ	ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνησιν	εἰ γὰρ καὶ μὴ αὐτος πάντα περιῆλθεν ἀλλὰ καὶ οὕτως πάντες ευγγελισθησας διὰ τῶν λοιπῶν ἀποστόλων
17	3v	Rom.1.5	ιζ	ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ	οὐχ ἵνα τὴν οὐσίαν φησι τοῦ θεοῦ περιεργασωμεθα ἂλλ ἵνα τῶι ὀνόματι αὐτοῦ πιστεύσωσιν
18	3v	Rom.1.6	ιη	ἐν οἷς ἐστε καὶ ὑμεῖς κλητοὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ	ἐν οἷς ἔθνεσι τουτέστι μεθ' ὧν ἐθνῶν καὶ ὑμεῖς ἐκλήθητε οὐ γὰρ ἀφ' ἑαυτῶν ἥκατε καταστέλλει δὲ αὐτῶν τὸ φρόνημα ὡσεὶ ἔλεγεν μὴ νομίσητε ὡς βασιλεύουσα πόλις πλέον τι τῶν ἄλλων ἔχειν ἀλλὰ μετὰ τῶν λοιπῶν ἐθνῶν ἐκλήθητε
19	3v	Rom.1.7	ιθ	πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν Ῥώμῃ	Οὐ γὰρ ἐστι παρ' αὐτω διαστολὴ πλουσίου καὶ πένητος
20	3v	Rom.1.7	κ	ἀγαπητοῖς θεοῦ	πρῶτον τὸ ἀγαπητοῖς τέθεικε θεοῦ εἶτα τὸ κλητοῖς ἁγίοις δηλῶν ἐκ τῆς ἀγάπης είναι θεοῦ τὸν ἁγιασμον
21	3v	Rom.1.7	κα	κλητοῖς ἁγίοις	πανταχοῦ κλητοῖς λέγων τῆς τοῦ θεοῦ ἡμᾶς εὐεργεσίας ἀναμιμνήσκει
21Pha	3v	Rom.1.7	Φωτ(ιου) s	κλητοῖς ἁγίοις	πόθεν ἐκλήθητε ἐκ ποίων πόνων ἐκ ποίων κατορθωμάτων πόθεν ἐστὲ ἅγιοι ἀλλ' ἢ ἐκ μόνης τῆς ἀγάπης θεοῦ αὐτὸς γὰρ δωρεὰν ἀγαπήσας ὑμᾶς καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐκχέας ἐκάλεσεν ἡμᾶς εἰς ἁγιασμὸν καὶ κληρονομίαν τῆς βασιλείας αὐτοῦ ἁγίους δὲ τοὺς πιστοὺς καλεῖ πάντας
21Phb	3v	Rom.1.7	Φωτ(ιου) s	πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν Ῥώμῃ	Πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν Ῥώμῃ ἀγαπητοῖς ἐξ αὐτῆς τῆς προσφωνήσεως ταπεινοφρονεῖν αὐτοὺς προοιμιάζεται εἰπὼν γὰρ πᾶσι καὶ μὴ μερίσας εἰς ἄρχοντας καὶ ἀρχομένους δούλους καὶ ἐλευθέρους ὁμοτίμους ἀλλήλους ἡγεῖσθαι λεληθότως συμβουλεύει εἶτα ἵνα μὴ εἴπωσιν τὶ οὖν πάντας ὁμοτίμους ἡγῇ καὶ ἀγαθοὺς καὶ φαύλους καὶ πιστοὺς καὶ ἀπίστους ἐπισυνῆψε κλητοῖς ἁγίοις ἅπαντες γὰρ αὐτῷ οἱ ἅγιοι ὁμοτιμοι καὶ διαστολὴ οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς
22	4r	Rom.1.7	κβ	χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη	οὐδεὶς γάρ φησιν ἐξ ἔργων δύναται σωθῆναι
23	4r	Rom.1.7	κγ	ἀπὸ θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ	ἡ γὰρ ἀπὸ θεοῦ χάρις καὶ εἰρήνη τὸ βέβαιον ἔχει τὸ ἀπὸ πατρὸς τὴν υἱοθεσίαν ἐνδείκνυται
24	4r	Rom.1.8	κδ	πρῶτον μὲν εὐχαριστῶ	ἔδει γὰρ ἐξ εὐχαριστίας προοιμιάσασθαι εὐχαριστεῖν δὲ οὐ μόνον ὑπὲρ τῶν ἰδίων κατορθωμάτων ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ τῶν τοῦ πλησίον τοῦτο γὰρ ἀγάπης
25	4r	Rom.1.8	κε	τῶι θεῶι μου	ἀγάπης σημεῖον τὸν γὰρ ἁπάντων θεὸν ἰδιοποῖεται
26	4r	Rom.1.8	κϛ	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ πάντων ὑμῶν	αὐτος γὰρ ἡμῖν αἴτιος τῆς εἰς τὸν πατέρα εὐχαριστίας ὁ καὶ προσλαβόμενος ἡμᾶς καὶ τῶι ἰδίωι αἵματι πρὸς αὐτον καταλλάξας
27	4r	Rom.1.8	κζ	ὅτι ἡ πίστις ὑμῶν καταγγέλλεται ἐν ὅλωι τῶι κόσμωι	τὴν γὰρ τῶν Ῥωμαίων πίστιν οὐκ ἀπεικὸς ἦν λαλεῖσθαι παρὰ πάντων
28	4r	Rom.1.9	κη	μάρτυς γάρ μου ἐστιν ὁ θεός	εἰκοτως τὸν θεὸν ἄγει μάρτυρα ἀγνώστους ἀνθρώπους πείθειν βουλόμενος
29	4r	Rom.1.9	κθ	ὧι λατρεύω	οἷον δουλεύω πολλὰ γὰρ εἴδη λατρείας καὶ γὰρ καὶ ὁ προσευχόμενος καὶ ὁ νηστείαι χρώμενος καὶ ὁ τοῖς θείοις λόγοις προσέχων καὶ μέντοι καὶ ὁ τῆς τῶν ξένων θεραπείας επιμελόμενος θεῶι λατρεύει ὁ δέ γε θεῖος ἀπόστολος λατρεύειν ἔφησε θεῶι τὸ τοῦ υἱοῦ προσφέρων τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγέλιον καὶ λατρεύειν ἐν τῶι πνεύματι τουτέστιν ἐν τῶι διδομένω χαρίσματι ἐκ τούτου δείκνυσι κατὰ τὸ ἀναγκαῖον μεριμνῶν ὑπὲρ αὐτῶν ὡς τὸν λόγον δεξαμένων καὶ δέχεσθαι μελλόντων
30	4r	Rom.1.9	λ	ἐν τῶι πνεύματί μου ἐν τῶι εὐαγγελίωι	ἡ ὅτι οὐ τῆι ἐμῆι σπουδῆι υπερξε μοι τὸ λατρεύειν θεῶι ἀλλὰ τῆι τοῦ πνεύματος χάριτι ἡ ὅτι οὐ σαρκική μου ἐστι ἡ λατρεία ἀλλὰ πνευματική
31	4r	Rom.1.9	λα	τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ὡς ἀδιαλείπτως	ὁρᾷς ὅτι ἄνω εἰπὼν εἰς εὐαγγέλιον θεοῦ τοῦ Χριστοῦ ἔλεγεν
32	4r	Rom.1.9-Rom.1.10	λβ	μνείαν ὑμῶν ποιοῦμαι πάντοτε ἐπὶ τῶν προσευχῶν μου	ἀγάπης εἰλικρινοῦς τὸ καὶ μεμνῆσθαι καὶ ἀδιαλείπτως τοῦτο ποιεῖν καὶ μάλιστα ἐν προσευχαῖς
33	4r	Rom.1.10	λγ	δεόμενος εἰ πως ἤδη ποτε	καὶ γὰρ ἐλθεῖν ἠπείγετο καὶ περὶ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ τοῦτο πρᾶξαι οὐκ ἐβούλετο τὸ δὲ ἤδε ποτε ἀντὶ τοῦ ὀψέ ποτε ὅπερ ἐστι σφόδρα επειγομένου
34	4r	Rom.1.10	λδ	εὐοδωθήσομαι ἐν τῶι θελήματι τοῦ θεοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς	εὐκολίαν φησι σχοίην καὶ ἐπὶ καλῷ τὴν πρὸς ὑμᾶς ὁδόν
35	4r	Rom.1.11	λε	ἐπιποθῶ γὰρ ἰδεῖν ὑμᾶς	οὐχ ἁπλῶς δέ φησι καὶ ἀνόητως ἰδεῖν ὑμᾶς σπουδεζω ἂλλ ώστε χάρισμα μεταδοῦναι λέγει δὲ τὴν διδαχὴν καὶ τὴν κατήχησιν τοῦτο γὰρ τὸ στηριχθῆναι εἰκὸς ἀκμὴν σαλευομένων αὐτῶν
36	4r	Rom.1.11	λϛ	ἵνα τι μεταδῶ χάρισμα ὑμῖν πνευματικόν	τὸ ἵνα τι μετριάζοντος ἐστιν ὡσεὶ εἶπεν ἵνα μικροντι τὸ δὲ μεταδῶ δηλοῖ ὅτι οὐκ ἐμόν τι δώσω ἂλλ ὅπερ καὶ ἐγὼ ἔλαβον
37	4r	Rom.1.11	λζ	εἰς τὸ στηριχθῆναι ὑμᾶς	οὐ γὰρ μικρὸν χάρισμα τὸ μὴ σαλεύεσθαι τῆι πίστει
37Ph	4v	Rom.1.12	Φωτ(ιου) s	τοῦτο δὲ ἐστι συμπαρακληθῆναι	Τὸ μεταδοῦναι ὑμῖν χάρισμα οὐκ ἔστιν ἐμὸν μόνον ἀλλὰ τῆς διακονίας μὲν τῆς ἐμῆς τῆς δὲ ὑπουργίας τῆς ὑμετέρας ἵνα γὰρ μὴ ἀκούσαντες ὅτι εἰσὶν ἐνδεεῖς καὶ ὅτι δέονται στηριχθῆναι ἔτι δυσανασχετήσωσι κοινοποιεῖται καὶ τὸ χάρισμα τὸ πνευματικὸν καὶ τὸ στηριχθῆναι αὐτοὺς καὶ οὐκ ἔστι φησὶ τὸ ταῦτα γενέσθαι ἐμα ἢ τῆς ἐμῆς μόνης προαιρέσεως καὶ διακονίας ἀλλὰ κοινὰ ἐστιν ὑμῶν τε καὶ ἐμοῦ καὶ οὐδὲ τό τε ἁπλῶς ἀλλὰ διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως πῶς καὶ τίνα τρόπον ἐὰν αὐτοὶ ἔχητε φησὶ πίστιν τοῦ λαβεῖν τὸ χάρισμα ἐγώ τε πάλιν πίστιν τοῦ δοῦναι ὑμῖν τότε δὴ καὶ τὸ χάρισμα πνευματικὸν ὑπάρχον διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως ἐνεργεῖται καὶ δίδοται ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὲν πίστιν ἔχω τοῦ δοῦναι καὶ πολὺν ἀγῶνα καὶ σπουδὴν ὑμεῖς δὲ οὐκ ἔχητε πίστιν τοῦ λαβεῖν οὐδ' ἐπιθυμίαν καὶ ἐπιμέλειαν περὶ τὸ λαβεῖν οὐ παραγίνεται ὑμῖν κἂν ἐγὼ βούλωμαι τὸ χάρισμα τὸ πνευματικὸν δεῖ οὖν ἀμφοτερα συνδραμεῖν καὶ τὸ ἐξ ἐμοῦ καὶ τὸ ἐξ ὑμῶν ἀλλὰ τὸ ἐξ ἐμοῦ πάρεστιν ἐγὼ γὰρ οὐ μόνον ἁπλῶς κρίνω δεῖν ὑμᾶς λαβεῖν τὴν δωρεὰν ἀλλὰ καὶ ἐπιποθῶ λοιπὸν ἐστι τὸ ἐξ ὑμῶν τοῦτο δὲ παραγίνεται δι' ἔργων ἀγαθῶν καὶ καρπῶν ἀξίων τῆς δωρεᾶς τότε γὰρ αὐτοὶ πίστιν ἕξετε τοῦ λαβεῖν καὶ ἐπιθυμίαν ὅτε ἀξίους ἑαυτοὺς παρασκευάσοιτε τῆς δωρεᾶς καὶ τότε ἔτι μᾶλλον κἀγὼ πλέον ἕξω πίστιν καὶ ἐπιποθησιν τοῦ δοῦναι ὥστε πανταχόθεν ἐξ ὑμῶν ὑπάρχει τὸ λαβεῖν ὑμᾶς λαμβανόντων δὲ ὑμῶν τὸ χάρισμα κοινὸν γίνεται τὸ κέρδος καὶ δηλονοτιπαρακαλούμεθα καὶ εὐφραινομεθα ἐν ἀλλήλοις
38	4v	Rom.1.12-Rom.1.13	λη	τοῦτο δὲ ἐστι συμπαρακληθῆναι ἐν ὑμῖν διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως ὑμῶν τε καὶ ἐμοῦ οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν ἀδελφοὶ ὅτι πολλάκις προεθέμην ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς	ἐπειδὴ στηριγμοῦ ἐμνήσθη ἵνα μὴ λυπήση αὐτοὺς ὡς ὅτι σαλεύονται ἐπάγει τὸ συμπαρακληθῆναι τοῦτ' ἐστιν ἵνα καὶ ἐγὼ ὑμᾶς καὶ ὑμεῖς ἐμε παρακαλέσητε τῆς γὰρ ἀλλήλων φησι δεόμεθα παρακλήσεως διὰ τῆς ἐνούσης ἡμῖν πίστεως σφόδρα δὲ μετριάζει ἑνὶ δὲ καὶ οὕτως νοῆσαι τὴν παράκλησιν ἵνα ὑμεῖς μὲν παρ' ἐμοῦ εἰς τὴν πίστιν παρακληθῆτε ἐγὼ δὲ εἰς εὐφροσύνην ὁρῶν ὑμᾶς πεπιστευκότας
38Ph	4v	Rom.1.13	Φωτ(ιου)		∆ιὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως ὑμῶν μὲν διὰ τοῦ παραλαβεῖν καὶ παραδέξασθαι τὴν πίστιν ἐμοῦ δὲ διὰ τοῦ κηρύξαι καὶ παραδοῦναι ταύτην ἢ καὶ ὑμῶν μὲν ἀξιοπιστον εἰς τὸ κηρύξαι καὶ διδάξαι με ὑπολαμβανοντων ἐμοῦ δὲ πάλιν ἀξιοπίστους εἰς τὸ ἐμπιστευθῆναι τὰ λόγια τοῦ θεοῦ καὶ τὴν τελειοτέραν κρίναντος διδασκαλίαν ἢ ἐμοῦ μὲν ὁρῶντος προθύμως ὑποδεχομένους ὑμᾶς καὶ ἐξ ἑτοίμου τὸ κήρυγμα ὑμῶν δὲ πάλιν τὴν ἐμὴν σπουδὴν καὶ τὴν περὶ αὐτὸ ἐπιμέλειαν αὐτῇ παραλαμβανόντων ὄψει μέγα γὰρ εἰς παράκλησιν μαθητῶν σπουδὴ διδασκάλου καὶ πάλιν εἰς διδασκάλου παράκλησιν μαθητῶν ἑτοιμοτης καὶ προθυμία συντελεῖ δὲ τοῦτο καὶ εἰς μείζονα πληροφορίαν τῆς πίστεως ἑκατέροις ὅταν ὁ μὲν κηρύσσων ὁρᾷ τὰς τῶν ἀνθρώπων ψυχὰς παραδόξως εἰς ὑπακοὴν ἑλκομένας μᾶλλον γὰρ τὴν θειότητα καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς πίστεως ἀποθαυμάζει καὶ μᾶλλον ῥώννυται εἰς τὸ κηρύσσειν ταύτην καὶ ὅταν πάλιν ὁρῶσιν οἱ μαθηταὶ εὐτονως καὶ σὺν ἐλπίδι βεβαίᾳ τὸν κήρυκα τὴν πίστιν παραδιδόντα μᾶλλον γὰρ ὑποδέχονται ταὐτὴν καὶ μᾶλλον στηρίζονται ἐν αὐτῇ καὶ διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως οὕτως ἑκάτεροι παρακαλοῦνται
39	5r	Rom.1.13	μ	καὶ ἐκωλύθην	εἰ οὖν εὐχὴ ἐλθεῖν καὶ ἐπὶ ὠφέλεια ἔρχῃ τι μὴ παραγίνῃ ἐκωλύθην φησιν
40	5r	Rom.1.13	μα	ἄχρι τοῦ δεῦρο	οὐκέτι δὲ περιεργάζεται τὴν αἰτίαν τῆς κωλύσεως οὐ γὰρ ἡμῶν τὸ ἀπαιτεῖν εὐθύνας θεοῦ ὧν κελεύει ἀλλὰ μόνον ὑπακούειν
41	5r	Rom.1.13	^*		πάντως εἴποι τις διὰ τοῦτο ἐκωλύθης ὅτι οὐ κατὰ θεὸν ἐλθεῖν ἐβούλου οὐμενοῦν φησι καρπὸν γὰρ σχεῖν καὶ ἐν ὑμῖν ἤθελον καρπὸν λέγων τὸ εἰς πίστιν αὐτοὺς εναγεγειν
41Ph	5r	Rom.1.13	Φωτ(ιου) s	ἵνα τινα καρπὸν σχῶ καὶ ἐν ὑμῖν καθώς	Ἵνα τινα καρπὸν σχῶ Τὸ ἵνα τινὰ καρπὸν σχῶ καθ' ὑπερβατὸν κεῖται τὸ γὰρ ἀκολουθον εἴη ἂν πολλάκις προεθέμην ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς ἵνα καρπόν τινα σχῶ καὶ ἐν ὑμῖν ἀλλ' ἐκωλύθην ἄχρι τοῦ δεῦρο ἀλλ' εἴποι τις ὅτι εἰ ἡ πίστις αὐτῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ κατηγγέλλετο τίνα καρπὸν αὐτὸς ἤθελε παραγενόμενος παρασχεῖν ἀλλὰ πολὺν μὲν οὖν ἐροῦμεν εἰ γὰρ καὶ ἐπεπιστεύκεισαν παμπόλλων ὅμως ἐδέοντο καὶ τοῦτο δηλοῦται καὶ δι' ὅλης τῆς ἐπιστολῆς καὶ πρὸ ὀλίγου λέγοντος εἰς τὸ στηριχθῆναι ὑμᾶς καὶ ἡνίκα μὴ κρίνειν ἀλλήλους παραινεῖ καὶ ἡνίκα ἐκκλίνειν τὰς διχοστασίας καὶ τὰ σκάνδαλα καὶ μυρία οὐδὲν οὖν ἀπεικὸς καὶ τὴν πίστιν αὐτῶν καταγγέλλεσθαι καὶ αὐτοὺς ἔτι πολλῆς δεῖσθαι τῆς Παύλου ἐπικουρίας καὶ τῆς δι' αὐτοῦ καρποφορίας ὅρα δὲ πῶς φησὶν ἵνα τινὰ καρπὸν σχῶ καὶ ἐν ὑμῖν τοῦτο μὲν δεικνὺς ὅτι ὁ ἐκείνων καρπὸς οἰκεῖος ἐλογίζετο τῷ Παύλῳ καρπὸς καὶ οὕτως ἔχαιρεν ἐν τοῖς τῶν πλησίον κατορθώμασιν ὥστε καὶ αὐτὸς ἔχειν ἡγεῖτο τὸν καρπὸν τοῦτο δὲ πάλιν δεικνὺς ὅτι ἕνεκεν τῆς αὐτῶν ὠφελείας τὴν πρὸς αὐτοὺς ἔσπευδε στείλασθαι πορείαν ἂλλ' ὥστε δὲ καὶ Παύλου καρπὸς ἦν ἀληθῶς ὁ ἐκείνων καρπὸς ἔργον γὰρ ἦν καὶ σπουδὴ τὸ καρποφορεῖν τὰ ἔθνη καλῶς οὖν φησιν ἵνα τινὰ καρπὸν σχῶ ἀμφοτερα δηλῶν καὶ τὸ ἐκείνους τὴν ἀρετὴν καρποφορεῖν καὶ τὸ ἐκεῖνον αὐτοὺς τούτους ἐν γὰρ τῇ ἐκείνων καρποφορίᾳ ἡ τοῦ Παύλου ἐδείκνυτο καρποφορία ἀλλ' οὕτω μὲν ταῦτα Ἔστι δὲ καὶ μὴ καθ' ὑπερβατὸν τὸ χωρίον ἐκλαβομένους ἀλλ' ὡς ἔχει τάξεως παρειληφότας τοιοῦτον ἐν αὐτῷ θηρᾶσαι τὸν νοῦν ἐκωλύθην ἄχρι τοῦ δεῦρο διὰ τὶ φησὶν ἵνα μὴ θᾶττον ἐλθὼν ἀκάρπους ὑμᾶς ἔτι καταλήψωμαι διὸ ἀνεβαλομην τὴν παρουσίαν ἕως οὗ καὶ ἐν ὑμῖν καρπόν τινα βλαστάνοντα τῆς πίστεως ἄξιον καὶ τελεσφορούμενον μάθω τὶ οὖν ἂν καὶ καρποφορῶσιν τὶς ἡ χρεία τῆς Παύλου παρουσίας πολλὴ μὲν οὖν οὐ γὰρ πάντα τὸν καρπὸν ἀνέμενεν Παῦλος αὐτοὺς καρποφορῆσαι ἀλλὰ τινὰ καὶ μάλα εἰκοτως ὥσπερ γὰρ περιττὸν τὸ τὸν τελείους καρποφοροῦντα εἰς καρποφορίαν παραινεῖν οὕτως ἐπίπονον καὶ ὄκνον ἐμποιεῖ τὸ μὴ πρὸς καρπογονίαν εὔχρηστον καὶ παρέχον ἐλπίδας χρηστὰς εἰ δὲ καὶ καρπὸς τὶς ἦν καὶ οὗτος τέλειος οὐδ' οὕτως ἁπλῶς ἐνεκοπτετο τὴν παρουσίαν ὁ Παῦλος ὀφειλέτην γὰρ αὐτὸν ἀποκαλεῖ ὥστε εἰ καὶ τοῖς ἔργοις ἐκομων αὐτὸς ἂν τὸ αὐτοῦ οὐκ ἀπέστη ποιῶν Ἔστι δὲ καὶ ἄλλως τὸ νόημα συνιδεῖν ἐκωλύθην ἄχρι τοῦ δεῦρο διὰ τὶ ὅτι καρπόν τινα ἔτι μοι συνέλεγον λείποντα καὶ ταύτην τὴν ἔννοιαν ἐπὶ τέλει τῆς ἐπιστολῆς ὥσπερ τὰ προοιμιασθέντα ἐπιλογιζομένου τοῦ ἀποστολου ἔστι βεβαιουμένην τῶν ἄλλων ἑρμηνειῶν μᾶλλον ἰδεῖν καὶ γάρ φησιν διὸ καὶ ἐνεκοπτομην ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς νυνὶ δὲ μηκέτι ἔχων τόπον ἐν τοῖς κλίμασι τούτοις ἐλεύσομαι πρὸς ὑμᾶς ὥστε ὁ ἕως τοῦ νῦν ἐλπιζομενος εἰς συλλογὴν καρπὸς ἐν τοῖς ἄλλοις κλίμασιν ἐκώλυεν αὐτὸν ἐπὶ Ῥώμην δραμεῖν ἀτέλεστον ἐν ἐκείνοις τὸ ἔργον καταλείποντα εἶτα τὸ καὶ ἐν ὑμῖν καὶ τὰ ἐφεξῆς ὥσπερ ἀντιπίπτοντος λύσις ἐστὶν οἷον τὶ φησὶν ἐν ἡμῖν οὐ μέλει σοι καρπὸν σχεῖν ναὶ φησὶ καὶ ἐν ὑμῖν τοῦτο σπεύδω τοῦτο ἐπιζητῶ ὀφειλέτης εἰμὶ χρεωστῶ πᾶσι
42	5v	Rom.1.13	μγ	καὶ ἐν τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν	τῶ συνάπτειν αὐτοὺς τοῖς λοιποῖς καταστελλεει αὐτῶν τὸ φρόνημα
43	5v	Rom.1.14	μδ	Ἕλλησί τε καὶ βαρβάροις σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις	ὥσπερ φησι Ἕλλησι καὶ βαρβάροις οὕτω καὶ ὑμῖν ὀφειλέτης εἰμι
44	5v	Rom.1.14	με	ὀφειλέτης εἰμι	οὐδὲν ἴδιον φησι δίδωμι ὀφειλέτης εἰμι πᾶσιν εὐαγγελίσασαι καὶ πληρῶσαι τὴν δοθεῖσάν μοι ἐντολήν
45	5v	Rom.1.15	μϛ	οὕτως τὸ κατ' ἐμε πρόθυμον καὶ ὑμῖν τοῖς ἐν Ῥώμῃ εὐαγγελίσασθαι	ὥσπερ φησιν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμι οὕτως καὶ ὅσον ἧκεν εἰς τὴν ἐμὴν σπουδὴν καὶ προθυμίαν καὶ ὑμῖν εὐαγγελίσασθαι χρεωστῶ τὸ γὰρ ὀφειλέτης εἰμι ἀπὸ κοινοῦ δεκτέον
46	5v	Rom.1.16	μζ	οὐ γὰρ ἐπαισχύνομαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ	ἐπεὶ δὲ τοῖς ἀπίστοις πολλὰ ἄδοξα δοκεῖ είναι ἐν τῶι Εὐαγγελίωι οἷον ὁ σταυρὸς ὁ θάνατος ἡ τῶν Ἰουδαίων παροινία τέως αὐτοὺς τοῦτο διδάσκει μηδὲν ἐν αὐτῶι ἄδοξον ὑπονοεῖν καὶ διὰ τοῦτο αισχύνεσθαι εἶτα λοιπὸν προβαίνων καὶ ἐξαίρει τὸ Εὐαγγέλιον
46ex	5v	Rom.1.16	και αλλως		ἐπειδὴ πολλοῖς προτερήμασιν οἱ Ῥωμαῖοι μέγα ἐφρόνουν οἷον πλουτῶ δυναστεία σοφίαι ὑμεῖς μέν φησιν ἐπὶ τούτοις φρονεῖτε ἐγὼ δὲ θεὸν κηρύξων ἔρχομαι ἐν μέσῳ ὑμῶν καὶ οὐκ αἰσχύνομαι διατὶ δύναμις γὰρ θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν τῶν δεχομένων
47	5v	Rom.1.16	μη	δύναμις γὰρ θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντὶ τῶ πιστεύοντι Ἰουδαίωι	καλῶς τὸ εἰς σωτηρίαν ἑνὶ γὰρ καὶ εἰς τιμωρίαν δύναμις θεοῦ εἰς σωτηρίαν δὲ οὐ παντὶ ἀλλὰ τῶι πιστεύοντι τοῖς γὰρ ἀπειθοῦσι κόλασιν ἀπειλεῖ τὸ Εὐαγγέλιον
47Ph	5v	Rom.1.16	Φωτ(ιου)		Ἰουδαίῳ δὲ πρῶτον ὁ γὰρ Ἰουδαῖος ἀπαιτεῖται πρῶτον πιστεύειν ἅτε δὴ κατηχημένος τὰ περὶ τοῦ Χριστοῦ ἐκ νόμου καὶ τῶν προφητῶν μᾶλλον τῶν ἐθνῶν καὶ ὅτι εἰ καὶ ἐπὶ κοινῇ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων σωτηρίᾳ ἐπεδήμησεν ὁ Χριστὸς ἀλλ' οὖν ἐν τοῖς Ἰουδαίοις καὶ ἐγεννήθη καὶ ἐπολιτεύσατο καὶ ἐδίδαξε καὶ τὰς θεοσημείας ἐν αὐτοῖς εἰργάσατο δι' ἃ πάντα ὀφειλέται εἰσὶν Ἰουδαῖοι πρῶτοι πιστεύειν εἰς Χριστὸν ἤπερ τὰ ἔθνη
48	5v	Rom.1.16	μθ	τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι	ῥήματος μόνον τιμὴ τὸ πρῶτον οὐ χάριτος πλεονασμός
49	6r	Rom.1.17	ν	δικαιοσύνη γὰρ θεοῦ	ἵνα γὰρ μὴ σωτηρίαν καὶ δικαιοσύνην ἀκούων ἐνταῦθα μόνον αὐτον συμβαίνειν νομίσῃς ἐπάγει τὸ ἀποκαλύπτεσθαι ὅπερ καὶ τὴν ἐκεῖ δηλοῖ ὥς νυν αὐτῆς μὴ πάσης πεφανερωμένης
49Ph	6r	Rom.1.17	Φωτ(ιου)		Δικαιοσύνη γὰρ θεοῦ ἐν αὐτῶι ∆ικαιοσύνη γὰρ θεοῦ φησὶν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἀποκαλύπτεται τοῦτ' ἔστιν ἅπασα ἡ ἀρετὴ διὰ τοῦ εὐαγγελίου φανεροῦται δικαιοσύνην γὰρ πολλάκις εἴωθε πᾶσαν λέγειν τὴν ἀρετὴν πῶς δὲ ἀποκαλύπτεται καὶ τίσι τοῖς ἐκ πίστεως τῷ εὐαγγελίῳ προσιοῦσι πᾶσι μὲν γὰρ κηρύττει τὴν ἀρετὴν τὸ εὐαγγέλιον καὶ πᾶσι παραινεῖ ἀντέχεσθαι τῆς ἀρετῆς ἐκείνοις δὲ ἀποκαλύπτει τὸ κάλλος τῆς ἀρετῆς καὶ ἐκείνους ποιεῖ ἐραστὰς αὐτῆς τοὺς μετὰ πίστεως προσιόντας τὶ οὖν παύεται ἡ πίστις τῆς ἀρετῆς κατορθουμένης οὐμενοῦν ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ τελειότερὸν καὶ ὑψηλοτερον πρόεισιν ἐπίστευσεν πράττει διὰ τοῦτο τὴν ἀρετὴν ἀρετὴν κατορθοῖ εἰς τελειοτέραν προκόπτει πίστιν ἡ μὲν γὰρ πρώτη πίστις κατάνυξίς τις ψυχῆς ἦν καὶ προθυμία ἡ δὲ τῇ τῶν ἀρετῶν ἐργασίᾳ συναυξηθεῖσα καὶ τελειωθεῖσα πίστις βεβαίωσὶς ἐστιν ἀμετάπιστος καὶ πληροφορία καὶ ἡ μὲν ἔοικε καταβολῇ σπέρματος ἡ δὲ τῶν ἀρετῶν ἐργασίᾳ καρποφορίᾳ ἡ δὲ δι' αὐτῶν συναυξηθεῖσα καὶ τελειωθεῖσα πίστις ἀπολαύσει καὶ εὐδαιμονίᾳ οὕτως οὖν δικαιοσύνη θεοῦ ἀποκαλύπτεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἐκ πίστεως εἰς πίστιν καλεῖ δὲ θεοῦ δικαιοσύνην τὴν ἀρετὴν ὅτι θεῖον τὶ ἐστιν ἡ ἀρετὴ καὶ ὅτι πάντα τὰ ἀγαθὰ ἐκ θεοῦ
50	6r	Rom.1.17	να	ἐν αὐτῶι ἀποκαλύπτεται	τῶι Εὐαγγελίωι δῆλον ὅτι
50Pha	6r	Rom.1.17	Φωτ(ιου)		Ἐκ πίστεως εἰς πίστιν πιστεύειν γὰρ δεῖ ὅτι θεὸς ἐφάνη ἐπὶ γῆς μετὰ σαρκὸς ὅπερ ἐστὶν ἀρχὴ καὶ πάλιν ὅτι ἔσται τοῖς πιστεύσασιν εἰς κλῆρον ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὅπερ ἐστὶ πίστεως τέλος
50Phb	6r	Rom.1.17	Φωτ(ιου)		Τὸ δὲ ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται μαρτυρία μὲν ἐστι τῶν εἰρημένων καὶ ἀποδειξις προφητικὴ γὰρ ἡ ῥῆσις εἰρημένη τῷ Ἀμβακοὺμ τοιοῦτον δὲ τί φησιν καλῶς εἶπον φησὶ τὸν σπουδαῖον ἐκ πίστεως εἰς πίστιν δι' ἀρετῆς προϊέναι καὶ γὰρ ὁ Ἀμβακοὺμ φησὶν ἄνωθεν τοῦτο διὰ τοῦ αὐτοῦ πνεύματος βοᾷ ὅτι ὁ σπουδαῖος ἄνθρωπος ἐκ πίστεως ζῇ τοῦτ' ἔστι πᾶσαν τὴν ζωὴν αὐτοῦ πίστει παρατεινομένην ἔχει ἢ οἰκειοτερον ἐπεὶ ζωὴ ἀληθινὴ τῷ δικαίῳ τὸ θάλλειν καὶ ἀναζῆν ἐν τῇ κτήσει τῶν ἀρετῶν ὁ δίκαιος φησὶν ἤτοι ὁ σπουδαῖος ἐκ πίστεως ζήσεται τὴν κατὰ τὰς ἀρετὰς ζωὴν ζωῆς γὰρ ἐνταῦθα τοῦ ῥητοῦ τῆς ῥεούσης καὶ ἐπικήρου οὐ λίαν ὁ λόγος οἰκεῖος καὶ εἴη ἂν τὸ ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται κατασκευαστικὸν τοῦ ἀποκαλύπτεται δικαιοσύνη ἐκ πίστεως ἀλλ' οὕτω μὲν ταῦτα Εἰ δὲ τὸ δικαιοσύνη θεοῦ οὐχὶ τὴν ἐν ἀνθρώπῳ παρὰ θεοῦ διδομένην ἐκλάβοι τις ἀλλ' ἐγγύτερον τῆς λέξεως τὴν ἐνοῦσαν τῷ θεῷ καὶ ἐνεργουμένην ὑπ' αὐτοῦ τοιοῦτον τινά μοι δοκεῖ ἀνακύπτειν τὸν ἀποστολικὸν νοῦν ὅτι ἡ τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη ἣν περὶ ἡμᾶς ἐπιδείκνυται φιλανθρωπίας ὅρῳ καὶ νόμῳ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ αὐτοῦ δείκνυται πῶς καὶ τίνα τρόπον ὅτι ἐκ μόνης πίστεως ἡμᾶς σώζει καὶ νεκρωθέντας ἤδη ζωοποιεῖ μὴ προεπιδειξαμένους ἔργα καὶ τοῦτο καὶ προϊὼν ὁ Παῦλος ἐμφανέστερον περιστᾷ ἐν οἷς φησιν καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως καὶ πάλιν δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως καὶ πάλιν ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στοματί σου κύριον Ἰησοῦν εἶτα καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου σωθήσῃ τοῦτο οὖν δικαιοσύνης θεοῦ νικώσης φιλανθρωπίαν ἀνθρωπίνην τὸ ἐκ μόνης πίστεως νεκρωθέντας ἡμᾶς τῆς ἁμαρτίαις ἤδη ἀνεγεῖραι καὶ ζωοποιῆσαι ὥστε καλῶς προεῖπεν ὅτι δύναμὶς ἐστι τὸ εὐαγγέλιον εἰς σωτηρίαν τῷ πιστεύοντι καὶ γὰρ δυναμοῦται ὁ πιστεύσας διὰ τῆς ἐν αὐτῷ ἀποκαλυπτομένης δικαιοσύνης ἀναστῆναι τοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν πτώματος καὶ ζωοποιηθῆναι Καλῶς δὲ εἶπεν ἀποκαλύπτεται τοῖς μὲν γὰρ μὴ πιστεύουσι κέκρυπται ἡ τοιαύτη τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη διὰ δὲ τῶν πιστευόντων ἀποκαλύπτεται καὶ φανεροῦται ἀλλ' εἰς τὶ ζωοποιεῖται φησὶν ὁ πιστεύσας εἰς τὴν τελειοτάτην καὶ κατ' ἀμετάπιστον ἕξεως ἰσχὺν πίστιν ἐκ γὰρ πίστεως εἰς πίστιν ἡ ζωοποίησις δυνατὸν δὲ καὶ ἄλλως κατὰ νοῆσαι ἡ τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἀποκαλύπτεται ὅτι λαμβάνων παρ' ἡμῶν ἀρχὴν μόνον καὶ σπέρμα πίστεως αὐτὸς αὐξάνει καὶ ἑδράζει καὶ τελειοποιεῖ ἡμᾶς εἰς αὐτὴν ταύτην τοῦτο δικαιοσύνης ὡς ἀληθῶς θεοῦ τὸ μόνον ἀφορμὴν προαιρέσεως λαβόντα αὐτὸν ἀπαρτίσαι τὸ πᾶν ἵνα γὰρ μήτις εἴπῃ ἀνωτέρω λέγοντος τοῦ Παύλου ὅτι δύναμὶς ἐστι τῷ πιστεύοντι εἰς σωτηρίαν τὸ εὐαγγέλιον καὶ πῶς ἔνι πιστεῦσαι ἀκούοντα σταυρὸν ἀκούοντα θάνατον ἀκούοντα πάθη ἐπάγει τὸ δικαιοσύνη θεοῦ ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται μὴ ἔστω φησὶ ταῦτα πρόφασις ἐὰν γὰρ μόνον προαιρεθῇς τότε μᾶλλον ἔχεις θαυμάσαι τὴν τοῦ θεοῦ περὶ σὲ κηδεμονίαν καὶ πρόνοιαν ὅτι τὴν ἀπὸ γνώμης πίστιν λαβὼν αὐτος σοι χορηγεῖ τὴν ἐκ πληροφορίας πίστιν καὶ βεβαίωσιν ἀλλὰ τῶν ἀπίστων μέν τις τοῦτο οὐκ ἂν ἐπιγνῷ μυριάκις ἑρμηνευομενος τῶν δὲ πιστῶν μόνης δεῖται ἀναμνήσεως οἶδεν γὰρ τοῦτο τῇ πείρᾳ ὅτι τὴν ἐκ προαιρέσεως κατ' ἀρχὰς πίστιν αὐτὸς προβαλλόμενος ἐκ ταύτης εἰς τὴν κατὰ γνῶσιν καὶ τελειότητα πίστιν ἀνατρέχει καὶ ἀναβιβάζεται Εἶτα ἵνα μὴ νομίσῃς ὅτι καινόν τι λέγει καὶ πρόσφατον τὸν προφήτην παράγει μάρτυρα τὸ αὐτο μοι φησὶ καὶ ὁ προφήτης Ἀμβακοὺμ ἔκπαλαι ὅτι ἡ τοῦ δικαίου ζωὴ πίστει περιλαμβάνεται καὶ περατοῦται ἀρχομένη μὲν ἀπὸ τῆς κατὰ προαίρεσιν πίστεως τελειουμένη δὲ καὶ προϊοῦσα εἰς τὴν κατὰ θείαν συνεργίαν καὶ ἀποκάλυψιν πίστιν διόπερ ἀεὶ ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζῇ τὸ δὲ ζήσεται καλῶς εἴρηται τοῦτ' ἔστιν ὁ δίκαιος οὐ ζῇ μὲν ἐκ πίστεως παύεται δὲ ἀλλὰ διὰ παντὸς ζήσεται ἐν αὐτῇ προκόπτων καὶ στηριζόμενος ζήσεται δὲ εἶπεν οὐκ ἄλλο τι οἷον ἐκ πίστεως προκόπτει ἢ στηρίζεται ἢ ἄλλο τι τὴν ἐπιτεταμένην διάθεσιν δηλῶν ὅτι οὐδὲ ζῆν αἱρήσεται οὐδ' ἀναπνεῖν χωρὶς πίστεως εἰ οὖν καὶ δύναμὶς ἐστιν εἰς σωτηρίαν τῷ πιστεύσαντι τὸ εὐαγγέλιον καὶ πιστεῦσαι ῥᾷον προαιρέσεως γὰρ μόνης δεῖται καὶ πιστεύσαντα ἔνι κατὰ τὴν πίστιν ἑδρασθῆναι ὑπὸ θεοῦ καὶ τελειωθῆναι καὶ τελειωθεῖσι κατὰ τὴν πίστιν ἔρως καὶ ἡδονὴ ἐμφύεται περὶ αὐτὴν ὥστε μηδὲ ζῆν αἱρεῖσθαι ἄνευ ταύτης δεῖ ἄρα προθύμως διὰ ταῦτα πάντα καὶ μετὰ σπουδῆς προσιέναι τῷ κηρύγματι τοῦ εὐαγγελίου καλῶς δὲ ἄρα καὶ Παῦλος ἔλεγεν οὐ γὰρ ἐπαισχύνομαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ τοσούτων ἀγαθῶν θεσαυρον ἡμῖν προξενοῦν
51	6v	Rom.1.17	νβ	ἐκ πίστεως εἰς πίστιν καθὼς γέγραπται	ἀπὸ πίστεως ἄρχεται καὶ εἰς τὴν πιστεύσαντα λήγει ἡ ὅτι ἐκ πίστεώς τε ἄρχεται καὶ εἰς πίστιν ὀφείλει λήξαι ὡς οὐκ ὀφειλοντων ἡμῶν ἅπαντα τὰ ἐν αὐτω περιεργάζεσθαι
51exa	6v	Rom.1.17	του αυτου		δεῖ γὰρ πιστεῦσαι τοῖς προφεταις καὶ δι' ἐκείνων εἰς τὴν τοῦ Εὐαγγελίου πίστιν ποδηγηθῆναι
51exb	6v	Rom.1.17	αλλως		ὁ γὰρ τῶι δεσπότηι πιστεύων Χριστῶι καὶ τοῦ βαπτίσματος τὴν χάριν δεξάμενος ποδηγεῖται διὰ τούτων εἰς τὸ πιστεῦσαι τοῖς μέλλουσιν ἀγαθοῖς τῆι ἐκ νεκρῶν ἀναστάσει τῆι αἰωνίω ζωῆι καὶ τῆι βασιλείαι τῶν οὐρανῶν
51exc	6v	Rom.1.17	Ακακιου		τῶι μὲν Ἰουδαίωι ἐκ τῆς τοῦ θέτου νόμου πίστεως εἰς τὴν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶι δὲ Ἕλληνι ἐκ τῆς τοῦ φυσικοῦ εἰς τὴν αὐτὴν Ἰησοῦ Χριστοῦ πίστιν
52	6v	Rom.1.17	νγ	ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται	ἵνα γὰρ μὴ δόξῃ ἀπίθανον είναι τὸ ῥῆμα ὅτι πίστις σωτηρίαν δωρεῖται καὶ διακιοσύνην παράγει τὸν Αμβακουν μάρτυρα
53	6v	Rom.1.18	νδ	ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ θεοῦ ἀπ' οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν	ἐν τῆι τῆς κρίσεως ἡμέρα
54	6v	Rom.1.18	νε	ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων	ἡ μὲν γὰρ δικαιοσύνη μονοειδὴς ποικίλη δὲ ἡ περὶ τὰ δόγματα ἀσεβεῖ καὶ ἡ περὶ τὴν πολιτείαν κακία
55	7r	Rom.1.18	νϛ	τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίαι κατεχόντων	ἀλήθεια μὲν ἡ τοῦ θεοῦ γνῶσις ἀδικία δὲ ἡ τῶν εἰδώλων ἀπάτη ἐκεῖνοι οὖν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικία κατέχουσιν ὅσοι τὸ σέβας τοῦ θεοῦ περιάπτουσιν εἰδώλοις τὸ δὲ κατεχόντων οἷον φυλαττόντων
55Ph	7r	Rom.1.18	Φωτ(ιου)		Τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ καλυπτοντων γνώμης πονηρίᾳ ἐπισκοτιζοντων ῥᾷον γὰρ εἴπερ ἐβούλοντο ἀπὸ τῶν ὁρωμένων καὶ ἑαυτοὺς καὶ ἑτέρους ὠφελῆσαι εἰς θεογνωσίαν οἱ δὲ μᾶλλον δι' αὐτῶν τούτων συνεκάλυψαν καὶ κατέσχον μὴ διαλάμψαι τὴν θεογνωσίαν αὐτὰ ταῦτα θεοποιήσαντες καὶ ἀδικήσαντες τὸ ὅσον ἐπ' αὐτοῖς τήν τε τῆς θεογνωσίας ἀλήθειαν καὶ ἑαυτοὺς καὶ αὐτά γε δὴ ἅπερ τιμᾶν ἔδοξαν δῆλον δὲ ὅτι τοὺς τῶν Ἑλλήνων σοφοὺς ἐπιπλήττει καὶ τοὺς ὁμοίους ἐκείνοις
56	7r	Rom.1.19	νζ	διότι τὸ γνωστὸν τοῦ θεοῦ	ἡ γὰρ γνῶσις τοῦ θεοῦ φανερά φησιν ἐστι ἐν αὐτοῖς καὶ πᾶσι διὰ γὰρ τῆς ὁρωμένης κτίσεως ὁ ἀόρατος θεὸς γινώσκεται τοιγαροῦν οἱ τοιοῦτοι ἑκοντες ἀποπλανῶνται
56Ph	7r	Rom.1.19			ὅπερ ἐστιν αὐτοῦ δυνατὸν γνωσθῆναι ὅτι ποιητὴς ὅτι προνοητὴς καὶ τὰ ὁμοία
57	7r	Rom.1.19	νη	φανερὸν ἐστιν ἐν αὐτοῖς ὁ γὰρ θεὸς αὐτοῖς	διὰ τοῦ κάλλους καὶ μεγέθους τῆς κτίσεως
58	7r	Rom.1.19	νθ	ἐφανέρωσε	τῶ τὴν κτίσιν προθεῖναι πᾶσι διδάσκαλον οἱ οὐρανοὶ γάρ φησι διηγοῦνται δόξαν θεοῦ
59	7r	Rom.1.20	ξ	τὰ γὰρ ἀορατα αὐτοῦ	ἐπειδὴ εἶπεν ὅτι τὴν ἰδίαν γνῶσιν ὁ θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσεν αὐτοὶ δὲ αὐτον ἑκοντες παρέδραμον νυν τοῦτο ἀποδείκνυσι καί φησι ὅτι δι' ὧν ἐποίησεν ὁ θεὸς οἷον διά τε τῶν ἀόρατων ἔδειξεν ἑαυτοῦ τὸ μεγαλεῖον ἡ κτίσις γὰρ φωνὴν ἀφιεῖσα διὰ τῆς ὄψεως τὸν δημιουργὸν ἀνακήρυσσει ἀορατα δέ φησι ἀγγέλους καὶ πᾶσαν τὴν ἐν οὐρανοῖς δύναμιν ποιήματα δὲ τὰ ὁρώμενα οἷον οὐρανὸν θάλασσαν ὅρα οὖν τι φησι καὶ τὰ ἀορατα αὐτοῦ φησι διὰ τῶν ὁρατῶν γίνεται δῆλα ὁ γὰρ οὐρανόν φησι ὁρῶν ἐν θυμηθησεται πάντως ὅτι καὶ ἐν τος αὐτοῦ ἐστι τινα λειτουργικὰ πνεύματα ὥστε τὸ ἀφανὲς ἐκ τοῦ φανεροῦ σαφηνίζεται
59Ph	7r	Rom.1.20	Φωτ(ιου)		Τὰ γὰρ ἀορατα αὐτοῦ Τὰ γὰρ ἀορατα αὐτοῦ οἷον ἄγγελοι καὶ αἱ ἄλλοι ἀσώματοι οὐσίαι ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου κτίσεως καταλαμβάνεται καὶ καθορᾶται πῶς καὶ αὐτὰ ἐν τοῖς ποιήμασι νοούμενα καὶ συναριθμούμενα καθ' ὑπερβατὸν οὖν ἡ σύνταξις ἢ τοῖς ποιήμασι νοούμενα ἀντὶ τοῦ ἐν αὐτοῖς τοῖς ποιήμασιν ἐνεῖναι καὶ τῇ τοῦ θεοῦ βουλήσει ὑπηρετεῖν καὶ πληροῦν τὰ κελευόμενα ἢ ἀορατα αὐτοῦ λέγει αὐτὸ τὸ ἀορατον αὐτου τῆς οὐσίας καὶ πῶς ἔνι φησὶ τὸ θεῖον ἀορατον ὂν κατιδεῖν καὶ κατανοῆσαι ναὶ ἐστι φησὶν ἀπὸ τῶν κτισμάτων αὐτοῦ κατιδεῖν αὐτοῦ τὴν θειότητα καὶ τὴν δύναμιν
60	7r	Rom.1.20	ξα	ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποημασι νοούμενα καθορᾶται	ἵνα γὰρ μὴ συναιδους θεῶι νομίσῃς τοὺς ἀγγέλους ὑπο κτίσιν αὐτοὺς ἄγει τὰ ἀορατα γάρ φησιν ποία ταῦτα τὰ αποκτισεως κόσμου εἰς γένεσιν παραχθέντα καλῶς δὲ τὸ καθορᾶται ἐκ γὰρ τῶν ὁρατῶν τὰ νοητὰ γινώσκεται
60ex	7v	Rom.1.20	Κυ(ρ)ι(λλου) s	ἡ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις	Πῶς γινώσκεται διὰ τῆς δημιουργίας ἡ ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις ὅτι φθαρτὴν ἐχοντων τὴν φύσιν τῶν παρηγμένων εἰς γένεσιν καὶ κεκλημένων ἐν χρόνῳ πρὸς ὕπαρξιν ἔσται που πάντως ὁ τούτων δημιουργὸς ἄφθαρτος καὶ ἀΐδιος
60Ph	7v	Rom.1.20	Φωτ(ιου) s	ἡ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις	πῶς ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου κτίσεως ἡ θειότης τοῦ θεοῦ καὶ ἀΐδιος δύναμις γινώσκεται εἶδέν τις τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν αὐτῷ ἀστέρων κάλλη μέγεθος καὶ δρόμον σελήνης καὶ ἡλίου τάξιν καὶ εἱρμὸν ἀπαράβατον οὐχ ἡμέραν σελήνη ποιεῖ οὐδὲ τὴν νύκτα ὁ ἥλιος αἱ νύκτες εὐτάκτως ταῖς ἡμέραις ἐξίστανται καὶ αἱ ἡμέραι ταῖς νυξὶ παραχωροῦσι τὸ ἀνάλογον ὁ αἰθὴρ τὸν οἰκεῖον τόπον φυλάττει καὶ ὁ ἀὴρ ὑφίσταται καὶ οὔτε ἐκεῖνος τὴν ἀλλοτρίαν ὑπέρχεται χώραν οὔτε ὁ ἀὴρ εἰς τὰ ὑπὲρ αὐτὸν ἐπεκτείνεται ἕστηκεν ἡ γῆ οὐκ ἔχουσα τὸν ὑπερείδοντα βάρος ἄπειρον καὶ μηδὲ δυναμένη ἐπερείδεσθαι ἐγκέχυται αὐτῇ τὸ ὕδωρ καὶ περικέχυται προσθήκῃ θαύματος τοῦ τε γὰρ βάρους προσθήκην ποιεῖ καὶ εὐδιάλυτον καὶ πρὸς τὸ καταφέρεσθαι πολυπλάσιον τὸ αἴτιον ἀλλ' ὅμως ἀκίνητος ἕστηκεν φωνῆς ἁπάσης λαμπρότερον τὴν κατέχουσαν ἀνακηρύττουσα δύναμιν φέρει καρποὺς μυρίους μυρίαις ἰδέαις ἐξαλλάττοντας μυρίαις δυνάμεσι διαφέροντας χρώμασι μεγέθεσι μία οὖσα γῆ οὖσα τρέφει ζῴων γένη ἄπειρα ἥμερα ἄγρια ζῳοτοκα ᾠοτοκα ἄπειρον ἄλλην διαφορὰν καὶ ἀνομοιοτητα κατὰ γένεσιν ἔχοντα ἰοβολα ἀλεξιτήρια ἕρποντα ἱπτάμενα βαδίζοντα νηχόμενα τὶ ἄν τις ἐπιχειροίη λέγειν τὰς διαφορὰς ὧν εἰς πέρας οὐ στήσεται ἀλλὰ καιρῶν εὐτάκτους μεταβολὰς ἀλλ' ὑετοὺς ἐτησίους ἀλλὰ καὶ τὰ δοκοῦντα πάθη σεισμοὺς κεραυνοὺς ἀλλ' εἴ τι τούτων ἐπισκοπήσεις εἰς τὸν δημιουργὸν παραπέμπει τὸν προσέχοντα τὶ τὸ συνέχον τὶ τὸ συγκρατοῦν πῶς κυβερνᾶται πῶς διασώζεται ἔστιν ἄρα γνῶναι σαφῶς ἀπὸ τῆς κτίσεως ὅτι ἔστι δημιουργὸς ὅτι προνοητὴς ὅτι παντοδύναμος ὅτι ἀγαθος ἀγαθοῦ γὰρ καὶ ἡ δημιουργία καὶ ἡ πρόνοια ὅτι ἀΐδιος τῷ γὰρ παντοδυνάμῳ τὶς ἐπιβουλεύσει καὶ εἰ μὴ οὗτος ἀΐδιος ὑπ' ἄλλου πάντως ἀϊδίου καὶ συνέχεται καὶ προήχθη καὶ τοῦτο ἐπάπειρον ὥστε καὶ ἀΐδιος οὕτως οὖν ἡ θειότης αὐτοῦ καὶ ἀΐδιος δύναμις ἐν τοῖς ποιήμασι καθορᾶται οὕτως ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου κτίσεως ἡ τοῦ θεοῦ γνῶσις τοῖς ἀνθρώποις ἐγγίνεται οὕτως τὸ γνωστὸν αὐτοῦ ἐν πᾶσιν ἐφανέρωσεν τὸ γὰρ γνωστὸν τοῦ θεοῦ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτὰ ἐστιν οὐσία δὲ καὶ φύσις παντελῶς πᾶσιν ἄληπτα ταῦτα καὶ Ἕλληνες ἔγνωσαν ἀλλὰ γνόντες οὐχ ὡς θεὸν ἐδοξασαν ἀλλ' ὦ πολλῆς ματαιότητος καὶ μωρίας ἅπερ ὡς περὶ θεοῦ θεοπρεπῶς ἐφαντάσθησαν ταῦτα εἰδώλοις καὶ δαίμοσι καὶ τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ λίαν ἀθλίως καὶ δυσσεβῶς περιέθηκαν ἀλλάξαντες τὴν τοῦ θεοῦ δόξαν εἰδώλων δόξῃ καὶ ἀντὶ τοῦ σέβειν θεὸν ἐσεβάσθησαν εἰδώλοις καὶ φθαρτῶν εἰδώλοις ἐπίτασις πωρώσεως καὶ ἀνοίας καὶ ἔτι τὸ κακὸν ὑπερβολὴν οὐκ ἔχον ἑρπετῶν καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων εἰδώλοις ἴδε μανίαν μᾶλλον δὲ ἴδε πρᾶξιν ἧς οὐκ ἔστιν οὐδ' ἄξιον ὄνομα εὐπορῆσαι ἀλλ' ὅτι μὲν ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου κτίσεως ἡ ἀΐδιος τοῦ θεοῦ δύναμις καὶ θειότης καθορᾶται καὶ ὅτι γνόντες τὸν θεὸν οὐχ ὡς θεὸν ἐδοξασαν δῆλον πῶς δὲ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν ποίων γὰρ διαλογισμῶν προσκυνεῖν λίθοις καὶ ξύλοις ποίων διαλογισμῶν δημιουργοὺς καὶ θεοὺς καὶ ἀϊδίους καὶ κηδεμονας ταῦτα καλεῖν τὶ οὖν ἀπορεῖς ὅτι οὐ προσεκύνησαν ὅτι οὐκ ἐθεοποίησαν ἢ τοῦτο μὲν δῆλον ποίοις δὲ ζητεῖς λογισμοῖς ἀλλ' ἔχεις καὶ τοῦτο ματαίοις γὰρ καὶ ἐσκοτισμένοις καὶ μωροῖς
61	7v	Rom.1.20	ξβ	καὶ θειότης εἰς τὸ είναι αὐτούς	αποκοινουνοουμεν ἡ καθαραται
62	7v	Rom.1.20	ξγ	ἀναπολογήτους	τοσούτων γὰρ ὄντων τῶν δεικνύντων τὸ τοῦ θεοῦ μεγαλεῖον τι ἀπολογήσονται οἱ ἑκοντες αποτυφλοθεντες οὐκ αυτὴ δὲ σπουδὴ τῶι θεῶι γέγονεν ἄπαγε εἰ καὶ οὕτως ἐξέβη
63	8r	Rom.1.21	ξδ	διότι γνόντες τὸν θεόν	ἔγνωσαν γὰρ διὰ τῆς κτίσεως ἂλλ ἑκοντες παρέδραμον καὶ οὐχ ὡς θεὸν εδοξασεν
63Pha	8r	Rom.1.21	Φωτ(ιου)		διότι γνόντες τὸν θεὸν τοῦτ' ἐστι τι ποτε ἐστι θεός τι ὀφείλει υπολαμβάνεσθαι θεὸς τοῦτο γνόντες τοῖς ἐφ' ἑξῆς ἑκοντες εσφαλησηαν
63Phb	8r	Rom.1.21	Φωτ(ιου)		∆ιότι γνόντες τὸν θεὸν τοῦτ' ἔστι γνῶναι δυνηθέντες εἴπερ ἠθέλησαν γνόντες δὲ φησὶν ὅτι ὅσον ἀπὸ τῆς τῶν ὁρωμένων διδασκαλίας ἔγνωσαν καὶ ἀπήρτιστο αὐτῶν ἡ γνῶσις ἢ γνόντες φησὶ κυρίως ὅτι καὶ ἔγνωσαν τὸν θεὸν καθ' ὅσον ἐστὶν αὐτοῦ τοῖς ἀνθρώποις γνωστὸν διὸ καὶ ἔλεγεν ὅτι τὸ γνωστὸν τοῦ θεοῦ φανερὸν ἐστιν ἐν αὐτοῖς τὶ οὖν ἐστι τὸ γνωστὸν αὐτοῦ ὅτι προνοητικὸς ὅτι δημιουργικὸς ὅτι ἀγαθος ὅτι δεσπότης ὅτι ἐξουσιαστὴς ταῦτα οὗτοι ὅτι εἶναι δεῖ τῷ θεῷ ἔγνωσαν καὶ ὅτι δεῖ σέβεσθαι αὐτον γνόντες δ' ἐν τούτῳ τὸν θεὸν καὶ μέχρι τούτου προελθόντες καλῶς ἐξετράπησαν τοῦ λοιποῦ καὶ τῆς ἀληθείας ἀπηνέχθησαν ταῦτα γὰρ τὰ ὑψηλὰ καὶ ἀξιοπρεπῆ περὶ θεοῦ φαντασθέντες ἐφ' ἑξῆς οὐχ ὡς προσῆκον θεῷ οὐδ' ὡς θεὸν ὑπέλαβον καὶ ἐδοξασαν ἀλλὰ κατηνέχθησαν εἰς ἀλογους παντελῶς καὶ ματαίους ἐννοίας εἴδωλον φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀλογων ζῴων τὸν θεὸν εἶναι φαντασιωθέντες καὶ ἀνατυπώσαντες συμβέβηκε δὲ αὐτοῖς τοῦτο τὸ πάθος καὶ ἡ ἐσχάτη ἀπώλεια ὅτι λογισμοῖς ἐπίστευον τὸ πᾶν τῆς περὶ θεὸν καταλήψεως εἰς τοῦτο δὲ πάλιν περιῆλθον ἐκ τοῦ νομίζειν αὐτοὺς ὅτι σοφοὶ εἰσι καὶ ἱκανοὶ εἰς τὸ θηρᾶσαι πᾶν ὅπερ ἐστὶν ἀνθρώποις καταληπτον ὦ πόσον ἡ οἴησις κακὸν διὸ καὶ τελείως μωρανθέντες ἔλαβον τὰς θεοπρεπεῖς ἐννοίας καὶ ὀνομασίας οἷον τὰ εἰρημένα τὸ δημιουργικὸς τὸ ἀγαθος τὸ προνοητικὸς τὸ δεσποτικὸς τὸ ἐξουσιαστὴς τὸ σεβαστὸς καὶ τὰ ὅμοια καὶ περιῆψαν αὐτὰ τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτῶν ἀλλάξαντες τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ ἐν ὁμοιώματι καὶ ἑξῆς ἀλλ' ὅρα τὴν τιμωρίαν σκοπεῖ τὴν ἀντιμισθίαν ἐγκατελείφθησαν ὑπὸ τοῦ θεοῦ καὶ ἐγένοντο εἰς πάθη ἀτιμίας παραδεδομένοι προοίμιον ταῦτα τῆς ἐκεῖθεν ἀτελευτήτου κολάσεως ἑαυτοῖς ὑποστησάμενοι
64	8r	Rom.1.21	ξε	οὐχ ὡς θεὸν ἐδοξασαν ἡ εὐχαρίστησαν	ανθ ὧν γὰρ εδειδοξασαι καὶ εὐχαριστῆσαι ὅτι τὸν ὀρώμενον κόσμον δι' ἡμᾶς συνεστήσατο ἐκ τοῦ ἐναντίου καὶ ἠτίμασαν
65Ph	8r	Rom.1.21	ξϛ /Φωτ(ιου) ^* s	ἂλλ εμεαταιωθησαν	ἐκ τῶν ὁρατῶν καὶ ἐκ τῶν νοητῶν φησὶν ἃ ἔκτισεν ὁ θεὸς ἠδύναντο τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ θειότητα κατιδεῖν καὶ ἐπιγνῶναι ἀλλ' οὐκ ἠβουλήθησαν διὸ αὐτοὶ ἑαυτοὺς ἀναπολογήτους κατέστησαν ποῖον γὰρ ἦν εὐκολώτερον κύκλους καὶ ζώδια εἰδωλοποιῆσαι ἐν οὐρανῷ καὶ ἀτράκτους καὶ νήματα καὶ εἱμαρμένην καὶ λοξὸν καὶ τέμνοντα καὶ πόλους καὶ ἀντίποδας καὶ ἀντώμους καὶ μακρὰν φλυαρίαν ἢ τὸ γνῶναι ὅτι ἔστι ταύτης τῆς ὁρωμένης καὶ ὑπερφυοῦς καλλονῆς δημιουργὸς καὶ κηδεμὼν καὶ πηδαλιοῦχος
66	8r	Rom.1.21	ξζ	ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν	ἐπλανήθησαν φησι καὶ τοῦ παντὸς ἐξέπεσον
67	8r	Rom.1.21	ξη	καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία	εἰπὼν ὅτι ἑκοντες ἐτυφλώθησαν λέγει καὶ τὴν αἰτίαν ἤδε ἐστι τὸ πάντα λογισμοῖς ἐπιτρέψαι καὶ οὐχὶ πίστει βουλόμενοι γὰρ ἐν σχήματι τὸν ἀσχημάτιστον καὶ ἐν εἴκοσι σωματικαῖς τὸν άσώματον καταλαβεῖν ἐπλανήθησαν οὐ δυνηθέντων τῶν λογισμῶν πρὸς τὸ πέρας ἐξικέσθαι οἷον πόθεν δῆλον ὅτι οὐρανὸν ἡ γῆν ἐποίησαν τις δὲ πατὴρ θεοῦ ἡ τις αἰτία τῆς ὑποστάσεως ἡ αὕτη ἡ ὑπόστασις
68	8r	Rom.1.22	ξθ	φάσκοντες είναι σοφοὶ εμαραθησαν	νεφεσι ὁμοιωθέντες οἱ λογισμοὶ ἐσκότισαν αὐτῶν τὴν καρδίαν ἀσύνετον δέ φησι διὰ τὸ μὴ θελῆσαι πίστει τὸ πᾶν παραλαβεῖν
69	8v	Rom.1.22	ξθ	φάσκοντες είναι σοφοὶ εμωραθησαν	ἤδε αἰτία τοῦ τὸ πᾶν τοῖς λογισμοῖς ἐπιτρέψαι τὸ οἴεσθαι σοφοὺς είναι καὶ ἑαυτοῖς ἀρκεῖν πρὸς πᾶσαν κατάληψιν διὸ καὶ ἐμωράνθησαν τι γὰρ ἀνοητότερον τοῦ λίθοις καὶ ξύλοις προσκυνεῖν
70	8v	Rom.1.23	ο	καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου θεοῦ	εἶχον οὖν τὴν εἴδησιν τοῦ θεοῦ ἀλλὰ ταύτην δόντες ἀντέλαβον δόξαν καὶ σέβας εἰδώλων δόξαν δὲ θεοῦ τὸ δημιουργικὸν τὸ προνοητικὸν ταύτην τοιγαροῦν προσεκύρωσαν εἰδώλοις ἐν ὁμοιώμασιν ἀνθρώπων καὶ πετηνῶν καὶ τῶν λοιπῶν οὐκ αἰσχύνονται οἱ σοφοὶ τὰ τοῦ θεοῦ ἴδια καὶ ἐξαίρετα ἑρπετοῖς προσάψαντες
71	8v	Rom.1.23	οα	ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ {πετηνῶν /πετεινῶν }^*καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν	καὶ αὐτο τὸ είναι τὸν ἄνθρωπον φθαρτὸν ἦρκε αὐτῶν ἐλέγξαι τὴν ἄνοιαν τὸ δὲ καὶ ἐν τοῖς ὁμοιώμασι τοῦ φθαρτοῦ προσκυρῶσαι τὴν τοῦ θεοῦ δόξαν τῆς ἄγαν ἐστι παραπληξίας
72	8v	Rom.1.24	οβ	διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς	οὐκ αὐτος παραδοὺς ἄπαγε ἂλλ αὐτος μὲν αὐτῶν ἠμέλησεν ἀναξίων ὄντων κηδεμονίας λοιπὸν δὲ λαβὼν αὐτοὺς ὁ σατανᾶς πάρεδωκεν εἰς απαρεδωκεν τὴν συγχώρησιν οὖν τοῦ θεοῦ παράδοσιν λέγει
72Ph	8v	Rom.1.24	Φωτ(ιου) s	διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν ἑαυτούς	Τὸ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς τοῦτ' ἔστιν ἡ εἰς τὸν θεὸν πλημμέλεια καὶ παροινία καὶ ἐπὶ τοῦ ἐναντίου γὰρ εἰώθαμεν λέγειν ὅτι ἀπώλεσεν αὐτὸν τὸ ἀργύριον καίτοι οὐ τὸ ἀργύριον ἀπολλυσιν ἀλλ' ἡ ἄσωτος αὐτοῦ καὶ ἐπὶ κακῷ χρῆσις καὶ διέφθειρεν αὐτὸν τῶν κολάκων τὸ πλῆθος καίτοι οὐκ ἐκεῖνοι διαφθείρουσιν ἀλλὰ τὸ προσέχειν καὶ πείθεσθαι τούτοις τὸ μὲν γὰρ εἶναι κολακας ἢ μὴ εἶναι οὐκ ἐν ἐμοὶ τὸ δὲ πείθεσθαι τούτοις ἢ μὴ ἐν τῇ γνώμῃ τῇ ἐμῇ καὶ μυρία ἐστὶν ἡ τοιαύτη χρῆσις ἔν τε τῇ πρὸς ἀλλήλους ὁμιλίᾳ καὶ τῇ τῶν συγγραμμάτων ἑρμηνείᾳ οὐ τῶν καθ' ἡμᾶς μόνον ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν ἔξω τῆς ἡμετέρας ἑστηκοτων αὐλῆς
72exa	8v	Rom.1.24			κἀνταῦθα τὸ παρέδωκεν ὁ θεὸς αὐτοῦ τοῦ ἡ εἰς θεὸν ὕβρις καὶ τολμᾷ ἡ οἰκεῖα αὐτῶν πρᾶξις ἡ ἑκούσιος πώρωσις αυτὴ παρέδωκεν αὐτοὺς εἰς τὰ τῆς ἀτιμίας πάθη
72exb	8v	Rom.1.24	Οικουμε(ν)ι(ου)		ἡ τάχα ἑαυτοὺς παρέδωκαν ἐπειδὴ τοῦτο ἐπεθύμουν ἐν γὰρ ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν φησι
73	8v	Rom.1.25	ογ	οἵτινες μετήλλαξαν	ὁρᾷς πάλιν τὸ μετήλλαξαν σημαῖνον ὅτι κατὰ εἴδησιν μετήλλαξαν
74	9r	Rom.1.25	οδ	τὴν ἀλήθειαν	τουτέστι ἐπὶ θεοῦ λέγεσθαι καὶ νοεῖσθαι τὸ ἀληθὲς δυνάμενα περιέθηκαν τῶι ψεύδει τουτέστι τοῖς εἰδώλοις
74exa	9r	Rom.1.25	Σευηρι(ανου) s	τοῦ θεοῦ ἐν τῶ ψεύδει	ἀλήθειαν θεοῦ καλεῖ τὸ θεὸς ὄνομα ψεῦδος δὲ τὸ χειροποίητον εἴδωλον δέον αὐτοὺς τὸν ἀληθῆ προσκυνῆσαι θεὸν τῆι κτίσει τὸ θεῖον σέβας προσήνκεγκαν
74exb	9r	Rom.1.25	Θεοδω(ρητου)		ὅτι ὁ μὲν θεὸς ἀληθῶς ἐστι θεὸς τὰ δὲ εἴδωλα οἷς προσεκύνησαν ψευδως προσαγορευονται θεοί
75	9r	Rom.1.25	οε	καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν	σέβοντες καὶ λατρεύοντες διετέλεσαν
76	9r	Rom.1.25	οϛ	τῆι κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα ὃς ἐστιν	ἀεὶ τῆ συγκρίσει φοβερώτερον ποιεῖ τὸν λόγον τῆι κτίσει φησι παρὰ τὸν κτίσαντα
77	9r	Rom.1.25	οζ	εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν	ἂλλ οὐ παρὰ τοῦτό φησι παρεβλάβη τι ὁ θεὸς εἰς τὴν οἰκείαν δόξαν ὁ μὲν γὰρ ἔμεινεν καὶ οὕτως εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας αὐτῶν δὲ αἱ προλεχθεῖσαι ἀμοιβαὶ καὶ αἱ προλεχθησόμεναι ἀτιμίαι τοῦ σώματος καὶ ἀντιδόσεις
78	9r	Rom.1.26	οη	διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν	διὰ τοῦτο ποῖον ἐπειδὴ ἐλάτρευσαν τῆι κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα
79	9r	Rom.1.26	οθ	μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν	ἔχοντες γὰρ ἐκ φύσεως μίξιν νόμιμον μετήλλαξαν αὐτήν
80	9r	Rom.1.27	π	ὁμοίως τε καὶ οἱ ἄρρενες ἀφέντες	αἰσχρότατον τι λέγει ἐπικεκαλυμμένως
81	9r	Rom.1.27	πα	τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας	δείκνυσιν ὅτι οὐ μόνον τοῖς θείοις νόμοις ἀλλὰ καὶ τοῖς τῆς φύσεως ἐπολέμουν
82	9r	Rom.1.27	πβ	ἐξεκαύθησαν ἐν τῆ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους	πολλὴν μανίαν καὶ οἶστρον δηλοῖ τὸ ἐξεκαύθησαν
83	9v	Rom.1.27	πγ	ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἦν	οὐκ εἶπεν τὴν ἐπιθυμίαν ἀλλὰ τὴν ἀσχημοσύνην δηλῶν ὅτι καὶ αὐτὴν τὴν φύσιν κατησχυναν
84	9v	Rom.1.27	πδ ^*		ὁρᾷς ὅτι οὐκ ἀγνοίας ἦν τὰ πάθη ἂλλ ὅτι σπουδὴν εἶχον ἐργάζεσθαι αυτὰ τὸ γὰρ κατὰ ἐπίτασίν τινα καὶ φιλονεικίαν δηλοῖ ὡς εἰ τις φιλονεικοίη ὅπως μᾶλλον προσκρουσθη θεῶι
85	9v	Rom.1.27-Rom.1.28	πε	ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες καὶ καθώς	ἦν προσῆκον ἦν ἥτις αὐτοῖς ὠφείλετο τοιούτοις οὖσιν
86	9v	Rom.1.28	πϛ ^*		τὸν ὀφειλόμενον μισθὸν τῆι πλάνηι αὐτῶν πλάνην δέ φησι τὸ προσκυνῆσαι τῆι κτίσει ἦν ἀπολαμβάνουσιν ἐν ἑαυτοῖς γυνὴ ἀπὸ γυναικὸς καὶ ἀνὴρ ἀπὸ ἀνδρὸς ἐν ασχημονουντες ἐπειδὴ γὰρ τοῖς περὶ γεέννης λόγοις οὐκ ἐπίστευον ταύτην αὐτοῖς ἀντιμισθίαν ὁ Παῦλος προφέρει ἦν καὶ ἠρυθρίων
87	9v	Rom.1.28	πζ	οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει	ὁρᾷς ὅτι οὐκ ἀγνοίας ἦν ἡ πλάνη ἂλλ εἰδήσεως μᾶλλον δὲ καὶ τούτων τινας αἰνίττεται εἰ καὶ ὡς ἐπὶ ἑτέροις ἐσχημάτισται τῆι Γραφῆι
88	9v	Rom.1.28	πη	παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα	τῆι γὰρ ἀποστροφῆι τοῦ θεοῦ εἰσάγεται νοῦς ἀδόκιμος παρὰ τῶν δαιμόνων τοῦτο παράδοσιν ἔθος καλεῖν τῆι γραφῆι
89	9v	Rom.1.29-Rom.1.30	πθ	πεπληρωμένους πάσηι ἀδικίαι πορνείαι πονηρίαι πλεονεκξιαι κακίαι μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας ψιθυριστὰς καταλάλους θεοστυγεῖς ὑβριστὰς ὑπερηφάνους	οὐδέν φησι συμμετρον ἀλλὰ πεπληρωμένους πάσης ἀδικίας ὅταν γὰρ ἀποστροφὴ γένηται θεοῦ εἰκοτως πάντα ἀντεισέρχεται τὰ κακὰ εἶτα γενικῶς εἰπὼν τὴν ἀδικίαν λοιπὸν καὶ τοῖς ἐιδικωτέροις αὐτῆς ἐπεξέρχεται
89ex	9v	Rom.1.30	Γενναδιου s	πεπληρωμένους πάσηι ἀδικίαι πορνείαι πονεριαι πλεονεκξιαι κακίαι μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας ψιθυριστὰς καταλάλους θεοστυγεῖς ὑβριστὰς ὑπερηφάνους	καὶ ἑνὶ τούτωι τῶι τῆς ἀδικίας προσρήματι κοινῇ τὰ εἰς άλληλους αὐτῶν πάντα περιλαβὼν ἁμαρτήματα ἐν τοῖς ἑξῆς ἀπαριθμεῖται καθ' ἕκαστον καὶ πονηρίαν μὲν λέγει τὸν ἐκ κατασκευῆς εἰς τινα παρὰ τοῦ πόνον γινόμενον πλεονεξίαν δὲ τὴν ὑπὲρ τῆς ἐπιθυμίας τοῦ πλείονος βλάβην κακίαν δὲ τὴν τοῦ κακῶσαὶ τὸν πέλας σπουδὴν φθόνον δὲ τὴν ἐπὶ τοῖς τοῦ πλησίον καλοῖς βασκανίαν φόνον δὲ τὴν μέχρις ἀναιρέσεως κίνησιν ἔριν δὲ τὴν ἐπίψογὸν φιλονεικίαν δόλον τὰς ἐπὶ λύμηι τῶν ἀδελφῶν ἐπιβουλάς τε καὶ μηχανὰς κακοήθειαν δὲ τὴν κακοτροπίαν ψιθυρισμὸν δὲ τὴν υπ ὀδόντα τῶν παρόντων κακολογίαν καταλαλίαν δὲ τὴν εἰς ἀπόντας ὑπό τινων βλασφημίαν θεοστυγεῖς δὲ οὐ τοὺς ὑπο θεοῦ στυγομενου οὐ γὰρ αὐτῶι τοῦτο δεῖξαι πρόκειται νυν ἀλλὰ τοὺς μισοῦντας θεὸν ὑβριστὰς δὲ τοὺς θρασεῖς καὶ λοιδόρους ὑπερηφάνους δὲ τοὺς κατὰ τῶν οὐκ ἐχόντων ἐφ' οἷς ἔχουσι φυσωμένους ἀλαζόνας δὲ τοὺς ἐφ' οἷς οὐκ ἔχουσιν αὐχοῦντας ὡς ἔχοντας ἐφευρετὰς δὲ κακῶν τοὺς ἐπὶ τοῖς παλαιοῖς κακοῖς ἕτερα καινοτομοῦντας κακὰ γονεῦσι ἀπειθεῖς τοὺς καὶ μέχρι γονέων ἀγνώμονας ασυνετοτους δὲ τοὺς ἀσυνειδήτους ὧν οὐδὲν ἀφρονέστερον ἀσυνθέτους δὲ τοὺς ταῖς συνθήκαις μὴ ἐμμένοντας ἃς ἂν πρός τινας συνθῶνται ἀστόργους δὲ τοὺς ἀπηνεῖς καὶ ἀφίλους ἀσπόνδους δὲ τοὺς ἀδιαλλάκτους καὶ μνησικάκους ἀνελεήμονας δὲ τοὺς ἀκαμπεῖς καὶ ἀνενδότους πρὸς ἔλεον
90	10r	Rom.1.30	ϟ	ἀλαζόνας	εἰ γὰρ ὁ κατορθῶν τῆι ἀλαζονείαι χρησάμενος ἐκένωσε τὰ κατορθωθεν τὰ ποίας ἂν εἰ ἡ τιμωρίας ἄξιος ὁ ἐν ἁμαρτίαις αλαζομενουμενος
91	10r	Rom.1.30	ϟα	εφευρεστας κακῶν γονεῦσιν ἀπειθεῖς	ὅπερ μελετώντων καὶ σπουδαζόντων ἴδιον οὐ μὴν ἀγνοούντων
92	10r	Rom.1.31	ϟβ	ἀσυνέτους ἀσυνθέτους ἀστόργους ἀσπόνδους ἀνελεήμονας	ἀποσχοινίζοντας ἀπὸ πάντων τουτέστι πάντας μισοῦντας καὶ ἀποστρεφομένους
93	10r	Rom.1.32	ϟγ	οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ θεοῦ ἐπιγνόντες ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα	πάλιν δείκνυσιν αὐτοὺς ἐν γνώσει ἁμαρτάνοντας δικαίωμα δὲ τὰς ἐντολὰς λέγει
93Ph	10r	Rom.1.32	Φωτ(ιου) s	επιγινοντες ὅτι οἱ τὰ τοιαυτά	Τοῦτο γὰρ ὁ νόμος ὁ Μωϋσαϊκὸς τρανῶς καὶ ἀποτομως διακελεύεται ἀξίους θανάτου κρίνων τοὺς τὰ τοιαῦτα πράττοντας
94	10r	Rom.1.32	ϟδ	πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσιν οὐ μόνον αυτά	τι δὲ τὸ δικαίωμα τοῦ θεοῦ ὅτι οἱ τά τοι αυτὰ πράσσοντες φησι ἄξιοι θανάτου εἰσι τοῦτο γὰρ δικαίωμα καὶ ἡ ἐντολὴ τοῦ θεοῦ
95	10r	Rom.1.32	ϟε	ποιοῦσιν ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι	δύο τίθησιν ἐγκλήματα τὸ ποιεῖν τε καὶ συμπράττειν τοῖς ποιοῦσι καὶ εἰς τὸ κακὸν παρακαλεῖν τὸν πλησίον
95ex	10r	Rom.1.32	Ισιδωρου /Φωτ(ιου) s	ποιοῦσιν ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι	τινες μὴ νοήσαντες τὸ εἰρημένον ἀλλὰ διαπορήσαντες καὶ παραπεποιῆσθαι τὰς ἀποστολικὰς λέξεις νομίσαντες οὕτως αὐτὰς ἡρμήνευσαν οὐ μόνον οἱ ποιοῦντες αὐτὰ ἀλλὰ καὶ οἱ συνευδοκοῦντες τοῖς πράττουσιν οὕτως γὰρ εἶχεν ἔφασαν τὸ παλαιὸν ἀντίγραφον ἵνα μεῖζον ἦι τὸ ποιεῖν καὶ ἔλαττον τὸ συνευδοκεῖν ἐγὼ δὲ οὔτε ἡμαρτῆσθαι ἐν τούτωι φήσας τὰ ἀποστολικὰ βιβλία οὔτε καταδραμὼν τῶν μὴ νενοηκότων φράσας τοῖς ἐντευξομένοις ἐπιτρέψω τὴν ψῆφον φημι τοίνυν ὅτι ἐπειδὴ τοῦ πλημμελεῖν τὸ ἐπαινεῖν τοὺς πλημμελοῦντας πολλῷ ἀργαλεώτερον ἐστι καὶ μεῖζον εἰς κολάσεως λόγον εἰκοτως εἴρηται οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσιν ὁ μὲν γὰρ μετὰ τοῦ πλημμελεῖν καταγινώσκων τῆς ἁμαρτίας δυνήσεται χρόνωι ποτε ἑαυτὸν ἀνακτήσασθαι μεγίστην βοήθειαν ἔχων εἰς τὸ μεταγνῶναι τὴν κατάγνωσιν τῆς ἁμαρτίας ὁ δὲ ἐπαίνων τὴν πονηρίαν τῆς ἐκ τοῦ μετανοῆσαι βοηθείας ἑαυτὸν ἀποστερεῖ ἐπεὶ τοινων δι' εφθαρμενης ἐστι γνώμης καὶ ψυχῆς ἀνίατα νοσούσης αὕτη ἡ ψῆφος εἰκοτως τοῦ πλημμελοῦντος ὁ τὴν ἁμαρτίαν ἐπαίνων πολλῷ παρανομωτερον κέκριται
96	10v	Rom.2.1	ϟϛ	διὸ ἀναπολόγητος εἰ ὦ ἄνθρωπε πᾶς ὁ κρίνων ἐν ὧι γὰρ κρίνεις τὸν ἕτερον	ᾔδει τῆ πόλει ἐγχειρισθεῖσαν τοῦ κόσμου τὴν ἡγεμονίαν καὶ λοιπὸν πρὸς τοὺς ἄρχοντας ἀποτείνεται ὁ δὲ αὐτος καὶ πρὸς ἰδιώτας ἁρμοζει λόγος
99Ph	10v	Rom.2.1	Φωτ(ιου)	διὸ ἀναπολόγητος εἰ ὦ ἄνθρωπε πᾶς ὁ κρίνων ἐν ὧι γὰρ κρίνεις τὸν ἕτερον	διὸ ἀναπολόγητος εἰ ὦ ἄνθρωπε Ὑπερβολὴν παρανομίας λέγει καὶ ἔπραττον αὐτοὶ τὰ παράνομα καὶ συνέτρεχον τοῖς πράττουσιν καὶ ἐπειδ' ἄν τις ἁλοὺς ὑπο τινος ἐπὶ κρίσιν ἤγετο αὐτοὶ ἐκαθέζοντο καὶ κατέκρινον ἐκεῖνον οὗ τὰ ἴσα αὐτοὶ ἔπραττον καὶ ᾧ εἰς τὸ πράττειν συνέτρεχον καὶ ὅμως κατέκρινον αὐτον οὕτως ᾔδεισαν ὅτι ἁμαρτάνουσιν ὥστε πολλῷ μᾶλλον ἑαυτοὺς προκατέκρινον
97	10v	Rom.2.1-Rom.2.2	ϟζ	σεαυτὸν κατακρίνεις τὰ γὰρ αυτὰ πράσσεις ὁ κρίνων οἴδαμεν δὲ ὅτι τὸ κρίμα τοῦ θεοῦ ἐστι	ὁ γὰρ τὰ κακὰ πράσσων κατακρίνων δὲ τοὺς τὰ ὁμοία πράσσοντας καθ' ἑαυτοῦ πρώτου τὴν κατάκρισιν ἐκφέρει
98	10v	Rom.2.2	ϟη	κατὰ ἀλήθειαν ἐπὶ τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας	ὧδε μὲν γὰρ οὐ κατὰ ἀλήθειαν ἐστι τὸ κρίμα πολλοὶ γὰρ καὶ ἔνοχοι διαφεύγουσι καὶ ἀθῶοι κατακρίνονται ἐκεῖ δὲ κατὰ ἀλήθειαν ἐστι καὶ ὧδε δὲ τὸ τοῦ θεοῦ κρίμα οὔτε ἄδικον ἀθῶοι οὔτε δίκαιον κατάκρινει ὅταν εἰς κρίσιν καὶ ἐνταῦθα καταστῇ τισιν
99	10v	Rom.2.3	ϟθ	λογίζηι δὲ τοῦτο ὦ ἄνθρωπε ὁ κρίνων τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας καὶ ποιῶν αυτὰ ὅτι σὺ ἐκφεύξῃ τὸ κρίμα τοῦ θεοῦ	πολλοὶ γὰρ ἡγοῦνται ὅτι εἰ καὶ ἐγώ φησι ἁμαρτάνω ἄλλους δὲ κωλύω ἁμαρτεῖν μισθὸν ἐκ τούτου ἔχων ἀλλὰ ἀκούσεται τὸ ἰατρὲ θεράπευσον σεαυτὸν τὴν γὰρ καταδίκην φησι σὺν σαυτῷ ἐπήγαγε πρώτῳ
100	11r	Rom.2.4	ρ	ἡ τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος αὐτοῦ καὶ τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς μακροθυμίας καταφρονεῖς ἀγνοῶν	μακροθυμεῖ μὲν πλὴν εὰν μὴ ἐπιστραφῶμεν τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ στιλβώσει
101	11r	Rom.2.4	α	ὅτι τὸ χρηστὸν τοῦ θεοῦ εἰς μετάνοιάν σε ἄγει	διὰ τοῦτο γὰρ μακροθυμεῖ οὐχ ἵνα τῆι μακροθυμίαι χρήσηι εἰς ἀφορμὴν μείζονος καταφρονήσεως ἂλλ ἵνα διάστημα μετανοίας λάβῃς Ἐπιμένων οὖν λαψηι
102	11r	Rom.2.5	β	κατὰ δὲ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν	ὅταν γάρ τις μήτε χρηστότητι μαλάσσηται μήτε ὀργὴν δειλιᾶι τι τούτου σκληρότερον
103	11r	Rom.2.5	γ	θησαυρίζεις σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέραι	τὸ πάντως φυλαχθησόμενον δηλοῖ καὶ ὅτι σὺ σαυτῷ αἴτιος σὺ γὰρ ἀποτιθεὶς καὶ θησαυρίζεις
104	11r	Rom.2.5	δ	ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως	ἵνα μὴ ὀργὴν θεοῦ ἀκούων πάθος νομίσῃς ἐπήγαγεν ἀποκαλύψεως δικαιοκρισίας ἔνθα γὰρ δικαιοκρισία οὐκ ἐστι πάθος τό τε γὰρ μάλιστα ἡ δικαιοκρισία ἀποκαλύπτεται ὅταν ἀποδίδωσιν ἑκάστωι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ
105ex	11r	Rom.2.5-Rom.2.6	ε Οικουμενιου	καὶ δικαιοκρισίας τοῦ θεοῦ ὃς ἀποδώσει εκατω κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ	ὡς πρὸς τὴν ἑρμηνείαν τὸ καὶ παρέλκεται
106	11r	Rom.2.7	ϛ	τοῖς μὲν καθ' ὑπομονὴν ἔργου	οὐ γὰρ μόνον πίστις ἀρκεῖ ἀλλὰ καὶ ἔργων χρεία ὑπομονὴν δὲ εἰπὼν γενναίως ἔχειν διδάσκει πρὸς τοὺς πειρασμούς
106Ph	11r	Rom.2.7	Φωτ(ιου) s	τοῖς μὲν καθ' ὑπομονὴν ἔργου	Ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀποδώσει ὃς καὶ ἀποδώσει ἀποδώσει γὰρ τοῖς μὲν τὰ ἀγαθὰ τοῖς δὲ ἀποδοθήσεται θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ τὰ ὅμοια ἔστι δὲ διπλοῦν τὸ σχῆμα τοῦ λόγου καὶ ἀπὸ κοινοῦ γὰρ καὶ ζεῦγμα σκοπεῖ δὲ ὅτι τὰ μὲν ἀγαθὰ ἀποδώσει φησὶ τὴν δὲ κόλασιν οὐκ ἀποδώσει ἀλλ' ἀποδοθήσεται καὶ οὐδὲ τοῦτο κατὰ λέξιν εἶπεν ἀλλ' ἀφῆκεν συνεπινοηθῆναι οὕτως οἶδε τὸ μὲν δικαιοῦν καὶ σώζειν οἰκεῖον θεοῦ τὸ δὲ τιμωρεῖν αὐτὸν καὶ κολάζειν ἀπὸ τῆς τῶν ἁμαρτανοντων πωρώσεως καὶ τοῦ μὴ μετανοεῖν καὶ ἐπιστρέφειν
107	11r	Rom.2.7	ζ	ἀγαθοῦ δόξαν καὶ τιμήν	τὸ ὑπερβατον ζητοῦσι ζωὴν αἰώνιον
108	11r	Rom.2.7	η	καὶ ἀφθαρσίαν ζητοῦσι ζωὴν αἰώνιον	τὰς περὶ ἀναστάσεως ἀνοίγει θύρας
109	11r	Rom.2.8	Θ	τοῖς δὲ ἐξ ἐριθείας	πάλιν δείκνυσι φιλονεικίας είναι καὶ ῥαθυμίας τὰ ἁμαρτήματα
109ex	11r	Rom.2.8	ι Οικουμενι(ου)	καὶ ἀπειθοῦσι μὲν τῆι ἀληθείαι πειθομένοις δὲ τῆι ἀδικίαι θυμὸς καὶ ὀργή	παρέλκεται ὁ καί
110	11r	Rom.2.8	ι	καὶ ἀπειθοῦσι μὲν τῆι ἀληθείαι πειθομένοις δὲ τῆι ἀδικίαι θυμὸς καὶ ὀργή	τις γὰρ πιστεύει ὅτι καλὸν ἡ ἀδικία καὶ κακὸν ἡ ἀλήθεια δῆλον οὖν ὡς ἐν γνώσει ἐστιν ἡ ἁμαρτία τοῦτο γὰρ μάλιστα τὸ πειθομένοις δηλοῖ ἑκὼν γὰρ πείθεται ὁ πειθόμενος
111	11v	Rom.2.9	ια	θλῖψις καὶ στενοχωρία ἐπὶ πᾶσαν ψυχὴν ἀνθρώπου τοῦ κατεργεζομενου τὸ κακὸν Ἰουδαίου τε	οὐκ ἑνί φησι βασιλεὺς οὐκ ἑνὶ δυνάστης ὃς διαφεύξεται
112	11v	Rom.2.9	ιβ	πρῶτον	ὅσω γὰρ πλείονος διδασκαλίας ἠξίωται τοσούτῳ πλέον ἁμαρτάνων τιμωρηθησεται
112ex	11v	Rom.2.9	ιγ Οικουμενι(ου)	καὶ Ἕλληνος	ἐξέσται φησι
114	11v	Rom.2.10	ιδ	δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντΙ τῶ εργεζομενω τὸ ἀγαθον Ἰουδαίου	καλῶς τὸ εἰρήνη ἐκεῖ γὰρ οὐδεὶς διὰ φθόνον μαχήσεται τῶι τιμηθέντι ἡ δοξασθέντι
115	11v	Rom.2.10	ιε	τε πρῶτον	ἵνα μὴ νομίζωσιν Ἰουδαῖοι τὸν ἀκροβυστον κἂν θεοσεβὴς ἦι ἔλαττον ἔχειν συνάπτει αὐτούς
116	11v	Rom.2.10	ιϛ	καὶ Ἕλληνι	Ἕλληνα οῦτον ειδολατρην λέγει ἀλλὰ τὸν ἀκροβυστον μὲν θεοσεβῆ δὲ καὶ πιστόν
117	11v	Rom.2.11	ιζ	οὐ γὰρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῶι θεῶι	οὐ γὰρ προσώπων ἂλλ ἔργων ἐστιν ἡ ζήτησις
118	11v	Rom.2.12-Rom.2.13	ιη	ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται καὶ ὅσοι ἐν νόμωι ἥμαρτον διὰ νόμου κριθήσονται οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῶι θεῶι	ἔνθεν ἄχρι φυλλων πλειόνων μάχην εἰσάγει ἐθνικῶν καὶ Ἰουδαίων καὶ συνηγορεῖ τοῖς ἐθνικοῖς μὲν φύσει δὲ τὰ δικαία πράττουσι τοῦτο δὲ ποιεῖ θέλων τὸν μὲν νόμον ἐκβαλεῖν τὴν δὲ πίστιν ἀντεισαγαγεῖν
118exa	11v	Rom.2.13			δεῖξαι θέλει ἐν δυσὶν ἁμαρτήσασιν Ἰουδαίωι καὶ ἀκροβύστω χεῖρον τὸν Ἰουδαῖον τιμωρεῖσθαι ὅσω καὶ νόμου ὁδηγοῦ εὐπορήσας ἥμαρτεν ἀνόμως δὲ ἁμαρτόντα εἰσάγει τὸν ἀκροβυστον ὅς φησι ἀνόμως ἀπολεῖται τουτέστιν οὐ μετὰ ἀκριβείας νόμου ὁ δηλοῖ τὴν συμμετρον ἀπώλειαν ἐν νομως δὲ ἁμαρτόντα λέγει τὸν Ἰουδαῖον ὅς φησιν διὰ τοῦ νόμου ὃν καὶ παραβέβηκε κριθήσεται τουτέστι κατακριθήσεται δηλοῖ δὲ τὸ τὸ τὴν χείρονα ἀπώλειαν κρίσιν δὲ αὐτὴν καλεῖ καὶ οὐκ ἀπώλειαν διὰ τὸ ἡγεῖσθαι τὸ δικαστηριον εἰ χεῖρον οὖν ὁ Ἰουδαῖος τιμωρεῖται κατὰ τὴν παραγραφήν πως ἐπὶ μὲν τοῦ Ἕλληνος ἀπολοῦνται εἶπεν ἐπὶ δὲ τοῦ Ἰουδαίου κριθήσονται ὧν τὸ μὲν ἀναμφίβολον κακὸν είναι δοκεῖ τὸ δὲ ἀμφίβολον ἀλλὰ πρόσσχες κρίμα ἐνταῦθα τὸ κατάκριμα λέγει τοῦτ' ἐστι τὴν ἀναμφίβολον ἀπώλειαν δηλοῖ ἀλλὰ ἑνὶ τιμωρία παρὰ τιμωρίαν καὶ τὰ δύο οὐκ ἀμφίβολον ἀπωλείας
118exb	11v	Rom.2.13			ἐνταῦθα οὐ μόνον ἰσοτιμίαν δείκνυσιν ἰουδαίους καὶ Ἕλληνος ἀλλὰ καὶ πολὺ τὸν Ἰουδαῖον βαρούμενον ἀπὸ τῆς τοῦ νόμου δόσεως ὁ μὲν γὰρ Ἕλλην ἀνόμως κρίνεται τὸ δὲ ἀνόμως ἐνταῦθα οὐ τὸ χαλεπώτερον ἀλλὰ τὸ ἡμερώτερον λέγειν τουτέστι ἔχει κατηγοροῦντα τὸν νόμον τὸ γὰρ ἀνόμως τουτέστι χωρὶς τῆς ἐκείνου κατάκρισεως φησι ἀπὸ τῶν τῆς φύσεως λογισμῶν καταδικάζεται μόνον ὁ δὲ Ἰουδαῖος ἐννόμως τουτέστι μετὰ τῆς φύσεως καὶ τοῦ νόμου κατηγοροῦντος οσως γὰρ πλείονος ἀπέλαυσεν ἐπιμελείας τοσούτῳ μείζονα δώσει δίκην
118exc	11v	Rom.2.13			ερμενηια τῶν πράξεων ἐπειδὴ τοῦτω κέχρηνται τινες τῶι ῥητῶι παραστῆσαι βουλόμενοι τὸν ἐν ἑκάστωι ἔθνει φοβούμενον τὸν θεὸν ἄνευ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως σώζεσθαι παραθετέον τὸ ἐκ τοῦ αὐτοῦ Πέτρου ἀνωτέρωι πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς ειρημον τούτοις οὗτος ἐστιν ὁ λίθος ἐξουθενηθεὶς ὑφ' ὑμῶν τῶν οικοδμων τῶι ὁ γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας καὶ οὐκ ἐστι ἐν ἄλλωι σωτηερια οὐδε γὰρ ὄνομα ἕτερον ἐστιν ὑπο τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧι δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς ἐν παντὶ οὖν ἔθνει τῶι φοβουμένωι τὸν θεὸν διὰ τινος πάντως οἰκονομίας προστίθεται ἡ εἰς τὸν Xριστὸν πίστις ὡς τῶι Κορνηλίωι
119	12r	Rom.2.13-Rom.2.14	ιθ	ἂλλ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα	ἴσως γὰρ ἀνθρώπους πλανῶσιν ἂλλ οὐ τοὺς ἀκροατὰς τοῦ νόμου δίκαιοι θεὸς ἀλλὰ τοὺς ποιητάς
120	12r	Rom.2.14	κ	φύσει τὰ τὸ τοῦ νόμου ποιῇ οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες	τοῖς τῆς φύσεως λογισμοῖς χρώμενα πρὸς δικαιοπραγίαν
120ex	12r	Rom.2.14	Ιω(αννου) s	φύσει τὰ τὸ τοῦ νόμου ποιῇ οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες	φύσει ὅταν εἴπῃ τοῖς ἐκ φύσεως λέγει λογισμοῖς
121	12r	Rom.2.14-Rom.2.15	κα	ἑαυτοῖς εἰσι νόμος οἵτινες ἐνδείκνυται τὸ ἔργον τοῦ νόμου	θαυμάσιο οὖν οὗτοι οἱ νόμου παιδαγωγὸ μὴ δεηθέντες αὐτοὶ νομοθέται τε εἰσιν ἑαυτῶν καὶ πληρωταὶ τῆς νομοθεσίας
122	12r	Rom.2.15	κβ	γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν	οὐ γὰρ δέονται τοῦ ἐν γράμμασι νόμου φησι ἀλλὰ τούτοις ἡ καρδία εγραπτον ἔχει κατανοούμενον τὸν νόμον
123	12r	Rom.2.15	κγ	συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως	αρχει γὰρ ἀντὶ νόμου τὴν οἰκείαν συνείδησιν ἔχειν μαρτυροῦσαν τοῖς καλοῖς ἔργοις
124	12r	Rom.2.15-Rom.2.16	κδ	καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἡ καὶ ἀπολογουμένων ἐν ἡμέραι ὅτε κρίνει ὁ θεός	ἐν ἐκείνωι γὰρ τῶι κριτηρίω οὐ δεόμεθα τῶν ἔξωθην ἡ κατηγορούντων ἡ μαρτυρούντων ἡμῖν τὰ χρηστὰ ἂλλ οἱ ἑκάστου λογισμοὶ καὶ τὸ συνειδὸς ἡ κατηγορεῖ ἡ απολογειται
124Ph	12r	Rom.2.16	Φωτ(ιου) s	μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἡ καὶ ἀπολογουμένων ἐν ἡμέραι ὅτε κρίνει ὁ θεός	Τὸ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν καθ' ὑπερβατὸν εἴρηται ἐφεξῆς γὰρ ἐστι τοῦ οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ θεῷ ἀλλ' οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται ἑρμηνεία γὰρ ἐστι πῶς οἱ μὲν οὐ δικαιοῦνται οἱ δὲ δικαιοῦνται καί φησιν ὅτι οὐ δεομένου τοῦ κριτηρίου μαρτύρων οὔ τινων ἔξωθεν ἀποδείξεων ἀλλ' οἴκοθεν ἐξ αὐτῶν τῶν λογισμῶν καὶ ἡ ἁμαρτία παρίσταται καὶ ἡ ἀρετὴ ἐπίδηλος γίνεται διὸ κἂν ἄνθρωποι ἐνταῦθα ἀθῳουσιν οὐ δεῖ τούτοις θαρρεῖν οὐδὲν γὰρ ἐκείνους ὠφελήσουσιν κἂν πάλιν κατακρίνωσιν οὐ χρὴ φροντίζειν οὐδὲν γὰρ ἐκεῖ βλάψουσιν ἀλλ' ἀρκεῖ καὶ εἰς κατάκρισιν καὶ εἰς ἀθῴωσιν ἡ τῶν οἰκείων συλλογισμῶν συναίσθησις καὶ μαρτυρία διὰ τὶ δὲ εἰπὼν κατηγορούντων τῶν λογισμῶν οὐκ εἶπε καὶ δικαιούντων οὕτω γὰρ ἂν ἐδηλοῦντο οἱ κολαζομενοί τε διὰ τοῦ κατηγορούντων καὶ οἱ σωζόμενοι διὰ τοῦ δικαιούντων νῦν δὲ ὡς ἐπὶ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ προτρέπεται νοεῖν ἡ ἀκολουθία καὶ τὸ κατηγορούντων καὶ τὸ ἀπολογουμένων φαμὲν οὖν ὅτι οὐ δεῖ ἐπὶ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἀμφοτερα λαβεῖν ἀλλὰ κατηγορούντων μὲν τῶν λογισμῶν ἐφ' ἑτέρων ἤτοι τῶν κολασθησομένων ἀπολογουμένων δὲ ἐφ' ἑτέρων ἤτοι τῶν σωθησομένων διὰ τὶ οὐκ εἶπεν δικαιούντων καὶ κατακρινοντων ὅτι οὐ δικαιοῦσιν οὗτοι οὐδὲ τιμωροῦνται ἀλλὰ κατηγοροῦσι μὲν ἢ ἀπολογοῦνται τὴν δὲ κρίσιν τῆς τιμωρίας ἢ τῆς δικαιώσεως ὁ κριτὴς ἐπάγει καλῶς οὖν φησιν τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων Πάλιν ἔστιν εἰπεῖν τὶ οὖν πῶς ἀπολογοῦνται μηδενὸς κατηγοροῦντος τὸ γὰρ κατηγορούντων εἴρηται ὅτι ἐπὶ τῶν κολασθησομένων δεῖ λαβεῖν τὸ δὲ ἀπολογουμένων ἐπὶ τῶν δικαιωθησομένων καλῶς εἴρηται πῶς οὖν ἀπολογοῦνται μηδενὸς κατηγοροῦντος κατηγοροῦσι καὶ ἐνταῦθα οὐ γὰρ ἔστιν οὐκ ἔστιν ἄνθρωπον ἄνευ ἁμαρτίας ἐκεῖθεν ὀφθῆναι ἀλλ' ἡ κατηγορία ἐπεὶ οὐκ ἔστι βάρος ἔχοντα καὶ ὄγκον τὰ ἁμαρτήματα οὐκ ἔστι σφοδρὰ οὐδὲ ἀπαράγραπτος ἀλλ' ἀπολογίαν προάγουσι πρὸς αὐτὴν οἱ λογισμοὶ τὸ εὐολισθον τῆς φύσεως τὸ ἀσθενὲς τὴν τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίαν τὸν ἔλεον καὶ παύεται μὲν ἐκείνη νικᾷ δὲ ἡ ἀπολογία ἀπὸ τῆς ἀπολογίας οὖν εἰσιν κἂν ἡ κατηγορία προηγήσατο ἄξιοι οὗτοι σημαίνεσθαι ἐπειδὴ δὲ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἄτοπα μὲν καὶ χαλεπὰ τὰ ἁμαρτήματα σφοδρὰ δὲ καὶ ἀπαραίτητος ἡ κατηγορία οὐδαμοῦ δὲ ἡ ἀπολογία τίθησι πάλιν μόνον ἐπ' αὐτῶν τὸ κατηγορούντων εἰσὶ δὲ συγγνωστὰ μὲν ἃ κατὰ λογισμοὺς ἡμάρτομεν ἀσύγγνωστα δὲ ἃ μέχρι πράξεων παρειλκύσαμεν καὶ πάλιν συγγνωστὰ μὲν ἃ διὰ μετανοίας καθηράμεθα ἀσύγγνωστα δὲ οἷς μηδὲ τὸ διὰ ταύτης ἰατήριον καὶ τὴν θεραπείαν προσενηνόχαμεν ∆ύναται δὲ καὶ ὡς ἔχει τάξεως ἡ λέξις τοῦ ῥητοῦ ἡ διάνοια παραληφθῆναι οἷον οἱ μὲν τὸν νόμον λαβόντες καὶ τὸν νόμον καὶ τὴν συνείδησιν ἔχουσιν ἐφ' οἷς ἁμαρτάνουσι κατηγοροῦσαν οἱ δὲ μὴ παρειληφότες φησὶ τὸν νόμον πράττοντες δὲ ἀπὸ συνειδήσεως τὰ τοῦ νόμου οὗτοι τὴν συνείδησιν προβάλλονται μάρτυρα τῆς ἀγαθοεργίας ἵνα γὰρ μή τις εἴπῃ οὐκοῦν κατὰ τύχην πράττουσι τὸ ἀγαθον εἰ μὴ νόμῳ πράττουσιν οὐμενοῦν φησὶν ἀλλὰ μετὰ συνειδήσεως διδάσκαλον ταύτην καὶ μάρτυρα ἔχοντες τῆς ἀγαθοεργίας διὸ καὶ μείζονος ἄξιοι ἀποδοχῆς καὶ μείζονα τὸν ἔλεγχον κατὰ τῶν μετὰ νόμου ἁμαρτανοντων ἐπάγονται εἶτα ἐπειδὴ οὐ πάντες οἱ χωρὶς νόμου ἀγαθοεργοῦσιν ἀλλ' εἰσὶν οἳ καὶ πλημμελοῦσιν δείκνυσιν οὐδ' αὐτοὺς ἐσομένους ἀτιμωρήτους εἰ γὰρ καὶ μὴ νόμον ἔχουσι φησὶ τὸν κατηγοροῦντα ἀλλὰ καὶ οὗτοι δίκας ὑφέξουσι μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων τὸ δὲ ἢ καὶ ἀπολογουμένων πίστωσὶς ἐστιν ἐκ τοῦ ἐναντίου ἐπαγομένη ὡσανεὶ ἔλεγεν ὅτι ὥσπερ ἀπολογουμένων τῶν λογισμῶν ἀθῴωσις ἀκολουθεῖ τοῦ νόμου χωρὶς οὕτω κατηγορούντων πάλιν χωρὶς τοῦ νόμου ἡ κατάκρισις ἕπεται ποτε δὲ ταῦτα ἐν τῇ δευτέρᾳ παρουσίᾳ
125	12v	Rom.2.16	κε	τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου	οἱ μὲν γὰρ ἄνθρωποι τὰ φανερὰ ὁ δὲ θεὸς τῶν κρυπτων ἐστι ἐξετασής
126	12v	Rom.2.16	κϛ	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ	ὁ γὰρ πατήρ φησι κρίνει οὐδένα ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῶι υἱῶι
127	12v	Rom.2.17	κζ	ἴδε σὺ Ἰουδαῖος	εἰπὼν ὅτι οὐδὲν τῶι θεοσεβεῖ μὲν ἀκροβύστω δὲ λείπει πρὸς τὸ σωθῆναι εὰν ἦι μόνον τοῦ νόμου ποιητὴς τίθησι λοιπὸν καὶ ἐφ' οἷς μέγα ἐφρόνουν οἱ Ἰουδαῖοι δεικνὺς ὅτι οὐδὲν τούτων ὠφελεῖ τὸν μὴ ὀρθῶς βιοῦντα καὶ πρῶτον αὐτο τὸ ὄνομα τέθεικεν ἴδε σύ φησιν Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ ἐδοκει γὰρ καὶ αὐτο τὸ ονμα μέγα τι είναι ὥς νυν τὸ τῶν χριστιανῶν
128	12v	Rom.2.17	κη ^*	ἐπονομάζῃ	οὐ γὰρ εἰ κατὰ ἀλήθειαν μὴ πληροῖς τὸν νόμον
128ex	12v	Rom.2.17	Θε[οδωρητου] s	καὶ ἐπαναπαύῃ τῶι νόμωι	οὐ γὰρ κάμνεις φησι {ὡς ἔξω /ὡς ὁ ἔξω }^*νόμου πολιτευόμενος τὸ πρακτέον ἐπιζητῶν ἂλλ ἔχεις τὸν νόμον σαφῶς ἅπαντα σε διδάσκοντα
129	12v	Rom.2.17	κθ	καὶ ἐπαναπαύῃ τῶι νόμωι	μέγα φησι ἐπὶ τῶι νόμωι φρονεῖς καὶ ἐν τρυφας αὐτῶι ὡς ἡξιωμένος νομουθειου παρὰ τοὺς λοιποὺς τὸ δὲ ἐπαναπαύῃ δηλοῖ ὅτι οὐ καματοι αὐτῶν ἡ κατορθώμασιν ἐδόθη ἀλλὰ θεία χάριτι
130	12v	Rom.2.17	λ	καὶ καυχᾶσαι ἐν θεῶι	ὡς μόνος ἀγαπηθεὶς παρὰ τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους δοκεῖ δὲ αὐτοὺς καὶ εἰς ἀπόνοιαν σκώπτειν
131	12v	Rom.2.18	λα	καὶ γινώσκεις τὸ θέλημα	καίτοι τὸ γινοσκειν μὲν μὴ ποιεῖν δὲ πλείονα παρεσκέυαζε τὴν κόλασιν ἂλλ ὅμως καὶ ἐπὶ τούτωι μέγα ἐφρόνουν ὅθεν οὐ λέγει ποιεῖς ἀλλὰ γινώσκεις τὸ τοῦ θεοῦ θέλημα
132	12v	Rom.2.18	λβ	καὶ δοκιμάζεις τὰ διαφέροντα κατηχούμενος ἐκ τοῦ νόμου	ἡ γὰρ τοῦ νόμου κατήχησις οἶδε τῶν συμφερόντων ἀκριβῆ δοκιμασίαν ἐκδιδάξαι οὗτοι δὲ μὴ ποιοῦντες καὶ ἐπὶ τῶ εἰδέναι τὴν τῶν συμφερόντων δοκιμασίαν μέγα ἐφρόνουν
133	13r	Rom.2.19-Rom.2.20	λγ	πέποιθάς τε σεαυτὸν ὁδηγὸν είναι τυφλῶν φῶς τῶν ἐν σκότει παιδευτὴν ἀφρόνων διδάσκαλον νηπίων	οὐκ εἰ φησιν ὁδηγος ἂλλ οὕτω περὶ σεαυτοῦ λογίζηι τυφλοὺς δὲ λέγει καὶ ἐν σκότει καὶ ἄφρονας καὶ νηπίους τοὺς προσκολλωμένους αὐτοῖς προσηλύτους οἱ οὔπω εἴδησιν εἶχον τοῦ νόμου τούτοις γὰρ τοῖς ὀνόμασιν ἀπὸ κενοδοξίας αὐτοὶ τοὺς προσηλύτους ἐκάλουν διὸ καὶ αὐτος ἠρέμα ἐπονειδίζων αὐτοῖς τοῖς τοῦ τοῖς ὀνόμασιν ἐχρήσατο
134	13r	Rom.2.20	λδ	ἔχοντα τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ἐν τῶι νόμωι	εὐφυῶς εἶπεν μόρφωσιν γνώσεως καὶ εὐσεβείας δηλῶν ὅτι οὐκ αὐτὴν ἔχουσι τὴν ἀληθῆ γνῶσιν καὶ εὐσέβειαν ἂλλ ἐπίπλαστον εἰκονα τινα σχῆμα μὲν ἔχουσαν ἀληθείας οὐκ οὖσαν δὲ καλῶς δὲ κεῖται τὸ ἐν τῶι νόμωι ἔδει γὰρ τὴν εἰκονα τὴν ἀληθῆ ἐν τῶι συνειδότι καὶ ἐν ταῖς πράξεσι κεστῆσθαι σὺ δέ φησι μέγα φρονεῖς ὡς ὅτι ὁ νόμος ἔχει τὴν εἰκονα ταύτην ἂλλ οὐδὲν τοῦτο πρός σε ἐπεὶ μὴ ποιητὴς εἰ τοῦ νόμου
134Ph	13r	Rom.2.20	Φωτ(ιου) s	ἔχοντα τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ἐν τῶι νόμωι	Μορφοῦται τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἐν τῷ νόμῳ ἀληθείας ὁ εἰδὼς αὐτὸν καὶ πολιτευόμενος κατ' αὐτον τέθεικε γὰρ τὸ μὲν μόρφωσιν γνώσεως ἐπὶ τοῦ εἰδέναι τὸ δὲ μόρφωσιν ἀληθείας ἐπὶ τοῦ πράττειν ἐκεῖνος γὰρ ἀληθῆ τὴν ἐν τῷ νόμῳ γνῶσιν δεικνύει ὁ διὰ τῶν ἔργων πληρῶν αὐτὴν ἐκεῖνος πιστὴν σὺ δὲ φησὶ πέποιθας μὲν σεαυτὸν εἶναι παιδευτὴν καὶ ὁδηγὸν καὶ διδάσκαλον οὐχ ἁπλῶς ἀλλ' ἔχοντα τὴν μόρφωσιν τῆς ἐν τῷ νόμῳ γνώσεως καὶ τῆς ἐν τῷ νόμῳ ἀληθείας οὕτως δὲ πολιτεύῃ ὡς μηδὲ διδασκαλίας νομικῆς πω ἀκούσας ὁ οὖν τὴν μόρφωσιν πεποιθὼς ἔχειν τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ὁ τῶν ἀφρονων παιδευτὴς εἶναι πεποιθὼς ὁ ὁδηγος ὁ διδάσκαλος εἶναι πεποιθὼς πρῶτον σεαυτὸν δίδαξον διδάξεις δὲ ὅτε ἐπὶ τοῖς ἔργοις δείξεις ἀληθεύουσαν τὴν διδασκαλίαν
135	13r	Rom.2.21-Rom.2.22	λε	ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον σεαυτὸν οὐ διδάσκεις ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν κλέπτεις ὁ λέγων μὴ μοιχεύειν μοιχεύεις	εἶτα ἀκολουθον ἦν εἰπεῖν ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα παρὰ θεοῦ λαβόντες καὶ μὴ φυλάττοντες αυτὰ μείζονος ἔσονται τιμωρίας ἔνοχοι ὅσω καὶ ἐν γνώσει ἡ ἁμαρτία ἀλλὰ τέως οὐ σφόδρα αὐτῶν καθάπτεται ἀλλὰ κατ' ἐρώτησιν προάγων τὸν λόγον τοῦτο αὐτο ἐνδείκνυται
135ex	13r	Rom.2.22	^*		αποφατικως ἀνάγνωθι
136	13v	Rom.2.22	λϛ	ὁ βδελυσσόμενος τὰ εἴδωλα ἱεροσυλεῖς	ὁ μὲν νόμος καὶ τὰ ἐν τοῖς εἰδώλοις χρήματα βδελυκτὰ εἶχεν διὰ τὸ δαίμοσιν ἀνατεθῆναι ὑμεῖς δέ φησι τὰ μὲν εἴδωλα βδελύσσεσθε φατὲ τὰ δὲ ἐπ' αὐτοῖς χρήματα ἀρπάζετε ἄρα οὖν οὐδε τὰ εἴδωλα κατὰ ἀλήθειαν βδελύσσεσθε
136Ph	13v	Rom.2.22	Φωτ(ιου) s	ὁ βδελυσσόμενος τὰ ειδολα ἱεροσυλεῖς	εἰ γάρ τις βδελύσσεται τὰ εἴδωλα ὡς τῶν οἰκείων ἐθῶν καὶ νομίμων καὶ ἱερῶν ἀκριβὴς φύλαξ ἔπειτα τὰ οἰκεῖα ἱερὰ ἀποσυλᾷ πόσης οὗτος οὐκ ἔστιν ἄξιος τιμωρίας δι' ὧν μὲν προσποιεῖται ἀποστρέφεσθαι τὰ εἴδωλα τιμᾶν καὶ περιπτύσσεσθαι δοκῶν τὴν οἰκείαν λατρείαν καὶ τὰ περὶ αὐτὴν ἱερὰ δι' ὧν δὲ τολμηρὰν καὶ κλέπτουσαν χεῖρα ἐπαφίησιν αὐτοῖς μᾶλλον τῶν εἰδώλων ἐξυβρίζων καὶ εἰς τὸ μηδὲν ἡγούμενος αὐτὰ παραπλήσιος ἐστιν οὗτος ὡς ἀληθῶς τῷ λέγοντι μὲν ἑτέροις μὴ δεῖ κλέπτειν πράττοντι δὲ τὰ τῶν κλεπτόντων ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνος ἐναντία τοῖς λόγοις διὰ τῶν ἔργων πράττων ἐπιδείκνυται οὕτω καὶ οὗτος ἐναντία τοῦ βδελύσσεσθαι τὰ εἴδωλα δι' ὧν ἱεροσυλεῖ διαπράττεται διὰ τῆς εἰς τὰ ἱερὰ κλοπῆς καὶ ὕβρεως θεραπεύων τοὺς δαίμονας ὧν ἦσαν τὰ εἴδωλα οἰκητήρια
137	13v	Rom.2.23	λζ	ὃς ἐν νόμωι καυχᾶσαι δα τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου τὸν θεὸν ἀτιμάζεις	καυχᾶσαι ὡς τιμηθεὶς παρὰ τοῦ θεοῦ διὰ τὸν νόμον τι τοίνυν τῆι παραβάσει ἀτιμάζεις τὸν νόμον καὶ συνατιμάζεις τὸν θεόν
138	13v	Rom.2.24	λη ^*	τὸ γάρ	ἐπειδὴ βαρὺ εἶπεν ὅτι τὸν θεὸν ἀτιμάζεις τὸν προφήτην παράγει μάρτυρα ὡς εἰ εἶπεν οὐκ ἐμὸς ὁ λόγος ἀλλὰ τοῦ Ησασιου
139	13v	Rom.2.24	λθ ^*	ὄνομα τοῦ θεοῦ	οἱ γὰρ ἐξ ἐθνῶν ὁρῶντες αὐτοὺς κακῶς πολιτευομένους εἰς βλασφημίας ἐξεφέροντο τούτους λέγοντες ἔδει αγαπησαι τὸν θεὸν ἡ δοῦναί τι αὐτοῖς οὐκ ᾔδει κακοὺς ὄντας καὶ ἐσομένους
140	13v	Rom.2.24	μ ^*	δι' ὑμᾶς βλαφθημειται ἐν τοῖς ἔθνεσι καθὼς γέγραπται	οὐ μόνον φησι ὑμεῖς ἀτιμάζετὲ τὸν θεὸν ἀλλὰ καὶ ἄλλοις προσφασιν παρέχετε
141	13v	Rom.2.25	μα ^*	περιτομὴ μὲν γὰρ ὠφελεῖ εὰν νόμον πράσσῃς εὰν δὲ παραβάτης νόμου ἧς	ἐπειδὴ μέγα τι ἐδοκει ἡ περιτομὴ τελευταῖον ἐπ' αὐτὴν ἦλθε καί φησιν ἂλλ ἐρεῖτε μέγα καὶ ὠφέλιμον τι χρῆμα ἡ περιτομὴ εἰσκρίνει γὰρ τῶι λαῶι τοῦ θεοῦ Ναί φησι ὁμολογῶ ἀλλὰ τότε ὅταν νόμον πράσσῃς
142	14r	Rom.2.25	μβ	ἡ περιτομή σου	βούλεται δεῖξαι ὅτι περιτομὴ ἐστιν ὃν τῆι ἧς τύπος ἡ αἰσθητὴ τὸ κεκαθάρθαι καὶ τὰ περιττὰ περιτετμῆσθαι περιττὸν δὲ πᾶν ὅσον οὐ φίλον θεῶι ἐκ δὴ τούτου ἐστι τις ἀκροβυστος μὲν τὸ σῶμα τὴν δὲ τοιαύτην ἔχων περιτομὴν καὶ πάλιν ἐμπερίτομος μὲν τὸ σῶμα ἀκροβυστος δὲ τὴν ψυχὴν ἀκροβυστία γὰρ καὶ περιτομὴν τὴν ἀληθῆ δηλονότι αἱ αγαθαι καὶ πονηρᾶι πράξεις χαρακτηρίζουσιν
142Pha	14r	Rom.2.25	Φωτ(ιου) ^*		ἐὰν δὲ παραβάτης ἧς ἡ περιτομή Ἐπεὶ οὖν σημεῖον ἐστιν ἡ περιτομὴ παθῶν ἐκκοπῆς ἥτις οὐκ ἐκκέκοπται τὰ πάθη δηλονότι ἀκροβυστος ἐστι κἂν τὸ σημεῖον ἐπὶ τοῦ σώματος φέρῃ τοὐναντίον γὰρ οὐ μόνον οὐδὲν ὠφελεῖται οὗτος ἀλλὰ καὶ πλέον βλάπτεται ψευδόμενός τε κατὰ τῆς ἀληθοῦς περιτομῆς ἧς ἦν σύμβολον ἡ κατὰ σάρκα καὶ αὐτὴν ταύτην ὑβρίζων ὡς ἄχρηστον ποιῶν καὶ μηδὲν σημαίνουσαν ὧν ἐδοθη σημεῖον εἶναι εἰ δέ τις ἐκκέκοπται τὰ πάθη κἂν τὸ σημεῖον οὐκ ἐντετύπωται τῇ σαρκὶ οὐδὲν ἧττον περιτέτμηται τὴν ἀληθινὴν περιτομὴν εἰ μὴ καὶ μᾶλλον ὅσῳ μηδὲ δεηθεὶς τῆς αἰσθητῆς ἥτις χάριν παρελαμβάνετο μνήμης καὶ σύμβολο
142Phb	14r	Rom.2.25	εις του αυτου		Ἡ περιτομή σου ἀκροβυστία γέγονεν τοῦτ' ἔστι βδελυκτὸν κατὰ τὸν ἐκείνων νοῦν βδελυκτὸν γὰρ ἐκεῖνοι τὸν ἀκροβυστον ἡγοῦντο ἐὰν οὖν φησὶν οὐ φυλάττῃς οὐδὲ πράττῃς τὰ τοῦ νόμου ἡ περιτομή σου ὅπερ ἦν θεάρεστον γέγονε βδελυκτὸν καὶ ἀποβλητον ἐὰν δὲ ὁ ἀκροβυστος τὰ δικαιώματα φυλάττῃ τοῦ νόμου ἡ ἀκροβυστία αὐτοῦ ὅπερ ἦν βδελυκτὸν θεάρεστον καὶ θεοφιλὲς λογισθήσεται αὐτῷ τῷ νομοθέτῃ καὶ δημιουργῷ καὶ τοσοῦτον θεάρεστον καὶ ἀποδεκτον ὅσον καὶ σὲ διὰ αὐτοῦ ἐλέγχεσθαι καὶ κατακρίνεσθαι σκοπεῖ δὲ πῶς σοφῶς καὶ δριμέως φησὶν ἐὰν οὖν ἡ ἀκροβυστία τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου φυλάσσῃ καὶ οὐκ εἶπε τὸν νόμον φυλάττῃ ἵνα γὰρ μὴ εἴπῃ ὁ Ἰουδαῖος καὶ πῶς ἔνι τὸν ἀκροβυστον φυλάττειν τὸν νόμον αὐτῷ τούτῳ παραβαίνοντα τῷ ἀκροβυστον εἶναι ἵνα οὖν μηδ' ἐν τούτῳ δῷ αὐτοῖς λαβὴν οὐχ οὕτως φησὶν ἀλλὰ τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου καὶ ἐπὶ μὲν αὐτῶν ἐκείνων τὸν νόμον φησὶν ἐπὶ δὲ τῶν ἀκροβύστων τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου οὐ πάντα φησὶ τὸν νόμον εἶπον ἀλλὰ τὰ δικαιοῦντα μόνα ἅμα σοφῶς ὑπεμφαίνων ὅτι οὐ πάντα τὰ ἐν τῷ νόμῳ ἦσαν δικαιοῦντα ἀλλὰ τὰ μὲν δικαιώματα ἦσαν καὶ ἐδικαίου ὅσα συνεφώνει τῇ χάριτι τὰ δὲ ἕνεκα μόνης τῆς ἐκείνων ἀσθενείας ἦσαν δεδομένα
143	14r	Rom.2.25-Rom.2.26	μγ	ἀκροβυστία γέγονεν εὰν οὖν ἡ ἀκροβυστία τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου φυλάσσῃ	εἰς νοητὴν ἀκροβυστίαν φησι μετὰ πεφοιτηκεν σου ἡ περιτομὴ διά σε τὸν κακῶς χρώμενον τέως γὰρ οὐ βούλεται φανερῶς ἀτιμάσαι τὴν περιτομήν
144	14r	Rom.2.26	μδ	οὐχὶ ἡ ἀκροβυστία αὐτοῦ εἰς περιτομήν	τουτέστιν οἱ τὴν ἀκροβυστίαν ἔχοντες ἐθνικοί
145	14r	Rom.2.26	με	λογισθήσεται	οὐκ εἶπεν ὅτι νίκα περιτομὴν τέως γὰρ επαχθεσεν ἦν ἂλλ ὅτι εἰς περιτομὴν λογισθήσεται παρὰ θεῶι δηλονότι
146	14r	Rom.2.27	μϛ	καὶ κρίνει	τουτέστι κατάκρινει ὡς καὶ εἴρηται ἄνδρες Νινευῖται ἀναστήσονται καὶ κρινοῦσι τὴν γενεὰν ταύτην
146Ph	14r	Rom.2.27	Φωτ(ιου) ^*		οὐχὶ ἡ ἀκροβυστία αὐτοῦ εἰς περιτομὴν λέγει καὶ κρίνει ἐλέγξει σε φησὶν ὁ τὸ σημεῖον μὲν μὴ ἔχων τὰ δὲ τοῦ σημείου κατορθώσας ὡς μὴ κατορθώσαντα καίτοι δέον ἐπεὶ καὶ ὑπέσχου διὰ τοῦ σημείου μᾶλλον ἐκείνου τὸ κατόρθωμα ἐπιδεικνύναι
147	14v	Rom.2.27	μζ	ἡ ἐκ φύσεως ἀκροβυστία τὸν νόμον τελοῦσα	ἐκ φύσεως ἀκροβυστίαν λέγει τὸν ἐν σαρκὶ ἀκροβυστον οὗτος τοιγαροῦν πληρῶν τὰ ἀπὸ τοῦ νόμου κατάκρινει σε τὸν περιτομὴν ἔχοντα καὶ ὅσον ἧκεν εἰς τὸ γράμμα τὸν νόμον ταῖς δὲ πράξεσι παραβαίνοντα αὐτον
147Ph	14v	Rom.2.27	Φωτ(ιου) ^*		Τὸν νόμον τελοῦσα κατ' ἐκεῖνο δηλονότι καθὸ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ φυλάττει σκοπεῖ δὲ πρῶτον μὲν δικαιώματα νόμου εἰπὼν καὶ οὐκ αὐτὸν τὸν νόμον νῦν αὐτὸν τὸν νόμον τελεῖν φησιν ὑποδηλῶν ὅτι ταῦτὰ ἐστι κυρίως νόμος ἡ δὲ περιτομὴ καὶ τὰ τοιαῦτα οὐδὲ κυρίως νόμος
148	14v	Rom.2.27-Rom.2.28	μη	σε τὸν διὰ γράμματος καὶ περιτομῆς παραβάτην νόμου οὐ γὰρ ὁ ἐν τῶι φανερῶι Ἰουδαῖὸς ἐστι οὐδε ἡ ἐν τῶι φανερῶι ἐν σαρκί	διὰ γὰρ νόμου γραπτοῦ καὶ περιτομῆς προαχθεὶς ἐγένου πάντων παραβάτης
148ex	14v	Rom.2.28			λοιπὸν ὁρίζει τις ὁ ὄντως Ἰουδαῖος καί τις ὁ ὄντως ἀκροβυστος καὶ δοκεῖ μὲν μὴ ἐκβάλλειν τὸν Ἰουδαῖον ἀλλὰ τὸν παραβάτην πολὺ δὲ καταβαλλει αὐτοὺς σημαίνων πάντα πρὸς ἐπίδειξιν αὐτοὺς ποιοῦντας
149	14v	Rom.2.28	μθ	περιτομή	τοῦτο εἰπὼν ἐξέβαλε τὰ σωματικα πάντα
150	14v	Rom.2.29	ν	ἂλλ ὁ ἐν τῶι κρυπτῷ Ἰουδαῖος	οἷον ὁ νοητος
151	14v	Rom.2.29	να	καὶ περιτομή	οὐ γὰρ χρεία φησι τὴν σαρκικὴν περὶ τεμνειν ἀκροβυστίαν ἀλλὰ τὴν καρδίαν ἐκ τῶν κακῶν πράξεων εἰπὼν δὲ ἐν πνεύματι προδοποιεῖ τῆι πίστει οἱ γὰρ πιστοὶ διὰ πνεύματος ἁγίου τὴν περιτομὴν ἔχουσι τῶν ἁμαρτιῶν
152	14v	Rom.2.29	[v]β	καρδίας ἐν πνεύματι οὐ γράμματι οὐ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων	ὁ τὴν καρδίαν φησι περιτετμημένος ἀπὸ πάσης ἀκαθαρσίας οὗτος γὰρ ἀληθῶς Ἰουδαῖος ὁ τὸν νόμον πληρῶν
153	14v	Rom.2.29	νγ ^*	ἂλλ ἐκ τοῦ θεοῦ	τῆς γὰρ κρυπτεις καὶ ἐν καρδίαι περιτομῆς οὐκ ἔσται ἐπαινέτης ἄνθρωπος ἂλλ ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς θεός
154	14v	Rom.3.1	νδ ^*	τι οὖν τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου ἡ τις ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς	αντιτιθησιν ἑαυτῶι εἰ οὖν φησι κατὰ τὸν σὸν λόγον οὐδὲν ὠφελεῖ οὔτε τὸ είναι Ἰουδαῖον οὔτε τὸ περιτέμνεσθαι ἀλλὰ καὶ βλαπτει ὡς οἱ παραβαίνοτες μείζονος εἰσι τιμωρίας ἄξιοι τι δή ποτε ἡμᾶς καὶ ἐξελέξατο ὁ θεὸς διατὶ δὲ καὶ περιτέμνεσθαι προσέταξεν ἦν μὲν οὖν πρὸς τὴν ἀντίθεσιν εἰπεῖν ὅτι τύπος ἦν ἡ περιτομὴ ταύτης τῆς διὰ πίστεως ἐν πνεύματι περιτομῆς καὶ ὁ Ἰουδαῖος τοῦ νοητοῦ Ἰουδαίου τοῦ ἐξομολογουμένου θεῶι Ἰούδας γὰρ ἐξομολόγησις ἑρμηνεύεται ἀλλὰ ταύτην τέως ἀφεὶς τὴν λύσιν ἀπαράδεκτον είναι ἔτι οὖσαν εἰς ἑτέραν ἦλθεν ὅτι ὠφελεῖ ὁ Ιουδαισμος κατὰ τοῦτό φησιν ἔμαθον ὁδὸν σωτηρίας ἔλαβον νόμον ὁδηγὸν τῶν πρακτέων εἰ δὲ μὴ ἐφύλαξαν ἑαυτοῖς μεμφέσθωσαν ἐμοι γὰρ τέως φησι πρὸς τοὺς μὴ παραβαίνοντας ὁ λόγος
154ex	14v	Rom.3.1	s	τι οὖν τὸ περισσὸν τοῦ ἰουδαίου ἡ τις ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς	τὴν Ιουδαικην καταστείλας ὀφρὺν καὶ δείξας μάτην αὐτοὺς ἐπὶ τῆι περιτομῆι καὶ τῶι νόμωι καὶ τῆι ἰουδαίου προσηγορία μεγαλαυχομενους ἵνα μή τις ὑπολάβη δυσμενείαι τοῦτο καὶ ἀπεχθείαι ποιεῖν ἐπάγει Τι τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου ἡ τις ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς Εἰ τῶν ἀλλοφύλων φησιν ἐθνῶν τινες θεοσεβείᾳ καὶ ἀρετῆι κοσμούμενοι τῶν θείων ἀναῤῥήσεων απολαβουσι τι δή ποτε τῶν ἐθῶν εχωρισε τὸν Ἰσραὴλ ὁ θεὸς καὶ τὴν περιτομὴν αὐτοῖς δέδωκεν Τὸ γὰρ περσσον τοῦ Ἰουδαίου τὴν περιτομὴν λέγει Εἶτα ἐπάγει Πολὺ κατὰ πάντα τρόπον Ἐξελέξατο γὰρ αὐτῶν τοὺς προγόνους τῆς Αἰγυπτίων ἠλευθέρωσε δυναστείας πολυθρυλήτους διὰ τὰς παντοδαπὰς θαυματουργίας ἀπέφηνε νόμον εἰς βοήθειαν ἔδωκε προφήτας επεστησε Τοῦτο γὰρ λέγει πολὺ κατὰ πάντα τρόπον Ταῦτα μέντοι πάντα σιγήσας τοῦ νόμου τὴν θέσιν τίθησι μόνον Πρῶτον μὲν ὅτι ἐπιστεύθησαν τὰ λόγια τοῦ θεοῦ
155	15r	Rom.3.2	νε	πολὺ κατὰ πάντα τρόπον	συντιθεται είναι τὸ περισσὸν καὶ ὠφέλιμον
156	15r	Rom.3.2	νϛ	πρῶτον μὲν ὅτι ἐπιστεύθησαν τὰ λόγια τοῦ θεοῦ	ὅτι ὅλως φησιν ἐνεχείρισθησαν τὸν νόμον οὗτος γὰρ τὰ Λόγια τοῦ θεοῦ
157	15r	Rom.3.3	νζ	τι γὰρ εἰ ἠπίστησάν τινες μὴ ἡ ἀπιστία αὐτῶν τὴν πίστιν τοῦ θεοῦ καταργήσει	εἶτα ἵνα μὴ λέγωσι ναί φησιν ενεχερισεν ἡμῖν ὁ θεὸς τὸν νόμον καί τις ὠφέλεια τοῦ νόμον ἐγχειρισθῆναι ὁπότε πολλοὶ οὐκ ἐπίστευσαν αὐτῶι καί τι φησι πρὸς τὸν θεὸν εἰ ὑμεῖς ἠπιστήσατε μὴ γὰρ ἀνάγκη σῶσαι ὑμᾶς εἶχεν ὁ θεὸς ἄκοντας μὴ γὰρ ἐπειδή φησι τινες ἠπίστησαν παρὰ τοῦτο τὴν πίστιν τοῦ θεοῦ τουτέστι τὴν εὐεργεσίαν κατήργησαν καὶ ἐματαιοποίησαν οὐ μενοῦν εἰ γὰρ καὶ αὐτοὶ οὐκ ἐβουλήθησαν σωθῆναι ὁ μέντοι θεὸς τὸ αὐτοῦ πεποίηκεν
158	15r	Rom.3.4	νη	μὴ γένοιτο γινέσθω δὲ ὁ θεὸς ἀληθὴς πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης καθὼς γέγραπται	οὐκ ἐπειδή φησιν ηπειθεσαν Ἰουδαῖοι διὰ τοῦτο παρεβλάβη τι ἡ δωρεὰ τοῦ θεοῦ ἡ ἠλαττώθη ἀλλὰ πάντα γέγονεν ἵνα δι' ἐλεγχθῇ καὶ τοῦ θεοῦ τὸ ἀληθὲς ἐφ' οἷς ἐπηγγείλατο τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τῶν ἀνθρώπων τὸ ψεῦδος εψεσαν τὸ γὰρ τῆι ἀπιστίαι τὸν θεόν
158ex	15r	Rom.3.4	Οικουμενιου		θεοῖς λατρεύοντες καὶ δαίμοσιν
158Pha	15r	Rom.3.4	Φωτ(ιου) ^*		τι γὰρ εἰ ἠπίστησαν τινες μὴ ἡ ἀπιστία Ἀντιπίπτον λύει τὶ γὰρ εἰ ἠπίστησάν τινες ἀπορήσειε γὰρ ἄν τις ὅτι ἐνεπιστεύθησαν μὲν τὰ λόγια τοῦ θεοῦ τὰ δὲ λόγια τοῦ θεοῦ μεγάλας μὲν δωρεὰς καὶ εὐεργεσίας ὑπισχνεῖτο ἀλλ' ἐν τῇ τῶν παραδεξαμένων πίστει καὶ παραφυλακῇ αὗται τὴν ὑποστασιν καὶ τὴν ἔκβασιν εἶχον πολλῶν δὲ ἀπιστησάντων καὶ παραβεβηκότων ἀκολουθον κεκωλύσθαι μὲν τὰς ὑποσχέσεις εἰς πέρας ἐξελθεῖν μάτην δὲ καὶ τὰ λόγια τοῦ θεοῦ καταπιστευθῆναι τούτοις εἰς μηδὲν δὲ χρήσιμον καὶ τὴν περιτομὴν ἐξελεγχθῆναι εἴ γε ἡ μὲν περιτομὴ διὰ τὰ λόγια τὰ λόγια δὲ διὰ τὰς δωρεὰς αἱ δὲ δωρεαὶ διὰ τῆς πίστεως ἐλάμβανον πέρας τὴν πίστιν δὲ ἠθέτησαν οἱ παραβεβηκότες ὥστε οὐδεμία φησὶν ὠφέλεια τῆς περιτομῆς ταύτην οὖν ἐπιλυομενος τὴν ἀπορίαν φησὶν τὶ γὰρ εἰ ἠπίστησάν τινες μὴ ἡ ἀπιστία αὐτῶν τὴν πίστιν τοῦ θεοῦ καταργήσει τοῦτ' ἔστι τὸ πιστὸν τῶν ὑποσχέσεων αὐτοῦ τὸ ἀληθὲς τὸ ἀμετάθετον μὴ γένοιτο φησὶ διὰ τὴν ἐκείνων ἀπιστίαν ἢ τὸ ἐν ταῖς ὑποσχέσεσιν αὐτοῦ πιστὸν καὶ ἀληθὲς μάταιον ἀπελεγχθῆναι ἢ τῆς περιτομῆς τὴν νομοθεσίαν εἰς μηδὲν ὠφέλιμον χρηματίσαι τὴν γὰρ αἰτίαν ἔχειν οὐκ ἄλλος ἀλλ' οἱ παραβεβηκότες εἰσὶ δίκαιοι ἢ οὕτως μὴ γένοιτο ὑπερισχύσαι τὴν ἀπιστίαν ἐκείνων ὥστε δι' ἐκείνων καταργηθῆναι καὶ ἀτελὲς καὶ ἀνέκβατον ὀφθῆναι τὸ ἐν ταῖς ὑποσχέσεσιν αὐτοῦ πιστὸν καὶ πανάληθες κἂν γὰρ ἐκεῖνοι ἠπίστησαν αὐτὸς οὐδὲν ἔλαττον τὸ ἑαυτοῦ ἐποίησεν καὶ τὰς ἐπαγγελίας ἐξεπλήρωσεν δυνατὸν δὲ πίστιν θεοῦ ἐκλαβεῖν καὶ τὴν ἐν τοῖς μὴ παραβεβηκόσι διαμείνασαν πίστιν αὕτη γὰρ θεοῦ πίστις ὡς εἰς θεὸν οὖσα καὶ ἐκ θεοῦ αὐτοῖς διαφυλαχθεῖσα ἡ μὲν γὰρ ἀπιστία τῆς μοχθηρίας τῶν ἀπιστησάντων ἡ δὲ πίστις ἐκ θεοῦ ἑδράζεται τοῖς ἀξίοις ἡ οὖν ἐκείνων ἀπιστία μὴ γένοιτο φησὶν ὅτι εκνικᾷ τὴν εἰς θεὸν καὶ διὰ θεοῦ μεμενηκυῖαν πίστιν ὥστε τέλος ἕξουσιν αἱ ἐπαγγελίαι ὥστε ἐστὶν ὠφέλεια καὶ τῆς περιτομῆς
158Phb	15r	Rom.3.4	Φωτ(ιου) ^*		Γινέσθω δὲ ὁ θεὸς ἀληθὴς πᾶς δὲ ανθρωπο ψευδὴς καθὼς γεγρπται ὁ πᾶς ἂν δικαιωθεν Γινέσθω ὑμῖν φησὶν ὁ θεὸς ἀληθὴς λογιζέσθω νοείσθω φρονείσθω ὅτι ὁ θεὸς ἀληθὴς καὶ ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης εἰ οὖν τοῦτο εἰ καί τινες ἠπείθησαν οὐδὲν ἧττον ὁ θεὸς ἃ ἐπηγγείλατο τῷ Ἀβραὰμ εἰς τέλος ἄξει πῶς οὖν φησὶ καὶ ἀπιστοῦσι καὶ παρανομοῦσιν ναὶ φησὶν τὰς γὰρ οἰκείας ἐπαγγελίας αὐτοῦ ἐπάγοντος ἐκείνων παραβεβηκότων καὶ ἡμαρτηκοτων καὶ τὸ ἐκείνων ἄγνωμον καὶ ἀχάριστον ἐλέγχεται μᾶλλον οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπερβάλλον τῆς εὐεργεσίας καὶ ἀληθείας τοῦ θεοῦ καὶ δικαιοσύνης ἐπίπλεον ἀπογυμνοῦται καὶ ἐπιδείκνυται καὶ νίκη αὐτῷ λαμπρὰ ἐκ τούτου περιγίνεται ὡς καὶ ὁ ∆αυὶδ μαρτυρεῖ λέγων ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε ὥστε εἰ ἐκ τῆς ἐπαγγελίας τὸ πέρας τῆς ἐπαγγελίας ταύτην δὲ κατεπιστεύθησαν οἱ Ἰουδαῖοι πολὺ κατὰ πάντα τρόπον τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου εἰ καί τινες αὐτῶν γεγόνασι παραβάται εἶτα τὶ οὖν φησὶν εἰ ἐκ τῆς ἡμῶν ἀδικίας νίκη γίνεται τῷ θεῷ
159	15v	Rom.3.4	νθ	ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῶι κρίνεσθαί σε	παράγει καὶ τὸν Δαυὶδ τὸ αὐτο λέγοντα ὅτι διὰ τοῦτό φησι καὶ ἀναξίους εὐεργετεῖ θεὸς ἵνα τε δειχθῇ αὐτοῦ τὸ ἀγαθον καὶ ἵνα νικήσῃ εἰς κρίσιν τοῖς ἀνθρώποις καταστάς
160	15v	Rom.3.5	ξ αντιθεσις	εἰ δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ	ὁ θεός φησιν εὐεργέτησεν ἡμεῖς δὲ αὐτον ἐψευσάμεθα καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν κακίαν ὤφθη μᾶλλον ἐλεήμων ὅσωι καὶ ἀναξίους εὐεργετεῖ διὰ τοῦτο τοιγαροῦν καὶ νίκα ἐν τῆι κρίσει ἡμεῖς οὖν αὐτῶι ἀγνωμονήσαντες τὴν πρόφασιν τῆς νίκης παρέσχομεν διατὶ οὖν κολάζει ἡμᾶς δι' οὓς ὤφθη νικῶν
160ex	15v	Rom.3.5	λυσις		εἰ αἴτιος αὐτω σὺ τῆς νίκης κολάζει δέ σε ἀδικεῖ εἰ δὲ ἄδικος οὐκ ἐστι κολάζει δὲ ἄρα οὐ σὺ αὐτω τῆς νίκης αιτις ενης γὰρ αὐτω καὶ ἄλλως νικᾷν κἂν σὺ μὴ ὤφθης κακὸς οὐ γὰρ ὁ μὴ κακὸς ἤδη καὶ ἄξιος θεοῦ ἀγαπᾶν επιστασασθαι
160Ph	15v	Rom.3.5	Φωτ(ιου)		εἰ δὴ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ διακοσυνη Ἀπορίαν διὰ τούτων μεγάλην ἀνακινεῖ καὶ ἐπιλύεται λίαν σοφῶς καὶ ἐμφρονως εἰ μὴ ἥμαρτον φησὶν ἐροῦσί τινες οὐκ ἂν ὁ θεὸς ἐφάνη ἀληθὴς οὐκ ἂν δίκαιος οὐκ ἂν ἐνίκησεν πρὸς οὓς λέγει εἰ σὺ τῆς νίκης αὐτῷ καὶ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης αἴτιος πῶς σε κολάζει ἁμαρτάνοντα πῶς σε τιμωρεῖται μὴ ἄδικον αὐτὸν ἐρεῖς καὶ ποίας δικαιοσύνης αὐτοῦ σαυτὸν ἔλεγες αἴτιον τοῦτο γὰρ οἶμαι δηλοῦν αὐτὸν διὰ τοῦ εἰπεῖν ἐπεὶ πῶς κρινεῖ ὁ θεὸς τὸν κόσμον ἀντὶ τοῦ πῶς αὐτὸν δίκαιον ἔλεγες καὶ κριτὴν δι' ὧν γὰρ σαυτὸν αἴτιον ἔλεγες τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ κριτὴν ἀνωμολογεις αὐτὸν καὶ δίκαιον δικαιοσύνη γὰρ τέλος κρίσεως εἰ οὖν ἐπάγει ὀργὴν τοῖς ἁμαρτάνουσιν πῶς αἴτιοι τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ ἀλλ' ἄδικον ἐρεῖς φησὶν ἀλλ' οὐκ ἔχεις εἰπεῖν δίκαιον γὰρ δι' ὧν ἠπορεις ἀνωμολογησας ὥστε οὒκ εἰσιν οἱ ἁμαρτάνοντες οὔτε τῆς νίκης οὔτε τῆς ἀληθείας οὔτε τῆς δικαιοσύνης αἴτιοι εἶτα προάγει καὶ ἑτέρως τὸ ἐπιχείρημα εἰ διὰ τοῦ ἐμοῦ ψεύδους δοξάζεται ὁ θεὸς ἀληθὴς οὐ κατακρίσεως ἀλλὰ τιμῆς ἀπολαύειν μᾶλλον ὤφειλον καὶ πλέον ψεύδεσθαι καὶ ἁμαρτάνειν ἔδει με ἵνα πλέον ἐδοξάζετο ὁ θεὸς καὶ πλέον ἀπέλαυον ἐγὼ τῶν ἀγαθῶν ἀλλὰ μὴν οὐδεὶς ἂν τοῦτο τολμήσειε λέγειν δῆλον γὰρ τὸ ἄτοπον διὸ καὶ εἴ τινες λέγουσι περὶ ἡμῶν ὅτι φρονοῦμεν ὡς ἐν τῇ πράξει τῶν κακῶν ἔρχεται ἡμῖν τὰ ἀγαθὰ ἀπαραίτητον κρίμα ἕξουσιν ὅτι εἰς τηλικαύτην συκοφαντίαν ἡμᾶς διασύρουσιν καὶ ὅρα σοφίαν αὐξῆσαι γὰρ θέλων τὸ ἄτοπον οὐδὲ τοὺς ἀποροῦντας ταῦτα τοῦτο λέγοντας εἰσάγει ἀλλ' ἑτέρους τινὰς καὶ βλασφημίαν αὐτὸ καλεῖ καθὼς γὰρ φησὶ βλασφημούμεθα εἰ οὖν οἱ λέγοντες τοῦτο καθ' ἡμῶν ἀπαραίτητον ἕξουσι τὴν δίκην πολλῷ μᾶλλον οὐκ ἂν τολμήσαιμεν ἡμεῖς οὐδ' εἰς νοῦν παραδέξασθαι ὅτι ἐν τῇ πράξει τῶν κακῶν παραγίνεται τὰ ἀγαθὰ εἰ δὲ μὴ τοῦτο οὐδ' ὅτι ἐπίπλεον ἁμαρτάνειν δεῖ ἵνα πλεῖον δοξασθῇ ὁ θεὸς εἰ δὲ μηδὲ τοῦτο δῆλον ὡς οὐδὲ τὸ λέγειν ὅτι διὰ τοῦ ἐμοῦ ψεύσματος δοξάζεται ὁ θεὸς ἀληθὴς οὐδεὶς ἄρα αἴτιος θεῷ οὔτε τῆς ἀληθείας αὐτοῦ οὔτε τῆς δικαιοσύνης οὔτε τῆς νίκης αὐτοῦ
161	16r	Rom.3.5	ξα	δικαιοσύνην συνίστησι τι ἐροῦμεν μὴ ἄδικος ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν	εἰ δέ φησι ἐκ τῆς ἡμῶν ἀδικίας μᾶλλον δείκνυται ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ θεοῦ ὅτι δὴ οὔτε ἡ ἡμῶν ἀδικία ἐκώλυσεν αὐτον τὰ δικαία ποησαι τουτέστιν εἰς τέλος ἀγαγεῖν τὰ ὑποσχεθέντα τῶ Ἀβραὰμ καὶ οὐκ ἂν ἄλλως ὤφθη ὁ θεὸς δίκαιος καὶ ἀληθὴς εἰ μὴ ἡμεῖς γεγόναμεν ἄδικοι εἰ τοῦτὸ ἐστιν ἄρα ἀδίκως κολάζει τοὺς αἰτίους αὐτω ἀληθείας γενομένους εἰ δὲ μὴ ἀδίκως κολάζει ἄρα οὐχ ἡμεῖς αὐτῶι τῆς ἀληθείας αἴτιοι
162	16r	Rom.3.5	ξβ	κατὰ ἄνθρωπον λέγω	ἐπειδὴ γὰρ ανρωπινοις λογισμοῖς ἐχρήσατο οὐκ ὄντα ἄδικον δεικνὺς τὸν θεὸν ἐπάγει κατὰ ἄνθρωπον λέγω φησι τοὺς λογισμοὺς τούτους ἐπεὶ καὶ ἄλλοι φησιν εἰσι λογισμοὶ θειότεροι ὡς εἰ εἶπεν κατὰ ἀνθρώπινον λογισμὸν λαλήσωμεν ἄδικὸς ἐστιν ὁ θεὸς μὴ γένοιτό πως οὖν ὀργὴν ἐπάγει ἡ δῆλον ὅτι οὖ ἡμεῖς αὐτῶν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης αἴτιοι ἂλλ αὐτος ἑαυτῶι
163	16r	Rom.3.6	ξγ	μὴ γένοιτο ἐπεί πως κρίνει ὁ θεὸς τὸν κόσμον	εἰ ἦν φησιν ἄδικος οὐκ ἂν ἔκρινε τὸν κόσμον αὐτο γὰρ τὸ κρίνειν δηλοῖ ὅτι δίκαιὸς ἐστι φύσις γὰρ αυτὴ τοῦ κρίνειν τὸ τὸν δίκαιον κρίνειν τοὺς ἀδίκους
164	16r	Rom.3.7	ξδ	εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ θεοῦ ἐν τῶι ἐμῶι ψεύσματι ἐπερίσσευσεν	τὸ αὐτο πάλιν λέγει εἰ γὰρ διὰ τοῦτό φησιν ἐπερίσσευσεν ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ δικαιοσύνην καὶ ἡ νίκη τοῦ θεοῦ ἐπειδὴ ἐγὼ ἠδίκησα καὶ ἐψευσάμην αὐτον ἀλόγως κρίνομαι ἔδει γάρ με καὶ ἀμοιβῶν ἀξιωθῆναι ὡς αἴτιον αὐτω τῆς νίκης καὶ ἀληθείας ἀλλά νυν οὐκ ἐγὼ αἴτιος τοιγαροῦν καὶ κρίνομαι
165	16r	Rom.3.7	ξε	εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ τι ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι	ἵνα δοξάζηται επινικη καὶ δικαιοσύνηι καὶ ἀληθείαι
166	16r	Rom.3.8	ξϛ	καὶ μὴ καθὼς βλασφημούμεθα καὶ καθὼς φασί τινες ἡμᾶς λέγειν ὅτι ποιήσωμεν τὰ κακὰ ἵνα ἔλθῃ τὰ ἀγαθά	τι κρινόμεθα φησι ὡς ἁμαρτωλοὶ οἱ αἴτιοι νίκης θεῶι γενόμενοι καὶ μὴ γίνεται καθώς τινες ἡμᾶς νομίζουσι λέγειν τοιγαροῦν καὶ κωμωδουσιν ὅτι ποιήσωμεν τὸ κακὸν ἵνα ἐκ τούτου νικήσας ὁ θεὸς ἀμείψεται ἡμᾶς εὐεργεσίαις ὡς αἰτίους νίκης αὐτω γενομέμους ἐξ ὧν κακῶς ἐπράξαμεν
166ex	16r	Rom.3.8	s	βλασφημούμεθα καὶ καθὼς φασί τινες ἡμᾶς λέγειν ὅτι ποιήσωμεν τὰ κακὰ ἵνα ἔλθῃ τὰ ἀγαθά	σὺν πολλῆι καὶ τοῦτο τέθεικεν ἀκριβείᾳ καὶ μὴ γένηται ἐκεῖνο φησιν ὅπερ λέγειν νομιζόμεθα ὅτι ἐκ τῆς ἀδικίας ἡμῶν εὐεργετεῖ ἡμᾶς ὁ θεὸς ὡς αἰτίους αὐτω νίκης μὴ γένηται ἐκεῖνο ποῖον τὸ ἐλθεῖν τὰ ἀγαθὰ καὶ τὸ εὐεργετεῖσθαι παρὰ θεῶι ὡς αἰτίους αὐτῶι νίκης νυν γάρ φησι τὸ ἐναντίον καὶ τιμωρούμεθα
167	16r	Rom.3.8	ξζ	ὧν τὸ κρίμα ἔνδικὸν ἐστι	ἤκουσαν Ἕλληνες τῶν Χριστιανῶν λεγόντων ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις καὶ αὐτοὶ μὲν ταῦτα ἔλεγον ὅτι πλεονάσας ὁ κόσμος ἁμαρτημάτων αὐτον τὸν υἱον τοῦ θεοῦ ἐπεπάσατο εἰς σωτηρίαν καὶ ἐκ τούτου ἐπλεόνασεν εἰς ἡμᾶς ἡ χάρις αὐτοὶ δὲ διασύροντες τὸ εἰρημένον ἔφασκον τοὺς Χριστιανοὺς λέγειν δεῖν ἁμαρτάνειν ἵνα πλεονάσῃ ἡ χάρις ὧν φησι δηλονότι τῶν οὕτως βλασφημούντων ἡμᾶς τὸ κρίμα ἔνδικὸν ἐστιν ὅτι τὰ καλῶς εἰρημένα κακῶς μεθερμηνεύοντες διασύρουσιν
168	16v	Rom.3.9	ξη	τι οὖν προεχομεθὰ οὐ πάντως	διὰ τοῦ νόμου φησι καὶ τῆς περιτομῆς οὐδὲν προκατέχομεν πλέον ὧν ἔχομεν
168ex	16v	Rom.3.9	Σευηριαν(ου) s	τι οὖν προεχομεθὰ οὐ πάντως	τι οὖν κατέχομεν περισσὸν προηιτιασάμεθα γὰρ Ἰουδαίους τε καὶ Ἕλληνας καὶ τὰ ἑξῆς ἐλλειπῶς εἴρηται τῶι γάρ τι οὖν κατέχομεν περισσὸν ἀκολουθον ἦν ἐπαγαγεῖν τὴν ἐκ πίστεως δικαιοσύνην ὅπερ ἐν τοῖς ἑξῆς προϊὼν λέγει δικαιοσύνην θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ τι οὖν κατέχομεν φησι περισσὸν ἡμεῖς τὴν ἐκ πίστεως δικαιοσύνην προητιασαμεθα γὰρ Ἰουδαίους τε καὶ Ἕλληνας πως δὲ προητιασατο ἐν τῶι Ἕλληνας μὲν ἀπελέγξαι διαφθείραντας τὴν φυσικὴν γνῶσιν ἐν οἷς ἔφη ὁ θεὸς γὰρ αὐτοῖς ἐφανέρωσεν καὶ ὅτι γνόντες τὸν θεὸν οὐχ ὡς θεὸν ἐδοξασαν ἡ εὐχαρίστησαν Ἰουδαίους δὲ παραβεβηκότας τὸν νόμον δι' ὧν φησιν ὃς ἐν νόμωι καυχᾶσαι καὶ δείξας ὅτι παρ' οἷς μὲν ἡ φύσις ἠσθένησεν παρ' οἷς δὲ καὶ ἡ φύσις καὶ ὁ νόμος ἀκολούθως τὴν τκ τοῦ Εὐαγγελίου χάριν εἰσάγει καί φησι τι καὶ ἔχομεν ἡμεῖς ἐκ τῆς χάριτος περισσὸν καὶ ἐξαίρετον τὴν πίστιν τὴν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ δικαιοσύνης οὖσαν ἀπεργαστικήν
168Pha	16v	Rom.3.9	Φωτ(ιου) s	τι οὖν προεχομεθὰ οὐ πάντως	Τὶ οὖν προεχομεθὰ οὐ πάντως τὶ οὖν ἔχομεν φησὶν ἡμεῖς οἱ Ἰουδαῖοι πλέον τὶ οὐδὲν τὶ δήποτε ὅτι πάντες ὑφ' ἁμαρτίαν ἐσμὲν Ἰουδαῖοι καὶ Ἕλληνες διὰ τοῦ νόμου φησὶ καὶ τῆς περιτομῆς οὐδὲν προκατέχομεν πλέον ὧν ἔχομεν Τὸ χωρίον τοῦτο διττῶς δύναται ἀναγνωσθῆναι καὶ δύο καὶ τὰς ἐννοίας ἔχειν μίαν μὲν ὡς ἀπὸ τῶν Ἰουδαίων προτεινόμενον ἑτέραν δὲ ὡς ἀπὸ τῶν ἐν ἀκροβυστίᾳ πιστῶν προβαλλομενον εἰ μὲν οὖν ἀναγνῶμεν τὶ οὖν προεχομεθὰ ἅμα συνείροντες τῷ ἐρωτηματικῷ μορίῳ τὸ προεχομεθὰ ὡς ἀπὸ τῶν Ἰουδαίων δηλοῦται προτεινόμενον καὶ ἔννοιαν ἔχοι ἂν τοιαύτην τὶ οὖν φησὶν προέχομεν καὶ τὶ ἐκερδήσαμεν προκριθέντες τῶν ἀκροβύστων πρὸς οὓς τὸ οὐ πάντως ἀποκρισις ἀποδίδοται τοῦτ' ἔστιν οὐκ ἐκ παντὸς τρόπο κέρδος ὑμῖν τοῦτο μὴ φυλάξασι γὰρ τὰ ἐμπιστευθέντα οὐδεμία διαφορὰ οὐδὲ κέρδος ἀλλὰ καὶ ἡ τιμωρία μείζων οὕτῳ μὲν εἰ ἐν συνεπείᾳ τὸ τὶ οὖν μετὰ τοῦ προεχομεθά τις ἀναγνῷ εἰ δὲ κατὰ διαστολὴν ἄμφω ποιῶν ἐρωτηματικὰ καὶ τὸ τὶ οὖν καὶ τὸ προεχομεθὰ ὡς ἀπὸ τῶν ἀκροβύστων πιστῶν εἴη ἂν διαπορούμενον ἐπειδὴ γὰρ προεῖπεν ὅτι πολὺ τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου ἐπάγει ὁ ἀκροβυστος διαπορῶν καὶ λέγων τὶ οὖν προεκρίθησαν ἐκεῖνοι προέλαβον ἡμεῖς προελήφθημεν προεχομεθὰ ποῦ ἡ τοῦ θεοῦ δικαιοσύνη πρὸς οὓς ὁ θεῖος Παῦλος φησιν μὴ γένοιτο οὐ πάντως γὰρ φησὶ τοῦτ' ἔστι μὴ κατορθώσαντες μὲν ὑπαίτιοὶ εἰσιν ὥσπερ καὶ ὑμεῖς μὴ κατορθώσαντες κατορθωσάντων δὲ {τερων /ἑκατέρων }^*ἴση ἡ σωτηρία ὥστε οὐ προέχεσθε
168Phb	16v	Rom.3.9	αλλως	τι οὖν προεχομεθὰ οὐ πάντως	Μάχεσθαι δοκεῖ τὸ τὶ οὖν προεχομεθὰ καὶ ἑξῆς πρὸς τὸ προειρημένον ὅτι πολὺ κατὰ πάντα τρόπον τὸ περισσὸν τῶν Ἰουδαίων καὶ ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς λέγει γὰρ ἐκεῖ μὲν πολὺ προκεκρίσθαι καὶ πλέον τοὺς περιτετμημένους τῶν ἀκροβύστων ἔχειν ἐνταῦθα δὲ οὐδὲν προέχειν ἢ οὐκ ἔστι μαχόμενον ἐκεῖ μὲν γὰρ πλέον ἔχειν φησὶν ἀπὸ τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἀληθείας τοῦ θεοῦ ὅτι τὰ λόγια κατεπίστευσεν ὅτι τὰς ὑποσχέσεις ἐπλήρωσεν μὴ κωλυθεὶς ὑπὸ τῶν ἀπιστησάντων ἐνταῦθα δὲ αὐτὰ καθ' ἑαυτὰ τὰ πρόσωπα συγκρίνει τῶν ἀκροβύστων καὶ τῶν περιτετμημένων καὶ λέγει αὐτοὺς μηδὲν ἑτέρους ἑτέρων προέχειν οἵ τε γὰρ κατορθοῦντες τὴν ἀρετὴν ὁποίας ἂν εἴησαν τάξεως ὁμοίως τῆς εὐεργεσίας ἀπολαύσουσιν οἵ τε πάλινπαραβαίνοντες κἄν τε τῶν ἀκροβύστων εἶεν κἄν τε τῶν ἐμπεριτομων τὴν ὁμοίαν τιμωρίαν ἑαυτοῖς ἐπισπάσονται ὥστε οὐ μάχεται τὸ οὐδὲν προεχομεθὰ καὶ τὸ πολὺ τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου καὶ ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς κατ' ἄλλον γὰρ τρόπον ἐκεῖ εἴρηται καὶ κατ' ἄλλον νῦν ἡ σύγκρισις παρείληπται
169	17r	Rom.3.9	ξθ	προητιασαμεθα	ἄνω εἰπών τι τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου καὶ διδάξας ἔχειν τι περισσὸν τὸν Ἰουδαῖον διὰ {τὸ ἐγχειρισθῆναι /τὸ ὅλως πιστευθῆναι καὶ ἐγχειρισθῆναι }^*τὸν νόμον νυν δείκνυσι μηδὲν ἔχειν περισσὸν ὡς μὴ φυλάξαντας αὐτον μὴ ὅτι καὶ ἔλαττον ὅσον τὸ ἐν γνώσει ἁμαρτάνειν χεῖρόν τι οὖν ἔχομεν φησι ἡμεῖς οἱ Ἰουδαῖοι πλέον τι οὐδέν φησι τι δήποτε ὅτι πάντες ὑπο ἁμαρτίαν ἐσμεν Ἰουδαῖοί τε καὶ Ἕλληνες
170	17r	Rom.3.9	ο	γὰρ Ἰουδαίους	οὐδὲν οὖν φησι τῶι Ἰουδαίωι πλέον ἐκ τοῦ νόμου οὐκ ἐφύλαξε γὰρ οὐδε τῶι ἀκροβύστω ἥμαρτε γὰρ οὐδεὶς οὖν ἔχει πλέον τοῦ άλλου καὶ γὰρ πάντας ἠτιασάμεθα τουτέστιν ἠλέγξαμεν ὄντας ὑφ' ἁμαρτίαν εἶτα ἵνα μὴ δόξῃ ἐπαχθὴς είναι τὸν Δαυὶδ καὶ Ἠσαΐαν φέρει μάρτυρας
171	17r	Rom.3.9-Rom.3.11	οα	τε καὶ Ἕλληνας πάντας ὑφ' ἁμαρτίαν είναι καθὼς γέγραπται οὐκ ἐστι δίκαιος οὐδε εἰς οὐκ ἐστιν ὁ συνιῶν οὐκ ἐστιν ὁ ἐκζητῶν τὸν θεόν	τοὺς ἐν ἀκροβυστίαι δηλονότι
172	17r	Rom.3.12	οβ	πάντες ἐξέκλιναν ἅμα ἠχρειώθησαν οὐκ ἐστι ποιῶν χρεστοτητα οὐκ ἐστι ἕως ἑνός	ἅμα τῶι ἐκκλῖναι ἀπὸ θεοῦ ἀχρεῖοὶ καὶ ἀπεῤῥιμμένοι γεγένηνται
173	17r	Rom.3.13-Rom.3.15	ογ	τάφος ανεωγμενος ὁ λάρυγξ αὐτῶν ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν ἰὸς ἀσπίδων ὑπο τὰ χείλη αὐτῶν ὧν τὸ στόμα ἄρας καὶ πικρίας γέμει ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα	ταῦτα τοῖς καταλαλοῦσι πρέπει λέγεσθαι
174	17r	Rom.3.16	οδ	σύντριμμα καὶ ταλαπωρια ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν	ὁδούς φησι τὴν πολιτείαν καὶ τὴν ζωὴν σύντριμμα δὲ καὶ ταλαιπωρίαν τὰς ἁμαρτίας οὐδὲν γὰρ οὕτως ἐπὶ τριβει καὶ ἐξίτηλον ποιεῖ ψυχὴ καὶ σῶμα ὡς ἁμαρτία
175	17v	Rom.3.17-Rom.3.18	οε	καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν οὐκ ἐστι φόβος θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν	ὁδὸν εἰρήνης τὴν χρηστὴν λέγει πολιτείαν
176	17v	Rom.3.19	οϛ	οἴδαμεν δὲ ὅτι ὅσα ὁ νόμος λέγει τοῖς ἐν τῶι νόμο λαλεῖ	ἵνα μὴ λέγωσιν ἰουδαῖοι καί τι πρὸς ἡμᾶς ταῦτα πάντως γὰρ περὶ ἡμῶν εἴρηται ναί φησι πρὸς ὑμᾶς πάντες γὰρ τοῦτο ἴσμεν ὅτι ὅσα ὁ νόμος λέγει νόμον δὲ λέγει πᾶσαν τὴν παλαιὰν τοῖς ἐν τῶι νόμωι λαλεῖ ποία γὰρ ἦν φησι ἀνάγκη ἑτέρων κατηγορεῖν καὶ οὐχὶ τῶν οἰκείων τὸν Δαυὶδ καὶ ἄλλους εκεγχειν τὸν εἰς διόρθωσιν Ἰουδαίων ἀποσταλέντα Ἠσαΐαν
177exa	17v	Rom.3.19	οζ s	τοῖς ἐν τῶι νόμωι λαλεῖ	σὺν πολλὴ καὶ τοῦτο στεθει κατὰ ἀκριβείᾳ οὐ γὰρ εἶπεν περὶ τῶν ἐν νόμωι ἀλλὰ τοῖς ἐν τῶι νόμωι πολλὰ γὰρ καὶ περὶ Βαβυλωνιων λέγει Περσῶν τε καὶ Μήδων καὶ Αἰγυπτίων καὶ ἑτέρων πλείστων ἐθνῶν ἂλλ ὅμως Ἰουδαῖος καὶ τὰς περὶ τούτων προῤῥησεις προσέφερον
177exb	17v	Rom.3.19	s	τοῖς ἐν τῶι νόμωι λαλεῖ	τουτέστι τοῖς ὑπο νόμον
177exc	17v	Rom.3.19	s ^*		τοῦτο οὐχ εὕρηται που κεῖται
177	17v	Rom.3.19	οζ ^*	ἵνα πᾶν στόμα φραγῇ	δείκνυσι μεγαλορήμονας τοὺς Ἰουδαίους διὰ τοῦτο τοιγαροῦν ἠλέγχοντο ὑπο τῶν προφητῶν ἵνα τῶν μεγαλορημόνων ἀπορραφῆι τὰ στόματα
178	17v	Rom.3.19	οη	καὶ ὑποδικος γένηται	τοιοῦτόν τι αἰνίττεται διὰ τοῦτό φησιν οἱ προφῆται διήλεγξαν καὶ ἔδειξαν τοὺς Ἰουδαίους εἰκῆ μεγαλορήμονας μᾶλλον δὲ ὅλον τὸν κόσμον υπεθυνον ἁμαρτίαις ἵνα προδοποιησωσι τῆι πίστει καὶ γὰρ γινώσκοντες οἱ ἄνθρωποι ὅτι οὔτε ἀπὸ νόμου καὶ περιτομῆς οὔτε ἀπὸ ἀκροβυστίας ἑνὶ σωθῆναι εὐχερῶς τῶι Χριστῶι προσέλθωσι τῶι χάριτι σωζοντι τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων
178Ph	17v	Rom.3.19	[Φωτ(ιου)] ^*		Καὶ ὑποδικος γένηται ὑποχρεως εἰς τὸ πιστεῦσαι Χριστῷ τῷ θεῷ εἰ γὰρ τοῖς ὑπὸ νόμον εἴρηται ὑπ' αὐτῶν τῶν προφητῶν ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσιν ἀλλὰ πόρρω τῆς ὀρθῆς βαδίζουσι πολιτείας τὰ δὲ ἔθνη πολλῷ μᾶλλον ὑπάρχει ἐν ἀπωλείᾳ καὶ πλάνῃ δηλονότι πᾶς ὁ κόσμος ὑποχρεὼς ἐστι πιστεῦσαι Χριστῷ τῷ θεῷ τῷ μόνῳ δυναμένῳ ῥύσασθαι καὶ Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνας καὶ πάντα τὸν κόσμον διὰ τῆς οἰκείας χάριτος ἐκ τῶν ἁμαρτημάτων αὐτῶν καὶ τῆς μακρᾶς πλάνης καὶ ἀπωλείας αὐτῶν εἶτα πάλιν ὥσπερ ἀντιπίπτον λύει ἴνα γὰρ μή τις εἴπῃ τὶ οὖν ὁ νόμος οὐδὲν ὠφέλησεν ἐπάγει διότι ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σὰρξ ὡσεὶ ἔλεγεν ὅτι ὠφέλει ἂν ἴσως ὁ νόμος εἰ ἐφύλαξαν οἱ παρειληφότες τὰ προστάγματα αὐτοῦ ἐπειδὴ δὲ οὐκ ἐφύλαξαν ἐκ περιστάσεως καὶ ἔβλαψεν οὐ τῇ ἑαυτοῦ φύσει ἀλλὰ τῇ τῶν μὴ φυλαξάντων γνώμῃ
178ex	17v	Rom.3.19-Rom.3.20	s	πᾶς ὁ κόσμος τῶι θεῶι διότι ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται	οὐ μόνον φησι Ἰουδαῖοι
179	17v	Rom.3.20	^*		εἶτα ἵνα μὴ ἀναξιοπαθήσωσιν Ἰουδαῖοι συγκαταριθμούμενοι παντὶ τῶι κόσμωι εἰς τὸ ὑπόδικοι είναι πάλιν τὰ κατ' αὐτοὺς ἐξετάζει
180	17v	Rom.3.20	π ^*	πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον αὐτοῦ	οὐδε γὰρ ἐπλήρωσε τὰ ἐν τῶι νόμωι
181	18r	Rom.3.20	πα	διὰ γὰρ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας	καί τι λέγω ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖσθε Ἰουδαῖοι ἐκ τοῦ νόμου εἰς τομη γενέσθαι ἅμα τῶι παντὶ κόσμωι ὑπόδικοι μενοῦνγε ἐξετάζων τις εὑρήσει καὶ βλαβέντας ὑμᾶς ὑπο τοῦ νόμου οὐ παρὰ τὴν αὐτοῦ φύσιν ἀλλὰ παρὰ τὴν ὑμῶν κακίαν πως ὅτι τὸ γνῶναι τὴν ἁμαρτίαν διὰ τοῦ νόμου ἔχετε τὸ δὲ ἐν γνώσει ἁμαρτάνειν χαλεπώτερον τοῦ ἐν ἄγνοια
181ex	18r	Rom.3.20	Γενναδ(ιου) s	γὰρ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας	εἰς τοῦτό φησι ὁ νόμος ἐλυσιτέλησεν ἐγνώρισεν ἡμῖν τὴν ἁμαρτίαν οὐ τῶι ἀπαγορεῦσαι μόνον τὴν πρᾶξιν τῶν ἀτοπων ἀλλὰ καὶ τῶι παρακούοντας αὐτοῦ τιμωρεῖσθαι μὴ ἐπιφερομένης γὰρ κολάσεως τοῖς ἁμαρτάνουσιν οὐκ ἂν ἐγνωρίσαμεν αὐτὴν διὰ τούτων τοίνυν πάντων ἀκριβῶς συστήσας ὑφ' ἁμαρτίαν πάντας ὄντας ἐπάγει λοιπὸν δεικνὺς τοῦ οἰκείου λόγου τὸ περιττόν
182	18r	Rom.3.21	πβ	νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου	επιδειξεας αὐτοὺς μηδὲν ὠφελουμένους ἐκ τοῦ νόμου καὶ εἰς ἐπιθυμίαν ἀγαγὼν Μεθόδου σῶσαι δυναμένης εὐκαίρως εἰς τὴν πίστιν εἰσβάλλει Χριστοῦ
183	18r	Rom.3.21	πγ	δικαιοσύνη θεοῦ	εἰ μετὰ νόμου φησιν ἡμαρτήσαμεν πως ἂν σωθείημεν εἴποι τις χωρὶς νόμου διὰ τῆς ἐκ θεοῦ δικαιοσύνης φησιν ὅπου δὲ θεὸς δίδωσι μὴ ἀμφίβαλλε ἄνθρωπε
184	18r	Rom.3.21	πδ	δικαιοσύνη θεοῦ	ἡ παρὰ θεοῦ δεδομένη
185	18r	Rom.3.21	πε	πεφανέρωται μαρτυρουμένη ὑπο τοῦ νόμου καὶ τῶν προφητῶν	τὸ φανερούμενον δῆλον ὡς ἦν μὲν ἐκέκρυπτο δὲ τὴν οὖν καινοτομίαν φεύγων καὶ τὸ δοκεῖν πρόσφατον είναι τὸ κήρυγμα εἶπεν πεφανέρωται καὶ οὐχ ἁπλῶς ἀλλὰ καὶ προμαρτυρηθεισεν ὑπο Μωσέως οὗτος γὰρ ὁ νόμος καὶ τῶν προφητῶν
186	18r	Rom.3.22	πϛ	δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας	ποία δικαιοσύνη εἴποι τις ἡ πως διδομένη ὑπο θεοῦ διὰ πίστεώς φησιν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶτα ἵνα μὴ δόξωσιν ξένον τι ἀκούειν εἰ ὅλως ἑνὶ σώζεσθαι μηδὲν αὐτοὺς συνεισενεγκόντας δείκνυσιν ὅτι καὶ τὸ πιστεῦσαι συνεισενεγκεῖν ἐστιν ἀνδρείας γὰρ δεῖται ψυχῆς τὸ πιστεῦσαι διὸ καί φησιν διὰ πίστεως δεικνὺς καὶ ἡμᾶς ἐκ τούτου συνεισφέροντας
186Ph	18r	Rom.3.22	Φωτ(ιου) ^*		νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανερωσται ∆ικαιοσύνη θεοῦ ἡ ἀπὸ θεοῦ δικαίωσις καὶ ἀθῴωσις καὶ ἀπαλλαγὴ τῶν ἁμαρτιῶν ὧν ὁ νόμος οὐκ ἴσχυσεν ἀπαλλάξαι
186ex	18r	Rom.3.22	Γενναδιου s	εἰς πάντας	εἰς πάντας μὲν τοὺς Ἰουδαίους φησιν ὡς οἴκοθεν καὶ ἐξ αὐτῶν ἐσχηκότας τῆς σωτηρίας τὸν αἴτιον ἐπὶ πάντας δὲ τοὺς ἐθνικοὺς λέγει ὡς ἀπὸ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπὶ τούτοις ἐκταθείσης τῆς χάριτος ὅμως μέντοι καὶ τούτων κἀκείνων μετασχήσειν τῆς χάριτος ἔφησεν οὐχ ἁπλῶς ἀλλὰ τοὺς πιστεύοντας καὶ πάλιν ὅτι κοινῇ δικαίως ἡ χάρις κατὰ πάντων
187	18r	Rom.3.22	πζ	καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας οὐ γὰρ ἐστι διαστολή	πάλιν δείκνυσι μηδὲν Ἰουδαίους ἔχοντας πλέον τῶν ἐξ ἐθνῶν
188	18r	Rom.3.23	μη ^*	πάντες γὰρ ἥμαρτον	μὴ γάρ μοι φησιν εἴπῃς ἐγὼ μὲν Ἰουδαῖὸς εἰμι ἄνωθεν εἰδὼς θεὸν οὗτος δὲ ξένος καὶ βάρβαρος ὅλως εἰ πάντες ἥμαρτον ἔχουσι καὶ τὸ πάντες ὁμοτίμως σωθῆναι
189	18v	Rom.3.23-Rom.3.24	πθ	καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ θεοῦ δικαιούμενοι δωρεὰν τῆι αὐτοῦ χάριτι	μὴ γάρ μοι εἴπῃς φησι ὅτι Ελληνεις πλέον ἥμαρτον μὴ σὺ κατόπιν οὐκ εἰ τῆς δόξης καὶ τῆς εὐεργεσίας τοῦ θεοῦ καὶ δωρεὰν τουτέστιν ἄνευ σῶν κατορθωμάτων σώζῃ καὶ πάλιν ὡς μηδὲν ἕτερον συνεισενέγκαι πλὴν πίστεως δικαιούμενος δὲ δωρεὰν δικαιοῦται καὶ κατόπιν ἔρχεται τῆς τοῦ θεοῦ δόξης καὶ εὐεργεσίας
189Pha	18v	Rom.3.24	Φωτ(ιου) ^*		καὶ Ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ θεοῦ κατόπιν ἐγένοντο οὐκ ἔφθασαν τοῦ δοξάζειν τὸν θεὸν ἐκπεπτώκασιν ἅπαντες τοῦ τιμᾶν αὐτον οἱ μὲν Ἰουδαῖοι παραβάται γινόμενοι τῶν διὰ τοῦ νόμου ἐντολῶν οἱ δὲ ἐθνικοὶ εἰδώλοις λατρεύσαντες διὸ πάντες πιστεύοντες εἰς Χριστὸν δωρεὰν δικαιοῦνται τὸ πιστεύειν μόνον συνεισάγοντες πῶς δὲ δικαιούμεθα ἀπολυτρούμενοι τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν διὰ τίνος δὲ ἀπολυτρούμεθα διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ πῶς λυτροῦντος ἐκείνου τῷ ἰδίῳ αἵματι
189Phb	18v	Rom.3.24	^*		Ἢ καὶ οὕτω νοητέον ἧς αὐτοὺς δοξάζει πιστεύοντας υἱοθεσίας γὰρ ἀξιοῖ καὶ κληρονόμους τῆς αὐτοῦ βασιλείας ἀποφαίνεται ἧς δηλονότι ἐξ ὧν ἡμάρτομεν πάντες ὁμοίως ὑστερούμεθα διὸ δωρεὰν ἡμᾶς τούτων ἀξιοῖ
190	18v	Rom.3.24	ϟ	διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ	πως δὲ δικαιοῦται διὰ τῆς ἀφέσεως τῶν παραπτομάτων ἧς τυγχάνομεν ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ
191	18v	Rom.3.25	ϟα	ὃν προέθετο ὁ θεὸς ἱλαστήριον διὰ τῆς πίστεως	εὐδοκία γὰρ τοῦ πατρὸς ἐξ ιλασμα γεγένηται τῶν ἡμετέρων ἁμαρτιῶν τὸ δὲ προέθετο δηλοῖ παλαιὰν τὴν περὶ τούτου βουλήν
192	18v	Rom.3.25	ϟβ	ἐν τῶι αὐτοῦ αἵματι εἰς ἔνδειξιν	ὁ μὲν γὰρ πατὴρ προέθετο ὁ δὲ υἱος τὸ αἷμα ἐξέχεεν ὑπὲρ ἡμῶν κοινῇ οὖν ἡ χάρις τῆς ἁγίας τριάδος συνήργησε γὰρ καὶ τὸ πανάγιον πνεῦμα
193	18v	Rom.3.25	ϟγ	τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ	ὥσπερ ἔνδειξις τουτέστιν ἀποδειξις πολυσιου τὸ καὶ ἑτέρους πλουτίζειν οὕτως καὶ ὁ Χριστὸς ἐνδείξασθαι βουλόμενος τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἐδικαίωσεν
194	18v	Rom.3.25	ϟδ	διὰ τὴν πάρεσιν τῶν προγεγονότων ἁμρτημάτων	ἀποδειξις δὲ τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ μάλιστα γέγονεν ὅτι παρειμεους τουτέστι νενεκρωμένους ταῖς ἁμαρτίαις ἐδικαίωσεν εἶτα ἐπιτείνει τῶν ἀνθρώπων τὸ ἔγκλημα τῶ τὰς ἁμαρτίας γενέσθαι ἐν τῆι αωοχηι τοῦ θεοῦ ὅτε γάρ φησιν ἔδει μετανοηησαι δοθείσης ἀνοχῆς τότε ἡμάρτομεν τοὺς οὖν ἀσύγγνωστα πταίσαντας νυν δὲ διὰ πίστεως σώζει
194Ph	18v	Rom.3.25	Φωτ(ιου) ^*		διὰ τὴν πάρεσιν τῶν πρὸ γεγονότων Παρείθημεν ταῖς ἁμαρτίαις καὶ παρελελύμεθα εἶτα δέον τῆς παρέσεως ἀπαιτηθῆναι δίκας ἀνοχῆς καὶ φιλανθρωπίας ἐτύχομεν ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνοχῆς τυχόντες δέον μετανοεῖν καὶ τὰ φθάσαντα ἐξιλεοῦσθαι ἔτι τοῖς αὐτοῖς ἐγκαλινδούμεθα τὶ οὖν ἔδει τότε καὶ τὸν λίαν φιλάνθρωπον κριτὴν πρᾶξαι πάντως κολάσαι καὶ τιμωρήσασθαι ὑπὲρ ὧν τε ἐξ ἀρχῆς ἡμάρτομεν καὶ ὑπὲρ ὧν ἀνοχῆς τυχόντες οὐ μετεμελήθημεν καὶ ὑπὲρ ὧν οὐ μόνον οὐ μετεμελήθημεν ἀλλὰ καὶ τὴν κακίαν ἐπετείνομεν ὁ δὲ τὶ ποιεῖ τότε λύτρον δίδωσιν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ οὐ μόνον ἐξαρπάζει τῆς τιμωρίας ἀλλὰ καὶ δικαιοῖ καὶ σώζει καὶ κληρονόμους αὐτοῦ ποιεῖται τῆς βασιλείας ὄντως χάρις μέτρον οὐκ ἔχουσα ὄντως τοῦτο δωρεὰ δωρεᾶς ἁπάσης νικῶσα τὴν δύναμιν τοῦτο ἔνδειξις ὡς ἀληθῶς ἀφάτου δικαιοσύνης καὶ δικαιοσύνης οὐκ ἀνθρωπίνης ἀλλὰ θείας καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον διὸ καὶ αὐτὸς εἰπὼν εἰς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης οὐχ ἁπλῶς ἀλλὰ αὐτοῦ φησιν τοῦτ' ἔστι αὐτοῦ μόνου ἡ τοιαύτη καὶ τοσαύτη δικαιοσύνη ἐν ᾧ γὰρ ἔδει καιρῷ κολασθῆναι τότε ἠξίωσε τῆς εὐεργεσίας ὦ παράστασις ἄφατος δικαιοσύνης ὦ ἀποδειξις παντὸς δύναμιν λόγου ἐλέγχουσα
195	19r	Rom.3.26	ϟε	ἐν τῆι ἀνοχῆι τοῦ θεοῦ πρὸς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ ἐν τῶι νυν καιρῶι	τὸ γὰρ νεκρωθέντα ταῖς ἁμαρτίαις νυν σώζεσθαι ὅτε καιρὸς τιμωρίας ὑπάρχει τοῦτο ἀποδειξις τῆς δικαιοσύνης
195ex	19r	Rom.3.26	Οικουμε(νιου) s	ἐν τῆι ἀνοχῆι τοῦ θεοῦ πρὸς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ ἐν τῶι νυν καιρῶι	ἔδει γὰρ τὰς πρὸς τὸν Ἀβραὰμ πληρωθῆναι ὑποσχέσεις τὸ καὶ ἐν εὐλογηθήσονται ἐν τῶ σπέρματί σου πάντα τὰ ἔθνη τοῦτο οὖν δικαιοσύνη τὸ ἀληθεῦσαι καὶ ἐπὶ τοῖς ἀναξίοις τοῦ σώζεσθαι
195Ph	19r	Rom.3.26	Φωτ(ιου) ^*		πρὸς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης Πρὸς ἔνδειξιν τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ εἰπὼν ἐπήγαγεν ἐν τῷ νῦν καιρῷ ἡ γὰρ ἐν τῷ νῦν καιρῷ δικαιοσύνη τοῦ θεοῦ τοῦτ' ἔστιν ἐν ᾧ τὴν ἀπολύτρωσιν ἡμῶν εἰργάσατο πλήρης ἦν φιλανθρωπίας πλήρης δωρεᾶς πλήρης χάριτος διὸ καὶ ἔλεγεν οὐ γὰρ ἦλθον κρῖναι τὸν κόσμον ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος ἡ δὲ μέλλουσα δικαιοσύνη οὐκέτι ὁμοίως ἀλλ' ἀνταποδοσὶς ἐστιν ἑκάστῳ τῶν βεβιωμένων ὡς καὶ αὐτὸς πάλιν φησὶν ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ θεοῦ καὶ ἑξῆς Ἢ καὶ οὕτως ἐκληπτέον ἔνδειξις γέγονεν ἐν τῷ νῦν καιρῷ ἡ ἀνοχὴ αὐτοῦ καὶ ἡ δωρεὰ καὶ ἡ χάρις τῆς μελλούσης δικαιοσύνης πῶς καὶ τίνα τρόπον εἰ γὰρ τοσοῦτον μακροθυμήσας τοσοῦτον χαρισάμενος τοσαύτης δωρεᾶς ἀξιώσας οὐκ ἐπέστρεψεν οὐδ' ἔσχεν βελτιωθέντας μετὰ πολλῆς ἄρα δικαιοσύνης ἐκεῖθεν ἐπάγει τὰς τιμωρίας
196	19r	Rom.3.26	ϟϛ	εἰς τὸ είναι αὐτον δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦ	ἰδοὺ ἡ ἔνδειξις τῆς δικαιοσύνης τὸ μὴ μόνον είναι δίκαιον τὸν θεὸν ἀλλὰ καὶ τὸ δικαιοῦν τὸν διὰ πίστεως τοῦ Ἰησοῦ οἰκεῖον θεοῦ καὶ λαὸν γινόμενον
197	19r	Rom.3.27	ϟζ	που οὖν ἡ καύχησις ἐξεκλείσθη διὰ ποίου νόμου	τούτων τοίνυν οὕτως γεγενημένων καὶ τοῦ πατρὸς σώζοντος τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦ οἰκειωθέντα που λοιπὸν τῶν Ἰουδαίων ἡ καύχησις δείκνυσιν αὐτοὺς εἰκῆ καυχωμένους ἐξεκλείσθη οὐκ εἶπεν ἠφανίσθη ἂλλ ἐξεκλείσθη δεικνὺς ὅτι καὶ χώραν εἶχέ ποτε νυν μέντοι ἡ πίστις ἀπέκλεισεν αὐτήν
198	19r	Rom.3.27	ϟη	τῶν ἔργων οὐχὶ ἀλλὰ διὰ νόμον πίστεως	νόμου ἔργων τῶν ἔργων περιφραστικῶς καὶ νόμου πίστεως τῆς πίστεως περιφραστικῶς φησιν οὖν ουδι ἔργων ἐπράξαμεν ἡ Ἰουδαίων καύχησις ἐξεκλείσθη ἀλλὰ διὰ πίστεως ὡς εἰ εἶπεν πᾶσα ἐκείνη ἡ καύχησις καὶ τὰ δοκοῦντα προτε ῥήματα διὰ τῆς πίστεως ἀπεκλείσθη οὐδὲν θεντων ἡμῶν ἔργων
199	19r	Rom.3.28	ϛθ	λογιζόμεθα οὖν πίστει δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου	τοιγαροῦν λέγομεν φησι ἐκ πίστεως δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς τῆς ἐκ νόμου παρατηρήσεως
200	19r	Rom.3.29	ρ	ἡ Ἰουδαίων ὁ θεὸς μόνον οὐχὶ δὲ καὶ ἐθνῶν ναὶ καὶ ἐθνῶν	εἰ γὰρ μόνους τοὺς ἐκ τοῦ νόμου ὁρμωμένους ἡ τῶι νόμωι στοιχοῦντας ἐδικαίου καὶ οὐ πάντα τὸν πιστεύοντα μονομερὴς ἂν ἦν
201	19r	Rom.3.30	α	ἐπείπερ εἰς ὁ θεὸς ὃς δικαιωσειπεριτομην ἐκ πίστεως καὶ ἀκροβυστίαν διὰ τῆς πίστεως	καὶ οἱ ἀπὸ τοῦ νόμου καὶ οἱ ἐκτὸς νόμου πίστεως δέοντα πρὸς τὸ σωθῆναι
202	19v	Rom.3.31	β	νόμον οὖν καταργοῦμεν διὰ τῆς πίστεως μὴ γένοιτο	ἐθορύβουν Ἰουδαῖοι ὡς ἐκβαλλομένου τοῦ νόμου διὰ τῆς πίστεως λέγει οὖν ὅτι οὐ μόνον οὐ καταργεῖ ἡ πίστις τὸν νόμον ἀλλὰ καὶ ἵστησι πως ὅτι ὁ νόμος σῶσαι βουλόμενος οὐκ ἰσχύει ἡ δὲ πίστις σώζει τὸν οὖν σκοπὸν τοῦ νόμου πληροῦσα ἡ πίστις ἵστησιν αὐτον
203	19v	Rom.3.31	γ	ἀλλὰ νόμον ἱστῶμεν	εἰπὼν ἱστῶμεν ἔδειξε σαλευόμενον
203exa	19v	Rom.3.31	Ιω(αννου) s	ἀλλὰ νόμον ἱστῶμεν	ἔργον ἦν τοῦ νόμου ώστε δίκαιον ποιῆσαι τὸν ἄνθρωπον ἂλλ οὐκ ἴσχυσε τοῦτο ποιῆσαι πάντες γάρ φησιν ἥμαρτον ἡ πίστις δὲ ἐλθοῦσα τοῦτο κατώρθωσεν ὁμοῦ γάρ τις ἐπίστευσε καὶ ἐδικαιώθη οὐκοῦν ἔστησε τοῦ νόμου τὸ θέλημα
203exb	19v	Rom.4.1	Θεοδω(ρητου) s	τι οὖν ἐροῦμεν Ἀβραὰμ τὸν πατέρα ἡμῶν εὑρηκέναι	ἄνωθεν ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται τὰ περὶ τῆς πίστεως προεθέσπισαν δεχομενοι τοίνυν τὴν πίστιν βεβεαιοῦμεν τὸν νόμον
203exc	19v	Rom.4.1	του αυτου		ποίαν φησι πρὸ τοῦ πιστεῦσαι θεῶι τὸν Ἀβραὰμ δικαιοσύνην αὐτοῦ δι' ἔργων γεγενημένην ἠκούσαμεν κατὰ σάρκα γὰρ τὴν ἐν ἔργοις λέγει ἐπειδὴ διὰ τῆς σαρκὸς ἐκτελοῦμεν τὰ ἔργα
204	19v	Rom.4.1	δ	τι οὖν ἐροῦμεν Ἀβραὰμ τὸν πατέρα ἡμῶν εὑρηκέναι	μέγα ἐφρόνουν ἐπὶ τῶι Ἁμβραὰμ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἀεὶ προέφερον ὅτι Ἁβρρὰμ περιετμήθη σκοπὸς οὖν αὐτῶι δεῖξαι ὅτι καὶ αὐτος Ἀβραὰμ οὐκ ἐξ ἔργων ἂλλ ἐκ πίστεως ἐδικαιώθη καί φησι τι οὖν λέγομεν Ἀβραὰμ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα ἡμῶν εὑρηκέναι καί τινος αὐτον ἐπιτευχηκέναι δικαιοσύνης τῆς δι' ἔργων ἡ τῆς διὰ πίστεως καὶ δείκνυσιν ὅτι τῆς διὰ πίστεως ὅθεν καὶ εὕρημα αὐτὴν καλεῖ ἐπεὶ μὴ ἐξ ἔργων αὐτὴν ἐκτήσατο ἂλλ ἐκ πίστεως ἥτις χάριτι Χριστοῦ παρέχεται
204ex	20r	Rom.4.1	Γενναδ(ιου) s	κατὰ σάρκα	μεθ' υπερβατος ἐστιν ἡ ῥῆσις οὑτωσί πως κειμένη τι οὖν ἐροῦμεν Ἀβραὰμ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα ἡμῶν εὑρηκέναι ἀνέλθωμεν φησι ἐπὶ τὸν ἀρχηγὸν τοῦ κατὰ σάρκα γένους ἡμῶν ὃν ἐκ πάντων ἐθνῶν ἐκλεξάμενος ὁ θεὸς εὐλόγησεν τε καὶ εἰς τοὺς ἐξ αὐτοῦ δι' αὐτοῦ τὰ τῆς εὐλογίας ὑπέσχετο παραπέμψειν δῆλον γὰρ ὅτι ὅπως ἂν ἔχοι τὰ κατ' αὐτον οὕτως σχήσει καὶ τὰ ἡμέτερα
204Ph	20r	Rom.4.1	Φωτ(ιου) ^*		Τι οὖν ἐροῦμεν Ἀβραὰμ τὸν πατέρα ἡμῶν εὑρηκέναι κατὰ σάρκα Τὸ κατὰ σάρκα ἐν ὑπερβατῷ κεῖται ἡ δὲ κατὰ φύσιν ἀλλὰ μὴ κατὰ σχῆμα ἑρμηνεία τοῦ λόγου τὶ οὖν ἐροῦμεν Ἀβραὰμ εὑρηκέναι τὸν κατὰ σάρκα πατέρα ἡμῶν πρὸς Ἰουδαίους δὲ ὁ λόγος οἷον ἐπεὶ φησὶ τὸ πᾶν ὑμῖν τῆς σεμνολογίας καὶ μεγαλαυχίας ἐν τῷ κατὰ σάρκα πατρὶ ἡμῶν Ἀβραὰμ ἐστιν σκοπήσωμεν τὶ ἂν εἴποιμεν ἐκεῖνον εὑρηκέναι καί φησιν αὐτὸς προϊὼν ὅτι δικαιοσύνην εὗρεν τοῦτο γὰρ ἐστι τὸ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην τοῦτ' ἔστιν ὅτι ἐδικαιώθη τὸ γὰρ εὑρεῖν δικαιοσύνην δικαιωθῆναὶ ἐστιν εὗρεν οὖν δικαιοσύνην ἀλλὰ πῶς εὗρεν ἐξ ἔργων ἢ ἐκ πίστεως καὶ δείκνυσιν ὅτι ἐκ πίστεως μάρτυρα τὴν γραφὴν παριστὰς ἐπίστευσε γὰρ φησὶν Ἀβραὰμ τῷ θεῷ καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην τὶ οὖν φησὶν οὐκ εἶχεν ἔργα Ἀβραὰμ οὐκ ἐδικαίου ταῦτα αὐτον μὴ γένοιτο ἔργα μὲν εἶχεν ὥστε πρὸς τοὺς συμπολιτευομένους αὐτῷ ἀνθρώπους κρινόμενον δικαιωθῆναι καὶ προκριθῆναι ἐκείνων τὸ δὲ πρὸς τὸν θεὸν δικαιωθῆναι ἐκ τῶν ἔργων αὐτοῦ ὥστε ἄξιον καὶ ἰσοστάσιον ἑαυτὸν παραστῆσαι τῆς ἐκεῖθεν παρεχομένης εὐεργεσίας καὶ δωρεᾶς παντελῶς ἀπελείπετο οὐκοῦν οὐδὲν ὅλως ἔχει καύχημα ἤτοι προτέρημα καὶ κατόρθωμα πρὸς τὸν θεὸν εἰς τὸ ἀξιωθῆναι τῆς εὐεργεσίας καὶ δωρεᾶς τὶ γὰρ ἄν τις καὶ δι' ἔργων ἐπιδείξηται ἄξιον τοῦ μετὰ στείρωσιν καὶ παρακμὴν δύο παθῶν τὰς πηγὰς τῆς γονῆς ξηρανάντων καὶ τοὺς τῆς γενέσεως ὀφθαλμοὺς πηρωσάντων τὶ οὖν τις ἄξιον πράξοι ὥστε μετὰ τηλικαύτην φύσεως νέκρωσιν παιδὸς πατέρας ὀφθῆναι καὶ βλαστὸν κοιλίας ἐκφῦναι τὶ δ' ἄν τις ὅλως ἄξιον οἴσει τοῦ πληθυνθῆναι τὸ σπέρμα αὐτοῦ ὡς τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης τοῦ ἐνευλογηθῆναι τὰ ἔθνη ἐν τῷ σπέρματι αὐτοῦ τοῦ Χριστὸν αὐτὸν ἐκεῖθεν τὸν κοινὸν σωτῆρα προελθεῖν ὁρᾷς ὅτι οὐδὲν ὅλως ἔχει οὐδ' ἴχνος ἔργων πρὸς τὰς τηλικαύτας ἐκ θεοῦ δωρεὰς πόθεν οὖν ἠξιώθη ταῦτα ἐκ μόνης πίστεως ἐπίστευσεν γὰρ φησὶν ἡ γραφὴ Ἀβραὰμ ἐπίστευσε καὶ ἐδικαιώθη παρὰ θεοῦ τοσούτων καὶ τηλικούτων τυχεῖν ὦ πίστεως πᾶσαν πρᾶξιν τὴν ἐν νόμῳ δευτέραν ποιούσης ἐκείνην πράττων Ἀβραὰμ εἶχέν τι μικρὸν καύχημα ἀλλὰ πρὸς τοὺς ὑπὸ τὸν αὐτὸν αὐτῷ τελοῦντας νόμον τὴν πίστιν δὲ προβαλλόμενος ἀθροον πατὴρ ἐγένετο πάντων καὶ τῶν μυρίων ἐκείνων ἀγαθῶν ἐδικαιώθη ἀπολαύειν ὡς ἐν πορίσματος δὲ μοίρᾳ εἴληπται καὶ λύσις ἐκ τῶν εἰρημένων πῶς οὗτος μὲν ἐκ πίστεως λέγει δικαιωθῆναι τὸν Ἀβραὰμ ὁ δὲ θεῖος Ἰάκωβος ἐξ ἔργων λέγων Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ἡμῶν οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη ἀνενέγκας Ἰσαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ καὶ ἑξῆς
205	20r	Rom.4.1	ε	κατὰ σάρκα	καλῶς πρὸς Ἰουδαίους τὸ κατὰ σάρκα κατὰ πίστιν γὰρ καὶ ἐπαγγελίαν ἡμεῖς οἱ πιστοὶ τέκνα ἐσμεν τοῦ Ἀβραὰμ καθὼς ἡ γραφή φησιν οὐ τὰ τέκνα τῆς σαρκὸς ταῦτα τέκνα θεοῦ ἀλλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐπαγγελίας λογίζεται εἰς σπέρμα
206	20v	Rom.4.2	ϛ	εἰ γὰρ Ἀβραὰμ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη ἔχει καύχημα ἂλλ οὐ πρὸς τὸν θεόν	δύο δείκνυσιν ὅτί τε ἐκ πίστεως Ἀβραὰμ ἐδικαιώθη καὶ ὅτι μείζων ἡ διὰ πίστεως δικαιοσύνη καί φησι εἰ ἐξ ἔργων καὶ κατορθωμάτων Ἀβραὰμ ἐδικαιώθη ἔχει μὲν καύχημα ἂλλ οὐ πρὸς τὸν θεὸν ἂλλ ἐφ' ἑαυτῶι ὡς κατωρθωκότι ὁ δὲ ἐκ πίστεως σωθεὶς ἐπεὶ μὴ ἔχει εἰς ἑαυτὸν καυχήσασθαι οὐδὲν γὰρ ἔργον ἔπραξεν εἰς τὸν θεὸν καυχᾶται μεῖζον δὲ τὸ εἰς θεὸν καυχᾶσθαι ἤπερ εἰς ἑαυτὸν τὰ μὲν γὰρ κατορθώματα πολλάκις καὶ ἀφανίζεται ἑτέραις πλημμελείαις ἡ δὲ εἰς θεὸν καύχησις ἄτρεπτος μένει
207	20v	Rom.4.3	ζ	τι γὰρ ἡ γραφὴ λέγει ἐπίστευσεν δὲ Ἀβραὰμ τῶι θεῶι καὶ ἐλογίσθη αὐτῶι εἰς δικαιοσύνην	φέρει τὴν γένεσιν μαρτυροῦσαν ὅτι Ἀβραὰμ ἐκ πίστεως ἐδικαιώθη
208	20v	Rom.4.4	η	τῶι δὲ ἐργαζομένωι ὁ μισθὸς οὐ λογίζεται κατὰ χάριν ἀλλὰ κατὰ ὀφείλημα	δείκνυσι μείζονα τὴν κατὰ χάριν δικαιοσύνην ἦν ἡ πίστις παρέχει οὕτως τῶι μὲν γὰρ κατορθοῦντι φησιν κατὰ ὀφειλὴν κεχρεώστηται ἡ ἀντιμισθία τι δὲ δύναται καὶ ὁ πάνυ εναρεστος κατορθῶσαι καὶ ὀφειλέτην ἔχειν θεὸν ὁ δέ γε ἐκ πίστεως δικαιούμενος κατὰ χάριν δικαιοῦται ἔνθα δὲ θεὸς χαρίζεται πάντως μεγάλα χαρίζεται τι γὰρ χαρίζεται υἱοθεσίαν παρέχει ἀδελφοὺς ποιεῖ Χριστοῦ κληρονόμους θεοῦ συγκληρονόμους Χριστοῦ ἅτινά ποτε ἂν παρέσχεν ἡμῖν τὰ κατορθώματα
208ex	20v	Rom.4.5	^* s	τῶι {δὲ ἐργαζομένωι /δὲ μὴ ἐργαζομένωι }^*	τῶι μὴ θαῤῥουντι μὲν ἀπὸ τῶν ἔργων προσιόντι δὲ ἐκ πίστεως λογίζεται ἡ πίστις αὐτοῦ εἰς δικαιοσύνην καὶ δικαιοῦται δι' αὐτῆς
209	20v	Rom.4.5	θ ^*	πιστεύοντι δὲ ἐπὶ τὸν δικαιοῦντα τὸν ἀσεβῆ λογίζεται ἡ πίστις αὐτοῦ	μὴ δὲ τὴν πίστιν νομίσῃς εὐχερῶς παραγίνεσθαί τινι ἀνδρείας γὰρ δεῖται καὶ διεσμηγμένης ψυχῆς
210	20v	Rom.4.5	ι ^*	εἰς δικαιοσύνην	ὁρᾷς ὅτι τῶι μὲν ἐργαζομένωι μισθὸς κατὰ τὰ ἔργα λογίζεται τῶι δὲ πιστῶι δικαιοσύνη μυρίων δὲ μισθῶν ἐστι περιεκτικὴ ἡ δικαιοσύνην
211	20v	Rom.4.6	ια ^*	καθάπερ καὶ Δαυὶδ λέγει τὸν μακαρισμὸν τοῦ ἀνθρώπου ὧι ὁ θεὸς λογίζεται δικαιοσύνην χωρὶς ἔργων	καὶ ὁ Δαυὶδ τῆι ἐκ πίστεως δικαιοσύνη ψηφίζεται τὸν ἁγιασμον χωρὶς ἔργων
212	21r	Rom.4.7-Rom.4.8	ιβ	μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ αιμαρτιαι μακάριος ἀνὴρ ὧι οὐ μὴ λογίσηται κύριος ἁμαρτίαν	μακαρισμὸς ἐστιν ἡ κορυφὴ τῶν ἀγαθῶν δοκεῖ μέν πως ἀλλόκοτος είναι ἡ μαρτυρία οὐ γὰρ ἔχει μακάριος ὧι ἡ πίστις εἰς δικαιοσύνην χωρὶς ἔργων λογίζεται πλὴν σφόδρα ἐστι κατάλληλος εἰ γὰρ μακάριος ὧι αἱ ἁμαρτίαι κατὰ χάριν ἀφέθησαν τρισμακάριστος δηλονότι ὃν ἐδικαίωσε κατὰ καριν ὁ θεός
212Ph	21r	Rom.4.8	Φωτ(ιου) ^*		μακάριοι ὧν ἀφέθησαν Κατάλληλος λίαν καὶ ἁρμοζουσα ἡ ψαλμικὴ χρῆσις καὶ γὰρ πᾶσα δικαίωσις ἀπὸ θεοῦ ἢ ἐκ τοῦ ἀφεθῆναι γίνεται τὰς ἀνομίας καὶ ἁμαρτίας ἢ ἐκ τοῦ ἐπικαλυφθῆναι οἷον διά τινων κατορθωμάτων ἐκνικηθῆναι καὶ καταποθῆναι ἢ ἐκ τοῦ μὴ λογίσασθαι τὸν θεὸν τὸ πραχθὲν εἰς ἁμαρτίαν καὶ διὰ τῶν τριῶν τούτων φιλανθρώπων τρόπων λογίζεται ὁ θεὸς τῷ ἀνθρώπῳ τὴν δικαιοσύνην ὡς συμπαθῶν ὡς οἰκονομῶν ὡς φιλοτιμούμενος ἡ μὲν γὰρ ἄφεσις συμπαθείας ἡ δὲ ἐπικάλυψις οἰκονομίας τὸ δὲ μὴ λογίσασθαι εἰς ἁμαρτίαν φιλοτιμίας τίνες οὖν ἀξιοῦνται τούτων οἱ πιστοὶ καὶ διὰ τῆς πίστεως διὸ καὶ μακαρίζει αὐτοὺς καὶ ὁ προφήτης ∆αυὶδ τοῖς δὲ ἐν νόμῳ καὶ ἐξ ἔργων ζητοῦσι δικαιωθῆναι οὐδεμία τῶν τριῶν δικαίωσις ἕπτεται τοῖς δὲ ἐκ πίστεως διὰ τῶν τριῶν τούτων τρόπων ἡ δικαιοσύνη λογίζεται προσφόρως ἄρα τὴν δαυϊτικὴν μαρτυρίαν ὁ θεσπέσιος Παῦλος τῇ ἰδίᾳ ἥρμοσε διδασκαλίᾳ
213	21r	Rom.4.9	ιγ	ὁ μακαρισμὸς οὖν οὗτος ἐπὶ τὴν περιτομήν	εἶτά φησι οὗτος ὁ τῶι Δαυὶδ εἰρημένος μακαρισμὸς ἐπὶ τὴν περιτομὴν ἦλθεν ἡ καὶ ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν καὶ μᾶλλον δείκνυσιν ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν αὐτον ἐληλυθότα καὶ χώραν ἔχοντα τῶι τὸν Ἀβραὰμ ἐν ἀκροβυστία ὄντα σωθῆναι καὶ δικαιωθῆναι
214	21r	Rom.4.9-Rom.4.10	ιδ	ἡ καὶ ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν λέγομεν γὰρ ὅτι ἐλογίσθη τῶι Ἁβρρὰμ ἡ πίστις εἰς δικαιοσύνην πως οὖν ἐλογίσθη ἐν περιτομῆι ὄντι ἡ ἐν ἀκροβυστίαι	εἶτα κατασκευάζει τὸ ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν μᾶλλον ἔχειν χώραν καί φησι τῶ Ἀβραὰμ ἐλογίσθη δικαιοσύνη διὰ πίστεως ἴδωμεν τοιγαροῦν ἐν περιτομωι ὄντι αὐτῶι ἡ ἀκροβύστω καὶ δῆλόν φησι ὡς ἀκροβύστω ὁρᾷς οὖν ὅτι μᾶλλον ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν χώραν ἔχει
215	21r	Rom.4.10	ιε	οὐκ ἐν περιτομῆι ἂλλ ἐν ἀκροβυστίαι	εἰ οὖν ἐν ἀκροβυστίαι ὧν ἐδικαιώθη ἄρα μᾶλλον ὁ τῶι Δαυὶδ εἰρημένος μακαρισμὸς ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν χώραν ἔχει ἡ ἐπὶ τὴν περιτομήν
215ex	21v	Rom.4.11	(Σευη)ρ(ιανο)υ ^*	καὶ σημεῖον ἔλαβε περιτομῆς σφαγιδα τῆς δικαιοσύνης	ἡ περιτομὴ ἐδόθη διὰ τρεῖς αἰτίας ταύτας ώστε σημεῖον είναι πίστεως καὶ τοῦ ἁβραμιαίου γένους δηλωτικὴν καὶ σύμβολον καὶ αἴνιγμα πολιτείας καθαρᾶς καὶ σώφρονος ώστε οὐχ ὡς δικαιοσύνης ποιητικὴ ἐδόθη ἀλλὰ σφραγὶς καὶ σημεῖον τῆς ἐκ πίστεως δικαιοσύνης
216	21v	Rom.4.11	ιϛ	καὶ σημεῖον ἔλαβε περιτομῆς σφραγῖδα τῆς δικαιοσύνης	δοκοῦσαν ἀντίθεσιν λύει τοσοῦτόν φησι μεγάλη ἡ περιτομὴ καὶ ταύτης χωρὶς οὐκ ἑνὶ δικαιωθῆναι ὅτι καὶ αὐτος ὁ ἐν ἀκροβυστίαι κατὰ τὸν σὸν λόγον δικαιωθεὶς περιτομῆς ἐδεήθη καί φησιν οὐ διά τι ἕτερον περιετμήθη ἡ διὰ τὸ σημεῖον καὶ ἀπόδειξιν ἐπιφέρεσθαι τὴν περιτομὴν τῆς ἐν τῆι ἀκροβυστίαι ὑπαρξάσης αὐτῶι δικαιοσύνης εἰ δὲ σημείου ἕνεκεν καὶ σφραγῖδος ἔλαβεν αὐτὴν οὐδὲν αὕτη πρὸς τὴν δικαιοσύνην συνετέλεσεν ἀλλὰ μόνον τὸ τοιῶσδε δεδικαιῶσθαι ἐσήμαινε τουτέστιν ὅτι ἐν τῆι ἀκροβυστίαι ὧν ἠξιώθη τῆς δικαιοσύνης
216Ph	21v	Rom.4.11	Φωτ(ιου) ^*		καὶ σημεῖον ἔλαβε περιτομῆς ∆ιὰ τὶ φησὶ πρῶτον ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην καὶ οὕτω περιετμήθη πρῶτον μὲν ἵνα ὡς σημεῖον νομισθῇ ἀρετῆς ἡ περιτομὴ καὶ οὐχ ὡς αὐτοαρετὴ καὶ κατόρθωμα τὸ γὰρ σημεῖον τῆς περιτομῆς φησὶ σφραγὶς ἐστιν οἷον σημεῖον ἐστι καὶ παράστασις τῆς ἐν τῆι ἀκροβυστίᾳ διὰ πίστεως δικαιοσύνης δεύτερον δὲ ἵνα καὶ τῶν ἀκροβύστων καὶ τῶν ἐμπεριτομων κοινὸς ἐπιγνωσθῇ καὶ ἀνακηρυχθῇ πατὴρ τῶν μὲν ἀκροβύστων ὡς ἐν τῇ ἀκροβυστίᾳ καὶ πιστεύσας καὶ δικαιωθεὶς τῶν δὲ ἐμπεριτομων ὡς καὶ αὐτὸς περιτμηθεὶς μετὰ τὸ πιστεῦσαι πάντων οὖν εἰκοτως ἂν λογισθείη πατὴρ τῶν τὴν πίστιν δηλονότι παραδεξαμένων εἴτε ἀπερίτμητοι εἴτε περιτετμημένοι εἶεν ἂν δὲ τὴν πίστιν μὴ ἔχωσιν οὐδὲ τὴν πρὸς ἐκεῖνον συγγένειαν ἔχουσιν οἵτινες ἂν εἶεν οὐδὲ κληρονόμοι ἄρα τῆς πρὸς ἐκεῖνον ἐπαγγελίας τοῖς γὰρ συγγενέσι καὶ τῷ γὰρ σπέρματι αὐτοῦ αἱ ὑποσχέσεις καὶ αἱ εὐλογίαι
217	21v	Rom.4.11	[ι]ζ	τῆς πίστεως τῆς ἐν τῆ ἀκροβυστίαι εἰς τὸ είναι αὐτον πατέρα	τῆς ἐκ πίστεως ὑπαρξάσας
218	21v	Rom.4.11	[ι]η	πάντων	διά τι δὲ ὅλως ἐδεήθη αὐτῆς εἰ μηδὲν συνετέλει ἐν τῆι δικαιοσύνηι πρῶτον μὲν καθὼς ἄνω λέγει εἰς τὸ είναι αὐτὴν σημεῖον ἔπειτα ἵνα κοινὸς γένηται πατὴρ τῶν τε ἐν περιτομῆι τῶν τε ἐν ἀκροβυστία
219	21v	Rom.4.11	[ιθ]	τῶν πιστευόντων	οὐχ ἁπλῶς τῶν οἷον δήποτε ἀλλὰ τῶν πιστευόντων εἰς τὸν Χριστόν
220	21v	Rom.4.11	^*	δι' ἀκροβυστίας	τῶν ἐν ἀκροβυστίαι ὄντων καὶ πιστευόντων
221	21v	Rom.4.11	[κ]α	εἰς τὸ λογισθῆναι καὶ αὐτοῖς τὴν δικαιοσύνην	διὰ πίστεως δηλονότι χωρὶς ἔργων
221Ph	21v	Rom.4.11	Φωτ(ιου) ^* s		Καὶ πατέρα περιτομῆς οὐχ ἁπλῶς φησι πατὴρ τῶν ἐμπεριτμήτων τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ περιτομῆς ἀλλὰ πατὴρ ἐκείνων τῶν ἐμπεριτμήτων τῶν μὴ μόνον περιτετμημένων ἀλλὰ καὶ κατὰ τὰ ἴχνη αὐτοῦ τὴν πίστιν Χριστοῦ εἰσοικιζομένων ἐκεῖνοι δὲ κατὰ τὰ ἴχνη καὶ κατὰ μίμησιν τοῦ Ἀβραὰμ πιστεύουσιν εἰς Χριστὸν οἱ ἀδιστάκτως καὶ χωρὶς φιλονεικίας καὶ ἐνδυασμοῦ προσερχόμενοι τῷ Χριστῷ
222	22r	Rom.4.12	κβ	καὶ πατέρα περιτομῆς τοῖς οὐκ ἐκ περιτομῆς μόνον	ὥσπερ γὰρ οἱ ἐν ἀκροβυστίαι οὐ διὰ τοῦτο μόνον σχοῖεν τὸν Ἀβραὰμ πατέρα διὰ τὸ ἐν ἀκροβυστίαι αὐτον πεπιστευκέναι εἰ μὴ καὶ τὴν πίστιν μιμήσαιντο οὕτως οὐδε οἱ ἐν περιτομῆι σχήσουσι διὰ τὸ μόνον περιτμηθῆναι τὸν Ἀβραὰμ εὰν μὴ καὶ τὴν πίστιν αὐτοῦ μιμήσωνται δῆλον ὡς καὶ ἐκπεσοῦνται τῆς πρὸς Ἀβραὰμ συγγενείας οἱ Ἰουδαῖοι ἐὰν μὴ πιστεύσωσι
223	22r	Rom.4.12	κγ	ἀλλὰ καὶ τοῖς στοιχοῦσι	στοιχοῦσι πειθομένοις ἐμμένουσιν
223Ph	22r	Rom.4.12	Φωτ(ιου) ^*		τοῖς ἴχνεσι Ἴχνη λέγεται τὰ τῶν προοδευσάντων σύμβολα καὶ σημεῖα τῶν ἰχνῶν ἐπεὶ οὖν οὗτοι μεταγενέστεροι οἰκείως καὶ ἁρμοδίως φησὶν τοῖς ἐμμένουσι καὶ ἐπακολουθοῦσι τοῖς ἴχνεσιν ἤτοι πορευομένοις κατὰ τὰ ἐκείνου ἴχνη καὶ τὴν ἐκείνου ὁδὸν ἥτις χωρὶς περιτομῆς ὑπῆρχε
224	22r	Rom.4.12	κδ	τοῖς ἴχνεσι τῆς πίστεως	τοῖς ἴχνεσι τῆι μιμήσει τῆι ὁμοιώσει
225	22r	Rom.4.12	κε	τῆς ἐν ἀκροβυστίαι τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἀβραάμ	πάλιν ὑπομιμνήσκει ὅτι ἐν ἀκροβυστίαι ἐπίστευσε καὶ ὕστερον περιετμήθη
226	22r	Rom.4.13	κϛ	οὐ γὰρ διὰ νόμου ἡ ἐπαγγελία τῶι Ἀβραὰμ ἡ τῶι σπέρματι αὐτοῦ τὸ κληρονόμον αὐτον είναι τοῦ κόσμου	θαυμάσιον λέγει οὕτως φησι ἡ περιτομὴ χωρὶς πίστεως οὐκ ἰσχύει δικαιῶσαι οὐδε προπάτορα σοι ποιεῖ ὡς ἰουδαῖε τὸν Ἀβραὰμ ὅτι οὐδε ὁ νόμος ἐφ' ὧι μεγαφρονεις συνετελεσε τι εἰς τὰς ἐπαγγελίας τῶι Ἀβραὰμ ἀλλὰ μόνῃ ἡ πίστις ἀκροβύστω γὰρ ἔτι ὄντι καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἐδόθησαν αἱ ἐπαγγελίαι πιστεύσαντι εἰ οὖν αὐτος ὁ νόμος οὐδὲν εἰς τὰς ἐπαγγελίας συνετελεσε σχολῇ γοῦν ἡ περιτομὴ πρὸς δικαιοσύνην ἐξαρκέσει
226ex	22r	Rom.4.13	Σευηριαν(ου) s	τὸ κληρονόμον αὐτον είναι τοῦ κόσμου	κληρονόμους τοῦ κόσμου τοὺς δικαίους ἔσεσθαι φησι ὅτι τῶν ἀσεβῶν ἐκ μέσου γενομένων καὶ παραδοθέντων κολάσει ἐν τῆι τῆς κρίσεως ἡμέραι τὸν συμπάντα λοιπὸν κόσμον ἕξουσιν οἱ δίκαιοι ἀνακαινισθέντα καὶ αὐτῶν ἔσται τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ τὰ ἐπίγεια
227	22v	Rom.4.13	κζ	ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης πίστεως	τῆς πίστεώς φησι
227Ph	22v	Rom.4.13	Φωτ(ιου) ^*		Εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι εἰπὼν πρότερον ὅτι διὰ τοῦτο ἀκροβυστος ὢν ὁ Ἀβραὰμ ἐπίστευσε καὶ ἐδικαιώθη ἵνα πατὴρ λογισθῇ τῶν ἐν ἀκροβυστίᾳ πιστῶν καὶ διὰ τοῦτο πάλιν περιετμήθη ἵνα καὶ τῶν ἐν περιτομῇ πιστῶν πατὴρ λογισθῇ καὶ ἐπαγαγὼν καὶ ἀποδείξας ὅτι καὶ μᾶλλον λογίζεται πατὴρ τῶν ἐν ἀκροβυστίᾳ πιστῶν ὅσῳ καὶ πρὸ τῆς περιτομῆς καὶ πρὸ αὐτοῦ τοῦ νόμου τοῦ καὶ τὴν περιτομὴν περιέχοντος αὐτὸς καὶ ἐπίστευσεν καὶ ἡ πίστις αὐτοῦ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην ταῦτα εἰπὼν καὶ παραστήσας νῦν καὶ ἑτέρῳ τρόπῳ τὸ αὐτὸ δείκνυσι καί φησιν ὑποκείσθω μὴ οὕτως ἔχειν ὡς ἔφημεν ἀλλὰ τοὺς ἐκ νόμου μόνους εἶναι κληρονόμους τῶν πρὸς Ἀβραὰμ ἐπαγγελιῶν οὔκουν εἰς μάτην γέγονεν ἡ πίστις τῷ Ἀβραὰμ αὐτὸς γὰρ πρὸ τοῦ νόμου καὶ χωρὶς τοῦ νόμου ἐπίστευσεν κεκένωται ἄρα ἡ πίστις οὐδὲν ἐστιν αὐτῆς τὸ ὅλον ἠφάνισται ἀλλὰ καὶ αἱ ἐπαγγελίαι κατηργήθησαν οἷον ἄχρηστοι καὶ ἀτέλεστοι γεγένηνται εἰ γὰρ ἡ πίστις δι' ἣν ἡ ἐπαγγελία ἐκενώθη καὶ αἱ ἐπαγγελίαι δηλονότι αἱ ἐπὶ τῇ πίστει ἑδραζομεναι συναπερρύησαν καὶ γεγόνασι φροῦδοι τὶ οὖν οἱ διὰ νόμου κληρονομήσουσιν τῆς μὲν πίστεως κενωθείσης συνεκρυείσης δὲ τῇ πίστει τῆς ἐπαγγελίας ὁρᾷς ὡς δι' ὧν λέγουσι διὰ νόμου κληρονομεῖν διὰ τούτων δείκνυνται μηδ' ὅλως κληρονομεῖν οὕτω τοίνυν διχῶς τὰς ἀποδείξεις ἐποιήσατο ὅτι ὁ μακαρισμὸς ἐπὶ τὴν διὰ πίστεως ἀκροβυστίαν μᾶλλον ἁρμοζει ἢ ἐπὶ τὴν περιτομὴν τὴν πρώτην μὲν ἐπ' εὐθείας προαγαγὼν καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν κατὰ τὸν Ἀβραὰμ πραχθέντων τὴν δευτέραν δὲ συνδραμὼν ἐκείνοις καὶ ὑποθεὶς τὸ παρὰ τὼν ἐναντίων λεγόμενον καὶ δείξας οἷον ἄτοπον ἕπεται τῇ ὑποθέσει αὐτῶν τίθησι δὲ καὶ τρίτην ἀποδειξιν ἐξ αὐτοῦ λαμβανομένην τοῦ νόμου καί φησιν ὁ νόμος ἐφ' ᾧ ἐπερείδεσθε παραβαθεὶς ὀργὴν κατεργάζεται τοῦτο εἰπὼν τὸ ἀκολουθον ὡς δῆλον ὑπάρχον κατέλιπεν οἷον ὑμεῖς δὲ παραβεβήκατε δῆλον γὰρ τοῦτο καὶ συνεπινοούμενον εἰ οὖν ὁ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται παραβαθεὶς ὑμεῖς δὲ παραβεβήκατε οὐ μόνον ἐπαγγελιῶν οὒκ ἐστε ἄξιοι ἀλλὰ καὶ τιμωρηθήσεσθε τοῦτο γὰρ ὑμῖν ὁ νόμος παραβεβηκόσιν διὰ παντὸς ἐπανατείνεται πόθεν οὖν σωθήσεσθε πόθεν ὑμῖν αἱ ἐπαγγελίαι ἐπεὶ οὖν τά τε ἄλλα εἴρηται καὶ δέδεικται ὅτι καὶ ἐκ τοῦ νόμου οὐκ ἔστιν ὅλως δικαιωθῆναι λείπεται καταφυγεῖν ἐπὶ τὴν διὰ πίστεως χάριν διὰ ταύτης γὰρ καὶ αἱ ἐπαγγελίαι περατοῦνται καὶ ὁ Ἀβραὰμ πάντων γίνεται πατὴρ ὥστε ὁ τοῦ ∆αυὶδ μακαρισμὸς κοινὸς ὑπάρχων ἐπὶ τῶν διὰ πίστεως σωζομένων πάντων οὐχ ἧττον ἀλλὰ καὶ μᾶλλον ἐστιν ἐπὶ τῶν ἐν ἀκροβυστίᾳ πιστῶν ἐφαρμοζων ὅσῳ καὶ πρῶτον ἐπὶ τοῦ ἐν ἀκροβυστίᾳ Ἀβραὰμ ἐφάνη ἐπαληθεύων ταῦτα δὲ ἤρτηται τοῦ νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται καὶ ἑξῆς καὶ δεῖ ἐπισκοπεῖν δυνατὸν δὲ ταῦτα καὶ ἄλλαις ἐπιβολαῖς διασαφῆσαι ὡς εἴρηται ἐν τῷ πλάτει
228	22v	Rom.4.14	κη	εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι κεκένωται ἡ πίστις καί	ὁ γὰρ ἐχόμενος τοῦ νόμου ὡς σώζοντος ἀτιμάζει τὴν διὰ πίστεως σωτηρίαν κληρονόμοι δὲ οἷον τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας
229	22v	Rom.4.14	[κθ]	κατήργηται ἡ ἐπαγγελία	ὡς οὐ χρειώδης οὖσαι κατήργηνται αἱ ἐπαγγελίαι τουτέστιν ἄπρακτο γεγόνασιν πως εἰ γὰρ ἡ πίστις καταργεῖται δι' ἦν αἱ ἐπαγγελίαι δῆλον ὅτι συγκαταργοῦνται αἱ ἐπαγγελίαι εἰ δὲ αὗται καταργηθῶσιν οὔτε ὁ Ἀβραὰμ πατήρ τινος
230	23r	Rom.4.15	λ	ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται οὐ γὰρ οὐκ ἐστι νόμος οὐδε παράβασις	καὶ οὕτως φησι οὐ διὰ τοῦ νόμου βεβαιοῦνται αἱ ἐπαγγελίαι ὅτι τρόπον τινα καὶ ἐμποδίζονται πως ὅτι ὁ νόμος ὀργὴν καταργαζεται παραβαθεὶς δηλονότι οὐδεὶς γὰρ αὐτον ἴσχυσε πληρῶσαι ἔνθα δὲ ὀργή πως ἥξουσιν αἱ ἐπαγγελίαι ἡ δὲ πίστις φησι τὴν χάριν εἰσάγει τοῦ θεοῦ χάριτος δὲ οὔσης ἔρχονται καὶ πληροῦνται αἱ ἐπαγγελίαι
231	23r	Rom.4.16	λα	διὰ τοῦτο ἐκ πίστεως ἵνα κατὰ χάριν εἰς τὸ είναι βεβαίαν τὴν ἐπαγγελίαν	ἔνθα γὰρ χάρις θεοῦ οὐκ ἔτι ἀμφίβολοι αἱ ἐπαγγελίαι ἀλλὰ βεβαιοῖ θεὸς γάρ φησι ὁ δικαίων χάριτί τις ὁ κατακρίνων
232	23r	Rom.4.16	λβ	παντὶ τῶι σπέρματι	τὸ ὑπερβατον παντὶ τῶι σπέρματι Ἀβραάμ
233	23r	Rom.4.16	λγ	οὐ τῶι ἐκ τοῦ νόμου μόνον ἀλλὰ καί	ἐκ τοῦ νόμου λέγει τοὺς ἐξ Ἰουδαίων πιστεύσαντας
234	23r	Rom.4.16-Rom.4.17	λδ	τῶι ἐκ πίστεως Ἀβραὰμ ὃς ἐστι πατὴρ πάντων ἡμῶν καθὼς γέγραπται ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε	τοὺς χωρὶς νόμου πιστοὺς γενομένους ὅρα δέ πως λοιπὸν συνάπτει τοὺς δύο λαοὺς καὶ πάντων ποιεῖ πατέρα τὸν Ἀβραάμ
235	23r	Rom.4.17	λε	κατέναντι οὐ ἐπίστευσε θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος	κατέναντι τουτέστιν ὥσπερ ὁ θεὸς οὐκ ἐστι μερικὸς ἀλλὰ πάντων θεὸς οὕτω καὶ ὁ Ἀβραὰμ πάντων πατήρ
235Ph	23r	Rom.4.17	Φωτ(ιου) ^*		Κατέναντι ἐναντίον ἐνώπιον εἰς πρόσωπον θεοῦ εἰς πρόσωπον γὰρ θεοῦ εἴρηται οἷον ὡς ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ τὸ πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε ἐπειδὴ γὰρ εἶπεν καθὼς γέγραπται μὴ προσθεὶς ποῦ γέγραπται ἢ πῶς ἐπήγαγεν εἰ καὶ ὑπερβὰς τὸ κατέναντι θεοῦ τὸ ἀξιοπιστον καὶ βέβαιον τοῦ γέγραπται παριστῶν καθὼς γέγραπται κατενώπιον θεοῦ τοῦτ' ἔστιν εἰς πρόσωπον θεοῦ καὶ ἐκ προσώπου θεοῦ ἀξιοπιστος ἐστι φησὶν ἡ γραφὴ ἀμετάπτωτος βεβαία θεὸς ἐστιν ἐν αὐτῇ εἰπὼν πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε τὸ γοῦν ἐφεξῆς τῆς τοῦ λόγου συμφράσεως καθὼς γέγραπται κατέναντι οὗ ἐπίστευσε θεοῦ ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν καὶ ἑξῆς
235exa	23r	Rom.4.17	s ^*	κατέναντι οὐ ἐπίστευσε θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος	καθ' ὁμοίωσιν θεοῦ
235exb	23r	Rom.4.17	s	κατέναντι οὐ ἐπίστευσε θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος	ὥσπερ γάρ φησι πάντων ἐστι ποιητὴς ὁ θεὸς καὶ πάντων θεός τε καὶ κηδεμὼν οὕτω καὶ τὸν Ἀβραὰμ πάντων πατηρα κεχειροτόνηκεν οὐκ Ιουδαιοων μόνον ἀλλὰ πάντων τῶν πιστευόντων
235exc	23r	Rom.4.17	s	κατέναντι οὐ ἐπίστευσε θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος	ἀντὶ τοῦ ἐνώπιον πρὸ προσώπου οὐ ἐπίστευσε θεοῦ
236	23r	Rom.4.17	λϛ	τοὺς νεκροὺς καὶ καλοῦντος τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα	τὸν μὲν τῆς ἀναστάσεως καταβάλλεται λόγον πλὴν προφορως καὶ εἰς τὸ προκείμενον ἐπίστευσε φησι ὁ Ἀβραὰμ τῶι θεῶι ὅτι καὶ τοὺς νεκροὺς ζωοποιεῖ διὰ τοῦτο καὶ τὸ δοῦναι αὐτον σπέρμα γεγηρακότι ὁ γὰρ τοὺς νεκροὺς ζωοποιῶν καὶ τὰ μὴ ὄντα οὐσιῶν πολλῷ μᾶλλον δυνήσται τῶ νεκρωμενω διὰ τὸ γῆρας σώματι δοῦναι σπέρμα
236Pha	23r	Rom.4.17	Φωτ(ιου) ^*		Καλῶς φησιν καὶ καλοῦντος τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα λόγῳ γὰρ τὰ μὴ ὄντα εἰς τὸ εἶναι καὶ ἅμα τῷ καλέσαι παράγει ὥστε εἶναι παρ' αὐτῷ δυνατὸν καὶ ῥᾷον καὶ τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα καὶ ἔμπαλιν εἰ βουληθείη καὶ τὰ ὄντα ὡς μὴ ὄντα καλεῖν
236Phb	23r	Rom.4.17	Φωτ(ιου) ^*		Ὃς παρ' ἐλπίδα ἀντὶ τοῦ ἐπαγγελίαις ἐπίστευσε πολὺ τὸ ἀνέλπιστον ἐχούσαις κατὰ ἀνθρώπινον λογισμὸν μόνῃ ἑδρασθεὶς τῇ ἐπὶ θεὸν ἐλπίδι
236ex	23r	Rom.4.18	Σευηρι(ανου) s	ὃς παρ' ἐλπίδα	παρ' ἐλπίδα τῆς οἰκείας φύσεως ἐπ' ἐλπίδι τῆς τοῦ ἐπαγγειλαμένου δυνάμεως
237	23r	Rom.4.18	λζ	ὃς παρ' ἐλπίδα	τὴν ἀνθρωπίνην
238	23r	Rom.4.18	λη	ἐπ' ἐλπίδι ἐπίστευσεν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτον πατέρα	τῆι τοῦ θεοῦ
239	23v	Rom.4.18	λθ	πολλῶν ἐθνῶν κατὰ τὸ εἰρημένον οὕτως ἔσται τὸ σπέρμα σου	τῶν κατὰ πίστιν καὶ ἐπαγγελίαν τις δὲ αὐτοῦ υἱος διὰ πίστεως καὶ ἐπαγγελίας δοθεὶς δηλονότι Ἰσαὰκ ὁ γὰρ Ἰσμαὴλ κατὰ σάρκα ἦν αὐτοῦ
240	23v	Rom.4.19	μ	καὶ μὴ ἀσθενήσας τῆι πίστει οὐ κατενόησε τὸ ἑαυτοῦ σῶμα ἤδη νενεκρωμένον	πολλὰ μὲν ἦν τὰ ἀσθενῆ καὶ ἀδύναμον αὐτοῦ τὴν πίστιν γενέσθαι παρασκευάζοντα ἂλλ οὐδε πρὸς ἐν ἠσθένησεν ἡ γενναία ψυχὴ πρῶτον ὅτι πρὸς οὐδε ἐν τοιοῦτον παράδειγμα ἰδεῖν ἠδύνατο ἀλλὰ πρώτῳ ἡ τῆς παρ' ἐλπίδα παιδοποιίας δέδοται ἐπαγγελία δεύτερον τὸ νενεκρῶσθαι αὐτοῦ τῶι γερα τὸ σῶμα τρίτον τὸ συνενεκρῶσθαι τὴν μήτραν Σάρρας καὶ ἀδυνάτως ἔχειν πρὸς παιδοποιΐαν
241	23v	Rom.4.19	μα	ἑκατονταετής που ὑπάρχων καὶ τὴν νέκρωσιν τῆς μήτρας Σάρρας	καλῶς τὸ ἑκατονταετής που οὐ γὰρ ἦν ἑκατονταετὴς ἂλλ ἐνενήκοντα ἐννέα
242	23v	Rom.4.20	μβ	εἰς δὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ	οὐ γὰρ ἦν ἔργων ἀποδειξις ἀλλὰ ψιλὰ ῥήματα
243	23v	Rom.4.20	μγ	οὐ διεκρίθη τῆι ἀπιστίαι	οὐκ εἶπεν οὐκ ἐπίστευσεν ἂλλ οὐ διεκρίθη τῆι ἀπιστίαι τουτέστιν οὐδε ἐνεδοίασεν οὐδε ἀμφέβαλεν
244	23v	Rom.4.20	μδ	ἂλλ ἐνεδυναμώθη τῆι πίστει	εἰπὼν ἐνεδυναμώθη δείκνυσι πολλῶι καμάτωι καὶ δυνάμει ψυχῆς κατορθουμένην τὴν πίστιν
245	23v	Rom.4.20	με	δοὺς δόξαν τῶι θεῶι	πως ἐνεδυναμώθη δοὺς δόξαν φησι τῶι θεῶι τουτέστιν οὐ περιεργασάμενος πως ἐγχωρεῖ τοῦτο γενέσθαι ἂλλ εὐθὺς πιστεύσας καὶ εὐλογήσας ὡς εὐεργέτην τὸν θεὸν ὡς ἤδε δεδωκότα τὸ ἐπαγγελθέν
246	23v	Rom.4.21	μϛ	καὶ πληροφορηθεὶς ὅτι ὁ ἐπήγγελται δυνατὸς ἐστι καὶ ποιῆσαι	οὐκ εἶπε πιστεύσας ἂλλ ἐμφαντικώτερον πληροφορηθείς
247	23v	Rom.4.22	μζ	διὸ καὶ ἐλογίσθη αὐτῶι εἰς δικαιοσύνην	ὁρᾷς ὅτι ἀπὸ πίστεως ἐδικαιώθη
248	23v	Rom.4.23	μη	οὐκ ἐγράφη δὲ δι' αὐτον μόνον ὅτι ἐλογίσθη αὐτῶι	εἶτα ἵνα μὴ λέγωσιν οἱ ἀκροαταὶ καί τι πρὸς ἡμᾶς ἐκεῖνος γὰρ ἐδικαιώθη ἐπάγει ὅτι ταῦτα οὐ χάριν μόνου τοῦ πατριάρχου γέγραπται ἀλλὰ καὶ δι' ἡμᾶς ἵνα παράδειγμα τὸν Ἀβραὰμ ἔχοντες πιστοί τε ὁμοίως γινώμεθα καὶ ὁμοίως ἡ πίστις ἡμῖν εἰς δικαιοσύνην λογίζηται
249	24r	Rom.4.24	μθ	ἀλλὰ καὶ δι' ἡμᾶς οἷς μέλλει λογίζεσθαι τοῖς πιστεύουσιν ἐπὶ τὸν ἐγείραντα Ἰησοῦν τὸν κύριον ἡμῶν ἐκ νεκρῶν	εὐφυῶς εἰσέβαλεν εἰς τὸν περὶ τοῦ κυρίου λόγον καί φησιν οὐ διὰ τὰς οἰκείας ἁμαρτίας ἀπέθανεν ἐπεὶ οὐδε ἀναστῆναι αὐτον ἔδει ὥσπερ οὐδε πρὸ τούτου τις ἀλλὰ διὰ τὰς ἡμῶν ἁμαρτίας ἵνα ἐξ ἑαυτῶν ἡμᾶς ἀπαλλάξη
250	24r	Rom.4.25	ν	ὃς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν	ἵνα φησι δικαιώσῃ ἡμᾶς καὶ ἀπαλλάξη ἁμαρτιῶν οὐ γὰρ διὰ τοῦτο οἰκειωσάμενος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν δίκην θανάτου δέδωκεν ὑπὲρ ἡμῶν ἵνα ἡμᾶς ὑπευθύνους καὶ χρεωστας ἔχῃ θανάτου ἂλλ ἵνα δικαιώσῃ ἡμᾶς καὶ τέλεον ἀνευθύνους ἀφῇ
251	24r	Rom.5.1	να	δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχωμεν πρὸς τὸν θεὸν διὰ τοῦ κυρίου	πως δ' ἄν τις εἰρηνέυοι πρὸς τὸν θεὸν ἀκολουθῶν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ ὡς ὅ γε ἁμαρτάνων πολεμεῖ θεῶι
251Ph	24r	Rom.5.1	Φωτ(ιου) ^*		δικαιοωθεντες οὖν ἐκ πίστεως ∆είκνυσι τοὺς Ἰουδαίους στασιάζοντας πρὸς τὴν πίστιν καὶ μὴ παραδεχομένους τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ πρὸς αὐτὸν στασιάζειν τὸν πατέρα τὸν ἐγείραντα αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἵνα γὰρ φησὶ δικαιωθῶμεν ἡμεῖς διὰ τοῦτο καὶ ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καὶ ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν ὑμεῖς δὲ οὐ προσδεχόμενοι αὐτον καὶ τῷ πατρὶ πολεμεῖτε τῷ ἀναστήσαντι αὐτον ἀλλ' οἱ δικαιωθέντες φησὶν εἰρήνην ἔχωμεν πρὸς τὸν πατέρα καταλύσωμεν τελείως τὸν πρὸς αὐτὸν πόλεμον πῶς δὲ καταλύεται διὰ τελείας καὶ ἀδιστάκτου πίστεως τῆς εἰς τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν αὐτὸς γὰρ ἐστι καὶ ὁ προσάγων ἡμᾶς αὐτῷ τῷ πατρί
252	24r	Rom.5.1	νβ	ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ	εἰ γὰρ δι' αὐτοῦ τῶν προγενομένων ἐλυτρώθημεν ἁμαρτιῶν δι' αὐτοῦ πάλιν καὶ τῆς εἰς αὐτον πίστεως μενοῦμεν μὴ ἁμαρτάνοντες καὶ γὰρ εὐχερὲς μᾶλλον φυλάξαι ἡ κτήσασθαι τὰ ἀγαθὰ τῆι αὐτοῦ συνεργία
253	24r	Rom.5.2	νγ	δι' οὐ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσκήκαμεν τῆι	δι' αὐτοῦ γὰρ προσήχθημεν τῶ πατρὶ εἰ οὖν μακρὰν ὄντες ἐγγὺς γεγόναμεν τῶι θανάτωι αὐτοῦ πολλῷ μᾶλλον ἐγγὺς ὄντες εἰρηνεύσομεν πρὸς αὐτον χάριτι αὐτοῦ
254	24r	Rom.5.2	νδ	πίστει	θεὶς τὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ἡμῶν τίθησι πρὸς γὰρ τὰς ἀφάτους δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ ἡμεῖς οὐδὲν πλὴν πίστεως εἰσηνέγκαμεν
254Ph	24r	Rom.5.2	Φωτ(ιου) ^*		Εἰς τὴν χάριν ταύτην δεικτικῶς τὸ μέγεθος τῶν ἐμπεριεχομένων τῇ χάριτι καὶ τὸ πλῆθος δηλῶν καὶ γὰρ αὐτὴ ἡ προσαγωγὴ μέγα καὶ θαυμάσιον καὶ πρὸ τούτου ἡ τῶν ἁμαρτιῶν ἄφεσις καὶ μετὰ ταῦτα ἡ τῶν οὐρανῶν ἐπηγγελμένη βασιλεία ἐπὶ ποίᾳ πράξει ἐπὶ ποίῳ κατορθώματι αὕτη ἡ χάρις ἐδοθη ἐπὶ πίστει μόνῃ μόνον γὰρ ἐπιστεύσαμεν καὶ διὰ τοῦ βαπτίσματος πάντα ἡμῖν ταῦτα ἡ χάρις ἐχαρίσατο ἢ οὕτως ὥσπερ εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν καυχώμεθα ἐπ' ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ θεοῦ οὕτως πάλιν καυχώμεθα καὶ ἐν ταῖς θλίψεσιν εἰδοτες ὅτι δι' αὐτῶν καὶ διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ δοκιμῆς εἰς τὴν αὐτὴν ἀκαταίσχυντον ἐπανατρέχομεν ἐλπίδα
255	24r	Rom.5.2	νε	εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ἦι ἑστήκαμεν καὶ καυχώμεθα ἐπ' ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ θεοῦ	τουτέστι τὸ καταζιωθηναι τῆς τοῦ θεοῦ γνώσεως τὸ προσαχθῆναι αὐτῶι τὸ ἁμαρτιῶν ἀπαλλαγῆναι καὶ ὅσα τὸ βάπτισμα χαρίζεται τὸ δὲ ἑστήκαμεν βεβειοτητα δηλοῖ
255Ph	24v	Rom.5.2	Φωτ(ιου) ^*		Ἐπ' ἐλπίδι τῆς δόξης ἢ ὅτι δοξάζεται ὁ θεὸς ἢ ὅτι δοξάζει ἡμᾶς ὁ θεὸς καὶ δοξάζει ἀρρήτῳ καὶ ὑπερφυεῖ δόξῃ δωρούμενος ἃ ἐπηγγείλατο υἱοθεσίας καὶ βασιλείας οὐρανῶν ἀξιῶν καὶ δοξάζεται καὶ αὐτος εἰ καὶ μὴ κατ' ἀξίαν ἀλλ' ὅσον ἐστὶν ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις δυνατὸν τοσαύτην φιλοτιμίαν περὶ τὸ ἀνθρώπινον ἐπιδεικνύμενος γένος καὶ ταῦτα περαίνων καὶ εἰς ἔργον ἄγων ἃ μόνης ἐστὶ τῆς αὐτοῦ θειότητος καὶ φιλανθρωπίας ἐνδεικτικά
256	24v	Rom.5.3	νϛ	οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργεζεται	οὐ μόνον δέ φησιν ἐπὶ τοῖς δοθεῖσι καὶ τοῖς μέλλουσιν ἀγαθοῖς καυχώμεθα ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς ἐναντίοις είναι δοκοῦσιν οἷον ταῖς θλίψεσί τι δήποτε ὅτι πρὸς ὑπομονὴν ἡμᾶς αἱ θλίψεις ἀλείφουσιν τις δὲ τῆς ὑπομονῆς τὸ κέρδος δοκίμους φησι ποιεῖ τι δὲ τοῦ γενέσθαι δοκίμους τὸ ὄφελος ἐλπίδα ἡμῖν προξενεῖ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ὁ δέ γε ταῦτα ἐλπίζων οὐκ ἂν καταισχυνθείη ὁ μὲν γὰρ ἐπ' ἄνθρωπον ἐλπίζων ἴσως καὶ ψευσθείη τῆς ἐλπίδος ὁ δὲ ἐπὶ θεὸν οὐκέτι πλὴν οὐ μόνον φησιν ἐν οἷς ἑστήκαμεν ἀγαθοῖς ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς προσδοκωμένοις ὡς ἤδη παροῦσι καυχώμεθα τοῦτο γὰρ πίστεως ἀκριβοῦς καλῶς δὲ δόξης εἶπεν εκβαινοντα γὰρ τὰ ἐπαγγελλόμενα δοξάζεσθαι τὸν ἐπαγγειλάμενον ποιεῖ
256Pha	24v	Rom.5.3	Φωτ(ιου) ^*		οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ καυκώμεθα Πῶς καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν καλῶς φησιν αἱ γὰρ θλίψεις γυμνάζουσι πρὸς ὑπομονὴν ἀλλὰ τὶ τὸ κέρδος τῆς ὑπομονῆς μέγα φησὶν δοκιμωτέρους γὰρ ἐργάζονται ὥσπερ καὶ τὸν χρυσὸν ἡ χωνεία τὶ δὲ γίνεται ἐκ τοῦ δοκιμωτέρους ὀφθῆναι πολὺ ὄφελος ἡ γὰρ ἐλπὶς ἡμῶν ἐντεῦθεν βεβαιοτέρα καὶ ἀσφαλεστέρα καθίσταται ἐκ δὲ ταύτης τὶ τὸ πᾶν ἀνύεται φησὶν ποῖον τυγχάνομεν ὧν ἐλπίζομεν ἡ γὰρ ἐλπὶς ἡ βεβαία ἡ διὰ δοκιμῆς ἀχθεῖσα καὶ ὑπομονῆς καὶ θλίψεων οὐδέποτε καταισχύνει καὶ ὅρα οπῶς εἰπὼν ἀνωτέρω ὅτι καυχώμεθα ἐπ' ἐλπίδι πάλιν καὶ ἐνταῦθα εἰς ἐλπίδα κατέληξεν καὶ γὰρ ἀπ' ἐλπίδος δεῖ ἄρχεσθαι καὶ ὁμοίως εἰς ἐλπίδα καὶ καταλήγειν ἀλλ' ἡ μὲν ἀρχομένων ἐλπὶς οὔπω δῆλον ὅπως ἔχει μήπω θλίψεων καὶ πειρασμῶν προσβαλόντων ἡ δὲ διὰ τούτων ὁδεύσασα καὶ δοκιμασθεῖσα καὶ φανεῖσα ἀδίστακτος καὶ μὴ σαλευομένη αὕτη καὶ τὸ τέλειον ἔχει καὶ τῶν ἐλπισθέντων ἐν ἀπολαύσει γενέσθαι παρασκευάζει ἤλπισεν ὁ Ἀβραὰμ μετὰ γῆρας καὶ στείρωσιν μήτρας ὅτι ἔσται κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν πατὴρ μέγα μὲν ἀλλ' οὐχ οἷον μετὰ τὴν δοκιμὴν ἐπείρασεν αὐτὸν ὁ θεὸς καὶ ἐχώνευσεν ὡς ἀληθῶς χωνείαν φρικτὴν καὶ φοβερὰν πῦρ τοῖς ἐγκάτοις ὑφάψας ὅτε σφάξαι προσέταξε τὸν υἱον ἔδειξεν ἐκεῖνος καὶ διὰ τούτων ἀσάλευτον καὶ σταθερὰν τὴν ἐλπίδα ἔδραμε γὰρ σφάξαι τὸν υἱον καὶ οὐκ ἐδίστασε λογισάμενος πῶς οὖν ἔσομαι πατὴρ τοῦτο ὑπερμεγέθης ὡς ἀληθῶς ἐλπὶς διὸ καὶ τυγχάνει ὧν ἤλπισεν
256Phb	24v	Rom.5.3	Φωτ(ιου) ^*		πόθεν καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν ὅτι ἐρῶμεν σφόδρα τοῦ θεοῦ ἐραστὴς γὰρ ἅπας χαίρει καὶ σεμνύνεται ἡνίκα πάσχει ὑπὲρ οὗ ἐρᾷ ἀλλὰ πόθεν ὁ θεῖος ἔρως ἐκεῖνος ἐκκέχυται καὶ ὅλην ἐμπεριείληφε τὴν ἡμῶν καρδίαν ἐκ τοῦ παναγίου πνεύματος τοῦ δοθέντος ἡμῖν ὥστε τὸ ὅλον τῆς ἄνω χάριτος ἀλλὰ καὶ χρεωστοῦμεν ὑπερερᾶν αὐτοῦ κἄν τι δέοι παθεῖν μὴ ἀφίστασθαι τοῦ πρὸς αὐτὸν ἔρωτος διὰ τὶ ὅτι αὐτὸς ἡμῶν ἠράσθη πρῶτος καὶ τότε τίνων ἐχθρῶν καὶ πολεμίων ὑπαρχοντων εἶδες ὑπερβολὴν εἶδες πόσον τὸ χρέος πρόσθες καὶ τὸ ἔτι μεῖζον οὐκ ἠράσθη μόνον ἀλλὰ καὶ ἠτιμάσθη ὑπὲρ ἡμῶν καὶ {ἐρραπίσθη καὶ διὰ τούτων /ἐρραπίσθη καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καὶ διὰ τούτων }^*ἁπάντων τὸν περὶ ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα ὦ ἔρωτος ἀγγέλους καταπλήξαντος ἀνθρώπους εἰς οὐρανοὺς ἀνυψώσαντος καὶ δαιμόνων τυραννίδα καταργήσαντος τὶς ἐραστὴν τοιοῦτον οὐ φιλεῖ μᾶλλον δὲ τὶς τὶ πράξας ἄξιον τοῦ τηλικούτου ἔρωτος ἐπιτελέσει ἢ κἂν βραχὺ γοῦν τοῦ χρέους ἀποτίσει κἂν γὰρ μυριάκις ἀποθάνοι οὐ μέγα εἰσήνεγκεν ὑπὲρ γὰρ εὐεργέτου ὑπὲρ ἐραστοῦ ἀλλ' οὐχ ὑπὲρ ἐχθρῶν πολεμίων ὡς ἐκεῖνος ἔπαθεν καὶ ἡμῶν ἕκαστος πάσχει διὸ ἡνίκα πάσχομεν χαίρειν ὀφείλομεν καὶ σεμνύνεσθαι ὅτι κἂν βραχὺ γοῦν ὑπὲρ τηλικούτου ἐραστοῦ καὶ ἡμεῖς παθεῖν τι κατηξιώθημεν
257	25r	Rom.5.4	νζ	ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμὴν ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα	ἄρα γε οἱ κακῶι συνειδότι πληττόμενοι οὐδε ἐλπίζουσιν ἀντίδοσιν ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ ὁ γὰρ βούλεται ἕκαστος τοῦτο καὶ νομίζει
258	25r	Rom.5.5	νη	ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ κατάισχυνει ὅτι ἀγάπη τοῦ θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ πνεύματος ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν	καὶ πόθεν φησι δῆλον ὅτι ἐκεῖ δώσει ἡμῖν ἀγαθὰ ὁ θεὸς πόθεν ἐξ ὧν ἐνταῦθα δέδωκέν τι δὲ ἔδωκεν τὸ πνεῦμά φησιν ὅπερ ἐκ μόνης ἀγάπης θεοῦ ἧς ἠγάπησεν ἡμᾶς ἐπεφοίτησεν ἡμῖν οὐ γὰρ ἡμεῖς οἰκείοις κατορθώμασιν ἐπεσπασάμεθα τὴν χάριν τοῦ πνεύματος
258ex	25r	Rom.5.5	Οικου(μενιου) ^*		καλῶς δὲ τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ ἡ ἐστιν ἡ δόσις τοῦ πνεύματος εἶπεν ἐκκεχύσθαι οἷον δαψιλῶς δεδόσθαι ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν νοητὴ γὰρ ἡ ἐνοίκησις τοῦ προσκυνητοῦ καὶ τρισαγίου πνεύματος καινῶι μόνωι καὶ καρδίαι λεπτή
259	25v	Rom.5.6	νθ	ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν	εἰπὼν τοῦ ἁγίου πνεύματος τὴν δόσιν μεταβαίνει εἰς τὸν θεόν
259Ph	25v	Rom.5.6	Φωτ(ιου) ^*		ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν Τρία τίθησι τὴν ὑπερβολὴν δεικνύντα τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ καὶ ἅμα συνιστῶντα καὶ τὴν εἰς τὸ ἔπειτα αὐτοῦ πρόνοιαν καὶ φιλανθρωπίαν ταῦτα δὲ τὰ γ ἀπὸ μόνου λαμβάνει τοῦ ὑποκειμένου ἤτοι ἐξ ἐκείνων περὶ ἃ ἡ τῆς ἀγάπης ἐπίδειξις ἐπεὶ ἔστι καὶ ἄλλα πάλιν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀγαπήσαντος δι' ὧν πάλιν ἡ ὑπερβολὴ τῆς ἀγαπήσεως συνίσταται καὶ παρίσταται οἷον αὐτὸ τὸ παρθενικὴν ἐνοικῆσαι μήτραν καὶ σαρκωθῆναι ἐξ αὐτῆς ὑπηρετήσασθαι τε ταῖς κατὰ νόμον ἐντολαῖς τὸν νομοθέτην εἶτα ἀτιμασθῆναι {ὑβρισθῆναι καί /ὑβρισθῆναι ῤαπτισθῆναι καί }^*τὸ κεφάλαιον διὰ σταυροῦ θανατωθῆναι αὐτὸς δὲ τὰ μὲν ἐκ τοῦ ἀγαπήσαντος συγκεφαλαιωσάμενος καὶ τὸν θάνατον μόνον τέως εἰπὼν τὰ ἀπὸ τῶν ἀγαπηθέντων διεῖλεν συντελούσης αὐτῷ ἐνταῦθα τῆς τοιαύτης μεταχειρήσεως εἰς τὸ ὅτι ἔτι καὶ ἔτι προνοήσεται καὶ ὑπερασπιεῖ καὶ ῥύσεται ἐκ πάσης ὀργῆς τῆς τε παρούσης ὅτε τοῦτο συμφέρειν οἶδε καὶ τῆς μελλούσης ἥτις ἐστιν ὡς ἀληθῶς ἐσχάτη ὀργὴ ἃ δὲ τίθησι τρία ταῦτὰ ἐστιν ἀσθενεῖς ἦμεν φησὶν ἀσθενεῖς δὲ οὐκ ἐκ φύσεως ἀλλ' ἐξ οἰκείας γνώμης καὶ πράξεως ἀσθενεῖς οὖν ἦμεν καὶ πολλῆς βοηθείας ἐχρῄζομεν ἀλλὰ καὶ ἀσεβεῖς ἦμεν αὐτὸν τὸν μέλλοντα φησὶ βοηθεῖν ἀπωθούμεθα ἑτέροις μὲν τὸ σέβας προσάπτοντες αὐτὸν δὲ ἐχθροῖς ἴσα καὶ πολεμίοις ἐνυβρίζοντες οὐκοῦν ἄπορα πανταχόθεν τὰ ἡμέτερα εἰ γὰρ αὐτοὶ μὲν καὶ ἀσθενεῖς καὶ ἀδύνατοι ἀναστῆναι τοῦ νοσήματος πολλῆς δὲ βοηθείας δεόμενοι τὸν δὲ βοηθὸν ἐνυβρίσαντες ἀπωσάμεθα πῶς οὐκ εἰς ἔσχατον ἀπορίας τὰ ἡμέτερα εἶτα ἀλλὰ καὶ ἁμαρτωλοὶ φησὶ καὶ ὁ βίος φησὶ καθεῖλκε μᾶλλον ἐπὶ τὸ πτῶμα καὶ ἀνενεγκεῖν οὐ συνεχώρει οὕτως δὲ ἐχοντων καὶ πάσης ὑπαρχούσης ἀπογνώσεως τότε αὐτὸς ὁ ἀγαθος ὁ φιλάνθρωπος ὁ τοῦ θεοῦ παῖς καὶ ἠγάπησε καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν τέθεικεν εἰ δὲ τότε μυρίοις ἐνεχομένους κακοῖς καὶ εἰς παντελῆ ἀσχημοσύνην καὶ αἰσχροτητα κατηντηκότας καὶ ἠγάπησαν καὶ τῆς ἀσθενείας ἀνέστησε καὶ ἐδυνάμωσε τὸ αὐτοῦ λύτρον ὑπὲρ ἡμῶν δεδωκὼς αἷμα πολλῷ μᾶλλον οἰκειωσάμενος καὶ δικαιώσας καὶ προστήσεται καὶ ἀντιλήψεται καὶ ὑπερασπιεῖ ὅτε μήτε χρεία θανεῖν αὐτον μήτε οὕτως ὡς πρότερον εἰς ἀρρωστίαν καὶ ἀσχημοσύνην κατηνέχθημεν ἀλλὰ μηδ' αὐτὸν ἀπωσάμεθα τὸ σέβας ἑτέροις περιθέμενοι οὐ χρὴ τοιγαροῦν ἐν δισταγμῷ τὴν ἐλπίδα τῶν ἐπηγγελμένων ἔχειν ἀλλὰ βεβαίαν καὶ ὡς παρόντων τῶν ἀγαθῶν οὕτω καὶ χαίρειν καὶ δοξάζειν τὸν ἐπαγγειλάμενον καὶ παρέξοντα πάντως κύριον ἡμῶν καὶ θεὸν οὐ γὰρ μόνον ἀπὸ τῆς ὀργῆς σώσει ἡμᾶς ἀλλὰ καὶ τῆς οὐρανίου δόξης ἀξιώσει
260	25v	Rom.5.6	ξ ^*	ἀσθενῶν	τὰ μέλλοντα πιστωσάμενος ἐκ τῆς τοῦ ἁγίου πνεύματος δωρεᾶς νυν καὶ ἐκ τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ πιστοῦται εἰ γάρ φησι ὑπὲρ ἀνδρὸς ἐναρέτου οὐκ ἄν τις ἕλοιτο ἀποθανεῖν σκοπεῖ μοι τοῦ δεσπότου τὴν ἀγαθότητα ὅτι τὸν υἱον ὑπὲρ ἀσεβῶν ἔδωκε τῆι ἁμαρτίαι
261	25v	Rom.5.6-Rom.5.7	ξα ^*	κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανεν μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν	τουτέστι κατὰ τὸν εὔκαιρον καὶ προσήκοντα καιρὸν καὶ χρόνον
262	26r	Rom.5.8	ξβ	συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ θεὸς ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανεν	συνίστησι βεβαιοῖ δείκνυσι
263	26r	Rom.5.9	ξγ	πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νυν ἐν τῶι αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι' αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς	εἰ γὰρ τότε φησι οὐ περιεῖδεν ὅτε καὶ ἁμαρτωλοὶ ἦμεν καὶ χρεία ἦν πρὸς τὸ σῶσαι καὶ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ πόσῳ μᾶλλον νυν οὐ περὶ ιδοι ἀλλὰ σώσει ὅτε οὔτε ἁμαρτωλοὶ ἐσμεν δικαιωθέντες τῶι αἵματι τοῦ Χριστοῦ οὔτε ἔτι χρεία θανατωθῆναι τὸν υἱον αὐτοῦ
264	26r	Rom.5.10	ξδ	εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῶι θεῶι διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν	τῆς μελλούσης κολάσεως
265	26r	Rom.5.10	ξε	τῆι ζωῆι αὐτοῦ	οὐκέτι γάρ φησι χρεία ὡς τὸ πρότερον δοῦναι τὸν υἱον εἰς θάνατον ἀλλὰ ζῶντος ἔσται ἡ σωτηρία οὐδὲν οὖν φησι δυσχερές
266	26r	Rom.5.11	ξϛ	οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῶι θεῶι διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δι' οὐ νυν	ἵνα μὴ ἐρυθριῶμεν καὶ ἀδημονῶμεν ὅτι τοσοῦτον γεγόναμεν ἀσεβεῖς ὡς χρείαν γενέσθαι καὶ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ πρὸς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς ἐπάγει οὐ μόνον δὲ ἐσώθημεν φησιν ἀλλὰ καὶ καυχᾶσθαι ὀφείλομεν τοιγαροῦν καὶ καυχώμεθα ὅτι ὅλως ἀπέθανε Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ὄντων ἀσεβῶν τοῦτο γὰρ τὴν ἄγαν τοῦ πατρὸς ἀγάπην δηλοῖ ὅτι καὶ ὑπὲρ ἀσεβῶν τὸν υἱον δέδωκε τοὺς δὲ ἀγαπωμένους ὑπο θεοῦ οὐκ ἐγκαλύπτεσθαι οὐδε ἀδημονεῖν ἂλλ ἀγάλλεσθαι καὶ καυχᾶσθαι ἐν θεῶι προσήκει
267	26r	Rom.5.11	ξζ ^*	τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν	τὴν οἷον οἰκείωσιν καὶ τὸ διαλλαγῆναι ἡμῖν ὀργιζόμενον πρὸ τούτου τὸν θεόν
268	26v	Rom.5.12	ξη	διὰ τοῦτο ὥσπερ δι' ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος	κατασκευάσας ἄνω πολλαχῶς τὸ δεδικαιῶσθαι ἡμᾶς τῆι τε μετουσίᾳ τοῦ πνεύματος καὶ τῶι θανάτωι τοῦ υἱοῦ νυν καὶ ἐκ τοῦ εὔλογο αὐτο κατασκευάζει ὅτί φησι καὶ εὔλογον ἦν τοὺς διὰ ένα ανθρωοπον ἁμαρτωλοὺς καὶ θνητους γινομένους ἐπεὶ ἐζηλώσαμεν αὐτοῦ τὴν παρακοὴν διὰ τὸν ἕνα ἄνθρωπον τὸν κύριον δηλάδη σωθῆναι δικαιωθέντας καὶ ἀπαθανατισθέντας
268Ph	26v	Rom.5.12	Φωτ(ιου) ^*		διὰ τοῦτο ὥσπερ δι' ἑνός Σωθησόμεθα φησὶ πάντως ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἐάν περ αὐτοὶ μόνον θέλωμεν καὶ εἴρηνται μὲν μικρῷ πρόσθεν αἱ ἀποδείξεις ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦτο φησὶ σωθησόμεθα διὰ ποῖον ὅτι καὶ δυνατὸν τοῦτο καὶ εὔλογον καὶ ἀκολουθον πόθεν ταῦτα δῆλον ἐκ τοῦ ἐναντίου φησὶν καὶ γὰρ δι' ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος εἰ οὖν δι' ἑνὸς ἀνθρώπου ταῦτα γέγονεν ἡμῖν τὰ χαλεπὰ δυνατὸν καὶ ἀκολουθον δι' ἑνὸς ἀνθρώπου τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ παρεισαχθέντα ἀναιρεθῆναι χαλεπὰ καὶ τὰ ἀμείνω δωρηθῆναι ἡμῖν αὐτὸς δὲ τὰ τοῦ Ἀδὰμ παραθεὶς κατέλιπεν ἅπερ ἔπραξεν ὁ Χριστὸς διδοὺς τοῦτο ἐκ τοῦ ἐναντίου ἐννοεῖν καὶ ἅμα προειρηκὼς αὐτὰ καὶ δυνατὸν κἀνταῦθα ἐκεῖνα συνεπινοεῖν διὸ μόνον τὴν παραβολὴν προτάξας ὡς ἐφελκυστικὸν ἐκείνου τοῦ νοήματος ἀπαιτεῖ γὰρ πάντως τὸ εἰπεῖν ὥσπερ τόδε καὶ τὸ ἀκολουθον οἷον οὕτως καὶ τόδε ἀλλ' ὡς ἔφημεν διὰ τῆς παραβολῆς τὸ ἀκολουθον ἐνδειξάμενος ῥητῶς οὐ παρέθετο ἀλλ' αὐτοὺς ἡμᾶς συνεπινοεῖν προετρέψατο
269	26v	Rom.5.12	ξθ	καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν ἐφ' ὧι πάντες ἥμαρτον	ἐφ' ὧι Ἀδὰμ δι' ὃν Ἀδὰμ ἡ ὅτι ἐπ' αὐτῶι καὶ οἱ ἄλλοι
270	26v	Rom.5.12	ο ^*		ἵνα μή τις ἀδικίαν ἐγκαλέσηι τῶι θεῶι ὅτι τοῦ Ἀδὰμ πταίσαντος ἡμεῖς ἀποθνήσκομεν ἐπάγει ἐφ' ὧι πάντες ἥμαρτον ὡσεὶ ἔλεγεν αὐτος μὲν τὴν ἀρχὴν παρέσχεν καὶ τὴν αἰτίαν ἡμεῖς ^*δὲ πάντες ἡμάρτομεν κατὰ τὴν ὁμοίωσιν αὐτοῦ
270Ph	26v	Rom.5.12	Φωτ(ιου) ^*		Ἐφ' ᾧ πάντες ἥμαρτον ἐπὶ τούτῳ φησὶν συναποθνήσκομεν τῷ Ἀδὰμ ἐφ' ᾧ καὶ συναμαρτάνομεν καὶ τὴν μὲν ἀρχὴν ἐκεῖνος παρέσχεν ἡμεῖς δ' ἐκεῖθεν τὴν ἀφορμὴν λαβόντες οὐκ ἐκωλύσαμεν τὸ κακὸν ἀλλὰ καὶ συνηργήσαμεν καὶ ἐπὶ μέγα χωρῆσαι παρεσκευάσαμεν
271	27r	Rom.5.13	οα	ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμωι ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου	θέλει δεῖξαι ὅτι οὐ τοσοσυτον διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἀποθνήσκομεν ὅσον διὰ τὸν Ἀδὰμ χώραν δεδωκότα τῶι θανάτωι ἐκ τῆς παρακοῆς καί φησι ἦν μὲν ἐν τοῖς ἀνθρώποις καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἡ ἁμαρτία πλὴν οὐκ ἐλογίζετο αὐτοῖς διὰ τὸ μὴ είναι νόμον τὸν ἀπαγορεύοντα τὴν ἁμαρτίαν μὴ λογιζομενης οὖν τῆς ἁμαρτίας ἀπέθνησκον οἱ ἄνθρωποί τι δήποτε ἄρα οὐ πρόδηλον ὅτι διὰ τὴν τοῦ Ἀδὰμ κατάκρισιν
271exa	27r	Rom.5.13	Οικου(μενιου) ^*		ὅρα δὲ τὴν ἀσφάλειαν τοῦ ἀπόστολο ἵνα μὴ δόξωμεν λοιπὸν ἀδικεῖσθαι διὰ ἄλλον ἀποθνήσκοντες εἶπεν ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμωι εἰ καὶ μὴ ἐλογίζετο τοιγαροῦν οὐ μόνον διὰ τὸν Ἀδὰμ ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ἁμαρτίαν ἀπεθνήσκομεν
271exb	27r	Rom.5.13	του αυτου		ἐγὼ νομίζω ἁμαρτίαν λέγειν αὐτον ἐνταῦθα τὴν ἐκ τῆς παραβάσεως τοῦ Μωσέως νόμου καὶ τῶν ἐκεῖσε ἐπιταγμάτων συνισταμένην οἷον τοῦ δεῖν περιτέμνεσθαι τοῦ σαββατίζειν καὶ τάδε μὲν ἐσθίειν τῶνδε δὲ ἀπέχεσθαι ἐπεὶ ἡ καθόλου ἁμαρτία ἦν καὶ αυτὴ τῆι τῶν ἀνθρώπων φύσει γινωσκομένη καὶ ἦν καὶ ἐνελογεῖτο οἷον ἀνδροφονία κλοπὴ παιδοφθορία καὶ τὰ ὁμοία καὶ μάρτυρες τούτων Κάϊν Λάμεχ οἱ ἐπὶ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ Σοδομῖται ἐπὶ γὰρ τούτων τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ὁ φυσικὸς ἔκειτο νόμος ὁ γὰρ δημιουργὸς παράγων εἰς γένεσιν τὸν ἄνθρωπον τῶν τε πρακτέων τῶν τε οὐ πρακτέων φυσικήν τινα γνῶσιν ἐνέθηκεν φασὶ δέ τινες τῶν πατέρων ὧν ἐστι καὶ Γρηγόριος ἐν τῶι τοῦ ἀνθρώπου ποιήματι καὶ τὴν ἐντολὴν τὸν Ἀδὰμ δοθεῖσαν φαγεῖν ἐκ τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρὸν ξύλου νόμον είναι ἁμαρτιῶν τούτων δὴ τῶν καθόλου ἀπείργοντα τὸ γὰρ ξύλον τὸ ποιητικὸν τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ πονηροῦ ἁμαρτίαν είναι ἐδέξαντο
271Ph	27r	Rom.5.13	^*		Ἄχρι γὰρ νόμου εἰπὼν ἐφ' ᾧ πάντες ἥμαρτον ἵνα μή τις εἴπῃ καὶ πῶς ἦν ἁμαρτεῖν νόμου μὴ ὄντος αὐτὸς γὰρ σὺ ἀνωτέρω ἔφης ὅτι οὗ οὐκ ἔστι νόμος οὐδὲ παράβασις παραβάσεως δὲ μὴ οὔσης οὐδὲ ἁμαρτία δηλονότι πῶς οὖν διῆλθεν ὁ θάνατος ἐφ' ᾧ πάντες ἥμαρτον ἵνα οὖν μὴ ᾖ τις λέγων τοῦτο προλαβὼν λύει τὴν ἀπορίαν καί φησιν ὅτι ἦν καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἐπράττετο γὰρ καὶ τὸ πραττόμενον οὐκ ἔστι μὴ γενέσθαι ἦν οὖν ἡ ἁμαρτία ἀλλ' οὐχ οὕτω πᾶσιν ἐλογίζετο οὐδ' εἰς ὅσον χωρεῖ τιμωρίας τῶν ἁμαρτανομένων ἕκαστον ἐγνωρίζετο τοῦ δὲ νόμου τάξαντος καὶ ὁρίσαντος τὰς τιμωρίας καὶ διὰ τῆς ποινηλασίας ἐκδηλοτερον αὐτὰς καταστήσαντος καὶ τὰ μεγέθη τῶν ἁμαρτημάτων ἐμφανίσαντος μᾶλλον καὶ πᾶσιν ἐγένοντο γνώριμοι καὶ συνετῷ καὶ ἀσυνέτῳ καὶ νέῳ καὶ πρεσβύτῃ καὶ γυναικὶ καὶ ἀνδρὶ διὰ τοῦτο οὖν πρὸ τοῦ νόμου οὐχ ὁμοίως ἐλογίζετο ἡ ἁμαρτία ὅτι τε οὐχ ὥριστο ἡ τιμωρία καὶ ὅτι οὐδὲ τὸ μέγεθος αὐτῶν ἀκριβῶς ἐγινώσκετο καὶ ὅτι οὐδὲ κατὰ πόδας ἠκολούθει τοῖς πλημμελοῦσιν ἡ τιμωρία ἐπεὶ ὅτι ἦν ἁμαρτία καὶ ὅτι εἰ καὶ μετὰ πολλῆς ἀνοχῆς καὶ μακροθυμίας ὅμως ἐπιμενοντων αὐτῶν καὶ ἀνιάτως ἐχοντων αἱ τῶν δικῶν εἰσπράξεις ἐγένοντο μαρτυρεῖ σαφῶς τά τε Σοδομιτῶν πάθη καὶ πρό γε τούτου τὸ κοινὸν ναυάγιον {ὁ κατακλυσμὸς ἦν /ὁ κατακλυσμὸς καὶ τοιαῦθ ἕτερα ἦν }^*οὖν ἁμαρτία πρὸ τοῦ νόμου καὶ ἐλογίζετο ἀλλ' οὐχ οὕτως ὡς μετὰ τὸν νόμον ὥστε ἄμφω καλῶς ἔχει καὶ τὸ διῆλθεν εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος ἐφ' ᾧ πάντες ἥμαρτον καὶ τὸ οὗ γὰρ οὐκ ἔστιν νόμος οὐδὲ παράβασις λέλυται γὰρ τὸ δοκοῦν ἀντιπίπτειν διὰ τοῦ εἰπεῖν τὸν θεσπέσιον Παῦλον ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ
272	27v	Rom.5.14	οβ	ἂλλ ἐβασίλευεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδάμ	εἱρμόν φησιν λαβὼν τὴν Ἀδὰμ παράβασιν
272Ph	27v	Rom.5.14	Φωτ(ιου) ^*		Ἀλλ' ἐβασίλευσεν τοῦτ' ἔστιν εἰς ἔννομον ἐξουσίαν ἐλογίσθη αὐτῷ ἡ τυραννὶς τῷ τε χρόνῳ σεμνυνομένη καὶ τοῖς ἡμῶν ἁμαρτήμασι κρατυνομένη ἀπὸ Ἀδὰμ φησὶ τοῦ κατὰ παράβασιν ἐντολῆς νενομοθετημένης ἁμαρτήσαντος ἀπὸ Ἀδὰμ οὖν ὁ θάνατος ἐβασίλευσε τοῦτ' ἔστι κατ' ἐξουσίαν πολλὴν ἐκράτησε καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τοῦ Ἀδὰμ ἁμαρτήσαντας μέχρι τίνος μέχρι Μωσέως οἱ γὰρ μεταξὺ Ἀδὰμ καὶ Μωσέως ἥμαρτον μὲν ἀλλ' οὐχὶ ἐπὶ ὁμοιώματι τῆς Ἀδὰμ παραβάσεως ὁ μὲν γὰρ ὡρισμένην καὶ νομοθετηθεῖσαν ἐντολὴν θεοῦ παρέβη καὶ ἥμαρτεν οἱ δὲ ἡμάρτανον τὸν αὐτοδίδακτον τῆς φύσεως λόγον ἐνυβρίζοντες οὐ μήν γε νόμον εἰσαχθέντα ῥητῶς παραβαίνοντες καὶ οἱ μὲν μέχρι Μωσέως οὕτως ἡμάρτανον ἀπὸ δὲ Μω̈σέως μέχρι τῆς παρουσίας Χριστοῦ κατὰ ὁμοιοτητα τῆς τοῦ Ἀδὰμ παραβάσεως ἡμάρτανον νόμους γὰρ ῥητοὺς καὶ νόμους ἐκ θεοῦ διὰ Μωσέως δοθέντας παραβαίνοντες ἡμάρτανον ἐβασίλευσε δὲ ὁ θάνατος εἰπὼν ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδὰμ ἁμαρτήσαντας οὐκ ἐξάγει τοὺς ἐξ ἐκείνου μέχρι Χριστοῦ ἡμαρτηκοτας πῶς γὰρ ἂν ἐξῆγε τοὺς μᾶλλον ἐοικοτας ταῖς παραβάσεσι τῇ τοῦ Ἀδὰμ ἁμαρτίᾳ οὐκ ἐξάγει τοίνυν τούτους τῆς τοῦ θανάτου βασιλείας καὶ ἐπικρατείας ἀλλὰ διὰ τοῦ εἰπεῖν καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ κατὰ ὁμοιοτητα τοῦ Ἀδὰμ ἁμαρτήσαντας τῇ προσρήσει τοῦ καὶ ἐκείνους μάλιστα παρεδήλωσεν οἷον οὐ μόνον ἐπὶ τῶν κατὰ ὁμοιοτητα τοῦ Ἀδὰμ ἁμαρτησάντων ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν μὴ ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι αὐτοῦ ἁμαρτησάντων ἢ οὖν οὕτω ῥητέον ἢ ἐν ὑπερβατῷ νοήσαντας τὸ ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι καὶ συμφράσαντας τὸ ἐπὶ τῶι τὸ ὁμοιώματι τὸ ῥητὸν τὸν τρόπον τοῦτον ἀλλ' ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδὰμ μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας οὕτω οὖν συντάξαντας δεῖ τὸν νοῦν ἀναπτύξαι
273	27v	Rom.5.14	οθ ^*		μωσέα φησι πᾶσαν τὴν παλαιὰν ὡς ἐκεῖ εἰ Μωσέως οὐκ ακουσι τὸν οὖν ἄχρι τῆς ἐπιδημίας τοῦ Χριστοῦ χρόνον Μωσέα λέγει φησιν οὖν ὅτι ἄχρι τῆς παλαιᾶς διαθήκης ἐπεκράτει ὁ θάνατός νυν δὲ ἐν τῆι νέα χάριτι Χριστοῦ λέλυται τῶι αἵματι τοῦ θεοῦ ἡμῶν μὴ ἁμαρτήσαντας δέ φησι τοὺς πρὸ τοῦ νόμου
273ex	27v	Rom.5.14	ογ Οικουμενιου	μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῶι ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ	οὐκ ἐπειδὴ οἱ πρὸ τοῦ νόμου οὐκ ἡμάρτανον μᾶλλον γὰρ ἐκεῖνοι τῶν μετὰ τὸν νόμον ἀλλὰ διὰ τὴν αἰτίαν ἦν αὐτος εἶπεν ὅτι ἁμαρτία μὲν ἦν καὶ ἐνηργεῖτο παρὰ τῶν ἀνθρώπων οὐκ ἐλογίζετο δὲ αὐτοῖς διὰ τὸ μὴ είναι νόμον τὸν τὴν ἁμαρτίαν ἀπαγορεύοντα ὅσον οὖν πρὸς τὸ μὴ λογίζεσθαι πρὸ τοῦ νόμου τὴν ἁμαρτίαν ἁμαρτία γάρ φησι οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου ἀναμάρτητο ἦσαν τὸ τηνικάδε οἱ ἄνθρωποι καίτοι ἁμαρτάνοντες
273Ph	27v	Rom.5.14	Φωτ(ιου) ^* s	μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῶι ομοιοωματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ	τρία ἐστὶν ἐν τούτοις τοῖς παραβολικῶς ἀλλήλοις παρατεθεῖσιν ὁμοιοτης τις ἐναντιοτης ὑπερβολὴ κατὰ τὴν ὁμοιοτητα ἐναντιοτης μὲν τῆι ἁμαρτία τὸ ἀναμάρτητον ἔχθρα πρὸς θεὸν καταλλαγὴ πρὸς θεὸν κατάκριμα δικαίωμα ἀπώλεια καὶ πτῶμα καὶ θάνατος σωτηρία καὶ ζωὴ καὶ ἀνάστασις ἡ μὲν οὖν ἐναντιοτης ἐν τούτοις ἡ δὲ ὁμοιοτης ὥσπερ δι' ἑνὸς τοῖς πᾶσι τὰ χείρω συνέπεσεν οὕτω δι' ἑνὸς τὰ ἀμείνω τοῖς πᾶσιν ἐπιγέγονεν ἡ δὲ ὑπερβολὴ ὅτι ἐπὶ μὲν τῶν χειρόνων συνέπραξαν τῷ ἑνὶ οἱ πολλοὶ ἐπὶ τὸ μετασχεῖν αὐτοῖς τῶν κακῶν ἐπὶ δὲ τῶν ἀμεινονων οὐδεὶς συνέπραξεν ἀλλὰ μόνου τοῦ ἑνὸς Χριστοῦ τὸ χάρισμα γέγονεν ὥστε οὐχ ὁμοίως καὶ ἐπ' ἴσης ἀλλὰ καθ' ὑπερβολὴν καὶ ἐκ περισσείας ἡ ὁμοιοτης πάλιν διὰ τοῦ Ἀδὰμ τῶν χειρόνων εἰσαχθέντων οὐκ ἀνῃρέθη μόνον ταῦτα ἅπερ ὡς ἐν ἐναντίοις ὅμοιον καὶ ἀνάλογον ἀλλὰ καὶ ἐπεδοθη παρὰ Χριστοῦ τὰ ἀμείνω ὅπερ τὴν ὑπερβολὴν καὶ τὴν περισσείαν παρίστησι
274	28r	Rom.5.14	οδ	ὃς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος	ὅς φησι Ἀδὰμ τύπος ἦν τοῦ μέλλοντος ἔρχεσθαι τουτέστι τοῦ Χριστοῦ πως ὥσπερ φησι τῶ θανάτῳ τοῦ Ἀδὰμ πάντες ἀπέθνησκον οὕτως τῶι θανάτωι τοῦ Χριστοῦ πάντες ζησόμεθα καὶ ἀναστησομεθα ὁ οὖν τύπος ἐκ τοῦ ἐναντίου συμβέβηκεν
274ex	28r	Rom.5.14	Ιω(αννου) s	ὃς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος	ὥσπερ ἐκεῖνος τοῖς ἐξ αὐτοῦ καίτοι γε μὴ φαγοῦσιν ἀπὸ τοῦ ξύλου γέγονεν αἴτιος θανάτου διὰ τὴν βρῶσιν εἰσαχθέντος οὕτως καὶ ὁ Χριστὸς τοῖς ἐξ αὐτοῦ καίτοι γε μὴ δικαιοπραγήσασι γέγονε πρόξενος δικαιοσύνης
275	28r	Rom.5.15	οε	ἂλλ οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα	ὅρα τι λέγει οὐχ οὕτως ἰσχύει φησι τὸ παράπτωμα τοῦ Ἀδὰμ ὅσον τὸ χάρισμα τοῦ θεοῦ εἰ οὖν τοσοῦτον ἴσχυσε τὸ παράπτωμα τοῦ Ἀδὰμ καίτοι ἀσθενὲς ὃν καὶ κατὰ πολὺ ἡττώμενον τῶ χαρίσματι τοῦ θεοῦ ώστε καὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας θανατῶσαι πόσῳ μᾶλλον ὑπερισχύσει τὸ χάρισμα τοῦ θεοῦ καὶ τοὺς μὴ κατορθώσαντας ζωοποιῆσαι τῆι ἀναστάσει
276	28r	Rom.5.15	οϛ	οὕτω καὶ τὸ χάρισμα εἰ γὰρ τῶι τοῦ ἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοὶ ἀπέθανον πολλῷ	βούλεται δεῖξαι μείζονα ἐνεργήσασαν τὴν τοῦ Χριστοῦ χάριν ἤπερ ἐνήργησε τὸ τοῦ Ἀδὰμ παράπτωμα καί πως τοῦτο καὶ γὰρ ὁρῶμεν τὰ ἴσα ἐνεργήσαντα εἰ καὶ ἐναντία τὰ ἐνεργηθέντα ὥσπερ γὰρ ἡ ὑπακοὴ τοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας ἀνθρώπους παρέπεμψε τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἀνάστασιν τὸν ἴσον τρόπον καὶ ἡ παρακοὴ τοῦ Ἀδὰμ εἰς πάντας ἀνθρώπους παρέπεμψε τὸν θάνατόν πως οὖν φησι οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα οὕτως καὶ τὸ χάρισμα
276ex	28r	Rom.5.15	Οικου(μενιου) ^*		καὶ οὕτως ἔχοντος τοῦ πράγματος καθὼς εἶπας μεῖζον ἐνήργησεν ἡ χάρις τοῦ θεοῦ καὶ οὐ κατὰ τοῦτο λέγω μεῖζον ὡς ἄν τις οἰηθείη καθ' ὁ μείζων καὶ διαφορωτέρα ἡ ζωὴ τοῦ θανάτου ἂλλ ὅτι καὶ αὐτῶι τῶι ἔργωι καὶ τῆι ἐνέργειαι μεῖζον εἰργάσατο ἡ Χριστοῦ ὑπακοὴ τῆς Ἀδὰμ παραβάσεως πως ὅτι ὁ μὲν θάνατος ὁ τὴν ἀρχὴν ἐκ τοῦ Ἀδὰμ λαβὼν συνεργίαν ἔσχεν καὶ τὴν ἡμῶν ἁπάντων ἁμαρτίαν ἵνα κατὰ πάντων ἰσχύσῃ οὐ πάντως ἰσχύειν μέλλων εἰ καθαροὶ παντὸς ῥύπου ἔμειναν οἱ ἄνθρωποι ἡ δέ γε Χριστοῦ χάρις καὶ ἄνευ τῆς ἡμῶν {συνεργείας /συνεργιας }^*εἰς πάντας ἀφίκετο καὶ τοῦτο δηλοῖ τὸ τὴν χάριν τῆς ἀναστάσεως μὴ μόνον εἰς τοὺς πιστοὺς ἐνεργεῖσθαι τοὺς οἷον δόξαντας τὴν πίστιν συνεισφέρειν ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἀπίστους οἷον Ιουδαδιους καὶ Ἕλληνας μεῖζον οὖν τὸ μὴ προσδεηθὲν τῆς ἀφ' ἡμῶν συμμαχίας τοῦ δεηθέντος καὶ τῆς ἡμῶν αὐτῶν εἰς τὸ ἴσχυσα συνεργιας
277	28v	Rom.5.15	οζ	μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ ἐν χάριτι τῆι τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσε	οὐ μόνον φησι ἡ χάρις τοῦ πατρὸς ἀλλὰ δὴ καὶ τοῦ υἱοῦ τοῦτο δὲ κατασκευαστικὸν ἐστι τοῦ δυνατὸ ὅτί φησι χάρις πατρὸς καὶ υἱοῦ ὅπου δὲ πατὴρ καὶ υἱος εὔδηλον ὅτι καὶ τὸ πνεῦμα δύναται πάντας σῶσαι
278	28v	Rom.5.16	οη	καὶ οὐχ ὡς	καὶ οὐχ ὥσπερ ἡ ἁμαρτία φησι τοῦ Ἀδὰμ οὕτως καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ θεοῦ ἂλλ ἡ δωρεὰ μείζων πως τὸ μὲν γὰρ κρίμα τουτέστι τὸ κατάκριμα ἐκ τοῦ ἑνὸς Ἀδὰμ εἰς πάντας ἦλθεν ἀνθρώπους τὸ δὲ χάρισμα καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ θεοῦ τοσοῦτον ὑπερίσχυσεν ώστε καὶ αὐτὴν τὴν τοῦ Ἀδὰμ ἁμαρτίαν ἐξαλεῖψαι καὶ οὐ μόνον ἐκείνην ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων ἅπερ μετὰ τὴν ἁμαρτίαν ἐκείνην ἥμαρτον καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἀλλὰ καὶ εἰς δικαίωμα τουτέστιν εἰς δικαιοσύνην ἅπαντας ἤγαγεν πολὺ δὲ τὸ μέσον ἀμνηστίας ἁμαρτιῶν καὶ δικαιοσύνης
279	28v	Rom.5.16	οθ	δι' ἑνὸς ἁμαρτήσαντος τὸ δώρημα τὸ μὲν γὰρ κρίμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα	ἡ σύνταξις καὶ οὐχ οὕτως φησι τὸ δώρημα ὡς ἡ διὰ τοῦ ἑνὸς ἁμαρτήσαντος παράβασις καὶ ἁμαρτία ἂλλ ἡ δωρεά φησι πολλῷ μᾶλλον
280	29r	Rom.5.17	π	εἰ γὰρ τῶι τοῦ ἑνὸς παραπτώματι ὁ θάνατος ἐβασίλευσε διὰ τοῦ ἑνός	πάλιν τὸ αὐτο κατασευαζει καί φησιν εἰ γὰρ τῶι παραπτώματι τοῦ Ἀδὰμ διὰ τὸν ένα αὐτον ὁ θάνατος ἐβασίλευσεν πολλῷ μᾶλλον ἡμεῖς οἱ τὴν χάριν λαβόντες καὶ τὴν δωρεὰν καὶ τὴν δικαιοσύνην οὐχ ὑπαχθησόμεθα θανάτῳ ἀλλὰ ζήσομεν
280Ph	29r	Rom.5.17	Φωτ(ιου) ^*		εἰ γὰρ τῶι τοῦ ἑνὸς παρά Εἰπὼν ὅτι τύπος ἦν τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἀδὰμ τύπος δὲ δηλονότι ἐκ τοῦ ἐναντίου ὡς γὰρ ἐκεῖνος αἴτιος ἀνθρώποις θανάτου οὕτως ὁ Χριστὸς αἴτιος ἀνθρώποις ἀναστάσεως εἰπὼν οὖν ὡς ἔφημεν ὅτι τύπος ἦν ὁ Ἀδὰμ τοῦ Χριστοῦ ἐπειδὴ μέλλων αὐτὸ κατασκευάζειν οὐ μόνον τὴν ὁμοιοτητα κατασκευάζει καὶ τὸν τύπον ἀλλὰ καὶ τὴν ἐν τῷ τύπῳ καὶ ὁμοιοτητι ὑπεροχὴν καὶ περισσείαν τοῦτο γὰρ ἐνδείκνυται διὰ τοῦ λέγειν ἀλλ' οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα καὶ πάλιν καὶ οὐχ ὡς δι' ἑνὸς ἁμαρτήσαντος ἐπεὶ οὖν σύνθετον αὐτῷ πως γέγονε τὸ ἐπιχείρημα ἀνομοιοτητά πως ἐν ὁμοιοτητι διαπλέκοντι νῦν ἐπαναλαμβάνεται μὲν τὸ αὐτο καθαρῶς δὲ τὴν ὁμοιοτητα δείκνυσι καὶ οὐκ ἐπιπλέκων ὅσον ἀπὸ τῆς λέξεώς τινα ἀνομοιοτητος μάχην εἶτα σαφῶς τοῦτο καὶ καθαρῶς ἐνδειξάμενος ὅτι ὥσπερ δι' ἑνὸς ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος πολλῷ μᾶλλον ἐν ζωῇ βασιλεύσουσι δι' ἑνὸς Χριστοῦ ἐπάγει ὥσπερ συμπεραινόμενος καὶ εἰς τὸ ἔτι σαφέστερον καὶ συνεσταλμένον ἀνάγων τὸν λόγον καί φησιν ἄρα οὖν ὡς δι' ἑνὸς παραπτώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα καὶ ἑξῆς εἶτα ἐπειδὴ καὶ ἐν τῷ πρώτῳ καὶ συνθέτῳ ἐπιχειρήματι καὶ ἐν β καὶ διακεκαθαρμένῳ καὶ ἐπαναληπτικῷ καὶ ἐν τῷ ὥσπερ συμπεράσματι ἐπενεχθέντι παραπτώματος μὲν καὶ χαρίσματος καὶ κατακρίματος καὶ δωρήματος καὶ δικαιώματος καὶ τοιούτων μνημονεύει ὅθεν δὲ τὴν ἀρχὴν εἴληφεν ἑκάτερα τῶν ἐναντίων ἡ συστοιχία αὕτη οὐδέπω ἐπεσημήνατο νῦν αὐτὸ τοῦτο διασαφεῖ καὶ ἀποκαλύπτει καί φησιν ὅτι τὰ μὲν ἐκ παρακοῆς ἐρρύη τὰ δὲ ἐξ ὑπακοῆς ἤνθησεν ὥστε κατασκευαστικὸν ἂν εἴη τοῦτο τοῦ ἐπιχειρήματος τοῦ κατασκευάζοντος τὸν τύπον καὶ τὴν ὁμοιοτητα οἷον εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι ὁ θάνατος καὶ ἑξῆς οὐ ταυτολογεῖ τοίνυν ὡς ἄν τις οἰηθείη ὁ θεῖος ἀποστολος ἐν τούτοις ἀλλὰ σαφῶς λίαν καὶ διηκριβωμένως ἀλληλουχεῖ καὶ ἐντάττει τῶν κεφαλαίων τὴν δύναμιν ἔστιν οὖν τὸ μὲν ἀλλ' οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα καὶ ἑξῆς ἕως τοῦ ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα ἐπιχείρημα μὲν ὡς ἔφημεν δεικτικὸν τοῦ τύπου καὶ τῆς ὁμοιοτητος ἀλλὰ διαπεπλεγμένον πως καὶ συντεθειμένον δι' ἀνομοιοτητος ἐδεῖτο οὖν σαφηνείας καὶ διακαθάρσεως τοῦτο ποιεῖ τὸ ἐφεξῆς ἐπιχείρημα ἐπαναλαμβάνον τὸ προειρημένον καὶ διακαθαῖρον καὶ εἰς τὸ σαφὲς ἀπαγγέλλον ἀλλ' ἔδει καὶ τοῦτο λαβεῖν ἀξίωμα καὶ μὴ ἐξ ὑποθέσεως προτείνεσθαι μόνον οὐδὲ τοῦτο παρορᾷ ἀλλ' ὥσπερ συμπεραινόμενος καὶ τῇ τοῦ λόγου θαρρῶν ἀληθείᾳ μετὰ βεβαιώσεως ἀποφαίνεται ἄρα οὖν ὡς δι' ἑνὸς παραπτώματος καὶ ἑξῆς εἶτα ἐπεὶ οὐκ ἦν εἰπὼν ἐν τοσούτοις ἐπιχειρήμασιν οὐδαμοῦ πόθεν ἔσχεν ἀρχὴν τὸ δικαίωμα καὶ τὸ κατάκριμα οὐδὲ τοῦτο παρορᾷ ἀλλὰ προστίθησι λέγων ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς καὶ ἑξῆς
281exa	29v	Rom.5.17	πα Οικου(μενιου)	πολλῷ μᾶλλον οἱ τὴν περισσείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμβάνοντες ἐν ζωῆι βασιλεύσουσι διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ	περισσείαν φησι τὴν δαψίλειαν τοῦτο δὲ κατασκευαστικὸν ἐστι τοῦ πάντως ἐν ζωῆι βασιλεῦσαι ὅσω καὶ ἡ χάρις οὐ φειδωλῶς οὐδε μεμετρημένως ἐδόθη ἂλλ ἐκ περισσείας
281exb	29v	Rom.5.17	s	πολλῷ μᾶλλον οἱ τὴν περισσείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμβάνοντες ἐν ζωῆι βασιλεύσουσι διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ	οὐ μόνον ἵνα ζήσωμεν ἐδόθη ἡ χάρις τοῦ θεοῦ καὶ ἡ ἁμαρτία ἀναιρεθῇ καὶ ἡ κόλασις συναναιρέθη ἂλλ ἵνα καὶ υἱοὶ θεοῦ γενώμεθα καὶ συγκληρονόμοι Χριστοῦ καὶ κληρονόμοι πατρὸς καὶ σύσσωμοι τοῦ υἱοῦ καὶ ἀλλὰ μυρία ἀγαθὰ διὰ τοῦτό φησι οἱ τὴν περισσείαν τῆς χάριτος λαμβάνοντες
282	29v	Rom.5.18	πβ	ἄρα οὖν ὡς δι' ἑνὸς παραπτώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα οὕτω καὶ δι' ἑνὸς δικαιώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς δικαίωσιν ζωῆς	πάλιν τῶι αὐτῶι ἐπαγωνίζεται λόγωι ἐπειδὴ γὰρ παράδοξον ἐδοκει τῆι τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ ζωῆι καὶ δωρεᾶι καὶ κατορθώματι ἅπαν σώζεσθαι τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων πολλαχῶς αὐτο κατασκευάζει
283	29v	Rom.5.19	πγ	ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου	τὸ αὐτο πάλιν λέγει ἐπὶ χειρημα
284	29v	Rom.5.19	πδ	ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ πολλοί	τουτέστι θανάτωι καὶ κολάσει
284ex	29v	Rom.5.19	Οικου(μενιου) ^*		ἡ διὰ τὸ τάξει καὶ εἰρμῶι εἰς πάντας τοὺς τοῦ γένους διαβῆναι τὴν τοῦ προπάτορος ἁμαρτίαν πάντων κατά τινα μίμησιν καὶ διδαχὴν ἐπιτελούντων αὐτήν
285	29v	Rom.5.19	πε	οὕτως καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί	ὑπήκοος γὰρ γέγονε τῶι πατρὶ μέχρι θανάτου θανάτου δὲ σταυροῦ
286	30r	Rom.5.20	πϛ	νόμος δέ	καθαίρει τοῦ νόμου τὴν δόξαν πρὸς Ἰουδαίους γὰρ ἦν αὐτῶι ὁ ἄγων καί φησι οὐ μόνον οὐδὲν ἡμᾶς ὤνησεν ὁ νόμος ἀλλὰ καὶ ηὔξησε τὰς ἁμαρτίας ἐκ τοῦ παραβαίνεσθαι τὸ δὲ ἵνα οὐκ αἰτιολογικῶς κεῖται ἀλλὰ τὸ ὅπως ἐξέβη δηλοῖ οὐ γὰρ διὰ τοῦτο ἐδόθη ἵνα πλεονάσῃ τὴν ἁμαρτίαν ἄπαγε ἂλλ ἵνα σώσῃ καὶ παιδεύσῃ μὴ φυλαχθεὶς δὲ ηὔξησε τὴν ἁμαρτίαν οὐ παρὰ τὴν οἰκείαν φύσιν ἀλλὰ παρὰ τὴν τῶν μὴ φυλαξάντων αὐτον ραθυμιαν καὶ παράβασιν
286ex	30r	Rom.5.20	Γενναδ(ιου) s	νόμος δέ	ἔοικε τοῦτο τῆι πρὸς Γαλάτας ὁ νόμος τῶν παραβάσεων χάριν προσετέθη τὸ γὰρ ἵνα κἀνταῦθα κατὰ τὸ ἰδίωμα τέθεικεν σηναίνει γὰρ τὸ ἀκολουθον τοῖς γὰρ μετὰ τὸ Ἀδάμ φησι ἅπασι μᾶλλον δὲ καὶ αὐτῶι τῶ Ἀδὰμ νόμου δοθέντος ἐπλεονασε τὸ παράπτωμα ὅσω γὰρ τὰ παραγγέλματα πλείω τοσούτῳ παραβαινομένων αὐτῶν καὶ τὰ παραπτώματα
286Ph	30r	Rom.5.20	Φωτ(ιου) ^*		νόμος δὲ παρεσηλθεν Τὸ γεγονὸς λέγει οὐκ αἰτίαν φησὶ τὸν νόμον τῆς ἁμαρτίας οἷον νόμος δὲ παρεισῆλθε καὶ ἐπλεονασε τὸ παράπτωμα τοῦτο γὰρ ἐπ' αὐτω ὤφθη τῶν ἔργων καὶ πράξεων ἅμα δὲ καὶ ἐπιπληκτικῶς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους εἴρηται πρὸς γὰρ ἐκείνους ἀποτείνεται καὶ ἐκεῖνοι ἦσαν οἱ ὑπέρογκα τῷ νόμῳ φρονοῦντες ἐπιπλήττων οὖν ὑπαινίττεται ὅτι μάτην τῷ νόμῳ μέγα φρονεῖτε ὅσῳ γὰρ ἐπὶ ταῖς ἡμετέραις ἐργασίαις ὁ νόμος παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα τοῦτο δὲ νῦν ἔφη ἐπειδὴ τῶν ἐκ τοῦ Ἀδὰμ χαλεπῶν ἐπεμνήσθη καὶ τούτων ἀπαλλαγὴν μόνον ἔφη γενέσθαι τὸν σωτῆρα ἵνα μὴ λέγωσιν τὶ οὖν ὁ νόμος οὐδὲν συνεβάλλετο εἰς τὴν ἐκείνων ἀπαλλαγὴν τίθησι τοῦτο ὅτι οὐ μόνον οὐδὲν συνεισήνεγκεν ἀλλ' ὅσον ἐφ' ὑμῖν καὶ ἐπλεονασε τὴν ἁμαρτίαν ἐκείνην
287	30r	Rom.5.20	πζ	περεισηλθεν	τὸ πρὸς καιρὸν αὐτοῦ δείκνυσιν
288	30r	Rom.5.20	πη ^*		πολλὰς γὰρ δοὺς ἐντολὰς παραβαθεὶς ἐπλεόνασεν
289	30r	Rom.5.20	πθ	ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα οὐ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία	μὴ φοβηθῇς φησι ὅτι ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία καὶ γὰρ τῆι τῶν ἀνθρώπων παραβάσει εἰς δέον καὶ συμφέρον ἐχρήσατο {ἄπορον τοῖς ἀπόροις /ἄπορον πόρον τοῖς ἀπόροις μηχανημενος ὁ θεὸς οὕτως δοκεῖ μοι κρεῖττον τοῖς ἀπόροις }^*μηχανώμενος ὁ θεὸς ἐκ γὰρ τούτου ἡ χάρις διὰ Χριστοῦ μείζων καὶ πολυποθητεα γεγένηται ἧς οὕτως γενομένης ἡ πίστις μᾶλλον ἐπέδωκεν οὐκοῦν ἐκ τοῦ πλεονασμοῦ τῆς ἁμαρτίας οὐχ ἡ κόλασις ἐπλεονάσθη ἂλλ ἡ σωτηρία γέγονεν ἐρασμιωτέρα
290	30r	Rom.5.20	ϟ	ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις	οὐ γὰρ μόνον τῶν ἁμαρτημάτων ἀπήλλαξεν ἂλλ καὶ μυρία ἀγαθὰ δέδωκεν
290ex	30r	Rom.5.20	Ωριγε(νου) s ^*		οὐ μόνον ἐπερίσσευσεν ἀλλὰ καὶ ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις ὅπου γέγονε πλεοναμὸς ἁμαρτίας ὥσπερ καὶ ἐπὶ τὴν τοῖς δάκρυσι νίψασαν αὐτοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ζητητέον ἐπὶ πανθ ὅντιν οὖν ὅπου περισσεύει ἡ ἁμαρτία νικῶσα ἡ τοῦ θεοῦ χάρις ὑπερπερισσεύει ώστε μηδὲν είναι ἁμαρτωλὸν ὃν ουδια δεξεται χάρις θεοῦ ὑπερπερισσεύουσα καὶ οἱ πόνο δὲ καὶ αἱ βάσανοι ὑπερερισσευούσης χάριτος θεοῦ πρὸς τοὺς τούτων δεομένους γίνονται
291	30v	Rom.5.21	ϟα	ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία ἐν τῶι θανάτωι	ἡ γὰρ ἁμαρτία ενταξει βασιλέως ὁ δὲ θάνατος ενταξει στρατιώτου καὶ ὑπουργοῦ γεγένηται ἐν τῶι θανάτωι διὰ τοῦ θανάτου
292	30v	Rom.5.21	ϟβ	οὕτως καὶ ἡ χάρις βασιλεύσῃ διὰ δικαιοσύνης εἰς ζωὴν αἰώνιον	χάρις μὲν γὰρ καὶ χάρις θεοῦ καὶ δικαιοσύνη μείζων κατορθοῖ ἁμαρτίας καὶ θανάτου ὅμως αὐτος ἐκ περιουσίας εἶπεν οὕτως
292Ph	30v	Rom.5.21	^*		δικαιοσύνης ἡ σύνταξις διὰ δικαισυνης τῆς διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελεσθείσης καὶ καταπραχθείσης
293	30v	Rom.5.21	ϟγ	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν	διὰ τῆς τοῦ Χριστοῦ δηλονότι δικαιοσύνης
294	30v	Rom.6.1	ϟδ	τι οὖν ἐροῦμεν	τι οὖν φησι διὰ τῆς τῶν εἰρημένων ἀκολουθίαν ἔλθωμεν εἰς τοιάδε ῥήματα καὶ λέγει ποία
295	30v	Rom.6.1	ϟε	ἐπιμενοῦμεν τῆι ἁμαρτίαι ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ	ἐπειδὴ εἶπεν ἄνω οὐδε ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις ἵνα μὴ τοῖς ἀνοήτοις είναι δόξῃ τὰ εἰρημένα προτροπὴ ἁμαρτίας ἀναιρεῖ αυτά
296	30v	Rom.6.2	ϟϛ	μὴ γένοιτο	ὅπερ ἐπὶ τῶν ὡμολογημένων ὡς ἀτοπων εἰώθαμεν λέγειν
297	30v	Rom.6.2	ϟζ	οἵτινες ἀπεθάνομεν τῆι ἁμαρτίαι πως ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῆι	ἡ ὅτι τὸ αὐτῆς φησι μέρος ἐνεκρώθημεν πως οὖν ἔνεστιν ἐκ τῆς αὐτῆς καὶ νεκροῦσθαι καὶ ζῆν ἡ ὅτι νεκροί φησι γεγόναμεν τῆι ἁμαρτίαι πιστεύσαντες τῶι Χριστῶι καὶ βαπτισθέντες οὐδει οὖν φησι τοὺς τὴν σωτεριον νέκρωσιν ὑπομείναντας ζῆσαι τὴν κακὴν ζωὴν τῆς ἁμαρτίας ἐνεκρώθημεν δὲ τῆι ἁμαρτίαι πως εἰς τὸ μὴ ὑπακούειν φησι αὐτῆι
297ex	30v	Rom.6.2	Σευηριανου s ^*		ἐπειδὴ βαπτιζόμενοι ὁμολογοῦμεν ἀποτεθνηκέναι τῶι κόσμωι καὶ ἀποτάττεσθαι τῆι ἁμαρτίαι καὶ τῶι διαβόλωι
298	30v	Rom.6.3-Rom.6.4	ϟη	ἡ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν συνετάφημεν οὖν αὐτῶι διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν	ἐπιπληκτικωτέρῳ λόγῳ κέχρηται ἑρμενεύων πως ἀπεθάνομεν τῆι ἁμαρτίαι καί φησι ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν εἰς τοῦτο ἐβαπτίσθημεν εἰς τὸ καὶ αὐτοὶ ἀποθανεῖν θάνατον γὰρ μιμεῖται τὸ βάπτισμα τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν εἰ γὰρ καὶ μὴ σωματικὸς ἐστι θάνατος τὸ βάπτισμα ἁμαρτιῶν μέντοι
298Ph	30v	Rom.6.4	Φωτ(ιου) ^*		ἡ ἀγνοεῖτε Εἰς τὸ παραπλήσιον αὐτοῦ θάνατον ἀποθανεῖν ἢ εἰς τὸ τέλειον αὐτὸν καὶ λυσιτελέστατον ὀφθῆναι γίνεται δὲ ταῦτα διὰ τοῦ βαπτίσματος βαπτιζόμενοι γὰρ ἀποτιθέμεθα τὰς ἁμαρτίας ὅπερ ἤρξατο κατεργάζεσθαι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ καὶ γὰρ ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἀπέθανεν ἁμαρτιῶν ἐλευθερῶσαι τούτων ἡμᾶς βουλόμενος ἐνήργησεν οὖν ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀποθεσιν καὶ νέκρωσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ὅσον ἐφ' ἑαυτῷ τὸ ὅλον ἀπήρτισε λείπει δὲ μόνῃ ἡ ἡμῶν πίστις καὶ γνώμη καὶ προαίρεσις ταῦτα δὲ διὰ τοῦ βαπτίσματος ἐπιδείκνυται οὗπερ ἐπιτελουμένου ὁ θάνατος μᾶλλον τοῦ Χριστοῦ εἰς ὅσον ὤνησε σωτηρίας ἐμφανίζεται καλῶς οὖν φησιν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν οἷον εἰς τὸ ἀποθανεῖν ἡμᾶς τὸν παραπλήσιον αὐτῷ θάνατον τὰς ἁμαρτίας τῷ βαπτίσματι ἐνθάπτοντας καὶ εἰς τὸ ἐμφανέστερον τοῦ σωτηρίου θανάτου αὐτοῦ τὸ κέρδος διὰ πάντων ἐπιδειχθῆναι καὶ ἡμῶν πρὸς τὴν ὁλοκληρίαν τῆς σωτηρίας τὴν γνώμην καὶ τὴν προαίρεσιν καὶ τὴν πίστιν συνεισαγόντων διὰ τοῦ βαπτίσματος
299	31r	Rom.6.4	ϟθ	διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός	πιθανὴν ποιεῖ τὴν ἀνάστασιν διὰ τῆς τοῦ ἐγείραντος δόξης καλῶς δὲ τὸν πατέρα φησι ἐγηγερκέναι νηπίοις γὰρ ἔτι διαλέγεται
299ex	31r	Rom.6.4	Θεοδω(ρητου) s	δόξης τοῦ πατρός	δόξαν τοῦ πατρὸς τὴν θεότητα καλεῖ τοῦ Χριστοῦ καὶ γὰρ ἐν ἑτέρωι φησι ἵνα ὁ θεὸς τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ πατὴρ τῆς δόξης
300	31r	Rom.6.4	ρ	οὕτως καὶ ἡμεῖς	ἀκολουθον ἦν εἰπεῖν οὕτως καὶ ἡμεῖς ἀναστησομεθα ἂλλ εἰς πολιτείαν ἦλθεν ἑτέραν ἡμᾶς ἀπαιτῶν ἀνάστασιν τὴν διὰ χρηστῆς πολιτείας ἐν ἦι νεκροῦται μὲν ἡ ἁμαρτία ἀνίσταται δὲ βίος ἐνάρετος
301	31r	Rom.6.4	α	ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν	ὁ πόρνος ἐν ὧι μηκέτι πορνεύη καὶ ἅρπαξ μὴ ἀρπάζη τοῦτο καινότης ζωῆς
301Pha	31r	Rom.6.4	Φωτ(ιου) ^*		ἐν καινότητι νέαν δεῖ είναι τὴν τῶν πιστῶν ζωὴν μηδὲν τῆς παλαιᾶς {ζωῆς /ἁμαρτίας }^*ἐπισυρομένην ἐφόδιον
301Phb	31r	Rom.6.4	Φωτ(ιου) ^*		Εἰ γὰρ σύμφυτοι εἰ γὰρ σύμφυτοι κατὰ μεταφορὰν ἡ λέξις ἀπὸ τῶν κατὰ συγγένειαν δένδρων ἅμα φυτευομένων καὶ σὺν ἀλλήλοις σύμφυτοι οὖν φησὶ γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ τοῦτ' ἔστι συναπεθάνομεν αὐτῷ οἰκείως δὲ ἐχρήσατο τῇ τροπῇ ὥσπερ γὰρ τὸ φυτὸν ἐν γῇ κατατεθὲν χρόνον τινὰ οἷον νέκρωσίν τινα καὶ ἀκινησίαν ὑπομένει ἔπειτα δὲ ἀθροον ἀναζῇ καὶ ἀναθάλλει οὕτω καὶ τὸ κυριακὸν σῶμα ἐπὶ χρόνον βραχὺν τεθὲν ἐν τῷ τάφῳ ἀθροον ἤνθησεν ἐκεῖθεν καὶ ἐβλάστησε τῇ οἰκουμένῃ τὴν σωτηρίαν καὶ ἡμεῖς δὲ βαπτιζόμενοι καὶ ἐνθαπτομενοι καὶ τρόπον τινὰ ὥσπερ τὰ φυτὰ τῇ γῇ οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐννεκρούμενοι τῷ ὕδατι ἀθροον θάλλοντες καὶ ἀκμάζοντες τὴν σφῶν σωτηρίαν ἀνερχομεθα καλῶς δὲ οὐκ εἶπεν σύμφυτοι τῷ θανάτῳ ἀλλὰ τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου ἀλλὰ τοῦτο καὶ τοῖς πρὸ ἡμῶν διευκρίνηται
302	31r	Rom.6.5	β	εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῶι ὁμοιώματι	ὁμοιοτητα δεῖξαι ἐπιχειρεῖ ἡμῶν τε καὶ τοῦ Χριστοῦ καί φησι εἰ σύμφυτοι οἷον συμμέτοχοι γεγόναμεν τοῦ θανάτου σύμφυτους δὲ λέγει διὰ τοῦτο ὥσπερ τὸ σῶμα τὸ δεσποτικὸν ταφὲν ἐν τῆι γῆι ἔφυσε σωτηρίαν τῶι κόσμωι οὕτω καὶ τὸ ἡμῶν φησι ταφὲν ἐν τῶι βαστισματι ἔφυσεν ἡμῖν αὐτοῖς δικαιοσύνην
303	31r	Rom.6.5	γ	τοῦ θανάτου αὐτοῦ	ὁμοίωμα γὰρ θανάτου ἔχομεν ἐν τῶι βαπτίσματι οὐ σωματικὸν θάνατον αἱ γὰρ τρεῖς κατάδυσεις καὶ ἀναδύσεις τοῦ βαπτίσματος θάνατον καὶ ἀνάστασιν σημαίνουσιν
303ex	31r	Rom.6.5	του αγιο Κυ(ριλλου) εν τω ΙΒ βι(βλιω) κατά Ιουλ(ιανου) ^*		ὁμοίωμα θανάτου ὁ Χριστοῦ θάνατος διὰ τὸ μὴ απομεμενηκενα αὐτον τῶι θανάτωι ἀλλὰ ἀναβιῶναι τριήμερον
303exb	31r	Rom.6.5			καὶ πάλιν ὁμοίωμα θανάτου τὸ πάθος ἦν ἐν τῶι Χριστῶι καὶ μάλα εἰκοτως ἀνεβίω γὰρ καὶ οὐ μεμένηκε νεκρός
304	31r	Rom.6.5	δ	ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα	τῆς ὅταν ἀναστῶμεν
304ex	31r	Rom.6.5	Οικου(μενιου) ^*		καὶ ὅρα ἀγαθότητα θεοῦ τὸν μὲν θάνατον τοῦ κυρίου ὡς ἐν εἰκόνι ἀπεθάνομεν τῆς δὲ ἀναστάσεως ἀληθῶς κοινωνήσομεν
305	31v	Rom.6.6	ε	τοῦτο γινώσκοντες ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη	εἶτα λέγει πως ἡμῖν ἔσται ἐπίδοξος ἡ ἀνάστασις καί φησι τοῦτο γινώσκοντες ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος τουτέστιν ὁ κατεγνωσμένος βίος συνεσταυρώθη τῶι Χριστῶι διὰ τοῦ βαπτίσματος ἐφ' ὧι τε φησι καταργηθῆναι τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας τουτέστιν ἵνα νέκρωσιν αἱ κακαὶ πράξεις ὑπομείνωσιν ἃς λέγει καὶ σῶμα ἁμαρτίας
305Ph	31v	Rom.6.6	Φωτ(ιου) ^*		τοῦτο γινώσκοντες τοῦτ' ἔστιν ὁ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις παλαιωθεὶς οὗτος οὖν βαπτιζομένων ἡμῶν συσταυροῦται Χριστῷ καὶ ἀποθνήσκει καὶ ἀνερχομεθα ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος καινοὶ καὶ πρόσφατο πάντα τὸν παλαιωθέντα ἄνθρωπον ἀποθέμενοι καὶ καταργεῖται καὶ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας ἐν ᾗ ἐστηρίζετο καὶ ὑφ' ἧς ἐμορφοποιεῖτο ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος τοῦτ' ἔστιν ὁ καταγηράσας βίος ἡμῶν τοῖς παραπτώμασιν ἄνθρωπον δὲ καλεῖ τὸν τοιοῦτον τὴν τῶν ἀνθρώπων πρὸς αὐτὸν δηλῶν δυσαπόσπαστον καὶ πολυχρόνιον σχέσιν οὕτω γὰρ ἐντετήκεσαν αὐτῷ πρὸ τῆς δεσποτικῆς {ἐπιδημίας οἱ ἄνθρωποι /ἐπιδημίας καὶ οἰκονομίας οἱ ἄνθρωποι }^*ὡς μηδ' ἂν ἄνθρωποι αἱρεῖσθαι εἶναι καὶ μηδ' ὅλως εἶναι χωρὶς φιληδόνου πολιτείας καὶ ἀκολάστων πράξεων τῷ οὖν συμπεπλέχθαι αὐτῷ τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνανακεκρᾶσθαι καὶ δυσαποσπάστως ἔχειν ἄνθρωπον ἐπιπληκτικῶς τὸν τοιοῦτον ἐκάλεσεν τοῦτ' ἔστιν ὃν πρὸς αὐτοὺς ἡμᾶς μᾶλλον δὲ καὶ ἡμῶν πλέον καὶ ἐστέργομεν καὶ περιειχόμεθα
305ex	31v	Rom.6.6	Θεοδω(ρητου) s	ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη	παλαιὸν ἄνθρωπον οὐ τὴν φύσιν ἐκάλεσεν ἀλλὰ τὴν πονηρὰν γνώμην ταύτην δὲ ἔφη τῶι βαπτίσματι νεκρωθῆναι
306	31v	Rom.6.6	ϛ	ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῆι ἁμαρτίαι	εἰς τοῦτό φησι ἵνα καταργηθῇ καὶ νεκρωθῇ εἰς τὸ μηκέτι ὑποπεσεῖν ἁμαρτία νέκρωσιν δέ φησι τὸ ὅσον εἰς τὸ ἁμαρτάνειν ἵνα εἴη νεκρὸν νεκρὸς γὰρ οὐχ ἁμαρτάνει
306ex	31v	Rom.6.6	Κυριλλου s	ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῆι ἁμαρτίαι	κατήργηται δὲ καὶ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας τουτέστι τῶν ἐν αὐτῆι κινημάτων ἡ ἔμφυτος ἀγριότης κατασείουσα μὲν ἀεὶ πρὸς τὰ αἰσχίω τὸν νοῦν ἐνιεῖσα δὲ ὥσπερ πηλῶι τὰς γεωδεστέρας ἡδονὰς καὶ τοῦτό φησι τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου ἐν ὧι ἠσθένει διὰ τῆς σαρκὸς ὁ πατὴρ τὸν ἑαυτοῦ υἱον πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας καὶ περὶ ἁμαρτίας κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῆι σαρκὶ ὁρᾷς πως τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας κατήργηται κατακέκριται γὰρ ἐν τῆι σαρκὶ τῆς ἁμαρτίας τὸ κέντρον καὶ νενέκρωται μὲν ἐν πρώτωι Χριστῶι διέβη δὲ παρ' αὐτοῦ τε καὶ δι' αὐτοῦ καὶ εἰς ἡμᾶς ἡ χάρις
307	31v	Rom.6.7	ζ	ὁ γὰρ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας	ὁρᾷς ὅτι ὅσον εἰς τὸ ἁμαρτάνειν δεῖ ἡμᾶς είναι νεκροὺς ὁ γὰρ ἀποθανών φησι δεδικαίωται τουτέστιν ἀπήλλακται καὶ ἠλευθέρωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας τινες δὲ τοῦτο περὶ τοῦ βαπτίσματος ἐδέξαντο ἐν ὧι συνετάφημεν τῶι Χριστῶι
307Ph	31v	Rom.6.7	^*		τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας περιφραστικῶς αὐτὴ ἡ ἁμαρτία τοῦτ' ἔστιν ὅλη δι' ὅλου ἀργὴ καὶ ἄχρηστος τὸ λοιπὸν χρηματίζουσα πῶς δὲ καταργεῖται ἡμῶν μὴ χρωμένων αὐτῇ εἶτα καὶ τὸν τρόπον τῆς χρήσεως δριμέως καὶ ὀνειδιστικῶς τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ ἡ γὰρ χρῆσις τῆς ἁμαρτίας δούλους ἡμᾶς ποιεῖ τῆς ἁμαρτίας
308	32r	Rom.6.8	η	εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῶι πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῶι	εἶτα λοιπὸν καθαρῶς τὴν ἀνάστασιν εὐαγγελίζεται καί φησι εἰ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῶι ὥσπερ καὶ ἀπεθάνομεν διὰ τοῦ βαπτίσματος πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῶι τὴν μακαρίαν ἐκείνην καὶ ἀγήρω δηλονότι ζωὴν τὴν μετὰ τὴν ἀνάστασιν
308Pha	32r	Rom.6.8	Φωτ(ιου) ^*		Εἰ δὲ ἀπεθάνομεν ὀφείλομεν φησὶ πιστεύειν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ παρακελεύσεως οὖν τὸ πιστεύομεν καὶ συμβουλῆς
308Phb	32r	Rom.6.8	^*		Εἰ δὲ περιπατήσομεν ἐν καινότητι ζωῆς δηλονότι καὶ ἀναστησομεθα ὥσπερ ὁ Χριστὸς ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν τοῦτο γὰρ ἀκολουθον τοῦ εἰρημένου αὐτὸς δὲ τὴν προηγουμένην τῆς ἀναστάσεως πολιτείαν ἐπαγαγὼν τοῖς εἰρημένοις τὸ ἐξ ἀνάγκης ἑπομενον κατέλιπεν ἐννοεῖν
309	32r	Rom.6.9	θ	εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριερύει	καὶ πόθεν φησι δηλονότι συζήσομεν τῶι Χριστῶι καὶ γὰρ αὐτο τοῦτο ἄδηλον μήπως καὶ αὐτος ὁ ἐγερθεὶς Χριστὸς πάλιν ἀποθάνῃ ἄπαγε φησι τοῦτο γὰρ χρὴ πεπληροφορῆσθαι ὅτι ὁ Χριστὸς οὐκέτι ἀποθανεῖται διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ἀπέθανεν ἵνα καταργήσηι τὸν θάνατον
309ex	32r	Rom.6.9	Οικου(μενιου) s	οὐκέτι αποθνεσκει θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριερύει	πως γὰρ δι' ὃν καὶ οἱ λοιποὶ ζησόμεθα συναναπεμπομένου τοῦ ὅλου τῆι ἀπαρχὴ ἡμῶν
310	32r	Rom.6.10	ι	ὁ γὰρ ἀπέθανε τῆι ἁμαρτίαι ἀπέθανεν ἐφάπαξ	καὶ τοσοῦτόν φησι οὐκέτι ἀποθανεῖται ὅτι καὶ ἐκεῖνο τὸ ἅπαξ ὁ ἀπέθανεν οὐχ ὡς ὑπεύθυνος θανάτου κατὰ τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους ἀπέθανεν ἀλλὰ διὰ τὴν τοῦ κόσμου ἁμαρτίαν ἵνα ταύτην ἀνέλῃ καὶ θανατώσῃ
311	32r	Rom.6.10	ια	ὁ δὲ ζῆ ζῆ τῶι θεῶι	τοῦτο ὡς θεὸς ἀπαύστως καὶ ἀκαταλύτως ὡς γὰρ νοεῖται τῆι ἁμαρτίαι τουτέστι διὰ τὴν ἁμαρτίαν οὕτως νοεῖται τῶι θεῶι τουτέστι διὰ τὸ είναι θεός
311ex	32r	Rom.6.10	Οικου(μενιου) ^*		καὶ οὕτω νοήσεις ὥσπερ λέγομεν ἐπὶ τοῦ καθ' ἡμᾶς ἀνθρώπου ἀπέθανε τῆι σαρκὶ ζῆ δὲ τῆι ψυχῆι κατὰ δοτικὴν ἀποδιδόντες τὸν λόγον οὕτω μοι νόει τῶι θεῶι ζῆ τουτέστι τὸ είναι θεὸς οὐκ ἐπειδὴ καὶ τῶι είναι ψυχὴ οὐκ ἔζη ἀλλὰ τὸ ἀμαχώτερον τέθεικε τὸ είναι αὐτον θεόν
312	32r	Rom.6.11	ιβ	οὕτως καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν είναι τῆι ἁμαρτίαι ζῶντας δὲ τῶι θεῶι	εἶτα ἵνα μὴ λέγωσι καί τι φησι πρὸς ἡμᾶς εἰ ἅπαξ ἀποθανὼν ὁ Χριστὸς οὐκέτι ἀποθνήσκει φησι οὕτω καὶ ὑμεῖς ἑαυτοὺς λογίζεσθε πως ὅτι ἀποθανεῖσθε μὲν διὰ τὴν ἁμαρτίαν ἅπαξ ζήσετε δὲ τῶι θεῶι καὶ γὰρ ἐν αὐτῶι ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμεν καθὼς ἀλλαχοῦ φησι ἡ οὕτως ὥσπερ ὁ Χριστός φησιν ἀπέθανε καὶ ζῆ οὕτως καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς χρεὼν είναι νεκροὺς μὲν ὅσον πρὸς τὸ μὴ ἁμαρτάνειν ζῶντας δὲ εἰς τὰ κατὰ θεὸν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τουτέστι συμμαχοῦντος Χριστοῦ
313	32r	Rom.6.11	ιγ	ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ γὰρ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἡ ζωὴ ἡμῶν
313ex	32v	Rom.6.12	Θεωδορητου s	μὴ οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία	βασιλεία τυραννίδος ταύτῃ διαφέρει τῶ τὴν μὲν τυραννίδα ἀκόντων γίνεσθαι τῶν ὑπηκόων τὴν δὲ βασιλείαν βουλομενων τῶν ἀρχομένων παραινεῖ τοίνυν μηκέτι τῆ δυναστεια τῆς ἁμαρτίας συντίθεσθαι κατέλυσε γὰρ αὐτῆς τὴν βασιλείαν ὁ δεσπότης ἐνανθρωπήσας καὶ ἅτε δὴ θνητοῖς ἔτι καὶ παθητὸν ἔχουσι σῶμα νομοθετῶν σύμμετρα τῆ ἀσθένεια νομοθετεῖ καὶ οὐ λέγει μὴ τυραννείτω ἀλλὰ μὴ βασιλευέτω τὸ μὲν γὰρ ἴδιον ἐκείνης τὸ δὲ τῆς ἡμετέρας γνώμης ἡ μὲν γὰρ παθημάτων κίνησις καὶ ὄχλησις κατὰ φύσιν ἡμῖν γίνεται τῶν δὲ ἀπειρημένων ἡ πρᾶξις τῆς γνώμης ἐξηρτήται
314	32v	Rom.6.12	ιδ	μὴ οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία	ἐπεὶ οὖν νενκρους ὑμᾶς φησι είναι χρὴ ὅσον εἰς τὴν ἁμαρτίαν μὴ κρατείτω ὑμῶν ἡ ἁμαρτία καλῶς δὲ ἐν τῶι θνητῶι σώματι διὰ γὰρ τοῦ σώματος ἡ ἁμαρτία ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ μὴ βασιλευτω εἰς τὸ ὑπακούειν αὐτῆι τοῦτο γὰρ βασιλευσθαι
315	32v	Rom.6.12	ιε	ἐν τῶι θνετωι ὑμῶν σώματι εἰς τὸ ὑπακούειν αὐτῆι ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ	παραμυθεῖται αὐτοὺς ἐν τῶι εἰπεῖν θνητῶι σώματι δεικνὺς ὅτι πρόσκαιρὸς ἡ πάλη ἡ πρὸς ἁμαρτίαν πρόσκαιρον γὰρ καὶ τὸ σῶμα
315Ph	32v	Rom.6.12	Φωτ(ιου) ^*		μὴ οὖν βασιλευόντων Ἐπεὶ γὰρ φησὶν ἀπεθάνομεν καὶ νεκρὸν ἡμῶν γέγονε τὸ σῶμα τῇ ἁμαρτίᾳ μὴ ποιήσωμεν πάλιν αὐτὸ ἀναζῆσαι τὴν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ζωὴν μηδὲ παρασκευασώμεθα οὕτως ὥστε πάλιν ἐν αὐτῷ θνητῷ γενομένῳ διὰ τοῦ βαπτίσματος βασιλεύειν τὴν ἁμαρτίαν τὶ δὲ ἐστι βασιλεύειν ἐν ἡμῖν τὴν ἁμαρτίαν τὸ ἐπιτελεῖν τὰς ἐπιθυμίας τοῦ σώματος
316	32v	Rom.6.13	ιϛ	μηδὲ περιστανετε τὰ μέλη ὑμῶν	τουτέστι τὸ σώματος οἷον μὴ ἀποτελεῖτε
317	32v	Rom.6.13	ιζ	ὅπλα	τὸ γὰρ σῶμα ἄγεται καθὰ ἂν ἄγῃ τις δύναται γάρ τις τὴν χεῖρα καὶ ὅπλον ἐλεημοσύνης καὶ ἁρπαγῆς ποιῆσαι τὴν γλῶσσαν καὶ εὔφημον καὶ δύσφημον ὡς οὕτως καὶ τὰ λοιπά
318	32v	Rom.6.13	ιη	ἀδικίας τῆι ἁμαρτίαι ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτούς	καλῶς τὴν ἁμαρτίαν ἀδικίαν ἐκάλεσεν ἡ γὰρ ἑαυτόν τις ἀδικεῖ δι' αὐτῆς ἡ τὸν πλησίον
319	32v	Rom.6.13	ιθ	τῶι θεῶι ὡς ἐκ νεκρῶν	τέως ἐκ τῶν ὀνομάτων τὸ διάφορον οἷον γὰρ ἐστι μὴ παραστῆσαι ἑαυτὸν τῆι ἁμαρτίαι ἀλλὰ τῶι θεῶι
319Ph	32v	Rom.6.13	Φωτ(ιου) ^*		ἀλλὰ παραστήσατε ὡς ἔστιν ἄξιον τοὺς τηλικαύτης εὐεργεσίας ἀξιωθέντας καὶ ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ φθοροποιῶν παθῶν ἐλευθερωθέντας καὶ ζῶντας ἐπιδειχθέντας
320	32v	Rom.6.13	κ	ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν	οὕτως ἑαυτούς φησι παραστήσατε τῶι θεῶι ὡς ἄξιον ὅτι νενεκρωμένους ὑμᾶς ταῖς πάλαι ἁμαρτίαις ἤγουν τὸ ὑπο θανάτου βασιλεύεσθαι εζωοποιησεν
321	32v	Rom.6.13	κα	ὅπλα δικαιοσύνης τῶι θεῶι	ὁ γὰρ εἰς ὅπλα δικαιοσύνης τὰ μέλη παραστήσας τῶ θεῶι ἑαυτὸν παρίστησιν
321ex	33r	Rom.6.14	s	ἁμαρτία γὰρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει	ποία ἁμαρτία οὐ κυριεύσει ἡ πρὸ τοῦ βαπτίσματος δηλονότι ἦν ἀφίησιν ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ τοῦτο δὲ ὁ νόμος ποιεῖν οὐκ ἠδύνατο οὐκ ἐστε οὖν φησι ὑπο νόμον τὸν μὴ δυνάμεον ῥύσασθαι ἀλλὰ μᾶλλον τιμωρούμενον
321Ph	33r	Rom.6.14	Φωτ(ιου) ^*		Ἁμαρτία γὰρ ὑμῶν μὴ γὰρ ἔστω ὑμῖν ὁ τῆς ἁμαρτίας πόλεμος πρόφασις ἀσθενὴς ἐστι νῦν ἡ ἁμαρτία οὐ δύναται κυριεύειν ἐὰν μὴ ἡμεῖς ἑκοντες ὑποκατακλιθῶμεν αὐτῇ ἀλλὰ προσβάλλει μὲν οὐ κυριεύει δὲ πῶς οὖν ἐκυρίευεν ἕως τοῦ νῦν ὅτι ὑπὸ νόμον ἦσαν οἱ ὑπ' αὐτῆς κυριευόμενοι ὑπὸ νόμον ὃς ἀπεθέσπιζε μὲν τὴν τῆς ἁμαρτίας πρᾶξιν οὐκ ἐνίσχυε δὲ εἰς τὸ κρατεῖν αὐτῆς καὶ περιγίνεσθαι υμεῖς δὲ ὑπὸ χάριν ἐσμὲν ἥτις μετὰ τοῦ συμβουλεύειν καὶ διατάττεσθαι ἃ χρὴ καὶ ἐνισχύει καὶ συνεργεῖ εἰς τὴν πρᾶξιν αὐτῶν καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἀλλὰ καὶ τὰς προγεγενημένας ἡμῖν ἁμαρτίας ἐξαλείφει
322	33r	Rom.6.14	κβ	ἁμαρτία γὰρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει οὐ γὰρ ἐστε ὑπο νόμον ἂλλ ὑπο χάριν	εάν φησι μὴ ἑαυτοὺς ὑποκλίνωμεν τῆι ἁμαρτίαι οὐχ ἁλισκόμεθα πως ὅτι οὐκ ἐσμεν ὑπο τὸν νόμον ἔτι τὸν ἀπαγορεύοντα μὲν τὴν ἁμαρτίαν ῥύσασθαι δὲ μὴ δυνάμενον ἂλλ ὑπο τὴν χάριν Χριστοῦ τὴν καὶ τὰς προγενομένας ἀφεῖσαν ἁμαρτίας καὶ εἰς τὸ μέλλον φρουροῦσαν ἐὰν ἡμεῖς μὴ ραθυμησωμεν
323	33r	Rom.6.15	κγ	τι οὖν {ἁμαρτήσωμεν /ἁμαρτήσομεν }^*ὅτι οὐκ ἐσμεν ὑπο νόμον ἂλλ ὑπο χάριν μὴ γένοιτο	ἵνα μὴ ραθυμος ὁ ἀκροατὴς γένηται ὡς μὴ κυριευθησόμενος ὑπο τῆς ἁμαρτίας διὰ τὸ είναι ὑπο χάριν τὴν φρουροῦσαν ἀσφαλίζεται αὐτον
323Ph	33r	Rom.6.15	Φωτ(ιου) ^*		οὐκ οἴδατε Ὧι πράγματι διὰ τῆς ὑπακοῆς δούλους ἑαυτοὺς παριστάνετε τούτῳ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς δοῦλοι χρηματίσετε τῆς ἑκουσίου ὑμῶν ὑπακοῆς τὴν δουλείαν παρασχομένης ἤτοι τῆς ἐπὶ θάνατον ἀγούσης ἁμαρτίας ἢ τῆς ὡς ἀληθῶς ὑπακοῆς τῆς εἰς δικαιοσύνην χειραγωγούσης ἢ τὸ ᾧ ὑπακούετε μᾶλλον ἀντὶ τοῦ ἐν ᾧ καὶ καθ' ὃν τρόπον οἷον ὅτι ἐν τούτῳ καὶ κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον δοῦλοὶ ἐστε ἢ τῆς ἁμαρτίας ἢ τῆς δικαιοσύνης καθὸ καὶ ἐν ᾧ θατέρᾳ αὐτῶν ὑπακούετε ἵνα γὰρ μή τις εἴπῃ πῶς ἐστι δοῦλον τούτων γενέσθαι τὸν τρόπον τίθησι
324	33r	Rom.6.16	κδ	οὐκ οἴδατε ὅτι ὧι παριστάνετε	ποιεῖτε ἀποδείκνυτε παρασκευάζετε
325	33r	Rom.6.16	κε	ἑαυτοὺς δούλους εἰς ὑπακοήν	οὐ λέγω φησι τὴν γέενναν οὐδε τὰ ἐκεῖ δικαιωτήρια αυτὴ ἡ αἰσχύνη οὐχ ἱκανὴ ἀναχαιτίσαι ὑμᾶς ὅτι καταδουλοῦτε ἑαυτοὺς τῆι ἁμαρτίαι ὑπο Χριστοῦ ἐλευθερωθέντες
326	33r	Rom.6.16	κϛ	δοῦλοὶ ἐστε ὧι ὑπακούετε	ἐκείνου φησιν ἐστε τοῦ πράγματος δοῦλοι ὧι ὑπακούετε
327	33r	Rom.6.16	κζ	ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον	ἤτοι τῆς εἰς θάνατον ἀγούσης ἁμαρτίας φησιν ἡ τῆς ὑπακοῆς τοῦ θεοῦ τῆς εἰς δικαιοσύνην ἀγούσης
328	33r	Rom.6.16	κη	ἡ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην	ἀπὸ κοινοῦ δοῦλοὶ ἐστε
329	33r	Rom.6.17	κθ	χάρις δὲ τῶι θεῶι ὅτι ἦτε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας ὑπηκούσατε	φοβήσας αὐτοὺς τῆι δουλείαι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶι ἐκ ταύτης θανάτωι τῶν εὐεργεσιῶν ὑπομιμνήσκει τοῦ θεοῦ παραμυθούμενος τε αὐτοὺς καὶ δεινκὺς εὐκολώτερον τὸ μέλλον πρὸς σωτηρίαν
330	33v	Rom.6.17	λ	δὲ ἐκ καρδίας	μηδενός φησι βιασαμένου μηδὲ ἀναγκάσαντος τοῦτο δὲ καὶ ἐγκώμιον ἐστιν αὐτῶν
331	33v	Rom.6.17	λα	εἰς ὃν παρεδόθητε τύπον διδαχῆς	εἶτα ἐπειδὴ εἶπεν αὐθαίρετον αὐτῶν είναι τὴν προθυμίαν λοιπὸν λέγει καὶ τὴν τοῦ θεοῦ βοήθειαν ὑμεῖς μὲν γάρ φησιν ἑκοντες ὑπηκούσατε ὁ δὲ θεὸς ὑμᾶς εἰς τὸν τύπον τοῦτον τῆς διδαχῆς παρέδωκε ποῖον τὸ ὀρθῶς ζῆν ἐθέλειν καὶ ὑγιαίνειν περὶ τὰ δόγματα τύπον δέ φησι διδαχῆς οἷον ὅρον καὶ κανόνα
332	33v	Rom.6.18	λβ	ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῆι δικαιοσύνηι	οὐ μόνον γάρ φησι ὁ θεὸς ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ εδουλωσεν τῆι δικαιοσύνηι
332Ph	33v	Rom.6.18	Φωτ(ιου) ^*		ἐλευθερωθέντες Ἀνθρώπινον λέγω φησὶ τὸ ἐδουλώθητε οὐ γὰρ ἐστι τοῦτο κατὰ ἀλήθειαν δουλεία τὸ κατὰ τὴν δικαιοσύνην πολιτεύεσθαι ἀλλὰ τοῦτο ἡ ἀληθὴς ἐλευθερία καὶ εὐδαιμονία τὶ οὖν καλεῖς αὐτὴν δουλείαν εἰ μὴ ἐστι δουλεία διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν φησὶ τοῦτ' ἔστιν ἐπειδὴ ἀντιπίπτειν δοκεῖ τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς καὶ τραχύνεσθαι καὶ ἀλγύνεσθαι κατ' ἀρχὰς πρὸς τὰ ἐπιτάγματα τῆς δικαιοσύνης διὰ τοῦτο τὸ ἀπὸ τῆς ὑμετέρας σαρκὸς ἀσθενὲς καὶ ἀλγυνομενον λογιζόμενος κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην συνήθειαν δουλείαν αὐτὸ ἐκάλεσα καὶ γὰρ εἰώθαμεν ἐφ' ὧν ἀλγυνομενοι καὶ ἄκοντές τι πράττομεν τὸ τῆς τυραννίδος καὶ δουλείας ὄνομα τιθέναι οὕτω γοῦν καὶ ὁ Παῦλος φησιν ὅτι κατ' ἄνθρωπον λέγω τὸ ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ εἶτα κατασκευάζει αὐτὸ καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου ὥσπερ γὰρ φησὶ τὰ τῆς ἀκαθαρσίας πράττοντες δοῦλοι ἦτε τῆς ἀκαθαρσίας οὕτω τὰ τῆς δικαιοσύνης ἐπιτελοῦντες δοῦλοι οὐκ ἀπεικοτως ἂν καλεῖσθε {τῆς δικαιοσύνης εἶτα /τῆς δικαιοσύνης τοῦτο δὲ καὶ ἐντρέπων ἅμα ἐπήγαγεν εἰ γὰρ δοῦλοι εἶναι οὐκ ᾐσχύνεσθε τῆς ἀκαθαρσίας πῶς οὐκ ἂν καὶ μέγα φρονήσητε δοῦλοι καταξιωθέντες γενέσθαι τῆς δικαιοσύνης εἶτα }^*κατασκευάζει τοῦτο καὶ ἑτέρως καὶ προϊὼν δείκνυσι τῆς τοιαύτης δουλείας τὸ ἀξίωμα συμπερανάμενος ὅτι αὕτη ἡ δουλεία δούλους ποιεῖ τοῦ θεοῦ οὗ τὶ ἂν εἴη ἐλευθερώτερον ἢ εὐδαιμονέστερον καὶ γάρ φησι νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ θεῷ καὶ ἑξῆς Ἢ τὸ ἀνθρώπινον λέγω εἰ νοηθείη καθ' ὑπερβατον ὡς ἐφεξῆς ὀφεῖλον τάττεσθαι τοῦ οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμον εἰ οὖν οὕτως ἐκληφθείη σημαίνοι ἂν ὅτι μέτριον τι εἶπον καὶ ταπεινὸν ταῦτα εἰπὼν ὁ γὰρ τὸ τέλειον λέγων εἴποι ἂν ὅτι παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ μὴ πρὸς τῇ ἁμαρτίᾳ ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον σπουδαιότερον καὶ προθυμότερον νῦν δὲ διὰ τὸ ἀσθενὲς ὑμῶν φησὶν οὕτως εἶπον ταπεινῶς καὶ μετρίως
333	33v	Rom.6.19	λγ	ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ασθενενιαν	συμμετρον τι φησι λέγω καὶ μικρὸν οὐχ ὑπερβαῖνον τὸ τῆς φύσεως ἀσθενές
334	33v	Rom.6.19	λδ	τῆς σαρκὸς ὑμῶν	οὐκ εἶπε τῆς προαιρέσεως ἡ τῆς προθυμίας ὅπερ ἦν ἐκείνων ἀδίκημα ἀλλὰ τῆς σαρκός φησιν ὁ παραγνωμην αὐτῶν ἐγίνετο ἀνεπαχθῆ τὸν λόγον ποιῶν
334ex	33v	Rom.6.19	s	ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ασθενενιαν	τῆι φύσει μέτρῳ φησι τὴν παραίνεσιν οἶδα γὰρ τὰ ἐν τῶι θνητῶι σώματι κινούμενα πάθη
335	34r	Rom.6.19	λε	ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῆι ἀκαθαρσίαι καὶ τῆι ἀνομίαι εἰς τὴν ἀνομίαν οὕτως νυν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῆι δικαιοσύνηι εἰς ἁγιασμον	πολλῶι μὲν μείζονα ἔδει τῶι Χριστῶι τὴν δουλείαν παρασχεῖν καὶ τῆι δικαιοσύνηι ἤπερ ὅσην παρέσχετε τῆι ἀκαθαρσίαι καὶ τῆι ἀνομίαι πλὴν διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς τὴν ἴσην ἀπαιτῶ
336	34r	Rom.6.20	λϛ	ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας ἐλεύθεροι ἦτε τῆι δικαιοσύνηι	ὅτε φησι ἐν ἁμαρτίαις ἐζῆτε τοσοῦτον ὑπηκούετε τῆι ἁμαρτίαι ὡς μηδ ὅτι οὖν πράττειν καλὸν τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἐλεύθεροι ἦτε τῆ δικαιοσύνη τουτέστιν ἐν οὐδενὶ ἦτε ὑποτεταγμένοι αὐτῆι οὐκοῦν καί νυν ἐπεὶ μετέστητε εἰς τὴν δικαιοσύνην ἐλεύθεροι γένεσθε τῆι ἁμαρτίαι τοῦτο γὰρ συνυπακούειν ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνώτερο κεφαλαίου ἀπαιτεῖ
337	34r	Rom.6.21	λζ	τινα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ' οἷς νυν ἐπαισχύνεσθε	τι οὖν τὸ ὄφελος ὑμῖν φησιν τῆς ταλαιπωρίας οὐδὲν δηλονότι τὸ ἐπαισχύνεσθαι ὑμᾶς νυν οὕτως γὰρ κακὸν ἡ ἁμαρτία ὅτι καὶ μετὰ ἀπαλλαγὴν αἰσχυνεταί τις ἐπ' αὐτῆι
338	34r	Rom.6.21-Rom.6.22	λη	τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῶι θεῶι ἔχετε	οὐ μόνον ἀπὸ τὰ αἰσχύνης ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῶν ἀποτελεσμάτων κατασκευάζει τὸ μοχθηρὸν τῆς ἁμαρτίας τὸ τέλος ἐκείνων φησι θάνατον ἔχει τοῦτον δὴ τὸν νοητόν
339	34v	Rom.6.22	λθ	τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμον τὸ δὲ τέλος	ἐκείνων μέν φησιν ὁ καρπὸς θάνατος καὶ αἰσχύνη τούτων δὲ ὁ καρπὸς ἁγιασμὸς καὶ ζωὴ ἂλλ ὅμως καὶ τούτων οὕτως ὄντων φησιν οὕτως τῶι θεῶι δουλεύσατε ὥσπερ καὶ τῆι ἀκαρθασίαι καὶ τῆι ἀνομίαι
340	34v	Rom.6.22	μ	ζωὴν αἰώνιον	ἐκ τῶν δεδομένων τὰ προσδοκώμενα πιστοῦται τουτέστιν ἀπὸ τοῦ ἁγιασμο τὴν αἰώνιον ζωήν
341	34v	Rom.6.23	μα	τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος τὸ δὲ χάρισμα	τὰ ὀψώνια οἷον ὁ καρπὸς ὅρα δὲ ἐξ ὧν ἐπεξέρχεται τῶι λόγωι ἀσφαλεστέρους τε αὐτοὺς πρὸς τὸ μέλλον ποιεῖ καὶ εὐχαρίστους ὧν ἐῤῥύσθησαν
342	34v	Rom.6.23	μβ	τοῦ θεοῦ ζωὴ αἰῶνος ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν	οὐκ εἶπεν ὁ μισθὸς τῶν κατορθωμάτων ἀλλὰ χάρισμα δεικνὺς ὅτι οὐκ ἐκ καμάτων ἀλλὰ κατὰ χάριν ἀπηλλάγησαν τῶν ἁμαρτιῶν
343	34v	Rom.7.1	μγ	ἡ ἀγνοεῖτε ἀδελφοὶ γινώσκουσι γὰρ νόμον λαλῶ	μετ' ἐγκωμίου
344	34v	Rom.7.1	μδ	ὅτι ὁ νόμος κυριεύει τοῦ ἀνθρώπου ἐφ' ὅσον χρόνον ζῆ	εἶπεν ἄνω ὅτι ἀπεθάνομεν τῆι ἁμαρτίαι τοιγαροῦν οὐ κυριεύει ἡμῶν τῶν ὅσον ἐπ' αὐτῆι νεκρῶν νυν δὲ θέλει δεῖξαι ὅτι οὔτε ὁ νόμος ἡμῶν κυριεύει ἀνθρώπινον δὲ λέγει παράδειγμα εἶτα προϊὼν δείκνυσιν ὅτι οὐ μόνον ἡμεῖς ἀπεθάνομεν τῶι νόμωι ἀλλὰ καὶ ὁ νόμος ἀπέθανεν τῆι ἐπιφανείαι τοῦ Χριστοῦ
345	34v	Rom.7.2	με	ἡ γὰρ ὕπανδρος γυνὴ τῶι ζῶντι ἀνδρὶ δέδεται νόμωι εὰν δὲ ἀποθάνῃ	οὐκ εἶπεν ἀνδρὸς ἡ γυναικὸς ἀλλὰ ἀνθρώπου ἵνα ἀμφοτέρους δηλώσῃ
345Pha	34v	Rom.7.2	Φωτ(ιου) ^*		τὸ γὰρ ὀψώνια ἃ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὠνούμεθα ἃ ἡμῖν ἐκείνη πραττομένη ἀντιδίδωσι καὶ προξενεῖ
345Phb	34v	Rom.7.2	Φωτ(ιου) ^*		ἐφ' ὅσον χρόνον τὶς ἢ δηλονότι ὁ ἀνὴρ ἐλλειπτικῶς οὖν εἴρηται σαφὲς δὲ αὐτὸ ποιεῖ τὸ ἐπαγομενον
346	34v	Rom.7.2-Rom.7.3	μϛ	ὁ ἀνὴρ κατήργηται ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ ἀνδρὸς ἄρα οὖν ζῶντος τοῦ ἀνδρὸς μοιχαλὶς χρματίσει εὰν γένηται ἀνδρὶ ἑτέρωι	ενταξει τοῦ ἀνδρὸς τέθεικε τὸν νόμον ενταξει δὲ γυναικὸς τοὺς πιστεύσαντας
346Ph	34v	Rom.7.3	Φωτ(ιου) ^*		εὰν δὲ ἀποθάνῃ ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ νομοθετοῦντος περὶ τοῦ ἀνδρὸς καὶ δεσμοῦντος τὴν γυναῖκα πρὸς αὐτον κατήργηται ἀντὶ τοῦ ἀπολέλυται ἠλευθέρωται
347	35r	Rom.7.3	μζ	εὰν δὲ ἀποθάνῃ ὁ ἀνὴρ ἐλευθέρα ἐστιν ἀπὸ τοῦ νόμου τοῦ μὴ είναι αὐτὴν μοιχαλίδα γενομένην ἀνδρὶ ἑτέρωι	ἐν τῶ παραδείγματι τὸν νόμον ὑποτίθεται ἀποθανόντα ἂλλ οὐκ ἐν τῶι συμπεράσματι ἵνα μὴ ἐπαχθῆ ποιήσῃ τὸν λόγον
348	35r	Rom.7.4	μη	ώστε ἀδελφοί μου καὶ ὑμεῖς ἐθανατώθητε τῶι νόμωι	ἐν τῶι συμπεράσματι οὐκ εἰσάγει ἀποθανόντα τὸν νόμον διὰ τὸ μὴ δόξα είναι ἐπαχθὴς Ἰουδαίοις γὰρ λαλεῖ ἀλλὰ τοὺς πιστεύσαντας εἰσάγει τῶι θανάτωι Χριστοῦ ἀποθανόντας ἀπὸ τοῦ νόμου διὸ καὶ ἐλευθερωθέντας εἰ οὖν τοῦ νόμου ἀποθανόντος οὐκ ἐστι παραβάτης ὁ καταλιμπάνων αὐτον καὶ πιστεύων τῶι Κυρίωι πολλῷ μᾶλλον ἂν καὶ αὐτός τις ἀποθάνῃ ὥσπερ φησι καὶ ἡμεῖς ἀποθάνουμεν λέλυται ἀπὸ τοῦ νόμου καὶ οὐκ ἐστι παραβάτης ὁ πιστεύων τῶι Χριστῶι
348ex	35r	Rom.7.4	Βασιλειου ^*		τοῦ νόμου ἐπεξιέναι τοῖς ἀδικοῦσιν ἡ πλήττουσιν ἐπιτρέποντος ὁ κατὰ τὸ εὐαγγέλιον ἐπὶ τῆ πρώτη πληγὴ καὶ τῆι ἀφαιρέσει τοῦ χιτῶνος μακροθυμήσας τεθνηκετωι νόμωι καὶ τέθνηκεν ἡ τοι κατήργηται τούτωι ὁ νομως προσθεὶς δὲ καὶ τὸ ἱμάτιον καὶ τὴν ἄλλην στρέψας σιαγόνα ἐν καινότητι ζωῆς περιπάτει
349	35r	Rom.7.4	μθ	διὰ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ γενέσθαι {ὑμᾶς ἑτέρωι /ὑμᾶς ἀνδρὶ ἑτέρωι }^*	τοῦ θανατωθέντος ὑπὲρ ἡμῶν συναπεθάνομεν γὰρ αὐτω ἐν τῶι βαπτίσματι καὶ οὐκ ἐσμεν ἑαυτῶν ἠγοράσθημεν γὰρ τιμῆς
350	35r	Rom.7.4	ν	τῶι ἐκ νεκρῶν ἐγερθέντι	ὡς τοῦ νόμου ἀποθανόντος διὸ οὔτε παραβάται εὑρεθησόμεθα
351	35r	Rom.7.4	να	ἵνα καρποφορήσωμεν τῶι θεῶι	εἶτα προτρέπει ἐλπίσι κρείττοσι τότε γάρ φησι τῶι θανάτωι ἐκαρποφοροῦμεν τὸ πᾶν ἐκεῖνο πράττοντες νυν δὲ τῶι θεῶι
351ex	35r	Rom.7.5	Θεοδωρητου s	ὅτε γὰρ ἦμεν ἐν τῆι σαρκί	τουτέστιν ἐν τῆι κατὰ νόμον πολιτεία σάρκα γὰρ τὰς τῆι σαρκὶ δεδομένας νομοθεσίας ὠνόμασε τὰς περὶ βρώσεως καὶ πόσεως καὶ λέπρας καὶ τῶν τοιούτων
352	35r	Rom.7.5	νβ	ὅτε γὰρ ἦμεν ἐν τῆι σαρκὶ τὰ παθήματα τῶν ἁμαρτιῶν τὰ διὰ τοῦ νόμου	τουτέστιν ἐν τῶι σαρκικῶ βίωι οὐκ εἶπε δὲ ἐν τῶι νόμωι ἵνα μὴ ἀπαράδεκτος γένηται ἔτι γὰρ ἔσεβον τὸν νόμον
353	35r	Rom.7.5	νγ	ἐνηργεῖτο ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν	οὐ γὰρ ἤιδειν φησι τὴν ἐπιθυμίαν εἰ μὴ ὁ νόμος ἔλεγεν οὐκ ἐπιθυμήσεις τὰ διὰ τοῦ νόμου γνωριζόμενα καὶ πάλιν οὐκ εἶπεν ἐνεργεῖ τὰ μέλη ἵνα μὴ κατηγορήσῃ τῆς σαρκὸς ἀλλὰ ἐνηργεῖτο
354	35r	Rom.7.5	νδ	εἰς τὸ καρποφορμῆσαι τῶι θανάτωι	δεικνὺς ἔξωθεν παραγενόμενα ἐνέργειαι τοῦ σατανᾶ εἰς τὸ συνεισενεγκεῖν τῶι θανάτωι διὰ γὰρ τῶν ἁμαρτιῶν τῶι θανάτωι καρποφοροῦμεν
355	35v	Rom.7.6	νε	νυνὶ δὲ κατηργήθημεν ἀπὸ τοῦ νόμου ἀποθανόντες ἐν ὧι κατειχόμεθα	πάλιν τὸ ἐπαχθὲς φεύγων οὐκ εἶπε κατήργηται ὁ νόμος ἂλλ ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νόμου τουτέστιν ἀπολελύμεθα διά τι ἐπειδὴ ἀπεθάνομεν διὰ τῆς ἁμαρτίας αυτὴ γὰρ ἡ κατέχουσα καὶ ἠγέρθημεν οὐ διὰ τοῦ νόμου ἀλλὰ διὰ τοῦ Χριστοῦ δῆλον οὖν ὅτι ἀπὸ μὲν τοῦ νόμου ἀπολελύμεθα ὡς ἀποθανόντος ὑπετάγημεν δὲ τῶι ρυσαμένωι ἡμᾶς τοῦ θανάτου Χριστῶι
356	35v	Rom.7.6	νϛ	ώστε δουλεύειν ἡμᾶς ἐν καινότητι πνεύματος	εἶτα ἵνα μὴ νομίσωσιν ὅτι ἀπολυθέντες τοῦ νόμου λοιπὸν ἃ βούλονται ἀκινδύνως πράττουσιν ἐπάγει άλλην δουλείαν ἀκριβεστέραν τὴν τοῦ πνεύματος καλῶς δὲ τὸ καινότητι ἐπειδὴ οὐ τὰ αυτὰ ἐν τῆι νέα ἐπιτετάγμεθα ἅπερ οἱ πάλαι ἐν τῶι νόμωι ἀλλὰ καινὰ καὶ νέα παραγγέλματα καὶ φιλοσοφώτερα ὡσεὶ εἶπεν ἵνα δουλεύωμεν τοῖς νέοις τοῖς ἐκ τοῦ πνεύματος ἐπιταγεῖσι καὶ γὰρ τοῖς μὲν ἀρχαίοις τὸ μὴ φονεύειν ἡμῖν δὲ τὸ μὴ δὲ ὀργίζεσθαι ἐκείνοις μὴ μοιχεύειν ἡμῖν δὲ τὸ μηδὲ περιέργως ὁρᾷν ἐπιτέτακται
357	35v	Rom.7.6	νζ	καὶ οὐ παλαιότητι γράμματος	οὐκέτι γὰρ ὁ νόμος ἐπιτάσσει ἀλλὰ τὸ πνεῦμα εἰπὼν δὲ παλαιότητι ἔδειξε τὸ σαθρὸν τοῦ νόμου καὶ ἀχρεῖον πᾶν γὰρ τὸ παλαιούμενον καὶ γηράσκον φησι ἐγγὺς ἀφανισμοῦ
357Ph	35v	Rom.7.6	Φωτ(ιου) ^*		τι οὖν ἐροῦμεν Οὐκ εἶπε τὶ οὖν ὁ νόμος ἀπέθανεν ἢ κατήργηται τοῦτο γὰρ ἐβούλετο ἀλλ' ὅπερ μηδὲ αὐτῷ ἐδοκει τὶ οὖν φησὶν ὁ νόμος ἁμαρτία διὸ ἐπάγει μὴ γένοιτο ἅμα κἀκείνους λεαίνων καὶ τὸ αὐτοῦ οὐκ ἀναιρῶν οὐ γὰρ εἰ μὴ ἐστιν ἁμαρτία ἤδη καὶ οὐκ ἀπέθανεν ἢ οὐ κατήργηται ὅπερ ἐκεῖνος καὶ ἐδείκνυ καὶ ἐβούλετο
358	35v	Rom.7.7	νη	τι οὖν ἐροῦμεν ὁ νόμος ἁμαρτία	ἐπειδὴ εἶπεν ἵνα δουλεύωμεν ἐν καινότητι πνεύματος ὡς τοῦ μὲν πνεύματος σώζοντος φησι τι οὖν εἴποι τις ὅτι ὁ νόμος ἁμαρτωλὸς ἐστιν ἡ ἁμαρτίας πρόξενος οὐ τοῦτό φησι λέγω ἂλλ ὅτι πρόξενός μοι τοῦ γνῶναι τὴν ἁμαρτίαν οὐκοῦν καὶ χειρόνως τιμωρηθῆναι ὅτι ἐν γνώσει λοιπὸν ἁμαρτάνω ὅμως κατὰ μικρὸν δείκνυσι τὸν νόμον καὶ κατασκευαστικὸν τῆς ἁμαρτίας οὐ μὴν παρὰ τὴν οἰκείαν φύσιν ἀλλὰ παρὰ τὴν αὐτῶν κακίαν
359	35v	Rom.7.7	νθ	μὴ γένοιτο ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν οὐκ ἔγνων εἰ μὴ διὰ νόμου τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ἤιδειν	μετετραπη φησι ὁ νόμος τὴν φύσιν καὶ γέγονεν εἰς ἁμαρτίαν ὠθῶν οὐχί φησι
359ex	35v	Rom.7.7	Σευηρου ^* s	οὐκ ἔγνων εἰ μὴ διὰ νόμου τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ἤιδειν	οὐκ εἶπεν ἀλλὰ τὴν ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησα εἰ μὴ διὰ νόμου ἂλλ οὐκ ἔγνων ώστε οὐ τοῦ ποιεῖν ἀλλὰ τοῦ διαγνιωσκειν τὴν ἁμαρτίαν ὁ νόμος αἴτιος παιδευτικὸς ὧν καὶ μὴ συγχωρῶν διὰ τῆς ἀγνοίας εἰς τὴν τῶν ἀλογων ἐκπίπτειν φύσιν
360	36r	Rom.7.7	ξ	εἰ μὴ ὁ νόμος ἔλεγεν οὐκ ἐπιθυμήσεις	οὐχ ὁ νόμος αἴτιος φησι τῆς ἁμαρτίας ἂλλ ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς ἡ ἐστιν ὁ νόμος ἐξηπάτησέ με ὅρα πως ἠρέμα δείκνυσι πρόφασιν τῆς ἁμαρτίας τὸν νόμον φανερῶς δὲ οὐ λέγει ἵνα μὴ προστῇ αὐτοῖς
360ex	36r	Rom.7.8	Σευηρι(ανου) s	ἀφορμὴν δὲ λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς κατεργασατο ἐν ἐμοι πᾶσαν ἐπιθυμίαν χωρὶς γὰρ νόμου ἁμαρτία νεκρά	ἁμαρτίαν ἔοικε λέγειν τὸν διάβολον ὥσπερ οὖν τὴν σωτηρία ζωὴν ἡ γραφὴ καλεῖ καὶ δικαιοοσυνην τῶι ζωῆς καὶ δικαιοσύνης αἴτιον είναι οὕτω καὶ τὴν ἐναντίαν δύναμιν ἐκ τῆς οἰκείας ἐνεργείας ποτε μὲν ἁμαρτίαν ποτε δὲ ψεῦδος καὶ θάνατον καλεῖ οὕτω δὲ καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς εἰπὼν ἡ ἁμαρτία ἀνέζησεν τὸν διάβολον δηλοῖ λοιπὸν οὖν διὰ τῆς ἐντολῆς ἀφορμὴν ὁ διάβολος ἔλαβεν ὅτι τὰ παραγγέλματα τοῦ νόμου ὡς ὕλην τινα τῆς ἑαυτοῦ τέχνης ποιησάμενος εἰς τὸ ἐναντίον ταῖς ἐντολαῖς περιέτρεπε τὸν ἄνθρωπον δῆλον δὲ ὅτι δι' ἑαυτοῦ ὁ ἀπόστολος τὸν κοινὸν ἄνθρωπον δηλοῖ
361	36r	Rom.7.8	ξα ^*		καλῶς τὸ πᾶσαν ἦν γὰρ καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἐπιθυμία ἐπεὶ διά τι ὁ κατακλυσμὸς γέγονε καὶ τὰ σόδομα ἀπώλετο ἀλλά νυν φησι καὶ ἃς οὐκ ἤιδειν ἐπιθυμίας ἔμαθον ἐκ τοῦ νόμου καὶ μαθὼν ἐποίησα
361Ph	36r	Rom.7.8	Φωτ(ιου) ^*		χωρὶς γὰρ νόμου Ἡ μὲν ἁμαρτία νεκρὰ ἐγὼ δὲ ἐν ζωῇ ἅτε μὴ ἐνοχλούμενος μηδὲ νυττόμενος μηδὲ νεκρούμενος ὑπ' αὐτῆς πῶς οὖν ἀνέζησεν ἐκείνη διὰ τοῦ νόμου τίνα τρόπον ὅτι τοῦ νόμου δοθέντος μᾶλλον ἐκείνη πρὸς ἐπίθεσιν παρωξύνθη καὶ οἷον ἐπηρεάσαι ὥρμησεν ἅτε δὴ καὶ στεφανοῦσθαι μέλλοντα τὸν φυλάξοντα τὴν ἐντολὴν ὑπολογιζομένη καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον διαβασκαίνουσα καὶ ἐγὼ πάλιν γνοὺς διὰ τῆς ἐντολῆς τὴν ἁμαρτίαν ὡς ἐν γνώσει πράττων ἃ φεύγειν ἔδει μᾶλλον κατὰ τοῦτο ἡμάρτανον καὶ μᾶλλον αὐτὴν κατ' ἐμαυτοῦ ἐπερρώννυον ἰσχὺν αὐτῇ διὰ τῆς κατὰ γνῶσιν ἀτοπου πράξεως ἐπιχορηγῶν καὶ οἷον ἀσθενῆ καὶ νενεκρωμένην οὖσαν ἐνισχύων καὶ ἀναζωπυρῶν ἡ δὲ ζήσασα ἐμὲ ἐνέκρωσεν πρὸ δὲ τοῦ ἀναζῆσαι ἐκείνην ἐγὼ ἔζων μᾶλλον τοῦτο δὲ ἦν πρὸ τοῦ νόμου καὶ τῆς ἐντολῆς ὥστε εἰ καὶ μὴ ὁ νόμος ἁμαρτία ἀλλ' οὖν ἐκείνου δοθέντος κατὰ δύο τρόπους ἡ ἁμαρτία ἀνέζησεν αὐτῆς τε ἐκείνης μᾶλλον πρὸς ἐπίθεσιν ἀνακινηθείσης καὶ διεγερθείσης καὶ ἡμῶν τῇ κατὰ γνῶσιν ἐκτοπῳ πράξει ἐνισχυσάντων αὐτὴν καὶ τὴν καθ' ἡμῶν ἐπιβολὴν σὺν παρρησίᾳ παρασχομένων ἀλλ' ἐκείνη μὲν ἀνέζησεν ἐγὼ δὲ ἀπέθανον
362	36r	Rom.7.9	ξβ	ἐγὼ δὲ ἔζων	ἀνενέργητος εἰ γὰρ ἐνήργει καὶ πρὸ τοῦ νόμου ἂλλ οὐ τοσοῦτον καθεύδειν ἐδόκουν φησι αἱ πλείους ἁμαρτίαι καὶ τεθαναναι οὐ γὰρ ἤιδειν τὰς πλείους καὶ ἐν ἀγνοίαι πράττων οὐχ οὕτως ἡμάρτανον
363	36r	Rom.7.9	ξγ	χωρὶς νόμου	ποτε ἔζων χωρὶς νόμου πρὸ τοῦ δοθῆναι τὴν ἐντολὴν τοῖς πρωτοπλάστοις τὴν ἐν παραδείσῳ ζωήν
364	36v	Rom.7.9	ξδ	ποτε ἐλθούσης	πρὸ Μωσέως δηλονότι ἔζων φησιν οὐκ ἤμην νεκρὸς τῶ πλήθει τῶν ἁμαρτιῶν τότε γὰρ μόνον εἶχον κατήγορον τὸν φυσικὸν νόμον νυνὶ δὲ καὶ τὸν γραπτὸν νόμον ὁρᾷς πως ἐκ περιστάσεως ἔβλαψεν ὁ νόμος
365	36v	Rom.7.9-Rom.7.10	ξε	δὲ τῆς ἐντολῆς ἡ ἁμαρτία ἀνέζησεν ἐγὼ δὲ ἀπέθανον καὶ εὑρέθη μοι ἡ ἐντολὴ ἡ εἰς ζωὴν αυτὴ εἰς θάνατον	ἐντολήν φησι τὸν νόμον εἰπὼν δὲ ἀνέζησεν ἔδειξεν ὅτι ἦν μὲν ἡ ἁμαρτία ἂλλ ἡσύχαζεν ὁ δὲ νόμος εὐεργετῶν ἐφανέρωσεν αὐτὴν ἵνα φύγωμεν αὐτὴν ἂλλ ἡ περίστασις τοὺς μὴ φυγόντας ἔβλαψεν εἰ οὖν εἰς ζωήν μοι δοθεῖσα οὕτω γὰρ εἶχε φύσεως εἰς θάνατόν μοι γέγονε διὰ τὴν ἐμῶν ραθυμιαν οὐ διὰ τὴν αὐτῆς φύσιν
366	36v	Rom.7.11	ξϛ	ἡ γὰρ ἁμαρτία ἀφορμὴν λαβοῦσα διὰ τῆς ἐντολῆς ἐξηπάτησέ με καὶ δι' αὐτῆς ἀπέκτεινεν	πάλιν τὰ αὐτὰ ποικίλως κατασκευάζει καὶ εἰκοτως μεγάλην γὰρ εἶχε δόξαν ὁ νόμος δείκνυσιν οὖν αὐτον μηδὲν ὠφελοῦντα ἂλλ ἐκ περιστάσεως καὶ βλάψαντα ποιεῖ δὲ τοῦτο ἵνα εὐπαράδεκτος γένηται κηρύσσων τοῦ ἀφεῖναι μὲν τὸν νόμον προσδραμεῖν δὲ τῆ πίστει Χριστοῦ
366Ph	36v	Rom.7.11	Φωτ(ιου) ^*		Ἡ γὰρ ἁμαρτία ἀφορμὴν ἀνωτέρω εἰπὼν ὅτι ἀφορμὴν λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία κατειργάσατο ἐν ἐμοὶ πᾶσαν ἐπιθυμίαν ἐπάγει ὅτι οὐ μόνον πᾶσαν ἐπιθυμίαν κατειργάσατο ἀλλὰ καὶ ἐθανάτωσέ με αὕτη μοι γενομένη εἰς θάνατον εἶτα ὡς ἔθος αὐτῷ αἰτίας αἰτίαις συνείρειν καὶ τὴν ἀκολουθίαν ἐνδεικνύναι τῶν πραγμάτων ἐν τοῖς λόγοις ἀνατρέχει καὶ τίθησι πῶς κατειργάσατο πᾶσαν ἐπιθυμίαν καί φησιν ὅτι ἀφορμὴν λαβοῦσα ἐξηπάτησέ με εἶτα ἀφῆκε τὸ προρρηθὲν νοεῖν ἐνταῦθα ὅτι ἐκ τούτου δὲ \|εἰρ?\| γάσατο τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τοῦτο ἀφεὶς ἐπισυνάπτει τὸ τέλος καὶ ἀπέκτεινεν ἳν ᾖ κατὰ συνέχειαν εἴ τις ἀναλάβοι οὕτως αὐτῷ εἰρήμενον ἀφορμὴν λαβοῦσα ἡ \|ἁμαρτία?\| κατειργάσατο ἐν ἐμοὶ πᾶσαν ἐπιθυμίαν τὴν δὲ ἐπιθυμίαν κατειργάσατο ἀπατήσασα ἐργασαμένη δὲ τὴν ἐπιθυμίαν ἀπέκτεινέ με ἔστιν οὖν ἡ ἀπάτη αἰτία τῆς ἐπιθυμίας ἡ δὲ ἐπιθυμία τοῦ θανάτου τὴν δὲ ἀπάτην εἰργάσατο διὰ τῆς ἐντολῆς ἡ ἁμαρτία ἵνα φανῇ τὸ ὑπερβάλλον τῆς κακίας αὐτῆς διὰ τοῦ ἀγαθοῦ τὸ κάκιστον ἐργαζομένης
367	36v	Rom.7.12	ξζ	{ὡς /ώστε }^*ὁ μὲν νόμος	Οὐ γὰρ τῆς τοῦ νόμου φύσεως ἦν τὸ βεβλάφθαι με ἀλλὰ τῆς ἡμῶν φησι κακίας καὶ ῥαθυμίας ανθ ὧν οὐκ ἐφυλάξαμεν τὰ ἐπιταχθέντα
367Ph	36v	Rom.7.12	Φωτ(ιου) ^*		ώστε ὁ μὲν ὁ νόμος Ἅγιος ὁ νόμος ὅτι ἐφύλαττεν ἀπὸ ἀκαθαρσίας τοὺς φυλάττοντας αὐτον δίκαιος ὅτι τοῖς μὲν κατορθοῦσιν ἠμείβετο δωρεαῖς τοῖς δὲ παραβαίνουσιν ἐπετίθει τὰς τιμωρίας ἀγαθος ὅτι οὐχ ἡδομενος ταῖς τιμωρίαις ἢ ὀργῇ χρώμενος ἐκολαζεν ἀλλὰ τῆς αὐτῶν ἕνεκα σωτηρίας καὶ ὠφελείας καὶ βελτιώσεως καὶ ἔτι ὅτι μικρὰ κατορθοῦσι μεγάλα ἐχαρίζετο καὶ ἁμαρτάνοντας περιεῖπε καὶ οὐ κατ' ἀξίαν τῶν πλημμελημάτων ἐκολαζεν αὐτὸς δὲ τέως ταῦτα παραδραμὼν ἐκ τούτων συμπεραίνει ἅγιον καὶ δίκαιον καὶ ἀγαθὸν εἶναι τὸν νόμον ἤτοι τὴν ἐντολὴν ἐξ ἑνὸς μὲν ὅτι ἐδίδαξέ με γνωρίσαι τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἐπέταξε φυγεῖν αὐτὴν ἐξ ἑτέρου δὲ ὅτι κηδόμενος καὶ φροντίζων τοῦτο ἐποίησεν εἰς γὰρ ζωὴν ἐμοὶ καὶ σωτηρίαν ταῦτα ἐποίησεν ἅγιος οὖν ὅτι ἐδίδαξε καὶ φυγεῖν ἀπὸ τῆς ἀκαθαρσίας αὐτῆς ἐπέταξεν δίκαιος ὅτι διδάξας οὕτω τὴν τιμωρίαν τοὺς μὴ φυλάξαντας ἀπαιτεῖ ἀγαθὸς δὲ πάλιν ὅτι ζωήν μοι προνοούμενος ταῦτα ἐπετέλει
367ex	37r	Rom.7.12	Θεοδω(ρητου) s	ἅγιος καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία καὶ ἀγαθή	Νόμον τὸν Μωσαϊκὸν λέγει ἐντολὴν δὲ τὴν τῶ Ἀδὰμ δεδομένην ἁγίαν μὲν ὡς τὸ δέον διδάξασαν δικαίαν δὲ ὡς ὀρθῶς τοῖς παραβάταις τὴν ψῆφον ἐπενεγκοῦσαν ἀγαθὴν δὲ ὡς ζωὴν τοῖς φυλάσσουσιν εὐτρεπίζουσαν
368	37r	Rom.7.13	ξη	τὸ οὖν ἀγαθον ἐμοι γέγονε θάνατος μὴ γένοιτο ἂλλ ἡ ἁμαρτίαν ἵνα φανῇ ἁμαρτία διὰ τοῦ ἀγαθοῦ μοι κατεργαζομένη θάνατον	Ἵνα φησι δειχθῇ πως μιαρὰ καὶ ἰταμὴ καὶ ἰσχυρὰ ἡ ἁμαρτία διὰ τοῦ ἀγαθοῦ τοῦτ' ἐστιν τοῦ νόμου αὐτοῦ τὸν θάνατον κατειργάσατο μεγίστην δὲ δηλοῖ τῆς ἁμαρτίας τὴν ἰσχὺν δεῖξαι θέλων τοῦ Χριστοῦ τὴν δωρεὰν ὅση ὅτι ταύτης ἡμᾶς τῆς ἰσχυρᾶς καὶ ἀφύκτου ἀπήλλαξεν
368Ph	37r	Rom.7.13	Φωτ(ιου) ^*		ἂλλ ἡ ἁμαρτία Ἐπειδὴ τῆς ἁμαρτίας ἠθέλησε τὸ μέγεθος δεῖξαι μεῖζον δὲ ταύτης εἰς κακίαν οὐκ ἦν εὑρεῖν δι' αὐτῆς ταύτης τὸ μέγεθος αὐτῆς ἐνδεικνύμενος φησιν ἀλλ' ἡ ἁμαρτία ἵνα φανῇ ἁμαρτία τοῦτ' ἔστιν ἵνα ἐκκαλυφθῇ αὐτῆς ὁ πᾶς τῆς κακίας πλοῦτος καὶ ἡ ἰσχὺς αὐτῆς ἡ ἐν αὐτῇ ἵνα ὅπερ ἐστὶν ὅλη ὡς ὅλη γένηται ἐκφανὴς ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν ἄλλων ὑπερβολήν τινα θέλοντες παραστῆσαι δυνάμεθα ἄλλο τι ἐπιφέρειν τῷ διασυρομένῳ ὑφ' ἡμῶν οἷον μιαρὸς ἦν ἐπὶ τοσοῦτον ὁ Κάϊν ὅτι καὶ ἀδελφοκτονος ἐγένετο ὅτι καὶ θεὸν πρῶτος ἐψεύσατο καὶ τὰ ὅμοια καὶ πάλιν οὐδὲ μετὰ τὴν τῶν τεραστείων ἐπίδειξιν παρεκλήθη Φαραὼ ἀπολῦσαι τοὺς Ἰσραηλίτας ἵνα φανῇ αὐτοῦ τὸ ὠμὸν τῆς γνώμης καὶ ἀτίθασον καὶ θεομισὲς καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως ἔστι γὰρ εὑρεῖν τι χεῖρον τῶν ὑποκειμένων οὗ καὶ μετασχόντες οἱ πονηρευόμενοι τὰς κατ' ἐκεῖνο προσηγορίας ἐπιδέχονται ἐπὶ δὲ τῆς ἁμαρτίας ἐπεὶ ταύτης ὡς ἔφημεν οὐκ ἔστι χεῖρον εὑρεῖν αὐτὴν ἐφ' ἑαυτῆς κατηγόρησε πικρῶς ἅμα καὶ δριμέως τὸν ὄγκον αὐτῆς καὶ τὸ τυραννικὸν καὶ ἀνυπέρβλητον ἐνδεικνύμενος ἐπειδὴ δὲ ἀσαφέστερον πως ἔδοξεν εἰρῆσθαι τῇ ταυτολογίᾳ τοῦ ὀνοματος πάλιν δὲ μεταλαμβανομένου τοῦ ὀνοματος ἡ τῆς ὑπερβολῆς καὶ δριμύτητος ἔνδειξις ἐξελύετο παρονομάζει μὲν καὶ οὐ τελείως ἀφίσταται τοῦ ὀνοματος ἐν ᾧ δὲ ἐκλελύσθαι ἐδοκει τόνον ἐπάγει τῇ προσθήκῃ τοῦ καθ' ὑπερβολὴν καὶ οὕτως ἐπὶ τὸ σαφέστερον ἅμα καὶ ὁμοίως ἔντονον καὶ τοῦ δριμέως ἐμφαντικὸν μεταλαβὼν τὸν λόγον φησὶν ἵνα γένηται καθ' ὑπερβολὴν ἁμαρτωλὸς ἡ ἁμαρτία
369	37r	Rom.7.13	ξθ	ἵνα γένηται καθ' ὑπερβολὴν ἁμαρτωλὸς ἡ ἁμαρτία διὰ τῆς ἐντολῆς	ἵνα φησι δειχθῇ αὐτῆς ὁ ἅπας Ἰὸς καὶ ἡ πᾶσα κακία τὸ γὰρ καθ' ὑπερβολὴν ἐπιτάσεως ἐστιν οὐ μικρὸν οὖν ὤνησεν ὁ νόμος πᾶσαν αὐτῆς τὴν πικρίαν ἀποκαλύψας ἵνα διὰ γοῦν τοῦτο φύγωμεν αὐτήν
370	37v	Rom.7.14	ο	οἴδαμεν γὰρ ὅτι	ἐπειδὴ εἶπε τὸν νόμον αἴτιον τῆς ἁμαρτίας εἰ καὶ μὴ παρατην αὐτοῦ φύσιν ἵνα μὴ νομίσωσιν αὐτον κατὰ τοῦ νόμου λέγειν οὐ μόνον αὐτον κατηγορίας ἀπαλλάσσει ἀλλὰ καὶ ἐγκωμιάζει αὐτον κατηγορεῖ δὲ τῶν μὴ φυλαξάντων
371	37v	Rom.7.14	οα	ὁ νόμος πνευματικὸς ἐστιν	διδάσκαλος φησι ἀρετῆς πολέμιος ἁμαρτιῶν
371Ph	37v	Rom.7.14	Φωτ(ιου) ^*		οἴδαμεν γὰρ ὅτι τουτέστι τὰ τοῦ πνεύματος βούλεται τὰ συμφέροντα ζητεῖ τῆς ψυχῆς ἐγὼ δὲ τὰς τῆς σαρκὸς ἐπιθυμίας διώκων σαρκικὸς εἰμι οὐκ εἶπεν δὲ ὅτι ὑμεῖς οἱ τῷ νόμῳ χρώμενοι καὶ παραβαίνοντες ἵνα μὴ τραχὺν καὶ ἐπαχθῆ ποιήσῃ τὸν λόγον ἀλλ' ἐγὼ φησὶ τὰ ἐκείνων ἐφ' ἑαυτοῦ σχηματίζων καὶ ἐφεξῆς δὲ οὕτως ποιεῖ τὸ τραχὺ καὶ σφοδρὸν ἐκλύων καὶ λεαίνων τῇ περὶ εαὐτὸν σχηματολογίᾳ
371ex	37v	Rom.7.14	Οικου(μενιου) ^*		δῶρόν φησι τοῦ ἁγίου πνεύματος καὶ ὥσπερ ὑπαγόρευσις
372	37v	Rom.7.14	οβ	ἐγὼ δὲ σαρκικὸς εἰμι	αὐτος ὁ ἄνθρωπος οὐ καθὸ ἐστιν ἄνθρωπος ἀλλὰ καθὸ οὕτως ἑαυτοὺς ἤξαμεν ὑπο τὴν ἐπιθυμίαν φησι κείμενος τῆς σαρκὸς καὶ ἐπιτελῶν τὰ ἀρέσκοντα τῶ σώματι
373	37v	Rom.7.14	ογ	πεπραμένος ὑπο τὴν ἁμαρτίαν	μετὰ γὰρ τοῦ θανάτου φησι καὶ ὁ τῶν παθῶν ὑπεισῆελθεν ἐσμὸς οἷον ὀργὴ λύπη ἐπιθυμία κακὴ τούτοις φησι παραδεδομένος ἤμην τοῦτο γὰρ τὸ πεπραμένος παρεδεδόμην δὲ τῶν παθῶν ἀρχὴν λαβόντων τὴν ἐν Ἀδὰμ παράβασιν
374	37v	Rom.7.15	οδ	ὁ γὰρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω	εἶτα λέγει πως πεπράμεθα ὑπο τὴν ἁμαρτίαν οὐ γινώσκω φησι πως ἀπατῶμαι καὶ συναρπάζομαι εἰς τὴν ἁμαρτίαν κλέπτομαι φησιν ὡς μικροῦ μηδὲ εἰδέναι τι πάσχω
374Pha	37v	Rom.7.15	Φωτ(ιου) ^*		ὁ γὰρ κατεργάζομαι Μετὰ γὰρ τὸ πραθῆναι καὶ γενέσθαι τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν οὐ γινώσκει ὃ κατεργάζεται τῆς συνηθείας τῆς αἰσχρᾶς παντελῶς αὐτον κυριευσάσης καὶ μηδὲ συγχωρούσης εἰδέναι ὅτι ὃ πράττει κακὸν ἐστιν διὸ καὶ ὃ ἐμίσει ἂν εἰ ἄπρατος καὶ ἐλεύθερος ἦν καὶ ὃ οὐκ ἂν εἵλετο τοῦτο καὶ αἱρεῖται πεπραμένος ἤδη ὢν καὶ πράττει εἰ δὲ ἐλεύθερος ὢν καὶ ἄπρατος καὶ κατὰ φύσιν οὐκ ἂν εἱλομην ἃ νῦν ποιῶ συμμαρτυρῶ τῷ νόμῳ ὅτι καλὸς ἐκεῖνα γάρ μοι ψηφίζεται φεύγειν ἃ καὶ ἐγὼ ἐν τῇ κατὰ φύσιν ἐλευθερίᾳ τυγχάνων ἔκρινα φευκτέα εἶναι καὶ μισητὰ νῦν δὲ πραθεὶς φησὶ καὶ ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν πεσὼν ὡς ὑπ' ἐκείνης δεσποζόμενος καὶ κυριευόμενος καὶ ἐκείνῃ ὑπηρετῶν οὕτως ἐργάζομαι τὸ κακὸν ὅπερ οὐκ ἂν ἔπραξα ἐγὼ ἐν ἐλευθερίᾳ ὢν διὸ τρόπον τινὰ οὐκ ἐργάζομαι ἐγὼ αὐτο ἀλλ' ὁ κρατηθεὶς καὶ κυριευθεὶς ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας αὐτὸς δὲ ἐμφαντικώτερον φησιν ἀλλ' ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία ὥσπερ γὰρ ὁ τὴν οἰκίαν ἐνοικῶν ἐκεῖνος πάντα τὰ κατὰ τὴν οἰκίαν πράττῃ κἂν κέχρηται ἔν τισι τῇ οἰκίᾳ συνεργῷ οὕτω φησὶ καὶ ἡ ἁμαρτία λαβοῦσά με ἔκδοτον καὶ πραθέντα αὐτῇ ἐνῴκησε καὶ ἑαυτῆς ὅλον ἐποιήσατο πᾶν ἀγαθὸν ἀπελάσασα τῆς ἐμῆς σαρκὸς οἷον ἐπίγνωσιν ὧν πράττω μετάνοιαν ἐφ' οἷς ἁμαρτάνω καὶ εἴ τι τοιοῦτον εἶτα τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι οὐ παντάπασι δὲ φησὶν ἐξέστην ἐμαυτοῦ ὥστε μηδ' εἰδέναι τὸ ἀγαθὸν ὅλως μηδὲ ἔχειν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ ἀλλ' ἒσθ' ὅτε διανίσταμαι πρὸς αὐτο διὰ τοῦτο γὰρ ἔφη παράκειταί μοι οἷον κεῖται παρ' ἐμοὶ ὅμοιαι νεκρῷ ὅμως διανίσταμαι κειμένου αὐτοῦ παρ' ἐμοὶ ἀλλὰ κυριευόμενος ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας τὴν προαίρεσιν εἰς τέλος οὐκ ἄγω Ἢ οὖν ὡς εἴρηται ἢ καὶ οὕτως ἐκληπτέον τὰ εἰρημένα
374Phb	38r	Rom.7.15	^*		οὐ γινώσκω πραθεὶς δηλονότι οὐ γὰρ ὃ θέλω ἐλεύθερος ὢν τοῦτο πράσσω νῦν πεπραμένος ὢν ἀλλ' ὃ μισῶ ἐλεύθερος ὢν τοῦτο ποιῶ πεπραμένος ὢν εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐλεύθερος ὢν τοῦτο πράσσω πεπραμένος ὢν συμμαρτυρῶ ἐλεύθερος ὢν ὅτι καλὸς ὁ νόμος τὰ γὰρ αὐτὰ ἐκείνῳ βούλομαι τότε καὶ οὐχὶ ἃ νῦν ποιῶ Ἢ οὕτως οὐ γὰρ ὅπερ ἤθελον φησὶ καὶ ἔστεργον τυχὸν πρὸ βραχέως τοῦτο νῦν πράσσω ἀλλ' ὃ ἐμίσουν ὥστε ἐξ ὧν ὃ ἐμίσουν ποιῶ κἂν ποιῶ ὅμως διὰ τοῦ μισεῖν καλῶς τὸν νόμον λέγειν μαρτυρῶ καὶ καλὸν εἶναι πόθεν δῆλον ὅτι πεπραμένος εἰμὶ ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ μὴ εἰδέναι με ἃ ποιῶ ἐλεύθερος γὰρ καὶ ἀκυρίευτος ὢν ἀπ' αὐτῆς ἐγίνωσκον ὅ με δεῖ κατεργάζεσθαι καὶ ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ καὶ ὑπὸ τοῦ γραπτοῦ διδασκόμενος νόμου ἀλλ' ἑκὼν αὐτῇ ὑποκατακλιθεὶς ἐκυριεύθην καὶ ἐπράθην καὶ διὰ τοῦτο οὐδε οἶδα τὶ κατεργάζομαι
375	38r	Rom.7.15	οε	οὐ γὰρ ὁ θέλω τοῦτο ποιῶ ἂλλ ὁ μισῶ τοῦτο πράσσω	οὐ τοῦτο λέγει ὅτι βιάζεται με καὶ ἄκοντα ἡ ἁμαρτία ἀλλὰ τὸ ἀπατηλὸν αὐτῆς δεῖξαι θέλει καὶ ὅπως ἐκ τοῦ καταγλυκαίνειν τὴν αἴσθησιν συναρπάζει ὅτι πολλάκις οὐ καταγινώσκω πράγματος καὶ ὁ μισῶ εἰς τοῦτο συναρπάζομαι
376	38r	Rom.7.16-Rom.7.17	οϛ	εἰ δὲ ὁ οὐ θέλω τοῦτο ποιῶ σύμφημι τῶι νόμωι ὅτι καλὸς νυνὶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτο ἂλλ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοι ἁμαρτία	οὐ μικρὸν ἐγκώμιον τοῦ νόμου λέγει αὐτο γὰρ τὸ μὴ θέλειν τὴν ἁμαρτίαν παρὰ τῆς διδαχῆς ἔχω τοῦ νόμου πως οὖν αἴτιος ὁ διδάξας τὸ κακὸν αἴτιος δὲ ὁ οὕτως χαῦνος ὡς διὰ τὸ πρὸς καιρὸν ἡδὺ τῆς ἁμαρτίας ἐκεῖνα πράττων ὧν καὶ αὐτὸς ἐστι κατήγορος καὶ πρὶν πράξει καὶ μετὰ τὸ πρᾶξαι
377	38r	Rom.7.18	οζ	οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖν ἐν ἐμοι	καί πως ἁμαρτία κατεργάζεται αὐτο τὸ ἡδύ μοι φησι τοῦ πραγαματος προβάλλεται καὶ οὕτως εξαπαταμε μὴ ἐμμένειν οἷς κέκρικα καὶ βεβούλευμαι
377ex	38r	Rom.7.18	s	οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖν ἐν ἐμοι	τὸ αὐτεξούσιον θέλει δεῖξαι καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος κύριος τῆς ἐπ' ἄμφω τοῦ τε ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ ῥοπῆς φησι οὖν οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοι τὸ ἀγαθον οὐκ ἀποκεκληρωμένον καὶ ἀνάγκηι τινι παραμένον μοι ἔχω τὸ πράττειν τὰ ἀγαθὰ ὥστε καὶ πρὸς βίαν ἀφέλκειν με τῶν κακῶν τοῦτο γὰρ οἴκησις ἡ εἰς ἀεὶ διαμονὴ καὶ οἷον ἐγκάθισις
378	38r	Rom.7.18	οη	τουτέστιν ἐν τῆι σαρκί μου ἀγαθον	τὴν ἀπὸ τῆς πραβασεως εἰσοικισθεῖσαν λέγει οὕτως ὁ ἐν ἁγίοις Μεθόδιος ἐν τῶι περὶ τῆς ἀναστάσεως
379	38r	Rom.7.18	οθ	τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὐχ εὑρίσκω	τὸ θέλειν φησιν ἐστι μοι οὐ ποιῶ δὲ διὰ τὴν τῆς ἁμαρτίας συναρπαγὴν καὶ γάρ με συναρπάζει ἐφ' ὧι μὴ πρᾶξαι τὰ παρ' ἐμοῦ ἐπαινούμενα ἀλλὰ τὰ ψεγόμενα
380	38r	Rom.7.19	π	οὐ γὰρ ὁ θέλω ποιῶ ἀγαθον ἂλλ ὁ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω	δείκνυσι τοσαύτην τὴν ἀπάτην τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν πείθω ὅτί φησι σπουδὴ {μοι πρᾶξαι /μοι πρᾶξαι τι ἀγαθον καὶ σπουδή μοι μὴ πρᾶξαι }^*κακὸν καὶ ὅμως ἔπεισιν ἡ ἐπιθυμία αἰχμαλωτίζουσά με καὶ πείθουσα τῶν δεδογμένων ὑπεριδεῖν καὶ ἐσπουδασμένων καὶ τὰ αὐτῆς πρᾶξαι
381	38v	Rom.7.20	πα	εἰ δὲ ὁ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτο	σχεδὸν γὰρ καὶ ἀβουλήτως πρὸς τὸ κακὸν συναρπάζομαι ὡς είναι τὸ πᾶν τῶν τὴν ἁμαρτίαν ὑποτιθεμένων δαιμόνων μικρᾶς γὰρ χώρας ἐπιλαβόμενοι ἐκ τῆς ἡμῶν ῥαθυμίας τὸ ὅλον ἀνατρέπουσιν
382ex	38v	Rom.7.20	πβ Οικου(μενιου)	ἂλλ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοι ἁμαρτία	ἐπὶ μὲν τοῦ ἀγαθοῦ οὐκ εἶπεν οἴκησιν ἐπὶ δὲ τῆς ἁμαρτίας εἶπεν λοιπὸν γὰρ ἐκ τοῦ διαμαρτάνειν εἰς ἕξιν τινα τῆς ἁμαρτίας ἤλθομεν τὸ γὰρ ἄγαν ἔθος ἴσα φύσεως γίνεται
383	38v	Rom.7.21	πγ	εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον τῶι θέλοντι	ἀσαφὲς τὸ εἰρημένον ἐστι δὲ ἐπαινῶ τὸν νόμον φησιν κατὰ τὸ συνειδιὸς καὶ αὐτον δὲ εὑρίσκω τὸν νόμον ἐμοι τῶι τὸ καλὸν ποιεῖν προηρημένῳ προτροπὴν παρέχοντα τι οὖν μετὰ τοῦτο τὸ κακὸν πράσσω φησι ὅτι ἐμοι τὸ κακὸν παράκειται τουτέστιν ὅτι ἐπιμελῶς ἔγκειται ὥστε οὐδε βουλομένῳ μοι τὸ καλὸν πρᾶξαι ἱκανὸς ἐστι ὁ νόμος βοηθῆσαι πλὴν γὰρ τοῦ προτρέψασθαι οὐδὲν ἰσχύει τοιγαροῦν ἀφετέον τὸν νόμον τοῦτο γὰρ τὸ κατασκευαζόμενον αὐτῶι καὶ προσελευστέον τῶι Χριστῶι ὃς οὐ προτρέπεται μόνον ἀλλὰ καὶ ἀναιρεῖ τὴν προγενομένην ἁμαρτίαν διὰ τοῦ βαπτίσματος καὶ μετὰ τοῦτο σώζει καὶ βοήθει
383Pha	38v	Rom.7.21	Φωτ(ιου) ^*		εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον Ἐξ ὧν εἶπον φησὶ καὶ ἐξ ὧν ἐσκοπησα τοῦτο μοι συμπεραίνεται καὶ τοῦτο εὑρίσκω ποῖον τὸ εἶναι τὸν νόμον νόμον μὲν εἰς τὸ ποιεῖν τὸ καλὸν τῷ θέλοντι ἐμοὶ ποιεῖν τὸ καλὸν καὶ τοῦτο μόνον χαριζόμενον τὸ γὰρ κακὸν εὑρίσκω ὅτι ὁμοίως ἐμοὶ παράκειται καὶ οὐδὲν ἐβελτιώθην ἐκ τοῦ νόμου εἰ μὴ καὶ βλάβην μᾶλλον ἐδεξάμην ὅτι παρακεῖσθαί μοι καὶ οἷον ἐγγίζειν μοι τὸ κακὸν παρέσχεν ἀφορμὴν ὁ νόμος οὖν {νόμος ἐγένετο /νόμος φησιν ἐγένετο }^*μοι εἰς τὸ καλὸν ἄλλο δὲ οὐδὲν πόθεν δῆλον ὅτι τὸ κακόν μοι ὡσαύτως παράκειται
383Phb	38v	Rom.7.21	^*		Ἢ καὶ οὕτως εὑρίσκω τὸν νόμον καλὸν ἵνα ᾖ τὸ καλὸν καὶ ἐν ὑπερβατῷ καὶ ἀπὸ κοινοῦ κείμενον εὑρίσκω φησὶ τὸν νόμον καλὸν ἐμοὶ τῷ θέλοντι ποιεῖν τὸ καλὸν τὶ οὖν οὐ πράττεις αὐτο ὅτι τὸ κακόν μοι παράκειται ὥστε τὸ καλὸν τοῦ νόμου ἐν τῷ μόνον νομοθετεῖν ἀλλ' οὐχὶ καὶ ῥύεσθαι τοῦ κακοῦ καὶ σώζειν ἰσχύει διὸ αφεκτέον αὐτοῦ καὶ προσιτέον Χριστῷ Ἢ μᾶλλον οὕτως εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον τοῦτ' ἔστι κατενόησα καὶ κατελαβόμην τὴν ἰσχὺν καὶ τὴν φύσιν τοῦ νόμου ἐξεῦρον αὐτὸν ἀκριβῶς ὅτι οὐδέν μοι βοηθῆσαι ἴσχυσεν πόθεν δῆλον ὅτι θέλοντί μοι ποιεῖν τὸ καλὸν οὐδὲν ἐπικουρεῖ ἀλλ' ὁμοίως τὸ κακὸν παράκειται ἄπρακτον μοι τὸ θέλειν ποιοῦν ἐν τούτῳ οὖν εὗρον ἀκριβῶς τὸν νόμον ὅσον ἰσχύει καὶ τὶς ἐστιν ἡ φύσις αὐτοῦ ἐν τῷ ἐν ἐμοὶ τῷ θέλοντι ποιεῖν τὸ καλὸν εὑρίσκειν ὅτι τὸ κακὸν παράκειται καὶ οὐκ ἀπελήλαται ὑπ' αὐτοῦ ἐξ ἐμοῦ καὶ εἴη ἂν καὶ τὰ ἐφεξῆς ῥηθησομενα Παύλῳ τῶν προειρημένων δύο διαλήψεων κατασκευαστικὰ ἑκατέρας ἐγχωρούσης διανοίας καὶ τὴν ἀκολουθίαν ἀπαραποδιστον {διασωζούσης ἐκλάβοις /διασωζούσης ∆υνατὸν δὲ καὶ οὕτως ἐγγύτερον τῆς λέξεως ἐκλαβεῖν εὑρίσκω ἄρα τῷ θέλοντι ἐμοὶ ποιεῖν τὸ καλὸν κατὰ τὸν νόμον ὅτι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται καὶ γὰρ οἱ κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον θέλοντες ποιεῖν τὸ καλὸν οὐχ εὑρίσκουσιν ὅτι παράκειται αὐτοῖς τὸ κακὸν διὰ γὰρ τοῦ βαπτίσματος ἐξώσθη καὶ ἀπελήλαται ὥστε δεῖ Χριστῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος προσελθεῖν καταλιπόντας τὸν νόμον ἐκλάβοις }^*Ἐκλάβοις δ' ἂν καὶ οὕτως εὑρίσκω τὸν νόμον οἷον σύμμαχον μᾶλλον δὲ συμφωνοῦντα τῷ θέλοντι ἐμοὶ τὸ καλὸν καὶ τὶς χρεία συμφωνίας καὶ συμμαχίας πολλῆς φησὶ διότι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται καὶ ἀντιστρατεύεται καὶ πολεμεῖ καὶ ἑξῆς αὐτὸ τοῦτο πλατύνει καὶ διασαφεῖ πῶς συμφωνεῖ ὁ νόμος πῶς ἐπιτίθεται τὸ κακὸν συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ θεοῦ ὥστε κατὰ τοῦτο συμφωνεῖ μοι καὶ τρόπον τινὰ συμμαχεῖ εἰ καὶ ἀσθενῶς ἔχει βοηθῆσαι ἀντιστρατευομένου γὰρ τοῦ ἑτέρου νόμου ἤτοι τοῦ τῆς ἁμαρτίας οὐχ ὑφίσταται καὶ ἐπικουρεῖ καίτοι θέλοντι αὐτὸν καὶ ἡδομένῳ αὐτῷ ἀλλ' ἀφίσταται καταλιμπάνων καὶ μὴ δυνάμενος ἑαυτῷ ἀρκέσαι αἰχμάλωτος γίνομαι εἴη δ' ἂν εἰ συνταχθείη οὕτω τῶν εἰρημένων σαφέστερον εὑρίσκω ἄρα τῷ θέλοντι ἐμοὶ τὸ καλὸν ἤτοι τὸν νόμον ὅτι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται
384	39r	Rom.7.21	πδ	ἐμοι ποιεῖν τὸ καλὸν ὅτι ἐμοι τὸ κακὸν παράκειται	οἷον προτροπὴν καὶ συβουλὴν παρέχοντα
385	39r	Rom.7.22	πε	συνήδομαι γὰρ τῶι νόμωι τοῦ θεοῦ	τέσσαρες εἰσιν ἐνταῦθα νόμο περὶ ὧν διαλαμβάνει εἰς μὲν ὁ νόμος τοῦ θεοῦ περὶ οὐ φησι συνήδομαι γὰρ τῶ νόμῳ τοῦ θεοῦ δεύτερος δὲ ὁ ἀντιστρατευομενος τρίτος περὶ οὐ φησι τῶι νόμωι τοῦ νοός μου τέταρτος περὶ οὐ λέγει τῶ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῶι ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου τούτων ὁ πρῶτος τὸ εὐαγγελικὸν ἐστι παίδευμα ἔξωθην διὰ τοῦ κηρύγματος εἰσιὸν καὶ ῥυθμίζον τὴν ψυχν ὁ δεύτερος ὁ ἀντιστρατευομενος καὶ οὗτος τῶν ἔξωθεν ἐστιν ἐπεισιόντων κατὰ ἐνέργειαν τοῦ πονηροῦ καὶ τὴν ψυχὴν αἰχμαλωτίζων τρίτος ὅν φησι νόμον νοὸς οὗτὸς ἐστιν ὁ τῆι φύσει ἡμῶν ἐγκατασπαρεὶς παρὰ τοῦ δημιουργὸ ἐπὶ τὰ τῶι θεῶι φίλα παροτρύνων ὁ τέταρτος ὁ τῆς ἁμαρτίας νόμος οὗτὸς ἐστιν ὁ φιλαμαρτήμων ὃς διὰ τῆς πρὸς τὸ κακὸν συνηθείας ἐν εσκιρωσεν ἐν ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας ὅρα οὖν πως ἐκ διαμέτρου ἐναντίοις περιεστοιχίσμεθα νόμοις οἱ μὲν γὰρ δύο ἔξωθεν ἡμῖν ἐπεισρέουσιν ὁ μὲν πρὸς ἀγαθοεργίαν προκαλούμενος τουτέστιν ὁ εὐαγγελικὸς ὁ δὲ πρὸς κακίαν παρακαλῶν ὁ ἀντιστρατευομενος τοῦ πονεροῦ νόμος οἱ δὲ λοιποὶ δύο ἔνδον εἰσι καὶ τὴν ψυχὴν συνέχουσὶν ὁ μὲν τοῦ νοὸς παρὰ τοῦ δημιουργὸ ἡμῖν ἐγκατεσπαρμένος καὶ ὁδηγῶν πρὸς τὰ κρεῖττονα ὁ δὲ τέταρτος ὁ καὶ νόμος τῆς ἁμαρτίας διὰ τὴν πρὸς τὸ κακὸν ἕξιν ἐνσκιρωθεὶς ἐν ἡμῖν διὸ {πρόσχες /πρόσσχες }^*πως ἀκριβῶς εἶπεν βλέπω δέ φησι ἕτερον νόμον ἀντιστρατευομενον τῶι νόμωι τοῦ νοός μου τοῦτω δὴ τῶι ἐμφύτῳ πρὸ τὰ καλὰ καὶ αἰχμαλωτίζοντὰ μὲν ἐν τῶι νόμωι τῆς ἁμαρτίας τῶι ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου ὡς εἰ ἔλεγεν ἔξωθεν εἰσπνέων συγκινεῖ καὶ ἐρεθίζει πάντα τὸν ἐν ἐμοι ἀποκείμενον κονιορτὸν καὶ βόρβορον ὃν ἡ πρὸς ἁμαρτίαν μοι ἕξις ενεπιλωσε καὶ ἐνέκαυσεν
385ex	39r	Rom.7.22			οὕτως ὁ ἐν ἁγίοις Μεθόδιος ἐν τῶι περὶ ἀναστάσεως λόγῳ καὶ γὰρ καὶ ὁ νόμος τοῦ θεοῦ ὁ εὐαγγελικὸς κινεῖ καὶ ἐρεθίζει τὰ ἐν ἡμῖν ἔμφυτα καὶ ἐγκατεσπαρμένα παρὰ τοῦ δημιουργὸ πρὸς ἀγαθοεργίαν σπέρματα ἕκαστος γὰρ τῶν ἔξωθεν ἐπεισιόντων τὸν οἰκεῖον καὶ κατάλληλον τῶν ἔνδον καὶ ἐν ἡμῖν ὄντων νόμων κινῶν καὶ διερεθίζων ἡ εὐσεβεῖν ἡ ἀσεβεῖν ἡμᾶς προτρέπεται
385Ph	39r	Rom.7.22	^*		συνήδομαι γὰρ τῶι νόμωι Τρεῖς εἰσι νόμο ὁ γραπτος ὃν νόμον λέγει θεοῦ ὁ ἔμφυτος ὃν λέγει νόμον νοὸς ὁ διὰ τῆς ἁμαρτίας ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν ἰσχύσας ὃν καὶ ἀντιστρατευομενον λέγει καὶ ἐν τοῖς μέλεσιν ἔχειν τὴν ἰσχὺν τοῦ ἀντιστρατεύεσθαι νόμον δὲ τοῦτον ὡς ἰσχύοντα καὶ ἔχοντα τοὺς πειθομένους αὐτῷ φησιν εἶτα οὗτος ὁ νόμος φησὶν ὁ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐν τοῖς μέλεσιν ἐπεισελθὼν ὁ ἀντιστρατευομενος αἰχμαλωτίζει με ἀλλὰ πῶς ἐπειδὴ γὰρ ἀντιστρατείαν εἶπεν ἵνα μὴ νομίσῃς ὅτι δικαίως αἰχμαλωτίζει καὶ νόμῳ πολέμου ἐπάγει καί φησιν νόμῳ ἁμαρτίας οὐ δικαίως φησὶν μὴ γένοιτο ποῖον γὰρ δίκαιον τὸν ἀλλοτριον δοῦλον καὶ ποίημα ὑφ' ἑαυτῇ ποιεῖν ἀλλὰ πῶς νόμῳ ἁμαρτίας τοῦτ' ἔστι κατὰ τὸ ἰδίωμα τῆς ἁμαρτίας με αἰχμαλωτίζει κατὰ τὸ οἰκεῖον ἔθος αὐτῆς ἐξ ἀναισχυντίας ἐκ πολλῆς ἰταμοτητος ἐξ ἐπιβουλῆς ἐξ ἐνέδρας οὐκ ἐκ τοῦ φανεροῦ ἀλλ' ἀπατῶσα συναρπάζουσα εἶτα ἵνα μή τις εἴπῃ οὐκοῦν τὸ ὅλον ἐκείνης ἐστὶ τὸ αἰχμαλωτισθῆναί με εἴπερ καὶ αἰχμαλωτίζει με καὶ τῷ οἰκείῳ ἔθει με αἰχμαλωτίζει ἐνεδρεύουσα καὶ κρυφίως ἐπιτεθεμένη ) προστίθησιν ἐν τοῖς μέλεσίν μου οἷον ὅτι τὸ ἐγκαθιδρύσαι αὐτὴν ἐν τούτοις ἐμον ἐστι καὶ ἑξῆς
386	39v	Rom.7.22-Rom.7.23	πϛ	κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευομενον τῶι νόμωι τοῦ νοός μου	ἔσω ἄνθρωπον τὸν νοῦν ἤτοι τὴν ψυχὴν καλεῖ φησι οὖν ὅτι οὐ θέλει ὁ νοῦς πράττειν ἅπερ ὁ νόμος λέγει ἂλλ ἐν αὐτῶι φησι τῶι καιρῶι τῆς ἁμαρτίας διὰ τῆς ἁμαρτίας συναρπάζομαι ταύτην γάρ φησι ἕτερον νόμον διὰ τὸ ἴδια τινα καὶ ἔξω τοῦ νόμου ἐπιτάσσειν οὗτος τοιγαροῦν ὁ νόμος ἤτοι ἡ ἁμαρτία ἀπατᾷ με διὰ τῆς ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν καὶ ἐν ἡμῖν αὐτοῖς ἐγκειμένης ἐπιθυμίας καὶ αἰχμαλωτίζει με τὴν γὰρ ἐν ἡμῖν πρὸς τὸ συμφέρον ἐνοῦσαν ἐπιθυμίαν εἰς τὰ ἀσύμφορα τρέψασα ἡ ἁμαρτία ἡμῖν αὐτοῖς χρῆται καθ' ἡμῶν ἐπιτειχίσμασι
387ex	39v	Rom.7.23	πζ Οικου(μενιου)	καὶ αἰχμαλωτίζοντά με	καλῶς εἶπεν αἰχμαλωτίζοντά με μάχης γὰρ κινουμένης μεταξὺ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν τοῦ νόμου ἐπιταγμάτων ἤγουν τοῦ ἀντιλέγοντος λογισμοῦ τῆι ἁμαρτίαι ἄπεισι νικήσασα ἡ αμρτια αἰχμάλωτον λαβοῦσα τὸν ταλαίπωρον ἄνθρωπον
388	39v	Rom.7.23	πη	τῶι νόμωι τῆς ἁμαρτίας τῶι ὄντι	νόμον ἁμαρτίας περιφραστικῶς τὴν ἁμαρτίαν καλεῖ
389	39v	Rom.7.23	πθ	ἐν τοῖς μέλεσί μου	τῶι διὰ τῶν μελῶν μου φησι πολεμοῦντί μοι τοῦτο δὲ οὐ κατάγνωσις τοῦ σώματος οὐ γὰρ εἰ βασιλέως οἰκίαν τύραννος καταβάλῃ ἤδη τῆς οἰκίας ἡ αἰτία
390	39v	Rom.7.24	ϟ	ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπός τις με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου	τις με ῥύσεταί φησιν ἐκ τῶν σωματικῶν μου πράξεων τῶν τὸν νοητὸν επαγον τῶν θάνατον ἥτις με ῥύσεται ἀπὸ τοῦ μὴ συναρπάζεσθαι ὑπο τῶν ἐν τῶ σώματι ἐπιθυμιῶν αἱ θάνατὸς εἰσιν ἡμῖν τις με οὖν ἄλλος ἡ ὁ Χριστὸς τοῦτο γὰρ ἠρέμα ἐμφαίνει οὔτε γὰρ ὁ νόμος ῥύεται οὔτε ἡ ἐμὴ προαίρεσις σπουδάζουσα
391	39v	Rom.7.25	ϟα	εὐχαριστῶ τῶι θεῶι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν	ὅτι αὐτός με φησιν ἐρρύσατο διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ
392	39v	Rom.7.25	ϟβ	ἄρα οὖν αὐτος ἐγὼ τῶι μὲν νοῒ δουλεύω	ὅσον φησιν ἧκεν εἰς τὴν προαίρεσιν τὴν ἐμὴν ὁ ἔλεγεν ἄνω συνήδομαι γὰρ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον τῶι νόμωι τοῦ θεοῦ
393	39v	Rom.7.25	ϟγ	νόμωι θεοῦ τῆι δὲ σαρκὶ νόμωι ἁμαρτίας	ἡ γὰρ ἁμαρτία διὰ τῆς σαρκὸς καὶ τῶν αὐτῆς ἐπιθυμιῶν τὰ ἑαυτῆς ἐνεργεῖ
394	39v	Rom.8.1	ϟδ	οὐδὲν ἄρα ἦν νυν κατάκριμα	ὁ μὲν νόμος οὕτως φησι ὁ δέ γε Χριστὸς οὐ μόνον τῶν προγενομένων ἀπήλλαξεν ἁμαρτιῶν ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ μέλλον ἀχειρώτους ἐποίησε τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ οὐδὲν ἄρα κατάκριμα οἷον οὐδεμία διὰ ἁμαρτίαν κατάδικη
395	40r	Rom.8.1	ϟε	τοῖς ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα	τι οὖν οὐδε μία κατάδικη οὐ δὲ ἁμαρτία νυν ἀσφαλίζεται αὐτο οὐχί φησι ἂλλ ἐκείνοις ὅσοι μὴ ἑκοντες σαρκικὴν ζῶσι ζωὴν εἰ γὰρ μόνον προέλοιντο πνευματικῶς ζῆν οὐχ ἁμαρτήσονται ἐπὶ δέ γε τοῦ νόμου οὐδε ὁ βουλόμενος ζῆν ὀρθῶς ἴσχυεν μηδενὸς βοηθοῦντος μηδὲ συνεπισχουντος ἐν δὲ Χριστῶι Ἰησοῦ οἷον τοῖς οὖσιν ἐν τῆι Χριστοῦ πίστει καὶ ἑλομένοις πνευματικὴν ζωήν
396	40r	Rom.8.2	ϟϛ	ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου	ὥσπερ νόμον ἁμαρτίας τὴν ἁμαρτίαν φησιν οὕτως καὶ νόμον πνεύματος τὸ πνεῦμα ὅπερ φησιν ἐστι ζωῆς χορηγὸν τοῦτο τοιγαροῦν τὸ πνεῦμα διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ αὐτος γὰρ ἡμῖν αἴτιος τῆς δωρεᾶς τοῦ πνεύματος ὁ λύσας τὴν ἁμαρτίαν καὶ ἐπισπασάμενος καθὸ ἐστιν ἄνθρωπος τὸ πνεῦμα καὶ ἡμῖν μεταδους τοῦτο τοιγαροῦν τὸ πνεῦμα ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ ἐντεῦθεν θανάτου ὁδηγοῦν πρὸς τὰ βελτίω
396Ph	40r	Rom.8.2	Φωτ(ιου) ^*		ὁ γὰρ νόμος ὁ εὐαγγελικὸς οὗτος γὰρ κυρίως νόμος τοῦ πνεύματος
397	40r	Rom.8.3	ϟζ	τὸ γὰρ ἀδύνατον τοῦ νόμου ἐν ὧι ἠσθένει διὰ τῆς σαρκὸς ὁ θεὸς τὸν ἑαυτοῦ	ὁρᾷς ὅτι οὐ τοῦ νόμου καταψηφίζεται οὐ γὰρ εἶπε τὸ πονηρὸν τοῦ νόμου ἐν ὧι ἐκακούργει ἀλλὰ τὸ ἀδύνατον καὶ ἐν ὧι ἠσθένει ὡς εἰ εἶπεν ἤθελεν σῶσαι ἂλλ οὐκ ἴσχυεν ἐπειδὴ ἠσθένει διὰ τῆς σαρκὸς τουτέστι τοῦ φρονήματος αὐτῆς οὐ γὰρ τὴν σάρκα διαβάλλει
398	40r	Rom.8.3	ϟη	υἱον πέμψας	ἄνω εἰπὼν τὸ πνεῦμα ἠλευθερωκέναι νυν τὸν υἱον λέγει κοινῇ γὰρ εὐδοκίαι τῆς ἁγίας τριάδος σεσώσμεθα
399	40r	Rom.8.3	ϟθ	ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας	τὸ ἐν ὁμοιώματι οὐ πρὸς τὸ σαρκὸς ὅρα ἀλλὰ πρὸς τὸ σαρκὸς ἁμαρτίας οὐ γὰρ ἄλλην παρὰ τὴν ἡμῶν ἥνωσεν ἑαυτῷ ἄπαγε ἂλλ οὐχ ἁμαρτωλὴν ὡς εἰ εἶπεν ἐν ὁμοιώματι ἁμαρτωλῆς σαρκὸς ἀναμάρτητον δὲ ὁ ἐν ἁγίοις Κύριλλος ἐν βιβλίῳ ἱ τῆς κατὰ Ἰουλιανοῦ τὸ σῶμά φησι Χριστοῦ οὐκ ἦν ἁμαρτίας σῶμα ἂλλ ὁμοίωμα σαρκὸς ἁμαρτίας
399ex	s	Rom.8.3	του αγιου Βασι(λιου) εκ τ(ης) προς Σωζοπο(λιτανους) επιστολ(ης)	ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας	φαίνεται ὁ Κύριος τὰ μὲν φυσικὰ πάθη παραδεξάμενος πρὸς βεβαίωσιν τῆς ἀληθινῆς καὶ οὐ κατὰ φαντασίαν ένανθρωπησεως τὰ δὲ ἀπὸ κακίας πάθη ὅσα τὸ καθαρὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν καταῤῥυπαίνει ὡς ἀνάξια τῆς ἀχράντου θεότητος ἀπωσάμενος διὰ τοῦτο εἴρηται ἐν ὁμοιώματι γεγενῆσθαι αὐτον σαρκὸς ἁμαρτίας ὥστε σάρκα μὲν τὴν ἡμετέραν ἔλαβε μετὰ τῶν φυσικῶν αὐτῆς παθῶν ἁμαρτίαν δὲ οὐκ ἐποίησεν
400	40v	Rom.8.3	ρ	καὶ περὶ ἁμαρτίας κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν	οὐχ ἁπλῶς φησι οὐδε ἀνεξετάστως καθὸ δὲ δυνατὸς ἐστι κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἀλλὰ πρῶτον διελέγξας τὰ μεγιατα πταίουσαν καὶ ἁμαρτάνουσαν
400Ph	40v	Rom.8.3	Φωτ(ιου) ^*		καὶ περὶ ἁμαρτίας Καὶ περὶ ἁμαρτίας διχῶς ἐστιν ἐκλαβεῖν ἢ στίζοντας ἐνταῦθα ἵνα ᾖ ἀπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν ἐν ὁμοιώματι τῆς ἁμαρτησάσης σαρκὸς καὶ περὶ ἁμαρτίας δὲ τοῦτ' ἔστι ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἐξᾶραι αὐτὴν καὶ ἐλευθερῶσαι ἡμᾶς ἀπὸ ταύτης πῶς οὖν ἐξῆρεν κατακρίνας αὐτὴν οὐ γὰρ ἁπλῶς καὶ ἐξουσιαστικῶς ἀλλ' ὑπὸ δίκην ἀγαγὼν αὐτὴν καὶ δείξας ἁλοῦσαν πῶς οὖν ἑάλω καὶ ἥττηται ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ προσιέναι γὰρ βουληθεῖσα καὶ μὴ ἰσχύσασα ἑάλω καὶ ἥττηται ἢ καὶ οὕτως ἐκληπτέον ἐνταῦθα στίζοντας ἢ συνάπτοντας αὐτὸ τοῖς ἐφεξῆς ἳν ᾖ καὶ περὶ ἁμαρτίας κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν τοῦτ' ἔστιν ὡς ὑπερβαλοντως ἁμαρτήσασαν οἷον ὡς διὰ τοῦ ἀγαθοῦ τὸ κακὸν ἐπιτελέσασαν ὅπερ ἀνωτέρω ἔλεγεν καθ' ὑπερβολὴν ἁμαρτωλὸς ἡ ἁμαρτία πῶς δὲ τοῦτο γέγονεν καὶ πῶς κατεκρίθη διὰ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ φησίν
401	40v	Rom.8.3	α	ἐν τῆι σαρκί	διὰ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ φησι τοῦτο γὰρ τὸ θαυμαστὸν ὅτι διὰ τῆς σαρκὸς τῆς πάλαι ἔνοχο οὔσης τῆι ἁμαρτίαι κατέκρινεν αὐτήν πως τῶ φυλάξαι δηλάδη ἀναμάρτητον ταύτηι γὰρ νικήσας αὐτὴν καὶ ἐκόλασεν κόλασις δὲ ἁμαρτίας ἡ ἀναίρεσις αὐτῆς καὶ οὕτω παραδοῦναι εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ ἀναιρέσει τῆς ἁμαρτίας
402	40v	Rom.8.4	β	ἵνα τὸ δικαίωμα τοῦ νόμου πληρωθῇ ἐν ἡμῖν τοῖς μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν ἀλλὰ κατὰ πνεῦμα	ἵνα μή τις λέγη καί τι πρὸς ἡμᾶς τοῦτό φησι ταῦτα ἐποίησεν ὁ Χριστὸς ἵνα ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου τοῦτο γὰρ τὸ δικαίωμα πληρωθῇ ἐν ἡμῖν τις δὲ ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου τὸ μὴ γενέσθαι ἡμᾶς ὑπευθύνους τῆι ἆραι πληρωθῇ δὲ ἐν ἡμῖν τισι τοῖς μή φησι ἐθέλουσι σαρκικῶς ζῆν ἀλλὰ πνευματικῶς ἵνα γὰρ μὴ εἴπῃς ἐνίκησεν ὁ Χριστὸς καὶ οὐκέτι χρεία ζῆν ἀσφαλῶς προσέθηκε τοῖς μὴ κατὰ σάρκα περιπατοῦσιν ὡς εἰ εἶπεν κατώρθωται μὲν ἡμῖν ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου διὰ Χριστοῦ πλὴν ἀλλὰ καὶ ἡμῶν χρεία ἐκεῖνος μὲν γὰρ ἔδωκε τὴν νίκην καὶ τὸν στέφανον ἡμῶν δὲ τὸ δυνηθῆναι κατασχεῖν τὰ δοθέντα διὰ πολιτείας χρηστῆς καὶ πίστεως
403	40v	Rom.8.5	γ	οἱ γὰρ κατὰ σάρκα ὄντες τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦσιν	οἱ ταῖς σαρκικαῖς φησι ἐπιθυμίαις ἑαυτοὺς ἐκδεδωκότες ταύτας δὴ καὶ ἐν σπουδῆι ἔχουσιν
404	40v	Rom.8.5-Rom.8.6	δ	οἱ δὲ κατὰ πνεῦμα τὰ τοῦ πνεύματος τὸ γὰρ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος τὸ δὲ φρόνημα τοῦ πνεύματος	ἀπὸ κοινοῦ τὸ φρονυσιν
405	40v	Rom.8.6	^*		φρόνημα σαρκὸς καλεῖ τὴν γεώδη τῆς διανοίας ὁρμὴν καὶ τὴν εἰς τὰς ἀτόπους πράξεις ῥοπὴν τοῦτο δὲ οὐ διαβολὴ τῆς σαρκὸς οὐ γὰρ εἶπεν ἡ φύσις ἀλλὰ τὸ φρόνημα τὸ δυνάμενον καὶ ὀρθωθῆναι
406	40v	Rom.8.6	ε ^*		εἰ πνευματικὸν οὐ μένει ἐν ἡμῖν διάνοια
407	41r	Rom.8.6	ζ	ζωὴν καὶ εἰρήνη	τὸ μὲν ζωὴ ὡς πρὸς τὸ εἰρημένον ὅτι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος τὸ δὲ εἰρήνη ὡς πρὸς τὸ ἑξῆς διότι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεόν
408	41r	Rom.8.7	η	διότι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεὸν τῶι γὰρ νόμωι τοῦ θεοῦ	φρόνημα σαρκὸς οὐχ ἡ σὰρξ ἀλλὰ τὸ πρὸς ἀκρασίαν αὐτῆς ὅρμημα οὕτως ὁ ἐν ἁγίοις Μεθόδιος ἐν τῶι περὶ ἀναστάσεως
409	41r	Rom.8.7	θ	οὐχ ὑποτάσσεται	εἶπε τὴν αἰτίαν τῆς ἔχθρας διὰ τὸ μὴ εἴκειν τῶι θείωι νόμωι
409Ph	41r	Rom.8.7	Φωτ(ιου) ^*		τῶι γὰρ νόμωι τοῦ θεοῦ Καλῶς φησιν ὅτι τὸ φρόνημα τὸ σαρκικὸν τῷ νόμῳ τοῦ θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται ἐν ὅσῳ μὲν γὰρ ἔστι δηλονότι οὐχ ὑποτάσσεται ἐν ὅσῳ δὲ παρέλθῃ καὶ ἀπογένηται τοῦ ἀνθρώπου οὐδ' ὅλως ἔστιν ὥστε οὐδ' οὕτως ὑποτάσσεται πῶς γὰρ ἂν τὸ μὴ ὂν ἢ ἀντισταίη ἢ ὑποταγείη τινὶ οὐδ' ὅλως ἄρα δύναται ὑποταγῆναι τῷ νόμῳ τοῦ θεοῦ τὶς οὖν ὑποτάσσεται ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐν ᾧ τὸ σαρκικὸν φρόνημα ἀλλ' ἔτι μὲν τοῦ σαρκικοῦ παρόντος φρονήματος οὐδ' ἐκεῖνος καταβληθέντος δὲ διὰ μετανοίας καὶ ὑποχωρήσαντος τότε ἐκεῖνος ἀγαθοεργεῖ καὶ ὑποτάσσεται τῷ νόμῳ τοῦ θεοῦ
410	41r	Rom.8.7	ι	οὐδε γὰρ δύναται	μὴ θορυβηθῇς ἀκούων τοῦτο οὐ γὰρ τοῦτο λέγει ὅτι ὁ σαρκικὸν φρόνημα ἔχων οὐδέποτε δύναται θεῶι ἀρέσαι ἂλλ ἐν ὧι ἐπιμἐνει ἐν αὐτῶι οὐκ ἂν ὑποταγείη θεῶι ἐπεί πως μετανοήσαντες πολλοὶ ἐσώθησαν οὐ γὰρ εἶπε ὅτι ὁ ἔχων αὐτο ἄνθρωπος οὐ δύναται θεῶι ὑποταγῆναι ἂλλ αὐτο τὸ φρόνημα ὃ εἰσιν αἱ πονηρᾶι πράξεις ἃς καὶ καταλιπεῖν ἔξεστιν
411	41r	Rom.8.8	ια	οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες θεῶι ἀρέσαι οὐ δύνανται	τινες δὲ οἱ ἐν σαρκὶ ὄντες δηλάδη οἱ τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχοντες ἐκ παραλλήλου γὰρ τὸ αὐτο εἶπεν
412	41r	Rom.8.9	ιβ	ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστε ἐν σαρκὶ ἂλλ ἐν πνεύματι	διὰ τὴν δοθεῖσάν φησι τοῦ θεοῦ χάριν οὐκ ἐστε ἐν σαρκὶ τουτέστιν ἐν σαρκικαῖς καὶ ἁμαρτωλοῖς πράξεσιν ἂλλ ἐν πνευματικῶ φρονήματι
413	41r	Rom.8.9	ιγ	εἴπερ πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν	οὐκ ἐστι τὸ εἴπερ ἐνταῦθα ἀμφιβάλλοντος ἀλλὰ πεπεισμένου ἀντὶ τοῦ ἐπειδήπερ πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν ὡς καὶ ἐκεῖ ἐπείπερ δίκαιον παρὰ θεῶι ἀποδοῦναι τοῖς θλίβουσιν ὑμᾶς θλῖψιν καὶ γὰρ κἀκεῖ τὸ εἴπερ ἐπειδήπερ κεῖται
413Ph	41r	Rom.8.9	Φωτ(ιου) ^*		εἴπερ πνεῦμα θεοῦ Ὅρα πῶς φησιν εἴπερ πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν καὶ πάλιν εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν ἔνθα γὰρ ἓν τῶν τῆς ἁγίας τριάδος οἰκήσει ἐκεῖ πάρεστιν ἡ τριὰς εἶτά φησιν ἐπειδὴ Χριστὸς ἐν ὑμῖν δηλονότι τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν κατὰ τὴν ἁμαρτίαν τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ δι' ἁμαρτίαν οὐ γὰρ ἂν ἐνῴκει Χριστὸς εἰ μὴ κατὰ τὴν ἁμαρτίαν τὸ σῶμα νενέκρωτο νεκρὸν οὖν τὸ σῶμα κατὰ τὴν ἁμαρτίαν τὸ δὲ πνεῦμα
414	41v	Rom.8.9	ιδ	εἰ δέ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει οὗτος οὐκ ἐστιν αὐτοῦ	ἵνα μὴ λυπήση οὐκ εἶπεν εἰ δὲ οὐκ ἔχετε ἀλλὰ εἰ τις ὡς ἐπὶ ἄλλων
414exa	41v	Rom.8.9	Σευηρι(ανου) s	εἰ δέ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει οὗτος οὐκ ἐστιν αὐτοῦ	πνεῦμα Χριστοῦ εἶπεν τὰ χαρίσματα τῆς καινῆς διαθήκης
415ex	41v	Rom.8.9	ιε Οικουμενι(ου)	εἰ δέ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει οὗτος οὐκ ἐστιν αὐτοῦ	κοινὸν γὰρ πατρὸς καὶ υἱοῦ τὸ πνεῦμα
415exb	41v	Rom.8.10	Ιω(αννου) s	εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν	ἔδειξεν ὡς οὐ τῆς σαρκὸς κατηγορεῖ ἀλλὰ τῆς ἁμαρτίας τῆι γὰρ ἁμαρτίαι προσέταξε τοῦτο γενέσθαι νεκρὸν ἀντὶ τοῦ τὴν ἁμαρτίαν μὴ ἐνεργεῖν πνεῦμα δὲ ἐνταῦθα τὴν ψυχὴν προσηγόρευσεν ὡς πνευματικὴν ἤδη γεγενημένην ταύτῃ μετιέναι τὴν δικαιοσύνην κελεύει ἧς καρπὸς ἀξιέραστος ἡ ζωή
416	41v	Rom.8.10	ιϛ	εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν	τὸ λυπηρον ἐπὶ ἄλλο θεὶς καὶ ἑνὸς εἰ δέ τις φησι πνεῦμα θεοῦ τὸ ποθητὸν εἶπεν ἐπὶ αὐτῶν καὶ πληθυντικῶς εἰ δὲ Χριστὸς ἐν ὑμῖν
417	41v	Rom.8.10	ιζ	τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι' ἁμαρτίαν	τὸ σῶμά φησιν ἔσται νεκρὸν ὡς πρὸς τὴν τῆς ἁμαρτίας ἐνέργειαν τοῦτο γὰρ τὸ διὰ ἁμαρτίαν
418	41v	Rom.8.10-Rom.8.11	ιη	τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ δικαιοσύνην εἰ δὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν	μὴ φοβησθῇς φησι ἀκούων νεκρὸν ἔχεις γὰρ καὶ ζωὴν τὸ πνεῦμα εἰς δικαιοσύνης ἐνέργειαν ὥσπερ δὲ εἶπε τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν οὕτως ἦν ἀκολουθον εἰπεῖν τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιὸν ^*ἂλλ εἶπε ζωὴ δεικνὺς οὐ μόνον ζῶν τὸ πνεῦμα ἀλλὰ καὶ ζωοποιόν
418ex	41v	Rom.8.11	s	ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν	ἐγήγερται ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς παρὰ τοῦ πατρὸς ἐνεργουμένης περὶ τὴν σάρκα αὐτοῦ τῆς ζωῆς διὰ τοῦ ἁγίου πνεύματος ὃ ἐστιν αὐτοῦ οὐκοῦν καὶ εἰ ἐγηγέρθαι λέγοιτο παρὰ τοῦ πατρὸς ἀλλὰ καὶ αὐτος ἦν ὁ ἀναστὰς διὰ τοῦ ἁγίου πνεύματος πάντα γὰρ ἐνεργεῖται τὰ θεοπρεπῆ παρὰ τοῦ πατρὸς δι' υἱοῦ ἐν πνεύματι ἐγερεῖ τοίνυν καὶ τὰ ἡμῶν σώματα ἐκ νεκρῶν ὁ Χριστός
419	41v	Rom.8.11	ιθ	ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει	εἰς τὸν περὶ ἀναστάσεως ἦλθε λόγον ἐπεὶ οὖν ἐν ταύτηι πάντες μὲν ἀνίστανται ἂλλ οἱ μὲν εἰς ζωὴν οἱ δὲ εἰς τιμωρίαν οὐκ εἶπεν ἀναστήσει ἀλλὰ ζωοποιήσει τουτέστιν εἰς ζωὴν καὶ δόξαν ἀναστήσει
420	41v	Rom.8.11	κ	καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τὸ ἐνοικοῦν αὐτοῦ πνεῦμα ἐν ὑμῖν	τὴν αἰτίαν εἶπε τῆς ζωοποιήσεως ἐνοικοῦν δὲ εἶπεν τὴν δι' ὅλου μόνην δηλῶν
421	41v	Rom.8.12-Rom.8.13	κα	ἄρα οὖν ἀδελφοὶ ὀφειλέται ἐσμεν οὐ τῆι σαρκὶ τοῦ κατὰ σάρκα ζῆν εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε μέλλετε	μετὰ γὰρ τὴν τοσαύτην χάριν χρεωστοῦμεν κατὰ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ζῆν καὶ οὐκέτι κατὰ σάρκα εἶτα ἵνα μὴ νομισθῇ τὰς ἀναγκαίας ἀναιρεῖν τοῦ σώματος ὑπηρεσίας οἷον τροφὴν ἔνδυμα ἐπάγει τοῦ κατὰ σάρκα ζῆν τουτέστιν ἐν ἁμαρτίαις καὶ εἰς τὸ ἐπιτρέπειν ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις
422	41v	Rom.8.13	κβ	ἀποθνήσκειν εἰ δὲ πνεύματι	τὸν ἀθάνατον θάνατον ἐν τῆι γεέννηι
423	42r	Rom.8.13	κγ	τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε ζήσεσθε	εἶδε διὰ πνεύματος ἁγίου τὰς πράξεις τοῦ σώματος τουτέστι τὰς πονηρᾶς ἀναιρεῖτε ζήσεσθε τὴν μακαρίαν ἐκείνην ζωήν
424	42r	Rom.8.14	κδ	ὅσοι γὰρ πνεύματι θεοῦ ἄγονται οὗτοὶ εἰσιν υἱοί	οὐκ εἶπεν ὅσοι πνεῦμα θεοῦ λάβωσιν ἂλλ ὅσοι πνεύματι ἄγονται τουτέστι παντὸς τοῦ βίου ἡνίοχον καὶ ἡγεμόνα προστήσονται πάντες μὲν γὰρ οἱ βαπτιζόμενοι πνεῦμα ἅγιον λαμβάνουσιν ἂλλ οὐ πάντες αὐτῶι τὴν ἡγεμονίαν ἐνδιδόασιν
425	42r	Rom.8.14	κε	θεοῦ	ἰδοὺ καὶ τὴν υἱοθεσίαν εὐαγγελίζεται
426	42r	Rom.8.15	κϛ	οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα	ἐπειδὴ υἱοθεσίας ἐμνήσθη ἦσαν δὲ καὶ Ἰουδαῖοι τούτου ἠξιωμένοι τοῦ ὀνόματος ὡς τὸ υἱος πρωτότοκος μου Ἰσραὴλ καὶ ἐγὼ εἶπα θεοὶ ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες θέλει δεῖξαι πολλὴν τὴν τῶν υἱοθεσιῶν διαφορὰν οὐ γὰρ ἐλάβομεν φησι πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον οὐχ ὥσπερ φησι Ἰουδαῖοι πνευματικὸν ἔλαβον νόμον ὡς δοῦλοι εἰς φόβον τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ πνεῦμα δουλείας αὐτοὶ γὰρ διὰ τοῦ ἐν χερσὶ τοῦ παρακειμένου φοβοῦ ὡς δοῦλοι ἠναγκάζοντο τὰ δέοντα ποιεῖν ἡμεῖς δέ φησι ὡς υἱοὶ διὰ τὴν ἐν οὐρανοῖς ἐλπίδα τὰ δέοντα ποιοῦμεν οὐκοῦν ἐκείνοις μὲν τοῖς ενταξει δούλων ἐν φόβωι ζῶσιν ἄχρις ὀνόματος καὶ τιμῆς ἡ υιοθησια ἡμῖν δὲ κατὰ ἀλήθειαν
426Ph	42r	Rom.8.15	Φωτ(ιου) ^*		Ἂλλ Ἐλάβετε πνεῦμα πόθεν δῆλον πατέρα καλοῦμεν τὸν θεὸν φησὶν ἐν ᾧ κράζομεν Ἀββᾶ ὁ πατὴρ ἐν αὐτῷ γὰρ τῷ τῆς υἱοθεσίας πνεύματι τὴν φωνὴν ταύτην ἠξιώμεθα προσάπτειν τῷ θεῷ καὶ πατέρα καλεῖν αὐτον καὶ πόθεν δῆλον ὅτι καλῶς καὶ ἀρεσκοντως τῷ θεῷ ταύτην αὐτῷ ἀναφέρομεν τὴν φωνὴν ὁ υἱὸς ἡμᾶς ἐδίδαξεν οὕτω λέγειν Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἑξῆς αὐτὸς δὲ ἐπειδὴ κοινὰ οἶδε τὰ τῆς εἰς ἡμᾶς οἰκονομίας ἔργα τοῦ Χριστοῦ τὸ πνεῦμά φησι συμμαρτυρεῖν Χριστοῦ γὰρ παραδεδωκότος ταύτην τὴν εὐχὴν καὶ τὸ πνεῦμα παραδίδωσι καὶ συμμαρτυρεῖ τῷ ἐν ἡμῖν δοθέντι χαρίσματι δι' αὐτοῦ τὶ δὲ συμμαρτυρεῖ ὅτι καλῶς καὶ ἀρεσκοντως θεῷ λέγομεν αὐτὸν πατέρα ἡμῶν ὅτι τέκνα αὐτοῦ ἐσμεν υἱοθετηθέντες αὐτῷ τῷ βαπτίσματι εἰ δὲ τέκνα φησὶ καὶ κληρονόμοι οἱ δέ γε Ἰουδαῖοι εἰ καὶ ἐκαλοῦντο τέκνα θεοῦ ἀλλὰ παμπολλη κλήσεως ἑκατέρας καὶ υἱοθεσίας ἡ διαφορὰ οἱ μὲν γὰρ τυπικῶς ὠνομάζοντο ὥσπερ καὶ τἄλλα αὐτοῖς εἰς τύπον ἐτελεῖτο τῆς χάριτος ἡμεῖς δὲ οὐ τυπικῶς ἀλλ' αὐτοτελῶς καὶ οἱ μὲν εἰ καὶ ἐκαλοῦντο υἱοὶ ἀλλ' οὐκ ἦν αὐτοῖς δεδομένον τὸ καὶ αὐτοὺς τὸν θεὸν καλεῖν πατέρα ἡμῖν δὲ καὶ τοῦτο κεχάρισται καὶ πολλὴ ἄλλη διαφορά
426ex	42r	Rom.8.15	Οικου(μενιου) ^*		ὥσπερ πάντα τὰ παρ' αὐτοῖς τύπος ἦν τῶν ἡμετέρων οὕτως ἡγοῦμαι κα τὴν υἱοθεσίαν
427	42r	Rom.8.15	κζ	δουλείας πάλιν εἰς φόβον ἂλλ ἐλάβετε πνεῦμα	τὸν πμευματικον φησι νόμον οὐ γὰρ ἔλαβον καθολικῶς πνεῦμα Ἰουδαῖοι
428	42r	Rom.8.15	κη	υἱοθεσίας	καί τοι ἀκολουθον ἦν εἰπεῖν ἐλευθερίας ἂλλ ὅμως τὸ μεῖζον λέγει
429	42r	Rom.8.15	κθ	ἐν ὧι κράζομεν ἀββᾶ ὁ πατήρ	λέγομεν γὰρ πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέθεικε δὲ καὶ τὴν ἑβραίων λέξιν ἵνα τὸ γνήσιον δείξῃ διὰ πάντων
430	42v	Rom.8.16	λ	αὐτο τὸ πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῶι πνεύματι ἡμῶν ὅτὶ ἐσμεν τέκνα θεοῦ	ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι πατέρα ἐκάλουν τὸν θεὸν θέλει δεῖξαι ὅτι αὐτοῖς μὲν οὐκ ἐπετέτραπτο τοῦτο ἡμῖν δὲ ναὶ δῆλον ἐκ τοῦ μαρτυροῦντος πνεύματος καί φησι αὐτο τὸ πνεῦμα τουτέστιν αὐτος ὁ παράκλητος συμμαρτυρεῖ τῶι πνεύματι ἡμῶν ὃ ἐστι τῶι δοθέντι ἡμῖν παρ' αὐτοῦ χαρίσματι οὐ γὰρ μόνον τοῦ χαρίσματος ἡ τοιαύτη φωνὴ ἀλλὰ καὶ τοῦ δωρησαμένου ἔνθα οὖν τὸ πνεῦμα μαρτυρεῖ ποία ἐστι ἀμφισβήτησις
431	42v	Rom.8.17	λα	εἰ δὲ τέκνα καὶ κληρονόμοι	λοιπὸν αὔξει τὴν ἀξίαν ἑνὶ γὰρ τέκνα μὴ κληρονομοῦντα
432	42v	Rom.8.17	λβ	κληρονόμοι μὲν θεοῦ	ὁρᾷς ὅτι άλλη ἐστιν ἡ υἱοθεσία ἡμῶν παρὰ τὴν τῶν Ἰουδαίων ἡμεῖς γὰρ καὶ κληρονόμοι οἱ δὲ οὐχί φησι γὰρ περὶ αὐτῶν κακοὺς κακῶς ἀπολέσει καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσει ἄλλοις καὶ πάλιν πολλοί φησι ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται
433	42v	Rom.8.17	λγ	συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ	πάλιν αὔξει τὸ ἀξίωμα καὶ φιλονεικεῖ ἐγγὺς ἡμᾶς στῆσαι τοῦ δεσπότου
434	42v	Rom.8.17-Rom.8.18	λδ	εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα	ἵνα μὴ ραθυμοτεροι τὸ πᾶν χάριτος είναι λογιζόμενοι γενώμεθα ἀπαιτεῖ καὶ τὰ παρ' ἡμῶν εἰ γὰρ ἐν τοῖς λυπηροῖς φησι κοινωνήσομεν καὶ ἐν τοῖς χρηστοῖς
435	42v	Rom.8.18	λε	τοῦ νυν καιροῦ	τὸ πρόσκαιρον τῶν παθημάτων δηλοῖ διὰ τοῦ νυν καιροῦ
436	42v	Rom.8.18	λϛ	πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν	εἶτα δείκνυσι τὸ ὅλον σχεδὸν τῆς χάριτος ὃν διὰ τὸ νικᾷν ταῖς ἀντιδόσεσι τὸν θεὸν καὶ ὅτι οὐκ ἰσχύομεν ἄξιόν τι τῆς ἐκεῖ ἀντιδόσεως παθεῖν ἡ συνεισενέγκαι
437	42v	Rom.8.18	λζ	ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς	καλῶς τὸ ἀποκαλυφθῆναι ἐστι γὰρ καί νυν ἀλλὰ κέκρυπται
438	42v	Rom.8.19	λη	ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ θεοῦ ἀπεκδέχεται	ὁ λέγει τοιοῦτὸν ἐστι καὶ αὕτη φησι ἡ κτίσις σφόδρα προσδοκᾷ τὴν μέλλουσαν ἡμῶν δόξαν διά τι ἄφθαρτος φησι πλασθεῖσα διὰ τὰς τῶν ἀνθρώπων ἁμαρτίας φθαρτὴ γέγονεν ἐπεὶ καὶ ἡμεῖς εξαφθαρτων φθαρτὸ γεγόναμεν βούλεται οὖν ἡ κτίσις φησι τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀφθαρσίαν ἀπολαβεῖν ἔσται δὲ τοῦτο ἐν τῆι ἀναστάσει ἵνα καὶ αὕτη τὴν οἰκείαν ἀφθαρσίαν ἀπολάβῃ τοῦ γὰρ ἀνθρώπου δι' ὃν γέγονε φθαρτὴ τὴν ἀφθαρσίαν ἀπολαμβάνοντος καὶ αὕτη τὴν οἰκείαν ἀφθαρσίαν συναπολήψεται προσωποποιία δὲ ἐστι τὸ πᾶν ἵνα τε τῶν ἀγαθῶν τὴν ὑπερβολὴν δηλώσῃ καὶ ἵνα δείξῃ ὅτι ἡμεῖς μᾶλλον ὀφείλομεν σπουδάζειν τῆς τοιαύτης δόξης καὶ ἀφθαρσίας ἐπιτυχεῖν ἤπερ ἡ κτίσις ἐπεὶ μὴ νόμιζε τὴν ἄψυχον καὶ ἀναίσθητον κτίσιν τὰ τοιαῦτα προσδοκᾶν ἡ αἰσθάνεσθαι
438ex	42v	Rom.8.19	s	ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως	σφόδρα προσδοκία
439	42v	Rom.8.19	λθ ^*		οἷον ἐπιτεταμένη προσδοκία
440	42v	Rom.8.19	μ ^*		τὸ τέλος ὅταν μέλλωσι δείκνυσθαι τινες υἱοὶ θεοῦ καί τινες υἱοὶ διαβόλου
440exa	42v	Rom.8.19	^*		ὁ Χριστὸς ἐστιν ἡ ζωὴ ἡμῶν καὶ ἡ αναπαυσης καὶ τῶ φῶς τοῦ κόσμου
440exb	42v	Rom.8.19	^*		καὶ πάντων τῶν χριστοιανων ηλπις
441	43r	Rom.8.20	μα	τῆι γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη	οἷον τῆι φθορὰ τοῦτο γὰρ κατεκρίθη διὰ τὰς ἡμῶν ἁμαρτίας
442	43r	Rom.8.20	μβ	οὐχ ἑκοῦσα ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα	τῆς τοῦ Χριστοῦ δυνάμεως φησι τοῦτο τὸ ἔργον τὸ καὶ ἄκουσαν ὑποτάξαι
443	43r	Rom.8.20-Rom.8.21	μγ	ἐπ' ἐλπίδι ὅτι καὶ αυτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς	καὶ αυτὴ γάρ φησι τὴν ἀπαλλαγὴν ἐλπίζει ἐπ' ἐλπίδι οὖν ἀπαλλαγῆς ὑπετάγη λοιπὸν ἑαυτὸν ἐφερμηνεύει πως ἐπ' ἐλπίδι ὅτι καὶ αυτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται
444	43r	Rom.8.21	μδ	εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ θεοῦ	εἰς τὴν ἐλευθερίαν οἷον διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τουτέστι δι' ἡμᾶς ἔσται καὶ ἡ κτίσις ἄφθαρτος ὥσπερ καὶ δι' ἡμᾶς γέγονε φθαρτή
444ex	43r	Rom.8.21	Οικου(μενιου) ^*		ἡ τὸ εἰς τὴν ἐλευθερίαν δηλοῖ τουτέστιν εἰς τὴν αὐτὴν εἰς ἦν καὶ ἡμεῖς ἐλευθερίαν τῆς φθορᾶς ἐλεύσεται οἷον ἐκ φθαρτῆς ἄφθαρτος ἔσται
445	43r	Rom.8.22	με	οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις	στενάζει φησι ἡ κτίσις βουλουμένη τὴν φθορὰν ἀποθέσθαι λοιπὸν εἰ δὲ ἡ κτίσις πολλῷ μᾶλλον ἡμεῖς τοῦτο ἐθέλειν ὀφείλομεν καὶ μὴ τοῖς ὧδε κεχηνέναι οἱ καὶ λόγῳ τετιμημένοι καὶ υἱοθεσίαν προσδοκῶντες
446	43r	Rom.8.22	μϛ	συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νυν	ἐπειδὴ καὶ οἱ τὴν ἀπαρχὴν τοῦ πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ στενάζομεν διὰ τοῦτο συνωδίνει
447	43r	Rom.8.23	μζ	οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν τοῦ πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς	οὐ μόνον φησι ἡ κτίσις στενάζει ἀλλὰ καὶ οἱ ἀρχήν τινα μικρὰν καὶ γεῦσιν τοῦ πνεύματος λαβόντες σπεύδουσι πρὸς τὰ ἐκεῖ μεταβῆναι εἰ γὰρ ἡ ἀπαρχὴ τοῦ πνεύματος τοιαύτη ώστε ποιεῖν θαυματουργίας ἐκ τῆς σκιᾶς τι τὸ τέλειον
448	43r	Rom.8.23	μη	στενάζομεν	ἵνα μή τις εἴπῃ σὺ εἶπας θεοὶ ἐσμεν καὶ ποίαν ἄλλην προσδοκῶμεν υιοθησιαν φησι τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος τουτέστι τὴν ἀφθαρσίαν τότε γὰρ βεβαία ἡ υἱοθεσία καὶ τότε ἥξει τὰ αὐτῆς ἀποτελέσματα νυν γὰρ οὔτε ἡ δόξα δήλη ἀλλὰ καὶ προσδοκία ἐκ πτωσεως διὰ βίου κατεγνωσμένου
448exa	43r	Rom.8.23	^*		καί τινος ἕνεκεν τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος εἶπεν τὴν αμφθαρσιαν
448exb	43r	Rom.8.23	^*		ἵνα μή τις εἴπῃ σὺ εἶπας θεοὶ ἐσμεν καὶ ποίαν ἄλλην προσδοκῶμεν υιοθησιαν φησι τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος
449	43v	Rom.8.23	μθ	υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομενοι τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν	εἶτα ἵνα μὴ νομισθῇ τὰ παρόντα διαβάλλειν καὶ δῷ λαβὴν τοῖς αἱρετικοῖς φησιν οὐδε τὰ παρόντα κακὰ ἀλλὰ τὰ προσδοκώμενα βελτίω ἃ ἐστιν υἱοθεσία
449ex	43v	Rom.8.23	Οικου(μενιου) ^*		τότε γὰρ τὰ τῆς υἱοθεσίας ἀποτελέσματα
449Ph	43v	Rom.8.23	Φωτ(ιου) ^*		Υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομενοι ποίαν τὶ γὰρ οὐκ ἐλάβομεν ταύτην διὰ τοῦ βαπτίσματος οὐχὶ δὲ καὶ αὐτὸς πρὸ μικροῦ ἔφης ὅτι πνεῦμα υἱοθεσίας ἐλάβετε ναὶ φησὶν ποίαν οὖν ἐκδεχομεθα τὴν φανερουμένην φησὶ κατὰ τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἄλλην παρὰ τὴν εἰρημένην μὴ γένοιτο ἀλλ' αὐτὴν ἐκείνην τελειότερὸν φανερουμένην καὶ διὰ πείρας αὐτῆς ἐπιγινωσκομένην μετὰ γὰρ τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος τότε ἡ τῶν ἀγαθῶν ἀπολαυσις τότε αὐτοῦ τοῦ σώματος ἡ ἀνάστασις καὶ ἀφθαρσία τότε ἡ τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας κληρονομία τότε πάντα τὰ τῆς υἱοθεσίας γνωρίσματα καὶ ἀποτελέσματα καὶ νῦν γὰρ ἐπ' ἐλπίδι τούτων ἐλάβομεν τὴν υἱοθεσίαν αὐτὸς δὲ ἐμφαντικώτερον εἶπεν ἐσώθημεν δηλῶν ὡς ἀπὸ κλύδωνος καὶ ταραχῆς μεγάλης τῆς κατὰ τὴν ἁμαρτίαν υἱοθετηθέντες ἐσώθημεν πῶς οὖν ἠλπίσαμεν ταῦτα μὴ τούτων παραγεγονότων ἤδη μηδ' ὑπ' ὄψιν ἡμῶν πεσόντων μηδ' ὑπὸ πεῖραν καλῶς φησι καὶ εὐλογως εἰ γὰρ ὑπ' ὄψιν ἡμῶν καὶ ὑπὸ πεῖραν ἤδη τὰ ἐλπιζομενα ἐγεγονει οὐκ ἂν ἦν ἐλπιζομενα ὃ γάρ τις κατέχει πῶς οἷον τὲ ἐστιν ἐλπίζειν οὐκοῦν κατὰ φύσιν τῆς ἐλπίδος ἴδιον τοῦτο τὸ περὶ τῶν μελλόντων αὐτὴν καὶ μήπω παρόντων εἶναι ὥστε καὶ ἡμᾶς ἃ οὐ βλέπομεν ἐκεῖνα δεῖ ἐλπίζειν εἰ δὲ ἃ οὐ βλέπομεν ὥσπερ δεῖ ἐκεῖνα καὶ ἐλπίζομεν ὑπομένειν χρὴ καὶ ἀποδέχεσθαι τὰ προσδοκηθέντα καὶ μὴ ἀθροον ἐπιζητεῖν αὐτὰ παραγενέσθαι μάλιστα τοῦ πνεύματος διὰ τῶν ἐνταῦθα χαρισμάτων καὶ εὐεργεσιῶν πιστουμένου τὰ ἐκεῖθεν καὶ τὴν ἀσθένειαν τῶν {λογισμῶν συνατιλαμβανου /λογισμῶν ἡμῶν συναντιλαμβανου }^*καὶ θεραπεύοντος πόσα γὰρ εὐεργετεῖ ἐν αὐταῖς ἡμῶν ταῖς εὐχαῖς ἵνα νῦν τὰ ἄλλα ἐάσω διδάσκον ὅπως χρὴ εὔχεσθαι ἐρευνῶν τὰς καρδίας καὶ ἁπλῶς πάντα εἰς ἀγαθὸν συνεργοῦν Ἄλλως υἱοθεσίαν ἀπεκδεχομενοι διὰ τὶ ἀπεκδέχῃ ὅτι τῇ ἀπεκδοχῇ καὶ ἐλπίδι ἐσώθημεν πῶς οὖν οὐ χρὴ ἀπεκδέχεσθαι καὶ ἐλπίζειν ἔτι εἰ δὲ δεῖ ἐλπίζειν δεῖ πάντως ὑπομένειν καὶ δι' ὑπομονῆς τὰ ἐλπιζομενα απἐκδέχεσθαι ἔχομεν δὲ πρὸς τούτοις καὶ τὰ πνευματικὰ χαρίσματα συναντιλαμβάνοντα ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν καὶ μὴ ἐῶντα ἡμᾶς πρὸς τὰς ἐλπίδας ὀκλάσαι ὅτι δὲ τὸ πνευματικὸν χάρισμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν αὐτίκα δῆλον καὶ ἀπὸ τοῦ πνευματικοῦ χαρίσματος τοῦ περὶ τὰς εὐχὰς χορηγηθέντος ἡμῖν τὸ πνεῦμα γὰρ ἐνταῦθα τρὶς ὀνομάσας τὸ πνευματικὸν ἐδήλωσε χάρισμα ἐρευνῶν δὲ τὰς καρδίας αὐτὸ τὸ πανάγιον πνεῦμα τὸ ἐκ πατρὸς προερχόμενον
450	43v	Rom.8.24	ν	τῆι γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν ἐλπὶς δὲ βλεπομένη οὐκ ἐστιν ἐλπὶς ὁ γὰρ βλέπει τις τι καὶ ἐλπίζει	ὡς εἰ ἔλεγεν πάντα λαβόντες παρὰ θεοῦ ἡμεῖς πίστιν αὐτω προσηγάγομεν ἧς μέγα μέρος ἡ τῶν ἐκεῖσε ἐλπὶς μὴ τοιγαροῦν ζητεῖ πάντα σοι ἐνταῦθα παρεῖναι τὰ ἀγαθὰ ἀλλά τινα καὶ τῆ ἐλπίδι ταμίευσαι εἰ δὲ πάντα παρεῖναι θέλεις οὐκέτι ἐλπίζεις ἐλπὶς γὰρ βλεπωμενη οὐκ ἐστιν ἐλπίς
451	44r	Rom.8.25	να	εἰ δὲ ὁ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν δι' ὑπομονῆς απεκδοχημεθα	εἰ δέ φησι τὰ μὴ ὁρώμενα ἐλπίζομεν ἐν ὑπομονῆι ἕξομεν τὴν τούτων προσδοκίαν ἡ δὲ ὑπομονὴ ὅτι μέρος μέγιστον ἀρετῆς παντί που δῆλον ώστε ἡ ἐλπὶς καὶ πίστεὼς ἐστι καὶ ὑπομονῆς ποιητικηι
451ex	44r	Rom.8.25	Οικου(μενιου) ^*		ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ πνεῦμα φροντίσει σου εἰ δὲ ἀμελεῖς ἀμεληθήσῃ
452	44r	Rom.8.26	νβ	ωσαύτος δὲ καὶ τὸ πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν	καὶ μὴ νόμιζέ φησιν κάμνειν ὑπομένων οὐ γὰρ εασεισε τὸ πνεῦμα κάμνειν ἂλλ ἀντιλήψεται σου πρὸς τοῦτο ἀσθενεῖς γὰρ ἐσμεν καὶ οὐδε ὑπομονὴν κατορθῶσαι ἰσχύομεν δίχα τῆς τοῦ πνεύματος βοηθείας
453	44r	Rom.8.26	νγ	τὸ γάρ τι προσευξόμεθα	καί τι λέγω φησι ὅτι πρὸς κατόρθωσιν ὑπομονῆς δεόμεθα ἀντιλήψεως παρὰ τοῦ ἁγίου πνεύματος καὶ ἐν τοῖς δοκοῦσι φησι εὐχερέσιν οἷον ἐν τῆι εὐχὴ ἐστιν γὰρ ὅτε ἀσύμφορα αἰτοῦμεν
454	44r	Rom.8.26	νδ	καθὸ δεῖ οὐκ οἴδαμεν	καὶ ἑαυτὸν ἔμιξεν ἵνα μὴ εὑρέθη ἐπαχθής
455	44r	Rom.8.26	νε	ἂλλ αὐτο τὸ πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις	τὸ παλαιὸν χαρίσματα διαφορὰ πολλοὶ ἐλάμβανον προφητειῶν ἑρμηνειῶν γλωσσῶν ἅπερ πάντα πνεύματα ἐκάλουν καὶ εὐχῆς δὲ χάρισμα ἐλάμβανον τινες ἐπειδὴ γὰρ ἀγνοοῦν τὸ πλῆθος τὸ συμφέρον ἤιτει πολλάκις ἀσύμφορα ἐλάμβανον τινες χάρισμα εὐχῆς καὶ ὑπὲρ παντὸς τοῦ λαοῦ ηὔχοντο ὅπερ καὶ αὐτο πνεῦμα ἐλέγετο τοῦτο οὖν λέγει ὅτι καὶ αὕτη ἡ χάρις τῆς εὐχῆς ὑπὲρ ἡμῶν τῶι θεῶι ἐντυγχάνει μεγίστοις στεναγμοῖς τοῦτο δὲ εἶπεν συστῆσαι βουλόμενος ὅτι ἀγνοοῦμεν καθὸ δεῖ προσεύξασθαι εἰ γὰρ μὴ τοῦτό φησι ἦν τις χρεία λαβεῖν τινας χάρισμα εἰς τὸ εὔχεσθαι ὑπὲρ τοῦ λαοῦ
455ex	44r	Rom.8.26	Οικου(μενιου) s	ἂλλ αὐτο τὸ πνεῦμα ὑπὲρ ἐν τυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις	τοῦτό νυν ὁ διάκονος πληροῖ λιτανεύων
455Ph	44r	Rom.8.26	Φωτ(ιου) ^*		ὑπὲρ ἐντυγχάνει Οὐκ εἶπεν ἐντυγχάνει ἀλλ' ὑπερεντυγχάνει τὴν σύντονον καὶ κατἐσπουδασμένην δηλῶν ἔντευξιν καὶ ὅτι καὶ ἀνύσει ὑπὲρ ὧν ὑπερεντυγχάνει
456	44r	Rom.8.27	νε ^*	ὁ δὲ ἐρευνῶν τὰς καρδίας οἶδε τι τὸ φρόνημα	αὐτος ὁ παράκλητος ὁ τὰς καρδίας τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων ἐρευνῶν τῶν τὴν χάριν δηλάδη καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ εὔχεσθαι λαβόντων
457	44r	Rom.8.27	νϛ	τοῦ πνεύματος	τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων τῶν τὸ εἰρημένον τῆς εὐχῆς λαβόντων πνεῦμα καὶ χάρισμα
458	44r	Rom.8.27	νζ	ὅτι κατὰ θεὸν ἐντυγχάνει	οὐκ αγνουντα φησι διδάσκουσιν οἱ πνευματικοὶ τὸν θεὸν ἂλλ οἶδεν ὁ παράκλητος ὅτι κατὰ θεὸν ἐντυγχάνει οὐ κατά τινα βλαβερὰν ἐπιθυμίαν ἀλλὰ κατὰ θεὸν ὃ ἐστι κατὰ τὴν βούλησιν τοῦ θεοῦ
459	44r	Rom.8.27	νη	ὑπὲρ ἁγίων	τῶν διὰ τῆς εὐχῆς ἁγιαζομένων
459Ph	44r	Rom.8.27	Φωτ(ιου) ^*		ὑπὲρ ἁγίων ἢ ὅτι ὑπὲρ καθαρῶν καὶ θεαρέστων ἔργων τὰς αἰτήσεις ποιεῖται ἢ ὑπὲρ ἀνθρώπων τὸν ἁγιασμὸν ἐπιποθούντων
460	44r	Rom.8.28	νθ	οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν θεόν	οὕτω φησι διὰ τὴν ἐν τῶι εὔξασθαι ἄγνοιαν βοηθούμεθα ὑπο τοῦ πνεύματος ὅτι καὶ τὰ κακὰ εἰς ἀγαθὰ ἡμῖν περιτρέπει
461	44v	Rom.8.28	ξ	πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθον	πάντα φησι καὶ τὰ κακὰ καὶ γὰρ ταῦτα περιστρέφει ὁ θεὸς εἰς ἀγαθον εἰς γὰρ εὐδοκίμησιν τῶν πασχόντων περιστρέφεται μεῖζον δὲ τὸ εἰς ἀγαθον περιστρέφεσθαι τοῦ μὴ παντελῶς ἐπελθεῖν
462	44v	Rom.8.28	ξα	τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν	ἐπειδὴ ἀπίθανον είναι ἐδοκει τὸ περιστρέφεσθαι τὰ κακὰ εἰς ἀγαθὰ προσθεὶς τὴν τοῦ θεοῦ κλῆσιν ἐπιστώσατο τὸ εἰρημένεον οὐ γὰρ τοῖς τυχοῦσι φησι τοῦτο συμβαίνει ἀλλὰ τοῖς ὑπο θεοῦ κληθεῖσιν εἶτα μὴ νομισθῇ μονομερῶς ὁ θεὸς ἐνίους καλέσας φησι τοῖς κατὰ πρόθεσιν δεικνὺς ὅτι πάντες μὲν ἐκλήθημεν ἐκεῖνοι δὲ ὑπήκουσαν διὸ καὶ βοηθοῦνται οἱ κατὰ οἰκείαν πρόθεσιν γενόμενοι κλητοί
462ex	44v	Rom.8.28	s ^*	τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν	τοῖς κατὰ γνώμην κατὰ προαίρεσιν αξοωθεισι τῆς κλήσεως
463	44v	Rom.8.29	ξβ	ὅτι οὓς προέγνω	ἀπὸ κοινοῦ κατὰ πρόθεσιν κλητοὺς ὄντας
464	44v	Rom.8.29	ξγ	καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὸ είναι αὐτον πρωτότοκον	ὅπερ ἐστι φησιν ὁ υἱος τοῦ θεοῦ κατὰ φύσιν ἐν τῆι ἐνανθρωπήσει δῆλον δὲ ὡς ἅγιος καὶ ἀναμάρτητος τοῦτο καὶ αὐτοὶ γεγόνασι κατὰ χάριν συμμόρφους γὰρ τοὺς ἰσομόρφους εἰκονα δὲ τοῦ υἱοῦ τὴν οἰκονομίαν καλεῖ καὶ τὸ ἐντεῦθεν αὐτοῦ σῶμα κατὰ γὰρ τὴν οἰκονομίαν σύμμορφοι καὶ ἀδελφοὶ αὐτοῦ οἱ ἄνθρωποι κατὰ δὲ τὴν θεότητα μονογενὴς ἐστιν
464ex	44v	Rom.8.29	Κυ(ριλλου) s	καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὸ είναι αὐτον πρωτότοκον	εἰκὼν τοῦ θεοῦ τις ἂν νοοῖτο σαφηνιεῖ λέγων αὐτὸς Ὥσπερ γὰρ ἐφορέσαμεν τὴν εἰκονα τοῦ χοϊκοῦ φορέσομεν καὶ τὴν εἰκονα τοῦ ἐπουρανίου τουτέστι τὴν ἐν ἁγιασμῷ ζωὴν τὴν πρὸς πᾶν οτιουν ἀμώμητον πολιτείαν ὥσπερ γὰρ εἰκονα τοῦ χοικοῦ τουτέστιν Ἀδὰμ τὴν ἐν παρακοῇ τε καὶ ἁμαρτίαις ζωὴν εἶναὶ φαμὲν οὕτω καὶ εἰκονα τοῦ ἐπουρανίου τουτέστι Χριστοῦ τὸν ἁγιασμὸν καὶ τὴν δικαίοσυνην τὴν ὑπακοήν
465	44v	Rom.8.29	ξδ	ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς	διὰ πάντων τὴν συγγένειαν ἡμῶν τὴν πρὸς τὸν Χριστὸν σημᾶναι θέλει συγγένειαν δὲ τὴν ἐν τῆι οἰκονομία τῆς σαρκὸς αὐτοῦ
466	44v	Rom.8.30	ξε	οὓς δὲ προώρισε	πανταχοῦ τὸ κατὰ πρόθεσιν κλητοὺς ὄντας συνυπάκουε ἐπεὶ ἄτοπον ἅπαντα εἰ ὁ θεός τινας μὲν ευεποιησε τινας δὲ οὐ τὸ δὲ κατὰ πρόθεσιν συνυπακούομενον αὐτῶν ποιεῖ τὸ κατόρθωμα καὶ προσωποληψίας ἀπαλλάττει τὸν θεόν
467	44v	Rom.8.30	ξϛ	τούτους καὶ ἐκάλεσε καὶ οὓς ἐκάλεσε τούτους καὶ ἐδικαίωσεν οὓς δὲ ἐδικαίωσε	διὰ τῆς τοῦ λουτροῦ παλιγγενεσίας
468	44v	Rom.8.30	ξζ	τούτους καὶ ἐδοξασε	διὰ τῶν χαρισμάτων διὰ τῆς υἱοθεσίας
468Ph	44v	Rom.8.30	Φωτ(ιου) ^*		τοῖς κατὰ πρόθεσιν τοῖς κατὰ γνώμην κατὰ προαίρεσιν αξοωθεισι τῆς κλήσεως
469	45r	Rom.8.31	ξη	τι οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα	ὡς εἰ ἔλεγεν τούτων οὕτως ὄντων μηδεὶς λοιπὸν περὶ τῶν ὧδε πειρασμῶν ἡ κινδύνων λογοποιεσθω τι γὰρ ἑνὶ εἰπεῖν πρὸς τὴν τοσαύτην ἀγαθότητα τοῦ θεοῦ
469Ph	45r	Rom.8.31	Φωτ(ιου) ^*		Τὶ οὖν ἐροῦμεν πρὸς ποῖα ὅτι προώρισεν ὅτι ἐκάλεσεν ὅτι ἐδικαίωσεν ὅτι ἐδοξασεν πρὸς τοσαύτην ἀφθονίαν εὐεργεσιῶν τὶ ἐροῦμεν οὐδὲ εὐχαρίστων φησὶ λόγων ευποροῦμεν μὴ τί γε ἔργων ἀμοιβὴν τοσαύτη ἐστὶν ἄφατος αὐτοῦ ἡ περὶ ἡμᾶς χάρις εἶτα ὥσπερ πόρισμα λαβὼν ἐντεῦθέν φησιν εἰ ὁ θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν τὶς καθ' ἡμῶν οὐδεὶς κἂν γάρ τινες βλάπτειν ἐπιχειρήσωσιν οὐ βλάψουσιν ἀλλ' ὠφελήσουσιν πόθεν δὲ δῆλον ὅτι ὑπὲρ ἡμῶν ὁ θεὸς ἔκ τε τῶν προειρημένων καὶ τὸ μέγιστον καὶ πᾶσαν ἐκπλῆττον διάνοιαν ὅτι ὑπὲρ ἡμῶν τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο εἰ οὖν ὁ θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν δηλονότι πάντα εἰς συμφέρον μεταστήσει καὶ τὰ δοκοῦντα λυπηρὰ χαρᾶς πρόξενα παρασκευάσει ὥσπερ καπι τῶν ἀποστολων αὐτῶν καὶ μαρτύρων τὰς θλίψεις καὶ τοὺς διωγμοὺς καὶ τοὺς θανάτους ὑποθεσιν βραβείων καὶ στεφάνων ἐποιήσατο καὶ πρόξενα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν οὕτως οὖν ἂν ἡμεῖς μόνον μὴ ἐκλυθῶμεν οὐδεὶς ἰσχύει καθ' ἡμῶν τέθεικε δὲ τὸ ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο καὶ ἑξῆς τήν τε κηδεμονίαν τὴν ἄφατον ὡς ἔφημεν τοῦ θεοῦ περὶ ἡμᾶς ἐνδεικνύμενος καὶ ἅμα εἴ τι δυσχερὲς ὑπο τινων πάσχομεν ὑπομένειν καὶ καρτερεῖν διὰ τοῦ παραδείγματος παραινῶν οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ ἀνακτώμενος καὶ παρηγορῶν εἰ γὰρ ὁ υἱὸς ὑπὲρ σοῦ τοσαῦτα ἔπαθεν τί σε χρὴ παθεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ εἰ ἐκεῖνος τοσαῦτα παθὼν τῆς πατρικῆς δόξης καὶ θεότητος οὐθέν τι καθυφειμένον ἐδέξατο μηδὲ σὺ ὀλιγωρήσῃς πάσχων ταῦτα πάντως γὰρ τῶν ἐπηγγελμένων καὶ μετὰ τὰ πάθη καὶ μετὰ τὸν θάνατον ἀξιωθήσῃ τὸ δὲ πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ χαρίσεται τὸ ἀπροφάσιστον καὶ ἀπαραίτητον θέλων παραστῆσαι τῆς δωρεᾶς σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται φησὶν ἐρεῖς φησὶν ὅτι μή ποτε ἡμῶν ἐπιλήσεται οὐκοῦν καὶ τοῦ υἱοῦ σὺν αὐτῷ γὰρ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίζεται ὥστε πάντως καὶ ἀπροφασίστως τευξόμεθα ὧν ἐπηγγέλμεθα εἰπὼν δὲ τοὺς πειρασμοὺς τοὺς διὰ θλίψεων καὶ βασάνων ἐν τῷ εἰπεῖν τὶς καθ' ἡμῶν νῦν ἕτερον εἶδος πειρασμῶν λέγει τοὺς ὀνειδισμοὺς τὰς μέμψεις τὰς λοιδορίας τὰς διαβολὰς ἃς κατέχεον οἱ ἄπιστοι τῶν πιστῶν καὶ τοῦτο δηλοῖ διὰ τοῦ λέγειν τὶς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν θεοῦ καὶ ἀποδείκνυσι κἀνταῦθα ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῶν προειρημένων ὅτι θεοῦ δικαιοῦντος εἰς μάτην γλωσσαλγοῦσιν οἱ αἰτιώμενοι καὶ κατακρίνοντες
470	45r	Rom.8.31	ξθ	εἰ ὁ θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν τις καθ' ἡμῶν	ἵνα γὰρ μὴ λέγωσιν ὅτι βασιλεῖς καθ' ἡμῶν καὶ δῆμο καὶ ἡγεμόνες πάντες γὰρ ἐπεβούλευον τοῖς πιστοῖς φησιν ὅτι ἰσχύει θεὸς τὰς καθ' ἡμῶν ἐπιβουλὰς ἀφορμὴν στεφάνων ποιήσασθαι οὐδεὶς οὖν ὁ καθ' ἡμῶν
471	45r	Rom.8.32	ο	ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἂλλ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρεδοκεν αὐτον	πως οὖν φησιν ἡμᾶς προήσεται ὁ θεὸς ὃς οὐ μόνον συμμόρφους τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ἐποίησεν ἀλλὰ καὶ ἐδικαίωσε καὶ ἐδοξασε καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἀλλὰ καὶ τὸν υἱον ἔδωκεν ὑπὲρ ἡμῶν πάντων φησι καὶ ἁμαρτωλῶν καὶ τελωνῶν καὶ πορνῶν
472	45v	Rom.8.32	οα	πως οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῶι τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται	εἰ τὸν υἱόν φησιν ἔδωκεν εἰς θάνατόν τι δεῖ φησι περὶ τῶν ἄλλων ἀμφιβάλλειν ὁ γὰρ τὸ μέγα δοὺς καὶ τὸ ἔλαττον δώσει
473	45v	Rom.8.33	οβ	τις ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν θεοῦ	πολλοὶ ἀσεβεῖς ἐμέμφοντο τοὺς πιστεύσαντας φησιν οὖν τις ἱκανὸς ἐγκαλέσαι ημεμψασθαι τοῖς ὑπο θεοῦ ἐκλεχθεῖσι καὶ ὅρα οὐκ εἶπε δούλοις θεοῦ ἡ πιστοῖς ἀλλὰ ἐκλεκτοῖς ἐπαίρων τὸ ἀξίωμα
474	45v	Rom.8.33	ογ	θεὸς ὁ δικαίων	οὐκ εἶπεν ὁ ἀφεὶς ἁμαρτίας ἀλλὰ τὸ μεῖζον ὁ δικαίων
475	45v	Rom.8.34	οδ	τις ὁ κατάκρινων	ὅταν γὰρ θεὸς ψήφῳ τινι οἰκεῖα δικαιώσῃ τις ἐστιν ὁ κατακρίνων τι δὲ καὶ κατακρίνων ὠφελεῖ τὸ δὲ κατακρίνων ὡς ἐπὶ ἁμαρτήμασι
476	45v	Rom.8.34	οε	Χριστός	κατὰ ἐρώτησιν αυτὰ προάγει ὡς ἀναντιρρήτων ὄντων
477	45v	Rom.8.34	οϛ	ὁ ἀποθανὼν {μᾶλλον καὶ ἐγερθείς /μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς }^*	τις φησι ὁ κατακρίνων τοῦ μὲν πνεύματος συναντιλαμβανομένου ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν τοῦ δὲ πατρὸς δικαιοῦντος τοῦ δὲ υἱοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανόντος οὓς γὰρ ἡ τριὰς απεδικαιοωσε τις ὁ κατακρίνων
477ex	45v	Rom.8.34	Οικου(μενιου) s		οὕτως δύνῃ νοῆσαι ὡς πρὸς τὸ κατὰ πόδα τοῦ ῥητοῦ εἰ τὸ πνεῦμά φησιν ἀντιλαμβάνεται εἰ ὁ πατὴρ ἐδικαίωσεν τις ὁ κατακρῖναι δυνάμενος ὑπολείπεται φησιν ὁ υἱος ὁ υἱος οὖν φησιν ἔχει κατακρῖναι καί τοι τοσοῦτον ἀγαπᾷ ὡς καὶ θάνατον αἱρήσασθαι ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ὧν ἐν δεξιὰ τοῦ πατρὸς καὶ εἰς τὴν ἰδίαν ἐπανελθὼν δόξαν οὐκ ἐπαύσατο τῆς πρὸς ἡμᾶς ἀγάπης ἀλλὰ καὶ παρακελεῖ τὸν πατέρα ὑπὲρ ἡμῶν τοῦτο γὰρ τὸ ἐντυγχάνει τὴν δὲ παράκλησιν οὕτω νόει αὐτω τῶ ἐνηνθρωπηκέναι παρακάλει τὸ πατέρα ὑπὲρ ἡμῶν
478	45v	Rom.8.34	οζ	ὃς καὶ ἐστιν ἐν δεξιᾶι τοῦ θεοῦ ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν	ἵνα γὰρ μὴ ἐλάττωσιν τὴν ἐντυχίαν νομίσῃς θεὶς πρῶτον τὴν ἰσοτιμίαν τῶ είναι ἐν δεξιᾶι τοῦ θεοῦ οὕτως εἶπε τὸ ἐντυγχάνει δεῖξαι θέλων τὴν διάπυρον αὐτοῦ ἀγάπην οὐ γὰρ ὡς αὐτος ἀσθενῶν σῶσαι διὰ τοῦ πατρὸς ἄπαγε
478ex	45v	Rom.8.34	Κυ(ριλλου) s	ὃς καὶ ἐστιν ἐν δεξιᾶι τοῦ θεοῦ ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν	ὡς πρὸς τὸ ἀνθρώπινον εἴρηται ὅ τι ἀρχιερεὺς ἦν
478Ph	45v	Rom.8.34	Φωτ(ιου) ^*		ὃς καὶ ἐν τυγχάνει Τῆς κυριακῆς ἐκείνης φωνῆς ἐνταῦθα τὸν νοῦν δηλοῖ καὶ ὑπαινίττεται τῆς ἐν τύπῳ εὐχῆς τῷ πατρὶ προσαγομένης πάτερ τήρησον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου καὶ ἵνα φυλάξῃς αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ εἰ οὖν οὕτως κήδεται ὁ υἱὸς ὥστε καὶ ἐντυγχάνειν ἡ γὰρ τότε ῥηθεῖσα εὐχὴ τοσαύτην ἰσχὺν ἔχει ὥστε διαπαντὸς ἐνεργὴς εἶναι καὶ τὰ τῆς ἐντυχίας ἀπαρτίζειν εἰ οὖν οὕτως κήδεται τὶς ὁ κατακρίνων τοὺς ἐν αὐτῷ πεπιστευκότας ὁ πατὴρ ἐδικαίωσε καὶ ἐδοξασε τὸ πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ὁ Χριστὸς καὶ ἀπέθανεν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀνέστη καὶ ἐντυγχάνει τὶς λοιπὸν ὁ κατακρίνων ἢ ἐγκαλῶν οὕτως τῆς ἁγίας τριάδος ὑπερασπιζούσης καὶ δικαιούσης ἡμᾶς
479	46r	Rom.8.35	οη	τις ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ	τις οὐδείς φησι τοὺς τοσαύτης ἀγάπης καὶ προνοίας ηξηιωμενους παρὰ θεοῦ
479Ph	46r	Rom.8.35	Φωτ(ιου) ^*		τὸ τὶς ἡμᾶς χωρίσει τοῦ τὶ οὖν ἐροῦμεν ἐστὶν ἐπαναληπτικον ὥσπερ καὶ τὸ θεὸς ὁ δικαιῶν τὶς ὁ κατακρίνων τοῦ εἰ ὁ θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν τὶς καθ' ἡμῶν κέχρηται γὰρ τῷ τοιούτῳ σχήματι πολλαχῶς διὰ τὴν συνέχειαν τῆς περιβολῆς οὐδεὶς γὰρ σχεδὸν ὅσα γε ἐμὲ εἰδέναι οὔτε τῶν καθ' ἡμᾶς οὔτε τῶν θύραθεν τῇ ἰδέᾳ ταύτῃ ὡς ὁ μέγας Παῦλος ἐχρήσατο ἵνα οὖν μὴ εἰς τὸ ἀσαφὲς αὐτῷ ἐκπίπτοι λίαν ὁ λόγος καὶ ταῖς ἐπαναλήψεσι προσεχρήσατο δύναται δὲ καὶ ὡς ἀπὸ ἰδίας ἀρχῆς τὰ χωρία ταῦτα εἰλῆφθαι καὶ μὴ ὡς ἐπαναληπτικὰ τῶν εἰρημένων
480	46r	Rom.8.35	οθ	θλῖψις ἡ στενοχωρία ἡ διωγμὸς ἡ λιμὸς ἡ γυμνότης ἡ κίνδυνος ἡ μάχαιρα	οὐκ εἶπεν χρήματα δόξαν καὶ ὅσα ανθρωπινα καλὰ ἂλλ ἅτινα καὶ βιάζεσθαι πέφυκε τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τῶ δὲ τῆς θλίψεως ὀνόματι πολλὰ δηλοῦται φυλακαὶ ἁλύσεις ἐξορίαι καὶ ὅσα τοιαῦτα
481	46r	Rom.8.36	π	καθὼς γέγραπται ὅτι	ἐντρέψαι αὐτοὺς βουλόμενος ἤγαγε τὴν μαρτυρίαν εἰ γὰρ οἱ ἐν τῆι παλαιᾶι φησι ζωῆς κατεφρόνουν οἷς τὰ ἔπαθλα γῆ ἵνα καὶ τὰ ἐν τῆι γῆι ἀγαθὰ πόσῳ μᾶλλον ἡμεῖς ὀφείλομεν οἱ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔχοντες τῶν πόνων ἀμοιβήν
482	46r	Rom.8.36	πα	ἕνεκά σου θανατούμεθα	τῆι ματυρίαι τοῦ λόγον πιστοῦται
483	46r	Rom.8.36	πβ	ὅλην τὴν ἡμέραν	ἐστι γὰρ πρὸ αιρεσει πολλάκις τῆς ἡμέρας καταφρονεῖν
484	46r	Rom.8.36	πγ	ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς	πᾶσι φησιν εἰς τὸ ἀδικεῖν προκείμεθα οἱ ἀπόστολοι δῆλον ὡς πρόβατα σφαζόμενα μὴ ἀντιλέγοντες
485	46r	Rom.8.37	πδ	ἂλλ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς	ἐπαίρει τὸν ἀκροατὴν ἵνα μὴ καταπέσῃ θλῖψιν ἀκούσας καὶ διωγμὸν καὶ ὅσα εἶπεν καί φησι πάντων κρατοῦμεν χάριτι Χριστοῦ καὶ οὐκ εἶπεν νικῶμεν ἂλλ ὑπὲρ νικῶμεν τουτέστι δι' ὧν ἐπιβουλευόμεθα στεφανούμεθα οἱ γὰρ ἐπίβουλοι πρόξενο στεφάνων ἡμῖν ἂν εὐχαρίστως φέρωμεν
486	46r	Rom.8.38-Rom.8.39	πε	πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἕτερα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ	ἐπειδὴ ἄνω τὰ παρόντα εἶπε νυν τὰ μέλλοντα λέγει καί φησιν οὔτε ὁ μέλλων θάνατος οὔτε ἡ μέλλουσα ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε δυνάμεις δύνανταί με χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ τῆς διὰ Χριστοῦ μοι φησι προξενηθεισης πάντα μοι φησι μικρὰ πρὸς ἐκείνην τὴν ἀγάπην εἶτα ἐπειδὴ πᾶσαν εἶπε τὴν κτίσιν τὴν ὁρατὴν καὶ νοητὴν προστίθησιν οὔτε τις ἕτερα κτίσις τουτέστιν εἰ καὶ ἄλλη τις παρὰ τὴν οὖσαν ὑποσταίη οὐδε αὕτη μοι είναι τι δοκεῖ πρὸς τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ ἐπειδὴ δὲ καὶ ἀγγέλων καὶ δυνάμεων ἐμνήσθη μὴ νομίζει τοὺς ἀγγέλους ἡ τὰς δυνάμεις ἀποστῆσαί τινας ἐθέλειν ἀπὸ Χριστοῦ ἄπαγε ἀλλὰ τὸν περὶ θεὸν θερμὸν πόθον σημᾶναι ζητῶν εἰς τούτους ἦλθε τοὺς λόγους
486exa	46v	Rom.8.39	Θεοδω(ρητου) s	οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἕτερα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ	βάθος ὡς οἶμαι τὴν γέενναν ὀνομάζει ὕψος δὲ τὴν βασιλείαν καὶ πρὸς τούτοις τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὸν αἰώνιον θάνατον
486exb	46v	Rom.8.39	αλλως		τουτέστιν οὔτε τὰ ἄγαν ἐπίδοξα οὔτε τὰ ἄγαν ἄδοξα
487	46v	Rom.8.39	πϛ	τῆς ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τῶι κυρίωι ἡμῶν	ἄνω πρῶτον εἶπε τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ ἵνα μὴ ψεύδεσθαι δόξῃ περὶ τῆς ἰδίας λέγων ἀγάπης ὁ γὰρ ἀγαπηθεὶς οὐ θαυμαστὸν εἰ ἀνταγαπᾷ
488	46v	Rom.9.1-Rom.9.2	πζ	ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῶι οὐ ψεύδομαι συμμαρτυρούσης μοι τῆς συνειδήσεώς μου ἐν πνεύματι ἁγίωι ὅτι λύπη μοι ἐστι μεγάλη καὶ ἀδιάλειπτος ὀδύνη τῆι καρδίαι μου	μέγα θέλει εἰπεῖν διὸ προοδοποιεῖ τῶ πιστευθεναι ὅρα δὲ ἀλήθειαν φησι λέγω ἐν Χριστῶι καὶ οὐ ψεύδομαι καὶ ἡ συνείδησις μοι εἰς τοῦτο μάρτυς σὺν τῶι ἁγίωι πνεύματι
489	46v	Rom.9.3	πη	ηὐχόμεν γὰρ αὐτος ἐγώ	ὅρα τὴν ἐπίτασιν οὐκ εἶπεν ἠβουλόμην ἂλλ ηὐχομην
489ex	46v	Rom.9.3			δοκεῖ μὲν ἐθέλειν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῶν συγγενῶν ἀλλοτριωθῆναι Χριστοῦ τοῦτο γὰρ ἡ τοῦ ἀναθέματος δύναμις ὅμως ἀκριβῶς θεωροῦντι φανήσεται ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ταῦτα εἰρηκώς πως ἐπειδὴ ἑώρα τὸν θεὸν βλασφημούμενον ὑπο τῶν Ἰουδαίων ὅτί φησιν ἡμεῖς οἱ τὸν νόμον καὶ τὰς ἐπαγγελίας δεξάμενοι καὶ προπάτορες αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ εἰς οὓς ἦν ἡ υἱοθεσία ἐκβεβλήμεθα ἀντεισῆλθον δὲ ἄνθρωποι ἄρτι τῶν βωμῶν καὶ τῆς κνίσης ἐξελθόντες ἐπεὶ οὖν ταῦτα λέγοντας ᾔδει ὑπὲρ τοῦ μὴ είναι πρόφασιν βλασφημίας κατὰ τοῦ θεοῦ ηβούλετο ἐπιστρέψαι καὶ τοὺς Ἰουδαίους ὡς καὶ ἀνάθεμα ὑπὲρ τούτου ἐθέλειν γενέσθαι ὅπερ δεικτικὸν ἐστι τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ὃν γὰρ οὐδεμία κτίσις χωρίσαι ἴσχυσε πως ἂν ἐχώρισεν ἀγάπη συγγενῶν καὶ ἀδελφῶν
489Pha	46v	Rom.9.3	Φωτ(ιου) ^*		ηὐχόμεν γὰρ αὐτοῦ Ὃν οὐδὲν δύναται χωρίσαι τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ οὐ θάνατος ἀπειλούμενος οὐ ζωὴ προτεινομένη οὐ τὰ ἐκεῖθεν ἁπλῶς οὐδὲ τὰ ἐνταῦθα οὐχ ὅπερ ἄν τις ἐπινοήσῃ διὰ τοῦτο γὰρ καὶ ἀγγέλων ἐμνήσθη καὶ δυνάμεων καὶ βάθους καὶ ὕψους ὃν τοίνυν οὐδὲν χωρίσαι δύναται πῶς αὐτὸς ἑκουσίως ἀφίσταται καὶ τό τε ὑπὲρ τῶν κατὰ σάρκα συγγενῶν καὶ οὐ μόνον ἑκουσίως χωρίζεται ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμεῖ καὶ ἐπιζητεῖ καὶ εὔχεται χωρισθῆναι τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ηὐχομην γὰρ φησὶν {αὐτος ἀνάθεμα /αὐτος ἐγὼ ἀνάθεμα }^εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ τὶ οὖν ἐστι τοῦτο πῶς συμβήσεται τὰ ἀσύμβατα πρῶτον μὲν φαμὲν ὅτι οὐκ ἔστι ταῦτα ἐναντία οὐ γὰρ ἐστιν ἐναντίον τὸ ἀγαπᾶν τὸν Χριστὸν οὕτως ὥστε μήτε διὰ κολάσεως μήτε δι' ὑποσχέσεως πάσης ἀφίστασθαι τῆς ἀγάπης αὐτοῦ καὶ τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον οὕτως ὥστε τὴν σωτηρίαν αὐτῶν ἴσην καὶ μείζονα τῆς ἰδίας ἡγεῖσθαι σωτηρίας οὔκουν ταῦτα ἐναντία ἀλλὰ καὶ μᾶλλον συνᾴδοντα ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀγαπᾷ καὶ τὸν δεσπότην καὶ ἔμπαλιν καὶ ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες καὶ {πάλιν περί /πάλιν ὁ κύριος περί }^τῆς εἰς θεὸν ἀγάπης καὶ τῆς εἰς τὸν πλησίον ἐν ταύταις φησὶ ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὁ {νόμος ὡς κεφάλαιον /νόμος καὶ οἱ προφῆται ὡς κεφάλαιον }^οὐσῶν τῶν ἄλλων πάντων τῆς τε εἰς θεὸν καὶ τῆς εἰς τὸν πλησίον ἀγάπης ναὶ φησὶν ἀλλ' ἐνταῦθα προκρίνει τὴν τῶν πλησίον ἀγάπην τῆς πρὸς τὸν θεὸν καὶ εὔχεται ἐκεῖνον ἀπαρνήσασθαι καὶ ἐκείνους κερδῆσαι ὁ δὲ Χριστός φησιν ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος ἀλλ' οὐκ ἔστι τοῦτο φιλεῖν ὑπὲρ τὸν Χριστὸν τὶ γὰρ ἦν τὸ φιλεῖν ἐκείνους τὸ οἰκειῶσαι αὐτοὺς τῷ Χριστῷ πῶς οὖν ἐστι φιλεῖν ἐκείνους ὑπὲρ τὸν Χριστὸν ὅπου κἀκείνους εἰς τὴν φιλίαν καὶ ὑπακοὴν ἑλκύσαι ἔσπευδε τοῦ Χριστοῦ μᾶλλον γὰρ ἐπιδεικνύντος τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην ἣν εἶχεν εἰς Χριστὸν ὅτι καὶ ἑτέρους συνήλαυνεν εἰς αὐτον ναὶ φησὶν εἰ μὴ ἐχώριζεν αὐτον τοῦ Χριστοῦ λέγων {ηὐχόμεν τι οὖν φαμέν /ηὐχόμεν γὰρ αὐτο ἐγὼ καὶ ἑξῆς τι οὖν φαμέν }^τὶ οὖν φαμὲν ἢ ὅτι μὴ γένοιτο οὐκ ἐχώριζεν οὐ γὰρ εἶπεν εὔχομαι τοῦτο γενέσθαι ἀλλὰ διὰ τὸ διάπυρον τοῦ πόθου ὅπερ πρὸς τὸν Χριστὸν εἶχεν καὶ τὴν σπουδὴν ἣν κατεβάλλετο εἰς τὸ προσαγαγεῖν πάντας {πάντας καὶ μάλιστα /πάντα τῶι Χριστῶι καὶ μάλιστα }^*τοὺς Ἰουδαίους οὗτοι γὰρ καὶ συγγενεῖς καὶ μάλιστα ἀντιπίπτοντες ἦσαν ταῦτα οὖν παραστῆσαι βουλόμενός φησιν ὅτι εἰ ἦν δυνατὸν διὰ τῆς ἐμῆς ἀπωλείας δοξασθῆναι τὸν Χριστὸν καὶ σωθῆναι τοὺς Ἰουδαίους οὐδει τοῦτο ἂν παρῃτησάμην ηὐχομην γὰρ φησὶν εἰ ἐνεχώρει εἰ ἐνεδέχετο εἲ τίς μοι ταύτην ἐδίδου τὴν αἵρεσιν πότερον βούλει διαστῆναι Χριστοῦ ἵνα πᾶν τὸ Ἰουδαίων ἔθνος ἑνωθῇ καὶ δοξασθῇ ὁ Χριστὸς καὶ πληρωθῶσιν αἱ ἐπαγγελίαι τοῦ πατρὸς ἢ ἐν τῇ σῇ ἑνώσει ἵνα τὸ Ἰουδαίων ἔθνος στασιάζῃ καὶ διΐσταται καὶ βλασφημῆται ὁ Χριστὸς εἰ οὖν ταῦτα προετίθει προετίμησα ἂν φησὶ τὴν δόξαν Χριστοῦ καὶ τὴν τῶν πολλῶν σωτηρίαν τῆς ἰδίας εἶδες ὑπερβολὴν ἀγαπήσεως Χριστοῦ ἐπειδὴ ἐκ τῶν ὄντων πάντων τὴν ἀγάπην ἐπεδείξατο τοῦ Χριστοῦ νῦν καὶ ἐκ τῶν μὴ ὄντων μὲν καθ' ὑποθεσιν δὲ λαμβανομένων διὰ τοῦ νοήματος τούτου ταύτην παρίστησιν ὅτι καὶ τὴν ἐμὴν σωτηρίαν ἐν ὑποθέσει ὑπὲρ τῆς δόξης αὐτοῦ καὶ τῆς εἰς αὐτὸν τῶν Ἰουδαίων ἐπιστροφῆς κατεβαλομην ἂν καὶ γὰρ διϊστάμενος Παῦλος ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐν αὐτῷ τῶν Ἰουδαίων ἑνώσεως ῥᾷον πάλιν ἡνοῦτο καὶ συνήπτετο ὥσπερ τις πῶλος μικρὸν τῆς μητρὸς ἀποσπασθεὶς καὶ οὕτω πάλιν αὐτος τε ἐσώζετο καὶ ὁ Χριστὸς ἐπὶ πλέον ἐδοξάζετο καὶ τὸ Ἰουδαίων ἔθνος ἐσώζετο καὶ αἱ διαθῆκαι καὶ αἱ ἐπαγγελίαι εἰς πέρας ἤρχοντο μᾶλλον δὲ οὕτω καὶ ἐπὶ τούτοις διϊστάμενος οὐ διΐστατο ἀλλὰ πλέον ἡνοῦτο ἢ οὐ δοκεῖ σοι ὅτε Τιμόθεον περιέτεμεν ὅτε αὐτὸς ἡγνίσατο ὅτε τὰ τοῦ νόμου ἐτέλει τὴν χάριν κηρύσσων ὅτι τρόπον τινα πρὸς τὴν χάριν ἐδοκει διΐστασθαι καὶ ἑαυτῷ ἐναντιοῦσθαι ἀλλ' οὔτε διΐστατο οὔτε ἑαυτῷ ηναντιοῦτο ὑπὲρ γὰρ τῆς χάριτος καὶ τοῦ προσαγαγεῖν πάντας τῷ Χριστῷ καὶ ταῦτα καὶ τὰ ἄλλα πάντα ἔπραττεν τοῦτ' ἔστιν ἀγάπης ἀξίας Χριστοῦ τοῦτ' ἔστι ψυχῆς ὅλης δι' ὅλου εἰς τὸν πόθον ἀναφλεγομένης τοῦ Χριστοῦ ἄλλως τε δὲ οὐδὲ λέγει ἀνάθεμα γενέσθαι τοῦτ' ἔστιν ἀπὸ τοῦ νῦν αὐτοῦ χωρισθῆναι τοῦτο γὰρ ἀπευκτοτατον ἀλλὰ ἀνάθεμα εἶναι τοῦτ' ἔστι κεχωρισμένος ἔτι εἶναι καὶ μήπω τῷ Χριστῷ προσελθεῖν τοῦτο φησὶν ηὐχομην ἂν τὸ ἐμὲ αὐτὸν μήπω προσελθεῖν τῷ Χριστῷ ἀλλ' ἔτι κεχωρισμένον αὐτοῦ εἶναι εἰ τοῦτο εἰς τὴν ὑμετέραν εἴσοδον καὶ πίστιν τὴν εἰς αὐτὸν συνετέλει μὴ γὰρ ὅτι προσῆλθον Χριστῷ διὰ τοῦτο καὶ ὑμᾶς με προσκαλεῖσθαι νομίσητε φησὶν καὶ πρὸ ἐμοῦ ὑμᾶς ἐβουλομην προσδραμεῖν αὐτῷ εἶτα ἑξῆς λέγει καὶ τὰς αἰτίας
489Phb	47r	Rom.9.3	Φωτ(ιου) ^*	γὰρ αὐτος ἐγώ	Αὐτὸς ἐγὼ οὐχ ἑτέρους φησὶν ὑμῶν προτιμῶμαι εἰς τὸ προσελθεῖν τῷ Χριστῷ ἀλλ' οὐδὲ ἐμὲ αὐτον εἱλομην γὰρ ἂν μήπω προσελθεῖν αὐτῷ ἂν διὰ τούτου ὑμεῖς προσήρχεσθε
490	47r	Rom.9.3	πθ ^*	ἀνάθεμα είναι	ὁ διδάσκαλος φησι πάντων ὁ μυρίους προσδοκῶν στεφάνους ὁ πάντων τὴν αὐτοῦ ἀγάπην προτιμῶν
	47r	Rom.9.3	ϟ ^*	ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ
491	47v	Rom.9.3	ϟα	ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα	διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ τοῦτο εἶπεν ηβούλετο γὰρ αὐτον παρὰ πάντων δοξάζεσθαι ἀλλὰ μὴ βουλόμενος δημοσιεῦσαι {τὸ χάρισμα γάρ /τὸ χάρισμα χάρισμα γάρ }^*τὸ οὕτως ἀγαπᾶν τὸν Χριστὸν τοὺς συγγενεῖς ἀγαπᾶν ὑποκρίνεται
491Ph	47v	Rom.9.3	Φωτ(ιου) ^*		ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν θέλων δεῖξαι τὴν ἄφατον αὐτοῦ στοργὴν καὶ σπουδὴν τὴν πρὸς Ἰουδαίους αὐτίκα μετὰ τὸ εἰπεῖν ὅτι οὐδέν με δύναται χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ ἐπάγει ἀλλ' ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου εἰ ἦν τοῦτο συντελοῦν εἰς ὄνησιν αὐτῶν ηὐξάμην ἂν χωρισθῆναι τοῦτο γὰρ τὸ ἀνάθεμα συσσημαίνει
492	47v	Rom.9.4-Rom.9.5	ϟβ	οἵτινὲς εἰσιν Ἰσραηλῖται ὧν ἡ υἱοθεσία καὶ ἡ δόξα καὶ αἱ διαθῆκαι καὶ ἡ νομοθεσία καὶ ἡ λατρεία καὶ ἐπαγγελίαι ὧν οἱ πατέρες καὶ ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα ὁ ὧν ἐπὶ πάντων	δεῖξαι θέλει ὅτι ὁ Θεὸς οὐδὲν παρῆκεν εἰς τὴν τῶν Ἰουδαίων εὐεργεσίαν αὐτοὶ δὲ οἰκεῖα ἀγνωμοσύνη πάντων ἐξέπεσον διὸ καταλέγει τὰς δωρεᾶς τοῦ θεοῦ
492Ph	47v	Rom.9.5	Φωτ(ιου) ^*		o ὧν ἐπί ἐνταῦθα λαμπρότατα θεὸν τὸν Χριστὸν ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος
493	47v	Rom.9.5	ϟγ	θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοῦ αἰῶνας ἀμήν	αὐτος τὴν ὑπὲρ πάντων ἀνήγαγεν εὐχαριστίαν εἰ γὰρ καὶ Ἰουδαῖοί φησι βλασφημοῦσιν εἰς αὐτον ἂλλ ἐγώ φησι οτα ἀπόῤῥητα εἰδὼς καὶ τὴν πρόνοιαν αὐτοῦ ἐπιστάμενος οἶδα ὅτι δοξολογεῖσθαι ὑπάρχει ἄξιος οἷα θεός
494	47v	Rom.9.6	ϟδ	οὐχ οἷον δὲ ὅτι ἐκπέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ	ἰδού φησι καὶ ἀνάθεμα ζητῶ γενέσθαι ὑπὲρ τοῦ πιστεῦσαι Ἰουδαίους καὶ ἵνα μὴ δόξῃ ἐψεῦσθαι ὁ θεὸς ἐφ' οἷς ἐπήγγελται καὶ ὅμως εὰν ἴδωμεν ἀκριβῶς οὔτε νυν ἐξέπεσεν ὁ λόγος καὶ ἡ ἐπαγγελία τοῦ θεοῦ ἡ ἐψεύσατο ταῦτα γάρ φησιν εἶπον οὐχ οἷον ὅτι ἐκπέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ τουτέστιν οὐκ ἐπειδὴ ἐκπέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ ἂλλ ἵνα τὴν πρὸς αὐτοὺς ἀγάπην ἐνδείξωμαι καὶ λοιπὸν δείκνυσι πως ὁ λόγος τοῦ θεοῦ καὶ ἡ πρὸς Ἀβραὰμ ἐπαγγελία τοῦ θεοῦ οὐκ ἐκπέπτωκεν ποία δὴ ταῦτα ἡ τὸ κατ' ἐπαγγελίαν δὲ αὐτοῦ σπέρμα λέγουσα ἰσάριθμον ἔσεσθαι τοῖς ἄστροις κατ' ἐπαγγελίαν δὲ αὐτοῦ σπέρμα τὸ τῶν πιστῶν καὶ οὐκ ἐκ πεπτωκότων τῆς θείας προνοίας
494Ph	47v	Rom.9.6	Φωτ(ιου) ^*		οὐχ οἷον δέ Οὐ μόνον φησὶν οὐκ ἐκπέπτωκεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ ἀλλ' οὐδὲ οἷον ἐκπέπτωκεν οἷον ἀλλ' οὐδ' ἐγγὺς γέγονε τοῦ ἐκπεσεῖν ἢ δοκεῖν ἐκπεπτωκέναι
495	47v	Rom.9.6-Rom.9.7	ϟε	οὐ γὰρ πάντες οἱ ἐξ Ἰσραὴλ οὗτοι Ἰσραὴλ οὐδ ὅτι εἰσι σπέρμα Ἀβραὰμ πάντες τέκνα ἂλλ ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα	καί πως φησιν οὐκ ἐξέπεσεν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ πως ὅτι οὐ πάντες οἱ ἐξ Ἰσραὴλ Ἰσραηλῖται εἰσι τουτέστι σπέρμα Ἀβραὰμ εἶτα σαφηνίζει αὐτο οὐ γὰρ ἐπειδήπερ φησι τέκνα σαρκικὰ τοῦ Ἀβραὰμ ἤδε καὶ τέκνα εἰσι κατ' ἐπαγγελίαν καὶ οἷς ἡ ἐπαγγελία ἐδόθη ἀλλὰ ποία ἐστι τέκνα Ἀβραὰμ ἄκουε φησι τῆς γραφῆς ὅρα δὲ οὐκ εἶπεν ἐξ Ἰακὼβ ἂλλ ἐξ Ἰσραὴλ τὸ τῆς ἀρετῆς γνώρισμα τέθεικε τὸ Ἰσραὴλ καὶ δεικνὺς τὴν ἄνωθεν δωρεάν
495Ph	47v	Rom.9.7	Φωτ(ιου) ^*		οὐ γὰρ πάντες Εἰ οὐχὶ πάντες φησὶν οἱ ἐκ σπέρματος Ἀβραὰμ οὗτοι καὶ τέκνα Ἀβραὰμ δηλονότι ἄλλος ἐστὶ τρόπος ὁ ποιῶν αὐτοὺς τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ καὶ οὐχὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ γέννησις τὶς δὲ οὗτος ὁ τῆς ἐπαγγελίας τοῦτ' ἔστιν ἐκεῖνοι τέκνα εἰσὶν οἱ καὶ τῆς ἐπαγγελίας ἀξιωθέντες καὶ πληθυνθέντες ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ οἷοὶ εἰσιν οἱ πιστοί
496	48r	Rom.9.8	ϟϛ	{τουτέστιν οὐ /τουτέστιν ὅτι οὐ }^*τὰ τέκνα τῆς σαρκός	εἶτα ἑρμηνεύει τὴν ἀναγνωσθεῖσαν γραφήν τι ἐστι τὸ ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα ὅτί φησι οἱ ἐκ τῆς ἐπαγγελίας εἰσι τέκνα οὐκ εἶπε δὲ τοῦ Ἀβραὰμ ἀλλὰ τοῦ θεοῦ δεικνὺς οὐ δὲ τὸν Ἰσαὰκ ἁπλῶς είναι τοῦ Ἀβραὰμ ἵνα δείξῃ ὅτι οἱ τὴν υἱοθεσίαν ἔχοντες αὐτοὶ εἰσι κατ' ἐπαγγελίαν τέκνα τοῦ Ἀβραάμ
497	48r	Rom.9.8	ϟζ	ταῦτα τέκνα θεοῦ	ἐπεὶ τούτωι τῶι λόγωι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ἐπειδὴ ἀπόγονοι εἰσιν Ἀβραὰμ ὅσον τὸ κατὰ σάρκα ὤφειλον είναι τέκνα τοῦ θεοῦ ἂλλ οὐκ εἰσιν κατὰ σάρκα γὰρ αὐτοὶ σπέρμα Ἀβραὰμ ἂλλ ἡμεῖς ἐσμεν καὶ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ οἱ τῆς αὐτῆς αὐτῶι πίστεως καὶ τέκνα τοῦ θεοῦ διὰ τῆς κολυμβήθρας
498	48r	Rom.9.8-Rom.9.9	ϟη	ἀλλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐπαγγελίας λογίζεται εἰς σπέρμα ἐπαγγελίας γὰρ ὁ λόγος οὗτος κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον ἐλεύσομαι καὶ ἔσται τῆι Σάρραι υἱος	ὅσοι φησι κατὰ τὸν Ἰσαὰκ γεννηθῶσιν οὗτοι εἰσι καὶ σπέρμα Ἀβραὰμ καὶ υἱοὶ θεοῦ ὁ γὰρ Ἰσαὰκ οὐ κατὰ νόμον ἐγεννήθη φύσεως ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ἐπαγγελίας οὐκοῦν οἱ γεννώμενο οὕτως υἱοὶ Ἀβραὰμ εἰσιν οὕτως δὲ ἡμεῖς γενώμεθα διὰ τῆς κολυμβήθρας ῥήμασι γὰρ καὶ ἡμεῖς ἐπαγγελίας γεννώμεθα ῥήμασι μὲν διὰ τὸ εἰς ὄνομα πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος γίνεσθαι τὰς ἐν τῆι κολυμβήθραι κατάδυσεις ἐπαγγελία δὲ καθὸ οἱ προφῆται πρὸ πολλῶν χρόνων τὸ βάπτισμα εὐηγγελίσαντο ὡς τὸ λούσασθε καθαροὶ γένεσθε
499	48r	Rom.9.10	ϟθ	οὐ μόνον δὲ ἀλλὰ καὶ Ῥεβέκκα ἐξ ἑνὸς κοίτην ἔχουσα	καί τι φησι θαυμαστὸν ὅτι τῶν Ἰουδαίων οἱ μὲν πιστεύσαντες εἰς σπέρμα Ἀβραὰμ λογίζονται οἱ δὲ ἄπιστοι οὐκέτι τοῦτο γὰρ καὶ ἐπὶ τῶν παλαιων εὑρήσεις καὶ γὰρ ὁ Ἰσαὰκ λογίζεται μόνος εἰς σπέρμα καίτοι ὄντων ἀπὸ Χεττούρας οὐ μόνον δὲ τοῦτό φησιν ἀλλὰ καὶ ἡ Ῥεβέκκα ἐξ ἑνὸς τοῦ Ἰσαὰκ σπέρμα ἔχουσα καὶ δύο γεννήσασα οὐκ ἔσχε τοὺς δύο ἀρέσαντας θεῶι οὐ δὲ λογιζομένους εἰς σπέρμα Ἀβραὰμ οὕτω φησι καὶ Ἰουδαῖοι οἱ μὲν πιστοὶ καὶ σπέρμα Ἀβραὰμ εἰσι καὶ σώζονται οἱ δὲ ἄπιστοι οὐκέτι
500	48r	Rom.9.10	ρ ^*	Ἰσαὰκ τοῦ πατρὸς ἡμῶν	ἐξ ὧν οὐκ ἔσχε φησι τοὺς δύο ἀρέσκοντας
501	48r	Rom.9.11	α	μήπω γὰρ γεννηθέντων μηδὲ πραξάντων τι ἀγαθον ἡ κακόν	τοῦ Ἠσαῦ καὶ τοῦ Ἰακώβ
502	48v	Rom.9.11	β	ἵνα ἡ κατ' ἐκλογὴν πρόθεσις τοῦ θεοῦ μένῃ	ἡ κατὰ πρόγνωσιν ἐκλογή
502Ph	48v	Rom.9.11	Φωτ(ιου) ^*	μήπω γὰρ γεννεθεντων μηδὲ πραξάντων τι ἀγαθον ἡ κακόν	κατ' ἐκλογήν Εἰπὼν πρόθεσις τοῦ θεοῦ τὴν βουλὴν αὐτοῦ ἐδήλωσεν εἰπὼν κατ' ἐκλογὴν ἔδειξεν ὅτι καὶ διέφερον ἀλλήλων οὐδεὶς γὰρ ἐκλέγεται ἕτερον ἀφ' ἑτέρου εἰ μή τι αὐτοῦ διαλλάσσει εἰπὼν δὲ οὐκ ἐξ ἔργων παρέστησε τὸ μέγεθος τῆς κλήσεως καὶ τῆς χάριτος αὐτοῦ ὅτι καὶ μηδὲν πραξάντων ἐκλέγεται καὶ προσκαλεῖται ἀλλ' εἰ μηδὲν πραξάντων ἐκλέγεται πῶς ἐκλέγεται ἡ μὲν γὰρ ἐκλογὴ ἐπὶ τῶν κατά τι γίνεται διαφεροντων οἱ δὲ μηδὲν πράξαντες τὶ διαφέρουσιν καὶ πάνυ ἀνθρωπίνοις μὲν γὰρ ὀφθαλμοῖς ἐπεὶ οὐδὲν ἔπραξαν οὐδὲν διαφέρουσιν θείᾳ δὲ προγνώσει τοῦ μέλλοντος πολλὰ διαφέρουσιν καὶ γὰρ ὁ μὲν εὐηρέστησε τῷ θεῷ ὁ δὲ οὐκέτι ὥστε ἡ ἐκλογὴ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων γέγονε καὶ ἀπὸ τῆς κλήσεως καὶ τῆς χάριτος γέγονε καὶ δικαία γέγονε ἀλλὰ τὸ δίκαιον τοὺς ἀνθρώπους ἐλάνθανεν ὥσπερ πλέον καὶ ἔτι νῦν λανθάνει τὸ δίκαιον ἐπὶ τῆς ἀναιρέσεως τῶν μοσχοποιησάντων πάντων γὰρ μοσχοποιησάντων οὐ πάντες ἀνῃρέθησαν ἀλλ' εἰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τὸ ἐν τῇ τούτων ἀναιρέσει ἐκπέφευγε δίκαιον τῷ κριτῇ τῶν ὅλων ἀκριβῶς καὶ ἀδιαπτώτως ἔγνωσται καὶ ἐπὶ μυρίων δὲ ἄλλων ὡσαύτως καὶ ἐπὶ τῶν καθ' ἑκάστην συμβαινόντων πολλὰ γὰρ ἀγνώστους ἡμῖν ἔχοντα τοὺς λόγους καὶ τοῖς ἀσυνέτοις ἄλογα δοκοῦντα διὰ τοῦτο τῷ παντεποπτῃ καὶ παντεφορῳ τῆς δίκης ὀφθαλμῷ δικαίως καὶ κρίνεται γεγενῆσθαι καὶ διαπράττεται ὁ δὲ θεῖος Παῦλος φησιν ὅτι εἰ καὶ μηδεὶς λόγος ἀπορρητος ἐν ῆν τοῖς πραττομένοις οὐδ' οὕτως ἐχρῆν τινας ἀδημονεῖν καὶ ἐπικαλεῖν διὰ τὶ ὁ μὲν οὕτως ὁ δὲ οὕτως τὸν βίον διαπορεύεται ἐξουσίαν γὰρ ἔχει ὁ πλάστης δημιουργεῖν ὡς βούλεται τοῦτο δὲ ἐκ περιουσίας φησὶν ἐπεὶ καὶ τὸν προειρημένον τρόπον τῆς ἀπολογίας φησὶν ἐν οἷς λέγει ὅτι ἡ γραφὴ λέγει τῷ Φαραὼ ὅτι εἰς αὐτὸ τοῦτο ἐξήγειρά σε καὶ ἑξῆς ἐνταῦθα γὰρ οἱονεί φησιν ὅτι ἄλογον ἂν ἔδοξε τοῖς πολλοῖς τὸ ὑψωθῆναι τὸν Φαραὼ καὶ βασιλεῦσαι μιαρὸν οὕτω καὶ ὠμὸν καὶ ἀπάνθρωπον ὄντα ἀλλ' ἡ γραφὴ διδάξασα τὴν αἰτίαν εἰς εὔλογον μετενήνοχε τὸ ἄλογον καίτοι φησὶ καὶ αὐτὸ τὸ εὔλογον καὶ ἡ λύσις ἀπορίαν πάλιν τοῖς φιλονείκοις καὶ ἀγνώμοσι δύναται τεκεῖν ἐροῦσι γὰρ ὅτι εἰ διὰ τοῦτο ἐξήγειρε τὸν Φαραὼ εἰς βασιλέα ἵνα τὸ ὄνομα αὐτοῦ τιμωρησαμένου αὐτὸν τιμωρίᾳ παραδοξῳ καὶ θαυμαστῇ ἐνδοξασθῇ τὶ ὅτι μέμφεται αὐτον μᾶλλον δὲ τὶ ὅτι ἐτιμωρήσατο αὐτον ἃ γὰρ ἥμαρτεν εἰς δόξαν αὐτοῦ ἥμαρτεν εἰ μὴ γὰρ ἥμαρτεν οὐκ ἐτιμωρήσατο εἰ μὴ ἐτιμωρήσατο οὐκ ἂν ἐδοξάσθη ἀλλὰ τοῦτο ἐβούλετο ὅπως γὰρ φησὶν ἐνδείξωμαι καὶ ἑξῆς εἰ δὲ ἐβούλετο τὶς ἀντιστῆναι δύναται αὐτοῦ τῷ βουλήματι ὁρᾷς πῶς ἡ τῆς ἀπορίας λύσις καὶ τῆς αἰτίας ἀποδοσις οὐκ ἔλυσε τὸ ἀπορούμενον τοῖς ἀγνώμοσιν ἀλλὰ καὶ ἑτέρας ἀπορίας ἀφορμὴ γέγονεν δι' ὃ ἄμεινον μὴ ζητεῖν τὰς τοιαύτας αἰτίας ἢ ζητοῦντας μειζόνων ἀποριῶν αἰτίας τὰς λύσεις ποιεῖσθαι τοῦτο γὰρ εὐγνωμονων πλασμάτων καὶ δούλων μὴ τὰς αἰτίας ἀπαιτεῖν τὸν δημιουργὸν καὶ δεσπότην ἀλλ' ἐπὶ πᾶσι τοῖς γινομένοις εὐχαριστεῖν αὐτῷ κἂν οὐ κατείληφε τοὺς λόγους δι' οὓς γίνεται μᾶλλον δὲ ἐπὶ τῶν τοιούτων πλέον ὀφείλομεν εὐχαριστεῖν δῆλον γὰρ πρὸς ὧν μὴ κατειλήφαμεν ἐπὶ τούτων μείζους εἰσὶν οἱ λόγοι καὶ θαυμασιώτεροι καὶ τῆς ἡμῶν ὑπερκείμενοι καταλήψεως ὥστε μείζους δεῖ καὶ τὰς εὐεργεσίας προσάγεσθαι αὐτὸς δὲ προϊὼν καὶ τῆς δευτέρας ἀπορίας τίθησι τὴν λύσιν
503	49r	Rom.9.11-Rom.9.12	γ	οὐκ ἐξ ἔργων ἂλλ ἐκ τοῦ καλοῦντος ἐρρήθη αὐτῆι ὅτι ὁ μείζων δουλεύσει τῶι ἐλάσσονι	μήπω γάρ τι πράξαντα τὸν Ἰακὼβ ἐκάλεσε ἀγαπητὸν τὸν γὰρ Ἰακώβ φησιν ἠγάπησα τὸν δὲ Ἠσαῦ ἐμίσησα
504	49r	Rom.9.13	δ	καθὼς γέγραπται τὸν Ἰακὼβ ἠγάπησα τὸν δὲ Ἠσαῦ ἐμίσησα	οἱ μὲν γὰρ ἄνθρωποι ἴσως μετὰ τὸ γενέσθαι ὁ δὲ θεὸς πρὸ γενέσεως ἐπίσταται τὰ ἐν τῶι ἀνθρώπωι
505	49r	Rom.9.14	ε	τι οὖν ἐροῦμεν μὴ ἀδικία παρὰ τῶι θεῶι μὴ γένοιτο	ὁ μὲν Ἠσαῦ φησιν ὡς κακὸς ἐμισήθη τι δὲ ἐροῦμεν περὶ τῶν ἐν τῆι ἐρήμωι Ιουδαδιων οὐ πάντες ἐμοσχοποίησαν πως οὖν εἴρηται ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ εἰ γὰρ ἀδικία οὐκ ἐστι παρὰ τῶι θεῶι καὶ ὅμως πάντων μοσχοποιησάντων εἶπεν ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ ἄρα κρυφίοις ὀφθαλμοῖς ὁ θεὸς ἐμβατεύει εἰς τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας καὶ οὐχ ὥσπερ οἱ ἄνθρωποι οὐκ οὖν οὐδε ἐπὶ τῶν νυν Ἰουδαίων ἀδικεῖ ὁ θεὸς ἀλλὰ καί νυν ὅσοι μὲν ἄξιοι σώζονται πιστεύουσι γὰρ ὅσοι δὲ ἀνάξιοὶ ἀπόλλυνται οὐ πιστεύουσι γάρ
506	49r	Rom.9.15	ϛ	τῶι γὰρ Μωϋσεῖ λέγει ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ καὶ οἰκτειρήσω ὃν ἂν οἰκτείρω	ὡς εἰ εἶπεν ἐγὼ οἶδά τινες ἄξιοι σωτηρίας καὶ ὅσοι οὐκ ἄξιοι εἰ οὖν Μωσῆς φησι ἠγνόει σχολῇ γοῦν ἡμεῖς γνοίημεν τὰς αἰτίας τῶν γινομένων
507	49v	Rom.9.16	ζ	ἄρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος οὐδε τοῦ τρέχοντος ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος θεοῦ	δεῖ μὲν οὖν θέλειν καὶ τρέχειν καὶ τὴν ἑαυτοῦ ἕκαστον δύναμιν πληροῦν πλὴν ὅτι δίχα βουλῆς θεοῦ οὔτε ὁ θέλων οὔτε ὁ τρέχων ἀνύει τι πλέον
507Ph	49v	Rom.9.16	Φωτ(ιου) ^*		ἄρα οὖν οὐ τοῦ τρέχοντος Οὐ τοῦ θέλοντος μόνον οὐδὲ τοῦ τρέχοντος μόνον ἀλλὰ δεῖ καὶ τοῦ θεόθεν ἐλέου καὶ τῆς ἐκεῖθεν συμμαχίας ἢ καὶ οὕτως τὸ ἄρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος καὶ ἑξῆς οὐκ ἔστιν ὡς Παύλῳ ὁμολογούμενον ἀλλὰ μᾶλλον ὡς παρὰ τῶν ἀπορούντων προτεινόμενον εἰ γὰρ ὃν θέλει ἐλεεῖ καὶ ἑξῆς εἰ οὖν τοῦτο φησὶ μάτην θέλομεν καὶ μάτην τρέχομεν καὶ ἡ ῥῆσις δὲ εἰς βεβαίωσιν τῆς ἀπορίας ἀλλ' οὐκ εἰς ἐπίλυσίν τινος ἑτέρας εἶτα πάλιν ἐπανάληψις τῆς ἀπορίας ἄρα οὖν ὃν θέλει ἐλεεῖ ὃν θέλει σκληρύνει εἶτα ὡς μὴ ἐξαρκούσης τῆς ἀπορίας τοῦ ἀτοπου τὸ μέγεθος παραστῆσαι μετάληψις αὐτῆς ἐπὶ τὸ ἐκ ταύτης ἀνακύπτον ἀτοπώτερον καὶ ἀπορώτερον τὶ γὰρ ἔτι μέμφεται φησὶν τὶ λοιπὸν κολάζει τὶς γὰρ ἀντιστῆναι δύναται τῇ βουλῇ αὐτοῦ οὕτω τὴν ἀπορίαν αὐξήσας καὶ τραχύνας ἐπάγει δι' ἐπιτιμήσεως τὴν λύσιν σφόδρα δριμέως καὶ προσφυῶς λέγων σὺ τὶς εἶ ὁ ἀνταποκρινομενος τῷ θεῷ οἷον σὺ τὶ νῦν ποιεῖς ἀνταποκρινομενος τῷ θεῷ ἀνθίστασαι καὶ πολεμεῖς τῇ βουλῇ αὐτοῦ καὶ τῇ πράξει αὐτοῦ ἢ οὒ εἰ μὲν γὰρ οὐχὶ τὶ ἀντιλέγεις τὶ ἀνταποκρίνῃ τῷ θεῷ εἰ δὲ ἀνθίστασαι καὶ ἀντιλέγεις καὶ ἀνταποκρίνῃ πῶς λέγεις ὅτι τῷ γὰρ βουλήματι αὐτοῦ τὶς ἀνθέστηκεν ὥστε εἰ μὲν ἀνθίστασαι μάτην καὶ κατὰ σεαυτοῦ ἐρεῖς τι ὅτι {μέμφεται οὐδὲ /μέμφεται εἰ δὲ μὴ ἀνθίστασαι οὐκέτι ἐρεῖς ὅλως τὸ τὶ ὅτι μέμφεται οὐδὲ }^*τὸ ἄρα ὃν θέλει ἐλεεῖ ὃν δὲ θέλει σκληρύνει οὐδ' εἰς λογισμοὺς ἄρα ὅλως ἐξαχθήσῃ τοιούτους λογοθετεῖν τὸν δημιουργὸν ἐφ' οἷς πράττει καὶ οικονομει τὸν κόσμον οὐδ' ἀντιλέγειν αὐτῷ καὶ ἀνθίστασθαι οὕτως οὖν σπερματικῶς εἰπὼν τὴν ἀνατροπὴν τῆς ἀπορίας καὶ ἑτέραν λύσιν ἀπὸ τῆς τῶν παρ' ἡμῖν δημιουργημάτων φύσεως καὶ ἰδιοτητος ἐπάγει τοῦτο μὲν παραινετικὴν περιέχουσαν συμβουλὴν καὶ διδασκαλίαν τοῦτο δὲ καὶ ἀντιρρητικὸν ἔλεγχον καὶ ἡ μὲν παραινετικὴ συμβουλὴ καὶ διδασκαλία τοιαύτη τὶ ἀντιλέγεις τὶ ἀνταποκρίνῃ τῷ πλάστῃ καὶ δημιουργῷ μίμησαι τὰ ἄλλα πλάσματα ὁ λογικὸς τὰ ἄλογα ὁ ἔμψυχος τὰ ἄψυχα ὁ πλέον χρεωστῶν ἐξυμνεῖν τὸν πλάστην ἢ ἐκεῖνα τοὺς πλαστουργοὺς τοὺς ἰδίους ἐκεῖνα οὐκ ἀντιλέγει οὐδὲ ἀνθίσταται τῷ δημιουργοῦντι καίτοι φύσει δουλεύοντα ἀλλ' ὅμως πρὸς τὸ ἐκείνου μετασχηματίζεται βούλημα πάντα παραχωροῦντα τῷ τεχνίτῃ καὶ σὺ μηδὲ φύσεως ἀνάγκῃ δουλεύων ἀλλὰ λόγῳ τιμηθεὶς καὶ αὐτεξουσιοτητι οὐχ ὑπείκεις τῷ τοῦ πλάσαντος βουλήματι καὶ στέργεις τὴν κυβέρνησιν ἀλλὰ λογοθετεῖς καὶ ἀντιπίπτεις καὶ εὐθύνας ἀπαιτεῖς τῶν πραττομένων καὶ προνοουμένων μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι τί με ἐποίησας ἡ δέ γε κατ' ἔλεγχον ἀντίρρησις τοιαύτη ἀνταποκρίνῃ τῷ θεῷ φησὶν ὡς ἄκων ἁμαρτάνεις ἅτε νικῶντος αὐτοῦ τὴν σὴν γνώμην τοῦ βουλήματος καὶ τὸ αὐτεξούσιον ταύτῃ περιῃρημένος καὶ μὴν οὐχ ὁρῶμεν ἐπὶ τῶν μὴ αὐτεξουσίων πλασμάτων ἃ σὺ ποιεῖς ἐκεῖνα οὐκ ἀντιλέγει τοῖς πλάττουσιν τί με οὕτως ἀλλὰ μὴ οὕτως ἐποίησας ἢ τόδε τὶ οὕτως ἀλλὰ μὴ οὕτως ἢ ὅλως τί με ἐποίησας σὺ δὲ καὶ ἀντιλέγεις καὶ εὐθύνας τὸν πλάστην ἀπαιτεῖς οὐκ ἄρα τοῦ αὐτεξουσίου ἐστέρησαι οὐκ ἄρα ἄκων ἁμαρτάνεις δικαίως ἄρα καὶ κολάζῃ σὺ καὶ ὑπὸ μέμψιν πίπτεις αὐτεξούσιος ὢν καὶ μὴ πράττων τὰ δέοντα καὶ ταῦτα μὲν περὶ τούτων Τὸ δὲ ἢ οὐκ ἔχει κεραμεὺς ἐξουσίαν καὶ ἑξῆς ἄλλο ἐστὶν ἐπιχείρημα κατ' ἀντιπαράστασιν προαγόμενον δεδοσθω φησὶ κατὰ τὸν σὸν λόγον καίτοι ἐλεγχθέντα ὅτι οὐκ εἶ αὐτεξούσιος ὅτι ὁ θεὸς οὕτως ἔπλασέ σε οὐδ' οὕτως ἐστὶ δίκαιον ἀντιλέγειν καὶ μέμφεσθαι τῷ θεῷ εἰ καὶ μηδὲν γὰρ ἄλλο προνόμιον αὐτῷ ἀποδοῦναι βούλει τῷ ὑπὲρ πάντα ὄντι καὶ λόγον καὶ ἔννοιαν ἀλλὰ τέως τὸ πᾶσι κοινὸν ὑπάρχον τοῖς ὁπως δή ποτε δημιουργοῖς λίαν ἐστὶν ἄτοπον καὶ ἀσεβὲς ἀφαιρεῖν ἀπ' αὐτοῦ τὶ οὖν ἐστι τοῦτο οὐδὲν τῶν δημιουργημάτων τὸν οἰκεῖον δημιουργὸν ἐπιμέμφεται καὶ εὐθύνει ἀλλ' ἐξουσίαν ἔχει ἕκαστος δημιουργὸς δημιουργεῖν ὡς βούλεται καὶ πλάττειν καὶ ἀνεύθυνος ἐστι καὶ μάλιστα ὑπὸ τῶν πλασμάτων ὥστε καὶ σὺ εἰκαίως λέγειν οὕτως ἐπλάσθην οὐκ ὀφείλεις μέμφεσθαι ἢ ἀντιλέγειν κατὰ τὸν κοινὸν τῶν πλασμάτων νόμον καὶ ὅ
508	50r	Rom.9.17	η	λέγει γὰρ ἡ γραφὴ τῶι φαραώ	ἐδοκει αὐτω ἀντικεῖσθαι τι δήποτε ἐκβέβληται οἱ Ιουδαισμος παρὰ τῶι θεῶι ἀντεισήχθη δὲ ἡ πίστις θέλων οὖν ἡμᾶς παιδεῦσαι μὴ ἀπαιτεῖν εὐθύνας τὸν θεὸν ὧν πράττει ἀλλὰ πάντα ἡγεῖσθαι καλὰ κἂν ἡμεῖς ἀγνοῶμεν πολλὰ θεματοφορεῖ τὸ δυστέκμαρτον τῶν τοῦ θεοῦ κριμάτων παριστῶν
509	50r	Rom.9.17	θ	ὅτι εἰς αὐτο τοῦτο ἐξήγειρά σε ὅπως ἐνδείξωμαι ἐν σοι τὴν δύναμίν μου καὶ ὅπως διαγγελῇ τὸ ὄνομά μου ἐν πάσηι τῆι γῆι	τούτου τὴν λύσιν κάτω λέγει ὅτί φησιν ὁ φαραὼ διὰ τὴν οἰκείαν κακίαν ἔπαθεν ἅπερ ἔπαθεν ὡς ὅγε θεὸς σῶσαι αὐτον ἤθελε τοιγαροῦν καὶ ἐμακροθύμει χώραν αὐτῶι μετανοίας διδούς
509ex	50r	Rom.9.17	Οικου(μενιου) s	ὅτι εἰς αὐτο τοῦτο ἐξήγειρά σε ὅπως ἐνδείξωμαι ἐν σοι τὴν δύναμίν μου καὶ ὅπως διαγγελῇ τὸ ὄνομά μου ἐν πάσηι τῆι γῆι	δύναμις θεοῦ ἡ μακροθυμία καὶ δύναμις μεγίστῃ τις γὰρ οὐ κἂν ἐκπλαγείη τοσοῦτον μακροθυμήσαντος τοῦ θεοῦ φησιν οὖν ὅτι εἰς τοῦτό σε συγκεχώρηκα βασιλεῦσαι ὅπως δειχθῇ πως εἰμι μακρόθυμος
510	50r	Rom.9.18	ι	ἄρα οὖν ὃν θέλει ἐλέει ὃν δὲ θέλει σκληρύνει	τὸν ἄξιον ἐλεεῖσθαι ἐλέει τὸν δὲ σκληρὸν καὶ ἀπειθῇ σκληρὸν καὶ ἀπειθῇ είναι συγχωρεῖ οὐ γὰρ κρίσεως ὁ παρὼν καιρὸς ἀλλὰ πολιτείας καὶ αὐτεξουσιότητος τὸ γὰρ σκληρύνει σκληρὸν είναι συγχωρεῖ νοήσεις
510exa	50r	Rom.9.18	Γρεγοριου Νυ(σης) s ^*		τὸ ἐσκληρῦνθαι παρὰ θεοῦ τὸν Αἰγύπτιον τύραννον οὐχ ὡς τὴν ἀντιτυπίαν ἐν τῆι ψυχῆι αὐτοῦ τῆς θείας βουλήσεως ἐντιθείσης νοητέον ἂλλ ὡς τῆς προαιρέσεως διὰ τῆς πρὸς τὴν κακίαν προσκλίσεως τὸν ἐκμαλάσσοντα τὴν ἀντιτυπίαν λόγον οὐ δεχομένης
510exb	50r	Rom.9.18	του αγιου Βασι(λιου)		ἐσκλήρυνεν ὁ θεὸς τὸν φαραὼ τῆι μακροθυμίαι καὶ τῆι τῆς τιμωρίας ἀναβολὴ ἐπιτείνων αὐτοῦ τὴν κακίαν ἵνα εἰς τὸν ἔσχατον ὅρον αὐξηθείσης αὐτοῦ τῆς πονηρίας τὸ δίκαιον ἐπ' αὐτω τῆς θείας κρίσεως διαφανῇ
511	50r	Rom.9.19-Rom.9.20	ια	ἐρεῖς οὖν μοι τι ἔτι μέμφεται τῶι γὰρ βουλήματι αὐτοῦ τις ἀνθέστηκε μενοῦνγε ὦ ἄνθρωπε σύ τις εἰ ὁ ἀνταποκρινομενος τῶι θεῶι	ὡς ἐξ ἀκολουθίας ἴσως ἐρεῖς τι οὖν λοιπὸν πρὸς ἡμᾶς εἶτα ἐπιστομίζει τοὺς πάντα θέλοντας μαθεῖν αποιει ὁ θεὸς καὶ τοὺς λόγους αὐτῶν εἰδέναι ὑπὲρ γὰρ ὧν μανθάνεις φησι χάριν ἔχε ὑπὲρ δὲ ὧν ἀγνοεῖς μὴ δυσχεραινε γινώσκων ὅτι κατάλογον πάντα προβαίνει κἂν σὺ τοὺς λόγους ἀγνοῇς καλὸν δὲ τὸ σύ τις εἰ κοινωνός φησι εἰ τῆς ἀρχῆς αὐτω ἀλλὰ κριτής τις εἰ
511ex	50r	Rom.9.20	s	μενοῦνγε ὦ ἄνθρωπε σύ τις εἰ ὁ ἀνταποκρινομενος τῶι θεῶι	ἐπειδὴ δοκεῖ ἠρτῆσθαι τὸ εἰ δὲ θέλων ὁ θεὸς καὶ μὴ ἀποδεδόσθαι επιστησειν εἰ πρὸς τὸ σύ τις εἰ ὁ ανταποκρινομενους τῶι θεῶι ἀποδέδοται ἵνα ἦι εἰ δὲ θέλω ὁ θεὸς ἐνδείξασθαι τὴν ὀργὴ καὶ τὰ ἑξῆς σύ τις εἰ ὁ ανταποκρινομενους τῶι θεῶι
512	50v	Rom.9.20	ιβ	μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῶι πλάσαντι τι με ἐποίησας οὕτως	οὐ τὸ αὐτεξούσιον ἀναιρῶν λέγει ταῦτα ἄπαγε ἀλλὰ δεικνὺς ὡς πᾶσι τρόποις χρὴ πείθεσθαι τῶι θεῶι κἂν αγνωμεν τοὺς λόγους τῶν γινομένων ὡς ἐν τῶ γε ἀπαιτεῖν τῶν γινομένων εὐθύνας τὸν θεὸν ἡ μὴ ἀπαιτεῖν πεπεῖσθαι προσήκει μηδὲν πηλοῦ διαφέρειν
513	50v	Rom.9.21	ιγ	ἡ οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ὁ κεραμεὺς τοῦ πηλοῦ	ἔχει φησιν ἐξουσίαν ὁ θεὸς ἐγεῖρων τοὺς νεκροὺς τοὺς μὲν εἰς δόξαν τοὺς δὲ εἰς αἰσχύνην ἔγειραι κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῶν ἑκάστῳ βεβιωμένων οὕτως ὁ ἐν ἁγίοις Μεθόδιος ἐν τῶι περὶ ἀναστάσεως λόγωι
514	50v	Rom.9.21	ιδ	ἐκ τοῦ αὐτοῦ φυράματος ποιῆσαι ὁ μὲν εἰς τιμὴν σκεῦος ὁ δὲ εἰς ἀτιμίαν	οὐκ ἐπειδὴ τοὺς μὲν ἀγαθοὺς τοὺς δὲ οὐ τοιούτους ποιεῖ ὁ θεὸς ἄπαγε ἀλλὰ πάντα μὲν τὰ τοῦ θεοῦ χρηστὰ πρὸς πάντας κοινὰ καὶ τό γε ἧκον εἰς αὐτον ηβούλετο πάντας εὐδοκιμεῖν ἂλλ ὡς πρὸς τὴν ἐξουσίαν ἦν ἔχει ὁ θεὸς ποιεῖν αβουλεται τοῦτο αὐτῶι εἴρηται παντω δὲ καλῶς καὶ πρεπόντως ποιεῖ κἂν ἡμεῖς τοὺς λόγους ἀγνοῶμεν καί φησι ὥσπερ ὁ κεραμεὺς ὁ θέλει ποιεῖ καὶ ὁ πηλὸς οὐδὲν ἀντιλέγει ἡ περιεργάζεται οὕτως μὴ δὲ σύ φησι περιεργάζου ἡ ἀγνοῶν δυσχεραινε ἃ ἂν θεός σε ἀγνοεῖν βούληται καὶ γὰρ καὶ ἄγνοια σοι πάντως συμφέρει ἡ γὰρ ἂν ἐδιδάχθης
515	50v	Rom.9.22	ιε	εἰ δὲ θέλων ὁ θεὸς ἐνδείξασθαι τὴν ὀργὴν καὶ γνωρίσαι τὸ δυνατὸν αὐτοῦ	μακροθυμίαν ἠθέλησεν ἐνδείξασθαι ἂλλ ἐπειδὴ εἰς ἀπόνοιαν τῆι μακροθυμίαι τοῦ θεοῦ ἐχρήσατο λοιπὸν ὀργὴν ἐνεδείξατο
515ex	50v	Rom.9.22	Οικου(μενιου) ^*		οὐκ ἄρα ὀργῆς πάθει ἥλω θεὸς ἄπαγε ἂλλ ἐπειδὴ ταῦτα ἐποίησεν ἃ ἡμεῖς ὀργιζόμενοι ποιοῦμεν ὀργὴν τὸ πρᾶγμα ἐκ τοῦ ἡμῖν γνωρίμου ἐκάλεσεν
515Ph	50v	Rom.9.22	Φωτ(ιου) ^*		εἰ δὲ θέλων τοῦτο ἢ τοῦ πρὸ αὐτοῦ ἐπιχειρήματος ἐστιν {ἐξαγγελτικὸν ἢ ἰδίως /ἐξαγγελτικὸν ἐκεῖνο διὰ πλειόνων πλατύνον καὶ ἀπαγγέλλων ἢ ἰδίως }^*πρὸς τοῖς εἰρημένοις ἕτερον εἰσάγει εἰς τὴν αὐτὴν ὑποθεσιν συντελοῦν ἔδει φησὶ γνωρισθῆναι τὴν τιμωρητικὴν δύναμιν τοῦ θεοῦ ἔδει τὴν μακροθυμίαν ἔδει τὴν φιλανθρωπίαν καὶ τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἄφατον αὐτοῦ δόξαν καὶ πολλὴν ταῦτα δὲ πόθεν δείκνυται ἐκ τῶν δοκούντων τοῖς πολλοῖς παραλόγων ἐκ τοῦ Φαραὼ ἐκ τοῦ καλέσαι τὸν οὐ λαὸν λαὸν ἐκ τοῦ τὸ κατάλειμμα σωθῆναι καὶ ἐκ τῶν παραπλησίων ὥστε ἐξ ὧν οἱ ἀγνώμονες ἀδικίαν καταψηφίζονται τοῦ θεοῦ οἱ εὐγνώμονες μεγάλα κερδαίνουσιν οὔκουν ἡ τῶν πραγμάτων φύσις ἔχει τὸ ἄπορον ἂλλ' ἡ τῶν ἀγνωμονούντων τὸ βλάσφημον ἢ μᾶλλον τῶν πρὸ αὐτοῦ ἤρτηται εἰ θέλων φησὶν ὁ θεὸς ἐνδείξασθαι καὶ ἵνα γνωρίσῃ καὶ ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος καὶ τὸ κατάλειμμα τοῦ Ἰσραὴλ σωθῇ εἰ ταῦτα ποιεῖ σὺ τὶς εἶ ὁ ἀνταποκρινομενος τῷ θεῷ
516	50v	Rom.9.22	ιϛ	ἤνεγκεν ἐν πολλῆι μακροθυμίαι	τουτέστι πάνυ ἐμακροθύμησεν εἰς μετάνοιαν ἄγων ὡς δὲ οὐκ ἦλθε πρὸς σωφρονισμὸν ἐτιμωρήσατο αὐτον
516Ph	50v	Rom.9.22	Φωτ(ιου) ^*		Ἤνεγκεν τοῦτ' ἔστι πάνυ ἐμακροθύμησεν ὡς δὲ οὐκ ἦλθεν πρὸς σωφρονισμὸν ἐτιμωρήσατο αὐτον
517	50v	Rom.9.22	ιζ	σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν	σκεῦος ἦν ὀργῆς ὁ φαραὼ τουτέστιν ἄνθρωπος τὴν τοῦ θεοῦ ἀνάπτων ὀργὴν ἡ τὴν τοῦ θεοῦ ὀργὴν ἐπισπώμενος καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἀλλὰ καὶ εἰς ἀπώλειαν κατηρτισμένος τουτέστιν ἀπηρτισμένος καὶ τέλειος πρὸς τὸ δεῖν ἀπολέσθαι τοῦτο δὲ οὐ παρὰ τὸν θεὸν ἀλλὰ παρὰ τὴν οἰκείαν κακίαν
518	51r	Rom.9.23	ιη	καὶ ἵνα γνωρίσῃ τὸν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ	τι φησιν ἀλογίαν καταγινώσκεις τοῦ θεοῦ κατὰ ὑποστιγμὴν ἀναγνωστέον
518Pha	51r	Rom.9.23	Φωτ(ιου) ^*		εἰς ἀπώλειαν ἀπώλειαν νῦν τὴν διαφθοράν φησιν ἤνεγκε δὲ φησὶν ὁ θεὸς εἰς ἀπώλειαν οὐχ ὡς ἔτυχεν ἀλλ' ἐκείνους τοὺς καταρτίσαντας ἑαυτοὺς εἰς σκεύη ὀργῆς ἀλλ' ὅμως οὖν καὶ ἐπὶ τούτων καίτοι τοιούτων ἑαυτοὺς παρασκευασάντων πολλὰ πρότερον μακροθυμήσας οὕτως ἐχρήσατο τῇ κατὰ τὸ δίκαιον τιμωρίᾳ Ἢ μᾶλλον οὕτω νοήσεις ἤνεγκεν ἐν πολλῇ μακροθυμίᾳ σκεύη ὀργῆς κατηρτισμένα εἰς ἀπώλειαν ὑπήνεγκε φησὶν ὑπέμεινε καὶ ἐν πολλῇ μακροθυμίᾳ πῶς δὲ ἐν πολλῇ μακροθυμίᾳ ὅτι ἕτοιμα καὶ ἀπηρτισμένα ὄντα εἰς ἀπώλειαν καὶ μόνον οὐ διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῆς κακίας πεπληρωμένα ὄντα δικαίας ὀργῆς ὅμως ἔτι ἠνείκετο καὶ διεβάσταζεν ἐπιστροφὴν ἐκδεχομενος τὶ οὖν οὐκ ἀπολλυται ταῦτα παντί που δῆλον κατήρτισε γὰρ ἑαυτὰ εἰς ἀπώλειαν ἀπολλυται δὲ μετὰ τὸ ἀπαρτίσαι ἑαυτὰ μετὰ τὸ εἰς τέλος κακίας ἀναδραμεῖν μετὰ τὸ μηδὲν ἀπὸ τῆς μακροθυμίας ἀπωνασθαι καὶ δείκνυται διὰ τῆς εἰς αὐτοὺς δικαίας τιμωρίας τοῦ θεοῦ καὶ τὸ δυνατὸν αὐτοῦ τοῦτ' ἔστιν ἡ τιμωρητικὴ δύναμις καὶ ἡ ἔνδειξις τῆς ὀργῆς ἧς εἰσιν ἄξιοι τυγχάνειν οἱ τοιοῦτοι
518Phb	51r	Rom.9.23	Φωτ(ιου) ^*		καὶ ἵνα γνωρίσῃ τοῖς γὰρ καταφρονοῦσι καὶ ὑπερορῶσι τῆς δυνάμεως τοῦ θεοῦ ἀναγκαῖον καὶ συμφέρον ἦν γνωρίσαι αὐτοῖς διὰ τιμωρίας τὸ δυνατὸν καὶ πανσθενὲς καὶ πανεπίσκοπον αὐτοῦ
519	51r	Rom.9.23	ιθ	ἐπὶ σκεύη ἐλέους	ὥσπερ φησι εἰς τὰ σκεύη τῆς ὀργῆς τουτέστι τὸν φαραὼ ἤνεγκεν ὀργὴν πολλὰ πρότερον μακροθυμήσας οὕτως καὶ εἰς σκεύη ἐλέους τουτέστιν εἰς ἀξίους τοῦ ἐλεεῖσθαι ἡμᾶς ἤνεγκε φιλανθρωπίαν τοῦτο γὰρ συνυπακουστέον
519Ph	51r	Rom.9.23	Φωτ(ιου) ^*		απροητοιμασεν δυσὶ τρόποις σχηματίζεται τόδε τὸ ῥητον ἀπὸ κοινοῦ καὶ ἐλλειπτικῶς ἀπὸ κοινοῦ μὲν γὰρ δεῖ λαβεῖν τὸ ἤνεγκεν ἤνεγκε σκεύη ὀργῆς καὶ ἤνεγκε σκεύη ἐλέους ἐλλειπτικῶς δὲ ὅτι οὐκ εἶπεν εἰς τὶ ἤνεγκεν τὰ σκεύη τοῦ ἐλέους ὥσπερ ἐκεῖ εἶπεν ὅτι τὰ σκεύη τῆς ὀργῆς ὅτι εἰς ἀπώλειαν ἐξακουστέον οὖν ἐνταῦθα τὸ εἰς σωτηρίαν προητοίμασεν δὲ ὡς προγνώστης καὶ εἰδὼς ὅτι σπουδαῖοι ἔσονται προητοίμασεν οὖν αὐτὰ τὰ ἄξια ἐλέους σκεύη εἰς δόξαν τοῦτ' ἔστιν εἰς τὸ δοξασθῆναι αὐτὰ καὶ γὰρ ὁ πλοῦτος τῆς δόξης αὐτοῦ ἐγνωρίσθη ἐν ἡμῖν ὅτι τοῖς εἰδώλοις προσανακειμένους καὶ δούλους ὑπάρχοντας παθῶν καὶ ἁμαρτίας οὐ μόνον τούτων ἠλευθέρωσεν ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς υἱοθεσίας ἐδοξασεν
520	51r	Rom.9.23	κ	ἃ προητοίμασεν εἰς δόξαν	προητοίμασε δὲ ἐπεὶ ἔγνω ἀξίους ἐλέου διὰ τὴν πίστιν τοῦτο δὲ εἰς δόξαν αὐτοῦ συντείνει
521	51r	Rom.9.24	κα	οὓς καὶ ἐκάλεσεν ἡμᾶς οὐ μόνον ἐξ Ἰουδαίων ἀλλὰ καὶ ἐξ ἐθνῶν	ὁρᾷς ὅτι οὐ μονομερῶς ὁ θεὸς ἀλλὰ καὶ ἐξ Ἰουδαίων καὶ ἐξ ἐθνῶν σώζει διὰ τῆς πίστεως τοὺς ἀξίους σωτηρίας
522	51v	Rom.9.25	κβ	ὡς καὶ ἐν τῶι Ὡσηὲ λέγει καλέσω τὸν οὐ λαόν μου λαόν μου	ὅτι δέ φησιν οὐχ ἁπλῶς οὐδ ὡς ἂν εἴποι τις μονομερῶς ἔσωσεν ὁ θεὸς τοὺς ἐξ ἐθνῶν πιστοὺς ἂλλ ἐπειδὴ ἄξιοι ἦσαν σωτηρίας παράγει τὸν προφήτην πρὸ τοσούτων χρόνων τοῦτο προαναφωνοῦντα ἰδοὺ γὰρ ὁ θεὸς καὶ λαὸν καὶ ἠγαπημένην ἐκκλησίαν καὶ υἱοὺς καλεῖ τοὺς ἐξ ἐθνῶν τι δήποτε πάντως διὰ τὴν αὐτῶν εὐγνωμοσύνην καὶ πίστιν
523	51v	Rom.9.25-Rom.9.26	κγ	καὶ τὴν οὐκ ἠγαπημένην ἠγαπημένην καὶ ἔσται ἐν τῶι τόπωι οὐ ἐρρήθη αὐτοῖς	τὴν ἐξ ἐθνῶν ἐκκλησίαν ἥτις οὐκ ηγαπη τὸ πρότερον οὐ γὰρ ἐγίνωσκε θεόν
524	51v	Rom.9.26	κδ	οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος	τὰ γὰρ ἔθνη ἀπηρνεῖτο ὁ θεὸς πάλαι διὰ τὴν δεισιδαιμονίαν
525	51v	Rom.9.27	κε	Ἠσαΐας δὲ κράζει ὑπὲρ τοῦ Ἰσραὴλ εὰν ἦι ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης	οὐδέν φησιν υποστελλεομενος βοᾷ
526	51v	Rom.9.27	κϛ	τὸ κατάλειμμα σωθήσεται	οὐ πάντες φησιν ἀλλὰ μέρος ἐξ αὐτῶν τοῦτο γὰρ τὸ κατάλειμμα
526Ph	51v	Rom.9.27	Φωτ(ιου) ^*		Τὸ κατάλειμμα πρὸς ταῦτα πάντα τὰ ἀνεξιχνίαστα κρίματα αὐτοῦ σὺ τὶς εἶ ὁ ἀνταποκρινομενος τῷ θεῷ κατὰ κοινοῦ γὰρ τοῦτο ἀκουστέον ἢ κατ' ἔλλειψιν εκλεπτεον οἷον εἰ θέλων ὁ θεὸς ἐνδείξασθαι εἰ τάδε καὶ τάδε ἐποίησεν καὶ πάντα ἐπὶ συμφέροντι καὶ σοφῶς πῶς σὺ τολμᾷς εὐθύνας ἀπαιτεῖν τῶν τοιούτων πανσόφων καὶ ἀκαταλήπτων ἔργων
527	51v	Rom.9.28	κζ	λόγον γὰρ συντελῶν καὶ συντέμνων ἐν δικαιοσύνηι	τὸ συντελῶν δηλοῖ ὅτι πέρας ἔχουσι πάντες λόγοι πίστεως καὶ γνώσεως θεοῦ καὶ οὐκ ἔσται ἕτερος μετὰ τοῦτον τόν νυν κηρυσσόμεον καθώσπερ ἦν τὰ Ἰουδαίων καὶ μετεπέσεν εἰς τά νυν ἂλλ ἐπὶ συντελείαι πάσης πίστεως καὶ παντὸς λόγου δέδοται ὅ νυν τῆς πίστεως λόγος
527Ph	51v	Rom.9.28	Φωτ(ιου) ^*		Λόγον γὰρ συντελῶν ὁ μὲν Μωσαϊκὸς νόμος ἐδοθη προδιατυποῦντος θεοῦ καὶ προδιαγράφοντος τὸν τῆς χάριτος τὸν δὲ εὐαγγελικὸν δίδωσι συντελῶν καὶ συντέμνων τοῦτ' ἔστιν ἀπαρτίζων ἅπαντα καὶ εἰς τέλος ἄριστον ἄγων μηδεμίαν ἑτέραν δυνάμενον ἐπανορθωσιν ἢ τελείωσιν δέξασθαι τοῦ λόγον γὰρ συντελῶν καὶ συντέμνων τίνος ἕνεκα ἐμνήσθη ὥσπερ γὰρ αἰτίαν τινος τῶν προειρημένων ἀποδιδοὺς τοῦτο συνῆψεν καὶ λέγομεν ὅτι λίαν ἁρμοζοντως καὶ ὑπερφυῶς αὐτὸ διὰ πολλὰς αἰτίας ἐπισυνῆψεν πρῶτον μὲν γὰρ ἐπειδὴ εἶπεν καλέσω τὸν οὐ λαόν μου λαόν μου καὶ ἑξῆς ἵνα μή τις εἴπῃ καὶ τὶ τοῦτο ὥσπερ γὰρ ἐγένοντο ἐκ λαοῦ τινες οὐ λαὸς οὕτω κἂν ἐξ οὐ λαοῦ λαὸς γένωνται οὐδὲν κωλύει καὶ τούτους πάλιν γενέσθαι οὐ λαὸν οὐχ οὕτως φησὶν λόγον γὰρ συντελῶν καὶ συντέμνων ἐκεῖνα μὲν γὰρ μετέπιπτε καὶ μετετίθετο ἐπὶ τὸ κρεῖττον πάντων ὀφειλοντων μεταρρυθμίζεσθαι νῦν δὲ οὐκέτι ὅτι τετελειωμένη ἐστὶν ἡ νῦν κλῆσις καὶ ἡ πνευματικὴ νομοθεσία καὶ ἡ ὑποσχεσις διὰ τοῦτο μὲν ἐμνήσθη τὸ λόγον γὰρ συντελῶν β δὲ ἐπειδὴ εἶπεν ὅτι ἐὰν ᾖ ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης καὶ ἑξῆς ἵνα μὴ εἴπωσιν ὅτι πολλάκις πολλῶν ἐπαγγελιῶν ἀκούσαντες ἢ οὐδ' ὅλως ἐτύχομεν ἢ μετὰ μακρὸν καὶ πολλῶν χρόνον καὶ γὰρ καὶ πολλῶν ἐξέπιπτον διὰ τὴν ἀχαριστίαν καὶ ἀγνωμοσύνην αὐτῶν ἵνα οὖν μὴ οὕτω λέγωσιν οἱ Ἰουδαῖοι οὐχ οὕτω ἔσται καὶ νῦν φησὶν ἀλλ' ἐὰν μόνον βούλησθε τετελειωμένη καὶ σύντομος ἐπὶ χεῖρας ὑμῶν ἐστιν ἡ σωτηρία καὶ ταῦτα μὲν ὅτι λίαν ἡρμοσμένως ἐπισυνῆψεν Ἔχει δὲ καὶ ἰδίαν {διδασκαλίαν καὶ νῦν /διδασκαλίαν τοιοῦτον γὰρ τὸ ἰδίωμα τοῦ θεσπεσίου καὶ συνάπτει καὶ ἀλληλουχεῖ τὰ ἐφεξῆς λεγόμενα τοῖς προειρημένοις καὶ ἰδίαν πάλιν ἔννοιαν καὶ διδασκαλίαν δι' αὐτῶν πηγάζει γονιμώτατος γὰρ ὢν τοῖς νοήμασι βραχυτάτοις ῥήμασι πολλὰς καὶ ποικίλας διανοίας περιλαμβάνει καὶ νῦν }^*οὖν φησιν μὴ νομίζετε ὦ Ἰουδαῖοι ὅτι ἡ εὐαγγελικὴ νομοθεσία ὥσπερ ἡ Μωϋσαϊκὴ παυθήσεται ἐκείνη τύπος ἦν πρὸς ἄλλην ἔβλεπεν τελειότητα καλῶς οὖν ἐπαύθη ἡ δὲ δεσποτικὴ νομοθεσία τετελειωμένη ἐστὶν πρὸς ταύτην ἔβλεπεν ἡ Μωϋσαϊκὴ ταύτης ἦν τύπος ἐν αὐτῇ γὰρ ἐστιν ἡ ἀληθινὴ καὶ τελεία δικαίωσις ἡμῶν καὶ σωτηρία καὶ μετ' αὐτὴν οὐκ ἔστιν ἑτέρα δι' ὃ εἰκοτως ἐκείνη μὲν πέπαυται καὶ ἔτι τελείως παυθήσεται αὕτη δὲ διαπαντὸς ἔσται ταῦτα δὲ δηλονότι φησὶ προτρέπων εἰς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν καὶ τὴν πολιτείαν τὴν κατὰ τὸ εὐαγγέλιον
528	52r	Rom.9.28	κη	ὅτι λόγον συντετμημένον	ἔδωκέ φησιν ὁ δὲ συντετμημένος καὶ συντετελεσμένος λόγος ὁ τῆς πίστεὼς ἐστιν
529	52r	Rom.9.28	κθ	ποιήσει κύριος ἐπὶ τῆς γῆς	τὴν πίστιν λέγει εὰν γάρ φησιν εἴπῃς ἐν τῶι στόματι σου κύριον Ιησον καὶ πιστεύσῃς ἐν τῆι καρδίαι σου ὅτι ὁ θεὸς αὐτον ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν σωθήσῃ ὁρᾷς τὴν συντομίαν
530	52r	Rom.9.29	λ	καὶ καθὼς προείρηκεν Ἠσαΐας εἰ μὴ κύριος σαβαώθ	δυνάμεων στρατιῶν
531	52r	Rom.9.29	λα	ἐγκατέλιπεν ἡμῖν σπέρμα ὡς Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γόμορρα ἂν ὡμοιώθημεν	διά τε τὴν αὐτοῦ χάριν καὶ διὰ τὴν τῶν καταλειφθέντων εὐγνωμοσύνην
531ex	52r	Rom.9.29	Οικου(μενιου) ^*		δύνῃ δὲ τοῦτο καὶ περὶ Χριστοῦ νοῆσαι ὥς φησιν ὁ ἐν ἁγίοις Κύριλλος
531Ph	52r	Rom.9.29	Φωτ(ιου) ^*		εἰ μὴ Κύριος Σαβαοθ ∆ιὰ τούτων δεδίττεται καὶ ἐπιτιμᾷ αὐτοῖς ὡς εἰ μὴ πάντως τινὲς ὑμῶν πιστεύσουσι τῷ Χριστῷ Σοδόμων καὶ Γομόρρας οὐδὲν ἂν διενηνοχότες εἴητε εἰ καὶ ἐπὶ τῇ συγγενείᾳ τοῦ Ἀβραὰμ ἐναβρύνεσθε ἢ μᾶλλον πρὸς τὸ ποιήσει τὸν συντετμημένον λόγον ἐκληπτέον τὴν προφητικὴν ῥῆσιν οἷον εἰ μὴ ἐποίησεν τοῦτο ὁ κύριος καὶ ἔδωκεν ἡμῖν τὸν τέλειον τοῦ εὐαγγελίου νόμον διὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς δικαίωσιν καὶ σωτηρίαν ἡμῶν πάντες ἂν ὡς Σόδομα ἐγεννήθημεν καὶ ἑξῆς τὸ γὰρ σπέρμα τὸν εὐαγγελικὸν λόγον σημαίνει ὡς καὶ ὁ κύριος φησιν ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸ δὲ ἐγκατέλιπεν ὅτι οὐ μόνον φησὶν ἔσπειρεν ἀλλ' οὐδ' εἴασεν αὐτὸ ἀναρπασθῆναι ὑπὸ τῶν πετεινῶν ἢ διαφθαρῆναι ὑφ' ἑτέρων τινῶν ἀγρίων καὶ ἀκαθάρτων πνευμάτων ἢ λογισμῶν ἀλλὰ καὶ ἔσπειρε καὶ διετήρησεν ὥστε ἐγκαταλειφθῆναι ἡμῖν καὶ εἰς γεώργιον καὶ καρπὸν προελθεῖν δύναιο δ' ἂν καὶ σπέρμα τοὺς ἀποστολους ἐκλαβεῖν οἳ ἐκ πάντων τῶν Ἰουδαίων δίκην σπέρματος ἀφαιρεθέντες τῇ οἰκουμένῃ ἐγκατελείφθησαν καὶ τὰ ἔθνη πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ ἐγεώργησαν καὶ γὰρ ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ ἡ τῆς ζύμης παραβολὴ καὶ αὐτοῖς ἐφαρμοζουσα τοῖς πατράσιν ἡμῖν οὐκ ὀλίγοις παρείληπται ὅσον οὖν φησὶν εἰς τὴν Ἰουδαίων ἧκεν ἀπιστίαν ὡς Γόμορρα καὶ Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν ἀλλὰ τὸ ἀπὸ κυρίου Σαβαὼθ ἐγκαταλειφθὲν ἡμῖν σπέρμα οἱ ἀποστολοι καὶ τὰ ἔθνη καρποφορήσαντες καὶ πολύχουν τὸ γεώργιον δείξαντες τὰς εἰς τὸν Ἀβραὰμ γεγενημένας ἐπαγγελίας ἐπ' αὐτῶν ἀνθούσας καὶ τελειουμένας τῶν πραγμάτων δεικνουσιν
532	52v	Rom.9.30	λβ	τι οὖν ἐροῦμεν ὅτι ἔθνη	ἰδοὺ ἡ πᾶσα λύσις τινος ἕνεκεν οἱ πιστοὶ ἐσώθησαν οἱ δὲ ἐναπομείναντες τῶι Ἰουδαϊσμῶι οὐκέτι
533	52v	Rom.9.30	λγ	τὰ μὴ διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην	τὸ γὰρ ξένον ὅτι μὴ διώκοντα κατέλαβεν οἱ δὲ Ἰουδαῖοι διώκοντες οὐ κατέλαβον
533Ph	52v	Rom.9.30	Φωτ(ιου) ^*		τι οὖν ἐροῦμεν ἀπαιτεῖς λόγους διὰ τὶ εἰς σπέρμα Ἀβραὰμ οἱ ἐκ περιτομῆς λογίζονται φησὶν διὰ τὶ ὁ οὐ λαὸς ἐγένετο λαὸς καὶ οἱ ἐκ περιτομῆς ἐκβάλλονται εἶπον μὲν πολλὰ ὅτι οὐδ' ὅλως σε χρὴ τὰ τοιαῦτα λογοθετεῖν ὅτι καὶ παρὰ σοὶ τῷ Ἰουδαίῳ πολλὰ γέγονεν ὧν ἀγνοεῖς τοὺς λόγους ὁ Ἰακὼβ πρὸ τοῦ τι διαπράξασθαι προτιμηθεὶς τοῦ Ἡσαῦ οἱ τῶν μοσχοποιησάντων καταδικασθέντες θανάτῳ καίτοι πάντων εἰς τὴν δυσσέβειαν κατενεχθέντων ὁ Φαραὼ μυρία ἄλλα νῦν δέ σοι καὶ τοῦτο προστίθημι ὅτι διὰ τοῦτο οἱ ἐξ ἐθνῶν εἰς σπέρμα Ἀβραὰμ ἐλογίσθησαν σὺ δὲ {οὐκέτι διότι /οὐκέτι καὶ ὅτι οἱ μὲν ἐδικαιώθησαν σὺ δὲ οὐκέτι διότι }^*ἐκεῖνοι ἐκ πίστεως κατέλαβον τὴν δικαίωσιν καὶ τὴν σωτηρίαν τὴν ἐκ πίστεως σὺ δὲ φυσιούμενος δικαιωθῆναι διὰ τῶν τοῦ νόμου ἔργων καὶ τὴν διὰ πίστεως δικαίωσιν ὑπερορῶν εἰκοτως καὶ τοῦ διὰ πίστεως δικαιωθέντος Ἀβραὰμ ἀλλοτριος ὤφθης τοῦ σπέρματος καὶ ἀντὶ λαοῦ γέγονας οὐ λαὸς καὶ τῆς τῶν πιστῶν σωτηρίας ἐξέπεσες
534	52v	Rom.9.30-Rom.9.31	λδ	δικαιοσύνην δὲ τὴν ἐκ πίστεως Ἰσραὴλ δὲ διώκον νόμον δικαιοσύνης	αὕτη γὰρ ἡ ἀληθῶς δικαιοσύνη ὡς ἥγε τοῦ νόμου ψευδής
535	52v	Rom.9.31	λε	εἰς νόμον δικαιοσύνης	τουτέστι τὴν ἐκ νόμου δικαιοσύνην
536	52v	Rom.9.31	λϛ	οὐκ ἔφθασε	οὔτε γὰρ τὰ ἐν τῶι νόμωι ἐφύλαξεν
537	52v	Rom.9.32	λζ	διά τι ὅτι οὐκ ἐκ πίστεως ἂλλ ὡς ἐξ ἔργων νόμου	ἠθέλησε φησι δικαιωθῆναί τι οὖν αἴτιον τοῦ μὴ φθάσαι δικαιοσύνην ὅτι ἐξ ἔργων ἐζήτησὲ δικαιωθῆναί τις δὲ ἐξ {ἔργων δικαιοῦται /ἔργων νόμον δικαιοῦται }^*ἄνθρωπος ὧν
538	52v	Rom.9.32	λη	προσέκοψαν γὰρ τῶι λίθωι τοῦ προσκόμματος	προσέκοψαν ἠπίστησάν πως δέ τις προσκόπτει ἐὰν ἔξω προσέχῃ ὥσπερ οὗτοι τῶι νόμωι προσέχοντες
539	52v	Rom.9.33	λθ	καθὼς γέγραπται ἰδοὺ τίθημι ἐν Σιὼν λίθον προσκόμματος καὶ πέτραν σκανδάλου	προσκόμματος λίθον καὶ πέτραν σκανδάλου τὸν κύριον καλεῖ ἐκ τῶν εἰς αὐτον προσκοψαν τῶν καὶ σκανδαλισθέντων τὸ ὄνομα ἐπιθείς
539ex	52v	Rom.9.33	Θεοδω(ρητου) ^*		προσπταίειν εἰώθασιν οἱ ἑτέρωσε τὴν διάνοιαν ἔχοντες καὶ τὴν ὁδὸν προσκοπεῖν οὐκ ἐθέλοντες τοῦτο πεπόνθασιν Ἰουδαῖοι περὶ γὰρ δὴ τὰ περιττὰ τοῦ νόμου κεχηνότες τὸν ὑπο τῶν προφητῶν προαγορευθέντα λίθον ἰδεῖν οὐκ ἠθέλησαν
540	53r	Rom.9.33	μ	καὶ πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῶι οὐ καταισχυνηθεσεται	ὁρᾷς ὅτι οὐ μονομερὴς ὁ θεὸς ἀλλὰ πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτον σωθήσεται τοῖς μὲν γὰρ ἀπίστοις ἐναντίως ἤπερ ἔχει φύσεως γίνεται τοῖς δὲ πιστοῖς κατὰ φύσιν
541	53r	Rom.10.1	μα	ἀδελφοὶ ἡ μὲν εὐδοκία	ἡ σφόδρα ἐπιθυμία
541Ph	53r	Rom.10.1	Φωτ(ιου) ^*		ἀδελφοὶ ἦμεν εὐδοκία Ἐπειδὴ καθήψατο τῶν Ἰουδαίων μέλλει δὲ καὶ ἔτι διὰ τοῦ ἀδελφοὶ καὶ τῶν ἄλλων καταλεαίνει αὐτοὺς καὶ εἰς νουθεσίαν λεληθότος προκαταρτίζει ἵνα μὴ ὀργισθέντες ὅλως ἀνήκοοι γένωνται
542	53r	Rom.10.1	μβ	τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραὴλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν	μέλλων τῶν Ἰουδαίων καθάπτεσθαι προεισφέρει εὔνοιαν τοῦ λόγου ἵνα μὴ δόξῃ μισοῦντος είναι ἀλλὰ κηδομένου τὰ ῥήματα τῆς ἐπιτιμήσεως φησι δὲ ὅτι καὶ σφόδρα ἐπιθυμῶ καὶ δέομαι αὐτοὺς σωθῆναι
542Ph	53r	Rom.10.1	Φωτ(ιου) ^*		Ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ οὐχ ἁπλῶς ὑπὲρ αὐτῶν αἰτοῦμαι ἀλλ' εἰς σωτηρίαν ἵνα πιστεύσαντες Χριστῷ σωθῶσιν
543	53r	Rom.10.2	μγ	μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον θεοῦ ἔχουσιν	δοκεῖ χαρίζεσθαὶ αὐτοῖς μαρτυρῶ φησιν αὐτοῖς ὅτι οὐ διὰ ἄνθρωπὸν εἰσιν ἀπεσχισμένοι Χριστοῦ ἀλλὰ διὰ ζῆλον δῆθεν θεοῦ τοῦτο δὲ κατὰ ἄγνοιαν πράττουσι νομίζοντες γὰρ τὸν νόμον είναι καλὸν ἀπιστοῦσι τῶι σώζειν δυναμένωι Χριστῶι
544	53r	Rom.10.2	μδ	ἂλλ οὐ κατ' ἐπίγνωσιν	ζῆλον φησιν ἔχουσιν ἂλλ οὐχ ἵνα ἐπιγνῶσι τὸ ὄντως καλὸν ὃ ἐστιν ὁ Χριστὸς εἰ γὰρ τοιοῦτον ἔσχον ζῆλον ἐπέγνωσαν ἄν
545	53r	Rom.10.3	με	ἀγνοοῦντες γάρ	ῥῆμα συγγνώμης
546	53r	Rom.10.3	μϛ	τὴν τοῦ θεοῦ δικαιοσύνην	δικαιοσύνην θεοῦ καλεῖ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν διὰ τὸ χάριτος δεῖσθαι θεοῦ
547	53r	Rom.10.3	μζ	καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι	ἰδίαν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου λέγει ἡ διὰ τὸ μηκέτι ἰσχύειν ἡ διὰ τὸ δεῖσθαι πόνων καὶ ἱδρώτων
547Ph	53r	Rom.10.3	Φωτ(ιου) ^*		ζητοῦντες φιλονεικοῦντες κυρῶσαι τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην
548	53r	Rom.10.3	μη	τῆι δικαιοσύνηι τοῦ θεοῦ	δηλονότι οὐδε ἐν τὴν ἐν νόμωι ἐπλήρωσαν ζητοῦσι γὰρ στῆσαι οὐκοῦν οὐκ ἔστησαν
549	53r	Rom.10.3	μθ	οὐχ υπετεγησαν	οἷον πειθήνιον οὐχ ὑπέθηκαν αὐχένα
550	53r	Rom.10.4	ν	τέλος γὰρ νόμου	τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς ἐν τῶι θ βιβλίωι κατὰ Ἰουλιανοῦ οὕτως κεῖται ὅτι τὸ τέλος καὶ οἷον ἀναίρεσις τοῦ νόμου καὶ πλήρωσις ὁ Χριστός
550Ph	53r	Rom.10.4	Φωτ(ιου) ^*		τέλος γὰρ νόμου Πῶς τέλος νόμου Χριστὸς ὅτι ἐδικαίωσεν καὶ ἅπερ ἐκεῖνος ἠθέλησε ποιῆσαι οὐκ ἴσχυσε δὲ ταῦτα ὁ Χριστὸς ἐλθὼν ἀπήρτισε καὶ ἐτελείωσεν εἰς τοὺς αὐτῷ πιστεύσαντας
551	53r	Rom.10.4	να	Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην	ἐπειδὴ ὅλως καὶ τὴν ἐκ νόμου δικαιοσύνην ἐκάλεσεν ἵνα μὴ νομίσωσιν ὅτι δύναται δικαιῶσαι ὁ νόμος φησι τέλος είναι καὶ πλήρωμα τοῦ νόμου τὸν Χριστὸν τὸ γὰρ τέλειον ὁ νόμος ἐν τῆι εἰς Χριστὸν ἔχει πίστει ὁ οὖν πιστεύων φησι Χριστῶι πληροῖ τὸν νόμον
552	53r	Rom.10.4	νβ	παντὶ τῶι πιστεύοντι	εἰς τὸ δικαιοῦν τὸν ὄντως τελειωτὴν τοῦ νόμου τουτέστι τὸν πιστόν
553	53r	Rom.10.5	νγ	Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου	ὄρος τῆς ἐν νόμωι δικαιοσύνης
554	53v	Rom.10.5	νδ	ὅτι ὁ ποιήσας αυτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς	οὐκοῦν οὐκ ἑνὶ σωθῆναι τὸν μὴ πληροῦνται τὰ ἐν αὐτῶι ἐπεὶ οὖν οὐδεὶς ἀνθρώπων ἐπλήρωσεν ἐξέπεσεν ἡ διὰ νόμου δικαιοσύνη καὶ ἀπρακτεῖ
555	53v	Rom.10.6	νε	ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτως λέγει	εἰρηκὼς τὴν ἐκ νόμου δικαιοσύνην λέγει καὶ τὴν ἐκ πίστεως καὶ δείκνυσιν οὐχ οὕτως οὖσαν ἐπίπονον τοιγαροῦν ταύτην μέν τινες ἔφθασαν ἐκείνην δὲ οὐδείς
556	53v	Rom.10.6-Rom.10.7	νϛ	μὴ εἴπῃς ἐν τῆι καρδίαι σου τις ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανὸν τουτέστι Χριστὸν καταγαγεῖν ἡ τις καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον τουτέστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν	ἵνα μὴ νομισθῇ ἡ πίστις εὐκατόρθωτος καὶ εὐκαταφρόνητος διὰ τοῦτο δείκνυσι καὶ αὐτὴν πόνου δεομένην καὶ πρὸς τοὺς ἀφανεῖς λογισμοὺς ἔχουσαν τὴν πάλην μὴ εἴπῃς γὰρ μηδὲ ἐν καρδίαι τουτέστι μηδὲ ἐνθυμηθῇς ἀλλὰ πάντα λογισμὸν ἔκβαλε ἔξω
557	53v	Rom.10.8	νζ	ἀλλά τι λέγει ἐγγύς σου τὸ ῥῆμὰ ἐστιν ἐν τῶι στόματι σου καὶ ἐν τῆι καρδίαι σου τοῦτ' ἐστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὁ κηρύσσομεν	σύντομος μὲν ἡ σωτηρία καὶ οὐ δεομένη τῶν ἔξωθεν κόπων ἐν γὰρ τῆι διανοίαι καὶ τῆι γλώσσηι κεῖται πλὴν στεῤῥᾶς δεῖται καὶ νουνεχοῦς ψυχῆς
558	53v	Rom.10.9	νη	ὅτι εὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῶι στόματι σου κύριον Ἰησοῦν καὶ πιστεύσῃς ἐν τῆι καρδίαι σου	ἔδειξέ πως ἐν καρδίαι οἷον ἐν λογισμῶι καὶ γλώσσηι κεῖται ἡ σωτηρία
559	53v	Rom.10.9	νθ	ὅ τι ὁ θεὸς αὐτον ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν σωθήσηι	τρόπον λέγει δι' ουτινος ἐναχθείη πρὸς τὴν πίστιν ἐν νοησον γάρ φησι τὸ δυνατὸν τοῦ ἐγείραντος καὶ οὐ δυσχερανεῖς πρὸς τὴν πίστιν
560	54r	Rom.10.10	ξ	καρδία γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν	καρδίαι μὲν γάρ φησι πιστευόμενος ὁ Χριστὸς δίκαιοι στόματι δὲ ὁμολογούμενος σώζει
560ex	54r	Rom.10.10	s ^*		τουτέστι τῆι καρδίαι ηρκειμεν ἡ καρδία εἰς ἀμφοτερα καὶ εἰς τὸ πιστεύειν καὶ εἰς τὸ ὁμολογεῖν εἰ μὴ ἀναγκαῖον ἡ καὶ διὰ τοῦ στόματος ὁμολογεῖν ἡ τοι διδάσκειν τοὺς μαθητευομένους ἡ καὶ ἐν διωμοις ὁμολογεῖν καὶ μὴ ἀρνεῖσθαι
561	54r	Rom.10.11	ξα	λέγει γὰρ ἡ γραφὴ πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῶι οὐ καταισχυνθήσεται	τὴν μαρτυρίαν ἤγαγεν ἵνα δείξῃ μὴ οὖσαν ἐν τῆι πίστει διαφορὰν Ἰουδαίου καὶ ἐθνικοῦ πᾶς γάρ φησιν ὁ πιστεύων
562	54r	Rom.10.12	ξβ	οὐ γὰρ ἐστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος	τὸ πᾶσι κοινὸν τῆς χάριτος ἀνακηρύττει καὶ ὅπερ ἐποίησεν ἄνω πολλοῖς λόγοις θέλων καταγαγεῖν τὸ φύσημα τῶν Ἰουδαίων νυν διὰ βραχέων ποιεῖ ὅτι οὐκ ἑνὶ μέσον Ἰουδαίου καὶ ἐθνικοῦ
563	54r	Rom.10.12	ξγ	ὁ γὰρ αὐτος κύριος πάντων	ἄνω περὶ τοῦ πατρὸς ἔλεγεν ἡ Ἰουδαίων ὁ θεὸς {μόνον /μόνων }^*οὐχὶ δὲ καὶ ἐθνῶν νυν δὲ τὸ αὐτο περὶ τοῦ υἱοῦ λέγει οὕτως οὐκ οἶδε διαφορὰν τῆς ἁγίας τριάδος
564	54r	Rom.10.12	ξδ	πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτον	δείκνυσι τὸν Χριστὸν σφόδρα ἐφιέμενον τῆς ἡμετέρας σωτηρίας ὅπουγε πλοῦτον ἴδιον ἡγεῖται τὸ πολλοὺς πιστεῦσαι καὶ σωθῆναι τοῦτο δὲ ποιεῖ παιδεύων αὐτοὺς μὴ ἀπογνῶναι ἑαυτῶν ὁ γάρ φησι πλοῦτον οἰκεῖον ἡγούμενος τὸ σώζειν οὐκ ἄν ποτε ὀκνήσῃ ἡ ἀναβάληται σῶσαι
565	54r	Rom.10.13	ξε	πᾶς γὰρ ὃς ανεπικαλεσηται τὸ ὄνομα κυρίου σωθήσεται	εἶπας οὐδὲν πλέον ἔχουσιν Ἰουδαῖοι τῶν ἐθνῶν μάρτυς δὲ ὁ Ἰωήλ
566	54r	Rom.10.14	ξϛ	πως οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν	εἶπεν πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα κυρίου σωθήσεται πως τοιγαροῦν ἔσται αὐτοῖς ἐπιτυχεῖν τῶν τοῦ προφήτου ῥημάτων ἀνθρώποις πιστεῦσαι μὴ θελήσασιν ἑαυτοὺς τοιγαροῦν μεμφέσθωσαν ἀποκλείουσι τὴν σωτηρίαν ἀφ' ἑαυτῶν
566Ph	54r	Rom.10.14	Φωτ(ιου) ^*		πως οὖν ἐπικαλέσονται Λίαν ἐνταῦθα συμπεπλεγμένας ἐννοίας συνείρει καὶ θαυμασίως προσάγει πλοῦτον ἡγεῖται φησὶν ὁ Χριστὸς τὸ πιστεῦσαι καὶ σωθῆναί σε ὥστε τὸ ἀπο γε τοῦ Χριστοῦ ἅπαν γέγονεν θέλεις οὖν σωθῆναι ἐπικάλεσαι τὸν Χριστὸν ἀλλὰ θέλεις ἐπικαλέσασθαι πιστεῦσαι δεῖ πρῶτον θέλεις δὲ πιστεῦσαι ἀκοῦσαί σε δεῖ πρότερον τοῦ κηρύγματος ἀλλὰ τὸν κηρύσσοντα ζητεῖς ἰδοὺ ἐγὼ βοῶ ἀλλ' ἀγνοεῖς εἰ ἀπέσταλμαι κηρύσσειν προφητεία ἐστὶν {ἄνωθεν κηρύσσουσα /ἄνωθεν τοῦτο κηρύσσουσα }^*ὅτι οὐ μόνον κηρύξουσι καὶ εὐαγγελίσονται τὴν σωτηρίαν καὶ εἰρήνην ἀλλ' ὅτι καὶ μεγάλα καὶ ὑπερφυῆ ἐξανύσουσιν ὡς ὡραῖοι γὰρ οἱ πόδες τῶν ἐπὶ τὸ κήρυγμα τρεχόντων φησὶ τῶν τὸ εὐαγγέλιον καταγγελλοντων ὥστε οὐδεμία πρόφασις ὑμῖν τοῦ μὴ σωθῆναι
567	54r	Rom.10.14	ξζ	πως δὲ πιστεύσουσιν οὐ οὐκ ἤκουσαν	κατὰ τὸ ἀκολουθον γὰρ καὶ τοῦτο συμβαίνει ἐπειδὴ γὰρ τῶν αὐτοῦ λόγων ἀκοῦσαι οὐκ ἠβουλήθησαν εἰκοτως οὐδε ἐπίστευσαν
568	54r	Rom.10.14	ξη	πως δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος	τοιγαροῦν ἰδού φησι κηρύσσων καὶ προσῆκον ὑμᾶς ἀνασχέσθαι τῶν λόγων καὶ τῶν ἐλέγχων
569	54v	Rom.10.15	ξθ	πως δὲ κηρύξουσιν εὰν μὴ ἀποσταλῶσι	δείκνυσιν ὅτι οὐκ ἐξ οἰκείας αὐθεντίας ἦλθεν εἰς τὸ κηρύξαι αὐτοῖς ἂλλ ἀποσταλεὶς παρὰ Χριστοῦ τοῦτω ἑαυτὸν αξοπιστον ποιῶν
570	54v	Rom.10.15	ο	καθὼς γέγραπται	οὐ μόνον φησιν ὅτι ἀπέσταλμαι ἀλλὰ καὶ πάλαι τὸ δεῖν ἀποστολὴν γενέσθαι προείρητο ἀξιοπιστος οὖν κατ' ἄμφω ἐκ τε τῆς ἀποστολῆς ἐκ τε τοῦ προωρίσθαι τὴν ἀποστολήν
571	54v	Rom.10.15	οα	ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην	οἱ πόδες αὐτῶν ἐνεκωμιάσθησαν διὰ τὸν τοῦ κηρύγματος τρόπον
572	54v	Rom.10.15	οβ	τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά	εἰ τοίνυν ἄλλως οὐκ ἦν πιστεῦσαι δίχα τοῦ ἀκοῦσαι καὶ δίχα τοῦ κηρύξαι κεκήρυκται δὲ καὶ ἤκουσαν εὔδηλον ὡς ὁ θεὸς μὲν οὐδὲν ἐλλέλοιπεν οἱ δὲ μὴ πιστεύσαντες ἑαυτοῖς μεμφέσθωσαν
573	54v	Rom.10.16	ογ	ἂλλ οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῶι εὐαλγγελίωι Ἠσαΐας γὰρ λέγει κύριε	ἐπειδὴ τοῦτο αὐτῶι ἀντέκειτο ὅτι εἰ ἀπὸ θεοῦ ἀπεστάλητε διά τι μὴ πάντες ὑπήκουσαν τῶι εὐαγγελίωι φησιν ὅτι καὶ τοῦτο πρὸ πολλοῦ ἐλέχθη διὰ γὰρ τὸ είναι ἡμᾶς αὐτεξιουσίους οὐδένα πρὸς βίαν ἄγει ὁ θεός
574	54v	Rom.10.16	οδ	τις ἐπίστευσε τῆι ἀκοῆι ἡμῶν	εἰ τοῦτό σε φησι σκανδαλίζει τὸ μὴ πάντας ὑπακοῦσαι αὐτό σε τοῦτο πιστεῦσαι πεισάτω ἐπειδὴ προελέχθη ὡς οὐ πάντες πιστεύσουσι
575	54v	Rom.10.17	οε	ἄρα οὖν ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς	ἐπειδὴ ἀεὶ Ἰουδαῖοι σημεῖα ἐπεζήτουν πρόφασιν λαβὼν τὸ προφητικὸν ἐντρέπει αὐτοὺς ὡς οὐ χρὴ σημεῖα ἐπιζητεῖν ἡ γὰρ πίστις ὡς ὁρᾶτε ἐξ ἀκοῆς οὐκ ἐκ σημείων γίνεται
576	54v	Rom.10.17	οϛ	ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος θεοῦ	ἐπειδὴ ἀκοὴν εἶπεν ἐπάγει διὰ ῥήματος θεοῦ μή φησιν εὐτελές τι νομίσῃς τὴν ἀκοὴν οὐκ ἐστιν ανθρωπινα ῥήματα λαλούμενα ἀλλὰ θεοῦ
577	54v	Rom.10.18	οζ	ἀλλὰ λέγω μὴ οὐκ ἤκουσαν μενοῦνγε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν	ἐπειδὴ εἶπεν ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς ἂλλ ἐρεῖ φησι τις μὴ οὐκ ἤκουσαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ {φησιν ὅλη /φησιν ὅλη ἡ γῆ ἤκουσαν ὅλη }^*ἡ γῆ ἤκουσεν ὡς μαρτυρεῖ καὶ ὁ προφήτης καὶ οἱ Ἰουδαῖοι παρὰ οἷς μάλιστα κεκήρυκται οὐκ εἴχομεν ἀκοῦσαι
578	54v	Rom.10.19	οη	ἀλλὰ λέγω μὴ οὐκ ἔγνω Ἰσραήλ	ναί φησιν ἐκήρυξαν μὲν πολλοὶ εἰκὸς δὲ τοὺς ἐξ Ἰσραὴλ μὴ γνῶναι τοῦ κηρύγματος τὴν δύναμιν καί πως ἑνὶ τοῦτό φησι ὅτι τὰ μὲν ἔθνη οἷς οὐδὲν προείρητο ἔγνωσαν ὁ δὲ Ἰσραὴλ οὐκ ἔγνω καίτοι προακούσας ἰδοὺ γὰρ αὐτος ὁ νομοθέτης φησιν ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ' οὐκ ἔθνει ὡς οὖν τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἑωρᾶτε προσερχομένους τῆι πίστει καὶ ἔτι μὴν ἐρχομένους ἑαυτοὺς δὲ απορριπτεμενους ἔδει ὑμᾶς τὴν αἰτίαν εἰδέναι μᾶλλον δὲ ἑκοντες ἐπελάθεσθε τῶν οὕτω σαφῶν προῤῤήσεων
579	55r	Rom.10.19	οθ	πρῶτος Μωσῆς λέγει	δεύτερος γὰρ εἶπεν Ἠσαΐας
580	55r	Rom.10.19	π	ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ' οὐκ ἔθνει	οἷον παρακνισω μεγίστῃ δὲ ἡ τοῦ προστάγματος ἰσχὺς πολλάκις γὰρ ὁ παρακλήσει μὴ πεισθεὶς ἐπείσθη τῶ παρακνισμῷ
581	55r	Rom.10.19	πα	ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτωι παροργιῶ ὑμᾶς	τι γὰρ εὐτελέστερον ἡ ἀσυνετώτερον εἰδωλολατρῶν
582	55r	Rom.10.20	πβ	Ἠσαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει	ᾑρήσατο φησι καὶ κινδυνεῦσαι μᾶλλον ἡ συνεσκιασμεην εἰπεῖν τὴν οἰκονομίαν
583	55r	Rom.10.20	πγ	εὑρέθην	τινες δὲ οἱ μὴ ζητοῦντες μήτε ἐπερωτῶντες οἱ ἐξ ἐθνῶν δηλάδη ὁρᾷς πόσας εἶχον τοῦ γνῶναι ἀφορμὰς ὁρῶντες γὰρ διὰ τῆς πίστεως εὐδοκιμοῦντα τὰ ἔθνη ὤφειλον ἀνανῆψαι ἀλλὰ ἑκοντες ἐτυφλώθησαν
584	55r	Rom.10.20	πδ	τοῖς ἐμε μὴ ζητοῦσιν ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμε μὴ ἐπερωτῶσιν	τῶν ἐθνῶν καθαίρει τὸ φρόνημα ὅτί φησι τὸ πᾶν χάριτος ἦν ὅμως ἐστι καὶ τῶν ἐθνῶν τὸ γὰρ τὸν εὑρεθέντα καὶ φανέντα μηκέτι ἐάσαι τῆς αὐτῶν ἦν ἀρετῆς
585	55r	Rom.10.21	πε	πρὸς δὲ τὸν Ἰσραὴλ λέγει ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου	ὦ κατηγορίας Ἰουδαίων ἵνα γὰρ μὴ λέγωσι διατὶ ἡμῖν μὴ γέγονεν ἐμφανὴς τὸ πλέον ἐπ' αὐτῶν γενόμενον ἔδειξεν ὅτι καὶ παρεκάλει καὶ οὐκ ἠκούσθη ὁ κύριος ὅλην δέ φησι τὴν ἡμέραν οἷον τὸν τῆς ένανθρωπησεως καιρὸν ἡ μᾶλλον πάντα τὸν ἔμπροσθεν ἐξ ἧς ἐξῆλθον ἐξ Αἰγύπτου
585Ph	55r	Rom.10.21	Φωτ(ιου) ^*		Ἠσαΐας δὲ ἀποστολμᾷ καὶ λέγει Ἐμφανέστερον γὰρ καὶ ἐπιπληκτικώτερον προφητεύων καθήψατο οὗτος τῆς Ἰουδαίων ἀγνωμοσύνης λέγων πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα διὰ τοῦτο φησιν ἀποτολμᾷ
586	55r	Rom.10.21	πϛ	πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα	ὁ μὲν θεὸς ἐκάλει καὶ οἷον ἐναγκαλίσασθαι ηβούλετο τι δὲ αὐτοὶ ἠπείθουν καὶ ἀντέλεγον
587	55r	Rom.11.1	πζ	λέγω οὖν	ἄρα οὖν ἐπειδὴ ἠπείθησαν καὶ ἀντεῖπον μὴ ἐν ἀποβολῆι γεγένηνται ὡς μὴ δὲ ἐπιστρέψαι δύνασθαι καὶ διὰ τοῦτο κατηργεῖσθαι τὰς πρὸς Ἀβραὰμ ἐπαγγελίας οὐμενοῦν καὶ γὰρ καὶ λαὸς ἐστιν αὐτοῦ φησι καὶ προέγνω αὐτον τουτέστι πρὸ τῶν ἐθνῶν καὶ ἐγγὺς ὁ ἔλεγχος αὐτος ἐγώ φησιν ὁ κῆρυξ καὶ διδάσκαλος τῶν ἐθνῶν ἰσραηλίτης εἰμι οὐκοῦν οὐκ ἀπώσθητε ἂλλ ἑαυτοὺς ἀπωθεῖσθε
588	55r	Rom.11.1	πη	μὴ ἀπώσατο ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ μὴ γένοιτο καὶ γὰρ ἐγὼ Ἰσραηλίτης εἰμι ἐκ σπέρματος Ἀβραὰμ φυλῆς Βενιαμίν	κατὰ ἐρώτησιν καὶ ἀπαγόρευσιν προάγει τὸν λόγον
589	55v	Rom.11.2	πθ	οὐκ ἀπώσατο ὁ θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω	εἰ γὰρ ἀπώσατο οὐκ ἂν ἐξ Ἰουδαίων ἀποστόλους καὶ κήρυκας ἐξελέξατο
590	55v	Rom.11.2-Rom.11.3	ϟ	ἡ οὐκ οἴδατε ἐν Ἠλίᾳ τι λέγει ἡ γραφὴ ὡς ἐντυγχάνει τῶι θεῶι κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ λέγων κύριε τοὺς προφήτας σου ἀπέκτειναν καὶ τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν	ἵνα μὴ λέγωσιν Ἰουδαῖοι εἶτα σὺ εἰ φησιν ὁ ἅπας λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σε μέλλουσιν αἱ πρὸς Ἀβραὰμ ἐπαγγελίαι πέρας λαμβάνειν φησι πρὸς τοῦτο ὅτι πολλοὶ εἰσι σεσωσμένοι ἂλλ ὑμεῖς ἀγνοεῖτε καὶ γὰρ ὁ Ἠλίας μόνος ᾤετο ὑπολελεῖφθαι ἂλλ ἤκουσεν είναι καὶ ἄλλους οὕτω καί νυν φησι πολλοὶ εἰσιν οἱ ἐξ Ἰουδαίων πιστοὶ ἂλλ ὑμεῖς ἀγνοοῦντες ἐμε μόνον οἴεσθε
591	55v	Rom.11.3	ϟα	κἀγὼ ὑπελείφθην μόνος καὶ ζητοῦσι τὴν ψυχήν μου	εἰ δὲ ὁ Ἠλίας ἠγνόει ὅτι μόνος οὐκ ἦν σχολῇ γ ἂν ὑμεῖς εἰδείητε
592	55v	Rom.11.4	ϟβ	ἀλλά τι λέγει αὐτῶι ὁ χρηματισμός	τουτέστιν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ
593	55v	Rom.11.4	ϟγ	κατέλιπον ἐμαυτῶι ἑπτακισχιλίους ἄνδρας οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῆι Βάαλ	δηλοῖ τὸ κατέλιπον ὅτι τῆς τοῦ θεοῦ χάριτος ἦν τὸ πολὺ μέρος
594	55v	Rom.11.5	ϟδ	οὕτως οὖν	ὥσπερ οὖν τότε φησιν ἐκ παντὸς τοῦ λαοῦ ἑπτακισχίλιοι εὐηρέστουν οὕτω καί νυν ὀλίγοι εὐαρεστοῦσι καὶ αὐτοὶ λογίζονται εἰς σπέρμα τῶι Ἀβραὰμ καὶ οὐκ ἐξέπεσεν ἡ ἐπαγγελία τοῦ θεοῦ
595	55v	Rom.11.5	ϟε	καὶ ἐν τῶι νυν καιρῶι λεῖμμα κατ' ἐκλογὴν χάριτος γέγονεν	οὐκοῦν καὶ ἐπὶ τοῦ Ἠλίᾳ χάριτι ἐσώθησαν τοῦτο γὰρ ὁ Κάϊν δηλοῖ σύνδεσμος καὶ πάλιν ὥσπερ ἐν Ἠλίαι φησιν ὑπόλειμμα ἐστιν εὐαρέστων κατὰ χάριν ἐπιλεγέντων τὸ δὲ εἰπεῖν ἐκλογὴν ἔδειξε καὶ τῶν ἐπιλεγέντων τὴν δοκιμὴν οὐ γὰρ ἂν ἀδόκιμοι ἐπελέγησαν τὸ δὲ εἰπεῖν χάριτι ἔδειξε τὴν τοῦ θεοῦ δωρεάν
596	56r	Rom.11.6	ϟϛ	εἰ δὲ χάριτι οὐκέτι ἐξ ἔργων ἐπεὶ ἡ χάρις οὐκέτι γίνεται χάρις εἰ δὲ ἐξ ἔργων οὐκέτι ἐστι χάρις	ἵνα μὴ λέγωσιν ὅτι εἰ καὶ προφῆται προέτρεπον καὶ ὁ θεὸς παρεκάλει καὶ ἡ παραζήλωσις ἱκανὴ ἦν ἡμᾶς πεῖσαι απητουμεθα δὲ φορτικά τινα καὶ διὰ τοῦτο οὐχ ὑπηκούσαμεν φησιν χάρις ἐστι τὸ πᾶν καὶ οὐ χρεία ἔργων εἰς τὸ πιστεῦσαι οὐδε γὰρ οἱ προσελθόντες διὰ ἔργα προγενόμενα ἀξιόχρεοι πρὸς τὴν κλῆσιν ἔδοξαν ἀλλὰ χάρις θεοῦ ἐστι τὸ πᾶν
596Ph	56r	Rom.11.6	Φωτ(ιου) ^*		εἰ δὲ χάριτι οὐκέτι Εἰ χάριτι ἐκλεγομεθα ῥᾴδιον τὸ προσελθεῖν καὶ πιστεῦσαι Χριστῷ οὐδὲ γὰρ ἔργων δεόμεθα εἰς τὸ προσδραμεῖν αὐτῷ καὶ πιστεῦσαι ἀλλὰ μόνῃ γνώμη καὶ προαίρεσις ἀρκεῖ κατὰ χάριν γὰρ καὶ οὐ δι' ἔργα προσδέχεται ὥστε εἰ χάριτι καλεῖ καὶ προσδέχεται οὐκ ἔχομεν εἰς τοῦτο χρείαν ἔργων ἐπεὶ εἰ χρείαν σχοίημεν ἔργων οὐκέτι μένει χάρις ἡ χάρις διὰ τοῦ ἔργου εἰς ἀντιμισθίαν περιϊσταμένη ὥστε οὐκ ἔστι χάρις ἡ χάρις οὐ μόνον δὲ τοῦτο ἀκολουθήσει τὸ ἄτοπον ἐὰν νομίσωμεν ὅτι δεῖ ἡμῖν ἔργων εἰς τὸ προσελθεῖν καὶ πιστεῦσαι Χριστῷ ἀλλὰ καὶ ἕτερον ὅμοιον εἰ γὰρ ἐξ ἔργων προσιέναι δεῖν ἡμᾶς νομίσομεν δῆλον ὡς ἀνῄρηται ἡ χάρις ἐπεὶ εἰ μὴ ἀνῄρηται οὐκέτι οὐδὲ τὸ ἔργον μένει ἔργον τῆς χάριτος οὐκ ἐώσης ὅλως ὑποστῆναι ἔργον ἀλλὰ προῖκα τὴν ἐκλογὴν ἐπιδεικνυμένης κεχώρισται μὲν γὰρ ἀπ' ἀλλήλων τῇ φύσει χάρις καὶ ἔργον καὶ τῷ μὲν ἔργῳ ἕπεται μισθὸς ἀλλ' οὐ χάρις ἡ δὲ χάρις δίδοται οὐχ ὡς ἀντιμισθία ἀλλὰ δῶρον καὶ φιλοτιμία δῆλον οὖν ὅτι τῆς χάριτος τὴν εὐεργεσίαν παρεχομένης εἴ τις οἴεται διὰ τῶν ἔργων ταύτης ἀπολαύειν ἀναιρεῖ τὴν χάριν τὸ ὅσον γε ἐφ' ἑαυτῷ καὶ οὐ μένει ἡ χάρις ἔτι χάρις πάλιν δὲ οὐδὲ τὰ ἔργα μένει ἔργα τὴν γὰρ οἰκείαν οὐ σώζει φύσιν ἐπεὶ τοῖς ἔργοις μισθὸς ἀλλ' οὐ χάρις ἀκολουθεῖ τῆς χάριτος οὖν χορηγούσης τὴν εὐεργεσίαν κἄν τις δι' ἔργων ταύτης τυχεῖν πειραθείη εἰς μάτην ἔσται ἡ πεῖρα μήτε τῶν ἔργων ἔργων ἔτι δυναμένων διαμεῖναι οὐ γὰρ ἔσται τούτοις μισθὸς τῆς χάριτος προλαβούσης καὶ ματαιοπονοῦντος λαβεῖν δι' ἔργων ὃ προῖκα παρέσχεν ἡ χάρις Ἢ οὕτως εἰ χάριτι φησὶν οὐκέτι ἐξ ἔργων ἐπεὶ εἰ συγχωρηθῇ τὸ ἐξ ἔργων ἀνῄρηται ἡ χάρις χάρις εἶναι πάλιν εἰ ἐξ ἔργων οὐκέτι ἐστὶ χάρις ἐπεὶ εἰ συγχωρηθῇ ἡ χάρις οὐκέτι μένει τὸ ἔργον ἔργον
597	56r	Rom.11.6	ϟζ	ἐπεὶ τὸ ἔργον οὐκέτι ἐστιν ἔργον	εἰ γὰρ ἡ χάρις ἔργον ἀπαιτεῖται ἄρα τὸ ἔργον οὐκέτι ἐστιν ἔργον τῆς χάριτος προλαβούσης καὶ γενομένης ἔργον καὶ οἷον ἐξωθησάσης τὸ ἔργον ἐκ τοῦ είναι ἔργον
598	56r	Rom.11.7	ϟη	τι οὖν ὁ ἐπιζητεῖ Ἰσραὴλ τοῦτο οὐκ ἐπέτυχεν	τοῦτο οὐκ ἐρωτῶντος ἐστιν ἂλλ ἐγκαλοῦντος ἑαυτῷ γάρ φησι μάχεται ὁ Ἰουδαῖος ζητῶν δικαιοσύνην ἦν οὐ βούλεται λαβεῖν τοῦτο γάρ φησιν ἐπιζητεῖ ὁ οὐ βούλεται τυχεῖν τὸ γὰρ τοῦτο οὐκ ἐπέτυχεν κατὰ οἰκείαν νοήσεις βούλησιν
599	56r	Rom.11.7	ϟθ	ἡ δὲ ἐκλογὴ ἐπέτυχεν	οἷον ἐξ Ἰουδαίων καὶ ἐξ ἐθνῶν πιστοὶ ἐκλογὴν δὲ εἰπὼν δείκνυσι καὶ τὴν ἐκείνων δοκιμὴν καὶ τὴν τοῦ θεοῦ χάριν τὸ δὲ ἐπέτυχε δηλοῖ τῶν ἀγαθῶν τὸ μέγεθος
600	56v	Rom.11.7	ρ	οἱ δὲ λοιποὶ ἐπωρώθησαν	ὅσοι ἐναπέμειναν τῶι Ἰουδαϊσμῶι λοιπὸν μετὰ τὸν ελκεγχον θαῤῥεῖ πώρωσιν αὐτοῖς ἐγκαλεῖν
601	56v	Rom.11.8	α	καθὼς γέγραπται ἔδωκεν αὐτοῖς ὁ θεός	τὸ ἔδωκε μὴ ἐνέργειαν ἀλλὰ συγχώρησιν νόει οἷον λαβεῖν συνεχώρησεν
602	56v	Rom.11.8	β	πνεῦμα κατανύξεως	τὴν περὶ τὸ χεῖρόν νυν ἕξιν καὶ προσοχὴν τῆς ψυχῆς κατάνυξιν καλεῖ κατανυγηναι γὰρ ἐστι τὸ ἐμπαγῆναί που καὶ προσηλωθῆναι καὶ ἐν καλῶι καὶ ἐν κακῶι νυν μέντοι τὸ ἀμετάθετον αὐτῶν πρὸς τὸ κακὸν κατάνυξιν ἐκάλεσεν
603	56v	Rom.11.8	γ	ὀφθαλμοὺς τοῦ μὴ βλέπειν καὶ ὦτα τοῦ μὴ ἀκούειν ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας	εἰπὼν ἐπωρώθησαν φέρει τοῦ Ἠσαΐου τὴν μαρτυρίαν ἵνα μὴ δόξῃ ἐπαχθὴς είναι αἰτίαν δὲ τῆς πωρώσεως λέγει τὴν αὐτῶν γεγενῆσθαι φιλονεικίαν ὀφθαλμοὺς γὰρ ἔχοντες εἰς τὸ ἰδεῖν τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὦτα εἰς τὸ ἀκοῦσαι τὴν διδασκαλίαν οὐδενὶ τούτων εἰς δέον ἐχρήσαντο ἀλλὰ τοὺς μὲν ἐκάμμυσαν τὰ δὲ ἀπέφραξαν ὡς τοῦτο σπουδάζοντες τὸ μὴ σωθῆναι
604	56v	Rom.11.9	δ	καὶ Δαυὶδ λέγει γενηθετω ἡ τράπεζα αὐτῶν	λοιπὸν τὴν ὑπὲρ τῆς ἀπιστίας ταύτης τιμωρίαν τὸν Δαυὶδ φέρει λέγοντα ἥτις τέλος ἔλαβε καὶ ἐξῆλθε
605	56v	Rom.11.9	ε	εἰς παγίδα καὶ εἰς θήραν	τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν καὶ ἡ τρυφῇ εἰς τὸ ἐναντίον περιέστη
606	56v	Rom.11.9	ϛ	καὶ εἰς σκάνδαλον	εὐάλωτοί φησι τοῖς ἐπηρεάζουσι γένωνται
607	56v	Rom.11.9	ζ	καὶ εἰς ἀνταπόδομα αὐτοῖς	ἀνταπόδομα εἶπε δηλῶν ὅτι ταῦτα πάσχοντες ἁμαρτιῶν τίνουσι δίκας
608	56v	Rom.11.10	η	σκοτισθήτωσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν τοῦ μὴ βλέπειν καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διὰ παντὸς σύγκαμψον	τὸ αὐθαιρέτως μέλλον παρ' αὐτῶν γίνεσθαι ὡς ἐν κατάρας λέγει μέρει ἐπειδὴ γάρ φησιν οὐκ ηβουληθσαν τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης εἰδέναι μηδὲ ἴδοιεν
608ex	56v	Rom.11.10	s	καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διὰ παντὸς σύγκαμψον	τὸ μέλλειν αὐτοὺς ὑπο Ῥωμαίους γίνεσθαι δηλοῖ τὸ δὲ διὰ παντὸς ὡς οὐδε ελέυθερωθειεν ποτε σημαίνει
609	57r	Rom.11.11	θ	λέγω οὖν μὴ ἔπταισαν ἵνα πέσωσι μὴ γένοιτο	καθαψαμενος αὐτῶν σφοδρῶς νυν πειρᾶται τινα παραμυθίαν αὐτοῖς εὗρε τὰ μὲν γὰρ ἁμαρτήματα φησιν μέγιστα ἄρα δὲ μὴ τοιαῦτα ἔπταισαν ἵνα πεσόντες μὴ δὲ ἀναστῶσιν ἔτι κἂν βοθυληθῶσι Μὴ γένοιτό φησι οἷα {γὰρ ἔπταισαν /γὰρ ἂν ἔπταισαν }^*δεκτὸ εἰσι θεῶι βουληθέντες μόνον πλὴν ὅρα ὅτι καὶ ἐν αὐτῆι τῆι παραμυθία ὑπευθύνους αὐτοὺς ποιεῖ μεγίστων ἁμαρτημάτων
609Ph	57r	Rom.11.11	Φωτ(ιου) ^*		λέγω οὖν μὴ ἔπταισαν Ἐπειδὴ τῶν προσπταιόντων οἱ μὲν πταίοντες ὑποσκελίζονται μόνον οἱ δὲ καὶ καταπίπτουσιν θέλων τοὺς Ἰουδαίους ἅμα μὲν τῆς πολλῆς ἀθυμίας ὡς προϋβρισμένους ἀπαγαγεῖν ἅμα δὲ καὶ ἐπὶ τὴν πίστιν προτρέψασθαι φησὶν ὅτι τὸ πταῖσμα αὐτῶν οὐχὶ εἰς κατάπτωσιν τελείαν γέγονεν ἀλλὰ μόνον οἷον ὑπεσκελίσθησαν καὶ τοῦτο οὐχ ἁπλῶς ἀλλὰ διά τινα οἰκονομίαν συνεχωρήθη ἵνα ἐν τῷ ἐκείνων παραπτώματι γένηται μὲν ἡ σωτηρία τοῖς ἔθνεσιν γένηται δὲ καὶ αὐτῶν ἐκείνων ἡ ἀνορθωσις παραζηλούντων καὶ μιμουμένων τοὺς ἐξ ἐθνῶν ὥστε τὸ παραπταῖσαι αὐτοὺς τρόπον τινὰ εἰς ἀνορθωσιν αὐτῶν συντελεῖ εἴπερ ἐν μὲν τῷ παραπτώματι αὐτῶν ἡ σωτηρία τοῖς ἔθνεσιν ἐν δὲ τῇ σωτηρίᾳ ἡ παραζήλωσις διὰ δὲ τῆς παραζηλώσεως ἡ τῶν πεπτωκότων ἀνορθωσις τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ θεοῦ ἄρρητος καὶ ἀκατάληπτος πρόνοια καὶ οἰκονομία ἐξ ἀπορων πόρους παρέχει καὶ ἐκ τῶν ἐναντίων τὰ χρηστότερα οἱ μὲν γὰρ Ἰουδαῖοι ἔπταισαν ὥστε καὶ πεσεῖν καὶ κεῖσθαι καὶ μήτε ἑαυτοῖς μήτε ἑτέροις χρηστοῦ τινος γενήσεσθαι αἴτιοι ὁ δὲ θεὸς τῷ ἐκείνων παραπτώματι καὶ εἰς τὴν τῶν ἐθνῶν σωτηρίαν ἀπεχρήσατο καὶ εἰς τὴν αὐτῶν ἐκείνων ἀπὸ τοῦ πτώματος ἐπανορθωσιν ὥστε οὐκ ἔπταισανταῦτα τοῦ θεοῦ οἰκονομοῦντος ἵνα πέσωσιν ἀλλ' ἔπταισαν ἵνα διορθώσωνται μᾶλλον δὲ ὡς αὐτος φησιν ἵνα πλοῦτος κόσμου γένηται καὶ πλοῦτος ἐθνῶν καὶ ἐκ τούτου πάλιν τελεία καταλλαγὴ κόσμου καὶ τελεία πάντων ἀναβίωσις οὐ μόνον τῶν προσπταισάντων ἀλλὰ καὶ τῶν μέχρι θανάτου καὶ νεκρώσεως καταπεσόντων καὶ ὅρα ἀρχομενος μὲν πταῖσμα τὴν ἀπείθειαν ἐκάλει τῶν Ἰουδαίων εἶτα παράπτωμα ἐπειδὴ δὲ ἔδειξεν αὐτοῖς ἐὰν βούλωνται μόνον πεισθῆναι τὸ μέγεθος τῶν ἀγαθῶν καὶ ἐπῆρεν αὐτοὺς πλοῦτον ἐθνῶν καλῶν καὶ καταλλαγὴν κόσμου καὶ σάρκα οἰκείαν τότε καὶ τῆς ἀπειθείας τὸ ἄτοπον ἡλίκον ἐστὶν δεικνύει νεκροὺς αὐτοὺς διὰ ταύτης ἀποφαινομενος γενέσθαι ἀλλὰ καὶ τοῦτο λίαν θαυμασίως ποιεῖ καὶ σοφῶς ἐπειδὴ γὰρ τὸ νεκροὺς {αὐτοὺς ὀνομασθῆναι /αὐτοὺς ἁπλῶς ὀνομασθῆναι }^*λίαν ἦν πικρὸν καὶ καταφορικὸν καὶ εἰς ὕβριν μᾶλλον ἢ παραίνεσιν συντελοῦν οὐχ οὕτως αὐτὸ τίθησι ξηρῶς ἀλλὰ μίγνυσιν αὐτὸ καὶ ἐν τάξει ἐπαίνου προάγει λέγων τὶς ἡ πρόσληψις αὐτῶν εἰ μὴ ζωὴ ἐκ νεκρῶν διὰ μὲν τοῦ ζωὴ τὸ εὐφραῖνον τιθεὶς διὰ δὲ τοῦ ἐκ νεκρῶν ὑποσημαίνων ὅτι ἡ ἀπείθεια αὐτῶν νέκρωσις ἦν εἶτα εἰπὼν ὅτι τὸ παράπτωμα αὐτῶν σωτηρία γέγονε τῶν ἐθνῶν ἐφεξῆς ἐκ τοὺ μᾶλλον ἐπιχειρεῖ ὅτι πάντως καὶ αὐτῶν ἔσται σωτηρία προαγαγὼν δὲ τὸ ἐπιχείρημα ἐπειδὴ ὡς ἔθος αὐτῷ πρὸ τοῦ ἀπαρτίσαι τὴν περίοδον περιβολαῖς ἐχρήσατο διὰ τοῦ ὑμῖν γὰρ λέγω καὶ ἑξῆς πάλιν ἐπαναλαμβάνει τὸ ἐπιχείρημα καί φησιν εἰ γὰρ ἡ ἀποβολὴ αὐτῶν καὶ ἑξῆς καὶ σημείωσαι ὅτι κατὰ τὸ πλεῖστον ἐν ταῖς ἐπαναλήψεσιν οὐχ οὕτω γυμνῶς καὶ ὡς ἐπεχείρησε πάλιν ἐπαναλαμβάνει ἀλλ' ἢ μετὰ αὐξήσεως ἢ μετὰ τελειοτέρας διὰ καθάρσεως ἢ ἐμφαντικώτερον καὶ ἁπλῶς ἄνευ τινὸς σχηματισμοῦ καὶ διαμορφώσεως σπανιάκας ἂν αὐτον εὕροις καίτοι σχεδόν τι συνεχῶς χρώμενον τῇ ἐπαναλήψει κεχρημένον
610	57v	Rom.11.11	ι	ἀλλὰ τῶι αὐτῶν παραπτώματι ἡ σωτηρία τοῖς ἔθνεσιν	ὅλον τὸ χωρίον τοῦτο εἴρηται ὅπως καὶ αὐτοὺς παραμυθήσηται καὶ πείσῃ μὴ ἀπογνῶναι καὶ ἵνα τῶν ἐθνῶν κατενέγκῃ τὸ φύσημα καὶ πείσῃ μὴ ἀπονοεῖσθαι διὰ τοῦτό φησιν ἐσώθη τὰ ἔθνη ὅτι αὐτοὶ σωθῆναι οὐκ ἠνέσχοντο ὡς εἴγε ἄξιον ἦν τούτους ἔδει πρώτους σωθῆναι εἶτα τὰ ἔθνη ἐπεὶ οὖν οὗτοί φησιν οὐκ ἠθέλησαν πρωτότυποι γεγόνατε ὑμεῖς ὅθεν καὶ αὐτός φησιν Ἰουδαίωι τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι καὶ ὁ κύριος πορεύεσθε μᾶλλον πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραὴλ καὶ τὸ ὑμῖν ἦν ἀναγκαῖον πρῶτον λαληθῆναι τὸν λόγον ὁρᾷς ὅτι ἡ ἀπείθεια τῶν Ἰουδαίων χώραν ἔδωκε τοῖς ἔθνεσιν εἰς τὸ γενέσθαι πρωτοτύπους εἰς τὴν πίστιν
611	57v	Rom.11.11	ια	εἰς τὸ παραζηλῶσαι αὐτούς	ἵνα ἐπειδὴ ἀφ' ἑαυτῶν πιστεῦσαι οὐκ ἠβουλήθησαν κἂν κατὰ ζῆλον πιστεύσωσιν
612	57v	Rom.11.12	ιβ	εἰ δὲ τὸ παράπτωμα αὐτῶν πλοῦτος κόσμου καὶ τὸ ἥττημα αὐτῶν πλοῦτος ἐθνῶν	πρὸς παραμυθίαν αὐτοῖς λαλεῖ καὶ προτροπὴν εἰ γάρ φησι τὸ παράπτωμα αὐτῶν καὶ τὸ ἥττημα ἀφορμὴ γέγονεν ἀγαθῶν τοσούτοις πόσῳ μᾶλλων εὰν πάντες σωθῶσι τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ πλήρωμα πόσοις ἄρα φησι γένωνται πρόφασις σωτηρίας πάντες σωζόμενοι ἐν ταυτῷ δὲ καὶ τὸ μὴ ἀπογνῶναι αὐτοὺς παιδεύει
613	57v	Rom.11.12	ιγ	πόσῳ μᾶλλον τὸ πλήρωμα αὐτῶν	τουτέστι γέγονεν
613Ph	57v	Rom.11.12	Φωτ(ιου) ^*		πόσῳ μᾶλλον οἷον τὸ συναπαρτισθῆναι καὶ αὐτοὺς τοῖς σωζομένοις εἰ οὖν καὶ τούτων ἐλλειποντων πλοῦτος κόσμου φησὶ γέγονε καὶ πλοῦτος ἐθνῶν πόσῳ μᾶλλον τὸ συναπαρτισθῆναι καὶ αὐτοῖς ἔσται πλοῦτος κόσμου καὶ πλοῦτος ἐθνῶν
614	57v	Rom.11.13	ιδ	ὑμῖν γὰρ λέγω τοῖς ἔθνεσιν ἐφ' ὅσον μὲν εἰμι ἐγὼ ἐθνῶν ἀπόστολος τὴν διακονίαν μου δοξάζω	ὑπὲρ Ἰουδαίων λέγει τῶ τε μὴ δόξα διὰ μῖσος ἐκεῖνα ἃ εἶπεν εἰρηκέναι καὶ ἵνα καταστείλῃ τῶν ἐθνῶν τὸ φρόνημα ὑμᾶς φησι τὰ ἔθνη διὰ δύο αἰτίας ἐπαινῶ καὶ δοξάζω πρῶτον ὅτι τὴν διακονίαν ὑμῶν τουτέστι τὸ κήρυγμα ἐγκεχείρισμαι καὶ ἀνάγκην ἔχω ἐπαινεῖν καὶ δοξάζειν ὑμᾶς ὡς ἐμοὺς μαθητὰς ἔπειτα ἵνα καὶ τῶν Ἰουδαίων τινας οὓς καὶ σῶμα ἴδιον καλεῖ παρακνισθέντας ἐκ τῶν περὶ ὑμῶν ἐπαίνων σώσω λαμπρύνει δὲ κατὰ τοῦτο τὰ ἔθνη ὡς αἰτία γενόμενα σωτηρίας Ἰουδαίοις οἱ μὲν γὰρ ἐξ ἀπωλείας ὑμῖν εἰσί φησιν ἀφορμὴ σωτηρίας τὰ μέντοι ἔθνη εκενοις ἐκ πίστεως
615	57v	Rom.11.14	ιε	εἰ πως παραζηλώσω μου	ὦ φιλονεικίας Ἰουδαϊκῆς οὐκ εἶπεν πείσω ἀλλὰ παραζηλώσω ὡς οὐκ ἄλλως πεισθησομένων εἰ μὴ ἐξ ἐπιτάσεώς τινος
616	57v	Rom.11.14	ιϛ	τὴν σάρκα	ἄνω μὲν συγγενεῖς αὐτοὺς καὶ ἀδελφοὺς καλεῖ νυν δὲ σάρκα πλέον αὐτοὺς οἰκειούμενος
617	57v	Rom.11.14	ιζ	καὶ σώσω τινας ἐξ αὐτῶν	οὐδε οὕτως πάντας ἀλλά τινας οὕτως αὐτῶν ᾔδει τὸ μονότονον
618	58r	Rom.11.15	ιη	εἰ γὰρ ἡ ἀποβολὴ αὐτῶν κατάλλαγη κόσμου τις ἡ πρόσληψις	ἐπειδὴ πάλιν αὐτῶν καθήψατο πάλιν αὐτοὺς ἐπαινεῖ τὰ αυτὰ τοῖς ἄνω λέγων εἰ γάρ φησιν ἡ πρόσκρουσις αὐτῶν πρόφασις γέγονε σωτηρίας τῶι κόσμωι τι ἂν εἴποι τις ὅτι ἔσται εὰν προσληφθῶσι παρὰ θεοῦ τι μὲν οὖν φησι ἕτερον εἰ μὴ ἀνάστασις ἐκ νεκρῶν ἂλλ ὥσπερ ἡ ἀνάστασις οὐ διὰ τὴν πρόσληψιν αὐτῶν ἔσται οὕτως οὐδε ἡ σωτηρία τῶν ἐθνῶν γέγονε δι' αὐτοὺς ἀλλὰ λόγους αὐτοῖς χαρίζεται εἰς τὸ προτρέψασθαι
618Pha	58r	Rom.11.15	Φωτ(ιου) ^*		εἰ γὰρ ἡ ἀποβολή τοῦτο ἢ ἐπανάληψὶς ἐστι τοῦ εἰ δὲ τὸ παράπτωμα αὐτῶν ὡς προείπομεν ἢ αἰτία τῆς σπουδῆς Παύλου τῆς περὶ τὸ σωθῆναι αὐτοὺς ὡς ἂν εἴ τις ἔλεγεν τὶ σπεύδεις Παῦλε ὑπὲρ τῶν Ἰουδαίων τὶ λέγων εἴ πως παραζηλώσω τὴν σάρκα μου καὶ σώσω τινὰς ἐξ αὐτῶν τὶ ἐστιν ὁ τοσοῦτος σου ἀγὼν ναὶ φησὶν προσήκει μοι σπεύδειν καὶ ἀγωνίζεσθαι εἰ γὰρ ἡ ἀποβολὴ αὐτῶν καὶ ἑξῆς τοῦτ' ἔστιν εἰ καὶ τούτων ἐλλειποντων ὅμως κατηλλάγη ὁ θεὸς τῷ κόσμῳ καὶ τὸ μεσότοιχον ἤρθη τῆς παλαιᾶς ἔχθρας τὶ ἂν οὐ γένοιτο χρηστὸν καὶ ὑπερθαύμαστον καὶ τούτων σωθέντων καὶ προστεθέντων
618Phb	58r	Rom.11.15	Φωτ(ιου) ^*		εἰ γὰρ καὶ μεγίστῳ μέρει φησὶ {[omission]/ζημιουμένων τῶν σωζομένων ὅμως }^*ἡ σωτηρία αὐτῶν καταλλαγὴ γίνεται κόσμου καὶ ἡ ἔχθρα ἡ πρὸς τὸν θεὸν διαλύεται τῶν ἀνθρώπων τὶ χρὴ λογίζεσθαι ἐπειδὰν καὶ αὐτὸ τὸ μέρος ὅπερ ἐστὶν οἱ Ἰουδαῖοι προσληφθῇ καὶ προστεθῇ τοῖς σωζομένοις τὶς οὖν αὐτῶν ἐστιν ἡ πρόσληψις καὶ ἡ προσθήκη εἰ μὴ μέγας πλοῦτος εἰ μὴ τελεία καὶ ὁλοκληρος χαρὰ ὡς ἐπὶ τελείᾳ καὶ κοινῇ ζωῇ καὶ ἀναβιώσει ἐκ νεκρῶν
619ex	58r	Rom.11.15	ιθ Οικου(μενιου)	εἰ μὴ ζωὴ ἐκ νεκρῶν	ἡ τοῦτό φησι τι ἔσται ἡ πρόσληψις αὐτῶν εἰ μὴ ἵνα εἴπωμεν ὅτι ἀποθανόντας αὐτοὺς ταῖς ἁμαρτίαις ζωοποιεῖ ὁ προσλαμβάνων θεός
619Ph	58r	Rom.11.15	Φωτ(ιου) ^*		Τοῦτο ἐπικατασκευαστικὸν ὅτι πάντως ἐάν περ θέλωσι σωθήσονται οἱ Ἰουδαῖοι καὶ κατασκευάζει αὐτὸ διχῶς πρῶτον μὲν ἐκ τῆς ἀκολουθίας δεύτερον δὲ ἀπορίαν πρὸς τοῦτο φερομένην πολλαχῶς ἐπιλυομενος
620	58r	Rom.11.16	κ	εἰ δὲ ἡ ἀπαρχὴ ἁγία	ἀπαρχὴν καὶ ῥίζαν καλεῖ τοὺς ἀμφὶ τὸν Ἀβραὰμ φύραμα δὲ καὶ κλάδους τοὺς ἐκ τοῦ γένους αὐτοῦ πιστεύσαντας
621	58r	Rom.11.16	κα	καὶ τὸ φύραμα καὶ εἰ ἡ ῥίζα ἁγία καὶ οἱ κλάδοι	εἰ οὖν σὺν τῆι ἀπαρχὴ καὶ τῆι ῥίζηι ἀνάγκη είναι ἅγιον τότε φύραμα καὶ τοὺς κλάδους οἱ δὲ Ἰουδαῖοι οὐχ ἅγιοι ἄρα καὶ τῆς συγγενείας ἐξέπεσον τοῦ Ἀβραάμ
621ex	58r	Rom.11.16	Οικου(μενιου) ^*		ἡ ὅτι αὐτοὺς ἁγίους καλεῖ προτρέπων εἰς τὴν πίστιν ὡσεὶ εἶπεν ἐπιτήδειοὶ ἐστε καὶ πρέποντες τὸ θέλειν ὑμῖν λείπει μόνον
622	58r	Rom.11.17	κβ	εἰ δέ τινες τῶν κλάδων	ὀλιγότητος σημαντικὴν τέθεικε λέξιν παραμυθούμενος αὐτοὺς ἐπεὶ ἄνω δηλοῖ ὅτι ὀλίγοι ἐσώθησαν ὡς ὅταν λέγη τὸ κατάλειμμα σωθήσεται
623	58r	Rom.11.17	κγ	ἐξεκλάσθησαν σὺ δὲ ἀγριέλαιος	τῆι ἀπιστίαι
624	58r	Rom.11.17	κδ	ὧν ἐνεκεντρίσθης ἐν αὐτοῖς	ὅσον δείκνυσιν εὐτελεῖς τοὺς ἐξ ἐθνῶν τοσοῦτον πλέον παρακνίζει αὐτοὺς εἰπὼν δὲ ἐνεκεντρίσθης δείκνυσιν ἐν τῆι διαφερούσῃ αὐτοῖς ῥίζηι ἐφεστηκότας τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἄρα οὐ παρακνίζοντος τὰ ῥήματα
625	58v	Rom.11.17	κε	καὶ συγκοινωνὸς τῆς ῥίζης καὶ τῆς πιότητος τῆς ἐλαίας ἐγένου	τοῦτο ταλαιπωρία Ἰουδαίων τὸ τοὺς κατὰ μηδὲν διαφέροντας κοινωνοὺς τῆς διαφερούσης αὐτοῖς γενέσθαι ῥίζης αὐτοὺς δὲ ἐξωσθῆναι
626	58v	Rom.11.18	κϛ	μὴ κατάκαυχω τῶν κλάδων	δείκνυσι τὴν ἄγαν εὐτέλειαν τῶν Ἰουδαίων οὐ γὰρ εἶπε καυχῶ ἀλλὰ κατάκαυχω ὅπερ ἐπὶ τῶν χαμαὶ κειμένων γίνεται εἶτα καὶ παραδάκνει αὐτοὺς δεικνὺς καυχήσεως ἄξια συμβεβηκέναι τοῖς ἔθνεσιν ἐκ τῆς πίστεως εἰ καὶ μὴ προσήκει καυχᾶσθαι φησιν
627	58v	Rom.11.18	κζ	εἰ δὲ κατάκαυχασαι οὐ σὺ τὴν ῥίζαν βαστάζεις ἂλλ ἡ ῥίζα σε	καί τι τοῦτο πρὸς τοὺς ἐκκλασθέντας κλάδους οὐδὲν εἰ μὲν γὰρ τῆς ῥίζης κατεκαυχώμην εἶχε λόγον τοῦτο εἰ δὲ τὴν ῥίζαν ὡς ἁγίαν προσκυνῶ τι πρὸς τοὺς ἐκπεσόντας κλάδους εἰ βασταζομαι ὑπο τῆς ῥίζης ἀλλὰ βούλεται σκιὰν αὐτοῖς ἐξευρεῖν παραμυθίας ἵνα μὴ τῆι περισσοτέραι λύπηι καταποθῶσιν ἀλλὰ ἀνανήψωσιν ὡς ὑπολελειμμένης σωτηρίας
628	58v	Rom.11.19	κη	ἐρεῖς οὖν ἐξεκλάσθησαν κλάδοι ἵνα ἐγὼ ἐγκεντρισθῶ	ἐσχημάτισται ὁ λόγος ὡς τῶν ἐθνῶν λεγόντων καὶ διά τι μὴ καυχήσομαι τοιούτων μοι φησιν ὑπαρξάντων χρηστῶν οὗτοι ἐξεκλάσθησαν καὶ ἐγὼ ἐνεκεντρίσθην καὶ κληρονόμος γέγονα τῆς τῶν πατρων αὐτῶν δόξης καὶ τῶν ἐκείνοις δοθεισῶν ἐπαγγελιῶν ὁ ξένος ἐγὼ καὶ κατ' οὐδὲν προσήκων ἀπολαύω ἐκ δὲ τοῦ εἰπεῖν καλῶς συναινεῖ τοῖς ἔθνεσιν ὡς ἀληθῆ εἰρηκόσιν
629	58v	Rom.11.20	κθ	καλῶς τῆι ἀπιστίαι ἐξεκλάσθησαν	ὅρα τὸ σοφὸν τοῦ ἀπόστολο ἐν τῶ δοκεῖν τὸν ὑπὲρ Ιοδαιων ποιεῖσθαι λόγον πλέον αὐτοὺς ἐπιτρίβει καὶ κατακόπτει
630	58v	Rom.11.20	λ	σὺ δὲ τῆι πίστει ἕστηκας μὴ ὑψηλοφρόνει ἀλλὰ φοβοῦ	τὴν αἰτίαν τῆς τε ἐκείνων ἀποβολῆς καὶ τῆς ἡμῶν προσλεψεως τῆς εἰς Χριστὸν λέγει πίστιν
631	58v	Rom.11.21	λα	εἰ γὰρ ὁ θεὸς τῶν κατὰ φύσιν κλάδων οὐκ ἐφείσατο	θέλει αὐτῶν εκτραγωδησαι τὴν συμφορὰν ενταξει ἐπιτιμήσεως τῶν ἐθνῶν
632	58v	Rom.11.21	λβ	μήπως οὐδέ σου φείσεται	περιαιρεῖ τοῦ λόγου τὸ φορτικὸν τῆι ἀμφιβολίαι
633	58v	Rom.11.22	λγ	ἴδε οὖν χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν ἐπὶ δέ σε χρηστότητα	ἐπὶ τὸν θεὸν ἄγει τὸ πρᾶγμα καὶ τὴν αὐτοῦ χάριν οὐδε γὰρ λέγει ἴδε πόσον ἔσχες πόνον καὶ κατορθώματα
634	59r	Rom.11.22	λδ	εὰν ἐπιμείνῃς τῆι χρεστότητι	εὰν ἄξια πράττῃς τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας οὐ γὰρ πίστεώς σοι δεῖ μόνης φησι
635	59r	Rom.11.22-Rom.11.23	λε	ἐπεὶ καὶ σὺ ἐκκοπήσῃ καὶ ἐκεῖνοι δὲ εὰν μὴ ἐπιμείνωσι τῆι ἀπιστίαι	οὔτε γάρ σοι τὰ ἀγαθὰ οὔτε ἐκείνοις τὰ κακὰ ἀμετάβλητα
636	59r	Rom.11.23	λϛ	ἐγκεντρισθήσονται	οὐ γὰρ ὁ θεὸς αὐτοὺς ἐξέκοψεν ἂλλ αὐτοὶ ἑαυτούς
637	59r	Rom.11.23	λζ	δυνατὸς γὰρ ὁ θεὸς ἐστι πάλιν ἐγκεντρίσαι αὐτούς	τὸ πιθανὸν τῶι λόγωι ἐκ τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως περιποιεῖ
638	59r	Rom.11.24	λη	εἰ γὰρ σὺ ἐκ τῆς κατὰ φύσιν ἐξεκόπης ἀγριελαίου καὶ παρὰ φύσιν ἐνεκεντρίσθης εἰς καλλιέλαιον πόσωι μᾶλλον οὗτοι οἱ κατὰ φύσιν	καὶ λογισμὸν ἀποδίδωσι τοῦ δύνασθαι αὐτοὺς θελήσαντὰς ἐγκεντρισθῆναι εἰ γάρ φησι τὰ παραφυσιν ἡ πίστις ἐποίησε πόσῳ μᾶλλον τὰ κατὰ φύσιν
639	59r	Rom.11.24	λθ	ἐγκεντρισθήσονται τῆι ἰδίαι ἐλαίαι	ἵνα μή τις πλέον τι τὸν Ἰουδαῖον ἔχειν νομίσῃ ἐν τῶι ἀκούειν περὶ τῶν ἐθνικῶν παρὰ φύσιν καὶ ἐνεκεντρίσθης τίθησι καὶ περὶ τῶν Ἰουδαίων τὸ ἐγκεντρισθῶσιν ἵνα ἰσοτιμίαν δείξῃ καὶ ὅτι οὐδὲν αὐτοῖς πλέον ἐκ τοῦ είναι ἐκ τῆς καλλιέλαιο ἅπαξ δεομένοις καὶ αὐτοῖς τοῦ ἐγκεντρισθῆναι
640	59r	Rom.11.25	μ	οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν ἀδελφοὶ τὸ μυστήριον τοῦτο	τὸ παρ' ὑμῶν φησιν ἀγνοούμενον
641	59r	Rom.11.25	μα ^*	ἵνα μὴ ἦτε παρ' ἑαυτοῖς φρόνιμοι	τῶι γὰρ ἀγνοεῖν τὴν ἰδίαν ἐκύρουν βουλήν
641ex	59r	Rom.11.25	Γενναδιου s	ἵνα μὴ ἦτε παρ' ἑαυτοῖς φρόνιμοι	ωσαν δέ φησι μὴ μέγα τι καὶ θαυμαστὸν ὑπονοοῖτε περὶ ἑαυτῶν ἀπατώμενοι ὡς ὄντες ὑπὲρ τοὺς ἄλλους ὑμεῖς συνετὸ μάθετε συντόμως μυστήριον φρικωδέστατον ἄφατον τοῦ θεοῦ τὴν περὶ πάντας πρόνοιαν ὑποφαῖνον τῶν Ἰσραηλιτῶν πλὴν τῆς ἐκλέξεως τὸ γὰρ ἀπὸ μέρους τοῦτό φησιν πωρωθέντων καὶ τὴν σωτηρίαν ἀπωθουμένων ἐφ' ὑμᾶς μετήνεγκε ταύτην ὁ θεὸς εἰσποιηθέντων μέντοι πάντων ὑμῶν κἀκείνους αὖθις ἡ χάρις ἅπαντας περιλήψεται μαρτυρεῖ γὰρ αὐτο τοῦτο καὶ τὸ τοῦ Ἠσαΐου καὶ λόγιον γραφικόν
642	59r	Rom.11.25	μβ	ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῶι Ἰσραὴλ γέγονεν	οὐκ ἐξ ὁλόκληρο φησι καὶ γὰρ ἦσαν καὶ ἐξ Ἰουδαίων ἀμύθητοι πιστεύσαντες καὶ πιστεύειν μέλλοντες
643	59v	Rom.11.25-Rom.11.26	μγ	ἄχρις οὐ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ καὶ οὕτως πᾶς Ἰσραὴλ σωθησηται καθὼς γέγραπται	πλήρωμα ἐθνῶν φησι πάντας τοὺς ἐξ ἐθνῶν πιστεύειν μέλλοντας ὅταν τοιγαροῦν πάντες εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πίστιν τότε καὶ ὁ Ἰσραὴλ πιστεύσας σωθήσεται Ἰσραὴλ δέ φησι τοὺς ἐν τῶι Ἰουδαϊσμῶι ἀπομεμενηκότας ὅτι θήσεις γὰρ αὐτούς φησι νῶτον καὶ ἐν τοῖς περιλοίποις τουτέστι καταλοίποις ἑτοιμάσεις τὸ πρόσωπον αὐτῶν
643ex	59v	Rom.11.26	Διονυσιου αλεξανδ(ρειας) s	καὶ οὕτως πᾶς Ιηλ σωθησηται καθὼς γέγραπται	ἀντὶ τοῦ οἱ πλείονες
644	59v	Rom.11.26	μδ ^*		τουτέστιν ἀποστρέψει μὲν ἐξ ἁμαρτιῶν ἐπιστρέψει δὲ πρὸς ἑαυτόν
645	59v	Rom.11.26	με	ἥξει ἐκ Σιὼν ὁ ῥυόμενος καὶ ἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ Ἰακώβ	ἵνα μή τις εἰς τοὺς ἤδη πεπιστεκουτας ἐξ Ἰουδαίων νομίσῃ τὴν γραφὴν ἁρμόζειν λέγει σημεῖον δι' οὐ δείκνυται ὅτι μέλλει ἡ προφητεία ποῖον τοῦτο ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν εἰ οὖν μήπω ἀφείλετο ἄρα μέλλει ἡ γραφὴ ὅθεν ἐπάγει ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα τοῦ θεοῦ
646	59v	Rom.11.27	μϛ	καὶ αυτὴ αὐτοῖς ἡ παρ' ἐμοῦ διαθήκη ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν	τότε φησιν ἐκβήσεται ἡ ἐπαγγελία τοῦ θεοῦ
647	59v	Rom.11.28	μζ	κατὰ μὲν τὸ εὐαγγέλιον ἐχθροὶ δι' ὑμᾶς	ὅσον μέν φησι ἧκεν εἰς τὸ εὐαγγέλιον δι' ὑμᾶς τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἐχθροὶ εἰσιν οἱ Ἰουδαῖοί πως ὑμῶν γὰρ τὴν πίστιν εὐαγγελισθέντων φιλονεικότεροι γενόμενοι ἀπεσκίρτησαν τῆς πίστεως
647Ph	59v	Rom.11.28	Φωτ(ιου) ^*		κατὰ μὲν τοῦ εὐαγγέλιον Εἰ ἐχθροὶ γεγόνασιν οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τοὺς ἐξ ἐθνῶν πεπιστευκότας πῶς ἀνωτέρω ἔλεγεν ἐφ' ὅσον μὲν εἰμι ἐγὼ ἀποστολος τὴν διακονίαν μου δοξάζω διὰ τί φησιν εἴ πως παραζηλώσω μου τὴν σάρκα εἰ γὰρ διὰ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν παραζηλοῦσι καὶ μιμοῦνται οἱ Ἰουδαῖοι καὶ πιστοὶ γίνονται πῶς δι' αὐτοὺς ἐχθροὶ γίνονται πάλιν τῆς πίστεως καὶ τοῦ εὐαγγελίου ἀλλὰ πρῶτον φαμὲν ὅτι οὐκ ἔφη διὰ τῆς πίστεως τῶν ἐξ ἐθνῶν παραζηλοῦν καὶ μιμεῖσθαι τοὺς Ἰουδαίους ἀλλὰ διὰ τὸ δοξάζεσθαι αὐτοὺς διὰ τὸ ἐπαινεῖσθαι ἡ γὰρ δόξα καὶ ὁ ἔπαινος ὁ εἰς τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἀνερεθίσει αὐτοὺς καὶ εἰς ζῆλον καὶ μίμησιν παρακαλέσει ὥστε οὐκ ἐναντία ἐστὶν ἀλλήλων τὰ εἰρημένα δεύτερον δὲ οὐδὲ κατ' ἀποφασιν ἔφη ὅτι παραζηλώσουσιν οἱ Ἰουδαῖοι ἀλλ' ἀμφιβολως καὶ διστάζων εἴ πως γὰρ φησὶ παραζηλώσω μου τὴν σάρκα οἷον ἴσως τάχα ὥστε εἰ καὶ διὰ τῆς αὐτῶν πίστεως οὐχὶ δὲ διὰ τῆς δόξης καὶ τῶν ἐπαίνων ἔλεγε παραζηλοῦν τοὺς Ἰουδαίους οὐδ' οὕτως ἐμάχετο διὰ μὲν γὰρ τοῦ εἰπεῖν ἐχθροὶ δι' ὑμᾶς τῶν Ἰουδαίων τὴν ἀπιστίαν λέγει καὶ τὴν αἰτίαν δι' ἣν σφοδρότερον ἀπεχθάνονται τῇ πίστει διὰ δὲ τοῦ εἴ πως παραζηλώσω μου τὴν σάρκα τὴν ἰδίαν ἐνδείκνυται σπουδὴν καὶ προθυμίαν ἣν εἶχεν εἰς τὸ σῶσαι τοὺς ἐξ Ἰουδαίων καὶ χωρὶς δὲ τῶν εἰρημένων οὐδ' οὕτως ἐμάχετο τὰ λεχθέντα κἂν ἄμφω ἀποφαντικῶς εἴρητο καὶ γὰρ οὐδὲν ἐκώλυέν τινας μὲν τῶν πεπιστευκότων ἀνερεθισθέντας τῇ πίστει τῶν ἐθνῶν παραζηλῶσαι καὶ πιστεῦσαι καὶ τῶν μὴ πεπιστευκότων πάλιν πολλοὺς ἀπεχθείᾳ καὶ μίσει τῷ πρὸς τοὺς ἐξ ἐθνῶν σκληροτέρους καὶ ἀπειθεστέρους γενέσθαι τῷ εὐαγγελικῷ κηρύγματι ὡς ἔστι καὶ ἐπ' αὐτῶν ἰδεῖν τῶν πραγμάτων οἱ μὲν γὰρ μιμούμενοι τοὺς ἐξ ἐθνῶν προσέρχονται τῇ πίστει καὶ σώζονται οἱ δὲ τούτοις ἀπεχθανομενοι σφοδρότεροι ἐχθροὶ καὶ τῆς πίστεως καθίστανται
648	60r	Rom.11.28-Rom.11.29	μη	κατὰ δὲ τὴν ἐκλογὴν ἀγαπητοὶ διὰ τοὺς πατέρας ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα	κατὰ δὲ τὸ ἐκλελέχθαι πατρόθεν ὑπο θεοῦ ἀγαπητοὶ εἰσιν
648ex	60r	Rom.11.29	Οικουμενιου ^*		εἶτα ἐπειδὴ έναπομεμενηκασι τῆι ἀπιστίαι καὶ διὰ τοῦτο οὐκ εἰσιν ἀγαπητοὶ ἀσφαλῶς λαλῶν φησι διὰ τοὺς πατέρας ὡσεὶ εἶπεν εἰ καὶ αὐτοὶ διὰ τὴν ἀπιστίαν οὐκ ἀγαπητοὶ διὰ μέντοι τοὺς πατέρας ἔτι ἀγαπῶνται ὅθεν καὶ σωτηρίαν ἐκδέχονται
649ex	60r	Rom.11.29	μθ Οικου(μενιου)	καὶ ἡ κλῆσις τοῦ θεοῦ	ἡ γενομένη φησι περὶ τὸ ἔθνος
650	60r	Rom.11.30-Rom.11.31	ν	ὥσπερ γὰρ καὶ ὑμεῖς ποτε ἠπειθήσατε τῶι θεῶι νυν δὲ ἠλεήθητε τῆι τούτων ἀπειθείαι οὕτως καὶ οὗτοί νυν ἠπείθησαν τῶι ὑμετέρωι ἐλέει ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐλεηθῶσι	δείκνυσιν ἐνταῦθα τοὺς ἐξ ἐθνῶν πρότερον κεκλημένους εἶτα ἐπειδὴ οὐχ ὑπήκουσαν τοὺς Ἰουδαίους ἐκλεχθέντας καὶ τὸ αὐτο πάλιν συμβὰν μετὰ ταῦτα ἐπειδὴ γὰρ οὐκ ἠθέλησαν οἱ Ἰουδαῖοι πιστεῦσαι πάλιν ἐκλήθη τὰ ἔθνη καὶ κληθέντα τὸ δεύτερον ἐπίστεσυσαν ἂλλ οὐκ εἰς τὴν ἐκβολὴν τῶν Ἰουδαίων τελευτᾷ ἂλλ εἰς τὸ καὶ αὐτοὺς ἐλεηθῆναι πάλιν
650Ph	60r	Rom.11.31	Φωτ(ιου) ^*		ὥσπερ γὰρ καὶ ὑμεῖς ἠπειθήσατε Προτρέπεται τοὺς Ἰουδαίους ἐπὶ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν διὰ τούτων καὶ ἅμα καὶ χρηστὰς ἐλπίδας αὐτοῖς ὑποτείνει καὶ πᾶσαν αἰσχύνην ἀναιρεῖ μὴ αἰσχυνθῇς φησὶ κἂν ἠπείθησας προσελθεῖν μηδ' ἀπελπίσῃς ὡς βραδύτερον προσερχόμενος τεύξῃ καὶ ὀψὲ προσϊὼν τοῦ ἐλέους καὶ γὰρ καὶ τὰ ἔθνη κληθέντα ἠπείθησε πρότερον ἀλλὰ νῦν ἐπίστευσαν μήτε τὴν προτέραν αἰσχυνθέντα ἀπείθειαν μήτε ὑπὸ τῆς βραδυτῆτος εἰς τὴν σωτηρίαν παρεμποδισθέντα μηδ' αὐτὸς τοίνυν ὦ Ἰουδαῖε μὴτ' αἰσχυνθῇς μὴτ' ἀπελπίσῃς ἀλλὰ πρόσελθε προθύμως τῇ πίστει καὶ πάντως ἐλεηθήσῃ ἢ οὖν προτροπῆς καὶ {παραινέσεως ἐπέχει /παραινέσεως τόπον ἐπέχει }^*τὰ εἰρημένα ἢ καὶ προφητείας πιστούμενα τὸ μέλλον ἀπὸ τῆς τῶν ἐκβεβηκοτων παραθέσεως καὶ μαρτυρίας τὸ δὲ ἠλεήθητε τῇ τούτων ἀπειθείᾳ καὶ ἠπείθησαν τῷ ὑμετέρῳ ἐλέει φησὶν οὐχ ὅτι ἡ ἀπείθεια τῶν Ἰουδαίων αἰτία γέγονε τοῦ ἐλεηθῆναι τὰ ἔθνη οὐδ' ὅτι τὸ ἔλεος τῶν ἐθνῶν αἴτιον γέγονε τῆς Ἰουδαίων ἀπειθείας ἀλλὰ ταῦτά φησι δεικνὺς καὶ διδάσκων ὅτι ὁ θεὸς οὐδέποτε διέλιπε τὸ αὐτου ποιῶν καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ πηγάζων κἂν πάλαι μὲν γὰρ ἠπείθει τὰ ἔθνη νῦν δ' ἀπειθοῦσιν οἱ Ἰουδαῖοι αὐτὸς ὅμως εὐεργετῶν καὶ ἐλεῶν οὐ διαλιμπάνει καὶ δῆλον ἐκ τοῦ καὶ τότε ἐλεεῖσθαι τοὺς Ἰουδαίους ἀπειθούντων τῶν ἐθνῶν καὶ νῦν ἐλεεῖσθαι τὰ ἔθνη ἀπειθούντων τῶν Ἰουδαίων καὶ τὸ ἔτι σαφέστερον ὅτι καὶ ἔτι τοὺς Ἰουδαίους κἂν ἠπείθησαν ἐλεήσει ἅμα δὲ καὶ ἔνδειξὶς ἐστι πρὸς τοὺς Ἰουδαίους ὅτι κἂν αὐτοὶ φησὶν ἐξέστητε τῆς πίστεως μὴ νομίσητε ὅτι ἔλαττον τι ἔσχεν ἡ πίστις ὥσπερ γὰρ πάλαι τῶν ἐθνῶν ἐξεστηκοτων οὐδὲν ἔλαττον ἔσχε τὰ τῆς εἰς θεὸν θεραπείας οὕτω καὶ νῦν ὑμῶν ἀποσχιζομένων τῆς πίστεως οὐδὲν ἔλαττον τὰ τῆς πίστεως ἕξει ἐσχημάτισται δὲ πρὸς τοὺς ἐξ ἐθνῶν τὰ εἰρημένα ἀνεπαχθέστερον τὸν πρὸς τοὺς Ἰουδαίους ἔλεγχον βουλόμενος ποιεῖσθαι δυνατὸν δὲ καὶ πρὸς τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἐκλαβεῖν εἰρῆσθαι ταῦτα ὡστε μὴ μεγαλοφρονεῖν ὅτι ἐπίστευσαν ἐλέει γὰρ καὶ ὑμεῖς πεπιστεύκατε καὶ οἱ ἀπειθήσαντες φησὶν ἐλεηθήσονται καὶ πιστεύσουσιν
651	60v	Rom.11.32	να	συνέκλεισε γὰρ ὁ θεὸς τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν	συνέκλεισε τουτέστιν ἤλεγξεν ἀπειθοῦντας
652	60v	Rom.11.32	νβ	ἵνα τοὺς πάντας ἐλεήσῃ	ἵνα φησι τοὺς ἑτέρους διὰ τῆς τῶν ἑτέρων σώσῃ φιλονεικίας τούτους δι' ἐκείνων κἀκείνους διὰ τούτων
652Ph	60v	Rom.11.32	Φωτ(ιου) ^*		συνεκελεισε Πῶς συνέκλεισεν εὐεργετῶν καὶ προνοούμενος καὶ οἰκτείρων τὶ οὖν ἀπειθεῖς γεγονότες οὐ δώσουσι δίκην καὶ τὶ τοῦτο πρὸς τὸν εὐεργέτην ἐκεῖνος μὲν γὰρ ἵνα πάντας ἐλεήσῃ πάντων προὐνοει καὶ εὐεργετεῖ εἰ δὲ ἠπείθησαν ἐκεῖνοι οὐδὲν τοῦτων πρὸς τὸν εὐεργέτην ὅμως οὖν καὶ οὕτως ἐπιστρέφοντας ἐλεήσει καὶ οὐκ ἀποστραφήσεται Ἢ οὕτως ἠπείθησε τὰ ἔθνη πάλαι ἠπείθησαν νῦν οἱ Ἰουδαῖοι καίτοι ἔδει κἀκείνους τηλικούτοις τέρασι καὶ σημείοις εὐεργετουμένους τοὺς Ἰουδαίους ὁρῶντας μὴ ἀπειθῆσαι καὶ τοὺς Ἰουδαίους νῦν μείζονα βλέποντας θαυματουργούμενα πρὸ τῶν ἐθνῶν τῇ πίστει προσελθεῖν ἀλλ' οὔτε τὰ ἔθνη τότε οὔτε νῦν οἱ Ἰουδαῖοι τὸ ἄμεινον σφίσιν εἵλοντο ὥστε δῆλον ὅτι καὶ τότε οἱ Ἰουδαῖοι καὶ νῦν τὰ ἔθνη ἐλέει θεοῦ καὶ φιλανθρωπίᾳ καὶ πρὸς τὴν πίστιν ἐχειραγωγήθησαν καὶ τῆς σωτηρίας ἔτυχον
653	60v	Rom.11.33	νγ	ὦ βάθος	ὅτι μὲν βάθος εἶδε πόσον δὲ οὐκέτι
654	60v	Rom.11.33	νδ	πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως θεοῦ	ἐννοήσας τὴν ἐξ ἀρχῆς σοφὴν τοῦ θεοῦ οἰκονομίαν καί τι πρὸς αὐτον εἰπεῖν ἀπορήσας ἐθαύμασε μόνον
655	60v	Rom.11.33	νε	ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ	οὐ γὰρ μόνον γνωσθῆναι οὐ δύναται ἂλλ οὐδε ζητηθῆναι
656	60v	Rom.11.33	νϛ	καὶ ἀνεξιχνίαστοι	οὐ γὰρ μόνον καταληφθῆναι οὐ δύναται ἂλλ οὐδε ἐρευνηθῆναι
657	60v	Rom.11.33	νζ	αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ	αἱ οἰκονομία φησι
658	60v	Rom.11.34	νη	τις γὰρ ἔγνω νοῦν κυρίου ἡ τις σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο	αὐτός φησι τὰ ἑαυτοῦ οἶδε μόνος
659	60v	Rom.11.35	νθ	ἡ τις προέδωκεν αὐτω καὶ ἀνταποδοθήσεται αὐτῶι	οὐδενί φησιν ἀμοιβὴν χρεωστῶν εὐεργετεῖ ἂλλ αὐτος ἀεὶ κατάρχεται τῶν δορεῶν
660	60v	Rom.11.36	ξ	ὅτι ἐξ αὐτοῦ καὶ δι' αὐτοῦ	αὐτος εὗρε τὰ ἀγαθά φησιν
661	60v	Rom.11.36	ξα		αὐτός φησι καὶ ἐποίησε τὰ ὄντα
662	60v	Rom.11.36	ξβ	καὶ εἰς αὐτον τὰ πάντα	αὐτός φησι συγκρατεῖ τὰ γενόμενα
663	60v	Rom.11.36	ξγ	αὐτῶι ἡ δόξα εἰς τοὺς αιωανς ἀμήν	ἐπειδὴ μεγάλα εἶπε καὶ ἄγνωστα εἰς δοξολογίαν ἐτελεύτησεν
663Ph	60v	Rom.11.36	Φωτ(ιου) ^*		Τὸ συνέκλεισεν ὁ θεὸς δύο δύναται δηλοῦν ἢ ὅτι ἀπειθεῖς ἐποίησεν ὅπερ οὐκ ἔχει χώραν ἢ ὅτι ἀπειθεῖς ἀπέδειξεν ὅπερ ἐστὶν ἀληθὲς διὰ γὰρ τῆς πολλῆς αὐτοῦ προνοίας καὶ εὐεργεσίας ἣν διὰ παντὸς εἰς ἀνθρώπους ἐπεδείξατο μᾶλλον αὐτῶν τὴν ἀπείθειαν καὶ ἀγνωμοσύνην ἐστηλίτευσέ τε καὶ ἐθριάμβευσεν δῆλον δ' ὅτι τῶν μὴ πεπιστευκότων εἰς αὐτον εἴτε ἐξ Ἰουδαίων εἴτε ἐξ ἐθνῶν εἶεν διὸ καὶ τὸ πάντας φησὶ τοὺς ἐκ τῶν δύο λαῶν ἀπιστήσαντας περιλαμβάνων
664	61r	Rom.12.1	ξδ	παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀδελφοὶ διὰ τῶν οἰκτίρμων τοῦ θεοῦ παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν	αὐτοί φησιν οἱ οἰκτιρμοὶ τοῦ θεοῦ δι' ὧν ἐσώθητε παρακαλοῦσιν ὑμᾶς αὐτοὺς γὰρ εἰσφέρει τὴν ἱκετηρίαν ποιουμένους ὅπως ἀξίαν αὐτῶν μετέλθητε πολιτείαν
665	61r	Rom.12.1	ξε	θυσίαν ζῶσαν	ἐπειδὴ εἶπε θυσίαν ἵνα μή τις νομίσῃ ὅτι κατασφάξαι ἑαυτοὺς κελευόμεθα ἐπήγαγε ζῶσαν πως δὲ ἔσται θυσία τὸ σῶμα ὁράτωσαν ὀρθὰ οἱ ὀφθαλμοὶ ἡ γλῶσσα καὶ ἡ χεὶρ ἡ μὲν εἰς υμνωδιαν θεοῦ ἡ δὲ εἰς ἐντολὰς ἀσχολείσθω καὶ γίνεται θυσία ζῶσα τὸ σῶμα
666	61r	Rom.12.1	ξϛ	ἁγίαν εὐάρεστον τῶι θεῶι	διαιρῶν ταύτην τὴν θυσίαν ἀπὸ τῆς Ἰουδαϊκῆς φησιν ἁγίαν εὐάρεστον καὶ λογικὴν ἡ γὰρ Ἰουδαϊκὴ σωματικὴ οὖσα οὐ σφόδρα ἦν ἁγία ἡ ευραρεστος
666Ph	61r	Rom.12.1	Φωτ(ιου) ^*		παραστῆσαι τὰ σώματα Εἰς τὰ δύο προτρέπεται εἰς τὴν τοῦ βίου ἐπιμέλειαν καὶ εἰς τὴν τῆς πίστεως σπουδὴν δι' ὧν μὲν γάρ φησι παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν καὶ ἑξῆς ἀρίστην πολιτείαν πολιτεύεσθαι παραινεῖ δι' ὧν δὲ τὴν λογικὴν ὑμῶν λατρείαν φησὶν τὴν ὀρθοτητα τῆς πίστεως διώκειν αὐτοὺς ἀπαιτεῖ προτίθησι δὲ τὰ τῆς πολιτείας ἐπειδὴ τῷ καθαρῷ βίῳ καὶ ὁ τῆς εὐσεβείας ἀκολουθεῖν εἴωθε λόγος ὅρα δὲ πῶς εἶπεν ἄμφω εὐφυῶς καὶ δριμέως παραστήσατε γὰρ φησὶ τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν ἁγίαν εὐάρεστον τῷ θεῷ εἶτα μὴ ἀρκεσθεὶς τούτοις ἐπάγει καὶ ἕτερον ποῖον κατὰ τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν φησὶν τοῦτ' ἔστι κατὰ τοὺς ἐκείνης νόμους συμφώνως ἐκείνῃ κατ' ἐκείνην ἐν μηδενὶ διαφωνοῦντες αὐτῇ τοῦτο γὰρ ἐστιν ἁγίαν καὶ ζῶσαν καὶ εὐάρεστον θεῷ θυσίαν παραστῆσαι τὰ σώματα ἡμῶν τὸ μηδὲν ἔξω τῶν κατὰ τὴν λατρείαν ἡμῖν νομοθετηθέντων πολιτεύεσθαι δεῖ γὰρ ἄμφω τὴν πίστιν τῷ βίῳ καὶ τὸν βίον συνομολογεῖν τῇ πίστει ὥσπερ γὰρ ὁ πίστιν ἐπαγγελλόμενος ὀρθὴν φαῦλος δὲ τὸν τρόπον δι' ὧν πράττει τὴν ὁμολογίαν ἐλέγχει τῆς πίστεως οὕτω καὶ ὁ πράξεις επιδεικνύμενος ἀγαθὰς πίστιν δὲ πρεσβεύων δυσσεβῆ δι' ὧν δυσσεβεῖ καὶ τὰ πράξεις φαυλίζει καὶ θριαμβεύει μηδένα καρπὸν αὐταῖς ἐνεῖναι πνευματικὸν δεῖ ἄρα πολιτεύεσθαι κατὰ τὴν λογικὴν λατρείαν ἡμῶν
667	61r	Rom.12.1	ξζ	τὴν λογικὴν λατεριαν ὑμῶν	τὴν πνευματικήν φησι διακονίαν τὴν κατὰ Χριστὸν πολιτείαν ὡς εἰ εἶπε παραστήσατε τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν διὰ λογικὴς λατρείας τουτέστι τῆς ἀναιμάκτου ἡ ὅτι προσενέγκατε θυσίαν ζῶσαν καὶ τὴν λογικὴν λατρείαν ἀπὸ κοινοῦ τὸ προσενέγκατε
668ex	61v	Rom.12.2	ξη Οικου(μενιου)	καὶ μὴ συσχηματίζεσθε	ἡ ὅτι μὴ συμμεταβάλλεσθε τοῖς καιροῖς
669	61v	Rom.12.2	ξθ	τῶι αἰῶνι τούτωι	καί πως ἄν τις ἑαυτὸν προσενέγκῃ θυσίαν ζῶσαν πως μὴ συσχηματίζεσθε τουτέστι μὴ τυποῦτε ἑαυτοὺς κατὰ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου οὐδὲν γὰρ ὑγιὲς ἔχει ἡ μόνιμον διὸ καὶ σχῆμα αὐτο καλεῖ Δηλῶν τὸ μὴ μένον τοῦτο δὲ εἰπὼν δηλοῖ τὸ ἐπίκηρον
669Ph	61v	Rom.12.2	Φωτ(ιου) ^*		Εἰπὼν μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ τοῦτ' ἔστι μὴ συμμεταβάλλεσθε καὶ συμμετατίθεσθε ταῖς διδασκαλίαις τῶν ἐκ τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ῥέοντος καὶ οὐχ ἱσταμένου τὴν διδασκαλίαν προσαγοντων τοῦτο εἰπὼν ἵνα μή τινες τῶν Ἰουδαίων εἴπωσιν οὐκοῦν οὐδ' ὅλως δεῖ ἡμᾶς μετατίθεσθαι καὶ μετασχηματίζεσθαι ἀπὸ τῆς παραδεδομένης ἡμῖν ἀπὸ τοῦ νόμου διδασκαλίας διὰ τοῦτο ἐπάγει ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τοῦτ' ἔστιν ὅτι δεῖ ὑμᾶς κατὰ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ μετατίθεσθαι πολὺ δὲ τὸ μέσον τῆς ἀπὸ τοῦ κόσμου διδασκαλίας καὶ τῆς κατὰ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ σοφίας καὶ ἡ μὲν καὶ αὐτὸ τὸ σχῆμα τὸ νομικὸν ἀπολλυσιν εἰς ἄλλο σχῆμα κακίας καὶ διαφθορᾶς ἄγουσα ἡ δὲ οὐ μόνον οὐκ ἀπολλυσι τὸ τοῦ νόμου σχῆμα ἐν σχήματι γὰρ καὶ τύπῳ καὶ σκιᾷ τὰ τοῦ νόμου ὑπῆρχεν ἀλλὰ καὶ βελτιοῖ αὐτο τὴν λειπομένην αὐτῷ μορφὴν καὶ τὸ κάλλος ἀπαρτίζουσα καὶ ἀναπληροῦσα διὸ καλῶς μὴ συσχηματίζεσθε φησὶν ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τὸ μὲν γὰρ ἐστιν ἀπώλεια τὸ δὲ σωτηρία καὶ τελειότης
670	61v	Rom.12.2	ο	ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε	τὸ τοῦ κόσμου σχῆμα καλῶν τὸ τῆς ἀρετῆς μορφὴν καλεῖ δεικνὺς τὸ φυσικὸν αὐτῆς κάλλος
671	61v	Rom.12.2	οα	τῆι ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν	ἐπειδὴ ἄνθρωπον ὄντα οὐκ ἐστι μὴ ἁμαρτεῖν φησιν ἀνακαίνου σαυτὸν ἀεὶ διὰ μετανοίας οὐδὲν γὰρ οὕτως παλαιὸ ψυχὴν καὶ σῶμα ὡς ἁμαρτία
672	61v	Rom.12.2	οβ	εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ τὸ ἀγαθον	ἡ τοῦτό φησι ἀνακαινώθητι ἵνα μάθῃς τι τε τὸ συμφέρον καί τι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ἡ ὅτι οὕτως δυνήσῃ ἀνακαινωθῆναι εὰν μάθῃς τι τε τὸ συμφέρον καί τι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ
673	61v	Rom.12.2	ογ	καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον	πρὸς Ιουδαους ἀποτείνεται οἵτινες εἴχοντο τοῦ νόμου λέγων ὅτι καὶ ὁ νόμος μὲν θέλημα ἦν θεοῦ ἂλλ οὐκ εὐάρεστον οὔτε τέλειον ἀλλὰ διὰ τὴν ἀσθένειαν φησιν ὑμῶν συγχωρήθεν τέλειον δὲ καὶ εὐάρεστον ἡ νέα διαθήκη
674	61v	Rom.12.3	οδ	λέγω γὰρ διὰ τῆς χάριτος τῆς δοθείσης μοι παντὶ τῶι ὄντι ἐν ὑμῖν	ἄνω διὰ τῶν οἰκτίρμων εἰρηκώς νυν διὰ τῆς χάριτος φησιν οὐδαμοῦ ἀξιοπιστον ἑαυτὸν νομίζων πρὸς τὸ πεῖσαι διὰ τοῦτό ποτε μὲν τοὺς οἰκτιρμούς ποτε δὲ τὴν χάριν προβάλλεται εἰπὼν δὲ διὰ τῆς χάριτος τῶν εὐεργεσιῶν ὑπομιμνήσκει τοῦ θεοῦ
674Ph	62r	Rom.12.3	Φωτ(ιου) ^*		παντὶ τῶν ὄντι ἐν ὑμῖν Τὸ παντὶ τῷ ὄντι ἐν ὑμῖν διαφόρως ἐγχωρεῖ νοηθῆναι ἢ ὅτι λέγω παντὶ τῷ ὄντι ἐν ὑμῖν τοῦτ' ἔστι πᾶσι λέγω πᾶσι παραινῶ καὶ ταύτην τὴν ἐξουσίαν ἐκ τῆς χάριτος ἔχω ἢ λέγω μὴ ὑπερφρονεῖν ὑμᾶς ἐν παντὶ χαρίσματι τῷ ὄντι ἐν ὑμῖν ταύτην γὰρ τὴν ἔννοιαν καὶ τὰ ἐπαγομενα δηλοῖ ἐν οἷς φησιν ἑκάστῳ ὁ θεὸς ἐμέρισε καὶ ἑξῆς σοφῶς δὲ λίαν καὶ συνετῶς προέταξε μέλλων αὐτοὺς νουθετεῖν εἰς τὸ μὴ ὑπερφρονεῖν τὸ διὰ τῆς χάριτος τοῦ θεοῦ ἐπειδὴ γὰρ καὶ τὸ νουθετεῖν καὶ ἐπιτάττειν ἄλλοις ἐνίοτε ἐξ ὑπερφροσύνης γίνεται προλαβὼν ἰάσατο τοὺς τοιούτους λογισμοὺς οὐκ ἔστι φησὶν ἐξ ἐμῆς ὁρμῆς τὸ νουθετεῖν ὑμᾶς διὰ τῆς χάριτος τοῦτο ποιῶ τοῦ θεοῦ αὐτὸς κελεύει αὐτοῦ τὸ ἐπίταγμα πληρῶ δεῖ οὖν πείθεσθαι καὶ μὴ ἀντιλέγειν
675	62r	Rom.12.3	οε	μὴ ὑπερφρονεῖν παρ' ὁ δεῖ φρονεῖν	μὴ παρὰ τὰ μέτρα φησιν ἡμῶν φρονῶμεν τοῦτο γὰρ ἀνοίας ἡ ἀπονοίας ἐστιν
676	62r	Rom.12.3	οϛ	ἀλλὰ φρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν	φρόνησιν γὰρ ἐλάβομεν οὐχ ἵνα εἰς ἀπόνοιαν αὐτῆι χρησώμεθα καὶ μωράνωμεν αὐτὴν ἂλλ ἵνα εἰς σωφροσύνην τουτέστιν εἰς τὸ ὑγιαίνειν τὴν διάνοιαν ταύτην γάρ νυν σωφροσύνην καλεῖ οὐ τὴν πρὸς τὴν ἀσέλγειαν ἀντιδιαστελλομένην
677	62r	Rom.12.3	οζ	ἑκάστωι ὡς ὁ θεὸς ἐμέρισε μέτρον	ἦσαν τινες παρ' αὐτοῖς χαρισμάτων ἠξιωμένοι καὶ οἱ μὲν ἐφρόνουν μέγα ἐπ' αὐτοῖς καὶ ἀπενοοῦντο κατὰ τῶν ἄλλων οἱ δὲ ἐζήλουν καί φησι τι ἀπονοῇ ἡ τι παραζηλοῖς εἰ ὁ θεὸς ἐμέρισε πάντως καλῶς καὶ συμφερόντως ἐμέρισε στοιχείτω τοιγαροῦν ἕκαστος ὧι ἔχει καὶ μήτε ὑπεραιρέσθω θεοῦ γὰρ δόσις ἐστιν ουσον κατόρθωμα μήτε ζηλούτω ὁ θεὸς γὰρ ἐμέρισε καὶ οἶδεν τὸ εκαστως πρέπον καὶ ἁρμόδιον
678	62r	Rom.12.3	οη	πίστεως	ἐξ ὧν εἰς αὐτό φησι ἐμμενέτω καὶ μήτε ζηλούτω μήτε υπεραιυρεσθω πίστεως δέ φησι χαρίσματος
678Ph	62r	Rom.12.3	Φωτ(ιου) ^*		ἑκάστωι ὡς ὁ θεός Πῶς ἐμέρισεν κατὰ φιλοτιμίαν μὴ γένοιτο ἀλλὰ πῶς κατὰ τὸ μέτρον τῆς πίστεως πίστεως δὲ οὐ τῆς κατὰ τὴν λατρείαν φησὶν πάντες γὰρ πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς καὶ τέλειοι ἐν αὐτῇ εἰσι δηλονότι οἱ χαρισμάτων ἀξιωθέντες ἀλλὰ τῆς κατὰ τὰ χαρίσματα νῦν φησι πίστεως καθὼς καὶ ἐν Εὐαγγελίοις εἴρηται κύριε δὸς ἡμῖν πίστιν καὶ πάλιν ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως καὶ πάλιν διὰ τὴν ὀλιγοπιστίαν ὑμῶν δῆλον γὰρ ὡς ἕτερον τοῦτο τὸ σημαινόμενον τῆς πίστεως παρὰ τὸ ἐπὶ τῆς εὐσεβείας λαμβανόμενον
679	62r	Rom.12.4	οθ	καθάπερ γὰρ ἐν ἑνὶ σώματι μέλη πολλὰ ἔχομεν τὰ δὲ μέλη πάντα οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει πρᾶξιν	τι γὰρ σύ φησι μέγα φρονεῖς τι δὲ σὺ ζηλοῖς οὐ πάντες ἐσμεν σῶμα ἐν μέλη δὲ ἀλλήλων καὶ οὐκ εἶπεν ὁ εὐτελὲς δοκῶν ἔχειν χάρισμα μέλος ἐστι τοῦτο μεῖζον ἔχοντος ἂλλ ὅτι καὶ ὁ τὸ μεῖζον ἔχων τοῦ τὸ εὐτελὲς τῆι ἀνακρίσει θέλων καὶ τούτους καταστεῖλαι κἀκείνους παραμυθήσασθαι
680	62r	Rom.12.5	π	οὕτως οἱ πολλοὶ ἐν σῶμὰ ἐσμεν ἐν Χριστῶι ὁ δὲ καθ' εἰς ἀλλήλων μέλη	πρὸς τοῦτο αὐτο ὅρα ἡ παραβολὴ ὥσπερ φησι τὰ μέλη διάφορον ἐγκεχείρισται πρᾶξιν οὕτως διαφορὰ ἐδόθη παρὰ τοῦ πνεύματος χαρίσματα
681	62v	Rom.12.6	πα	ἔχοντες δὲ χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν	εἰ ὁ θεὸς ἐχαρίσατο σύ τι μέγα φρονεῖς μὴ γὰρ σὸν κατόρθωμα τὰ χαρίσματα θεοῦ φησιν ἡ δόσις
682	62v	Rom.12.6	πβ	διαφορά	καλῶς τὸ διαφορὰ ἵνα δείξῃ οὐ τὸ μὲν μέγα τὸ δὲ μικρὸν μεγάλα γὰρ ἅπαντα ἀλλὰ ποικίλα καὶ ἁρμόδια
682Ph	62v	Rom.12.6	Φωτ(ιου) ^*		ἔχοντες δεῖ χαρίσματα ∆υσὶ τρόποις ἐσχημάτισται ὅλον τὸ χωρίον τοῦτο ἕως τοῦ εἴτε ὁ παρακαλῶν ἐν τῇ παρακλήσει ποίοις τούτοις τῷ λεγομένῳ ἀπὸ κοινοῦ καὶ τῷ ἐλλειπτικῷ καὶ γὰρ τὸ ἔχοντες ἀπὸ κοινοῦ καθ' ἕκαστον κῶλον παραλαμβάνεται οἷον εἴτε προφητείαν ἔχει τις εἴτε διακονίαν ἔχει τις τοῦτο δὲ τὸ ἀπὸ κοινοῦ καὶ ζεῦγμα καλεῖται ὅτι συζεύγνυσι πληθυντικὸν ἑνικῷ καὶ μετοχὴν ῥήματι οὕτως οὖν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἔχοντες κατὰ τὸ ζεῦγμα λαμβανόμενον ἀπηρτισμένην κατὰ τοῦτο τέως τὴν ἔννοιαν καὶ τὰ χωρία ποιεῖ ἐλλειπτικῷ δὲ πάλιν ἐσχημάτισται ὅτι λείπει τι πρὸς αὐτοτέλειαν τοῦ νοήματος οἷον τὸ μενέτω ἐν ᾧ ἔλαβεν ἕκαστος χαρίσματι ἢ ἀρκείσθω ἢ στοιχείτω ἤ τι τοιοῦτον οἷον εἴτε προφητείαν ἔχει τις εἴτε διακονίαν μενέτω ἕκαστος καὶ ὁ τὴν προφητείαν ἔχων καὶ ὁ τὴν διακονίαν καὶ ὁ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὁ τὴν παράκλησιν ἔχων καὶ ἁπλῶς ἕκαστος ἐν ᾧ ἔλαβε χαρίσματι καὶ πολλὴ ἐστιν ἡ τῶν τοιούτων χρῆσις παρὰ τῷ θαυμασίῳ Παύλῳ καὶ μὴ θαυμάσῃς εἰ ἀμαθὴς ὢν τούτων ἐκέχρητο τούτοις ἡ γὰρ χάρις ἡ τὰ μείζω χορηγοῦσα καὶ τῶν εὐτελῶν πολλάκις παρεῖχε τὴν γνῶσιν οὐχ ὡς μέγα τι τούτων ὑπαρχοντων τὶ γὰρ ἂν καὶ εἴη περὶ λέξεις καὶ συλλαβὰς καὶ τὴν τούτων συνθήκην μικρολογουμένων ἀνθρώπων πόνος καὶ ὀνοματα οὔκουν ὡς μεγάλων τινῶν ὄντων τούτων ἐκέχρητο τούτοις ἀλλ' εἰς τὸ καταισχύνειν τοὺς ἐπὶ τοῖς τοιούτοις μέγα φρονοῦντας καὶ κερδῆσαι αὐτοὺς εἰς ταπεινοφροσύνην καὶ ὑπακοὴν τῆς αὐτοῦ νουθεσίας ἄοκνα γὰρ ὑπῆρχεν ἅπαντα Παύλῳ ὅσα σωτηρίαν ἔφερεν ἀνθρώποις διὸ καὶ χρήσεις ποιητικῶν στίχων καὶ ἱστορίας Ἑλληνικὰς καὶ μυρία τοιαῦτα οὐκ ὀκνεῖ προκομίζειν ἂν μόνον καὶ διὰ τούτων ἐλπίζῃ τινὰ σωτηρίαν ἀνθρώπων ἁρπάσαι βαβαὶ τῆς τηλικαύτης ψυχῆς καὶ σπουδῆς καλῶς δὲ καὶ τῷ τοιούτῳ κέχρηται τῶν λόγων εἴδει καὶ πάλιν τοῦ ἀποστολικοῦ καὶ ἁπλοῦ καὶ εὐγενοῦς καὶ ἀπεριέργου χαρακτῆρος οὐκ ἀφίσταται εἰ μὲν γὰρ οὐδ' ὅλως ἐκέχρητο τούτοις ἀδυναμίαν ἂν οἱ πάντα τολμῶντες καὶ ἰδιωτισμὸν ᾐτιάσαντο ὅπου καὶ νῦν τινες μὴ συνιέντες τὰ τοιαῦτα ἀπορίαν αὐτὸν τῶν τοιούτων ἔχειν ἐξ ὧν οὐδ' αὐτοὶ συνίσασιν ὑπολαμβάνουσιν εἰ δ' αὖ πάλιν τούτοις διὰ παντὸς ἐχρῆτο ὁ ἀποστολικὸς χαρακτὴρ ἐν τοῖς παρεωραμένοις ἐτίθετο διῄτησιν οὖν συνετῶς καὶ πανσοφως ἄμφω ἐχρήσατο μὲν γὰρ ἐκείνοις ὥστε δεῖξαι ῥᾴδιον εἶναι βουλομένῳ τὸ τοιοῦτον καὶ ὅτι οὐκ ἀγνοεῖ ἐνέμεινε δὲ τῷ ἀποστολικῷ χαρακτῆρι τὴν εὐγένειαν καὶ τὸ ἀπερίεργον καὶ καθαρὸν καὶ αὐτοφυὲς τοῦ λόγου τιμῶν τὶ οὖν μὴ καὶ οἱ λοιποὶ οὕτω τοὺς ἑαυτῶν κατέμιξαν λόγους ἀρκεῖ καὶ οὗτος μόνος δεῖξαι ὅτι κἀκείνοις ῥᾷον ἦν εἴπερ ἐβούλοντο ποιεῖν καίτοι καὶ ἐν ταῖς ἐκείνων ἐπιστολαῖς ἐστιν εἰ καὶ σπανιώτερον τὰ τοιαῦτα εὑρεῖν εἰ δὲ τὸ ἔχοντες χαρίσματα μηδαμοῦ ἀναπαυστέον μέχρι τοῦ εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς ἄλλη μὲν διάνοια ἀνακύψει μονοσχημάτιστος δὲ ἡ σύνταξις ἔσται εἰς πνεῦμα δὲ λίαν ἡ περίοδος ἀποτεταμένη
683	63r	Rom.12.6	πγ	εἴτε προφητείαν κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως	νυν δείκνυσιν ὅτι τῶν δοκούντων μειζόνων χαρισμάτων οἱ λαμβάνοντες εἰσιν αἴτιοι πρὸς τὸ λαβεῖν εἰ γὰρ καὶ χάρις ἐστι τοσοῦτον μέντοι ἐπιῤῥει ὅσον ἂν εὕρῃ σκεῦος ἐπιτήδειον ἑαυτῶι καταστῆσαν διὰ τῆς πίστεως
683ex	63r	Rom.12.6	s	πίστεως	ἔχομεν φησιν
684	63r	Rom.12.7-Rom.12.8	πδ	εἴτε διακονίαν ἐν τῆι διακονίαι εἴτε ὁ διδάσκων ἐν τῆι διδασκαλία εἴτε ὁ παρακαλῶν ἐν τῆ παρακλήσει	ἡ διακονία γενικόν τι ἐστι πάντα γὰρ εἰς διακονίαν δίδοται τὰ χαρίσματα λοιπὸν δὲ καὶ τοῖς ἰδικοῖς ἐπεξέρχεται
684exa	63r	Rom.12.8	s	διακονίαν	ἔλαβε τις
684exb	63r	Rom.12.8	s	τῆι διακονίαι	μενέτω φησιν
684exc	63r	Rom.12.8	s	ὁ διδάσκων	ἔλαβε φησι χάρισμα διδασκαλίας ἀπὸ κοινοῦ τὸ μενέτω
684exd	63r	Rom.12.8	s	παρακαλῶν	χάρισμα φησιν ἔλαβε παρακλήσεως ἐν τῆι παρακλήσει μενέτω
685	63r	Rom.12.8	πε	ὁ μεταδιδοὺς ἐν ἁπλότητι	λοιπὸν δείκνυσιν ὅτι οἱ κακῶς τοῖς χαρίσμασι χρώμενοι ἀνόνητα αυτὰ ποιοῦσιν
685Ph	63r	Rom.12.8	Φωτ(ιου) ^*		ὁ μεταδιδυος Ἐπειδὴ τὰ χαρίσματα ἢ ἐν δοσει τὴν ἐνέργειαν αὐτῶν ἐπιδείκνυσιν ἢ ἐν προστασίᾳ ἢ ἐν ἐλέῳ φησὶν ὅτι οὐχ ἁπλῶς ταῦτα δεῖ ἐπιτελεῖν ἀλλὰ διδόναι μὲν μετὰ ἁπλοτητος καὶ χαρᾶς οὐχ ὡς ζημιούμενον τι ἀλλὰ μᾶλλον κερδαίνοντα καὶ προΐστασθαι μὴ ἀμελῶς ἀλλ' ὑπὲρ ἑαυτοῦ σπουδάζοντα καὶ ἐλεεῖν ἱλαρῶς καὶ εὐθύμως ὡς αὐτον τι καρπούμενον ἔσται δὲ ταῦτα πῶς ἂν ἀγάπην ἔχωμεν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην δὲ μὴ πεπλασμένην καὶ ἐν ὑποκρίσει ἀλλ' ἄπλαστον καὶ ἀνυποκριτον καὶ τελείαν καὶ ἀληθῶς ἀγάπην
686	63r	Rom.12.8	πϛ ^*	ὁ προϊστάμενος ἐν σπουδῆι	οὐ γὰρ ἀρκεῖ τὸ προστῆναι μόνον
687	63r	Rom.12.8	πζ	ὁ ἐλεῶν ἐν ἱλαρότητι	μὴ ὡς ζημιούμενος ἂλλ ὡς αὐτος μᾶλλον κερδαίνων ἔνθεν γὰρ συμβήσεται τὸ ἱλαρόν
688	63r	Rom.12.9	πη	ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος	μὴ πλάσμα ἀγάπης ἔστω ἀλλὰ ἀγάπη ἧς οὔσης κατορθοῦται τὰ εἰρημένα
688ex	63r	Rom.12.9	s	υποκριτος	ἔστω φησιν
689	63r	Rom.12.9	πθ	ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν κολλώμενοι τῶι ἀγαθῶι	μὴ μόνον ἀπεχόμενοι ἀλλὰ καὶ λίαν μισοῦντες τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἀπὸ εἶτά φησι μὴ μόνον μισήσητε τὸ πονηρὸν ἀλλὰ καὶ ἔχεσθε τοῦ ἀγαθοῦ τὸ δὲ κολλώμενοι τὴν πρὸς αὐτο διάθεσιν ἐμφαίνει
690	63r	Rom.12.9	ϟ ^*		ἑνὶ γὰρ είναι ἀγάπην καὶ ἐπὶ αἰσχροῖς
690Ph	63r	Rom.12.9	Φωτ(ιου) ^*		κολλώμενοι τῶι αγαζωι Πῶς ἐστι κολληθῆναι τῷ ἀγαθῷ ἐν τῇ φιλαδελφίᾳ φησὶ τοῦτ' ἔστι διὰ τῆς φιλαδελφίας ἐν τούτῳ γὰρ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστε καὶ ἑξῆς ὁ δὲ μαθητὴς φυλάττων τὰ μαθήματα κεκόλληται καὶ ἥνωται τῷ διδασκάλῳ ὅπερ ἐστὶ τὸ κυρίως ἀγαθον ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἀλλὰ πόθεν φύεται ἡ φιλαδελφία πόθεν ἐστὶ θηρᾶσαι αὐτὴν ἐκ τοῦ προηγεῖσθαι ἀλλήλους φησὶ τῇ τιμῇ ὡς ἀληθῶς γὰρ ἀρχὴν λαμβάνει φιλία ἀσφαλῆ ἐὰν ἕκαστος ἀγωνίζηται προλαβεῖν εἰς τὸ τιμῆσαι τὸν πλησίον
691	63v	Rom.12.10	ϟα	τῆ φιλαδελφία εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι τῆι τιμῆι ἀλλήλους προηγούμενοι	εἰ γὰρ σχοίητέ φησι φιλαδελφίαν φιλήσετε πάντως ἀλλήλους ἀδελφοὶ γὰρ ἐστε εἶτα λέγει πως ἂν ἡ φιλαδελφία κατορθωθείη εἰ ἕκαστος φησι ἡγεῖται τῆς πρὸς ἀδελφον τιμῆς
692	63v	Rom.12.11	ϟβ	τῆι σπουδῆι μὴ ὀκνηροί	καὶ γὰρ τοῦτο ἀγάπην τίκτει ὅταν μὴ τιμῶμεν μόνον ἀλλὰ καὶ ὑπερσπουδάζωμεν
693	63v	Rom.12.11	ϟγ	τῶι πνεύματι ζέοντες	ζεον ἐν ἑαυτοῖς ἔχετε καὶ διατεθερμαμένον τὸ ἅγιον πνεῦμα ἔσται δὲ τοῦτο εὰν ζῶμεν ἐν καλοῖς ἔργοις
694	63v	Rom.12.11	ϟδ	τῶι κυρίωι δουλεύοντες	διὰ τῶν εἰρημένων γὰρ ἐκγενήσεται ἡμῖν δουλεύειν τῶι κυρίωι
695	63v	Rom.12.12	ϟε	τῆι ἐλπίδι χαίροντες	πως δ' ἂν γένοιτο ζέειν τῶι πνεύματι εὰν τῆι ἐλπίδι χαίρητέ φησιν οὐδὲν γὰρ οὕτως πρὸς πάντα ποιεῖ πρόθυμον ὡς ἐλπὶς καλὴ καὶ εάν φησιν υπομενητε καὶ εὰν εὐχὴν ἀδιάλειπτον ἔχητε
696	63v	Rom.12.12	ϟϛ	τῆι θλίψει ὑπομένοντες	ἡ γὰρ ὑπομονὴ τίκτει δοκιμήν
697	63v	Rom.12.12	ϟζ	τῆι προσευχῆι προσκαρτεροῦντες	ταύτης γὰρ βοηθούσης ἔσται ῥάιδια πάντα
698	63v	Rom.12.13	ϟη	ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες	ἐν οἷς ἂν ἐν χρεία γένωνται
699	63v	Rom.12.13-Rom.12.14	ϟθ	τὴν φιλοξενίαν διώκοντες εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς	μὴ μείνῃς φησιν ἐκεῖνον ἐλθεῖν πρός σε ἐρυθριᾷ γὰρ ἀλλὰ σὺ δίωξον αὐτον
700	63v	Rom.12.14	ρ	εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε	διδάξας πως δέοι διακεῖσθαι πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς διδάσκει πως καὶ πρὸς τοὺς πολεμίους ὅρα δὲ οὐκ εἶπε μὴ ἀμύνου μηδὲ καταρῶ ἂλλ ὁ μεῖζον εὐλόγει καὶ ὑπερεύχου
701	63v	Rom.12.15	α	χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων	μὴ μόνον φησι ῥήμασιν εὐλογεῖτε ἀλλὰ καὶ ἔργοις χαίρουσι μὲν συγχαίροντες ἀλγοῦσι δὲ συναλγοῦντες μεῖζον δὲ τὸ συγχαίρειν χαίρουσιν ὅσον ἡ εὐημερία τῶν πλησίον καὶ φθόνου πρόφασις τοῖς ἀσεβέσι γίνεται
702	63v	Rom.12.16	β	τὸ αὐτο εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονουτες ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς συναπαγόμενοι	οἷον μέγαν σεαυτὸν νομίζεις τοιοῦτον νόμιζε καὶ τὸν ἀδελφον κἂν πένης ἦι ἐπεὶ μὴ ἐστι πλούτου καὶ πενίας διάκρισις παρὰ θεῶι πως δ' ἂν γένοιτό σοι τοῦτο εὰν μὴ φρονῇς περὶ σεαυτοῦ ὑψηλὰ ἀλλὰ συμφέρῃ καὶ συναπάγῃ τοῖς ταπεινοῖς καὶ εἰς τὴν ἐκείνων συγκαταβαίνης εὐτέλειαν ἐκ δὴ τούτων τὴν κενοδοξίαν καταστέλλει εἰκὸς γὰρ ἦν αὐτοὺς διὰ τὴν πόλιν τούτωι κατισχῆσθαι τῶι πάθει
702Pha	63v	Rom.12.16	Φωτ(ιου) ^*		Ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες τὴν πρὸς τοὺς ἁγίους ἐλεημοσύνην εἰσάγει διὸ καὶ ἐφύλαξεν αὐτὴν ἐν ἐξαιρέτῳ ἄνω μὲν περὶ καθολικῆς εἶπεν ἐλεημοσύνης κοινωνοῦντες φησὶν κοινωνία γὰρ τὸ πρᾶγμα σὺ μὲν γὰρ εἰσφέρεις χρήματα αὐτοῖς ἐκεῖνοι δὲ σοὶ τὴν πρὸς θεὸν παρρησίαν καὶ τὰ μυρία ἀγαθά
702Phb	64r	Rom.12.16	Φωτ(ιου) ^*		μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονοῦντες Πως δ' ἂν γένηταί σοι τοῦτο εὰν μὴ φρονῇς περὶ ἑαυτοῦ ὑψηλὰ ἀλλὰ συμφέρῃ κα συναπάγῃ τοῖς ταπεινοῖς καὶ εἰς τὴν ἐκείνων συγκαυαβαινης εὐτέλειαν ἐκ δὲ τούτων τὴν κενοδοξίαν καταστέλλει εἰκὸς γὰρ ἦν αὐτοὺς διὰ τὴν πόλιν τούτωι κατεσχῆσθαι τῶι πάθει
703	64r	Rom.12.16	γ	μὴ γίνεσθε φρόνιμοι παρ' ἑαυτοῖς	τουτέστι μὴ ἡγεῖσθε είναι σοφοὶ καὶ μηδενὸς νοήματος ἐνδεεῖς φησιν γὰρ ἡ γραφὴ οὐ αἱ οἱ συνετὸ παρ' ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες
704	64r	Rom.12.17	δ	μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες	εἰ γὰρ ψεκτὸς καὶ ἄθλιος ὁ ποιῶν τὸ κακὸν ἵνα τι μὴ φεύγῃς τὴν μίμησιν τῶν κακῶν ἀλλὰ τῶ ἀμύνασθαι ἔνοχον σαυτὸν καθιστὰς καὶ κοινωνὸν τῆι ἀσέβεια
705	64r	Rom.12.17	ε	προνοούμενοι καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων	τοῦτό φησιν ὅτι πρόνοιαν ποιεῖσθε τοῦ καλοὶ φαίνεσθαι ἐν τῶι μηδενὶ διδόναι ψόγου πρόφασιν ἡ ἐπειδὴ ἄνω εἶπε μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες προσέθηκε καὶ τὸ προνοούμενοι καλὰ ὡς εἰ ἔλεγεν οὐκ ἀρκεῖ μόνον τὸ μὴ ἀποδιδοναι κακὰ ἀλλὰ δεῖ καὶ προνοεῖν τοῦ ποιήσαντος ἡμᾶς κακῶς καὶ γὰρ καὶ ἄνω οὐκ ἠρκέσθη τῶ μὴ καταρᾶσθαι τοὺς διώκοντας ἀλλὰ καὶ εὐλογεῖν προσέταξεν
706	64r	Rom.12.18	ϛ	εἰ δυνατὸν τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες	ἐστι γὰρ ὅτε οὐ δυνατὸν ἔνθα περὶ εὐσεβείας ὁ λόγος τὸ δὲ ἐξ ὑμῶν τουτέστι σὺ τὸ σὸν ποίησον καὶ μὴ παράσχῃς ἔχθρας ἀφορμὴν μὴ Ἕλληνι μὴ Ἰουδαίωι τοῦτο γὰρ τὸ μετὰ πάντων
707	64r	Rom.12.19	ζ	μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες ἀγαπητοὶ ἀλλὰ δότε τόπον τῆι ὀργῆι	ἐπειδὴ τοῦτο ἀκολουθον τὸν ἠδικημένον ἐκδικίας τυχεῖν τοῦτο αὐτο ἐπαγγέλλεται σοι φησι μὴ ἐκδικήσῃς σεαυτὸν καὶ ὁ θεός σε ἐκδικεῖ δότε γάρ φησι τόπον καὶ χώραν τῆι ὀργῆι τοῦ θεοῦ ἐλθεῖν ἂν γὰρ σὺ μὴ ἀμύνηι ἥξει ἡ ὀργή
707ex	64r	Rom.12.19	Ιω(αννου) ^*		ἐπειδὴ τοῦτο μάλιστα ὁ ἀδικηθεὶς ἐπιθυμεῖ ἰδεῖν ἐκδικίας ἑαυτὸν ἀπολαύοντα τοῦτο αὐτον μετὰ πολλῆς δίδωσι περιουσίας ἂν γὰρ αὐτος μὴ ἀμύνῃ θεὸς ἔσται ὁ τιμωρὸς συγχώρησον οὖν αὐτῶι ἐπεξελθεῖν τοῦτο γὰρ τὸ δότε τόπον τῆι ὀργῆι
708	64r	Rom.12.19	η	γέγραπται γάρ	παραμυθούμενος πλέον τὸν ἠδικημένον ἤγαγε τὴν μαρτυρίαν
709	64r	Rom.12.19	θ	ἐμοι εδικησις ἐγὼ αντανποδωσω λέγει κύριος	ἐμοι τουτέστι παρ' ἐμοι
710	64r	Rom.12.20	ι	εὰν οὖν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου ψώμιζε αὐτον εὰν διψᾷ πότιζε αὐτον τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ	μὴ μόνον φησι εἰρηνεύετε καὶ μὴ ἀμύνεσθε ἀλλὰ καὶ εὐεργετεῖτε τρέφοντες ποτίζοντες εἶτα ἐπειδὴ βαρὺ ἦν ἐπάγει ὅτι πῦρ αὐτῶι σωρεύσεις τοῦτο ποιῶν τοῦτο δὲ εἶπε καὶ τοῦτον παραμυθούμενος καὶ τὸν ἠδικηκότα φοβῶν
710Ph	64v	Rom.12.20	Φωτ(ιου) ^*		τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας Εἰ καὶ σοῦ εὐεργετοῦντος τὸν ἐχθρον ὁ θεὸς ἐκδικῶν σε ὀργίζεται αὐτῷ καὶ πῦρ πειρασμῶν καὶ κακώσεων ἃ κατὰ τοῦ πλησίον ἐκεῖνος ἐτέκταινεν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ στρέφει ἀλλ' οὖν σὺ μὴ διὰ τοῦτο θελήσῃς αὐτὸν εὐεργετεῖν ἵνα ἐν τοιούτοις αὐτὸν κακοῖς ἴδῃς ἐπεὶ ἐνικήθης ὑπὸ τοῦ κακοῦ κἀκεῖνος {μὲν ἃ /μὲν οὐδὲν ἧττον ἃ }^*ἔδει παθεῖν αὐτὸν πάσχει σὺ δὲ ἀπώλεσας τὸν μισθὸν νικηθεὶς ὑπὸ τοῦ κακοῦ μᾶλλον δὲ εἰ τοιαύτην σου τὴν γνώμην ὁ θεὸς ἴδῃ οὐδ' ἐκδικεῖ τὸν γὰρ ἀγαθον τὸν πρᾷον τὸν ἀδικηθέντα ἐκδικεῖ ἀλλ' οὐχὶ τὸν διὰ τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς προαιρέσεως ἑαυτὸν ἐκδικήσαντα καὶ διὰ πράξεως ἀγαθῆς τῆς εὐεργεσίας πονηρευσάμενον τὴν διαφθορὰν ἰδεῖν τοῦ λυπήσαντος εὐεργέτει οὖν σὺ ἵνα νικήσῃς τὸ κακὸν καὶ ἵνα γένῃ υἱος ὡς ὁ κύριος φησι τοῦ ἐν οὐρανῶι πατρός
711	64v	Rom.12.21	ια	μὴ νικῶ ὑπο τοῦ κακοῦ ἀλλὰ νίκα ἐν τῶι ἀγαθῶι τὸ κακόν	μαλαξας πρότερον τὸν ἀδικηθέντα καὶ πείσας αὐτον εὐεργετεῖν διὰ τοῦ εἰπεῖν ἄνθρακας σωρεύσεις νυν ὑψηλοτερον αὐτῶι παραινεῖ εἰ γὰρ τοιαύτη φησι διαθέσει τρέφεις ἵνα πῦρ αὐτω σωρεύσεις οὐκ ἐνίκησας τὸ κακὸν ἂλλ ἡττήθης αὐτῶι ἐγὼ δέ σε φησι νικᾷν τὸ κακὸν βούλομαι τοιγαροῦν μὴ διαθέσει κακοποιῷ εὐεργετεῖ ὑπὲρ γὰρ παραμυθίας σου φησιν εἴρηται τὰ εἰρημένα οὐχ ἵνα οὕτω ποιῇς
711Ph	64v	Rom.12.21	Φωτ(ιου) ^*		Οὐκοῦν οὐ δεῖ φησὶ ποιεῖν ἵνα μὴ σωρεύωμεν ἄνθρακας ἀλλ' ἑτέρως ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τὴν σὴν ἄνθρακας σωρεύειν θέλεις καὶ γὰρ τοῦτο ποιεῖ μνησικακία οὐ γὰρ σὺ τοῦτο ποιεῖς ἀλλ' ἐκεῖνος ὁ θηριώδης εἰ γὰρ εὐεργετοῦντος σου μένει φυλάττων ἐκεῖνος τὴν ἀπέχθειαν ἑαυτῷ τὸ πῦρ ἀνῆψεν αὐτὸς ἔφλεξεν αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν σὺ δὲ ἀναίτιος εἶ μὴ γίνου τοῦ θεοῦ φιλανθρωπότερος ἐπεὶ μυρία πείσῃ δεινὰ μηδὲ σοφιζώμεθα τὰ προστάγματα τοῦ θεοῦ εἶπεν τοῦτο ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις σὺ δὲ λέγεις φείδομαι τοῦ ἐχθροῦ εἴθε σαυτοῦ ἐφροντιζες μὴ ποίει σκοπῷ τοιούτῳ μᾶλλον δὲ κἂν τοιούτῳ ποίησον σκοπῷ ἀλλ' οὐ ποιεῖς οὐ λέγω σοι ὅτι ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἀλλὰ καὶ ἕτερον τι πλέον λέγω μόνον ποίησον ταῦτα γὰρ πάντα ἵνα σε ἐκκαλέσῃ τε φησὶν ὁ Παῦλος ἐλπίδι τῆς τιμωρίας λῦσαι τὴν ἔχθραν οὐδὲ γὰρ ἐστιν εὐεργετοῦντα καὶ εὐεργετούμενον μεῖναι ἐχθρον
712	64v	Rom.13.1	ιβ	πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω	πολλὴν τοῦ κεφαλαίου τούτου πανταχοῦ ποιεῖται πρόνοιαν δεικνὺς οὐκ ἐπὶ καταστροφῆι τῆς κοινῆς εὐταξίας τοὺς τοῦ Χριστοῦ νόμους είναι καὶ ὅτι ἀρκοῦσι καὶ οἱ διὰ τὴν ἀλήθειαν πολεμοῦντες φησιν ἡμῖν καί τι δεῖ καὶ ἡμᾶς περιττοὺς ἐπινοεῖν ἡμῖν αὐτοῖς πολεμίους
713	64v	Rom.13.1	ιγ	οὐ γὰρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ἀπὸ θεοῦ	οὐ περὶ τοῦ καθεκαστον ἄρχοντος ταῦτα λέγει ἀλλὰ περὶ αὐτῆς τῆς ἀρχῆς ἐπειδὴ γὰρ τὸ ὁμότιμον στασιῶδες ἦν εἰσήγαγεν ὁ θεὸς τὰς ἐξουσίας
714	65r	Rom.13.1	ιδ	αἱ δὲ {οὖσαι ὑπο /οὖσαι ἐξουσίαι ὑπο }^*ὑπο θεοῦ τεταγμέναι εἰσιν	κατὰ τοῦ αὐτοῦ εἶπεν εἰπὼν γὰρ οὐκ ἐστι ἐξουσία εἰ μὴ ὑπο θεοῦ πάλιν τὸ αὐτο λέγει αἱ δὲ οὖσαι φησιν ἐξουσίαι ὑπο τοῦ θεοῦ τεταγμέναι εἰσιν οἷον γεγονυῖαι ὁ θεός φησιν ἔταξε καὶ διωκησεν αὐτάς
715	65r	Rom.13.2	ιε	ώστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῆι ἐξουσίαι τῆι τοῦ θεοῦ διαταγῆι ἀνθέστηκεν	ἵνα μὴ εὐτελίζεσθαι νομίζωσιν οἱ τοῦ Χριστοῦ δοῦλοι ὑποτασσόμενοι ἄρχουσιν δείκνυσιν ὅτι χρὴ πείθεσθαι καὶ μὴ ἀντιτάσσεσθαι μηδὲ ἀπειθεῖν τοῖς ἄρχουσιν ὡς ὅ γε τοῦτο ποιῶν φησι θεῶι ἀντιλέγει τῶι πεποιηκότι τὰς ἀρχάς
715Ph	65r	Rom.13.2	Φωτ(ιου) ^*		ώστε αντιττασσομενος Κερδαίνεις κἀντεῦθεν φησὶν ὑποτασσομενος οὐ μόνον ὅτι ἐντολὴν πληροῖς ἀλλ' ὅτι καὶ τὸν θεὸν τιμᾷς τιμῶν τὴν ὑπ' αὐτοῦ τεταγμένην ἐξουσίαν καὶ τὸν ταύτην χειρίζοντα μακάριος οὖν ὁ οὕτω καὶ διὰ ταῦτα τὴν ἐξουσίαν τιμῶν καὶ ὑποτασσομενος ὥσπερ ἄθλιος ὁ διὰ ταῦτα μὴ ὑποκείμενος καὶ διπλοῦν γὰρ ἀποφέρεται κρίμα πρῶτον ἐκ τοῦ θεοῦ ὅτι τὴν ὑπ' αὐτοῦ τεταγμένην καὶ ὁρισθεῖσαν ἀρχὴν ἐξουθενεῖ δεύτερον καὶ ἐκ τῶν ἠτιμασμένων ἀρχοντων ὅρα δὲ καὶ τὸ κέρδος τῶν ἀρχοντων κωλύουσι τοὺς φαύλους προτρέπονται τοὺς σπουδαίους δι' ὧν αὐτοὺς τιμῶσι καὶ ἐπαινοῦσιν εἰς ἀρετὴν χρὴ οὖν αὐτοὺς ἀποδέχεσθαι καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὅτι θεοῦ διάκονοὶ εἰσι τῷ θελήματι αὐτοῦ ὑπηρετούμενοι καὶ τρίτον ὅτι τὰ ἴδια λιπόντες ὑπὲρ τῶν κοινῶν φροντίζουσι τῇ τῶν πλησίον ὠφελείᾳ προσκαρτεροῦντες καὶ τῆς ἰδίας ἀνέσεως τὸν ὑπὲρ ἐκείνων πόνον ἀποδεχομενοι τὶς τούτοις εἰ καὶ μήτις φόβος ἐπέκειτο ἐξ αὐτοῦ τοῦ συνειδότος τῆς κρίσεως οὐκ ἂν ἀγάσαιτο καὶ ἐν πατέρων θήσειͅ καὶ προστατῶν λόγῳ μακάριοὶ εἰσιν οἱ τοιοῦτοι ἄρχοντες
716	65r	Rom.13.2	ιϛ	οἱ δὲ ανθετηκοτες ἑαυτοῖς κρίμα λήψονται	κατάκρισιν φησι τὴν παρὰ θεοῦ ἑαυτοῖς ἐπισπῶνται
717	65r	Rom.13.3	ιζ	οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσι φόβος	τι ἀλγεῖς φησιν ὑποταγεὶς τῆι ἐξουσίαι τι δὲ φοβῇ αὐτὴν καὶ τρέμεις μὴ γὰρ ἐπιτιμᾷ τοῖς καλῶς ζῶσι δὲ μὴ γὰρ ἐστι φοβερὸς τῶι τῆς ἀρετῆς ἐπιμελομένωι
718	65r	Rom.13.3	ιη	τῶν ἀγαθῶν ἔργων	τουτέστι τοῖς τὰ ἀγαθὰ πράττουσι
719	65r	Rom.13.3	ιθ	ἀλλὰ τῶν κακῶν	τουτέστι τῶν τὰ κακὰ πραττόντων
720	65r	Rom.13.3	κ	θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν τὸ ἀγαθον ποιεῖ καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς	εἰ δὲ θέλεις φησι μὴ μόνον είναι σοι τὸν ἄρχοντα ἤπιον ἀλλὰ δὴ καὶ ἐπαινοῦντα τὸ ἀγαθον ποιεῖ
721	65v	Rom.13.4	κα	θεοῦ γὰρ διάκονὸς ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθον	τοσοῦτον γάρ φησιν ἐπαινέσει σε τὸ ἀγαθον πράττοντα ὅτι δεῖ καὶ συμπράξει σοι πρὸς τοῦτο ὁ γὰρ φόβος πρόφασις σοι γίνεται καλῶς βιοῦν διὰ τοῦτο δὲ εἶπεν θεοῦ αὐτον είναι διάκονον εἰς τὸ ἀγαθον ὅτι διακονεῖ τῆι βουλῆι τοῦ θεοῦ τοὺς ἀγαθοὺς ἐπαίνων καὶ τοὺς κακοὺς κολάζων ἐκ δὲ τούτου εἰς ἀγαθόν σε συνωθεῖ
721Ph	65v	Rom.13.4	Φωτ(ιου) ^*		θεοῦ γὰρ διάκονος ἐστι σοι καὶ σοὶ φησὶν ἐστὶ διάκονος εἰς τὸ ἀγαθον τοῦ θεοῦ δηλονότι διάκονος ὑπάρχων πῶς δὲ ἐστι σοὶ διάκονος κωλύων τοὺς κακοὺς καὶ τὴν ἀπ' αὐτῶν βλάβην σοι ἀφαιρούμενος καὶ ἄδειαν παρέχων εἰς τὸ ποιεῖν σε τὸ ἀγαθον διακονεῖ δὲ σοὶ εἰς τὸ ἀγαθον καὶ ὅταν σε ἐπὶ τοῖς κακοῖς φοβῇ ἀνακοπτων σε ἐκεῖθεν καὶ προτρεπόμενος ἐπ' ἀρετὴν ἔτι δὲ καὶ τιμῶν καὶ ἀποδεχομενος προτρέπει εἰς αὐτὸ τοῦτο
722	65v	Rom.13.4	κβ	εὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς φοβοῦ οὐ γὰρ εἰκῆ	οὐκ ἄρα ὁ ἄρχων αἴτιος σοι τοῦ φοβοῦ ἀλλὰ τὸ πράττειν κακῶς
723	65v	Rom.13.4	κγ	τὴν μάχαιραν φορεῖ	ὁρᾷς πως ἐφόβησε μὲν τὸν ὑπήκοον καθώπλισε δὲ τὸν ἄρχοντα
724	65v	Rom.13.4	κδ	θεοῦ γὰρ διάκονὸς ἐστιν ἔκδικος εἰς ὀργὴν τῶι τὸ κακὸν πράσσοντι	ὁ γὰρ τοὺς κακῶς βιοῦντας τιμωρούμενος θεῶ διακονεῖ εἰς ὀργήν
725	65v	Rom.13.5	κε	διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργὴν ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν	ἀνάγκη οὖν φησι τοῖς ἄρχουσιν ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργὴν τοῦ θεοῦ τὴν κατὰ τῶν μὴ ὑποτασσομένων τῆι ἀρχῆι γινομένην ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν τουτέστιν ἵνα μὴ δόξης ἀσυνείδητός τις είναι καὶ ἀγνώμων τῶι εὐεργέτῃ καὶ τῶι διακονῶ τοῦ θεοῦ μὴ ὑποτασσομενος
725Pha	65v	Rom.13.5	Φωτ(ιου) ^*		∆ι ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι εἰ γὰρ διάκονος ἐστι θεοῦ εἰ ἐπαίνους ἕξεις ἐξ αὐτῆς οὐ μόνον δεῖ διὰ τὴν ἐξ αὐτῆς ὀργὴν ἐγγινομένην τοῖς ἁμαρτάνουσιν ὑποτάσσεσθαι αὐτῇ ἀλλά γε πολλῷ μᾶλλον προσήκει καὶ ὡς διάκονον θεοῦ καὶ ὡς ἐπαινοῦσαν καὶ ἐπαλείφουσαν ἐπ' ἀρετὴν τιμῆς αὐτὴν ἀξιοῦν καὶ γὰρ κἂν μηδεὶς ᾖ φόβος αὐτὴ ἡ συνείδησις εἰς ὑπακοὴν αὐτῆς καὶ ὑποταγὴν προτρέπεται
725Phb	65v	Rom.13.5	Φωτ(ιου) ^*		οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν διὰ μὲν τὴν ὀργὴν οἱ φαῦλοι καὶ μὴ θέλοντες ὑποτάσσονται διὰ δὲ τὴν συνείδησιν ὀφείλουσιν οἱ σπουδαῖοι ἑκοντες καὶ σὺν προθυμίᾳ ὑποτάσσεσθαι
726	65v	Rom.13.6	κϛ	διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε	καὶ τοσοῦτόν φησιν εὐεργετοῦσιν αἱ ἐξουσίαι ὅτι καὶ φόρους τελεῖτε μισθὸν ὥσπερ τῆς κηδεμονίας καὶ τῆς προνοίας παρέχοντες
727	65v	Rom.13.6	κζ	λειτουργοὶ γὰρ θεοῦ εἰσιν	τουτέστιν ὑπουργοὶ θεοῦ καὶ λειτουργοῦντες θεῶι τοῦτο τὸ ἡμῶν κήδεσθαι
728	65v	Rom.13.6	κη	εἰς αὐτο τοῦτο προσκαρτεροῦντες	τῶν οἰκείων φησι ἀμελοῦντες εἰς τὰς ὑπὲρ ὑμῶν φροντίδας ἀπησχόληνται
729	65v	Rom.13.7	κθ	ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλὰς τῶ τὸν φόρον τὸν φόρον	ἔδειξε χρέος ὃν τὸ πρᾶγμα διὰ τοῦτο γὰρ ὀφειλὰς εἶπεν
730	65v	Rom.13.7	λ	τῶ τὸν φόβον τὸν φόβον τὸ τέλος τὸ τέλος	φόβον καλεῖ τὴν ἐπιτεταμένην τιμὴν οῦτον ἐκ τοῦ πονηροῦ συνειδότος φόβον
731	66r	Rom.13.7	λα	τῶ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν	οὐ μόνον χρήματα φησι χρεωστεῖτε ἀλλὰ καὶ τὴν τιμήν
732	66r	Rom.13.8	λβ	μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους	ἐπὶ τὴν μητηρα τῶν ἀγαθῶν ἦλθε τὴν ἀγάπην δεικνὺς αὐτὴν χρέος οὖσαν καὶ ὄφλημα
733	66r	Rom.13.8	λγ	ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε	εἶτα δείκνυσι τι τὸ κέρδος τῆς ἀγάπης ὅτί φησιν ὁ ταύτην πληρῶν τὸν νόμον ὅλον πληροῖ καὶ λέγει πως
733Ph	66r	Rom.13.8	Φωτ(ιου) ^*		ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον Πῶς ὁ ἀγαπῶν τὸν πλησίον νόμον πεπλήρωκεν ἢ αὐτοθεν δῆλον ἀγαπῶν γὰρ οὐκ ἂν τοῦ ἀγαπωμένου τὸν γάμον διορύξῃ εἰς αὐτὸ τὸ κεφάλαιον τοῦ βίου ἐπιβουλεύων τὸν φιλούμενον καὶ ζημιῶν ἀλλ' οὐδὲ μιαιφόνους χεῖρας ὁπλίσῃ κατ' αὐτοῦ οὐ μὴν οὐδὲ κλέπτειν ἐπιχειρήσῃ οὐδ' ἄλλως πως εἰς ἐπιθυμίαν τινὸς τῶν αὐτοῦ καταστὰς ἀφαιρήσεται βίᾳ λαβὼν οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶ φιλοῦντος οὐ μὴν οὐδὲ μαρτυρίαν ψευδῆ κατὰ τοῦ πλησίον μαρτυρήσει οὐδ' ἐπίορκον ὅρκον ὀμοσει πατέρα δὲ καὶ μητέρα πῶς ὁ τὸν πλησίον φιλῶν οὐ διαφερόντως φιλήσει καὶ τιμήσει πῶς δ' οὐχὶ τὸ θεῖον οὗτος ὡς ἀληθῶς ἐξ ὅλης αὐτοῦ τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἀγαπήσει καὶ δοξολογήσει ὁ δὲ τούτοις ἑαυτὸν περιφράξας ποίαν ἄλλην ἀρετὴν ταῖς προαιρημέναις οὐ συναυξήσει καὶ συναπαρτίσει ὥστε ὁ ἀγαπῶν τὸν πλησίον ὅλον τὸν νόμον πεπληρωκὼς ἂν εἴη ἐπειδὴ δὲ τὸ τῆς ἀγάπης ὄνομα εἰώθασιν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἐπὶ τῶν ἀναξίων διαθέσεων τῆς κλήσεως ταύτης τιθέναι ὑπογραφὴν αὐτῆς αὐτὸς ἀποδίδωσιν ποίαν ἔφησεν ἀγάπην παριστὰς ἐν αὑτῇ περιέχειν τὸν νόμον καὶ συγκεφαλαιοῦσθαι τῶν ἀρετῶν τὸ πλῆθος ἡ ἀγάπη γὰρ φησὶν ἣν ἔφην συνάπτουσα τοὺς πλησίον ἀλλήλοις οὕτως ἑνοποιεῖ ὡς ἑκάτερον οὐχ ἕτερον νομίζειν τὸν συναφθέντα ἀλλὰ νομίζειν ἄλλον αὐτὸν εἶναι ἐκεῖνον ἐξ οὗ δηλονότι οὐδὲν ἑκάτερος τῷ πλησίον ἐργάζεται κακὸν εἶτα ἐπαναληπτικὸν πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη ἀντὶ τοῦ ἀληθῶς ἄρα καὶ δικαίως ἔφην ὅτι ὁ ἀγαπῶν νόμον πεπλήρωκεν
734	66r	Rom.13.9	λδ	τὸ γὰρ οὐ μοιχεύσεις οὐ φονεύσεις οὐ κλέψεις οὐ ψευδομαρτυρήσεις οὐκ ἐπιθυμήσεις καὶ εἰ τις ἕτερα ἐντολὴ ἐν τούτωι τῶι λόγωι ανακελφαλαιουται	εἰπὼν ὅτι ὁ ἀγαπῶν τὸν νόμον ὅλον πληροῖ δείκνυσι πως ὅτί φησι πᾶσαι αἱ ἐντολαὶ διὰ τῆς ἀγάπης πληροῦνται ἂλλ οὐκ εἶπε πληροῦνται ἁπλῶς ἂλλ ἀνακεφαλαιοῦνται τουτέστι συντόμως καὶ ἐν βραχεῖ λόγωι τὸ πᾶν γίνεται καὶ ὅλον πληροῦται τῶν ἐντολῶν τὸ ἔργον διὰ βραχέων
735	66r	Rom.13.9	λε	ἐν τῶι ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν	τὸ ὡς ἑαυτὸν τὴν ἐπιτεταμένην ἀγάπην δηλοῖ
736	66v	Rom.13.10	λϛ	ἡ ἀγάπη τῶ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη	εἶδές πως τὰς ἀρετὰς ἑκατέρας ἔχει ἡ ἀγάπη τὴν τῶν κακῶν ἀποχὴν λέγω καὶ τὴν ποίησιν τῶν ἀγαθῶν ἰδοὺ ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν τῶ πλησίον φησι κακὸν οὐκ ἐργάζεται ἰδοὺ ἡ ποίησις τῶν ἀγαθῶν πλήρωμα φησι νόμου ἡ ἀγάπη τὸν γὰρ πλησίον ευποιει ἅπασα δὲ ἡ σπουδὴ τοῦ νόμου τοῦτο βούλεται
736ex	66v	Rom.13.10	Σευηρι(ανου) ^* s		πληροῦτε φησι τὸ τῆς ἀγάπης ἔργον εἰδότες τὸν καιρὸν κατεπείγοντα καὶ ἀρετὴν ἀπαιτοῦντα νυν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἡ ὅτε ἐπιστεύσαμεν τουτέστι νυν ὅτε ἔγνωμεν τῶν ἔργων τὰ ὠφελιμώτερα κοῦφον ἡμῖν γέγονε τὸ σωθῆναι ἤπερ ὅτε κατηχούμεθα ἔτι τὸν τῆς πίστεως λόγον οὐ γὰρ ἅμα τῶ πιστεῦσαι εἰς Χριστὸν καὶ τὴν ἀκριβῆ τῶν πρακτέων κατάληψιν εἴχομεν
736Ph	66v	Rom.13.10	Φωτ(ιου) ^*		καὶ τοῦτο εἰδότες τὸν καιρόν τοῦτο τοῖς ἄνω συνήρτηται καὶ πρὸς ἐκεῖνα ἀποδίδοται ἐπίτασις μᾶλλον ὂν καὶ προτροπὴν ἐμφαῖνον τῶν εἰρημένων ποίοις δὲ ἄνω πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω καὶ ἀποδοτε πᾶσι τὰς ὀφειλὰς καὶ μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους ταῦτα οὖν φησὶ ποιεῖτε διά τε τὰ προειρημένα καὶ διὰ τοῦτο μάλιστα διὰ ποῖον εἰδοτες τὸν καιρὸν ὅτι συντέτμηται ὁ τῆς ζωῆς ἡμῶν χρόνος καὶ δεῖ ἡμᾶς εἰ καὶ ἐκαθεύδομεν μηδὲν πράττοντες ὡς ἐξ ὕπνου κἂν νῦν γοῦν ἐγερθῆναι φανερὸν γὰρ ὅτι νῦν μᾶλλον πρὸς τὸ τέλος ἐσμὲν τῆς ζωῆς ἡμῶν ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν σωτηρίαν δὲ καλεῖ τὸ τέλος τῆς ζωῆς ὅτι τότε τοῖς ἀξίοις ἡ σωτηρία καὶ ἡ ἀπολαυσις ἀποκαλύπτεται μᾶλλον διὸ καὶ ἡμέραν αὐτο καλεῖ ὡς ἡδονὴν παρέχουσαν καὶ φωτίζουσαν καὶ φανεροποιοῦσαν τὰ πρὶν ἐν ἀγνοίᾳ τῇ κατὰ πεῖραν καὶ κατ' ἀπολαυσιν κείμενα μόνῃ δὲ τῇ ἐλπίδι θεωρούμενα εἰκοτως δὲ τὸν παρόντα βίον νύκτα καλεῖ πρὸς τὴν μέλλουσαν ἡμέραν πολλὰ γὰρ τῶν ἐν τούτῳ νῦν ὡς ἐν νυκτὶ κρυπτομένων ἐκεῖ φανερὰ ὡς ἐν λαμπρᾷ ἡμέρᾳ γενήσεται καὶ πολλὰ τῶν ἀγνοουμένων ἐνταῦθα ὡς ἐν σκότει ἐκεῖ ὡς ἐν φωτὶ ἐπιγνωσθήσεται πάσης σκηνῆς λυομένης καὶ παντὸς προσωπείου περιαιρουμένου καὶ τῆς ἐπιπροσθούσης ἀχλύος τοῖς λογισμοῖς ἐκκαθαιρομένου συνετμήθη οὖν φησὶν ἡ νὺξ τοῦτ' ἔστιν ὁ βίος ἡμῶν καὶ ἐγγίζει τὸ τέλος ἤ τοι ἡ ἡμέρα ἤδη πλησιάζει τῆς τελευτῆς καὶ τῆς ἀνταποδοσεως χρὴ οὖν διὰ ταῦτα πᾶσαν ἐντολὴν προθύμως ἐπιτελεῖν ἀγαπᾶν ἀλλήλους ἀποδιδοναι πᾶσι τὰς ὀφειλὰς ὑποτάσσεσθαι ταῖς ἀρχαῖς καὶ γὰρ καὶ ὀλίγος ὁ πόνος ἤδη οὐκ εἰς μῆκος οἱ ἀγῶνες εἴ τι καὶ δέοι ἀγωνίσασθαι ἐκτείνονται βραχὺ λίαν γέγονε τὸ στάδιον τῆς ζωῆς ἡμῶν μηδεὶς ὀκνείτω πάντες σπουδάσωμεν
737	66v	Rom.13.11	λζ	καὶ τοῦτο εἰδότες τὸν καιρόν	εἰδότες φησι ποῖον τοῦτο τὸν καιρόν φησι
738	66v	Rom.13.11	λη	ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη	ἐγγύς φησι τὸ τέλος καὶ δεῖ ἡμᾶς ἐπείγεσθαι εἰς τὴν τῶν ἀγαθῶν ἔργων ἐργασίαν
739	66v	Rom.13.11	λθ	ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι	τῆς ῥαθυμίας ἀναστῆναι
740	66v	Rom.13.11	μ	νυν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν	τοῦ γὰρ παρόντος βίου ὑποσυρόμενο κατὰ μικρὸν ἐγγύτερος ὁ τῆς ἀναστάσεως γίνεται καιρός
741	67r	Rom.13.11	μα	ἡ σωτηρία	εὰν μὲν οὖν ὦμεν ὡς δεῖ παρεσκευασμένοι σωτήριος ἡμῖν ἔσται ἡ τῆς κρίσεως ἡμέρα εἶδε μὴ ὀλέθριος πλὴν αὐτος ἐκ τῶν χρηστοτέρων δηλοῖ τὴν ἡμέραν ἐκείνην
742	67r	Rom.13.11	μβ	ἡ ὅτε ἐπιστεύσαμεν	εἰκὸς ἦν τούτους ἐν ἀρχῆι μὲν ὡς νεαροὺς ζέειν νυν δὲ ἀπομεμαράνθαι τοῦτο οὖν αἰνίττεται ὅτι ὅσον φησιν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία σπουδάζειν μᾶλλον προσήκει ἡ ραθυμειν
743	67r	Rom.13.12	μγ	ἡ νὺξ προέκοψεν ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν	νύκτα τὸν παρόντα καλεῖ βίον οὐδὲν γὰρ ὀνειράτων διαφέρει τὰ ἐν αὐτῶι ἡμέραν δὲ τὸν μέλλοντα χρόνον διὰ τὸ τὰ κρυπτὰ ἐν αὐτῶι φανεροῦσθαι
744	67r	Rom.13.12	μδ	ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός	ἔργα σκότους φησι τὰς πονηρᾶς πράξεις ὅπλα δὲ φωτὸς τὴν ἀρετὴν ὡς μὲν οὖν ὅπλα ἀσφαλίζεται ὡς δὲ φωτὸς λαμπρύνει
745	67r	Rom.13.13	με	ὡς ἐν ἡμέραι εὐσχημονως περιπατήσωμεν	ἄνω εἰρηκὼς μέλλειν τὴν τῆς κρίσεως ἡμέραν νυν αὐτὴν ἐφίστησι πτοῶν τὸν ἀκροατὴν τὸ δὲ περιπατήσωμεν ἀνεπαχθῆ ποιεῖ τὸν λόγον καὶ γὰρ καὶ ἑαυτὸν ἔμιξεν
745Ph	67r	Rom.13.13	Φωτ(ιου) ^*		ὡς ἐν ἡμέραι ευσχη μονως Ὡς ἐν ἡμέρᾳ ὡς ἤδη παρούσης ὡς ἐνεστηκυίας τῆς ὅσον οὔπω παρεσομένης ἡμέρας οὕτω πολιτευσώμεθα εὐσχημονως τὶ δὲ ἐστι τὸ εὐσχημονως ἑρμηνεύει αὐτὸς ἐπάγων μὴ κώμοις καὶ ἑξῆς εὐσχημονως δέ φησι λίαν ἐντρέπων ὅτι εἰ καὶ μὴ κόλασις ἦν ἀποκειμένη τοῖς ἁμαρτάνουσι καὶ ἀπολαυσις τοῖς κατορθοῦσιν ἔδει τὸ αἰσχρὸν καὶ ἀπρεπὲς καὶ ἀσχημονοῦν φεύγοντας ἔχεσθαι τῆς ἀρετῆς ὅτε δὲ καὶ τὰ ῥηθέντα ἑκατέρῳ βίῳ ἀκολουθεῖ τὶ χρὴ ποιεῖν
746	67r	Rom.13.13	μϛ	μὴ κώμοις καὶ μέθαις	οὐ τὸ πίνειν ἀλλὰ τὸ ἀμέτρως κωλύει
747	67r	Rom.13.13	μζ	μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις	οὐ τὴν μίξιν ἀναιρεῖ ἀλλὰ τὴν πορνείαν
748	67r	Rom.13.13	μη	μὴ ἔριδι καὶ ζήλωι	ἔριδι περὶ θυμοῦ λέγει ζήλωι δὲ περιβασκανιας
749	67r	Rom.13.14	μθ	ἂλλ ἐνδύσασθε τὸν κύριον Ἰησοῦν Χριστόν	ὁ γὰρ αὐτον ἐνδεδυμένος ἔχει καθόλου τὴν ἀρετήν πως δὲ αὐτον ἐνδυτέον εἰ πάντα ἡμῖν αὐτος εἴη ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν ἐν ἡμῖν φαινόμενος τὸ δὲ μηδέ ποτε αὐτοῦ ἀπολείπεσθαι ἔνδυμα καλεῖ
750	67r	Rom.13.14	ν	καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας	εἰπὼν μηδεῖν προνοεῖν τῆς σαρκὸς ἐπάγει εἰς ἐπιθυμίας ἵνα μὴ νομίσῃς ὅτι οὐδε ἐν τοῖς ἀναγκαίοις ἡμᾶς δεῖ προνοεῖσθαι τῆς σαρκὸς οἷον ἐν βρώσει ἡ ἐνδύματι προνοητέον τοιγαροῦν αὐτῆς πρὸς διαμονὴν οὐ πρὸς ἀσελγείας
751	67v	Rom.14.1	να	τὸν δὲ ασεθενουντα τῆι πίστει προσλαμβάνεσθε	Ἦσαν τινες ἐξ Ἰουδαίων πιστεύσαντες οἵτινες ἔτι τοῦ νόμου ἐχόμενὸ πολλὰ τῶν βρωμάτων ἐβδελύσσοντο καὶ διὰ τὸ μὴ γίνεσθαι δηλοῖ λάχανα ἤσθιον μόνα ἵνα δόξῃ ἐγκρατείας ἀλλὰ μὴ βδελυγμοῦ είναι ἡ παρατήρησις ἦσαν δὲ καὶ ἄλλοι ἀπὸ Ἰουδαίων πιστοὶ οἱ ἑδραίως πεπιστευκότες οὐ παρετηροῦντο τὰ βρώματα πρὸς τούτους τοιγαροῦν τοὺς εἰλικρινεῖς πιστοὺς ἀποτείνων τὸν λόγον τῶν τὰ βρώματα βδελυττομένων καθάπτεται ἀσθενοῦντας καλῶν τῆι πίστει
751Ph	67v	Rom.14.1	Φωτ(ιου) ^*		τὸν δὲ ἀσθενοῦντα Ὅρα τὸ συνετὸν καὶ δραστήριον καὶ προνοητικὸν τοῦ Παύλου δεξιούμενος ἐπιπλήττει τὸν τοῖς βρώμασι διακρινόμενον τὸ μὲν ἵνα μὴ ἀποσκιρτήσῃ ἀκράτου τοῦ ἐλέγχου προτεινομένου τὸ δὲ ἵνα μὴ δόξῃ καλὸν ποιεῖν ἀνεπιτίμητος μένων διὸ προσλαμβάνεσθε αὐτον φησὶν ἀσθενὴς ἐστιν μὴ κρίνῃς αὐτον φησὶν διὰ τὶ οὐχὶ ὅτι οὐ ποιεῖ κακὸν ἀλλ' ὅτι κύριον ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτὸν ἄλλον τούτῳ καὶ ἐκεῖνον παραμυθούμενος ὡς ἔφημεν ἐπὶ τῷ μὴ κατακρίνεσθαι ὑπὸ τοῦ πλησίον καὶ διδοὺς πάλιν ἐννοεῖν ὅτι κἂν οὗτος αὐτὸν οὐ κρίνει ἀλλ' οὖν ὑπὸ κρίμα ἐστὶ παρατηρούμενος τὰ βρώματα εἰ γὰρ καὶ οὗτος οὐ κρίνει σε μονονουχὶ λέγων ἀλλ' ἔχεις κύριον τὸν κρίνοντά σε διὸ δεῖ σε τῆς τοιαύτης ἀποσχέσθαι σμικρολογίας κωλύει δὲ περὶ βρωμάτων κρίνειν ἀλλήλους ἵνα μὴ κατ' ἀρχὰς τῆς πίστεως περὶ ταῦτα ἐρίζοντες καὶ {φιλονεικοῦντες /διαφιλονεικοῦντες }^ἐκ τούτου καὶ εἰς αὐτὰ τὰ καίρια διαστῆναι κινδυνεύσωσιν καὶ τὸ κεφάλαιον αὐτὴν τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν ζημιωθῶσιν τὶ οὖν ἂν {ἴδωμεν περὶ /ἴδωμεν νῦν περὶ }^τὰ βρώματα Ἰουδαϊκῶς παρατηρούμενον οὐ μὴ κατακρίνομεν καὶ μάλιστά γε πῶς οὖν φησιν μὴ κρίνετε καὶ οὐ μὴ κριθῆτε οὐ περὶ πίστεως ἢ τῶν εἰς πίστιν συντελούντων τοῦτο δεῖ ἐκλαμβάνειν μὴ γένοιτο οὐδὲ περὶ τῶν ἀνέδην πραττομένων ἀτοπων ἀλλὰ περὶ τῶν κατὰ τὸν βίον ἔργων περὶ τῶν ὑπονοουμένων περὶ τῶν ὡς αὐτὸς ὁ δεσπότης κάρφους λόγον ἐχοντων περὶ τούτων γὰρ καὶ τῶν τοιούτων οὐδὲ στόμα διᾶραι δεῖ καὶ μάλιστα οἷς
752	67v	Rom.14.1	νβ	μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν	μία μὲν κατ' αὐτῶν πληγὴ τὸ εἰπεῖν ἀσθενοῦντας τῆι πίστει δευτέρα δὲ τὸ προσλαμβάνεσθε δείκνυσι γὰρ αὐτῶν πολλῆς δεομένων ἐπιμελείας τρίτη τὸ μὴ εἰς διακρίσεις λογισμῶν δηλοῖ γὰρ τοσοῦτον αὐτοὺς πταίοντας ὡς καὶ τοὺς κοινωνοῦντας αὐτοῖς τῆς φιλίας διακρίνεσθαι
753	67v	Rom.14.2	νγ	ὃς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει	ὁ μὲν εἰλικρινῶς φησι πιστεύων καὶ μηδεμίαν ἔχων Ιουδαικην παρατήρησιν πάντα ἀβδελύκτως ἐσθίει ἀνακηρύττει δὲ αὐτον ἀπὸ τῆς πίστεως ὁ δέ γε φησι περὶ τὴν πίστιν ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει ἐν ταυτῷ καὶ διελέγχει αὐτον ὅτι οὐ δι' ἐπαινουμένην ἐγκράτειαν ἐσθίει τὰ λάχανα κἂν τοῦτο ὑποκρίνεται ἀλλὰ κατὰ ασθενιαν πίστεως
754	68r	Rom.14.3	νδ	ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω	οὐκ εἶπε διορθούσθω ἀλλὰ μὴ ἐξουθενείτω δεικνὺς ὅτι καταγέλαστα πράττει δεῖ γὰρ αὐτον ἀδελφικῶς διορθοῦσθαι καὶ οὐχ ὡς βδελυκτὸν ἐξουθενεῖν
755	68r	Rom.14.3	νε	καὶ ὁ μὴ ὁ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω	ὥσπερ γὰρ οἱ διὰ πίστιν ἀδιακρίτως ταῦτα ἐσθίοντες ἐξουθένουν τοὺς παρατηρουμένους οὕτως ἐκεῖνοι Τούτους ὡς γαστριμάργους ἔκρινον ὅρα δὲ ἐπὶ τῶν ἐσθιόντων εἰπὼν ὁ θεὸς γὰρ αὐτον προσελάβετο ἐπὶ τῶν παρατηρουμένων οὐδὲν τοιοῦτον εἶπεν
756	68r	Rom.14.3	νϛ	ὁ θεὸς γὰρ αὐτον προσελάβετο	ὁ θεὸς γὰρ αὐτόν φησιν πρὸς ἑαυτὸν ἐφειλκύσατο καὶ ἀπήλλαξε πάσης Ἰουδαϊκῆς παρατηρήσεως
756ex	68r	Rom.14.4	Σευηρου ^* s	σύ τις εἰ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην	ὁ οἰκέτης Χριστοῦ ὃν προσελάβετο ὁ Χριστὸς ἀλλοτριος ἐστι τοῦ νόμου τις οὖν εἰ ὁ κρίνων ἀπὸ τοῦ νόμου τὸν τοῦ νόμου ἀλλότριον
757	68r	Rom.14.4	νζ	σύ τις εἰ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην	πρὸς τὸν εἰλικρινῆ πιστὸν ὁ λόγος αὐτῶι ἐκ δὲ τούτου δῆλον ὅτι οὐ μόνον ἐξουθένουν ἀλλὰ καὶ ἔκρινον τοὺς τὰ λάχανα ἐσθίοντας
758	68r	Rom.14.4	νη	τῶι ἰδίωι κυρίωι στήκει ἡ πίπτει	τοῦ θεοῦ φησιν ἐστι καὶ τῶι θεῶι διαφέρει καὶ ἡ πτῶσις αὐτοῦ καὶ ἡ ἔγερσις οὐκ ἐπειδὴ οὖν οὐκ ἄξια Ποιεῖ κατακρίσεως μὴ κρίνε αὐτόν φησιν ἂλλ ὅτι ἀλλοτριος ἐστιν οἰκέτης
759	68r	Rom.14.4	νθ	σταθήσεται δὲ δυνατὸς γὰρ ἐστιν ὁ θεὸς στῆσαι αὐτον	πάλιν πλήττει τοὺς ἀσθενεῖς καὶ παρατηρουμένους τὰ βρώματα εἰπὼν γὰρ σταθήσεται δηλοῖ ὅτι σαλεύονται καὶ τοσοῦτον ὡς θεοῦ δεῖσθαι στεῤῥοποιοῦντος
760	68r	Rom.14.5	ξ	ὃς μὲν κρίνει ἡμέραν παρ' ἡμέραν ὃς δὲ κρίνει πᾶσαν ἡμέραν	εἰκὸς ἦν τινας τῶν συνεχῶς νηστευόντων κατακρίνειν τοὺς μὴ συνεχῶς νηστεύοντας οἷς τὸ κατακρίνειν καὶ σφόδρα ἐγκαλεῖν ἀπαγορεύει ἦσαν γὰρ νεήλυδες ἐν τῆι πίστει καὶ ἐδεδοίκει μὴ ἡ πολλὴ ἔγκλησις τέλεον αὐτοὺς ἀποσχίσῃ τῆς πίστεως ὀργισθέντας ταῖς ἐγκλήσεσι
760Ph	68r	Rom.14.5	Φωτ(ιου) ^*		ὃς μὲν κρίνει ἡμέραν συμπαρατίθησι τῷ προειρημένῳ κεφαλαίῳ καὶ ἕτερον καί φησιν ὅτι οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ προειρημένου οὐ δεῖ κατακρίνειν καὶ ἐξουθενεῖν τὸν πλησίον ἀλλ' οὐδ' ἐπὶ τοῦ ῥηθῆναι μέλλοντος ἔστι δὲ τοῦτο τοιοῦτον οἱ μὲν ἡμέραν παρ' ἡμέραν ἤσθιον οἱ δὲ καθ' ἡμέραν φησὶν οὖν ὅτι οὐ δεῖ ἐπὶ τούτων κρίνειν καὶ κατακρίνειν ἀλλήλους οὔτε τὸν ἐσθίοντα νηστεύει γὰρ ὁ πλησίον καὶ ἀγαθον ποιεῖ ποιῶν αὐτὸ διὰ τὸν θεὸν οὔτε πάλιν τὸν νηστεύοντα δεῖ κατακρίνειν τὸν μὴ νηστεύοντα παρ' ἡμέραν οὐ γὰρ νομοθεσίας ἐστὶν ἵνα ἡ παράβασις προξενῇ κρίμα ἀλλὰ μόνης προαιρέσεως
761	68r	Rom.14.5	ξα	ἕκαστος ἐν τῶι ἰδίῳ νοῒ πληροφορείσθω	μὴ περὶ πάντων δέξῃ τὸ ἕκαστος τῶι ἰδίωι νοῒ πληροφορείσθω ἂλλ ἐπὶ νηστείας μόνον καὶ τοῦτο ἐπειδὴ ἀρτιπαγεῖς ἦσαν ἐν τῆι πίστει οἱ Ῥωμαῖοι καὶ συγκατεβαίνεν αὐτοῖς ὡς εἰ γε καὶ περὶ πίστεως δέξῃ τὸ εἰρημένον τοῦ παντὸς ἐξέπεσες
762	68v	Rom.14.6	ξβ	ὁ φρονῶν τὴν ἡμέραν κυρίωι φρονεῖ	κατὰ τὸν ἴδιον νοῦν ἕκαστος πληροφορείσθω ἡ ὅτι καλῶς ποιεῖ νηστεύων ἀεὶ ἡ ὅτι καλῶς ποιεῖ οὐ νηστεύων ἀεί
762ex	68v	Rom.14.6	Οικου(μενιου) ^*		οὐ δεκτέον τὸ ῥητον ἐπὶ δόγματος πίστεως ὅμως καὶ αὐτος προεῖπεν
762exb	68v	Rom.14.6	s	ὁ φρονῶν τὴν ἡμέραν κυρίωι φρονεῖ	ἀμφότεροι γὰρ οὗτός τε κἀκεῖνος ἑνὶ χρῶνται σκοπῶι τιμῆι τῆι περὶ τὸν θεὸν ὅ τε γὰρ παραφυλαττόμενος τὴν ἡμέραν οἴεται θεοῦ νόμον πληροῦν ὅτε ἀδιαφορῶν περὶ τοῦτο πᾶσαν ὡς ὑπο θεοῦ γενομένην ἡμέραν δι' ὁμοίας ἔχει τιμῆς
763	68v	Rom.14.6	ξγ	καὶ ὁ μὴ φρονῶν τὴν ἡμέραν κυρίωι οὐ φρονεῖ καὶ ὁ ἐσθίων κυρίωι ἐσθίει	οὕτω φησι φρονῶν ώστε καθ' ἡμέραν νηστεύειν διὰ τὸν κύριον οὕτω φρονεῖ πᾶν δὲ ὁ διὰ τὸν κύριον γίνεται καλὸν ἐστι φησι
763Ph	68v	Rom.14.6	Φωτ(ιου) ^*		ὁ φρονῶν τὴν ἡμέραν τοῦτο φανερὸν ἐκ τοῦ προειρημένου ἡμῖν ὅτι τοῦτο λέγει ὅτι ὁ κρίνων καὶ λογιζόμενος καλὸν εἶναι καθ' ἡμέραν φαγεῖν τῷ κυρίῳ φρονεῖ τοῦτ' ἔστιν ἐν κυρίῳ τοῦτο λογίζεται τοῦτ' ἔστι διὰ τὸν κύριον αὐτὸ ποιεῖ καὶ ὁ μὴ κρίνων τοῦτο μηδὲ λογιζόμενος ὅτι καλὸν ἐστι καθ' ἡμέραν φαγεῖν διὰ τὸν κύριον τοῦτο κρίνει καλὸν εἶναι καὶ λογίζεται αἰτία γὰρ ἐστιν αὐτῷ ταῦτα εἰρημένα τοῦ ἕκαστος τῷ ἰδίῳ νοῒ πληροφορείσθω πῶς λέγεις τοῦτο Παῦλε καλῶς εἶπον φησὶν ἐπειδὴ καὶ ὁ νηστεύων ὑπὲρ ἡμέραν καὶ ὁ ἐσθίων καθ' ἡμέραν εἰς ἀρέσκειαν κυρίου τοῦτο ποιοῦσι καὶ οὐ δεῖ κρίνειν ὅλως ἀλλήλους ἐπὶ τούτῳ εἶτα καὶ ἐπιτείνει τὴν αἰτίαν καί φησιν καὶ γὰρ ὁ ἐσθίων εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ ἐν τῷ ἐσθίειν ὅτι ἔδωκεν ἀνθρώποις πόρον καὶ συνέχειαν ζωῆς καὶ ὁ νηστεύων εὐχαριστεῖ ὅτι ἔδωκεν ἀνθρώποις καρτερίαν καὶ ὑπομονὴν καὶ μεθόδους δι' ὧν τις δύναται περιγενέσθαι τῶν τῆς σαρκὸς παθῶν ὁ δὲ ἄλλως πως νηστεύων ἢ ἐσθίων κατάκριτος ὥσπερ τῶν αἱρέσεών τινες Ταῦτα οὖν περὶ τῶν νηστευόντων καὶ ἐσθιοντων ἰδικῶς ἐκληπτέον ἀλλὰ μὴ ἐπὶ ἄλλων τινῶν οὐ γὰρ ἐπὶ πάντα ὁ κανὼν οὗτος διήκει ἀλλ' ὡς ἔφημεν ἰδικος ἐστιν ἐπὶ τούτου μόνου καὶ τῶν ὁμοίων παραλαμβανόμενος διὸ οὐδ' ἐπὶ τοῦ πρὸ μικροῦ εἰρημένου κεφαλαίου ἁρμοζει οἷον ἐπὶ τοῦ ἐν τοῖς βρώμασι διακρινομένου καὶ γὰρ ἐκεῖνος μὴ ἐσθίων οὐχὶ εἰς δόξαν οὐκ ἐσθίει τοῦ Χριστοῦ ἀλλ' ὡς ἀσθενὴς καὶ ἀστήρικτος ἐν τῇ πίστει ἀλλ' ἐκεῖνον μὲν οὐ δεῖ κατακρίνειν διὰ τὸν καιρὸν ὅτι ἀρχὴ τοῦ κηρύγματος ἦν τὸν δὲ ἐσθίοντα καθ' ἡμέραν καὶ νηστεύοντα ὑπὲρ ἡμέραν οὐ δεῖ ὅλως οὐδέτερον οὐδ ετέρῳ μέμψιν ἐπάγειν ὅτι ἄμφω εἰς δόξαν κυρίου ποιοῦσιν ὃ ποιοῦσιν καὶ τὰ εφἑξῆς ὅσα περὶ τὴν αὐτὴν ἔννοιαν στρέφεται ἐπὶ τῶν νηστευόντων ὑπὲρ ἡμέραν καὶ ἐσθιοντων καθ' ἡμέραν ἐκληπτέον μόνον οἷον σὺ δὲ τὶ κρίνεις τὸν ἀδελφον σου καὶ ἄρα οὖν ἕκαστος ἡμῶν λόγον δώσει τῷ θεῶ περὶ αυτουͅ εἶτα λαβὼν ἐντεῦθεν ἀφορμὴν καὶ ἀναμνήσας ὅτι κύριον ἔχομεν καὶ τοῦ βήματος αὐτοῦ εἰς παραίνεσιν ἀνάγει τὸν λόγον καθολικὴν τὶ φησὶ τοῦτο ἐκεῖνο λέγω οὕτω δεῖ πρὸς ἀλλήλους διακεῖσθαι ὥστε ἐν μηδενὶ τὸ ὅσον ἐφ' ἡμῖν ἐπάγειν ἀλλήλοις πρόσκομμα ἢ σκάνδαλον τῷ ἀδελφῷ δὲ εἴρηκε καὶ ἐκ τοῦ ὀνοματος δυσωπῆσαι θέλων τὶ φησὶ σκανδαλίζεις ἀδελφος σοὺ ἐστιν μέλος σοὺ ἐστιν ἕνα πατέρα ἔχετε ἕνα δημιουργὸν ἂν οὖν ἀναιρεθῇ ἀφ' ὑμῶν τὰ σκάνδαλα καὶ τὰ προσσκομματα πολλῷ μᾶλλον ἀναιρεθήσεται τὸ κρίνειν καὶ κατάκρινει οὐχὶ μόνον τὸ ἐπὶ τούτῳ κρίνειν καὶ κατακρίνειν ἢ ἐπὶ τούτῳ ἀλλ' ἁπλῶς καὶ καθόλου ἀναιρεθήσεται τὸ κρίνειν ὅλως ἀλλήλους καὶ κατακρίνειν καὶ τότε ἔσται ὡς ἀληθῶς ὅ τε κρινόμενος τρισμακάριστος καὶ ὁ μὴ κρίνων παραπλήσιος ἐν ἀρετῇ καὶ ἁγιοτητι ζώντων ἡμῶν καὶ τοῦ κρίνειν καὶ κρίνεσθαι πᾶσαν ἐκποδὼν ποιησαμένων πρόφασιν ὦ Παύλου φωνῆς ὦ οἰκοδομου θεμέλιος τοῦτο κρίνατε φησὶ τὸ μὴ τιθέναι πρόσκομμα τῷ ἀδελφῷ ἢ σκάνδαλον ταύτην κρηπῖδα πρώτην καταβάλεσθε ἂν αὕτη ἑδρασθῇ ἐν ὑμῖν ἡ κρηπὶς ῥᾷον τἄλλα ἐποικοδομεῖν ἐστιν
764	69r	Rom.14.6	ξδ	εὐχαριστεῖ γὰρ τῶι θεῶι καὶ ὁ μὴ ἐσθίων κυρίωι οὐκ ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῶι θεῶι	εἰ οὖν φησι τὸ καίριον γίνεται τὸ διὰ πάντων εὐχαριστεῖσθαι τὸν θεόν τι διαφέρεσθε περὶ τῆς νηστείας οὕτω σφοδρω ὀλίγον γὰρ τὸ μέσον συγκαταβατικῶς μὲν οὕτως λέγει πλήν πως δύναται Χριστῶι εὐχαριστεῖν ὁ μὴ ἐσθίων ὡς γὰρ τοῦ νόμου ἐχόμενος οὐκ ἐσθίει
765	69r	Rom.14.7	ξε	οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν ἑαυτῶι ζῆ καὶ οὐδεὶς ἑαυτῶι ἀποθνήσκει	ἔχομεν φησι κύριον ὧι καὶ ζῶμεν εὰν ζῶμεν ὧι καὶ ἀποθνήσκομεν εὰν ἀποθνήσκωμεν εἰ οὖν τῶι κυρίωι διαφέρει ἡμῶν ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος αὐτος οἰκονομήσει τὰ καθ' ἡμᾶς καὶ οὐ χρεία κρίνειν τὸν πλησίον ἡ ἐξουθενεῖν
766	69r	Rom.14.8	ξϛ	εάν τε γὰρ ζῶμεν τῶι κυρίωι ζῶμεν εάν τε ἀποθνήσκωμεν τῶι κυρίωι ἀποθνήσκομεν	ζωῆς γὰρ αὐτος καὶ θανάτου μόνος ἔχει τὴν ἐξουσίαν
767	69r	Rom.14.8	ξζ	εάν τε οὖν ζῶμεν εάν τε ἀποθνήσκωμεν τοῦ κυρίου ἐσμεν	τὸν λογισμὸν ἐπήγαγε τοῦ καὶ ζῶντας ἡμᾶς καὶ ἀποθανόντας είναι τοῦ Χριστοῦ πρὸς δὲ τούτοις κἀκεῖνο δείκνυσιν ὅτί φησιν εἰ τοσαύτηι περὶ ἡμᾶς ἐχρήσατο πρόνοια ὡς καὶ σταυρωθῆναι οὐκ ἂν ἡμῶν καταφρονήσει εἰ γὰρ καὶ ἀποθανόντων ἡμῶν προνοεῖ πολλῷ μᾶλλον ζώντων τοῦτο δὲ πρὸς τοὺς κατακρίνοντας λέγει ὅτι φροντισθῶσι παρὰ θεῶι οἱ ἀσθενεῖς τῆι πίστει διὰ τὴν τοσαύτην αὐτοῦ περὶ πάντας πρόνοιαν καὶ τὸν ὀλιγόπιστον δὲ ἐντρέπει τῶν εὐεργεσιῶν ὑπομιμνήσκων τοῦ θεοῦ
768	69r	Rom.14.9	ξη	εἰς τοῦτο γὰρ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἔζησεν ἵνα καὶ νεκρῶν	δικαιώματά φησι προαπέθετο τῆς ἡμετέρας δεσποτείας
769	69r	Rom.14.9	ξθ	καὶ ζώντων κυριεύσῃ	τουτέστι ψυχῶν καὶ σωμάτων αἱ μὲν γὰρ εἰσιν ἀθάνατοι τὰ δὲ θνητὰ οὕτως καὶ ὁ ἅγιος Μεθόδιος ἐν τῶι περὶ ἀναστάσεως λόγωι
770	69r	Rom.14.10	ο ^*	σὺ δέ τι κρίνεις τὸν ἀδελφόν σου	πρὸς τὸν ολογοπιστον πάλιν αὐτω ὁ λόγος
771	69r	Rom.14.10	οα	ἡ καὶ σύ τι ἐξουθενεῖς τὸν ἀδελφόν σου	πρὸς τὸν ἐδραῖον τῆι πίστει ὁ λόγος οὗτος
772	69r	Rom.14.10	οβ	πάντες γὰρ παραστησόμεθα τῶι βήματι τοῦ Χριστοῦ	τῶι ὀνόματι τοῦ ἀδελφοῦ λύει αὐτοῖς τὴν ἔριν
773	69v	Rom.14.11	ογ	γέγραπται γὰρ ζῶ ἐγὼ λέγει κύριος	δοκεῖ μὲν διὰ τῆς παραγωγῆς τῆς προφητείας καταστέλλειν τὸν πιστὸν εἰς τὸ μὴ ἐξουθενεῖν τὸν Ἰουδαΐζοντα πλὴν ὅλον τὸ χωρίον εἶπε κατάσειων τὴν ψυχὴν τοῦ Ἰουδαΐζοντος ἔτι ὧδε μὲν τῆι μνήμη τῆς χρήσεως ἄνω δὲ ταῖς εὐεργεσίαις αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ἐντρέπων εἰ γὰρ τῶι Χριστῶι φησιν πάντες παραστησόμεθα καὶ αὐτος ἡμᾶς καὶ οὐχ ὁ νόμος τὰς εὐθύνας ἀπαιτήσει τι σὺ ἔχῃ ἔτι τοῦ νόμου καὶ οὐ καθάπαξ ἐπιλαμβάνῃ τοῦ Χριστοῦ
774	69v	Rom.14.11	οδ	ὅτι ἐμοι κάμψει πᾶν γόνυ καὶ πᾶσα γλῶσσα	τὴν ἁπάντων αὐτῶι δεσποτείαν μαρτυρεῖ
775	69v	Rom.14.11	οε	ἐξομολογήσεται τῶι θεῶι	τὰς οἰκείας ἁμαρτίας ἐξ αὐτοῦ τοῦ συνειδότος ἅτε κριτῆι
776ex	69v	Rom.14.12	οϛ Οικου(μενιου)	ἄρα οὖν {ἕκαστος περί /ἕκαστος ἡμῶν περί }^*ἑαυτοῦ λόγον δώσει τῶι θεῶι	εἴρηται περὶ τοῦ θεοῦ καὶ πατρὸς ὅτι αὐτος κρίνει οὐδένα τὴν δὲ κρίσιν δέδωκε τῶι υἱῶι δῆλον οὖν ὡς περὶ τοῦ κριτοῦ εἴρηται τῶι Παύλωι τὸ ἐξομολογήσεται τῶι θεῶι καὶ τὸν λόγον δώσει τῶι θεῶι ἄρα θεὸς ὁ Χριστὸς κἂν οἱ ἀσεβεῖς μὴ βούλωνται
777	69v	Rom.14.13	οζ	μηκέτι οὖν ἀλλήλους κρίνωμεν ἀλλὰ τοῦτο κρίνατε μᾶλλον	πάλιν τοῦ πρώτου ἔχεται λόγου ἵνα {μὴ διά /μὴ δόξηι διά }^*φόβον τῆς κρίσεως μνησθῆναι ἀλλὰ διά τινα λόγου ἀκολουθίαν
778	69v	Rom.14.13	οη	τὸ μὴ τιθέναι πρόσκομμα τῶι ἀδελφῶι ἡ σκάνδαλον	τοῦτο καὶ πρὸς τὸν εἰλικρινῆ πιστὸν καὶ τὸν ἔτι ἰουδαΐζοντα ἁρμοζει καὶ γὰρ καὶ ὁ τέλειος ἐσκανδαλίζετο τῆι τῶν βρωμάτων παρατηρήσει τοῦ πλησίον καὶ ὁ τὰ βρώματα παραιτούμενος τῆι σφοδρᾶι ἐπιπλήξει τοῦ εἰλικρινῶς πιστοῦ ώστε μία συμβουλὴ τοὺς δύο διορθοῦται ἀπέχεσθαι τούτων ἃ σκανδάλου πρόφασις τῶ πλησίον γίνεται
779	69v	Rom.14.14	οθ	οἶδα καὶ πέπεισμαι ἐν κυρίωι Ἰησοῦ	ἔτι περὶ τῆς τῶν βρωμάτων παρατηρεσεως ὁ λόγος αὐτω ἐπεὶ οὖν εἶπεν οἶδα καὶ πέπεισμαι ὅτι οὐδὲν κοινὸν ἵνα μὴ εἴπῃ ὁ ἔτι ἰουδαΐζων καί τι εἰ σὺ εἰ πεπεισμένος τοῦ νόμου τὸ ἐναντίον εἰσηγουμένου προστίθησι τὸ ἐν κυρίωι Ἰησοῦ δεικνὺς ὅτι παρ' αὐτοῦ ταῦτα μεμάθηκε καὶ πεπληροφόρηται καὶ οὐκ ἀφ' ἑαυτοῦ λέγει
779Ph	69v	Rom.14.14	Φωτ(ιου) ^*		οἶδα καὶ πέπεισμαι Ἐντεῦθεν πάλιν εἰς τὰ περὶ βρωμάτων ἐπάνεισι καὶ παραινεῖ τοὺς δυνατοὺς κατὰ τὴν πίστιν ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενῶν καὶ δείκνυσιν ἐξ ὧν λέγει καλὸν μὲν καὶ τὸ ἐν βρώμασιν ἐκεῖνον διακρινόμενον πειρᾶσθαι διορθοῦν ἄμεινον δὲ τὸ ἀδυνατοῦντα ἐν τούτῳ ὑπερορᾶν τὸ ἐλάττωμα καὶ χειραγωγεῖν παντὶ τρόπῳ ἐπὶ τὸ κερδῆσαι καὶ σῶσαι αὐτον
779ex	70r	Rom.14.14	Θεοδω(ρητου) ^* s		οὐδέν φησι κοινὸν δι' αὐτοῦ ἵνα γὰρ μὴ λέγωσι σύ τις ὧν ἀντινομοθετεῖς Μωσῇ τὸν Μωσέως δεσπότην εἰς μέσον παράγει διδάσκων ὡς αὐτος τὰς νομικὰς παρατηρήσεις ἔπαυσε καὶ οὐδὲν εἴασε νομίζειν ἀκάθαρτον ἔδεσμα τὸ γὰρ δι' αὐτοῦ τουτέστι διὰ τὴν εὐαγγελικὴν αὐτοῦ νομοθεσίαν
779exb	70r	Rom.14.14	s		οὐδὲν κοινὸν δι' ἑαυτοῦ τῆι φύσει τουτέστιν ἀκάθαρτον
779exc	70r	Rom.14.14	Σευηρι(ανου) ^*		δι' αὐτοῦ τουτέστι τοῦ θεοῦ
780	70r	Rom.14.14	π	ὅτι οὐδὲν κοινὸν δι' αὐτοῦ εἰ μὴ τῶι λογιζομένωι τι κοινὸν είναι ἐκείνωι κοινόν	διὰ τήν νυν δοθεῖσάν φησιν χάριν παρ' αὐτοῦ οὐδὲν φύσει κοινὸν ἀλλὰ ποτης προαιρέσεως τοῦ μετιόντος γίνεται κοινὸν ὅθεν καὶ ἐκείνῳ μόνον γίνεται κοινὸν οὐχὶ δὲ καὶ πᾶσιν ἐκείνῳ γάρ φησιν κοινόν
781	70r	Rom.14.15	πα	εἰ δὲ διὰ βρῶμα ὁ ἀδελφός σου λυπεῖται	ὠνείδιζον γὰρ αὐτοὺς οἱ πιστοὶ ὡς ἰουδαΐζοντας ἔτι καὶ διὰ τοῦτο παρατηρουμένους τὰ βρώματα οὐ βούλεται οὖν αὐτοὺς ἐν τοῖς μὴ πάνυ μεγάλοις πλήττεσθαι σφοδρῶς φοβούμενος μή πως ολιγοθυμήσαντες τέλεον ἀποστῶσι τῆς πίστεως εἰ οὖν καὶ μηδὲν ἐν βρώμασι κοινόν φησιν πλὴν ἀπόσχου τῆς σφοδρᾶς ἐγκλήσεως τοῦ ἀδελφοῦ σου οἰκονομικῶς διὰ τὴν εἰρημένην αἰτίαν
782	70r	Rom.14.15	πβ	οὐκέτι κατὰ ἀγάπην περιπατεῖς	βούλεται γὰρ είναι ἀγάπην εἰδὼς πάντα δι' αὐτῆς κατὰ μέρος κατορθοῦσθαι
783	70r	Rom.14.15	πγ	μὴ τῶι βρώματί σου ἐκεῖνον ἀπόλλυε ὑπὲρ οὐ Χριστὸς ἀπέθανε	μὴ ἐπειδὴ σὺ πάντα ἐσθίεις πιστὸς ὧν ἐγκαλῶν σφοδρῶς ἐκείνῳ ἐκβάλῃς αὐτον τέλεον τῆς πίστεως καὶ γὰρ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν ὅθεν ὀφείλεις οἰκονομικῶς συγκαταβαίνειν αὐτω
783ex	70r	Rom.14.15	Οικου(μενιου) ^*		ὦ δὲ συμβουλεύει καὶ τοὺς πιστοὺς ἀπέχεσθαι βροματων διὰ τὴν τῶν ὀλιγοπίστων συγκατάβασιν ὅπερ καὶ παριὼν λέγει
784	70r	Rom.14.16	πδ	μὴ βλασφημείσθω οὖν ὑμῶν	ἐγκαλῶν γὰρ καὶ ἀεὶ φιλονεικῶν πρὸς αὐτον διὰ τὴν τήρησιν τῶν βρωμάτων οὐ μόνον αὐτον φιλονεικότερον ποιεῖς ἀλλὰ καὶ πρόφασιν δίδως τοῖς ἔξωθεν βλασφημεῖν ἡμῶν τὴν πίστιν διὰ τὰς τοιαύτας μάχας
785	70r	Rom.14.16	πε	τὸ ἀγαθον	ἡ πίστις
785ex	70r	Rom.14.16	Οικου(μενιου) ^*		καλῶς μὲν διδάσκεις ἂλλ ἡ μάχη αἰτία βλασφημίας γίνεται
785Ph	70r	Rom.14.16	Φωτ(ιου) ^*		με βλασφημείσθω ἀγαθὸν μὲν γὰρ τὸ διὰ τὸ ἐστηριγμένον εἶναι τῇ πίστει μὴ διακρίνεσθαι ἐν τοῖς βρώμασιν ἐρίζοντες δὲ καὶ διαφιλονεικοῦντες σφόδρα πρὸς τοὺς διακρινομένους ποιεῖτε τὸ ἀγαθὸν ὑμῶν βλασφημεῖσθαι ἐλεγχομενοι γὰρ ἐκεῖνοι συνελαύνονται λέγειν πρὸς ὑμᾶς ὡς οὐ διὰ πίστιν τοῦτο ποιεῖτε ἀλλὰ τὴν γαστέρα θεραπεύοντες εἰ οὖν καὶ μὴ δι' ἄλλο τι ἐχρῆν τῆς περὶ τοῦτο ἔριδος ἀποσχέσθαι ἀλλ' οὖν καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ μὴ βλασφημεῖσθαι τὸ ἀγαθὸν ὑμῶν ἱκανον ἐστιν εἰς τὸ πεῖσαι ὑμᾶς τὴν ἔριν εἰς ἀγάπην καὶ ὁμονοιαν διαλῦσαι οὐ γὰρ ἐστι τούτῳ παρορᾶν τὰ τῆς πίστεως ἀλλὰ τιμᾶν ἐν τῷ τὰς κατ' αὐτῆς κωλύειν βλασφημίας εἰκὸς δὲ καὶ τῶν ἔξω τινὰς τὰς ἔριδας διακούοντας ἐπιγελᾶν καὶ τὰ τῶν Χριστιανῶν χλευάζειν καὶ βλασφημεῖν δι' ἃ πάντα ἄμεινον ἦν ἀντὶ τοῦ ἐρίζειν περὶ τὰ μὴ καίρια ὁμονοοῦντας περὶ τὰ καίρια καὶ τῇ ἀγάπῃ συνηρμοσμένους πᾶσαν διαβολῆς καὶ βλασφημίας πρόφασιν ἐκκοπτειν ταῦτα γὰρ ἐστι τὰ εἰσάγοντα εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἡ ἐν πίστει εἰρήνῃ καὶ ἡ ἐν ἁγίῳ πνεύματι χαρὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη
786	70v	Rom.14.17	πϛ	οὐ γὰρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις	παῦσαι βούλεται ἐκείνους τῶν ἐγκλήσεων οὐ γὰρ διὰ βρώσεως ἡ πόσεως φησιν ἔχομεν εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ
786Ph	70v	Rom.14.17	Φωτ(ιου) ^*		οὐ γὰρ ἐστι ἡ βασιλεία Εἰπὼν οὐ γὰρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις δείκνυσι τὴν περὶ τὰ βρώματα αὐτῶν ἔριν σφοδροτάτην οὖσαν καὶ πέρα τοῦ μέτρου καὶ αἰνίττεται ὡς εἰ ἦν βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις οὐκ ἂν πλέον διηγωνίσασθε ἂν ἅμα δὲ καὶ ἐντρεπτικῶς ὅτι εἰ ὑπὲρ τούτων οὕτω ποιεῖτε τὶ χρὴ πράττειν ὑπὲρ δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης καὶ τῆς πνευματικῆς χαρᾶς
787	70v	Rom.14.17	πζ	ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίωι	ποία οὖν ἐστι τὰ εἰσάγοντα εἰς τὴν βασιλείαν δικαιοσύνη εἰρήνη χαρὰ τουτέστιν ὁ ἐνάρετος βίος ἡ πρὸς τὸν ἀδελφον εἰρήνη ἡ ἐκ τῆς ὁμονοίας χαρὰ ἐπειδὴ δὲ ἑνὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ ἐπὶ αἰσχροῖς προστίθησι τὸ ἐν πνεύματι ἁγίωι ὡς εἰ εἶπεν ταύτην λέγω τὴν εἰρήνην καὶ χαρὰν τὴν ἐν πνεύματι ἁγίωι γινομένην τουτέστι διὰ τοῦ ἁγίου πνεύματος εἰσηγουμένην
787Ph	70v	Rom.14.17	Φωτ(ιου) ^*		Ὁ γὰρ ἐν τούτοις δουλεύων οὕτω πράττων αὐτὰ ὡς χρεωστῶν ὡς ὀφειλέτης μετὰ φοβοῦ καὶ μετὰ συντριμμοῦ ὡς πιστὸς δοῦλος θεοῦ ὁ γὰρ φυσιούμενος καὶ ἀλαζονευομενος ἐν τούτοις οὔτε δουλεύει θεῷ οὔτε εὐάρεστος αὐτῷ ἐστιν
788	70v	Rom.14.18	πη	ὁ γὰρ ἐν τούτοις δουλεύων τῶι Χριστῶι εὐάρετος τῶι θεῶι	ἑνὶ καὶ ἀπὸ κενοδοξίας ἐγκαλεῖν καὶ οὐ διὰ φόβον ἡ δι' ἀγάπην θεοῦ διὸ ἐπάγει ὁ γὰρ ἐν τούτοις δουλεύων τῶι Χριστῶι ὃ ἐστιν ἐν δικαιοσύνηι καὶ χαρᾶι καὶ εἰρήνηι πνευματικῆι
789	70v	Rom.14.18	πθ	καὶ δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις	καὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποί σε θαυμάσουσιν ὁρῶντες εἰρήνην ἔχοντα καὶ χαρὰν καὶ δικαιοσύνην ἤπερ διὰ τὰ βρώματα
790	70v	Rom.14.19	ϟ	ἄρα οὖν τὰ τῆς εἰρήνης διώκωμεν καὶ τὰ τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους	ἐπεὶ οὖν ταῦτα ἀνωμολόγηταί φησι καὶ ὅτι καλὸν δέδεικται ἡ εἰρήνην ταύτην φησι μετερχώμεθα δι' ἧς ἔσται καὶ ἡ πάντων οἰκοδομή
791	70v	Rom.14.20	ϟα	μὴ ἕνεκεν βρώματος κατάλυε	οὐ μόνον φησι οὐκ οἰκοδομεῖς ἐγκαλῶν ἀεὶ διὰ τὰ βρώματα ἀλλὰ καὶ ἦν ἔχει πίστιν καταλύεις φιλονεικοτέρους αὐτοὺς ποιῶν καὶ ἀποστῆναι τέλεον τῆς πίστεως παροξύνων
792ex	70v	Rom.14.20	ϟβ Οικου(μενιου)	τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ	ὁ θεός φησι διὰ σταυροῦ ᾠκοδόμησε σὺ δὲ τὴν οἰκοδομὴν καταλύεις αὐτοῦ
793	70v	Rom.14.20	ϟγ	πάντα μὲν καθαρά	ἵνα μὴ τῆι πολλῆι τῶν ὑγιαινόντων ἐπιπλήξει βεβαιώσῃ τῶ ἀσθενεῖ τὸ παρατηρεῖσθαι τὰ βρώματα καὶ εἰς αὐτον χωρεῖ λοιπόν
794	70v	Rom.14.20	ϟδ	ἀλλὰ κακὸν τῶι ἀνθρώπωι τῶι διὰ προσκόμματος ἐσθίοντι	τῶι μετὰ κακοῦ φησι συνειδότος ἐσθίοντι καὶ γὰρ εἰ ἀναγκασθεὶς φάγῃς φησιν οὐδὲν ὠφέλησας μετὰ γὰρ διακρίσεως βέβρωκας οὐ γὰρ τὸ φαγεῖν ποιεισε καθαρὸν ἂλλ ἡ γνώμη μεθ' ἧς ἐσθίεις
795	71r	Rom.14.21	ϟε	καλὸν τὸ μὴ φαγεῖν κρέα μηδὲ πιεῖν οἶνον	ἐνταῦθα οὐ μόνον τῶι πιστῶι παραινεῖ μὴ σφόρδα καθάπτεσθαι τοῦ ἀσθενοῦντος ἀλλὰ καὶ συγκαταβῆναι αὐτῶι καὶ μὴ φαγεῖν κρέα μηδὲ πιεῖν οἶνον κἂν ὰλλ ὅτι δέοι παραιτῆσαι διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ σου μεγίστην γὰρ ἔχει συγκαταβάσεως ἀφορμὴν ἡ ἀσθένεια
796	71r	Rom.14.21	ϟϛ	μηδὲ ἐν ὧι ὁ ἀδελφός σου προσκόπτει ἡ σκανδαλίζεται ἡ ἀσθενεῖ	ὅρα πως ἐν τῶι πρὸς τὸν πιστὸν λόγωι τῶν ὀλιγοπίστων καθάπτεται προσκόπτειν γὰρ εἶπεν ὅπερ τυφλωττόντων ἴδιον σκανδαλίζεται ὅπερ εὐσκανδαλίστων ἀσθενεῖ ὅπερ ὀλιγοπίστων
797	71r	Rom.14.22	ϟζ	σὺ πίστιν ἔχεις κατὰ σεαυτὸν ἔχε	πίστιν ἐνταῦθα τὴν περὶ τῶν προκειμένων λέγει οἷον βρωμάτων ὡς ἥγε περὶ δογμάτων ὁμολογεῖσθαι πᾶσιν οφελει ἐνταῦθα δὲ καὶ κενοδοξεῖν αἰνίττεται τὸν τέλειον τέλειος εἰ φησιν καὶ ἀπηρτισμένος τι πομπεύεις τὴν ἀρετὴν ἴστω ὁ θεὸς τὸ πρᾶγμα
798	71r	Rom.14.22	ϟη	μακάριος ὁ μὴ κρίνων ἑαυτὸν ἐν ὧι δοκιμάζει	τουτέστιν ἐν ὧι ἂν δοκιμάσῃ πράγματι τοιῶσδε ἡ τοιῶσδε οἷον φαγει τόδε ἡ μὴ φαγεῖν πως δὲ ἔσται τοῦτο ἀπὸ καθαρὸ συνειδότος ἐπειδὴ γὰρ εἶπεν κατὰ σεαυτὸν ἔχε τὴν πίστιν φησιν ὅτι κἂν πάντες σε μέμφωνται οἰκονομικῶς τι ποιοῦντα ἡ διὰ σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ τὸ δὲ σὸν συνειδὸς οὐ κατακρινεισε μακάριος εἰ ἐκ δὴ τούτων τὸν ἀσθενῆ πλήττει εἰ γὰρ ἐκ τοῦ συνειδότος ὁ στέφανος καὶ ὁ μακαρισμὸς τῶι πιστῶι δηλονότι καὶ ἡ κατάκρισις μὴ οὖν κατὰ διάκρισιν ἔσθιε διὰ τὴν ἀνάγκην φησιν
798Ph	71r	Rom.14.22	Φωτ(ιου) ^*		μακάριος ὁ μὴ κρίνων Ἀντιπίπτον λύει τὶ οὖν φησὶν ἂν διὰ τὸν ἀσθενῆ μηδ' ἐγὼ φάγω οὐ παραβάλλομαι αὐτῷ οὐ γίνομαι αὐτῷ ὅμοιος πρὸς οὖν τοῦτο μονονουχὶ λέγει ὅτι μὴ γένοιτο ἡ γὰρ πίστις σου ἡ ἐνώπιον τοῦ θεοῦ καθαρὰ καὶ ἀκίβδηλος μένει εἶτα τὶ δὲ λέγω ὅτι οὐδὲν παραβλάπτῃ ἐκ τούτου καὶ ὅτι ἡ πίστις σου μένει ἐνώπιον τοῦ θεοῦ καὶ μακαρισμὸν προξενεῖς σεαυτῷ ἐὰν διὰ τὴν ὠφέλειαν καὶ σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ οὐ τρώγῃς μακάριος γὰρ φησὶν ὁ μὴ κατακρίνων ἑαυτὸν ἐν ᾧ δοκιμάζει τοῦτ' ἔστιν ὁ ἔχων τὸ συνειδὸς αὐτοῦ μαρτυροῦν αὐτῷ οὐκ ἐν τούτῳ μόνον ἐν ᾧ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ ἀπέχεται βρωμάτων ἀλλὰ καὶ ἁπλῶς ἐν παντὶ πράγματι ὃ ἂν διὰ δοκιμῆς ἀκριβοῦς κατανοήσῃ ὅτι ἀγαθον ἐστιν ἔπειτα πράττῃ αὐτὸ τὴν συνείδησιν ἔχων μαρτυροῦσαν μακάριος ἐστιν ὁ τοιοῦτος τοσοῦτον ἀπέχει τοῦ λαβήν τινα ἕνεκα τούτου δέξασθαι
799	71r	Rom.14.23	ϟθ	ὁ δὲ διακρινόμενος εὰν φάγῃ κατακέκριται ὅτι οὐκ ἐκ πίστεως πᾶν δὲ ὁ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτία ἐστιν	τοῦτο πάλιν πρὸς τὸν ὑγιαίνοντα τι γὰρ αὐτον ἐκβιάζῃ φαγεῖν ουπως ἐστηριγμένον οὐκ οἶδας ὅτι ὁ διακρινόμενος εὰν φάγῃ κατακέκριται ὅτι μὴ ἐκ πίστεως ἐσθίει ἂλλ ἐξ ἀνάγκης ἡ αἰδοῦς οὔτε γὰρ ἐπίστευσεν αὐτο καθαρὸν είναι καὶ οὕτως ἔφαγε τι οὖν αὐτῶι πρόφασις γίνῃ κατακρίσεως εἶτα λοιπὸν κατὰ ἀποφασιν λέγει ὅτι πᾶν ὁ ἄν τις ποιῇ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτάνει
800	71v	Rom.16.24	ρ	τῶι δὲ δυναμένωι ὑμᾶς	τὸ ὑπερβατον τῶι δεδυναμενωι ὑμᾶς στηρίξαι δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν
801	71v	Rom.16.24	α	στηρίξαι	λοιπὸν επευχαται τοῖς ἀσθενέσιν ευχεις γὰρ εἶχον χρείαν μᾶλλον ἡ συμβουλῆς εἰπὼν δὲ στηρίξαι δηλοῖ ὅτι σαλεύονται εἶτα ἐπάγει καὶ τὸν τρόπον τοῦ στηριγμοῦ κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου φησιν
801ex	71v	Rom.16.24	Οικουμενιου ^*		ἵνα οὕτως ζῶσι φησιν ὡς τὸ εὐαγγέλιον διαγορεύει
802	71v	Rom.16.24	β	κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου καὶ τὸ κήρυγμα Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου	ὁ Χριστὸς αυτὰ ἐκήρυξέ φησιν οὐκοῦν οὐκ ἀνθρώπων οἱ νόμο τοῦ εὐαγγελίου ἂλλ αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ τὸ ἀξιοπιστον δὲ αὐτῶν δείκνυσιν ἀπό τε τοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ ὀνόματος εὐαγγέλιον γὰρ λέγεται ποῖον δὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ αὐτος ὁ Χριστός
803	71v	Rom.16.25	γ	φανερωθέντος δέ νυν	τοῦ δοθέντος φησι κατὰ ἀποκάλυψιν μυστηρίου ποίου τοῦ σεσιγημένου μὲν ἐν τοῖς προλαβοῦσι αἰωνίοις χρόνοις ὃ ἐστι πολλοῖς φανερωθέντος δέ νυν
803ex	71v	Rom.16.25	^*		σημαίνει τὸ είναι αὐτο πολλῆς τιμῆς δῶρον οὐ μόνον ἐκ τοῦ κηρύξαντος Χριστοῦ καὶ ἐκ τοῦ λέγεσθαι εὐαγγέλιον ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ νυν ἡμῖν κατὰ δωρεὰν φανερωθῆναι εἰ καὶ ἦν προαιώνιον ἐξ ἀρχῆς γὰρ ἦν ὁ υἱος ἀλλά νυν ἐγνώσθη ἀγνοούμενος τὸ πρίν
803Pha	71v	Rom.16.25	Φωτ(ιου) ^*		καὶ τὸ κήρυγμα Ἰησοῦ Χριστοῦ Τὶ ἐστι τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ ἵνα γινώσκωσίν σε φησὶ καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἓν {ἐσμεν καί /ἐσμεν καὶ ὡς ὁ Πέτρος φησὶν ὅτι αὐτος ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ τοῦ ζῶντος καὶ ὅτι τὴν κρίσιν πᾶσαν ὁ υἱὸς ἔχει καί }^*πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη
803Phb	71v	Rom.16.25	^*		Τὶς δὲ ἐστιν οὗτος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ἐξ ἀρχῆς μὲν συνὼν τῷ πατρὶ φανερωθεὶς δὲ νῦν πῶς φανερωθεὶς τοῦ μυστηρίου φησὶν ἀποκαλυφθέντος ἐν χρόνοις γὰρ αἰωνίοις τοῦτο σεσιγημένον ὑπῆρχε μόνῳ τῷ πατρὶ καὶ τῷ υἱῷ καὶ τῷ πνεύματι γινωσκόμενον νῦν δὲ τοῦ μυστηρίου ἀποκαλυφθέντος εἰς πάντα τὰ ἔθνη ἐφανερώθη ὁ Χριστὸς υἱὸς ὢν τοῦ θεοῦ καὶ θεὸς ὁμοούσιος ἀλλὰ πῶς ἐφανερώθη διὰ τῶν προφητῶν διὰ τῶν γραφῶν αὐτῶν καὶ πόθεν οὗτοι ἐλάλησαν καὶ ἔγραψαν ἐπιτάττοντος καὶ ἐμπνέοντος αὐτοῖς τοῦ παναγίου πνεύματος τοῦτο γὰρ αἰώνιον θεὸν καλεῖ τοῦτ' ἔστιν ἄχρονον τὶ οὖν τὸ ἔργον τῶν προφητικῶν γραφῶν ἃς διὰ τοῦ πνεύματος ἐλάλησαν γνωρισθῆναι τὸν Χριστὸν πᾶσιν ἔθνεσιν πῶς ὑπακουσάντων αὐτῶν τῇ πίστει διὰ τῶν εὐαγγελισαμένων αὐτοῖς ταύτην ὧν τὸ πλεῖστον μέρος ὁ τοῦ Παύλου δρόμος καὶ τὸ εὐαγγέλιον ἤνυσεν ἔχεις οὖν κἀνταῦθα τὴν τριάδα συναπτομένην διὰ μὲν τοῦ σοφῷ θεῷ τὸν πατέρα διὰ δὲ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δηλονότι τὸν υἱον διὰ δὲ τοῦ κατ' ἐπιταγὴν τοῦ αἰωνίου θεοῦ τοὺς προφήτας προφητεῦσαι τὸ ἅγιον πνεῦμα καὶ ὅρα τῆς ὡς ἀληθῶς ὑψηλῆς καὶ οὐρανοδρομου διανοίας Παύλου τὸ ὀξυωπὲς ἐπεὶ γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ μὲν σοφὸν εἶναι τὸ πνεῦμα οὐ προσίσταταί τισιν τὸ δὲ ἄχρονον εἶναι προσίσταται τοῖς πολλοῖς ἤμειψε ταῦτα καὶ τὸ μὲν ὃ προὔστη ἄν τισιν εἰ μὴ Παῦλος ἐβοα τίθησιν ἐπὶ τοῦ πνεύματος αἰώνιον θεὸν καλῶν τὸ δὲ ὃ καὶ μὴ μαρτυροῦντος εὔληπτον νομίζειν ἐπὶ τοῦ {πνεύματος /πατρός }^*τοῦτο τίθησι μηδὲν δεδιὼς ἐπὶ τοῦ πατρὸς σοφὸν ἀποκαλῶν οὐ γὰρ ἐδεδίει μή τις ἀφαιρήσῃ τῶν πολλῶν ἢ τὸ σοφὸν ἀπὸ τοῦ πνεύματος ἢ τὸ αἰώνιον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τὸ αὐτὸ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ υἱοῦ τὸ γὰρ χρόνοις αἰωνίοις καὶ τὸ φανερωθέντος τὸ ἄχρονον κηρύσσει τοῦ υἱοῦ περὶ ὃ προσκόπτειν ἔμελλον τινες τοῦτο προθεραπεύων ὥσπερ οὖν ῥηθέντος τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ πνεύματος αἰωνίου καὶ τὸν πατέρα αἰώνιον ἡ ἀκολουθία δίδωσι νοεῖν οὕτω σοφοῦ ῥηθέντος τοῦ πατρὸς καὶ ὁ υἱὸς καὶ τὸ πνεῦμα εἰκοτως ἐν ἀρρήτῳ καὶ θεοπρεπεῖ σοφίᾳ νοηθεῖεν ἂν καὶ οὔτε τὸ αἰώνιον τοῦ πατρὸς ἀφαιρεθείη οὔτε τὸ σοφὸν τοῦ πνεύματος ἢ τοῦ υἱοῦ ἀποστερηθείη καὶ τὸ εἰπεῖν δὲ τὸν θεῖον Παῦλον ἐπὶ τοῦ πατρὸς ἐνταῦθα σοφῷ συνάψαντα τῶ μόνῳ τῆς ὡς ἀληθῶς ἦν τοῦ πνεύματος σοφίας καὶ τῆς ἐκεῖθεν χορηγουμένης Παύλῳ διανοίας ἐν τούτῳ γὰρ τέθεικεν τὸ μόνῳ ἐν ᾧ πᾶσὶν ἐστι ἀναμφίβολον καὶ τοῖς λίαν φιλονείκοις ὅτι ὁ υἱὸς καὶ τὸ πνεῦμα οὐκ ἀπεστέρηται τούτου τὶ τοῦτο ποιήσας ἵνα καὶ ἐν οἷς ἂν ἑτέροις θεοπρεπέσι νοήμασι καὶ ὀνομασι τὸ μόνον ἐπισυναπτομενον ἀκούσῃς μὴ πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ πνεύματος τὴν φωνὴν ἐκλάβοις ἀλλὰ πρὸς ἀντιδιαστολὴν μὲν τῶν ἄλλων ἁπάντων ἕνωσιν δὲ καὶ συνάφειαν τῆς μοναρχικῆς τριάδος ὁ γὰρ ἐνταῦθα τοῦτο νοεῖν φανερῶς ὑποτιθεὶς καὶ ἐπὶ τῶν παραπλησίων τὴν αὐτὴν ὑποληψιν ἔχειν διακελεύεται ἤκουσας σοφὸν τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν καὶ τὸ πνεῦμα συνεξάκουσον σοφὸν αἰώνιον εἶπον τὸν υἱὸν ἢ τὸ πνεῦμα καὶ τὸν πατέρα οὕτω μοι νοησον βασιλέα εἶπον τὸν πατέρα δυνατὸν ἐξουσιαστὴν καὶ τὸν υἱὸν καὶ τὸ πνεῦμα οὕτω δοξάζειν σε χρὴ μόνον εἶπον καλῶς ἵνα τῇ μοναδικῇ τριάδι συντηρήσω τὸ ἐξαίρετον οὐχ ἵνα σχίσας αὐτὴν ἀφαιρήσω τὸ ἀξίωμα μόνον ὅταν συνάψω τἄλλα πάντα διαστέλλω ἐκείνην δὲ μᾶλλον διὰ τοῦ μόνον ἑνοποιῶ τῆς φυσικῆς σχέσεως οὐ μερίζων τὸ ἀδιάστατον ἀλλὰ συσφίγγων ταῖς τῶν ἀκροατῶν διανοίαις τὴν ἑνοτητα
804	72r	Rom.16.25	δ	διά τε γραφῶν προφητικῶν κατ' ἐπιταγὴν τοῦ αιωνου θεοῦ	πως δέ φησιν ἐφανερώθη διὰ γραφῶν προφητικῶν οὕτως τοῦ πατρὸς ἐπιτάξαντος γενέσθαι ταύτῃ δὲ τὸν ἄπιστον εἰς πίστιν προτρέπεται τι γὰρ φοβῇ εἰλικρινῶς αὐτῶι πιστεῦσαι οἱ προφῆται εἶπον ὁ θεὸς ἐνετείλατο
805	72r	Rom.16.25	ε	εἰς υποακοην πίστεως	ὑπακοῆς γὰρ χρείαν ἔχει ἡ πίστις οὐχὶ περιεργίαν μὴ τοίνυν περιεργάζῃ διά τι νυν ἐφανερώθη καὶ διά τι πάλαι ἐσιγᾶτο
806	72r	Rom.16.25	ϛ	εἰς πάντα τὰ ἔθνη γνωρισθέντος	μὴ φοβοῦ φησιν οὐ σὺ μόνον πιστεύεις ἀλλὰ πᾶσα ἡ οἰκουμένη
807	72r	Rom.16.26	ζ	μόνωι σοφῶι θεῶι	πρὸς ἀντιδιατολην τῶν ψευδων ὑμῶν θεῶν οὐ τοῦ Χριστοῦ ἡ τοῦ πνεύματος μὴ γένοιτο
808	72r	Rom.16.26	η	διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὧι ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν	γνωρισθέντος ἐν τοῖς ἔθνεσι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς καὶ κηρύξαντος λοιπὸν διὰ μέσου τὸ μόνωι σοφῶι θεῶι ἡ δόξα
808ex	72r	Rom.16.26	Οικου(μενιου) ^*		ἡ οὕτως τῶι δὲ δυναμένῳ ὑμᾶς στηρίξαι μόνωι σοφῶι θεῶι στηρίξαι δέ πως διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ δόξα φησιν εἰς τοὺς αἰῶνας
808exb	72r	Rom.16.26	^* s		τὸ ὦ ἡ δόξα πρὸς τὰ τρία ἀκουστέον πρὸς τὸ τῶι δὲ δυναμένῳ ἡμᾶς στηρίξαι μόνωι σοφῶι θεῶι καὶ πρὸς τὸ κατ' ἐπιταγὴν τοῦ αἰωνίου θεοῦ καὶ πρὸς τὸ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῆς τριάδος γὰρ διὰ τούτων δηλουμένης καὶ τῆι τριάδι τὴν δόξαν ἀνήνεγκεν
809	72r	Rom.15.1	θ	ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν	πρὸς τοὺς ὑγιαίνοντας τρέπει τὸν λόγον διδάσκων δεῖν συγκαταβαίνειν τοῖς ἀσθενέσι χρεωστοῦμεν γὰρ τοῦτό φησιν ὅρα δέ πως εὐτελίζει τοὺς ἀσθενεῖς περὶ μὲν γὰρ τῶν ἄλλων φησιν οἱ δυνατοὶ περὶ τούτων δὲ τὰ ἀσθενήματα καὶ τῶν ἀδυνάτων καὶ τὸ βαστάζειν
810	72v	Rom.15.1	ι	καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν	ἀλλὰ τῶι πλησίον διὰ τῆς συγκαταβάσεως
811	72v	Rom.15.2	ια	ἕκαστος ἡμῶν τῶ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθον πρὸς οἰκοδομήν	δυνατὸς εἰ καὶ πιστὸς λαβέτω σου πεῖραν ὁ ἀσθενὴς διὰ συγκαταβάσεως δεῖ γὰρ ἕκαστον ἡμῶν τῶι πλησίον ἀρέσκειν ἂλλ ἐπειδὴ ἑνὶ ἀρέσκειν καὶ ἐπὶ κακῶι προσέθηκεν εἰς τὸ ἀγαθον πρὸς οἰκοδομὴν τοῦτο γὰρ ποιῶν οἰκοδομήσεις αὐτον καὶ διορθώσεις
812	72v	Rom.15.3	ιβ	καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς ὁ οὐχ ἑαυτῶι ἤρεσεν ἀλλὰ καθὼς γέγραπται	εἰ ἠθέλησε φησιν ὁ Χριστὸς τὸ ἑαυτοῦ σκοπεῖν οὐκ ἂν ἔπαθεν εξην γὰρ αὐτῶι μηδὲ ὑβρισθῆναι ὰλλ οὐχ ἑαυτῶι ἤρεσεν οὐ δὲ τοῦ ἰδίου ἐφρόντισεν ἀλλὰ τοῦ ἡμέτερο συμφέροντος
812ex	72v	Rom.15.3	Ιω(αννου) ^* s	καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς ὁ οὐχ ἑαυτῶι ἤρεσεν ἀλλὰ καθὼς γέγραπται	εξην αὐτῶι μὴ ὀνειδισθῆναι μὴ παθεῖν ἅπερ ἔπαθεν εἰ γε τὸ ἑαυτοῦ ἐσκόπησεν ἀλλὰ τὸ ἡμῶν σκοπήσας τὸ ἑαυτοῦ παρεῖδε καὶ ὑβρίσθη καὶ πονηρὰν παρὰ πολλοῖς ἔλαβε δόξαν
813	72v	Rom.15.3	ιγ	οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ' ἐμε	οὐδέν φησι ξένον γέγονεν ἂλλ οἱ ἐν τῆι παλαιᾶι ὀνειδίσαντες καὶ ὑβρίσαντές σε θεὲ πάτερ οὗτοι καὶ κατὰ τοῦ υἱοῦ σου ἐμοῦ ἦλθον
814	72v	Rom.15.4	ιδ	ὅσα γὰρ προεγράφη εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη	ταῦτά φησι πρὸς ἡμετέραν διδασκαλίαν γέγραπται ἵνα μὴ μιμώμεθα
815	72v	Rom.15.4	ιε	ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γαρφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν	ἵνα φησι παρακαλούμενοι ὑπο τῶν γραφῶν καὶ διὰ τῆς ἐκεῖ γεγραμμένης ὑπομονῆς νευρούμενοι μένωμεν εἰς τὴν ἐλπίδα τοῦ θεοῦ ἡ γὰρ ὑπομονὴ τῆς ἐλπίδος ἐστι κατάσκευαστικη καὶ ἡ ἐλπὶς πάλιν τῆς ὑπομονῆς
816	73r	Rom.15.5	ιϛ	ὁ δὲ θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δώιη ὑμῖν τὸ αὐτο φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις	δείκνυσιν ὅτι μετὰ τῶν γραφῶν καὶ τῆς ἐξ αὐτῶν διδασκαλίας καὶ παρακλήσεως καὶ εὐχῶν χρεία πρὸς τὸ ἐπισπάσασθαι τὴν τοῦ θεοῦ βοήθειαν
817	73r	Rom.15.5	ιζ	κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν	ἀγάπην αὐτοῖς ἐπεύχεται ἂλλ ἐπειδὴ ἑνὶ καὶ ἐπὶ κακῶι ἀγάπη διαιρῶν ἐκείνης ταύτην ἐπάγει κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν
818	73r	Rom.15.6	ιη	ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν θεὸν καὶ πατέρα τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ	τι δὲ ὄφελος τοῦ ἀγάπην ἔχειν καὶ τὸ αὐτο φρονεῖν μετ' ἀλλήλων αἴτιον φησι γίνεται τοῦ πάντας ὁμοθυμαδὸν μιᾶι ψυχῆι δοξάζειν τὸν θεόν
819	73r	Rom.15.7	ιθ	διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους	ἐπειδὴ ταῦτα οὕτως ἔχει φησι προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους τουτέστι καταλλάσσεσθε ἑαυτοῖς καὶ πάλιν ἐν ὑποδείγματι τὸ Χριστὸν φέρει τοῦτο δὲ ποιοῦντες τὸν θεὸν δοξάσετε διὰ τῆς ἀγάπης
820	73r	Rom.15.7	κ	καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ἡμᾶς εἰς δόξαν θεοῦ	τὸ ὑπερβατον προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους εἰς δόξαν θεοῦ
821	73v	Rom.15.8	κα	λέγω δὲ Χριστὸν Ἰησοῦν διάκονον γεγενῆσθαι περιτομῆς	τοῖς ἰουδαΐζουσιν ἐγκαλεὶ καί φησιν ὁ Χριστὸς ἐλθὼν συνέπραξε τῶι πατρὶ εἰς τὸ τὰς παρ' αὐτοῦ δοθείσας τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἀβραὰμ ἐπαγγελίας εἰς πέρας ἐλθεῖν συνέπραξε δὲ τὸν νόμον ἅπαντα πληρώσας καὶ περιτμηθεὶς τοῦτο γὰρ λέγει περιτομῆς ἵνα καὶ ταύτῃ βεβαιώσῃ καὶ πληρώσῃ τὸν νόμον
821Ph	73v	Rom.15.8	Φωτ(ιου) ^*		Λέγω γὰρ Χριστὸν Ἰησοῦν οἷον πῶς προσελάβετο ὑμᾶς ὁ Χριστὸς οὕτω λέγω φησὶν τοὺς μὲν Ἰουδαίους περιτμηθεὶς καὶ χρηματίσας κατὰ σάρκα ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτῶν ἐξ οὗ ἀληθεῦσαί τε συνήργησε τὸν πατέρα καὶ τὰς ἐπαγγελίας ἐκπληρῶσαι ἵνα γὰρ μήτις εἴπῃ καὶ τὶς χρεία τοῦ προσληφθῆναι τοὺς Ἰουδαίους πάλαι τῷ πατρὶ προσῳκειωμένους ὄντας καὶ ἐπαγγελίας ἐκδεχομένους ἃς οὐχ οἷον τε ἦν μὴ ἐκβῆναι ἐπεὶ παναληθὴς ὁ ὑποσχομενος ταῦτα φησὶν ὅτι κἂν προελήφθησαν οἱ Ἰουδαῖοι κἂν ἐπαγγελίας ἐδέξαντο εἰ μὴ προσελάβετο αὐτοὺς ὁ υἱὸς σαρκωθεὶς καὶ περιτμηθεὶς οὔτε τῶν ἐπαγγελιῶν ἠξιώθησαν ἂν ἑαυτοὺς τῶν ἐντολῶν παραβάτας ἀπεργασάμενοι οὒτ' ἂν τὸ περὶ τὴν ἀλήθειαν ἄτρεπτον καὶ ἀμετάβλητον τοῦ πατρὸς εἰς συμφέρον αὐτοῖς ἐχρημάτιζε διὰ τῆς παραβάσεως παρεμποδίζουσι ταύτην ἀποβῆναι διὸ προσλαβόμενος αὐτοὺς καὶ περιτμηθεὶς καὶ τῇ τοῦ πατρὸς ἀληθείᾳ συνέπραξεν καὶ τὰς ἐπαγγελίας τελεσθῆναι καὶ βεβαιωθῆναι συνήργησεν ἀλλὰ τοὺς μὲν Ἰουδαίους οὕτω τε καὶ διὰ ταῦτα τὰ δὲ ἔθνη φησὶ διὰ τὶ προσελάβετο δι' ἄφατον ἔλεος καὶ τοῦ δοξασθῆναι μᾶλλον τὸν πατέρα εἰ γὰρ τὸ τὰς ἐπαγγελίας ἐκπληρῶσαι καὶ μὴ δόξα τισὶ διαψεύσασθαι τὸν πατέρα εἰς δόξαν αὐτοῦ συνετέλει τὸ μηδ' ὑποσχέσθαι μηδ' ἐπαγγείλασθαι ἀλλ' οὕτως ἀθροον χαρίσασθαι τὰ ὑπερφυῆ καὶ μεγάλα καὶ ἀνέλπιστα πῶς οὐχὶ εἰς ἄφατον δόξαν τοῦ πατρὸς συντελέσει
821ex	73v	Rom.15.8	s		ἑνὶ καὶ οὕτως νοῆσαι διάκονος γέγονεν ὁ Χριστὸς τῶν Ἰουδαίων τουτέστιν ὑπὲρ τοῦ τοὺς Ἰουδαίους ἐντὸς γενέσθαι τῶν ἐπαγγελιῶν ἵνα καὶ ὁ ταύτας ἐπαγγειλάμενος πατὴρ ἀληθεύσῃ
822	73v	Rom.15.8	κβ	ὑπὲρ αληθεαις θεοῦ	ὑπὲρ τοῦ ἀληθεῦσαί φησι τὸν ἐπαγγειλάμενον πατέρα
822Ph	73v	Rom.15.8	Φωτ(ιου) ^*		∆ιάκονον γεγενῆσθαι ὁ Χριστὸς μόνος ἐπλήρωσε τὸν νόμον πάσας τὰς ἐντολὰς κατορθώσας ἀλλὰ καὶ Ἰουδαῖος ἦν κατὰ σάρκα τοῦτο γὰρ καὶ διὰ τῆς περιτομῆς δηλοῦται ἀλλὰ καὶ οἱ αὑτῷ υἱοθετηθέντες ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ ἐπληθύνθησαν καὶ ὡς ἡ ἄμμος ἡ παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης ὥστε αὐτὸς καὶ τῷ πατρὶ συνήργησεν εἰς τὸ ἀληθεῦσαι καὶ εἰς τὸ τὰς πρὸς τὸν Ἀβραὰμ ἐπαγγελίας ἀποπληρωθῆναι καθορθώσας μὲν πᾶσαν ἐντολὴν εἰς Ἀβραὰμ δὲ σπέρμα λογισθεὶς πᾶσάν τε τὴν οἰκουμένην πληρώσας διὰ τῶν πιστῶν
823	73v	Rom.15.8	κγ	εἰς τὸ βεβαιῶσαι τὰς ἐπαγγελίας τῶν πατέρων	ὁ δέ γε νόμος οὐκ ἴσχυσεν αὐτὰς βεβαιῶσαι πως οὖν φησιν οὐκ ἄτοπον τὸν βεβαιώσαντα ἡμῶν τὰς ἐπαγγελίας ἃς οἱ πατέρες ἔλαθὸν Χριστὸν παρορᾶν καὶ τοῦ νόμου ἔχεσθαι τοῦ μὴ ἰσχύσαντος τὰς ἐπαγγελίας ἡμῖν φυλάξαι
824	74r	Rom.15.9	κδ	τὰ δὲ ἔθνη ὑπὲρ ἐλέους δοξάσαι τὸν θεὸν καθὼς γέγραπται	οἱ μὲν Ἰουδαῖοι κἂν ἐπαγγελίας ἦσαν δεξάμενοι εἰ καὶ μηδὲν ἐξ αὐτῶν ὠφελήθησαν εἰ μὴ Χριστὸς αὐτος ἐβεβαίωσεν ὑμεῖς δέ φησι τὰ ἔθνη ὑπὲρ μόνης φιλανθρωπίας ὀφείλετε τὸν θεὸν δοξάζειν ἐπειδὴ μήτε ἐπαγγελίας εἴχετε ἂλλ ἠλεήθητε τῆς χάριτος τὸ πᾶν ποιησάσης ὅσον οὖν φησιν ἠλεήθητε χάριτι Χριστοῦ τοσοῦτον ὀφειλέται ἐστε τοῦ θεοῦ εἰς τὸ βαστάζειν τοὺς ὀλιγοπίστους ἐξ Ἰουδαίων τοῦτο γὰρ δόξα θεοῦ ἡ ὁμόνοια ὑμῶν καὶ εἰρήνη διαλέγεται γὰρ τοῖς ἐξ ἐθνῶν πιστοῖς οἱ μάλιστα ἐπέκειντο τοῖς παρατηρουμένοις τὰ βρώματα
824ex	74r	Rom.15.9	Ιω(αννου) εις το ολο(ν) χω(ριον) από του λεγω δε Χ(ριστο)ν Ι(ησου)ν διακονον s	τὰ δὲ ἔθνη ὑπὲρ ἐλέους δοξάσαι τὸν θεὸν καθὼς γέγραπται	Ἐπαγγελία πρὸς τὸν Ἀβραὰμ ἦν γεγενημένη λέγουσα σοὶ δώσω τὴν γῆν καὶ ἐν τῷ σπέρματί σου εὐλογηθήσεται πάντα τὰ ἔθνη ἀλλ’ ἐγένοντο κολάσεως ὑπεύθυνοι μετὰ ταῦτα οἱ τοῦ σπέρματος Ἀβραὰμ ἅπαντες ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν αὐτοῖς εἰργάζετο παραβαινόμενος καὶ τῆς ἐπαγγελίας ἀπεστέρει λοιπὸν ἐκείνης τῆς τῶν πατέρων παραγενόμενος τοίνυν ὁ Υἱὸς συνέπραξε τῷ Πατρὶ εἰς τὸ τὰς ἐπαγγελίας ἀληθεῦσαι ἐκείνας πάντα γὰρ τὸν νόμον πληρώσας ἐν ᾧ καὶ περιτομὴ ἦν καὶ ταύτῃ καὶ διὰ τοῦ σταυροῦ ἀπαλλάξας τοὺς ἐπὶ τῇ παραβάσει οὐκ ἀφῆκεν διαπεσεῖν τὴν ἐπαγγελίαν ὅταν οὖν λέγη Διάκονον περιτομῆς τοῦτο λέγει ὅτι ἐλθὼν καὶ πάντα τὸν νόμον πληρώσας καὶ περιτμηθεὶς καὶ γενόμενος σπέρμα τοῦ Ἀβραὰμ ἔλυσεν τὴν κατάραν ἔπαυσεν τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ ἐπιτηδείους λοιπὸν ἐποίησεν τοὺς μέλλοντας δέχεσθαι τὴν ἐπαγγελίαν Ἵνα οὖν μὴ λέγωσιν οὗτοι οἱ ἐγκαλούμενοι Πῶς οὖν ὁ Χριστὸς περιετέμετο καὶ πάντα τὸν νόμον ἐφύλαξεν εἰ εἰς τοὐναντίον αὐτον περιτρέπει φησιν οὐ γὰρ ἵνα μείνη ὁ νόμος τοῦτο ἐποίησεν ἀλλ’ ἵνα αὐτὸν λύση καὶ ἀπαλλάξη τῆς ἐκείνου κατάρας εἶτα ἵνα μὴ τοῦτο φυσήση τὸυς ἐξ ἐθνῶν φησὶ τὰ δὲ ἔθνη ὑπὲρ ἐλέους δοξάσαι τὸν Θεὸν Ὃ δὲ λέγει τοιοῦτον ἐστιν οἱ μὲν ἐξ Ἰουδαίων κἂν ἐπαγγελίας εἶχον σὺ δὲ οὐδὲ τοῦτο ἀλλ’ ἀπὸ φιλανθρωπίας ἐσώθης μόνης εἰ καὶ τὰ μάλιστα οὐδὲ ἐκείνοις τι πλέον ἐγένετο ἀπὸ τῆς ἐπαγγελίας εἰ μὴ παρεγένετο ὁ Χριστὸς δόξα δὲ θεοῦ τὸ συνῆφθαι τὸ ὁμοθυμαδὸν εὐφημεῖν τὸ βαστάζειν τὸν ἀσθενέστερον
825	74r	Rom.15.9-Rom.15.11	κε	διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσι καὶ τῶι ὀνόματι σου ψαλῶ καὶ πάλιν λέγει εὐγφράνθητε ἔθνη μετὰ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καὶ πάλιν αἰνεῖτε τὸν κύριον πάντα τὰ ἔθνη καὶ ἐπαινέσατε αὐτον πάντες οἱ λαοί	τὴν μαρτυρίαν φέρει δεικνὺς ὅτι συνῆφθαι δεῖ τοὺς ἐξ Ἰουδαίων τοῖς ἔθνεσι
826	74r	Rom.15.12	κϛ	καὶ πάλιν Ἠσαΐας λέγει ἔσται ἡ ῥίζα τοῦ Ἰεσσαὶ καὶ ὁ ἀνιστάμενος ἄρχειν ἐθνῶν ἐπ' αὐτῶι ἔθνη ἐλπιοῦσιν	τὸ Καὶ παρέλκεται ἵνα ἦι ἔσται ἡ ῥίζα τοῦ Ἰεσσαὶ ποία αυτὴ ὁ ἀνιστάμενος φησιν ἄρχειν ἐθνῶν
827	74v	Rom.15.13	κζ	ὁ δὲ θεὸς τῆς ἐλπίδος πληρῶσαι ὑμᾶς πάσης χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἐν τῶι πιστεύειν	πάλιν εἰς εὐχὴν ἦλθε λέγει δὲ ὁ θεός φησιν ἀπαλλάξει ὑμᾶς τῆς πρὸς ἀλλήλους μάχης καὶ τῆς ἔνθεν ἀθυμίας
828	74v	Rom.15.13	κη	εἰς τὸ περισσεύειν ὑμᾶς ἐν τῆι ἐλπίδι ἐν δυνάμει πνεύματος ἁγίου	τοῦτο γὰρ παρ' ἡμῶν εἰσενεκτέον τὴν πίστιν ἐκ δὴ τούτου ἔσται ἡμῖν τὸ πάντων αἴτιον τῶν ἀγαθῶν ἡ εἰς θεὸν ἐλπὶς ἦν μεθ' ὑπερβολῆς ἐπεύχεται εἰς τὸ περισσεύειν γάρ φησιν ὅπερ οὐκ ἄλλως ἔσται εἰ μὴ τῆι δυνάμει τοῦ πνεύματος ὁ τοίνυν τὸ πνεῦμα ἔχων τὰ πάντα ἔχει
829	74v	Rom.15.14	κθ	πέπεισμαι δὲ ἀδελφοί μου καὶ αὐτος ἐγὼ περὶ ὑμῶν	οὐ δέομαί φησι παρ' ἑτέρων
829Ph	74v	Rom.15.14	Φωτ(ιου) ^*		Ὁ δὲ θεὸς τῆς ἐλπίδος ἐλπίδος ἐστὶ φησὶ θεὸς ὁ θεὸς ἡμῶν ὥστε καλῶς ἐπεύχομαι ὑμᾶς ἐλπίζω γὰρ ἐνεργῆσαι τὴν εὐχὴν ἂν αὐτοὶ μόνον βούλοισθε ἐν δὲ τῷ πιστεύειν χαρᾶς καὶ εἰρήνης τῆς κατὰ τοὺς λογισμοὺς πληρούμενοι ὅπερ ὑμῶν ὑπερεύχομαι ἐστὲ καὶ ἐν τῇ ἐλπίδι περισσεύοντες οἷον πλουτοῦντες καὶ δαψιλῶς διακείμενοι ταῦτα δὲ διὰ τῆς χάριτος καὶ δυνάμεως τοῦ παναγίου παραγίνεται πνεύματος
830	74v	Rom.15.14	λ	ὅτι καὶ αὐτοὶ μεστοὶ ἐστε ἀγαθωσύνης	ἀγαθωσύνην καλεῖ τὴν ἀπηρτισμένην ἀρετὴν τὸ δὲ μεστοὶ ἐπιτάσεως ἐστι ῥῆμα
831	74v	Rom.15.14	λα	πεπληρωμένοι πάσης γνώσεως	τι γὰρ ὅτι φιλάδελφὸς ἐστι τις οὐ δυνάμενος δὲ εἰς δέον τῆι ἀγάπηι χρήσασθαι διὰ τοῦτό φησι πάσης γνώσεως
832	74v	Rom.15.14	λβ	δυνάμενοι καὶ ἄλλους νουθετεῖν	οὐ μόνον ουδεισθε φησι παραινέσεως ἀλλὰ καὶ ἄλλους διδάσκετε
833	75r	Rom.15.15	λγ	τολμηρότερον δὲ ἔγραψα ὑμῖν ἀδελφοὶ ἀπὸ μέρους ὡς ἐπαναμιμνήσκων ὑμᾶς	ἔδει γὰρ αὐτοὺς κατασκωφθέντας ἱκανῶς καὶ λεᾶναι
833ex	75r	Rom.15.15	s	τολμηρότερον δὲ ἔγραψα ὑμῖν ἀδελφοὶ ἀπὸ μέρους ὡς ἐπαναμιμνήσκων ὑμᾶς	ἠρέμα φησι πως ὡς ἂν εἰ ἀναμνήσας τουτέστι μικρὸν ἀναμνήσας ἡ δὲ τοιαύτη σημασία τῶν λεξεων κολάζει τῶ μὴ καθόλου αὐτοὺς ἀναμεμνῆσθαι ὅθεν οὐδέ φησιν διδάσκων ἂλλ ἀναμιμνήσκων
833Pha	75r	Rom.15.15	Φωτ(ιου) s	τολμηρότερον δὲ ἔγραψα ὑμῖν ἀδελφοὶ ἀπὸ μέρους ὡς ἐπαναμιμνήσκων ὑμᾶς	τολμηροτερρον δὲ εγραφε ἀντὶ τοῦ τρόπον τινὰ καὶ εἴ τις μὴ τὴν διάνοιαν ὅλην βλέπει ἀλλ' αὐτὰς τὰς λέξεις ἐκ μέρους πολυπραγμονεῖ γυμνώσας τὰς διανοίας εἴ τις οὖν ἐκ μέρους σκοπεῖ δόξει ἂν αὐτῷ σκληρότερόν με καὶ τραχύτερον ὑμῖν προσενεχθῆναι διὰ τῶν γραμμάτων ἀλλ' ἐγὼ ὡς ἐπαναμιμνήσκων ἔγραψα καὶ πάλιν ἀνάγκην εἶχον τοῦ γράφειν ὅτι χάρις μοι ἀπὸ θεοῦ ἐδοθη εἰς τὸ κηρύσσειν καὶ διδάσκειν τὰ ἔθνη λειτουργὸς γὰρ εἰμι Χριστοῦ οἷον ὑπουργὸς καὶ ὑπηρέτης καὶ τὶ ἐργάζῃ ἱερουργῶ φησὶ τὸ εὐαγγέλιον αὐτοῦ τοῦτ' ἔστι θυσίαν αὐτῷ ταύτην θύω τὸ εὐαγγέλιον αὐτοῦ καὶ πῶς ἐστι θύειν καὶ ἱερουργεῖν τὸ εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ προσφέρειν αὐτῷ φησὶ τὰ δι' αὐτοῦ πιστεύοντα ἔθνη καὶ γίνεσθαι αὐτὰ εὐπροσδεκτα καὶ ἡγιασμένα ἐν πνεύματι ἁγίῳ ὥστε ὁ προσάγων τῇ πίστει τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ ἱερουργεῖ ἢ ἱερουργοῦντα ἀκουστέον ἁπλούστερον οἷον ἱερῶς ἐργαζομενον καὶ σπουδαίως ἀλλὰ μὴ ὡς ἔτυχε καὶ ἠμελημένως ἢ οὖν οὕτως ἢ μᾶλλον οὕτως ἐκληπτέον τολμηρότερον ἔγραψα ἐκ μέρους ὑμῖν καὶ ὡς ἐπαναμιμνήσκων γράψας ἡ γὰρ ἐπικειμένη μοι ἀνάγκη καὶ σφοδρότερον καὶ ἀκριβέστερον γράφειν ἀπαιτεῖ ἐγὼ δὲ ἐτολμησα καὶ τῆς ἀκριβείας καθυφεῖναι καὶ οὐχ ὡς διδάσκαλος γράφειν ἀλλὰ μετὰ πολλῆς φειδοῦς καὶ ὡς ἐπαναμιμνήσκων καίτοι χρεωστῶν καὶ ἀκριβέστερον καὶ σφοδρότερον εἰς τοῦτο γὰρ ὑπὸ τῆς χάριτος προκεχείρισμαι καὶ ἐν τούτῳ ὑπουργεῖν καὶ δουλεύειν τέταγμαι ὡς ἂν εί τις ἔλεγεν ἴσως ἐν οἷς ἔγραψα καθηψάμην ὑμῶν καὶ ἔδοξε τισιν ὑμῶν σκληρότερον ὑμῖν προσενεχθῆναι ἐγὼ δὲ τοσούτῳ δέω τοῦτο ποιῆσαι ὅτι καὶ φοβοῦμαι μή πως οὕτω μετὰ πολλῆς φειδοῦς καὶ ὑποστολῆς γράψας καὶ εὐθύνας ὑφέξω ὡς τολμήσας ἔλαττον ἔργον διδασκάλου ποιῆσαι
833Phb	75r	Rom.15.15	εις του αυτου s		Τὶ λέγεις τοσαῦτα γράφων τολμηρότερον λέγεις γράφειν καὶ ἐκ μέρους καὶ ὡς ἐπαναμιμνήσκων καὶ ἐνδεῖν τι νομίζεις τῆς τελειότητος καὶ ἀκριβείας ναὶ φησὶν καὶ γὰρ μείζονα γράφειν καὶ πλείω ὡς τὸ διδάσκειν ἐμπεπιστευμένος χρεωστῶ νῦν δὲ ὡς φειδόμενος καὶ ὡς τολμηρον τι πράττων οὕτως ὑφειμένως ἔγραψα
834	75r	Rom.15.15-Rom.15.16	λδ	διὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι ὑπο τοῦ θεοῦ εἰς τὸ είναι με λειτουργὸν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ ἔθνη	οὐκ ἐμὸς ὁ πόνος φησιν ἀλλὰ χάρις ἐστι θεοῦ δείκνυσι δὲ ὅτι οὐδε ἀναμνῆσαι ἂν ἐτόλμησεν εἰ μὴ τὰ ἔθνη ἐπεπίστευτο πολλὰ δὲ μετριάζει
835	75r	Rom.15.16	λε	ἱερουργοῦντα τὸ εὐαγγέλιον τοῦ θεοῦ ἵνα γένηται ἡ προσφορὰ τῶν ἐθνῶν	οὐκοῦν καὶ παρ' ὑμῶν δικαίως ἂν ἀκουσθείην
836	75v	Rom.15.16	λϛ	εὐπρόσδεκτος	τοιγαροῦν ἐμπιστευθεὶς ταύτην τὴν λειτουργίαν καὶ ἱερουργίαν σπουδὴν ἔχω εἰς ἔργον ἀγαγεῖν τὴν βουλὴν τοῦ θεοῦ ἡ δὲ ἐστιν εὐπρόσδεκτον ὑμῶν γενέσθαι τὴν προσφοράν
837	75v	Rom.15.16	λζ	ηγιαμενη ἐν πνεύματι ἁγίωι	πως δ'αν ἔσεσθε εὐπρόσδεκτοι καὶ ἡγιασμένοι εἰ ἔχετέ φησι τὸ πνεῦμά πως δὲ τοῦτο παραγίνεται διὰ βίου ἀλήπτου ὡς οἴγε μὴ ὀρθῶς βιοῦντες διώκουσιν τὸ ἅγιον πνεῦμα ἀφ' ἑαυτῶν
838	75v	Rom.15.17	λη	ἔχω οὖν καύχησιν ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ τὰ πρὸς τὸν θεόν	καυχῶμαι τοιγαροῦν οὐκ ἐν ἐμαυτῷ οὐδε ἐν σπουδῆι ἐμῆι ἂλλ ἐν Χριστῶι ἐν τοῖς πράγμασι τοῖς ἀνήκουσι καὶ διαφέρουσι τῶι πατρὶ ἄρα ἡ εἰς Χριστὸν πίστις τῶι πατρὶ διαφέρει
838Ph	75v	Rom.15.17	Φωτ(ιου) ^*		ἔχω οὖν καύχησιν Τὶ οὖν σὺ ἐνεπιστεύθης τὴν τῶν ἐθνῶν προσφορὰν ναὶ φησὶ καὶ καυχήσασθαι δύναμαι ἐν οἷς εἰργασάμην ἐν αὐτοῖς ἡ δὲ καύχησίς μου οὐκ ἐν ἐμοὶ τοῦτ' ἔστιν οὐκ ἐν τῇ ἰσχύϊ ἢ τῇ δυνάμει τῇ ἐμῇ ἀλλ' ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καὶ γὰρ εἴ τι ἂν εἴπω καὶ καυχήσωμαι οὐδὲν ἄλλο τολμήσω λέγειν ἀλλ' ἢ ἅπερ ἐν ἐμοὶ ὁ Χριστὸς κατειργάσατο εἰς τὸ ὑπακοῦσαι καὶ πιστεῦσαι τὰ ἔθνη τὶ οὖν κατειργάσατο λόγον εἰς τὸ κηρύττειν ἔδωκεν σημεῖα καὶ τέρατα εἰς τὸ εὐεργετεῖν καὶ πείθειν ἐχορήγησεν τέλος οὕτως ηὔξησε καὶ ἐπλάτυνε καὶ ἐστήριξε τὴν δι' ἐμοῦ κηρυττομένην πίστιν ὥστε ἀπὸ Ἰερουσαλὴμ ἑξῆς τὴν πρώτην ἤνεγκε βλάστην καὶ πέριξ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ διαριζωθῆναι καὶ διαφῦναι καὶ πληρῶσαι τὸ κήρυγμα τὴν τοσαύτην οἰκουμένην οὐκοῦν καλῶς καὶ ὑμῖν ἔγραψα καὶ ὑπέμνησα τῶν ἐν ἐκείνοις κατορθωθέντων θαρρεῖν καὶ περὶ ὑμᾶς ὑποτιθεμένων καὶ τὴν ἐξουσίαν καὶ ἄδειαν τοῦ νουθετεῖν μετὰ τοῦ πνεύματος ἐγγυωμένων
839	75v	Rom.15.18	λθ	οὐ γὰρ τολμήσω λαλεῖ τι ὧν οὐ κατειργάσατο Χριστὸς δι' ἐμοῦ	ἐπειδὴ εἶπεν ἔχω καύχημα προστίθησιν ὅτι οὐ κόμπος φησι ῥημάτων τὰ εἰρημένα οὐδὲν γὰρ εἰπεῖν τολμῶ τῶν μὴ παρὰ Χριστοῦ μοι παρασχεθέντων εἰς τὴν τῶν ἐθνῶν ἱερουργίαν καὶ ἵνα μου τὰ ἔθνη υπακουση ἀλλὰ καὶ σημείων ποιήσεις καὶ τεράτων ἐπιδείξεις μοι παρεσχέθησαν ἀνάγει γὰρ λοιπὸν ἑαυτὸν ἐπειδὴ σφόδρα ἐν τοῖς ἄνω ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν εἰπὼν τολμηρότερον ἔγραψα ὑμῖν ἵνα μὴ ὡς εὐτελοῦς ἀπόβλητος ὁ λόγος γένηται
840	75v	Rom.15.18-Rom.15.19	μ	εἰς ὑπακοὴν ἐθνῶν λόγωι καὶ ἔργωι ἐν δυνάμει σημείων καὶ τεράτων	δείκνυσιν ὅτι οὐδὲν ἦν αὐτοῦ ἀλλὰ τὸ πᾶν Χριστοῦ
841	75v	Rom.15.19	μα	ἐν δυνάμει πνεύματος θεοῦ	τὸ ἀξίωμα λέγει τοῦ ἁγίου πνεύματος ὅτι ταῦτα πεποίηκα φησι τῆι δυνάμει αὐτοῦ
842	75v	Rom.15.19	μβ	ώστε με ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ καὶ κύκλῳ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ πεπληρωκέναι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ	λοιπὸν ἡ ἀποδειξις τῶν εἰρημένων τῶν μαθητῶν τὸ πλῆθος διὰ τοῦτο δὲ εἶπε καὶ κύκλωι ἵνα μὴ τὴν κατ' εὐθείαν ὁδὸν ἐνθυμηθῇς ἀλλὰ πάντα τὰ πέριξ οὐκ εἶπε κηρύξαι ἂλλ ὁ μεῖζον ἦν πεπληρωκέναι
843	76r	Rom.15.20	μγ	οὕτως δὲ φιλοτιμούμενον εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός	φιλοτιμία δέ μοι ἦν φησιν ἐκεῖ εὐαγγελίζεσθαι ἔνθα οὔπω ἦν ὀνομασθεὶς ὁ Χριστός τι δή ποτε ἵνα μή φησιν ἐπ' ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῶ
843ex	76r	Rom.15.20	Σευηριανου s	οὕτως δὲ φιλοτιμούμενον εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός	οὐχ ὡς ἀπευχόμενος τῶν λοιπῶν ἀποστόλων τὴν κοινωνίαν ἂλλ ὡς πλεονεκτικὸν καὶ ἄδικον κρίνων τὴν τῶν ἀλλοτρίων ἔργων δόξαν ὑφαρπάζειν
844	76r	Rom.15.20-Rom.15.21	μδ	ἵνα μὴ ἐπ' ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῶ ἀλλὰ καθὼς γέγραπται	ἀλλότριον θεμέλιον φησι τὴν τῶν ἄλλων κηρύκων διδαχὴν ἀλλότριον δὲ ουδια τὸ ἂλλ οἷον τοῦ κηρύγματος ἀλλὰ κατὰ τὸν τοῦ μισθοῦ λόγον καὶ τοῦ καμάτου
845	76r	Rom.15.21	με	οἷς οὐκ ἀνηγγέλη περὶ αὐτοῦ ὄψονται καὶ οἱ οὐκ ἀκηκόασι συνήσουσι	δείκνυσιν ὅτι τοῦτο ποιῶν καὶ προφητείαν ἐπλήρου
846	76r	Rom.15.22	μϛ	διὸ καὶ ἐνεκοπτομην	τοῦ ἐν ἀρχῆι αὐτῶι εἰρημένου ὅτι πολλάκις προεθέμην ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς νυν τὴν αἰτίαν ἀποδίδωσιν ὅτί φησιν ἡ πρὸς τὰ ἔθνη διδασκαλία ἐκώλυσε με
847	76r	Rom.15.22	μζ	τὰ πολλὰ τοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς	οἷον πολλάκις
848	76r	Rom.15.23	μη	νυνὶ δὲ μηκέτι τόπον ἔχων ἐν τοῖς κλίμασι τούτοις	ὁρᾷς ὅτι οὐ τῆς αὐτῶν δόξης ἐφιέμενος ἔγραψεν οὐ δὲ ὡς ἂν εἴποι τις κολακεύων αὐτοὺς ὡς δυνάστας καὶ γὰρ μονονουχὶ τοῦτο γράφει ἐπειδὴ τὸ ἔργον πεπλήρωκα καὶ οὐδὲν ἔχω ποιῆσαι θέλω ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς
849	76r	Rom.15.23	μθ	ἐπιποθίαν δὲ ἔχων τοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν	ἵνα μὴ δόξῃ ἐξευτελίζειν αὐτοὺς γραφῶν ὅτι μηδὲν ἔχων ποιῆσαι ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς τὸν τῆς ἀγάπης ἀναπτύσσει λόγον
850	76r	Rom.15.24	ν	ὡς εὰν πορεύωμαι εἰς τὴν Σπανίαν ἐλεύσομαι πρὸς ὑμᾶς ἐλπίζω γὰρ διαπορευόμενος θεάσαθαι ὑμᾶς	ἵνα μὴ πάλιν νομισθῇ κατὰ κολακείαν εἰρηκέναι τὸ ἐπιποθίαν ἔχων ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν κολάζει τὸ εἰρημένον λέγων ὅτι διὰ τοῦτο μάλιστα ἐλθεῖν θέλω ἵνα εἰς τὴν Σπανίαν ἀπέλθω
851	76v	Rom.15.24	να	καὶ ὑφ' ὑμῶν προπεμφθῆναι ἐκεῖ εὰν ὑμῶν πρῶτον	εἶτα ἵνα μὴ λέγωσιν ὁδοῦ πάρεργον ἡμᾶς ποιῇ ἐπάγει τὸ ἀφ' ὑμῶν προπεμφθῆναι ἵνα πάλιν τὴν ἀγάπην ἐνδείξηται ἂλλ ἐπειδὴ οὐκ ἦν ἀξιόχρεων τοῦτο προστίθησι τὸ ἐμπλησθῶ ὅπερ πατρὸς ἦν μᾶλλον ἡ διδασκάλου
852	76v	Rom.15.24	νβ	ἀπὸ μέρους ἐμπλησθῶ	οἷον ἐν μέρει οὐδεὶς γὰρ χρόνος τελείως φησιν ἐμπλῆσαί με δύναται τῆς ὑμῶν ἀγάπης
853	76v	Rom.15.25	νγ	νυνὶ δὲ πορεύομαι εἰς Ἱερουσαλήμ	ἐπειδὴ εἶπε μηκέτι τόπον ἔχων ἐν τοῖς κλίμασι τούτοις ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς ἔμελλε δὲ ἔτι βραδύνειν ἵνα μὴ κεχλευάσθαι νομίσωσι λέγει τὴν αἰτίαν τῆς ἔτι μελλήσεως
854	76v	Rom.15.25	νδ	διακονῶν τοῖς ἁγίοις	εἰ Παῦλος διάκονος ἐννόησον τὸ μέγιστον τοῦ πράγματος
855	76v	Rom.15.26	νε	εὐδόκησαν γὰρ Μακεδονία καὶ Ἀχαΐα	οὐ μόνον τὴν αιτιαιν θέλει εἰπεῖν τῆς ἔτι μελλήσεως ἀλλὰ καὶ προτρέψασθαι αὐτοὺς ὁμοίως τοῖς ἄλλοις πέμψαι τοῖς ἐν Ἱερουσαλὴμ τοῦτο γὰρ βούλεται αὐτω τὸ εἰπεῖν καὶ τοὺς πέμποντας
856	76v	Rom.15.26	νϛ	κοινωνίαν τινα ποιήσασθαι εἰς τοὺς πτωχούς	κοινωνίαν καλεῖ τὴν ἐλεημοσύνην καθὸ αὐτοὶ μὲν χρήματα οἱ δὲ {ἅγιοι πρός /ἅγιοι τὴν πρός }^*θεὸν παρρησίαν συνεισφέρουσιν
857	76v	Rom.15.26	νζ	τῶν ἁγίων τῶν ἐν Ἱερουσαλήμ	διπλὴ ἡ τῆς ἐπιδόσεως ἀνάγκη διά τε τὴν πενίαν καὶ διὰ τὴν ἀρετήν
858	76v	Rom.15.27	νη	εὐδόκησαν γὰρ καὶ ὀφειλέται αὐτῶν εἰσιν	διά τι δὲ τοῦτο ποιεῖν εβουλευεσαντο ἴσασι φησι χρεωστοῦντες τοῦτο οὐκ ἄρα κατὰ ἐλεημοσύνην ἀλλὰ κατὰ χρέος πέμπουσιν
859	76v	Rom.15.27	νθ	εἰ γὰρ τοῖς πνευματικοῖς αὐτῶν ἐκοινώνησαν τὰ ἔθνη ὀφείλουσι καὶ ἐν τοῖς σαρκικοῖς λειτουργῆσαι αὐτοῖς	λοιπὸν λέγει πως εἰσιν αὐτῶν ὀφειλέται δι' αὐτούς φησιν μάλιστα ἦλθεν ὁ Χριστὸς περὶ γὰρ τῶν ἐκ περιτομῆς πιστῶν ὁ λόγος αὐτῶι καὶ αὐτῶν ἦν τὰ ἀγαθὰ καὶ αἱ ἐπαγγελίαι ὥσπερ οὖν τοῖς πνευματικοῖς αὐτῶν ἐκοινώνησε τὰ ἔθνη οὕτω χρὴ αὐτοὺς καὶ ἐν τοῖς σαρκικοῖς λειτουργῆσαι αὐτοῖς οὐκέτι δὲ λέγει κοινωνῆσαι ἀλλὰ λειτουργῆσαι ενταξει διακονῶν αὐτοὺς τιθεὶς τῶν ἁγίων φόρους τελούντων ὡς βασιλεῦσι
860	76v	Rom.15.28	ξ	τοῦτο οὖν ἐπιτελέσας καὶ σφραγισάμενος αὐτοῖς	ὡς ἐν ἀσύλωι τόπωι καὶ ἀσφαλεῖ μέλλων ἀποτίθεσθαι καὶ γὰρ ἐν οὐρανοῖς ἡ μελλεν ἀποτίθεσθαι φησιν καὶ σφραγισάμενος
861	76v	Rom.15.28	ξα	τὸν καρπὸν τοῦτον ἀπελεύσομαι δι' ὑμῶν	καρπὸν καλεῖ τὴν ἐλεημοσύνην δεικνὺς κερδαίνοντα τὸν παρέχοντα
862	77r	Rom.15.28	ξβ	εἰς τὴν Σπασιαν	πάλιν τῆς Σπανιας μέμνηται δεικνὺς τὸ πρὸ τοὺς Σπανίους φίλτρον
863	77r	Rom.15.29	ξγ	οἶδα δὲ ὅτι ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς ἐν πληρώματι εὐλογίας τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐλεύσομαι	τουτέστιν οἶδα ὅτι ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς κομῶντας ὑμᾶς τοῖς ἀγαθοῖς εὑρήσω τὸ γὰρ ἐν πληρώματι εὐλογίας τοῦ εὐαγγελίου τὸ πάντων ἐντὸς είναι τῶν ἀγαθῶν σημαίνει
863ex	77r	Rom.15.29	Οικουμενιου ^*		ἡ οὕτως οἶδα ὅτι ἐρχόμενος πρὸς τὸ πληρῶσαι ὑμᾶς τῆς ἐκ τοῦ εὐαγγελίου εὐλογίας ἐλεύσομαι ὃ ἐστιν πρὸς ἀρετὴν καὶ πίστιν ὑμᾶς ἀλείψω
864	77r	Rom.15.30	ξδ	παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοὶ διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ πνεύματος	ὡς μὴ αὐτος ὧν ἀξιόχρεως πρὸς τὸ πεῖσαι διὰ τοῦ Χριστοῦ ὑμᾶς φησιν καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος παρακαλῶ ὅρα ὅτι υἱοῦ καὶ πνεύματος ἐμνήσθη οὐκέτι δὲ καὶ πατρὸς τοῦτο δὲ εἴρηται ἵνα ὅτε πατρὸς καὶ υἱοῦ μόνου μέμνηται μὴ θορυβηθῇς διά τι μὴ καὶ τοῦ πνεύματος ἐμνήσθη ἀδιαφόρως γὰρ τὴν ἁγίαν τίθησι τριάδα
865	77r	Rom.15.30	ξε	συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν θεόν	μεγίστῃ ταπεινωοφροσύνη ὅτι λέγει τῆς τούτων δεῖσθαι εὐχῆς
866	77r	Rom.15.31	ξϛ	ἵνα ῥυσθῶ ἀπὸ τῶν ἀπειθούντων ἐν τῆι Ἰουδαίαι	οὐκ εἶπεν ἵνα συμπλακῶ καὶ νικήσω αὐτοὺς ἀλλὰ ῥυσθῶ θεῖον νόμον πλρων ὅς φησιν εὔχεσθαι μὴ ἐμπεσεῖν εἰς πειρασμόν
867	77r	Rom.15.31	ξζ	καὶ ἵνα ἡ διακονία μου {ἡ Ἱερουσαλήμ /ἡ εἰς Ἱερουσαλήμ }^*	σημαίνει πονηρούς τινας καὶ λύκους μᾶλλον ἡ ἀνθρώπους ἐπιθησομένους αὐτῶι
868	77r	Rom.15.31	ξη	εὐπρόσδεκτος γένηται τοῖς ἁγίοις	καὶ ἵνα φησιν ἡ θυσία μου εὐπρόσδεκτος γένηται παρὰ θεῶι καὶ ἵνα καὶ αὐτοὶ μετὰ προθυμίας καὶ εὐχαριστίας δέξωνται τὰ ἀπ' ἐμοῦ
869	77r	Rom.15.32	ξθ	ἵνα ἐν χαρὰ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς	εἰ γὰρ ῥυσθῶ φησιν ἐκ τῶν ἀπειθούντων καὶ ἡ διακονία μου εὐπρόσδεκτος γένηται ἐν χαρᾶι καὶ οὐκ ἐν ἀθυμίαι ἐλεύσομαι
870	77r	Rom.15.32	ο	διὰ θελήματος θεοῦ	ὁ ἐξ ἀρχῆς εἶπε καί νυν λέγει εἴπως ἤδε ποτε εὐοδωθήσομαι ἐν τῶι θελήματι τοῦ θεοῦ ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς
871	77r	Rom.15.32	οα	καὶ συναναπαύσωμαι ὑμῖν	ὁρᾷς αὐτοῦ τὸ ἄτυφον οπυ γὰρ εἶπε διδάξω ὑμᾶς ἡ κατεχήσω ἀλλὰ συναναπαύσομαι τουτέστιν ὑμεῖς ἐμοι διὰ τὴν διδασκαλίαν κἀγὼ ὑμῖν διὰ τὴν τῆς πίστεως ὑμῶν ἐπίδοσιν
871Ph	77r	Rom.15.32	Φωτ(ιου) ^* s	καὶ συναναπαύσωμαι ὑμῖν	ὅπερ κατ' ἀρχὰς ἔλεγεν τοῦτο δὲ ἐστι συμπαρακληθῆναι διὰ τῆς ἐν ἀλλήλοις πίστεως
872	77r	Rom.15.33	οβ	ὁ δὲ θεὸς τῆς εἰρήνης μετὰ πάντων ὑμῶν ἀμήν	τοῦτο πανταχοῦ ἔθος αὐτῶι εὐχὴν τιθέναι μετὰ τὴν παραίνεσιν
873	77v	Rom.16.1	ογ	συνίστημι δὲ ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεχρεαις	ὅρα διὰ πόσων αὐτὴν σεμνύνει τῶ πρώτης μεμνῆσθαι τῶ ἀδελφὴν καλέσαι τι δὲ ἴσον τοῦ είναι Παύλου ἀδελφήν
874	77v	Rom.16.2	οδ	ἵνα αὐτὴν προσδέξησθε ἐν κυρίωι ἀξίως τῶν ἁγίων	ἡ διὰ τὸν κύριον ἡ κατὰ κύριον καὶ ἀξίως τῶν ἁγίων ὃν τρόπον φησιν πρέπει ἁγίους δέχεσθαι διπλὴν δέδωκεν αὐτῆι θεραπείας ἀφορμὴν καὶ τὸ διὰ τὸν κύριον αὐτὴν {δι' [αυ]χθηναι /δεχθηναι }^*καὶ τὸ είναι ἁγίαν
875	77v	Rom.16.2	οε	καὶ παραστῆτε αὐτῆι ἐν ὧι ἂν ὑμῶν χρηζη πράγματι καὶ γὰρ αυτὴ προστάτις πολλῶν ἐγενήθη	ὁρᾷς τὸ ἀνεπαχθὲς οὐκ εἶπεν ὅτι ἀπαλλάξατε αὐτὴν ἐκ τῶν ἐπικειμένων ἀλλὰ παραστῆτε τουτέστι τὰ παρ' ὑμῶν εἰσενέγκατε καὶ χεῖρας ὀρέξατε
876	77v	Rom.16.2	οϛ	καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ	μέγας ὁ ἔπαινος καὶ ἱκανὸς αὐτοὺς προτρέψασθαι
877	77v	Rom.16.3	οζ	ἀσπάσασθε Πρίσκαν καὶ Ἀκύλαν	τὸ μέγιστον ἐγκώμιον τελευταῖον τέθεικε μακαρία γὰρ ὄντως ηδυνηθεισα προστῆναι καὶ ἀναπαῦσαι τὴν ἁγίαν ψυχὴν Παύλου αὐτοῦ ἐμοῦ τουτέστι τοῦ ἀπόστολο τοῦ κήρυκος τοῦ διδασκάλου τῆς οἰκονουμένης
878	77v	Rom.16.3-Rom.16.4	οη	τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῶι Ἰησοῦ οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ	συνεργησαν φησιν ἐν διδαχῆι ἐν πειρασμοῖς ἐν κινδύνοις μέγας δὲ ὁ ἔπαινος
879	77v	Rom.16.4	οθ	ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν	ἡ διὰ τὴν διδασκαλίαν ἡ καὶ διὰ τὴν ἐκ τῶν χρημάτων εἰς αὐτοὺς συνεισφοράν
880	77v	Rom.16.5	π	καὶ τὴν κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν	οὕτως δὲ ἦσαν εὐδόκιμοι ὅτι καὶ τὸν οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν ἐποίησαν ἡ ὅτι πανοικὶ ἦσαν πιστοὶ ὡς τὸν οἶκον λοιπὸν ἐκκλησίαν είναι
881	77v	Rom.16.5	πα	ἀσπάσασθε Ἐπαίνετον τὸν ἀγαπητόν μου ὃς ἐστι ἀπαρχὴ τῆς Ἀχαΐας εἰς Χριστόν	μέγα τὸ είναι Παύλου ἀγαπητὸν τοῦ κρίσει καὶ οὐ πρὸς χάριν φιλεῖν εἰδότος ἀπαρχὴν δὲ αὐτον λέγει ἡ ὅτι πρῶτος ἐπίστευσεν ἡ ὅτι πλεῖον ἁπάντων εὐλάβειαν ἐπεδείκνυτο ἵνα δὲ μὴ νομίσῃς ὅτι ἐν κοσμικοῖς ἦν πράγμασιν ἀπαρχὴ προστίθησιν εἰς Χριστόν
882	78r	Rom.16.6	πβ	ἀσπάσασθε Μαριάμ	δείκνυσιν ὅτι μετὰ τῆς διδασκαλίας καὶ ἕτερα κέκμηκεν εἰς αὐτούς
883	78r	Rom.16.6	πγ	ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν εἰς ἡμᾶς	οὐ μόνον φησιν εἰς ἑαυτὴν ἐκοπίασεν ἵνα σωθῇ ἀλλὰ καὶ εἰς ἡμᾶς ἀπόστολο τάξιν πληροῦσα καὶ εὐαγγελιστοῦ πως οὖν εἶπε φησιν γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω τῆς ἐν τῶι μέσῳ καὶ κοινωπροεδριας αὐτὴν κωλύων καὶ τῆς ἐν βήματι καθέδρας οὐ τῆς τοῦ λόγου διδασκαλίας
884	78r	Rom.16.7	πδ	ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου	μεῖζον τὸ ἐγκώμιον τὸ συναιχμαλώτους μου χαλεπώτερα γὰρ αἰχμαλώτων ἔπασχον διωκόμενοι ὑβριζόμενοι ἀδικούμενοι
885	78r	Rom.16.7	πε	οἵτινὲς εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις	μέγα μὲν καὶ τὸ είναι ἀποστόλους τὸ δὲ καὶ ἐπισήμους ἐν αὐτοῖς μέγιστον
886	78r	Rom.16.7	πϛ	οἱ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῶι	ὅρα τὴν ἁγίαν ψυχὴν οὐκ ἐπαισχύνεται λέγων ὅτι πρὸ ἐμοῦ ἐπίστευσαν οὗτοι τῶι Χριστῶι
887	78r	Rom.16.8	πζ	ἀσπάσασθε Ἀμπλίαν τὸν ἀγαπητόν μου ἐν κυρίωι	μέγας ὁ ἔπαινος
888	78r	Rom.16.9	πη	ἀσπάσασθε Οὐρβανὸν τὸν συνεργὸν ἡμῶν ἐν Χριστῶι καὶ Στάχυν τὸν ἀγαπητόν μου	τοῦτο μεῖζον ὅτι καὶ συνήργει ἐν τῆι διδασκαλίαι
889	78r	Rom.16.10	πθ	ἀσπάσασθε Ἀπελλῆν τὸν δόκιμον ἐν Χριστῶι	οἷον ἀνεπίληπτον
890	78r	Rom.16.10	ϟ	ἀσπάσασθε τοὺς ἐκ τῶν Αριστοβολυ	ἴσως οὐκ ἦσαν ὡς οἱ πρῶτοι διὸ οὐδε ὀνομαστὶ αὐτῶν ἐμνήσθη
891	78r	Rom.16.11	ϟα	ἀσπάσασθε Ηρωδιωνα τὸν συνγγενη μου ἀσπάσασθε τοὺς ἐκ τῶν Νακρίσσου τοὺς ὄντας ἐν κυρίωι	ἴσος πᾶσιν ὁ ἔπαινος ὅτι ἐν κυρίωι ἦσαν ὃ ἐστι πιστοί
891Ph	s	Rom.16.11	Φωτ(ιου) ^*	ἀσπάσασθε Ἀπελλῆν τὸν δόκιμον ἐν Χριστῶι	τοῦτον φασὶ πρῶτον ἐπίσκοπων γενέσθαι τοῦ Βυζαντίου ὑπο Ἀνδρέου
892	s	Rom.16.12	ϟβ	ἀσπάσασθε Τρύφαιναν καὶ Τρυφῶσαν τὰς κοπιώσας ἐν κυρίωι	περὶ Μαρίας ἄνω ἔλεγεν ἥτις πολλὰ ἐκοπίασε ταύτας δὲ ἔτι κοπιώσας λέγει διὸ μείζων ὁ ἔπαινος
893	78v	Rom.16.12	ϟγ	ἀσπάσασθε Περσίδα τὴν ἀγαπητὴν ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν ἐν κυρίωι	αὕτη μείζων Τρυφαίνης καὶ Τρυφώσης ὅτί τε ἀγαπητῇ καὶ ὅτι πολλὰ ἐκοπίασεν
894	78v	Rom.16.13-Rom.16.14	ϟδ	ἀσπάσασθε Ῥοῦφον τὸν ἐκλεκτὸν ἐν κυρίωι καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἐμοῦ ἀσπάσασθε Ἀσύγκριτον Φλέγοντα Ἑρμᾶν Πατρόβαν Ἑρμῆν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς ἀδελφούς	διπλοῦν ἀγαθον τὸ καὶ τὸν υἱον είναι ἀνεπίληπτον καὶ τὴν ματηρα ἐνάρετον τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ καὶ ἐμοῦ
895	78v	Rom.16.15	ϟε	ἀσπάσασθε Φιλόλογον καὶ Ἰουλίαν Νηρέα καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ	μέγα καὶ τούτοις τὸ είναι Παύλου ἀδελφούς
895Ph	78v	Rom.16.15	Φωτ(ιου) ^*		τὸν Φιλόλογον φασὶ πρῶτον επιστκοπον γενέσθαι Σινώπης ὑπο Ἀνδρέου
896	78v	Rom.16.15	ϟϛ	καὶ Ὀλυμπᾶν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς πάντας ἁγίους	εἰ δὲ ἅγιοι οὐ μικρὸν αὐτοῖς τὸ ἐγκώμιον
897	78v	Rom.16.16	ϟζ	ἀσπάσασθε ἀλλήλους	νυν πάντας ἀναμὶξ τίθησιν ἵνα μή τις λύπη γένηται τοῖς μὴ ὀνομαστὶ μνημονευθεῖσιν
898	78v	Rom.16.16	ϟη	ἐν φιλήματι ἁγίωι	ἑνὶ γὰρ καὶ μὴ ἁγίωι
899	78v	Rom.16.16	ϟθ	ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ	οὐκέτι τὸν δεῖνα ἡ τὸν δεῖνα ἂλλ ἐκοινοποίησεν αὐτοὺς τὸ ὑμᾶς εἰπών
900	78v	Rom.16.17	ρ	παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοί	ξένον εἶδος συμβουλῆς ἱκέτου γὰρ ὑπέδυ πρόσωπον καὶ ἀδελφοὺς καλεῖ μετὰ πολλῆς τῆς τιμῆς
901	78v	Rom.16.17	α	σκοπεῖν τούς	ἐρευναν φησι καὶ καταμανθανει δείκνυσι δὲ τὸ δολερὸν αὐτῶν καὶ ὅτι οὐ γίνονται κατάδηλὸ πονηροὶ ὄντες αυτὴ γὰρ μάλιστα ἐκκλησίας ἀνατροπὴ τὸ διηρησθαι ἀπ' ἀλλήλων
902	78v	Rom.16.17	β	τὰς διχοστασίας	μετὰ γὰρ τὴν διχοστασίαν εἴσοδον εὑρίσκει τὰ σκάνδαλα
903	78v	Rom.16.17	γ	καὶ τὰ σκάνδαλα	τι δὲ ἐστι τὰ σκάνδαλα ἑρμηνεύει αἱρέσεις φησι παρὰ τὴν διδαχὴν ἡμῶν ἐπεισιοῦσα
904	78v	Rom.16.17	δ	παρὰ τὴν διδαχὴν ἦν ὑμεῖς ἐμάθετε ποιοῦντας καὶ ἐκκλίνατε ἀπ' αὐτῶν	αἱ γὰρ αἱρέσεις πᾶσαι καὶ τὰ σκάνδαλα ἀπὸ τοῦ δουλεύειν πάθεσι καὶ γαστρὶ διό φησιν ὅτι οὐ δουλεύουσι τῶι Χριστῶι ἀλλὰ τῆι κοιλίαι δοκεῖ δὲ τοὺς ἐξ Ἰουδαίων αἰνίττεσθαι καὶ γὰρ Ἰουδαίων πάντες ὡς γαστριμάργων κατηγοροῦσιν
905	79r	Rom.16.18	ε	οἱ γὰρ τοιοῦτοι τῶι κυρίωι Ἰησοῦ Χριστῶι οὐ δουλεύουσιν ἀλλὰ τῆι ἑαυτῶν κοιλίαι	ἄχρι ῥημάτων ἡ θεραπεία φησιν ἡ δὲ διάνοια δολερὰ πρὸς ὑμᾶς καινὸν δὲ λέγει τρόπον ἀπάτης τὸ πρῶτον αὐτοὺς κολακεύειν
906	79r	Rom.16.18	ϛ	καὶ διὰ τῆς χρηστολογίας καὶ εὐλογίας ἐξαπατῶσι τὰς καρδίας τῶν ἀκάκων	οὐκ εἶπεν ὑμῶν ἀλλὰ τῶν ἀπλουστέρων
907	79r	Rom.16.19	ζ	ἡ γὰρ ὑμῶν ὑπακοὴ εἰς πάντας ἀφίκετο	καὶ ὅτι οὐχ ὑμᾶς ἀλλὰ τοὺς ἀκάκους ἐξαπατῶσι δῆλον ἔνθεν ὅτι ἡ ὑμῶν ὑπακοὴ καὶ πείθω εἰς πάντας ἦλθε πολλοὺς δὲ αὐτοῖς ἐφίστησι μάρτυρας ἵνα μὴ ἀναισχυντήσωσι πρὸς τὴν κακὴν διδακήν
908	79r	Rom.16.19	η	χαίρω οὖν τὸ ἐφ' ὑμῖν	τοῖς μὴ ἐξαπατωμένοις φησι
909	79r	Rom.16.19	θ	θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν είναι εἰς τὸ ἀγαθον ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ κακόν	ὑπαινίττεται ὅτι καὶ ἐξ αὐτῶν ἦσαν τινες ἀπατώμενοι θέλω γάρ φησιν εἰς μὲν τὸ ἀγαθον είναι ὑμᾶς φρονίμους εἰς δὲ τὰ φαῦλα ἀπείρους κακοῦ
909ex	79r	Rom.16.19	Σευηριανου s	θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν είναι εἰς τὸ ἀγαθον ἀκεραίους εἰς τὸ κακόν	τουτέστιν φρονήσει μὲν κεχρῆσθαι εἰς τὸ μὴ ὑφ' ἑτέρων ἀδικεῖσθαι ἀκεραιότητι δὲ εἰς τὸ μὴ ἑτέροις ἐπιβουλεύειν
910	79r	Rom.16.20	ι	ὁ δὲ θεὸς τῆς εἰρήνης	ἐπειδὴ ἦσαν διχοστασίαι τὸν τῆς εἰρήνης δοτῆρα ἐπικαλεῖται ἵνα παύσῃ τὰ σκάνδαλα
911	79r	Rom.16.20	ια	συντρίψει	ὁ πολλῷ μεῖζον ἦν τοῦ ὑποτάξαι
912	79r	Rom.16.20	ιβ	τὸν σατανᾶν ὑπο τοὺς πόδας ὑμῶν ἐν τάχει	οὐ μόνον φησι τοὺς τὰ σκάνδαλα παρεμβαλόντας συντρίψει ἀλλὰ καὶ αὐτον τὸν στρατηγὸν αὐτῶν σατανᾶν ἐν τάχει φησιν ἐκ τοῦ χρόνου τὴν παραμυθίαν κατασκευάζων
913	79r	Rom.16.20	ιγ	ἡ χάρις τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ' ὑμῶν	ἀνέμνησεν αὐτοὺς τῆς τοῦ θεοῦ χάριτος τῆς ἀεὶ σωσάσης εἰ δὲ ἐχθροὺς ὄντας ἔσωσε φησιν πολλῷ μᾶλλον νυν ὁρᾷς ὅτι μετὰ τῶν ἔργων καὶ χάριτος εἰς τὸ σωθῆναι δεόμεθα μετὰ γὰρ τὸ μαρτυρῆσαι αὐτοῖς ὑπακοὴν τότε τὴν χάριν ἐπηύξατο
914	79v	Rom.16.21	ιδ	ἀσπάζονται ὑμᾶς Τιμόθεος ὁ συνεργός μου καὶ Λούκιος καὶ Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος	εἶδες ἐγκώμιον τοῦ Τιμοθέου συνήργει δὲ αὐτῶι ἐν τῶι εὐαγγελίωι
915	79v	Rom.16.21	ιε	οἱ συγγενεῖς μου	συγγενεῖς φησι τοὺς εικοτας κατὰ τὴν εὐσέβειαν
916	79v	Rom.16.22	ιϛ	ἀσπάζομαι ὑμᾶς ἐγὼ Τέρτιος ὁ γράψας τὴν ἐπιστολὴν ἐν κυρίωι	ἀντὶ μεγάλου τέθεικεν ἐπαίνου τὸ είναι ὑπογραφέα Παύλου
917	79v	Rom.16.23	ιζ	ἀσπάζεται ὑμᾶς Γάϊος ὁ ξένος μου καὶ τῆς ἐκκλησίας ὅλης	τουτέστιν ὁ ξενοδοχοσμου καὶ πολὺς ὁ ἔπαινος ὅτι πᾶσαν αὐτος ἐξενοδόχει τὴν ἐκκλησίαν καὶ τὸν Παῦλον ὃς οὐκ ἂν ἁπλῶς παρ' αὐτῶι ἐξενίσθη
918	79v	Rom.16.23	ιη	ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἔραστος ὁ οἰκονόμος τῆς πόλεως καὶ Κούαρτος ὁ ἀδελφος	τὴν ἀξίαν αὐτοῦ τέθεικεν ἵνα γνῷς ὅτι οὐ πλοῦτος οὐκ ἀξίωμα κώλυμα γίνεται τινι πρὸς τὸ ὀρθῶς βιοῦν ἡ πιστεύειν
919	79v	Rom.16.23	ιθ	ἡ χάρις τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ	τῆς χάριτος μέμνηται τὸν εὐεργεσιῶν ὑπομιμνήσκων τοῦ Χριστοῦ
920	79v	Rom.16.23	κ	μετὰ πάντων ὑμῶν ἀμήν	οὕτως ἄρχεσθαι ἀπὸ εὐχῆς καὶ οὕτως καταπαύειν τὸν λόγον προσήκει εἰς εὐχὴν ταύτην γὰρ θεμέλιον ταύτην ὅρον ἀεὶ ποιεῖν αὐτῶι φίλον